KHR : Tale of Love – Reminiscence of the Olden Times [1896]

ตอนที่ 7 : Songkran Special Part I : ศึกชิงแหวนอุบัติขึ้นอีกครั้ง!

   12 เมษายน พ.ศ.2555 เวลา 18.32 น. บนถนนสายหนึ่งในเมืองนามิโมริ

 

“คัท!”

 

ผมตะโกนผ่านโทรโข่งในมือขวา สวมเสื้อกล้ามสีดำและกางเกงขาสั้นสีขาวขุ่น บนหัวมีหมวกแก๊ปสีขาว มือซ้ายถือกระดาษบท

 

ใช่แล้ว ผมคือผู้กำกับ ไม่ใช่แค่กำกับเท่านั้น แต่ยังเขียนบทเองด้วย

 

ชายหนุ่มสองคนกับเด็กสาวผมม่วงที่เพิ่งจะเดินผ่านแสงตะวันยามเย็นที่สาดส่องเดินกลับมารวมตัวกับคนอื่นๆ ที่แสตนด์บายอยู่บนม้านั่งด้านหลังผม นอกฉากถ่ายทำ

 

สองพี่น้องซาซางาวะนั่งพักอยู่บนม้านั่ง ยังคงสวมยูคาตะและกิโมโนที่ใช้ในฉาก คนอื่นๆ ที่ไม่มีคิวแสดงในวันนี้ก็แต่งตัวตามปกติของแต่ละคน

 

“วันนี้พอแค่นี้ คนไหนยังอยู่ในร่างการแสดงก็ไปหาจางนีนิคืนสภาพให้เรียบร้อย เสร็จแล้วก็กลับบ้านกลับช่องของใครของมัน พรุ่งนี้สิบโมงไปเจอกันที่หาดนามิโมริ มาให้ครบทุกคนล่ะ”

 

“เอ๋? จะไปถ่ายทำที่ชายหาดเหรอ?” สึนะถาม เห็นชัดเลยว่าแปลกใจ

 

“ไม่ใช่ถ่ายทำ ไม่รู้รึไงว่าพรุ่งนี้เป็นวันอะไร?”

 

“วันอะไรเหรอ?”

 

...นั่นสินะ ก็ต้องไม่รู้อยู่แล้ว หมอนี่จะคุ้นได้ยังไง ไม่ใช่เทศกาลบ้านตัวเองนี่นา ผมก็ลืมไปสนิท

 

“เอาเป็นว่าทำตามที่บอกก็แล้วกัน ทริปนี้สุมหัวคิดกับรีบอร์นเมื่อคืนนี้ทั้งคืน ยังไงก็ต้องมา ถ้าไม่อยากโดนเจี๋ยน”

 

“ทริปที่คนเขียนคิดกับรีบอร์น? ทะแม่งๆ ยังไงไม่รู้แฮะ =_=;” สึนะแสดงท่าทางสงสัยออกมาอย่างชัดเจน ก็พอเข้าใจหรอก...

 

“เมื่อกี้ใครพูดว่าสุมหัว?”

 

ผมกับสึนะหันไปมองคนพูด ฮิบาริแผ่ไอสังหารออกมาจางๆ ทำให้เราต้องรีบแยกย้ายกันกลับบ้านก่อนจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นทำให้ทริปล่ม (เช่นว่าทุกคนต้องเข้าโรง’บาลหยอดน้ำข้าวต้มกันหมด)

 

13 เมษายน พ.ศ.2555 เวลา 10.07 น. ณ หาดนามิโมริ

 

วองโกเล่เดซิโม่และผู้พิทักษ์ เพื่อนของเขาอันประกอบด้วยสองสาวเคียวโกะฮารุ สมาชิกบ้านซาวาดะนอกจากหม่าม้าทุกคน และตัวแถมเป็นรองประธานคณะกรรมการรักษาระเบียบกับนกขมิ้นขนปุยตัวเหลือง แต่ละคนแต่งตัวออกแนวทะเล้ทะเลเต็มที่

 

เมื่อเห็นว่ามากันแล้ว รีบอร์นซึ่งกำลังคุยเรื่องกำหนดการในวันนี้กับผมก็กระโดดลงจากโต๊ะเพื่อไปทักทาย

 

“ดีจ้า มากันครบดีนะ”

 

“เอ๋? ทำไมไม่มีใครเลย?” สึนะถามถึงประชาชนคนอื่นๆ ที่ควรจะอยู่ในหาดด้วย

 

“กางบาเรียธาตุหมอกไว้แล้ว ไม่มีใครเข้ามาได้หรอก” รีบอร์นตอบตามความจริง แต่ยิ่งทำให้ลูกศิษย์เป็นกังวลหนักขึ้น

 

“ถึงกับใช้ไฟดับเครื่องชนเลยเหรอ! นายคิดจะทำอะไรกันแน่!?”

