Reborn : Fierce Demon & Little Cute Pineapple [1896]

ลำดับตอนที่ #11 : ชีวิตปกติสุขได้ไม่ทันไร เรื่องก็มา โอ้ว~ โชคร้ายจริงๆ วองโกเล่~ (เริ่ม B.C. Arc)

Ch. 11

 

อิตาลี ประเทศที่มีชื่อในเรื่องกลุ่มผู้มีอิทธิพล อำนาจเหนือกฎหมาย สังหาร ค้าของเถื่อนสารพัด คนเหล่านี้มีชื่อเรียกว่า [มาเฟีย]

 

แก๊งมาเฟียที่แข็งแกร่งและทรงอำนาจที่สุดคือ [วองโกล่า แฟมิกเลีย] หรือ วองโกเล่ แฟมิลี่นั่นเอง เป็นมาเฟียที่มีอิทธิพลยิ่งใหญ่มาก โดยเฉพาะในยุคของผู้ปกครองรุ่นที่เก้า ทั้งที่ตัวเขาเป็นมาเฟียรักสงบ

 

ปราสาทหลังใหญ่กลางเมือง ปราสาทวองโกเล่เป็นที่อยู่ของ [ทิโมธีโอ] บอสวองโกเล่รุ่นที่เก้า ซึ่งบัดนี้เขากำลังคร่ำเครียดกับข่าวที่ได้รับแจ้ง

 

“ที่ว่ามาน่ะแน่ใจแล้วเหรอ?” ชายชราผมขาวในชุดสูทเอ่ยขึ้นจากหลังโต๊ะทำงานไม้สีน้ำตาลอ่อน

 

“ค่ะ เราได้รับรายงานมาว่ามีชายคนหนึ่งตามสืบข้อมูลของทายาทวองโกเล่รุ่นที่สิบและผู้พิทักษ์จากแหล่งต่างๆ คนของเราบังเอิญไปเห็นมาด้วยตัวเอง” หญิงสาวผมบลอนด์มัดเป็นมวยที่ด้านหลังรายงานด้วยความมั่นใจ

 

“เธอบอกว่าซาวาดะ สึนะโยชิกับเพื่อนๆ ตกเป็นเป้าหมายลอบสังหารแสดงว่ารู้ตัวชายคนที่ว่าสินะ” [วองโกเล่โนโน่] ถามอย่างใจเย็น แต่แววตาร้อนรน

 

“จากรูปพรรณสัณฐาน คาดว่าเป็นนักฆ่าคนหนึ่งที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียง ไม่เคยมีประวัติสังหารบุคคลสำคัญที่ไหนมาก่อน”

 

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าเป็นห่วงอะไร สึนะโยชิคุงกับเพื่อนๆ สามารถเอาชนะ [วาเรีย] ได้ คงป้องกันตัวได้ไม่ยากเย็น” ชายชราดูเบาใจลงไปบ้าง แต่ยังไม่ชะล่าใจ

 

“แต่ชายคนนั้นมีประวัติที่น่าสนใจอยู่อย่างหนึ่ง เขาเป็นผู้เหลือรอดจาก [เลือดย้อมจันทร์]”

 

แววตาของชายชราเปลี่ยนไป เขายังจำได้ดี เหตุการณ์ที่ถูกจารึกเอาไว้ในประวัติศาสตร์มาเฟียว่าเลวร้ายที่สุด

 

“แน่ใจเหรอ?”

 

“ค่ะ คนของเราใช้กล้องลับถ่ายชายคนนั้นเอาไว้ได้หลายภาพ และก็มีภาพนึงที่เป็นที่มาของข้อสันนิษฐานนี้”

 

หญิงสาววางภาพถ่ายลงตรงหน้าของชายชรา

 

ทิโมธีโอมองดูรูปนั้นอยู่ครู่หนึ่งก็เปิดลิ้นชัก หยิบเอากระดาษเนื้อดีขึ้นมาแผ่นหนึ่งพร้อมกับเปิดปลอกปากกา ก่อนจะลงมือเขียนด้วยหน้าตาเคร่งเครียด

 

ครู่หนึ่งผ่านไป ชายชรายื่นกระดาษที่มีเปลวเพลิงสีส้มลุกโชนอยู่ที่หัวให้กับหญิงสาวที่ยืนรออยู่

 

“ [สารคำสั่ง] นี้ส่งให้ถึงมือ [อิเอมิทสี] ให้ส่งมือดีที่สุดของ [เซเดฟ(CEDEF)] ไปที่นามิโมริโดยด่วน”

 

“ค่ะ!”

