Rockman X {x} Zero no Tsukaima : เรปลิลอยด์ของยัย 0 สนิท

ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 16 : เตรียมตัวออกเดินทาง

“เรามีเรื่องสำคัญจะขอให้พวกเธอช่วย” องค์หญิงบอกกับเพื่อนของเธอและอสูรรับใช้ที่คุกเข่าอยู่กับพื้น หลังจากที่เธอลอบเข้ามาในห้องยามวิกาล

 

“เราจะต้องอภิเษกสมรสกับรัชทายาทของเยอร์มาเนีย เพื่อปกป้องทริสเทนที่เป็นเพียงอาณาจักรเล็กๆ การผูกมิตรกับอาณาจักรที่ใหญ่กว่าเป็นสิ่งจำเป็น” องค์หญิงซ่อนสีหน้าโศกสลดเอาไว้ไม่ให้ใครเห็นไว้ได้ แต่ซ่อนน้ำเสียงไม่มิด

 

“แต่ขุนนางของอาณาจักรนั้นป่าเถื่อนมากนะเพคะ!” หลุยส์ทัดทานด้วยความตกใจ เอ็กซ์ขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

 

‘สละความสุขที่ยิ่งใหญ่ของตัวเองเพื่อคนอื่น...’ การเมืองมักจะนำมาซึ่งความทุกข์ของใครบางคนเสมอ เขารู้ดีกว่าใครแต่ก็ไม่สิทธิ์จะเข้าไปยุ่ง

 

“ทำไมองค์หญิงต้องทรงลำบากถึงเพียงนี้ด้วยล่ะเพคะ...” หลุยส์ก้มหน้า น้ำเสียงเจ็บปวด

 

“ไม่เป็นไร เราคือราชินีแห่งทริสเทน ความสงบสุขของอาณาจักรย่อมสำคัญกว่าตัวเราเพียงคนเดียว” องค์หญิงยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่เศร้าสร้อย หลุยส์ก้มหน้ากลั้นเอ่ยอย่างคับแค้นใจ

 

“องค์หญิง...ทรงเสียสละเพื่อปวงชน หม่อมฉันเชื่อว่าทุกคนก็คงรู้สึกซาบซึ้งและศรัทธาในตัวพระองค์เหมือนกับหม่อมฉันเพคะ”

 

“แต่ผมไม่คิดอย่างนั้นนะครับ” เอ็กซ์โพล่งออกมา  เด็กสาวทั้งสองมองเขาอย่างประหลาดใจ

 

‘แย่จริง เผลอโพล่งออกไปโดยไม่ทันคิด’ ดูเหมือนว่านิสัยเก่าของเขาจะยังอยู่ แต่พูดออกไปแล้วก็พูดให้จบซะดีกว่า

 

“ความสุขที่ต้องแลกกับใครซักคนเป็นได้เพียงความสุขที่ไม่สมประกอบ หากเกิดข้อผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้พังทลายลงได้ราวกับความเสียสละนั้นไม่เคยเกิดขึ้นเลย”

 

“นี่นาย! กล้าบอกว่าองค์หญิงตัดสินพระทัยผิดงั้นเหรอ!?” หลุยส์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

 

“ผมเพียงแต่พูดสิ่งที่คิดเท่านั้น เพราะผมยังไม่เคยเห็นการเสียสละของใครนำสันติสุขมาได้จริงเลยแม้แต่ครั้งเดียว” เพื่อนรักของเขาเคยสละชีวิตเพื่อเขาสองครั้งแล้ว แต่สันติสุขก็ยังอยู่อีกไกล

 

“หรือหลุยส์จะบอกว่ามีความสุขที่อาณาจักรสงบสุขได้โดยแลกกับองค์หญิงต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักล่ะครับ?” เอ็กซ์จ้องหลุยส์ไม่วางตา สร้างแรงกดดันจนเด็กสาวพูดไม่ออก

 

“...กระหม่อมพูดจบแล้ว องค์หญิงจะตัดสินพระทัยเช่นไรก็สุดแล้วแต่พระองค์เถอะพะยะค่ะ” เอ็กซ์ก้มหัวแทนการขอขมา

 

“ขอบคุณพวกเธอทั้งสองคนที่เป็นห่วงเรา แต่เราตัดสินใจแล้ว” องค์หญิงยิ้มให้เด็กสาวและอสูรรับใช้ หลุยส์เจ็บใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย ถ้าอย่างนั้น อย่างน้อยๆ...