 

ผัวะ!

 

“แอ้ก!” บาทาพิฆาต

 

“อย่าขี้สงสัยมาก พวกนั้นมารอตั้งแต่เช้าแล้ว” รีบอร์นดุ

 

“พวกนั้น?”

 

สึนะมองมาทางคนเขียน ซึ่งก็คือผมยืนอยู่ ใกล้ๆ กันเป็นร่มผ้าใบชายหาดหลายคัน ใต้ร่มเป็นกลุ่มคนจำนวนหนึ่งนอนเอกเขนกอย่างสบายตัวอยู่บนผ้าที่ปูไว้ ชายผมยาวลุกขึ้นและตรงเข้าไปหาคณะวองโกเล่พร้อมทั้งตะโกนเสียงดัง

 

“โว้ยยยยย~!! ทำไมพวกแกมาช้าอย่างนี้!?!” สควอโล่แหกปากไม่เกรงใจคนรอบข้าง

 

“โย่ สควอโล่ ท่าทางสบายดีนะ! ^ ^” ยามาโมโตะทักทายสหายเก่าเป็นคนแรก

 

“วาเรีย! มาทำอะไรที่นี่!?” สึนะก็ปอดแหกอย่างเดียว

 

ซันซัสนั่งอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบท่าเดียวกับบัลลังก์ที่ปราสาท สายตาที่ดุดันมองไปที่สึนะซึ่งยืนตกใจอยู่

 

“ตำแหน่งวองโกเล่รุ่นที่สิบจะต้องเป็นฉัน สวะอย่างพวกแกไม่โชคดีเหมือนคราวก่อนแน่”

 

“หยึย!” ใจสึนะตกไปที่ตาตุ่มเรียบร้อย “รีบอร์น! นี่มันเรื่องอะไรกัน!?”

 

“สึนะ แล้วก็ผู้พิทักษ์ทุกคน จากวันนี้เป็นต้นไปเป็นเวลาสามวัน ที่นี่จะมีศึกระหว่างผู้ครองตำแหน่งบอสและผู้พิทักษ์กับผู้ท้าชิงขึ้น แน่นอนว่าทีมที่ชนะมากกว่าจะได้ตำแหน่งไปครอง” รีบอร์นอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง

 

“ว่าไงนะ! ก็สู้กันรู้ผลไปตั้งแต่ศึกชิงแหวนแล้วนี่นา!” สึนะค้าน

 

“นายคงไม่รู้ แต่สามวันนี้จะเป็นวันที่มีพิธีสำคัญตั้งแต่สมัยวองโกเล่รุ่นที่หนึ่ง เป็นพิธีที่จัดขึ้นเพื่อแสดงความสามารถของบอสและผู้พิทักษ์ อย่างที่นายว่า นี่ก็เป็นศึกชิงแหวนเช่นกัน แต่ไม่ใช่แหวนวองโกเล่”

 

“หา! แล้วมันยังไงกันแน่!?”

 

“พิธีที่วองโกเล่พรีโม่จัดขึ้นครั้งแรกได้ต้นแบบจากต่างแดน อาณาจักรซึ่งปัจจุบันมีชื่อว่าประเทศไทย จากนี้ไปจะเป็น [ศึกชิงแหวนสงกรานต์] ที่สืบต่อกันมาในวองโกเล่” รีบอร์นประกาศอย่างยิ่งใหญ่

 

ทุกคนต่างฮือฮากับความลับที่ถูกเปิดเผย มีเพียงคนเดียวที่มองออก นั่นก็คือผู้เป็นลูกศิษย์ และเป็นคนเดียวในซีรี่ส์รีบอร์นที่มีสามัญสำนึกของมนุษย์ธรรมดา

 

‘แหล! ตอแหลเห็นๆ! โมเมขึ้นมาชัดๆ! = =;’

 

“แต่เชลเวลโล่(เชลเบคโล)ไม่ว่าง ฉะนั้นผู้ตัดสินจะเป็นฉันกับคนเขียน รับรองว่ายุติธรรมร้อยเปอร์เซ็นต์”

 

‘เชลเวลโล่ไม่มาก็เพราะศึกพรรค์นี้มันไม่มีไงเล่า! ยุติธรรมกะผีอะไร! ทุกคนรู้สึกตัวกันซะทีได้ม้ายยยย~! =[ ]=’ สึนะเครียดจนปวดตับ

