คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6th meet : เดือนส่งเดือน
ายา ‘าเรียฝน’ อผมไม่ไ้มาแบบลอยๆ
สายฝนมัะิามผมไปทุไม่ว่าผมะอยาหรือไม่
หลายรั้่อนฝนเทลมาไม่ไ้มีท่าทีว่าฝนะ้วย้ำ
แม่บอว่าวันที่ผมลอฝนหนัมา ไม่รู้ว่า้อนรับหรือสะใันแน่
และมีเรื่อน่าแปลใอยู่อย่าือทุรั้ที่ผมร้อไห้หนัๆฝนะ้อหนัทุรั้ไป
เหมือนับว่าเทพแห่สายฝนำลัร้อไห้ไปพร้อมๆับผม มินฮยอเรียผมว่า ‘ลูพระพิรุ’ แ่ฮบินเรียผมว่า ‘เทพีพระพิรุ’
ะอันไหน็ูแปลๆทั้นั้นแหละ
ทำไมผมถึมีเวลาพล่ามๆเี่ยวับายาอัวเอน่ะเหรอ
็เพราะอนนี้ผมิฝนอยู่ไล่ะ!!
อันที่ริเรียพายุฝนีว่า
ระหน่ำประหนึ่ว่าเมื่อเ้าที่แออแรนแทบะเผาทุสิ่นั้นเป็นแ่ลอุบายหลอลว
ผมยับเท้าเ้าไปิป้ายโษาที่พอะมีหลัาอยู่บ้าและผมำลัใ้หลบฝนอยู่ให้มาึ้นเพราะลมที่แรึ้นพาเอาสายฝนสาระเ็นมามาึ้น
ผมระับระเป๋าเป้ในอ้อมอพลามอหารถเมล์สายที่ะใ้ลับบ้าน
ึ่ไม่มีแม้แ่วี่แวว
อยู่ๆ็มีรถยน์ันหรูอลรหน้าป้ายที่ผมยืนอยู่
ผมมอ้วยสายาลุวาว
โอ้โห Mercedes-Benz CLS !
ันละ 130 ว่าล้านวอน (ประมา 4 ล้านบาทไทย)
ะที่ผมำลัาลุวาววาาสำรวรถหรูราาายบ้านายไยัื้อไม่ไ้
ระรถ็แ้มออเล็น้อยพร้อมับเสียะโน
“ึ้นมา!”
ึ้นมาอะไร??
ผมยืนทำหน้าและยัไม่ยับัว
“นายนั่นแหละึ้นมา!”
นาย??
ผมทำหน้าว่าเิมแล้วหันมอ้ายมอวาว่ามีใรอีเหรอที่อยู่รนี้ับผม
“าฮัยอน! ึ้นรถ!”
หนนี้ระรถเปิว้าึ้นมาอีและผม็ไ้เห็นหน้าเ้าอรถและุ๊าหน้ารถ้าๆเาัๆ
“อแทอุน? อ้าว นั่น วอนิ?”
“รับพี่ ผมเอ ึ้นรถมา่อนเถอะรับพี่
ผมเปียหมแล้วเนี่ย”
น้อพยัหน้าเร่
ผมยัสสัยหลายอย่าแ่็ยอมวิ่ึ้นรถไป
ปั!
ทันทีที่ผมปิประูรถ็พบว่ามีสายาสอสายาำลั้อผมอยู่ผ่านระหน้ารถ
“้ออะไรันนานั้น
ัวันมีอะไรแปลรึไ?”
“บ้านนายอยู่ไหนล่ะ”
เป็นเสียอแทอุนที่ถามึ้นมา
“ะไปส่เหรอ?”
“รับึ้นรถมานานี้ละ”
“ริิ โห รถหรูะไปส่ันอ่ะ
นี่รถนายเหรอ”
“อืม ใ่”
“โห มิน่าเาบอว่าเ็ุริยศิลป์รวย”
“ไม่นานั้นหรอ”
“มีันอื่นอีป่ะ”
“มี บอทา่อน”
“โอเๆ แถวxxx เี๋ยวถึแถวนั้นันะบออีที”
แทอุนพยัหน้าแล้วรถ็เลื่อนัวออไป
วอนิที่นั่้านับหันลับมายิ้มว้าให้ับผม
“ในที่สุ็ไ้ไปส่ฮัยอนฮยอที่บ้านนไ้นะรับ”
“นั่นสินะ ปิเสธมาั้หลายทีละแท้ๆ
รบวนนายนไ้สิน่า”
“รบวนอะไรันล่ะรับฮยอ ผมเ็มใ้วย้ำ แ่หนนี้รถแทอุนฮยอ หนหน้าฮยอไปึ้นรถผมบ้านะรับ อีอย่าใระใร้ายปล่อยให้นน่ารัยืนาฝนอยู่นเียว ”
“น่ารัอะไรล่ะ ้อเรียว่าหล่อเหอะ”
“ฮ่าๆๆๆ รับๆ หล่อ็หล่อ
แ่ผมว่าฮัยอนฮยอหน้าหวานอ่ะ”
“อืม ทุน็บอ
น้อายัน็หน้าหวานเหมือนัน”
“ลูายบ้านนี้น่าสอย เอ้ย
หน้าสวยเหมือนันหมเลยเหรอรับ”
“เปล่าหรอ ันเป็นลูนเียว ฮบินเป็นน้อายบ้าน้าๆที่โมา้วยันน่ะ
ว่าแ่พวนายเป็นพี่น้อันเหรอ? ทำไมถึลับบ้าน้วยันล่ะ”
“็ใ่...”