 

“หากองค์หญิงประสงค์จะให้หม่อมฉันทำสิ่งใดก็โปรดบอกหม่อมฉันเถอะเพคะ หม่อมฉันจะทุ่มเทกายและใจทำให้สำเร็จให้ได้เพคะ!” หลุยส์เอ่ยอย่างหนักแน่น

 

“ขอบคุณมาก หลุยส์ ฟรังซัวร์ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเรา—ไม่สิ ของฉัน...ไม่ใช่ในฐานะราชินี แต่ในฐานะของอันเรียตต้า” หลุยส์รอฟังอย่างตั้งใจ

 

“ฉันได้ส่งจดหมายฉบับหนึ่งไปหาองค์ชายเวลส์แห่งอัลเบียน หากจดหมายฉบับนี้ถูกพบเข้า การหมั้นหมายของฉันก็คงต้องถูกยกเลิก ฉันอยากให้พวกเธอทั้งสองคนนำมันกลับมาก่อนที่เรื่องนั้นจะเกิดขึ้น”

 

‘จดหมายที่สามารถทำลายการหมั้นหมายของราชวงศ์ได้ ข้างในคืออะไรกันนะ...’ เอ็กซ์สงสัยแต่ก็ไม่อยากถามละลาบละล้วง เพราะองค์หญิงบอกว่าเป็นเรื่องส่วนตัว

 

“อัลเบียนในขณะนี้เต็มไปด้วยความขัดแย้ง ขุนนางก่อกบฏ ราชวงศ์ใกล้จะล่มสลาย อยู่ในสภาพที่น่าเป็นห่วง” สีหน้าของอันเรียตต้าเต็มไปด้วยความกังวล หลุยส์รีบแสดงออกอย่างเข้มแข็ง

 

“อย่ากังวลไปเลยเพคะ หม่อมฉันจะทำให้สำเร็จให้ได้ องค์หญิงโปรดวางใจเถอะเพคะ!”

 

“ขอบคุณมาก หลุยส์ ฟรังซัวร์” อันเรียตต้ายิ้มน้อยๆ

 

เอ็กซ์มองเด็กสาวทั้งสองด้วยความรู้สึกที่ปนเปกัน ตอนนั้นเองที่เขารู้สึกถึงจิตของใครบางคน ก่อนหน้านี้เขาไม่ทันรู้สึกตัวเพราะความสนใจอยู่องค์หญิง แต่ตอนนี้เขาจับสัมผัสได้ชัดเจน และยังรู้อีกด้วยว่าเป็นใคร

 

“ขอโทษที่ขัดจังหวะนะครับ แต่ไหนๆ ก็เป็นภารกิจสำคัญ ทำไมเราไม่พาใครไปด้วยอีกคนล่ะครับ” เอ็กซ์ยิ้มพร้อมกับดึงประตูข้างตัวเปิดออก

 

“อ๊ะ!” กีซร้องขึ้นเมื่อจู่ๆ ประตูที่เขาแนบหูอยู่ก็เปิดผลัวะออก ตอนนี้คนในห้องสามารถมองเห็นเขาได้อย่างชัดเจนเต็มตัว

 

เช้าวันต่อมา

 

เอ็กซ์ซักผ้าอยู่ที่สนามหญ้าเหมือนทุกวัน เหตุการณ์เมื่อคืนสรุปได้ว่ากีซซึ่งบังเอิญผ่านมาได้ยินเข้าเสนอตัวจะไปกับพวกเขาด้วย แม้ว่าหลุยส์จะจ้องอย่างกินเลือดกินเนื้อ แต่เมื่อองค์หญิงไว้ใจบุตรของพลเอกแห่งกองทัพราชอาณาจักรและให้คำอนุญาต เธอก็ไม่ขัด