 

--

 

“ผมไปก่อนนะครับ!”

 

เด็กหนุ่มผมฟูสีน้ำตาลอ่อนถลันออกจากบ้านด้วยความเร่งรีบ เป็นอีกเช้าอันสดใสของนามิโมริ...

 

“สายแล้ว!~” ...กับเอ่ยประโยคเดิมๆ

 

“อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นที่สิบ!” “โย่! สึนะ อรุณสวัสดิ์!”

 

เด็กหนุ่มร่างสูงสองคนซึ่งยืนรอที่หน้าบ้านของสึนะอยู่ก่อนแล้วเอ่ยทักทาย

 

“ทั้งสองคนมาทำอะไรอยู่แถวนี้!? ไม่รีบเดี๋ยวก็ไปสายหรอก!”

 

ทั้งคู่ทำหน้างง ก่อนที่ยามาโมโตะจะพูดขึ้นก่อน

 

“สายอะไรเหรอ? เพิ่งเจ็ดโมงเอง?”

 

“หา? เจ็ดโมง?” สึนะยังจบต้นชนปลายไม่ถูก ก่อนจะฉุกคิดขึ้นมาได้

 

“รีบอร์น!!”

 

ทารกชุดดำที่วันนี้ไม่ใส่ชุดดำ แต่ใส่เครื่องแบบนามิโมริขนาดจิ๋วร่อนจากหน้าต่างห้องนอนลงบนหัวของลูกศิษย์อย่างสวยงาม

 

“นายมันฟายเองที่โดนหลอกง่ายๆ”

 

“ก็นายเล่นอัดเสียงนาฬิกาปลุกเข้าเต็มหูฉันแถมยังตะโกนปาวๆ ว่าเก้าโมงๆ! ฉันล่ะตกใจแทบตาย!!” วองโกเล่หนุ่มโวยวาย

 

“ฉันก็แค่อยากให้นายเริ่มต้นเช้าอันสดใส ไม่นอนกินบ้านกินเมืองเท่านั้นเอง” รีบอร์นทำหน้าไร้เดียงสาที่มาถึงขนาดนี้จะทำยังไงก็ไม่ขึ้นแล้ว

 

“จะยังไงก็ช่างเถอะ =_=; แล้วแต่งชุดนามิโมริ คงไม่ได้คิดว่าจะปลอมตัวเข้าไปหรอกนะ?”

 

“ฉันทำเรื่องย้ายเข้าไปแล้วเฟ้ย” รีบอร์นตอบหน้าตาย

 

“ว่าไงนะ!?” สึนะตกใจยิ่งกว่าได้รู้ความจริงว่าฮิตเลอร์ที่จริงเป็นเกย์ (R:ชะอุ๋ย! ผิดเรื่อง ชาวนาซีอย่าส่งติ๊กต๊อกแพ็คเกจมาล่ะ)

 

“ฉันจุ๊หรอกเฟ้ย เจ้าโง่” ทารกชุดนักเรียนกระทืบศีรษะใต้เท้าตัวเองไปเบาๆ หนึ่งที ส่งผลให้ผู้ถูกกระทำผงะไปด้านหน้า

 

“ฉันมีธุระกับฮิบาริ แต่โรงเรียนมีกฎว่าต้องใส่เครื่องแบบไป ไม่อย่างนั้นคงไม่ถูกใจฮิบาริ” รีบอร์นให้เหตุผล

 

‘นายไม่ใช่นักเรียนของโรงเรียนนามิโมริไม่ใช่เหรอฟะ =_=;’

 

--

 

ในห้องรับรองสุดหรูของโรงเรียน ...ซึ่งถูกกรรมการรักษาระเบียบยึดไปเป็นที่เรียบร้อย โต๊ะไม้เนื้อดีราคาแพงตั้งอยู่ เด็กหนุ่มผมดำนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมสีดำด้วยสีหน้านิ่งสนิทเหมือนทุกที สายตาจับจ้องที่เอกสารตรงหน้า มือขวาถือปากกาหมึกซึม เหมือนกับหัวหน้าแผนกในบริษัททั่วๆ ไป

