ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไปโรงเรียนมันน่าตื่นเต้นยังงี้เเหละ โดยเฉพาะถ้ามีกรรมการรักษาระเบียบ 'หยั่งงั้น'
Ch.5
เช้าวันจันทร์อันสดใสมาถึง และเพราะการมาของเช้าอันสดใสนี้ ทำให้คนเขียนเริ่มคิดว่าตอนนี้ฤดูฝน ตกมันจนน้ำท่วม ทำไมยังสดใส? เดี๋ยวก็มีฝนตกเองนั่นแหละ...
เข้าเรื่องๆ : ที่นามิโมริก็เป็นอย่างเคย นักเรียนเดินกันขวักไขว่ ชุดเสื้อขาวกระโปรงเทาทำให้รู้ว่าเป็นนักเรียนของโรงเรียนม.ต้นนามิโมริ
เหล่านักเรียนต่างเดินจับคู่กันบ้างจับกลุ่มคุยกันบ้างตามปกติ แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ เด็กสาวผมม่วงทรงเป็นเอกลักษณ์สวมผ้าปิดตาขวารูปหัวกะโหลกอยู่ในชุดนักเรียนซึ่งไม่ใช่ชุดสีเขียวสั้นๆ อย่างเดิม แต่เป็นชุดที่กลมกลืนกับผู้คนรอบข้าง ชุดของนักเรียนโรงเรียนนามิโมริ
‘โรงเรียนเหรอ... ไม่ได้ไปนานแค่ไหนแล้วนะ...’ โคลมทั้งตื่นเต้นทั้งกังวล เพราะในอดีตเธอไม่ใช่คนที่มีเพื่อนฝูง และการที่เธอเป็นเด็กขี้อายไม่พูดไม่จาในตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมาเลย
“อรุณสวัสดิ์จ้ะ โคลมจัง!” เสียงทักทายอย่างสดใสดังมาจากด้านหลัง เด็กสาวผมม่วงหันกลับไปมอง
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เด็กสาวผมม่วงโค้งให้เล็กน้อยให้กับเด็กสาวผมสั้นสีน้ำตาลที่กำลังยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่มนุษย์จะยิ้มได้
“รู้สึกเป็นยังไงบ้างจ๊ะ?” เคียวโกะถามด้วยความเป็นห่วง แต่ยังรักษารอยยิ้มเอาไว้เพื่อไม่ให้เด็กสาวข้างๆ ต้องกังวล
“ตื่นเต้นนิดหน่อยค่ะ...” โคลมตอบตามความจริง... ถ้าตัดคำว่า ‘นิดหน่อย’ ออกนะ
“เคียวโกะจัง! โคลม!” เด็กหนุ่มผมฟูวิ่งเข้ามาทักทายเด็กสาวทั้งสอง
“อรุณสวัสดิ์จ้ะ สึนะคุง”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ บอส”
“อรุณสวัสดิ์ทั้งสองคน” สึนะทักตอบตามมารยาทก่อนจะหันมาทางเด็กสาวผมม่วงด้วยสีหน้าจริงจัง
“โคลม เอ่อ...” แต่เขายังไม่มั่นใจในตัวเองพอจะพูดออกไปได้ทันที
“ฉันเห็นเธอ...เป็นคนเงียบๆ ถ้า...มีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาพวกเราได้นะ ฉันกับทุกๆ คนยินดีช่วยเสมอ” วองโกเล่หนุ่มทำตัวสมกับเป็นบอสได้ชั่วอึดใจหนึ่ง จนกระทั่งเด็กหนุ่มผมเงินวิ่งเข้ามาพร้อมกับร้องทักทาย
“อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นที่สิบ!” โกคุเดระ ฮายาโตะเข้ามาสมทบกับกลุ่มของทั้งสามคน ถึงแม้ว่าเป้าหมายจริงๆ ของเขาคือวองโกเล่เดซิโมก็ตามที