 

“เสร็จแล้ว ออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า ถ้าอย่างนั้นวันนี้...” เขาติดใจเรื่อง ‘กันดาล์ฟ’ ภูติวารีก็เรียกเขาด้วยชื่อนั้น

 

‘ได้เวลาออกไปหาผู้รู้อย่างจริงๆ จังๆ ซะที’

 

แล็บของอาจารย์โคลเบลท์

 

ของเหลวจากหลอดทดลองไหลลงไปผสมกับของเหลวในโหลแก้ว ชายผมบางขยับโหลแก้วไปมาให้ของเหลวทั้งสองผสมเข้าด้วยกัน เด็กหนุ่มในชุดคลุมยาวยืนรอฟังคำตอบของคำถาม

 

“แรกเริ่มเดิมทีเวทย์มนต์มีทั้งหมดห้าธาตุด้วยกัน นอกจาก ดิน น้ำ ลม ไฟ อีกมุมหนึ่งของเพนตากอนก็คือ [ธาตุแห่งความว่างเปล่า] และกันดาล์ฟก็คืออสูรรับใช้ของจอมเวทย์แห่งความว่างเปล่าในตำนาน [ท่านบริมีล] แต่ในปัจจุบันธาตุแห่งความว่างเปล่าไม่ได้รับการยืนยันว่ามีอยู่จริง”

 

‘ธาตุแห่งความว่างเปล่า...’ เอ็กซ์ครุ่นคิดถึงความหมายจากชื่อของธาตุ

 

“อักษรรูนที่หลังมือซ้ายของเธอเหมือนกับที่บันทึกไว้ในหนังสือว่าเป็นของกันดาล์ฟ แต่ผู้ใช้เวทย์ความว่างเปล่ายังไม่ปรากฏตัวออกมาให้เห็น จึงยืนยันไม่ได้ว่าธาตุความว่างเปล่าและกันดาล์ฟมีอยู่จริง”

 

‘ภูติวารียืนยันไปแล้วว่าเราคือกันดาล์ฟ และหลุยส์ซึ่งเป็นนายของกันดาล์ฟก็คือ...’

 

ไม่ผิดแน่ ข้อมูลขงกันดาล์ฟ รวมกับการใช้เวทย์สี่ธาตุของหลุยส์ไม่เคยประสบความสำเร็จ แถมยังระเบิดทำลายสิ่งรอบข้าง

 

‘แต่ถึงบอกไปก็คงไม่มีใครเชื่อ หลุยส์ที่หัวดื้อยิ่งไม่ต้องพูดถึง’ เอ็กซ์ตัดสินใจเก็บข้อสันนิษฐานไว้กับตัวไม่บอกใคร

 

“เอ๊ะ? ในขวดนั้นคือ...” สายตาของเขาสะดุดเข้ากับขวดแก้วที่มของเหลวสีน้ำตาลขุ่นเหลืองอยู่

 

“อ้อ นั่นคือ ‘เลือดมังกร’ น่ะ เล่ากันว่าครั้งนึงมังกรรูปร่างประหลาดสองตัวแบบที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อนปรากฏตัวขึ้นบนท้องฟ้าพร้อมกับเสียงคำรามกึกก้อง ตัวนึงหายสาบสูญไป ส่วนอีกตัวนึงตกลงบนพื้นโลก ฉันเองก็ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เลือดจากในตอนนั้นมา ตอนนี้ก็กำลังทำการวิจัยอยู่” มิสเตอร์โคลเบลท์พยายามรักษาน้ำเสียงกับสีหน้าไว้ แต่เห็นได้ชัดว่าตื่นเต้น

 

‘...’เลือดมังกร’ งั้นเหรอ? พอจะเห็นว่าชื่อนี้ได้มายังไง’ เอ็กซ์มองปราดเดียวก็รู้ว่าของเหลวข้างในคืออะไร แต่ตัดสินใจไม่พูดมาก เดี๋ยวจะงงกันไปใหญ่

 