 

จากนั้นก็ได้เวลาคนเขียนออกมาอธิบายกฎ

 

“การต่อสู้จะแบ่งเหมือนกับศึกชิงแหวนวองโกเล่ ก่อนอื่นขอให้ทุกคนปลดแหวนและกล่องทุกชนิดที่มีอยู่ในตัวออกซะ อาวุธที่เป็นอันตรายอื่นๆ รวมถึงไม้เบสบอล ทอนฟา ไดนาไมต์ ส้อมด้ามยาว(?) ถุงมือไหมพรม ยาในขวดแก้ว บาซูก้าที่ส่งคนไปสิบปีข้างหน้า และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เต่าที่โดนน้ำแล้วขยายใหญ่ ถ้าใครเอามาขอให้ทุบกระดองแล้วตุ๋นยาจีนซะ”

 

‘ถ้าคุณดีโน่ได้ยินเข้าคงช็อก =_=;’ สึนะคิดในใจ แต่ผมเป็นคนเขียนจึงรู้

 

“กรุณาใช้อุปกรณ์ที่ทางเรามีให้ด้วย พัฒนาโดยจางนีนิ เพราะฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วง”

 

‘ยิ่งเป็นห่วงหนักกว่าเดิมล่ะไม่ว่า =_=;’

 

“เอาล่ะ! ศึกรอบที่หนึ่ง! ชิงแหวนสงกรานต์แห่งอรุณ ระหว่างลุสซูเรียจากวาเรีย และซาซางาวะ เรียวเฮจากนามิโมริ!”

 

สองนักมวยยืนประจันหน้ากันบนผืนทรายที่ขาวสะอาดในเสื้อแขนสั้นและกางเกงชายหาด เป็นเวลานี้เองที่การใส่แว่นกันแดดของลุสซูเรียดูมีเหตุผลขึ้นมาบ้าง

 

“การต่อสู้ชิงแหวนสงกรานต์นี้ความรุนแรงถือเป็นสิ่งต้องห้ามเพราะฉะนั้นขอให้ใช้อุปกรณ์ของเราเท่านั้น สำหรับผู้ที่ต่อสู้ด้วยมือเท้า นี่เป็นอุปกรณ์ที่เหมาะที่สุด มีให้อันเดียวนะ ห้ามแย่งของอีกฝ่ายด้วย มันเสียมารยาท”

 

ผมชูอุปกรณ์ขึ้นสองชิ้นในมือ และโยนให้เรียวเฮกับลุสซูเรียคนละอัน

 

“นี่อะไรเนี่ย?” ลุสซูเรียมองไม่ออกเลยว่าภาชนะแบนขอบสูงทำด้วยโลหะนี้คืออะไร ผู้อธิบายคือรีบอร์น

 

“มันเรียกว่า ‘ขัน’ เป็นอาวุธโบราณที่มีพลังทำลายล้างสูงถึงขนาดใช้กันในกองทัพไทยยุคก่อตั้งอาณาจักร”

 

หลายคนได้ฟังก็ส่งเสียง ‘โห~’ ทำให้สึนะเกือบเอามือตบหน้าผากตัวเอง

 

‘เชื่อเข้าไปได้ยังไง... =_=;’

 

“ว่ากันว่าคนที่มีฝีมือสามารถใช้ต่อสู้กับคนทั้งกองทัพได้ทีเดียว ที่เห็นนั่นแค่ของจำลอง ในสงกรานต์ใช้สำหรับตักน้ำสาดใส่กัน” รีบอร์นยังไม่เลิก แต่ก็มีสะเก็ดความจริงบ้าง

 

“กฎก็ง่ายๆ” ผมอธิบายกฎต่อ “ในระหว่างการแข่งขันทุกแมทช์ นอกจากสะเก็ดเล็กๆ แล้วใครตัวเปียกน้ำถือว่าหมดสิทธิ์”

 

“สำหรับรอบแหวนอรุณนี้จะต้องแข่งกลางแสงแดดที่เจิดจ้า มีเส้นแบ่งเขตสนามขีดเอาไว้บนพื้นทราย ถ้าออกนอกเขตก่อนการต่อสู้จบลงก็จะหมดสิทธิ์เช่นกัน และที่สองฝั่งสนามมี ‘ตุ่ม’ –หรืออยากจะเรียกว่าอะไรก็เชิญ—ใส่น้ำเอาไว้ ตักได้ตามสบาย จะคอยสูบและกรองจากทะเลข้างๆ นี้แบบไม่มีวันหมด เอาล่ะ เริ่มได้!”