 

วันนี้เป็นวันที่เซ็งที่สุดตั้งแต่เข้าจำความได้ ปกติเขาจะลุกขึ้นจากที่นอนแต่เช้า ทำกิจวัตร แต่งตัวมาโรงเรียน แต่วันนี้เขาต้องรออีกหนึ่งชีวิตที่ยังคงไม่ชินกับการอาศัยอยู่ที่บ้านของเขา ทำให้เขาต้องเสียเวลารอจนเข้าสายกว่าปกติถึงสิบห้านาที ปกติต้องก่อนโรงเรียนเปิดหนึ่งชั่วโมงแท้ๆ... (DX:เอ๊ะ? ยังก่อนโรงเรียนเปิดอยู่นี่หว่า?)

 

และแล้วก็มีสิ่งหนึ่งปรากฏขึ้นทำให้เขาหายเซ็ง นักเรียนชายนามิโมริคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่ขอบหน้าต่าง ฮิบาริหันไปมอง พบว่าชุดดูปกติดีทุกอย่าง เว้นอยู่อย่างเดียว...

 

“ชุดนามิโมริไม่มีไซส์นั้นนะ เจ้าหนู ยังผิดระเบียบอยู่” เขาพูดขึ้นลอยๆ

 

“ฉันก็ไม่ใช่คนของนามิโมริอยู่แล้ว” ทารกชุดนักเรียนค้าน (T:ก็ถึงได้บอกไงเล่า!)

 

“คนนอกเข้ามาในโรงเรียนโดยไม่ได้รับอนุญาต ต้องถูกลงโทษนะ” แววตาของกรรมการรักษาระเบียบลุกวาว รอยยิ้มที่แสยะอยู่บนใบหน้าเขาบ่งว่า ‘อ้างไปงั้นแหละ สู้กับฉันก็พอ’

 

“ฮิบาริ นายคิดจะทำอะไรกันแน่?” ทารกทำเสียงเครียดตีหน้าขึงขังบ่งว่าเอาจริงเอาจัง

 

“...เรื่องอะไรล่ะ?” เด็กหนุ่มลดทอนฟาลง แสดงให้เห็นว่าไม่ได้อยากสู้ขนาดนั้น

 

“เรื่องที่นายให้โคลมย้ายไปอยู่ที่บ้าน”

 

เด็กหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจกับความไวข่าวของทารก

 

ในขณะเดียวกันรีบอร์นก็ครุ่นคิดอยู่กับพฤติกรรมที่ผิดปกติของประธานฯหนุ่ม ทั้งที่ปกติเขาจะสามารถคาดเดาเหตุผลและความน่าจะเป็นในการกระทำของฮิบาริได้

 

“ฉันไม่มีความจำเป็นต้องบอกนาย เจ้าหนู ที่แอบเข้ามาจะไม่เอาเรื่อง รีบไปซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ” ประธานฯตัดบท

 

“ฉันก็หมดธุระแล้ว จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” เด็กทารกยิ้มที่มุมปาก อย่างน้อยคำตอบนี้ก็ยังคงอยู่ในความคาดเดา เมื่อพอใจแล้วเขาก็กระโดดแผล็วจากขอบหน้าต่างหายไป

 

เมื่อแขกที่ไม่รับเชิญจากไปแล้ว ฮิบาริก็หันมาให้ความสนใจงานบนโต๊ะต่อ แต่แล้วเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าความรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองหายไปแล้ว ทั้งที่เมื่อเช้าก็ยังอยู่ มันอะไรแน่นะ?...