ห้องของหลุยส์

 

เอ็กซ์ดึงชุดนอนสวมให้กับหลุยส์จากด้านหลังขณะที่เด็กสาวเล่าเรื่องของผู้รับจดหมายให้ฟัง

 

“องค์ชายเวลส์แห่งอัลเบียนเป็นลูกพี่ลูกน้องกับองค์หญิงน่ะ”

 

“ดูจากที่ส่งจดหมายให้กัน คงต้องรู้จักกันมาก่อน ตั้งแต่เด็กเหมือนที่รู้จักกับหลุยส์สินะครับ” เอ็กซ์เดาตามเนื้อผ้า แต่ดูเหมือนหลุยส์จะไม่ได้ฟัง แถมยังถอนใจด้วยสีหน้ากังวล

 

“อัตราความสำเร็จในการใช้เวทย์มนต์เป็นศูนย์ แต่ดันไปตกปากรับคำเป็นมั่นเหมาะว่าจะทำให้สำเร็จ เอาเข้าจริงๆ อย่างฉันจะทำได้เหรอ...”

 

เอ็กซ์รู้ว่าหลุยส์แสดงออกเข้มแข็งเพื่อให้องค์หญิงสบายใจ ทั้งที่ความจริงแล้วตัวเธอเองก็กังวลไม่แพ้กัน เขาจับไหล่ของเด็กสาวและหมุนให้เธอหันมาสบตากับเขา

 

“ทุกอย่างจะต้องเป็นไปด้วยดี ไม่เป็นไรแน่นอนครับ” เด็กหนุ่มในชุดคลุมส่งยิ้มหวานให้กำลังใจ แต่ความกังวลใจของเด็กสาวไม่หายไปง่ายๆ

 

“นายมองโลกในแง่ดีเกินไปแล้ว” หลุยส์สะบัดหลุดจากสองมือของอสูรรับใช้และขึ้นเตียงห่มผ้า

 

“หลุยส์คิดแต่เรื่องทำภารกิจให้ลุล่วงก็พอครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมจะปกป้องหลุยส์เอง” หลุยส์นอนนิ่งไม่ส่งเสียงตอบหรือแสดงปฏิกิริยาอะไร แต่เอ็กซ์ก็รู้ว่าอีกฝ่ายรับรู้แล้ว เขาดับไฟที่โคมและเข้านอน

 

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ที่หน้าโรงเรียน

 

เช้าตรู่ หมอกค่อนข้างจัด ดวงอาทิตย์ก็ยังไม่ขึ้น ม้าสองตัวอยู่พร้อมด้วยอานและถุงสัมภาระยืนอยู่ที่ด้านนอกประตูโรงเรียน นักเรียนสองคนกับอสูรรับใช้อีกหนึ่งกำลังเตรียมตัวออกเดินทาง

 

เอ็กซ์ตอนนี้อยู่ในโหมดพลเรือน กีซทีแรกก็ตกใจที่เห็นเอ็กซ์ในรูปร่างของมนุษย์ แต่ก็ไม่ติดใจอะไรมากเพราะเข้าใจว่าเขาเป็นมนุษย์แต่แรกแล้ว

 

เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินครามจัดสัมภาระไปก็มองดูแหวนที่นิ้วนางข้างขวาของผู้เป็นนายไป

 

คืนวันรับคำสั่ง ห้องของหลุยส์

 

องค์หญิงถอดแหวนจากนิ้วนางขวาออกส่งให้กับเด็กสาวผมสีชมพู

 

“แหวนทับทิมวารีที่ท่านแม่มอบให้กับฉัน ฉันอยากให้เธอเก็บเอาไว้” อันเรียตต้าสวมแหวนที่ประดับด้วยอัญมณีสีน้ำเงินสดใสลงบนนิ้วนางขวาของหลุยส์

 

“ฉันจะส่งผู้คุ้มกันไปด้วยอีกคน เขาจะเป็นผู้นำทางให้กับเธอ”

 

กลับสู่ปัจจุบัน

 

เอ็กซ์ยังติดใจแหวนวงนั้นอยู่ ไม่ใช่เพราะมันดูเป็นของล้ำค่า แต่เป็นเพราะชื่อของมัน...