 

ศึกชิงแหวนสงกรานต์แมทช์ที่หนึ่ง อรุณ เริ่มต้นขึ้นแล้วครับ

 

ลุสซูเรียตักน้ำจากตุ่มที่อยู่ฝั่งตัวเองขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะในลำคอ

 

“วิชามวยของฉันก็มาจากประเทศไทย ถ้าเป็นวิธีใช้ขันล่ะก็ ประสบการณ์ฉันเหนือกว่ามาก เตรียมตัวให้ดีล่ะ!”

 

“โอ้!! ฉันน่ะสุดขั้วอยู่แล้ว! มาสู้กันเลย!!” เรียวเฮร้องเสียงดังแบบสุดหูรูดพร้อมกับสลัดทุกอย่างในตัวนอกจากกางเกงมวยที่ใส่แทนบ็อกเซอร์ออกไปนอกสนาม...ทุกอย่างรวมทั้งขันด้วย...

 

“อุปกรณ์อยู่ในสภาพที่ไม่สามารถหยิบมาใช้ได้ ศึกชิงแหวนสงกรานต์แห่งอรุณ ลุสซูเรียเป็นฝ่ายชนะ” ผมประกาศเสียงหน่าย

 

>นามิโมริ 0 - 1 วาเรีย<

 

“เจ้าหัวสนามหญ้า!! แกทำอะไรของแกฟะ!?!” โกคุเดระโวยวายดุประธานชมรมมวยของโรงเรียนเสียงดังลั่น

 

“เงียบไปเลย เจ้าหัวปลาหมึก! สาดน้ำใส่กันมันไม่สุดขั้วนี่หว่า!”

 

“โฮะๆๆ! บอส ฉันชนะแล้วเห็นมั้ย ง่ายมากๆ เลย!” ขณะเดียวกันลุสซูเรียก็กำลังอวดชัยชนะกับผู้เป็นบอสของวาเรีย

 

ผมเมินเสียงจากทั้งสองฝั่งและเริ่มดำเนินการแข่งขันต่อไป

 

“แมทช์ต่อไปเป็นศึกชิงแหวนสงกรานต์แห่งอัสนี ตัวแทนทั้งสองฝ่ายเข้าประจำที่ในพื้นที่ที่กำหนดด้วย” ผมพูดผ่านโทรโข่ง

 

“สนามต่อสู้ของอัสนี พื้นขุดแหวกทรายออกทำเป็นเป็นสระน้ำและมีคานโลหะพาดห่างๆ ขวางกันหลายคานเหนือผิวน้ำ ระหว่างคานมีช่องพอที่คนจะตกลงไปได้ สัญญาณไฟที่อยู่ปลายคานแต่ละคานนั้นจะสุ่มส่องแสงขึ้นทุกวินาที จากนั้นกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ก็จะไหลผ่านคานที่มีสัญญาณไฟเตือน เห็นข้างล่างก็คงจะรู้ว่าใครตกลงไปก็ป๋อมแป๋มแพ้ลูกเดียว และกรุณาอย่าใส่อุปกรณ์รองเท้าใดๆ ทั้งสิ้น รวมถึงอย่าออกนอกสนามด้วย”

 

“บอสไม่ต้องห่วง เจ้าเด็กวัวนั่นเคยแพ้ผมมาแล้ว ยังไงชัยชนะก็จะต้องเป็นของผม” เลวี่เอ่ยทิ้งท้ายกับบอสผู้รักและเคารพก่อนจะเข้าสู่สนามเพื่อประจันหน้ากับ...เด็กห้าขวบ?

 

“เริ่มได้!”

 

“ไม่ถึงสิบวิหรอก!” เลวี่วิ่งไปบนคานตรงเข้าหาแลมโบ้ที่ยืนไม่รู้เรื่องอยู่

 

“แย่แล้ว! บาซูก้าทศวรรษใช้ไม่ได้! แบบนี้โดนผลักตกอย่างเดียวแน่!!” สึนะหมดหวังแทบจะในทันที

 

สัญญาณไฟเตือนสว่างขึ้นที่ปลายคานด้านหลังแลมโบ้เป๊ะๆ และเป็นคานเดียวกับที่เลวี่กำลังวิ่งอยู่ เลวี่กระโดดหลบไปคานข้างๆ อย่างรวดเร็ว แต่แลมโบ้ไม่เห็น(และคงจะไม่เข้าใจกฎ)จึงโดนช็อตเข้าไปเต็มๆ จนสะดุ้งล้มลง โชคดีที่ยังไม่ตกจากคาน

 

“หวานหมูล่ะ” เลวี่เห็นว่าอีกฝ่ายไร้ทางสู้แล้วจึงตรงเข้าไป มือขวาเงื้อเตรียมจะผลักให้เด็กวัวตกลงไปนิ่มๆ

 

ตูมซ่า!

