Reborn : Fierce Demon & Little Cute Pineapple [1896]

ลำดับตอนที่ #8 : ตำนานกล่าวไว้ว่าอสูรจะหลงใหลในสาวงาม แต่เรากล่าวว่าปีศาจจะสนใจสัปปะรดน้อย(?)

เช้าวันพฤหัสฯอันสดใส พระอาทิตย์ส่องแสงแรงกล้าไร้เมฆบดบัง แต่ยังมีสิ่งที่สดใสไม่แพ้กัน คือรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าของเด็กสาวผมม่วง เหตุเพราะการที่เด็กสาวคนนี้จะยิ้มออกมาได้จำเป็นต้องใช้พลังงานหลายหมื่นเฟียนมาโวลเทจ(FV) (R:รู้มั้ยอะไร? หน่วยวัดพลังไฟดับเครื่องชน)

 

โคลมเดินไปตามถนนสายเดิมที่นำไปสู่โรงเรียนของเธอ ในที่สุดเธอก็ได้เป็นนักเรียนที่นั่นแบบเต็มตัวแล้ว หลังจากที่ประธานกรรมการรักษาระเบียบรับรองด้วยตัวเอง

 

ระหว่างทางเด็กสาวผมสีน้ำตาลก็เข้ามาทักอย่างเคย ตามด้วยเด็กหนุ่มผมฟูและพรรคพวก ต่างกันที่คราวนี้สปอร์ตแมนที่หายหวัดเข้ามาร่วมแจมด้วย

 

“อรุณสวัสดิ์จ้ะ โคลมจัง” “อรุณสวัสดิ์ โคลม”

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณเคียวโกะ บอส” เธอก้มหัวทักทายตามปกติของเธอ รอยยิ้มที่เห็นไม่ได้บ่อยนักของเธอเป็นที่สนใจของทุกคน แต่ผู้ที่พูดขึ้นมาก่อนคือผู้ที่ห่างหายไปนานเปิดตัวประโยคแรก

 

“โอ๊ส! ดูสบายดีนี่โคลม โรงเรียนนามิโมริเป็นยังไงบ้าง?” ยามาโมโตะถามด้วยรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง

 

อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณพิรุณ โรงเรียนสนุกมากเลยค่ะ” โคลมตอบกลับด้วยรอยยิ้มเช่นกัน แต่เล็กกว่า(มาก)

 

“เฮ้ย! เธอสวัสดีเจ้ายามาโมโตะ แต่ไม่สวัสดีฉันได้ยังไง!?” โกคุเดระที่ทีแรกทำไม่สนใจโวยวายออกนอกหน้ากับเรื่องไม่เป็นเรื่องเหมือนเคย

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณวายุ” รอยยิ้มของเด็กสาวไม่เล็กลงแม้แต่น้อย คิดว่าวันนี้ทั้งวันก็คงจะอยู่อย่างนี้...

 

“ชิ! ถึงเธอจะสวัสดี ฉันก็ไม่ดีใจหรอก!” ...โนคอมเม้นต์...

 

ผู้เป็นบอสมองดูเพื่อนพ้องของตัวเองด้วยแววตาเปี่ยมสุข

 

‘เท่านี้ก็อยู่กันพร้อมหน้าแล้วสินะ’ สำหรับพระเอกที่ไม่ใช่พระเอกคนนี้(?)ไม่มีอะไรจะน่าดีใจไปมากกว่าความสุขของสหาย

 

‘ต่อไปก็ต้องทำให้โคลมเรียกพวกเราด้วยชื่อสินะ =_=;’

 

ผลัก!

 

“ดีจ้า”

 

ทารกชุดดำปรากฏตัวขึ้นจากอากาศธาตุเข้าประทับฝ่าเท้าที่ท้ายทอยของเด็กหนุ่มผมฟูเหมือนอย่างเคย และก็ใช้มันเป็นที่รองเท้าต่อเลย

 

“โคลม เมื่อวานนี้ร้องเพลงเพราะน่าดูเลยนี่” นักฆ่าหน้าเด็กเริ่มต้นพูดด้วยประโยคที่ไม่มีใครเข้าใจเหมือนเคย

 

“ข—ขอบคุณค่ะ” เด็กสาวผมม่วงแก้มขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอาย

 

“ร้องเพลง? เรื่องอะไรเหรอโคลม?” สึนะผู้ไม่รู้เรื่องเสมอถามขึ้น แต่ถูกรีบอร์นตัดบท

 

“เรื่องนั้นไม่สำคัญแล้วล่ะ แต่หลังจากนั้นที่เธอทำ กล้าไม่เลวเลยนี่โคลม” ทารกแสยะยิ้ม แต่แสยะยังไงก็ไม่น่ากลัว

 

โคลมก้มหน้าด้วยความเขินอาย เคียวโกะสอนเธอว่าการหอมแก้มเป็นการแสดงว่าเราชอบเขา แต่เธอก็ชอบทุกคนเท่าๆ กันนี่

 

“จะยังไงก็เถอะ เท่านี้ผู้พิทักษ์ของวองโกเล่ก็มาอยู่รวมกันที่โรงเรียนครบแล้ว” ทารกเอ่ยด้วยความปิติยินดี ถึงแม้จะไม่แสดงออกมากก็ตาม

 

‘อันที่จริงขาดแรมโบ้ไป แต่เจ้ารีบอร์นมันแกล้งทำเป็นลืมแหงม =_=;’ บอสวองโกเล่พึมพำในใจ

 

“สรุปว่าผู้พิทักษ์สายหมอกก็คือยัยนี่สินะ งั้นมุคุโร่ล่ะเป็นอะไร?” โกคุเดระถามปัญหาโลกแตก

 

ชิ้ง!

 

แววตาของทารกชุดดำเปลี่ยนไป เมื่อกี้นี้เขาสัมผัสได้ถึงจิตที่เบาบาง เพียงแค่แว้บเดียวก็หายไป ทำให้ไม่รู้ตำแหน่ง ถ้าเป็นคนทั่วไปคงจะนึกว่าคิดไปเอง แต่นักฆ่าผู้นี้มั่นใจในประสาทสัมผัสของตัวเองมาก...

 

แต่เด็กหนุ่มผมฟูผู้มีลางสังหรณ์สุดยอดกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไร หรือว่าเขาจะคิดไปเองจริงๆ?

 

--

 

ฮิบาริ เคียวยะ วันนี้ยังคงยืนตรวจหน้าประตูโรงเรียนเหมือนอย่างเคย ถึงแม้จะมีเรื่องค้างคาใจมาตั้งแต่เมื่อวานแต่เขาก็ไม่นำมาปนกับหน้าที่ เป็นบุคคลที่น่ายกย่อง(DX:เริ่มออกนอกเรื่อง)

 

นักเรียนกลุ่มใหญ่เพียงหนึ่งเดียวที่กล้าสุมหัวต่อหน้าเขามาถึง แต่ผู้ที่ดึงดูดความสนใจทั้งหมดของเขาคือเด็กสาวผมม่วง

 

สิ่งที่เธอทำเมื่อวานนี้มันช่างน่าสับสน การกระทำนั้นหมายความว่ายังไง? เธอทำไปเพื่ออะไร? เธอยังสติดีอยู่รึเปล่า? และที่สำคัญที่สุด ทำไมเธอถึงยังมีลมหายใจอยู่ตรงนี้ได้โดยที่ไม่ถูกเขาขย้ำ?

 

ฮิบาริ เคียวยะไม่ชอบความสับสน มันเป็นสิ่งที่บั่นทอนการทำหน้าที่รักษาความสงบสุขของนามิโมริ ถ้ามีอะไรที่เขาไม่เข้าใจ เขาจะต้องทำให้มันกระจ่างแจ้ง แต่ในเมื่อตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ก็ได้แต่ปล่อยให้ทั้งหมดเดินผ่านไปโดยเพียงแค่สบตากับเด็กสาวผมม่วงแว้บหนึ่งเท่านั้น

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณเมฆา” แต่โคลมที่กำลังยินดีปรีดาไม่ผ่านไปเฉยๆ คำทักทายนี้เรียกสายตาเป็นห่วงจากบอสของเธอได้มาก

 

รอยยิ้มของเด็กสาวทำให้ภาพตกค้างจากเมื่อวานเล่นซ้ำในหัวของเขา

 

“อย่าเข้าใจผิดไป ถึงเธอจะได้เป็นนักเรียนของนามิโมริ แต่ถ้าเธอทำผิดกฎล่ะก็ ฉันสามารถเอาเธอออกได้ทันที” เด็กหนุ่มขู่โดยคิดว่าจะทำให้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นหวาดกลัว แต่เปล่าเลย...