“ชิ! มาจริงๆ ด้วยสินะ! ถึงรุ่นที่สิบจะเห็นด้วย แต่ฉันเห็นว่าเธอเป็นตัวอันตรายล่ะก็ พ่อจะเป่าไม่ให้เหลือซากเลย!” โกคุเดระเขม่นเด็กสาวผมม่วงอย่างไม่มีปิดบัง
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ฉันไม่มีเจตนาจะทำร้ายบอส” โคลมตอบอย่างชัดเจน
“แล้วก็อย่าทำตัวน่ารำคาญด้วยล่ะ! มีเจ้าบ้าเบสบอลคนเดียวก็เกินพอแล้ว!!” ประโยคสุดท้ายเด็กหนุ่มผมเงินพูดให้กับตัวเอง
“ค่ะ ฉันจะพยายามไม่รบกวนพวกคุณ” โคลมรับคำอย่างว่าง่าย
“โกคุเดระคุง โคลมน่ะเพิ่งย้ายมาอยู่นะ~ ว่าแต่ไม่เห็นยามาโมโตะเลย?” สึนะถามถึงสปอร์ตแมนหนึ่งเดียวในกลุ่มของเขา
“เจ้าบ้าเบสบอลมันบ้าสมชื่อ เมื่อวานมันซ้อมเบสบอลเสร็จ หมดแรงแล้วขากลับมันยังลงไปช่วยหมาในแม่น้ำ เช้ามาเลยจับไข้น่ะสิครับ” วายุหนุ่มพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“สมเป็นยามาโมโตะคุงเลยแฮะ... ว่าแต่โกคุเดระคุงรู้ได้ยังไง?” สึนะถามต่อ
“มันเอาเบอร์มือถือผมจากไหนก็ไม่รู้ครับ สงสัยว่าต้องเปลี่ยนเบอร์ซะแล้ว ไม่งั้นรำคาญแย่” โกคุเดระยิ่งไม่สบอารมณ์เข้าไปอีก
‘สองคนนี่ เหมือนเดิมเลยแฮะ =_=;’ วองโกเล่หนุ่มรำพึงอยู่ในใจ
ทั้งสี่เดินผ่านประตูโรงเรียนเข้าไปด้วยกัน และก็เป็นธรรมดาที่คนกลุ่มใหญ่จะต้องถูกเรียกให้หยุดโดยไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฮิบาริ เคียวยะ ประธานกรรมการรักษาระเบียบ ผู้เกลียด ‘การสุมหัว’
“ซาวาดะ สึนะโยชิ กล้าสุมหัวต่อหน้าฉันแต่เช้าเชียวเหรอ” ประธานฯหนุ่มเอ่ยเสียงเย็นเยียบเหมือนเคย
“ค—คุณฮิบาริ พวกเราเดินมากับโคลมน่ะครับ เพราะโคลมเพิ่งมาโรงเรียนเป็นวันแรก...” สึนะพยายามหาข้อแก้ตัว
เมฆาหนุ่มเปลี่ยนเป้าสายตาไปที่เด็กสาวผมทรงสัปปะรด(R:ชัดเจน)แทน
ทั้งคู่จ้องมองกันอยู่ครู่หนึ่ง แต่ต้องขอบอกไว้ว่าไม่ใช่แบบพระ/นางสบตากัน เป็นแค่การพิจารณาดูอีกฝ่ายธรรมดาๆ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นประธานฯหนุ่มสำรวจเด็กสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ภายนอกไม่มีอะไรผิดระเบียบ แต่ผ้าปิดตานั่นผิดกฎโรงเรียน วันนี้เป็นวันแรกจะให้อภัย ถ้าวันพรุ่งนี้ยังเห็นอีกจะต้องถูกทำโทษ ไปได้” เมฆาหนุ่มร่ายยาวก่อนจะจบลงที่การไล่ทั้งสี่คนให้ไปพ้นๆ แต่ก็เป็นการทำตามหน้าที่ คงไม่มีใครว่าเขาได้ (อันที่จริงไม่มีใครกล้าว่า)
--