 

เลวี่ตกน้ำป๋อมแป๋ม

 

“ศึกชิงแหวนสงกรานต์แห่งอัสนี ผู้ชนะคือแลมโบ้...” ผมประกาศด้วยเสียงที่หน่ายกว่าเก่า

 

แล้วในวินาทีเป็นตายมันเกิดอะไรขึ้น? ต้องย้อนกลับไปดู

 

เลวี่ซึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วสูงก้าวเท้าขวาเหยียบลงไปที่คานตรงหน้าแลมโบ้ที่ล้มอยู่ มือขวายื่นออกไปเพื่อผลักแลมโบ้ แต่ปัญหาอยู่ตรงที่เท้าขวาเหยียบลงไป มันมีสิ่งแปลกปลอมอยู่ นั่นก็คือ...

 

“ลูกอมรสองุ่น!?” เลวี่ร้องเสียงดัง มือขวาถือลูกอมเล็กๆ ในซองพลาสติกสีม่วงซึ่งตกลงมาพร้อมกับเขาเมื่อกี้

 

ลูกอมนั้นหลุดออกมาจากหัวยุ่งๆ ของแลมโบ้ตอนที่โดนไฟช็อตจนสะดุ้งล้ม และเลวี่ก็เหยียบเข้าไปเต็ม Teen เขาถึงได้เสียศูนย์ และด้วยความชะล่าใจ ตกลงมาแบบเลี่ยงไม่ได้

 

เพราะฉะนั้นผลจึงออกมาว่า เลวี่...แพ้ลูกอมรสองุ่น

 

“ผมขอโทษครับบอส!!” เลวี่ขอโทษซันซัสเป็นการใหญ่ เขากลัวว่าจะโดนเป่ากระจุย แต่เรื่องนั้นวางใจได้ เพราะเราได้บอกให้ทุกคนปลดอาวุธจนหมดตั้งแต่ต้นแล้ว

 

“ฉันก็ไม่ได้คิดว่าสวะอย่างแกจะชนะแต่แรกแล้ว” ซันซัสเอ่ยอย่างหงุดหงิด

 

...ไม่ได้คิดว่าจะชนะแลมโบ้? เอ่อ...นั่นมันก็เกินไปหน่อย...

 

>นามิโมริ 1 - 1 วาเรีย<

 

“เฮ้อ~ เอาล่ะ แมทช์ต่อไป—“

 

ฟึ่บๆๆๆ

 

เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งบินมาเหนือหัวเหล่าวองโกเล่และวาเรีย

 

“รีบอร์น ถ้าพวกนั้นเห็นเรา—“

 

“เจ้าห่วยสึนะ ฉันบอกแล้วไงว่ามีบาเรียหมอกอยู่ คนข้างนอกมองไม่เห็นพวกเรา และถ้าพยายามเข้ามาก็จะไปโผล่ที่อื่น”

 

สิ้นคำอธิบาย ร่างหนึ่งก็กระโดดลงมากจากเฮลิคอปเตอร์ ทะลุผ่านบาเรียหมอกและลงสู่พื้นอย่างปลอดภัย

 

“ใครน่ะ!?” โกคุเดระเคลื่อนไหวตามสัญชาติญาณเข้าคุ้มกันผู้เป็นบอสทันที

 

ชายปริศนากวาดตามองดูรอบๆ ก่อนจะไปหยุดบนกระดานคะแนน

 

“ดูเหมือนผมจะมาสายไป ไม่ทันดูสองแมทช์แรกนะครับเนี่ย ยังดีที่เสมอกันอยู่ ^ ^” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มยาวถึงปลายคางในเสื้อหนังสีน้ำตาลท่าทางอบอ้าวเอ่ยพลางยิ้มบางๆ

 

สายตาของสึนะจับจ้องที่แก้มซ้ายของชายปริศนา

 

“นายคือ...!”

 

“โอ้ กะไว้แล้วว่าต้องมา แต่ไม่นึกว่าจะสายนะไอ้ลูกชาย” ผมพูดกับเด็กหนุ่มปริศนา

 

--

 

*ต่อตอนหน้า*