 

“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ฉันจะไม่รบกวนคุณแน่นอน” รอยยิ้มของเด็กสาวยังคงเป็นอย่างที่บอกเอาไว้ -วันนี้ทั้งวันคงไม่เปลี่ยนแปลง-

 

คราวนี้เด็กหนุ่มผมดำครุ่นคิดอย่างหนัก เด็กสาวคนนี้อยู่รวมฝูงกับพวกสัตว์กินพืช แต่กลับไม่กลัวเขา มันหมายความว่ายังไงกัน?

 

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบกลับ โคลมจึงเดินเข้าไปในโรงเรียน ทิ้งให้ฮิบาริยืนคิดอยู่คนเดียว

 

สมองของเขาเต็มไปด้วยความสับสน วินาทีแรกที่เขาเห็นเด็กสาวในเครื่องแบบนามิโมริเธอมาเป็นกลุ่ม เขาคิดว่าเธอเป็นเพียงแค่สัตว์กินพืชธรรมดาๆ เหมือนกับที่เขาเคยเจอมา แต่เธอกลับต่างออกไป

 

ถึงจะแสดงท่าทางบ่งว่ากลัวเขา แต่ก็ไม่ถอยหนีอย่างขี้ขลาด ในขณะเดียวกันก็ไม่แสดงอาการต่อต้านเขาอย่างโง่ๆ เหมือนกับพวกสัตว์กินพิชไร้สมองที่ผ่านๆ มา และยิ่งไม่เหมือนมุคุโร่ ยิ่งกว่านั้นเธอยังกล้า...ทำแบบนั้น สิ่งที่แม้กระทั่งสัตว์กินพืชที่เสียสติไปแล้วยังยับยั้งตัวเองไม่ให้ทำ

 

ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นสัตว์กินเนื้อ แต่องค์ประกอบร่างกายและจิตใจเขาก็ยังเป็นมนุษย์ ความสงสัยย่อมเปลี่ยนเป็นความสนใจ

 

‘โคลม โดคุโร่... โรคุโด มุคุโร่เลือกร่างทรงได้เข้าท่าดีนี่’

 

--

 

R:”ตอนสั้นๆ ที่แสดงถึงความพยายาม(อันล้มเหลว)ที่จะบรรยายความรู้สึกของฮิบาริที่มองโคลมต่างไปจากคนอื่น ไม่มีอะไรมาก แต่ก็เป็นที่มาของตอนต่อไป”

DX:"หา? นี่พวกแกไม่รู้เหรอฟะว่าฉันเป็นใคร? ฉันก็เป็นผู้ช่วยคนเขียนน่ะสิ!!"

R:"ไม่เคยจ้างแกเลย ทุกวันนี้ก็ไม่มีค่าจ้างให้ เอ่อ ทุกคนอย่าไปสนใจมันเลย แค่หนึ่งในตัวละครออริจินัลของคนเขียนจากฟิคอื่น(ที่ไม่ได้ลงไว้) คิดซะว่าเป็นคนเขียนคนที่สองก็ได้ ออกเฉพาะเวลารั่วเท่านั้นแหละ"

G:"บ้ารึเปล่า คุยกับตัวเอง!?"

R:"บ้าไม่บ้าก็บรรยายพวกนายซะจนคนอ่านหลับแล้วล่ะเฟ้ย"

Reborn:"เลิกพูดมากแล้วก็ไปตอนต่อไปได้แล้ว"(ยกปืนจ่อขมับ)

R:"เอ่อ...ครับผม..."

Rb:"ดีมาก และจงอย่าทำให้คนอ่านไม่พอใจ ถ้าใครมาฟ้องฉันว่าแกทำอะไรไม่เข้าท่าล่ะก็ ลูกเหล็กในตัวเลออนจะฝังเข้าไปในขมับของแก"

R:"เข้าใจดีเลยครับผม v_v;(ตัวแค่นี้ทำไมน่ากลัวจังฟะ)"