 

--

 

โคลมนั่งเหม่ออยู่ในชั้นเรียน แต่โชคดีที่มันเป็นช่วงพักกลางวัน จึงไม่ต้องห่วงว่าใครจะมาเห็นเข้า

 

เธอนึกย้อนไป ก่อนหน้านี้ไม่นานมาก

 

--แฟลชแบ็ก--

 

ที่ข้างกำแพงโรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริวันจันทร์ในตอนเช้าตรู่ ร่างสองร่างกำลังกระทำการบางอย่าง

 

“อย่าชักช้า วันนี้เธอทำฉันสายพอแล้ว” เด็กหนุ่มผมดำนิ่วหน้าพลางเอ่ยกับเด็กสาวผมม่วงในสภาพเก้ๆ กังๆ ที่ตัวลอยจากพื้น เท้าข้างหนึ่งยันกับกำแพง มือสองข้างเกาะด้านบนกำแพงโรงเรียนที่สูงไม่ใช่น้อย

 

“ฉันพยายามอยู่ค่ะ...!” เสียงฮึดฮัดของเด็กสาวแสดงให้เห็นว่าเธอเกร็งกล้ามเนื้อสุดแรง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียง ผลัก! เพราะเธอตกลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้น

 

“แค่นี้ก็ไม่ไหว อ่อนแอยิ่งกว่าพวกสัตว์กินดินโป่งแถวนี้ซะอีก”

 

เด็กหนุ่มก้มลงคว้าแขนเธอให้ลุกขึ้น ก่อนจะใช้แขนอีกข้างช้อนลำตัวเธอขึ้นอุ้มท่าเจ้าหญิง...ไม่มีทางหรอก พาดบ่ายังกับกระสอบข้าวดีๆ นี่เอง

 

“อ๊ะ!” โคลมร้องด้วยความตกใจปนกลัวหล่น

 

เขาตรงไปที่กำแพงก่อนจะกระโดดขึ้นได้สูงอย่างไม่น่าเชื่อสำหรับคนที่แบกสัปปะรด เอ๊ย! คนอยู่ทั้งคน มือที่ว่างเกาะขอบ เท้าสองข้างยันตัวกับกำแพงกระโดดซ้ำขึ้นไปยืนบนกำแพงได้อย่างไม่น่าเชื่อ

 

เนื้อแนบเนื้อ...ซะที่ไหน ผ้าแนบผ้า แต่แค่นั้นก็ทำให้เด็กสาวที่แทบไม่เคยสัมผัสตัวใครแบบแนบสนิทมาก่อนจินตนาการไปถึงร่างท่อนบนอันเปลือยเปล่าของเด็กหนุ่มที่เธอมีบุญ(?)ได้เห็นอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทำให้สีแดงเริ่มเข้ารุกล้ำพื้นที่บนแก้มขาวของเธอ

 

(DX:แกยัดใช่มะ?]R:ใช่ ฉันยัดภาพนั้นคืนสมองโดคุโร่เอง ไม่งั้นคงไม่ไปไหน)

 

ไม่นานเท้าเธอก็ได้เหยียบพื้นอีกครั้ง แต่ใจเธอยังไม่หายเต้นตึกตัก

 

“โรงเรียนยังไม่เปิด ยังไม่มีนักเรียนเข้ามา เธอตามฉันไปที่ห้องกรรมการรักษาระเบียบ” ฮิบาริว่าจบก็เดินนำไปก่อน

 

“อ๊ะ! รอด้วยสิคะ!” โคลมได้สติก็วิ่งเหยาะๆ ตามไป

 

--จบแฟลชแบ็ก--

 

ถึงการถูก ‘กักบริเวณ’ หลังจากนั้นจะไม่มีอะไรเป็นพิเศษนอกจากต่างคนต่างเงียบใส่กันกับคำขู่เล็กๆ น้อยๆ แต่เด็กสาวก็ยังไม่เลิกคิดถึงมัน

 

“โคลมจัง ไม่สบายรึเปล่า หน้าแดงเชียว?” เด็กสาวผมสีส้มหยิกเป็นลอนในชื่อของริสะเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง

 

“ริสะ หน้าฉัน...แดงงั้นเหรอ?” เธอถามด้วยความแปลกใจ และได้รับคำตอบที่ทำให้แปลกใจยิ่งกว่า

 

“ก็ใช่น่ะสิ เป็นไข้รึเปล่าเนี่ย คงไม่ใช่...คิดเรื่องผู้ชาย?” เด็กสาวผมส้มเดาสุ่มไปทั่ว(แต่ถูก)

 

“ไร้สาระ...” เด็กสาวสวมแว่นผมสีเขียวที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยแทรกขึ้นโดยตาไม่ห่างจากหนังสือ

 

“จิโยะ ฉันก็แค่เดา!” ผู้ถูกว่ารู้ตัวเองและหันกลับไปโวยเพื่อนซึ่งทำหน้านิ่งไม่รู้ไม่ชี้

 

โคลมหาได้สนใจเพื่อนทั้งสองของเธอไม่ ยังคงกลัดกลุ้มอยู่กับปัญหาของตัวเอง

 

‘ท่านมุคุโร่ ฉันเป็นอะไรไปคะ?’