“ใ่รับ
แ่พวผมเป็นลูพี่ลูน้อันนะ แม่ผมเป็นน้อสาวอพ่อแทอุนฮยอรับ”
เสียอแทอุนที่ำลัะเอ่ยอบถูัึ้น้วยเสียที่ัว่าอวอนิ
ผมพยัหน้ารับ
“อ่อ
มิน่าล่ะอนนั้นถึพูเหมือนรู้ััน”
“ฮัยอนฮยอรับ
ทำไมถึไม่รับเล่นละรเวทีอมหาลัยล่ะรับ”
“อ้าว นายรู้่าวมาาไหนันเนี่ย”
“เารู้ันหมทั้มหาลัยแล้วรับฮยอ พูถึผู้ายน่ารัๆที่ะมารับเล่นบทผู้หิแล้ว
หนึ่ในนั้น็้อมีาฮัยอน เือนบริหารปี 3 อยู่แล้วล่ะรับ”
“ถ้านายเป็นผู้ายนายะอยาเล่นบทผู้หิมั้ยล่ะ”
“อืม อาะไม่่อยอยารับ
แ่เอาริๆมัน็ฟัูน่าสนุนะรับ”
“นายิแบบนั้นเหรอ”
“ผมบัเอิไปไ้ยินฮยอุยับพี่มินอา้วย”
“รู้ัพี่มินอา้วยเหรอ”
“็ผมเป็นหนึ่ในนัแสละรเวทีนั้นนี่นา”
“ริอ่ะ นายแสบทไหนเหรอ”
“ัวเอรับ”
“ริิ โห ัน็อยาเล่นบทนั้นบ้าั”
“ฮยอ็รับเล่นสิรับ
บทอฮยอ็ัวเอนะรับ”
“ไม่ใ่บทผู้หิสิ”
“รับเล่นเถอะนะรับฮยอ”
“พี่มินอาเป่าหูนายมาหรือเปล่าเนี่ย
นอื่น็ไ้น่า สวยๆมีถมไป”
“มันไม่เหมือนันรับ”
“ทำไมล่ะ ไม่เหมือนันรไหน”
“แ่ผมอยาให้ฮยอเล่น...”
มาพร้อมสายาริัะ้วย
“ไม่”
เสียหนึ่ัสวนึ้นมาทำลายวามเียบที่ผมไม่อบวอนิ
“อะไรอฮยอเนี่ย
ผมไม่ไ้ถามฮยอัหน่อย”
“ไม่้อเล่น”
“็ผมอยาให้ฮัยอนฮยอเล่นอ่ะ
ฮยอเี่ยวอะไร้วย”
“เ้าไม่อยาเล่น็ไม่้อไปบัับ”
“ฮัยอนฮยออาะำลัเปลี่ยนใ็ไ้นะรับ
ฮยออย่ามาิแทนเาให้ยาเลย”
“ะเล่นไ้รึไ
ไม่้อเล่นนั่นแหละีแล้ว”
“ถ้าันะเล่นล่ะ”
ผมสวนแทอุนึ้นมาในะที่เาอรถิไฟแ
เาหันมา้อหน้าผมเม็ ผมยัิ้วใส่เาลับ นอย่าาฮัยอนไม่มีอะไรที่ทำไม่ไ้เฟ้ย
“ไม่้อเล่น”
“็ถ้าันะเล่นล่ะ”
“ันบอว่าไม่้อเล่น”
“นายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามัน
เป็นแฟนันหรือไ”
“...”