หลังจากทั้งสามพาเด็กสาวผมม่วงไปรับคำชี้แจงที่ประชาสัมพันธ์โรงเรียนและรับตารางเรียนเป็นที่เรียบร้อย
“โคลมจัง ถ้ามีเรื่องอะไรก็บอกพวกเราได้นะ อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง ไม่เป็นการรบกวนหรอกจ้ะ” เด็กสาวผมสั้นเอ่ยดักทางไว้เสร็จสรรพ
“ขอบคุณค่ะ งั้นฉันไปนะคะ” โคลมพยักหน้ารับก่อนจะแยกตัวเพื่อไปยังห้องเรียนของตัวเอง
“โคลมจังมาอยู่ใกล้หูใกล้ตาก็โล่งใจไปได้เปลาะหนึ่งนะจ๊ะ” เคียวโกะเอ่ยกับเด็กหนุ่มผมฟูที่อยู่ข้างๆ
“แต่โคลมไม่ค่อยจะสุงสิงกับใคร แม้กระทั่งกับพวกเราก็ยังคุยกันไม่เท่าไร หวังว่าคงจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นนะ...” สึนะมองในแง่ร้ายตามประสาเด็กห่วย(?)อย่างเขา
“ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกครับรุ่นที่สิบ ยัยนั่นเป็นผู้พิทักษ์แห่งสายหมอก ถ้าดูแลตัวเองแค่นี้ไม่ได้ก็สมควรแล้ว” โกคุเดระพูดอย่างไร้เยื่อใยเหมือนเคย
“ขอให้เป็นอย่างที่โกคุเดระคุงพูดเถอะนะ... หมายถึงเรื่องดูแลตัวเองได้น่ะ”
--
เด็กสาวผมม่วงมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูซึ่งเหนือขึ้นไปมีป้ายเขียนเอาไว้ว่า [1-A]
ใช่แล้ว หวังว่าทุกคนคงยังไม่ลืม(R:เหมือนคนเขียน) ว่าโคลมนั้นอายุแค่ 13 จะ 14 น้อยกว่าคนอื่นๆ ปีหนึ่ง และเธอก็เพิ่งจะเข้าเรียนเป็นครั้งแรกโดยไม่มีประวัติการศึกษามาก่อน แค่จับเข้าโรงเรียนได้ก็บุญจะแย่อยู่แล้ว (R:บุญที่ได้มาจากทอนฟาและคำขู่)
มือขาวเปิดประตูออกอย่างกล้าๆ กลัวๆ เผยให้เห็นภาพภายในห้องเรียนของเธอ
เด็กหนุ่มสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ บ้างนั่งบ้างยืนกระจายกันอยู่ที่ต่างๆ อยู่เดี่ยวบ้าง จับกลุ่มกันบ้าง ถือเป็นภาพที่ปกติที่สุดตั้งแต่เริ่มเรื่องมา รวมการ์ตูนออริจินัลเข้าไปด้วย
ความทรงจำเมื่อสมัยเรียนประถมกลับคืนสู่เด็กสาวเป็นบางส่วน เธอพอจะรู้เรื่องการใช้ชีวิตที่โรงเรียนอยู่บ้าง ถึงแม้ว่าเธอจะขี้อายแต่ก็อยากจะมีเพื่อนบ้าง ความคิดนี้ได้มาพร้อมกับมิตรภาพของสี่สาววองโกเล่
แต่เธอก็ดื่มด่ำกับภาพนั้นได้ไม่นาน เพราะเธอนึกขึ้นได้ว่าเธอยังต้องไปรายงานตัวที่คณะกรรมการรักษาระเบียบเพื่อรับฟังกฎข้อหลักๆ โดยตรง เป็นธรรมเนียมที่นักเรียนย้ายพิเศษทุกคนต้องปฏิบัติ (R:ตั้งขึ้นโดยฮิบาริเอง แหงอยู่แล้ว)
ข้ามไปถึงตอนที่เด็กสาวผมม่วงเปิดประตูนรก(?)เข้าไปในห้องรับรองที่ถูกคณะกรรมการรักษาระเบียบยึดไป ที่หลังโต๊ะทำงานในห้องสุดหรู คือเด็กหนุ่มผมดำ ตอนนี้เขาอยู่ในฐานะประธานกรรมการรักษาระเบียบ และเขาก็มา ‘ต้อนรับ’ นักเรียนใหม่ด้วยตัวเอง