 

แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา...

 

--

 

“โกคุเดระคุง ยามาโมโตะคุง พรุ่งนี้เจอกัน!” สึนะลาเพื่อนทั้งสองที่หน้าบ้านของตัวเองก่อนจะวิ่งเข้าไปด้านใน

 

“ซือคุง! กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ!” หญิงสาวผมสั้นสีน้ำตาล(อย่างน้อยก็ยังดูสาว)เอ่ยทักทายลูกชายสุดที่รักด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนทุกที [ซาวาดะ นานะ] หญิงที่เยี่ยมยอดที่สุดในโลก(DX:ทำไมฟะ!?]R:ไม่รู้ เพราะรีบอร์นเรียกว่า ’หม่าม้า’ มั้ง??)

 

“ครับ ว่าแต่รีบอร์นอยู่ไหนเหรอครับ?” เด็กหนุ่มมีเรื่องจะถามทารกชุดนักเรียน

 

‘คุยอะไรกับคุณฮิบาริกันแน่นะ?’

 

“รู้สึกจะอยู่บนห้องของลูกน่ะจ้ะ เห็นบอกว่ามีเรื่องต้องทำ ห้ามเข้าไปซะด้วย แต่บอกว่าซือคุงกับเพื่อนๆ เข้าไปได้จ้ะ”

 

“งั้นผมขึ้นไปดูก่อนนะครับ”

 

สึนะเดินขึ้นบันไดด้วยความสงสัย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?

 

ทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง เขาลอยได้!

 

“อะไรกันเนี่ย!? ...จริงสิ ฟูตะสินะ!”

 

[ฟูตะ เดอ ลา สเตลลา] หรือ [แรงกิ้ง ฟูตะ] เด็กชายอายุเก้าขวบ ผมสั้นสีน้ำตาล ถือสมุดเล่มโตไปด้วยทุกที่ จนกระทั่งมาลงหลักปักฐานที่บ้านของผู้สืบทอดวองโกเล่รุ่นที่สิบ รายละเอียดไว้ว่ากันทีหลัง เลยหน้ากระดาษมาเยอะแล้ว

 

เสียงจากในห้องเล็ดลอดออกมา สึนะได้ยินก็จำได้ว่าใช่เสียงของฟูตะจริงๆ

 

“สุดยอดไปเลย! ความสามารถในการใช้อาวุธทุกประเภทได้อย่างคล่องแคล่วสูงเป็นอันดับสามจาก 86,202 คน!”

 

“ไม่เลวนี่ ว่าต่อไป”

 

“เอ๊ะ?” เด็กหนุ่มประหลาดใจ เสียงเมื่อกี้คุ้นหูอย่างประหลาด เหมือนเพิ่งเคยได้ยินเมื่อไม่นานมานี่

 

“เป็นครูฝึกที่โหดแต่ก็หวังผลกับการพัฒนาของนักเรียนสูงเป็นอันดับหก”

 

“ไม่มีอันดับหนึ่งบ้างเหรอ?” เสียงปริศนาฟังดูสนใจไม่น้อย

 

“มีครับ เป็นคนที่พอเป็นเรื่องของตัวเองแล้วจะปากแข็งไม่ยอมบอกใครเป็นอันดับหนึ่งจาก 86,202 คน”

“ฟังดูไม่น่าดีใจเท่าไร แต่ก็เอาเถอะ”

 

สภาพสุญญากาศรอบตัวสงบลง เด็กหนุ่มเปิดประตูเข้าไปด้านใน

 

“แอบฟังคนอื่นมันไม่ดีนะ สึนะ”

 

“เหวอ!”