 

‘ทับทิมวารี...เพราะเป็นวารีถึงได้เป็นสีน้ำเงิน แต่ว่า...ทำไมทับทิมถึงมีสีน้ำเงิน?’ ถ้าไม่เป็นเพราะคาแร็คเตอร์ประจำเรื่องนี้เขาต้องเยือกเย็นล่ะก็ ป่านนี้เขากุมหัวร้องตะโกนไปสามบ้านแปดบ้านแล้ว

 

“แล้วคนนำทางเนี่ยเมื่อไหร่จะมา?” หลุยส์บ่นถึงสมาชิกคนสุดท้ายที่ยังไม่ปรากฏตัวออกมา ตอนนั้นเองที่จู่ๆ พื้นดินตรงหน้าเธอก็เกิดรอยแตกขึ้น ตุ่นตัวใหญ่โผล่หัวออกมา

 

“เวอร์ดันดี้!” กีซกระโดดผลุงลงไปกอดอสูรรับใช้ของตัวเองอย่างแนบแน่น

 

“ครั้งก่อนผมไปทะเลสาบโดยไม่บอกกล่าว ครั้งนี้เลยคิดว่าผมจะทิ้งเจ้าไปอีก ช่างน่าสงสารอะไรอย่างนี้~” ถูแก้ม...ถูแก้ม...

 

“บอกไว้ก่อนเลยนะว่าตุ่นยักษ์นั่นห้ามเอาไปด้วย” หลุยส์ดักคอไว้ก่อน

 

ตาใสแป๋วของเวอร์ดันดี้เลื่อนมาที่หลุยส์ ตุ่นยักษ์คลานขึ้นมาจากหลุม กระโจนเข้าใส่เด็กสาวจนเธอล้มหงายหลัง

 

“ย—อย่านะ! เดี๋ยวเถอะ จับอะไรน่ะ!” เท้าคู่หน้าของตุ่นยักษ์พยายามยื้อยุดแหวนในนิ้วนางขวาของหลุยส์อย่างตั้งอกตั้งใจ “กีซ! มาเอาอสูรรับใช้นายออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”

 

“แหวนนั่น? อ๋อ เวอร์ดันดี้ชอบวัตถุที่เป็นประกายน่ะ ยิ่งงดงามหายากก็ยิ่งชอบ” เด็กหนุ่มผมทองอธิบายบุคลิกของอสูรรับใช้ตัวเอง ไม่คิดจะขยับตัวเข้าไปทำตามที่เด็กสาวบอกซักนิด

 

‘ประสาทไวขนาดนี้ถ้าให้ไปขุดสายแร่รัตนชาติคงไปได้สวย’ เอ็กซ์คิดช่องทางหากินให้กีซได้เรียบร้อย แต่ตระกูลเขามีอันจะกินอยู่แล้ว คงไม่ต้องบอก

 

“ไม่มีทาง! แหวนวงสำคัญที่องค์หญิงอุตส่าห์มอบให้ จะยกให้ตุ่นยักษ์พรรค์นี้ได้ยังไง! เอ็กซ์ ทำหน้าที่หน่อยซี่!” หลุยส์พยายามต่อสู้กับน้ำหนักตัวของตุ่นยักษ์ ร่างกายที่เล็กแถมบอบบางของเธอไม่มีทางที่จะดันออกไปได้เลย

 

“ครับผม” เอ็กซ์เดินเข้าไปจะแงะตุ่นยักษ์ออกจากนายหญิง แต่ก็ต้องรีบกระโดดถอยกลับเมื่อมีสายลมแรงพัดมา แรงขนาดพัดตุ่นตัวบิ๊กๆ ปลิวเหมือนนุ่นกลิ้งโค่โร่หัวหมุนติ้ว

 

“เวอร์ดันดี้! ใครน่ะ!?” กีซหยิบกุหลาบแดงขึ้นมาพร้อมกับร้องหาผู้ทำร้ายอสูรรับใช้สุดเลิฟ