“ฉันมารายงานตัวค่ะ คุณเมฆา” เธอเอ่ยกับเมฆาหนุ่มซึ่งรอการมาของเธออยู่ก่อนแล้ว
“โคลม โดคุโร่...” ประธานฯหนุ่มจ้องมองเธอจากหลังโต๊ะ
“ไม่ว่าเธอจะเป็นหุ่นเชิดของใคร มาจากที่ไหน ใช้ชีวิตยังไงมา ตอนนี้เธอคือนักเรียนของนามิโมริ กฎของที่นี่ ตั้งใจฟังและปฏิบัติตาม ไม่อย่างนั้น...” ฮิบาริลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะควักทอนฟาออกมาโชว์ประกอบคำพูด
“เธอจะต้องถูกลงโทษ โดยฉันเอง”
“เข้าใจแล้วค่ะ” เด็กสาวตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน เธอตั้งใจเอาไว้อยู่แล้วว่าจะต้องใช้ชีวิตให้ได้อย่างที่ทุกคนคาดหวัง
เมื่อไม่พบปฏิกิริยาที่แสดงถึงความกลัวแต่อย่างใด ประธานฯหนุ่มจึงนั่งกลับลงไปอย่างเก่า
“ดีมาก กฎข้อแรก ห้ามส่งเสียงดังในบริเวณโรงเรียน”
กฎข้อแรกนี้ ถึงไม่บอกเด็กสาวก็ไม่ทำอยู่แล้ว
“กฎข้อที่สอง ห้ามก่อเรื่องทำลายความสงบสุขของโรงเรียน”
ข้อนี้ก็เช่นกัน
“กฎข้อที่สาม ในเวลาเรียน ห้ามออกมานอกห้องเรียนโดยไม่มีเหตุอันสมควร”
ข้อนี้คงต้องระวังหน่อย เพราะถ้านายของเธอเรียกใช้ก็คงช่วยไม่ได้
“กฎข้อที่สี่ หลังเวลาเลิกเรียน ห้ามอยู่ในบริเวณโรงเรียน”
เด็กสาวคิดในใจแล้วว่าเธอจะต้องบึ่งกลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“กฎข้อที่ห้า ห้ามทำลายทรัพย์สินของโรงเรียน”
ข้อนี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ
“และข้อสุดท้าย ห้ามกวนใจฉัน สุมหัวต่อหน้า ทำเสียงเวลาฉันหลับ หรือทำผิดกฎที่ว่ามาข้อไหนก็ตามให้ฉันเห็น ไม่อย่างนั้นล่ะก็...”
ฟึ่บ
เด็กสาวผงะถอยหลังเมื่อเด็กหนุ่มหายไปจากหลังโต๊ะทำงานเข้าประชิดตัวเธอในพริบตาพร้อมกับทอนฟาที่สองมือ
“...ฉันจะขย้ำเธอซะ” ฮิบาริพูดเสียงเย็นเยียบ แววตาบ่งบอกว่าเอาจริง
“ค—ค่ะ~” โคลมรีบพยักหน้ารับ จู่ๆ เธอก็เกิดอยากออกไปจากห้องนี้ขึ้นมากะทันหัน
“แล้วก็...” ประธานฯหนุ่มหันกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งส่งให้เด็กสาวที่รับมันมาอย่างงงๆ เธอสังเกตดูก็เห็นว่าเป็นกระดาษขาวธรรมดาๆ ที่ข้อความแบ่งเป็นสามท่อน
“นักเรียนทุกคนต้องร้องเพลงของโรงเรียนได้ เธอเองก็ไม่ยกเว้น ฉันให้เวลาสามวัน วันพุธฉันจะทดสอบ ถ้าเธอยังร้องไม่ได้ จะต้องถูกลงโทษอย่างสาสม”
โคลมพยักหน้ารับอย่างหวาดๆ การถูกขู่อย่างต่อเนื่องโดยประธานกรรมการรักษาระเบียบทำให้เธอกลัวจนตัวสั่น