เาเียบไปแ่ยั้อผมเม็
ผมยัิ้วใส่
“โอ๊ะ ไฟเียวละ เี๋ยวเลี้ยว้าย้าหน้านั่นนะ”
ผมี้ แทอุนหันไปออรถแล้วเลี้ยวามที่ผมบอ
ผมหันไปสบาับวอนิที่ยัอ้าปา้าเบิาี่ๆนั่นอยู่
“อึ้นานั้น”
“ฮยอพูริป่ะ ฮยอพูแล้วนะ”
“ไม่้อรับเล่น”
เสียแทอุนยัสวนึ้นมา
“เล่น ไปบอพี่มินอาไ้เลย
้อมวันไหนว่ามา”
ผมอบวอนิ
แ่หันไปยัิ้วใส่แทอุนในระอีรอบ หนนี้เาเม้มปาอย่าัใ้วย หึหึ แล้นที่มันสนุริๆ
“ไโยยยยยยย ห้ามเบี้ยวนะรับฮยอ
พรุ่นี้เอันที่โรละรลาอนเย็นนะรับ ผมะไปามฮยอที่ไหนไ้อ่ะ
ฮยอห้ามเบี้ยวนะ สัาแล้วนะรับ”
“ไม่เบี้ยวหรอน่า
เอาเบอร์ไปเลยมั้ยล่ะ”
“แเบอร์ไปทั่วเลยนะ”
เสียแทอุนสวนึ้นมาอี ผมยัไหล่
“อยาไ้ไม่มาอีๆล่ะ
เอาเบอร์นายมาสิวอนิ เี๋ยวันยิไป”
เาหันมาบอเบอร์ับผม ผมโทรออ
วอนิโว์เบอร์ที่แสบนหน้าออเาหันมาทาผมพร้อมับรอยยิ้มแ่นาหยีว่าเิม
“ถูละ ันเมมเบอร์นายว่าไี?”
“แล้วแ่เลยรับ
ผมเมมว่าฮัยอนนี่ฮยอละันเนอะ”
“ไ้ๆ น่ารัีๆ โอ๊ะ นาย
บ้านหลัสีาวรนั้นอ่ะ”
ผมี้บ้านอผมให้แทอุนอ
เาเลี้ยวเ้าอหน้าบ้านผม้วยวามรุนแรราวับไปโมโหอะไรมา
ึ่ผมไม่แปลใเท่าไหร่ ็ผมพึ่วนเาไปนี่นา ผมเปิประูลารถ
“นี่แหละ ถึละ อบใมานะ
อโทษที่รบวน ไปละ แล้วเอันนะ”
แทอุนไม่อบอะไรผมเอาแ่มอไปที่ระฝั่ร้ามที่สะท้อนหน้ามุ่ยๆปายื่นๆเหมือนเ็ถูัใ
วอนิเปิระหันมาโบมือให้ับผมพร้อมใบหน้ายิ้มว้าอย่าเิม
นนึ็หน้าอเหมือนทัพพี
อีน็หน้าบานอย่าาน้าว
ลริๆพี่น้อู่นี้
“รับผม เอันพรุ่นี้นะรับฮัยอนฮยอ”
ผมพยัหน้าแล้วหันหลัเินเ้าบ้าน
“เี๋ยวรับฮัยอนฮยอ”
หืม?
“อย่าลืมินยาแล้วพัผ่อนนะรับ
ฝันีรับ”
…
ำลัะเินนินึละ ถ้าไม่ิที่ระถูเลื่อนปินประโยสุท้ายไ้ยินแ่เสียน้อน่ะ
แล้แ่นั้นเอ โธ่ นิสัยไม่ีเลยนะ
เป็นแมวี้โมโหรึไ
____________________________
#ฟิวิ์เือนนเือน
เห็นมีนอยาไ้นาวี่ อนนี้อนอเ้าเนอะ
นนึออัวแรเบอร์็ยัไม่ไ้
อีนมาเบาๆ เบอร์็ลอยมา ฮัยอนนี่ฮยอ็เรียไ้ แถมละรเวที็ยัไ้เล่น้วยอี
แหมมมมมมมม แ่เรื่อวามรวยทีนี้ไม่้อเี่ยแย่ันแล้วนะะ รวยู่่ะสอนนี้
ะไปหาไ้าที่ไหนนอาในฟิ TT หล่อ็หล่อ รวย็รวย ารม็ี
พี่เอ็นา อิ้อยอยาะอราบยืมเือนหล่อๆรวยๆไปวัน มิทราบว่าพอะให้ยืมไ้มั้ยะ
ยัไ็อย่าลืมทัทายันไ้เสมอนะะ มารี๊ไ้ อวยไ้ เลือ้าไ้ามสบาย่ะ 555555555
ปล.อแอบบ่นนิ เวลาที่ะอัพเรื่อนี้ทีไร้อมีราม่าู่ิปลอเลย เี๋ยวัวันเรา็โมโหแหโ้ให้เือนบริหารไ้ับเือนสื่อสารมวลนเลยนี่ 5555555555555 ริๆเราเียร์ู่นั้นนะ #อ้าว
ความคิดเห็น