 

ทารกในชุดดักแด้ขาวทิ้งตัวห้อยหัวลงมาตรงหน้าเด็กหนุ่มจนหัวใจแทบวาย

 

“พี่สึนะ! กลับมาพอดีเลย มีคนมาหาพี่แน่ะครับ” เด็กชายเก้าขวบที่ว่าเอ่ยกับเด็กหนุ่มผมฟูด้วใบหน้ายิ้มแย้ม

 

“เอ๋? มีคนมาหาฉันเหรอ?” สึนะกวาดตามองจากซ้ายไปขวาแต่ก็ยังไม่พบใคร

 

“ข้างล่างนี่” เสียงปริศนาดังขึ้นอีกครั้ง แต่มันก็ไม่เป็นปริศนาอีกต่อไป เพราะเด็กหนุ่มเห็นเข้าเต็มตาแล้ว

 

“ก็ไม่ได้กะจะอยู่รอหรอกนะ แต่รีบอร์นรบเร้าเลยขออยู่ดูหน้าคนที่รุ่นที่เก้าเลือกซะหน่อย” เสียงของทารกเพศหญิงดังจับใจเด็กหนุ่ม เพราะมันช่างละม้ายคล้ายคลึงกับใครบางคนที่เขารู้จักในโลกอนาคต

 

ผ้าคลุมและแว่นหน้ากากสีแดง ผมสีน้ำเงินเข้ม ลายรูปเปลวเพลิงสีแดงที่แก้มขวา ถึงจะตัวเท่าเด็กทารก แต่จะเป็นใครไปไม่ได้...

 

“รัล มิลจิ!?”

 

--

 

R:”คำเตือน! ประกาศจากน.ส.น.!! ใครรักใครชอบคู่ 5666 หรือ ColoLal โปรดระวัง เนื้อเรื่องนี้มีสิทธิ์กระตุกต่อมโมโหท่านได้ เนื่องจากสมองของ น.ส.น.(นักเขียนสมองนิ่ม) คนนี้มีสิทธิ์จะทำให้ไปทาง OC66 หรือ OCLal ได้ (OC = ตัวละคนเฉพาะฟิคชั่นที่คนเขียนสร้างขึ้นเอง) แต่ก็แค่แนวโน้ม ไม่ต้องส่งหน่วยคอมมานโดมาถล่มบ้านคนเขียนหรอก”

 

DX:”อย่างว่า ไอ้เจ้านี่มันเขียนบทหวานไม่ได้ เลยพยายามจับคู่พวกที่มีข้ออ้างไม่ต้องหวาน”

 

R:”ไม่ใช่แล้ว ฉันชอบเป็นการส่วนตัวเฟ้ย และส่วนตัวฉันก็ชอบโคโลเนลโลมากที่สุดในบรรดาอัลโกบาเลโน่ด้วย แค่ไม่ได้ชอบ 5666 แค่นั้นเอง”

 

DX:”แหลไปเรื่อย...”

 

R:”ส่วนใครที่มีประสบการณ์ไม่ดีหรือไม่ชอบ OC เป็นการส่วนตัว คนเขียนไม่รับประกันนะว่าจะเขียนออกมาได้เสียอารมณ์พวกท่านทั้งหลายมั้ย ถึงจะรู้และพยายามไม่ให้เป็นพวก ‘เก่งเวอร์’ ก็ตาม แต่ก็ยังอยู่ในแวดวงบู๊อยู่ดี แต่อย่ากังวลไปเลย ไม่ถึงระดับผู้พิทักษ์ทั้งสี่หรอก (ไม่นับแรมโบ้กับโคลม และไม่ถือว่ามุคุโร่เป็นผู้พิทักษ์แห่งสายหมอก)”

 

Lal Mirchi:”เฮ้ ถ้าเขียนฉันไม่ดีล่ะก็ โดนการทรมานแบบ ‘คอมสุบิน’ แน่”

 

DX:”คอมพ์บิน? คอมพ์ที่ไหนบินได้ฟะ?”

 

LM:”ไม่ใช่! ฉันหมายถึง ‘คอมสุบิน’ ที่เป็นหน่วยรบพิเศษของอิตาลี!”

 

R:”มีจริงนะขอบอก ร่วมรบในสงครามโลกครั้งที่สองด้วย -_-“

 

DX:”อ๊ะ! งั้นยัยนี่ก็แก่—แอ๊กๆๆๆ!!” (ลูกเตะสิบสามฮิท)

 

LM:”ไม่ได้หมายความว่าฉันเข้าตั้งแต่ตอนนั้น!!”

 

--