“ไปได้”
โคลมไม่ต้องรอให้เมฆาหนุ่มบอกรอบสอง เธอรีบร้อนออกไปจากห้องทันที แต่ก็ยังปิดประตูด้วยความนุ่มนวล ทำให้เด็กหนุ่มไม่ต้องลงทัณฑ์ประเดิมวันแรกของเธอ
เด็กสาวผมม่วงใจเต้นไม่เป็นส่ำ เธอไม่เคยได้สัมผัสกับความน่ากลัวของผู้พิทักษ์แห่งเมฆาร่วมแฟมิลี่เดียวกับเธอแบบเต็มๆ มาก่อน และการมีประสบการณ์ตรงในครั้งนี้ก็ทำให้เธอเริ่มจะเป็นห่วงความปลอดภัยของนายเธอขึ้นมาจับใจ
--
ในห้องเรียนชั้นมัธยมต้นปี 1 ก็ยังคงเป็นอย่างทุกวัน นักเรียนแบ่งเป็นสองฝ่าย คือส่วนน้อยที่ทำตัวดี อยู่เงียบๆ กับส่วนมากที่จับกลุ่มส่งเสียงคุยกันอย่างไม่สนใจครูประจำชั้นหัวเถิกสี่ตาที่อยู่หน้าชั้นแม้แต่น้อย แต่เสียงทั้งหมดเงียบหายไปด้วยประโยคเพียงประโยคเดียว
“วันนี้เรามีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา ขอให้ทุกคนปฏิบัติกับเธอดีๆ ด้วยนะ”
สิ้นคำท่านอาจารย์ที่เคารพรัก(?) เสียงจอแจก็ดังขึ้นอีกครั้ง และดังยิ่งกว่าเก่า ประเด็นก็ไม่พ้นเรื่องนักเรียนใหม่นั่นเอง แต่ช่างหัวรายละเอียดมันเถอะ
“เข้ามาได้”
ประตูหน้าห้องเปิดออก เด็กสาวผมสีม่วงทรงประหลาดก้าวเข้ามาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าชั้นข้างๆ ท่านอาจารย์ผู้เป็นที่เคารพรัก(DX:มันยังไม่เลิก) ดวงตาสีม่วงข้างที่ไม่ถูกบดบังด้วยผ้าปิดตากวาดดูรอบชั้นเรียนด้วยความตื่นเต้น
“แนะนำตัวซิ”
“ด—โดคุโร่ โคลม ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ~” เด็กสาวเอ่ยเสียงแผ่ว ถือเป็นการเริ่มต้นชีวิตวัยรุ่นของเธอผู้เปล่าเปลี่ยวมาแสนนาน
--
R:” T^T ทำไมเรื่องมันดำเนินช้ายังเงี้ย? สงสัยเพราะเราพล่ามมากไปหน่อย ขออภัยทุกท่านด้วย”
DX:”ไม่เกี่ยวหรอก ยังไงแกมันก็ห่วยสิ้นดีอยู่แล้ว”
R:”เลิกเหอะ หาคำอื่นมาว่าได้แล้ว”
M:”คุณมันไร้พรสวรรค์ ถึงจะพยายามไปก็ไม่มีทางประสบความสำเร็จหรอกครับ คุฟุฟุ”
R:”อ๊าก! เจ็บใจ! ไม่ใช่เพราะคำพูด แต่เพราะคนพูดคือไอ้คนที่ได้แต่อุดอู้อยู่ในโหลแก้วไม่ได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวัน!!”
M: ฉึก!!* (อาการเหมือนตอนโดนพูดถึงทรงผมสัปปะรด)
ผล็อยๆๆๆๆ~
R:”เฮ้ย! งู! งูเต็มเลย!!”
M:”คุฟุฟุ~”
R:”รีดพิษออกแล้วผัดอร่อยเฟ้ย! ขอบใจมากคุณนักโทษ!!” (แบกงูวิ่งฉิวไปตามหาพ่อครัวเปิบพิสดาร)
M:”...ค—คุฟุฟุ~” (ยังรักษามาดเอาไว้ได้)
--
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น