 

เอ็กซ์ได้ยินเสียงร้องกับเสียงกระพือปีกจากบนฟ้า สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายสิงโตผสมกับอินทรีร่อนผ่านม่านหมอกลงมาหาพวกเขา

 

“กริฟฟินเหรอ?” กีซเอ่ยขึ้นเมื่อได้เห็นรูปร่างของสัตว์อสูรตรงหน้าชัดๆ และผู้ที่ขี่อยู่บนหลังคือชายหนุ่มผมยาวและหนวดเคราสั้นสีเงิน สวมชุดสะอาดสะอ้าน ผ้าคลุมและหมวกปีกกว้างสีน้ำเงินเสียบด้วยขนนกสีขาวหนึ่งเส้น

 

“แกเป็นใครกัน!?” กีซชี้กุหลาบร้องถาม ชายปริศนากระโดดลงจากตัวกริฟฟิน เดินเข้าไปหาหลุยส์ ไม่สนใจคำพูดของเด็กหนุ่มผมทอง

 

“หลุยส์” ชายหนุ่มเรียกชื่อของเด็กสาว

 

“เอ๋? ท—ท่าน—ว้าย!” เธอร้องตกใจเมื่อถูกยกลอยขึ้นจากพื้น ชายหนุ่มอุ้มเธอในท่าอุ้มเจ้าหญิง

 

เอ็กซ์ตื่นตัว เตรียมจะพุ่งเข้าไปช่วยหลุยส์ทันทีถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้น แต่ในที่สุดเขาก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเมื่อชายแปลกหน้าแนะนำตัว

 

“ท่านอันเรียตต้าสั่งให้ข้าร่วมทางไปกับพวกเจ้า หัวหน้าฝูงบินกริฟฟิน [วาลโด]”

 

เด็กหนุ่มทั้งสองคนผ่อนคลายลงเมื่อรู้ว่าชายแปลกหน้าคือสมาชิกคนสุดท้ายของการเดินทางครั้งนี้ แต่ที่ยังไม่เข้าใจก็คือทำไมเขาถึงได้ดูสนิทสนมกับเด็กสาวผมสีชมพูนัก

 

“ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะหลุยส์” วาลโดพูดกับเด็กสาวในอ้อมแขน “แต่พอผมได้ยินว่าคู่หมั้นต้องออกไปทำภารกิจที่เสี่ยงอันตรายผมก็อยู่เฉยไม่ได้จริงๆ”

 

“ค—คู่หมั้น!?!”

 

--

 

แนะนำตัวละคร

 

 

ซอง ซาค ฟรานซิส เดอ วาลโด

เผ่าพันธุ์ : มนุษย์

เพศ : ชาย

อายุ : 26 ปี

ส่วนสูง : ไม่ทราบ(อย่างน้อย 185 เซนติเมตร)

น้ำหนัก : ไม่ทราบ

ชอบ : ไม่ทราบ

เกลียด : ไม่ทราบ

 

ข้อมูล : หัวหน้าฝูงบินกริฟฟินแห่งกองทัพหลวงทริสเทน และเป็นคู่หมั้นของหลุยส์ รู้จักกันตั้งแต่หลุยส์ยังเป็นเด็ก สุภาพอ่อนโยน ใจดีแต่เข้มแข็ง จะเรียกว่าใกล้เคียงเพอร์เฟ็คก็ได้ เป็นทหารและผู้ใช้เวทย์ที่เก่งกาจ

 

--

 

S:”! เจ้านั่น—!”

 

R:”เย็นไว้ อย่าเอ็ดไปเดี๋ยวจะเป็นการสปอยล์”

 

DX:”คนที่เขามาอ่านก็ต้องรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วล่ะน่าว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

 

R:”แต่ในเรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ เพราะฉะนั้นฉันขอออกกฎห้ามสปอยล์! หมอนั่นจะทำตัวน่าหมั่นไส้ขนาดไหนก็ห้ามบ่น!”

 

DX:”...แกพูดเองเลยนะน่ะ”