คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4th unnecessary [100%]
เ็น้อยที่ไมุ่้นเยับทุสิ่
ันยัำไ้ว่านายเป็นนที่ัเน
นายไม่ิเหรอว่าถ้าไม่มีนาย
เราอาะไม่ไ้รับวามรัมามายเหมือนในวันนี้
นายือมัเน่สุเ๋อพวเรา
ฮยอรันายมานะ
นายล่ะ รัฮยอบ้าหรือเปล่า
าฮยออ่า
ปิรายารนี้มันถ่ายนานนานั้นเลยเหรอ...
ผมรู้สึเหมือนะหายใไม่ออั้แ่เริ่มถ่ายรายารเลย้วย้ำ
สริปวันนี้มันอะไรัน วันแล้าฮัยอนแห่าิหรือยัไ มีทั้บทแวที่บัับและไม่บัับ
ริๆไม่้อบัับเ้าเ็พวนี้็แวผมนพรุนทุรายารอยู่แล้ว
“เอ๊ะ เหมือนมีใรหายไปนนึนะ”
“เ้ามาหมแล้วๆ ทุนเ้ามาหมแล้ว ปิประูไ้เลยรับ”
เสียมัเน่ัวยัษ์พูึ้นเมื่อทุนเ้าไปในห้อำถามันหมแล้ว
นอาผม ผมึรีบวิ่เ้าไปในห้อและปิประูอย่ารวเร็ว
สายาพลันมอิไปที่เ้าเ็ัวโที่้าวถอยหลัในทันใ
รายารนี้ให้เลือำถามเอและนำมาอบหน้าล้อ
หลัาพวเราแนะนำัวเอ ็พาันแยย้ายเินไปมาในห้อเพื่อมอหาำถามที่ัวเออยาอบ
ผมมอ้ายมอวาและเหลือบึ้นไปเห็นำถามหนึ่ที่ผมอยาไ้
มันน่าะ่วยให้โปรโมอนเสิร์อเราไ้ แ่มันันอยู่สูน่ะสิ น่าสูเินว่าที่วามสูริอผมะเอื้อมถึ
ผมเินไปสะิาฮยอที่สูว่าและอยู่ใล้ที่สุ เพื่ออให้เาเอื้อมหยิบให้
“าฮยออ่า
หยิบำถามอันนั้นให้ฮยอหน่อยไ้มั้ย ฮยอหยิบไม่ถึอ่ะ”
“อันไหนอ่ะฮยอ ‘สิ่ที่อยาะทำในโโล่ัวเอ’ อ่ะนะ”
“ใ่ๆ”
“เอาไปทำไมอ่ะฮยอ
สิ่ที่อยาทำฮยอ็ไ้ทำแล้วไม่ใ่เหรอ ะสปอยอน่อนเหรอ”
“ไม่ใ่ัหน่อย ะเอามาเนียนๆโปรโมอนไ อย่ามัวแ่ถามสิ หยิบให้่อน ะหมเวลาหาำถามแล้ว”
“ไม่อ่ะ ฮยออบอวว่าัวเอสูนั็ลอหยิบเอสิรับ
ผมี้เียอ่ะ”
เ้าเ็ยัษ์!
“ถ้าฮยอหยิบเอไ้ะอให้่วยมั้ยล่ะ
่วยแ่นี้็ไม่ไ้ ำไว้เลยนะ”
ผมย่นมูใส่าฮยอที่เินาไปโยไม่ไ้หยิบ่วยเลย
สุท้ายผม็้อเย่แทบายเพื่อหยิบ อันที่ริ็ไม่ถึอยู่ีอ่ะนะ
นที่เินเ้ามา่วยทีหลั็ือแทอุน เาเินมาเอื้อมหยิบำถามนั้นเียบๆและแปะทับไว้ที่ำถามที่อยู่รหน้าผม
แม้ะไม่พูอะไรแ่็อบุมานะแทอุนอ่า
ำไว้ เ้าเ็ยัษ์ใำ!
...
ผมหันำถามเ้าหาล้อ
‘สิ่ทีุ่อยาะทำในโโล่ที่อนเสิร์ือ?’
“ืออะไรรับ”
าฮยอเป็นนส่เสียถามึ้นมา
“มันเป็นวามลับรับ”
“อา...”
อันนี้ผมไม่ไ้วนนะ ผมอยาพูถึให้ไปูเอาเอในอนเสิร์่าหาล่ะ
ผมึทำารโปรโมอนเสิร์แบบเนียนๆ
“โโล่อฮยอเอาเป็น going home ีมั้ยรับ”
เสียอวอนิัึ้นาอีฝาหนึ่
ทุนทำหน้าอึ้ับำถามและหันวับไปมอหน้า้นเสียทันที
“อุ๊!”
ฮบินถึับอุทานออมา ผมหันไปมอิใส่วอนิ
ไม่ใ่ทุนที่ใหรอ
นอานพู็มีาฮยอเนี่ยแหละทีู่ไม่ใเท่าไหร่ ลับัน
เ้าเ็ยัษ์ลับยยิ้มน้อยๆและหันมามอหน้าผมแทน ผมสวนลับ
“ะ going ไป้วยันเลยมั้ยล่ะ
นายมานี่เลย”
วอนิ้าวถอยหลัและทำหน้าลุลี้ลุลนทันที ทีี้ล่ะทำมาลัวผม เมื่อี้ล่ะปาีเียว
“ท่อนอเอ็นฮยอเี๋ยว็ถูัออรับ
เี๋ยวเา็ะไม่ไ้อยู่ในเฟรมอีแล้ว”
อีฮบิน นั่นปาเหรอ!
...
และหลัานั้นผม็พบว่าัวเอถูัออาเฟรมริๆ
รายารัไปที่ฮยอทันที ผมไ้แ่พยายามยิ้มเพราะอยู่่อหน้าล้อแม้ะไม่ใ่ิวพูอัวเอแล้ว
“ผม dislike อมเมน์ไม่ีรับ”
ผมพูแทรวอนิึ้นามบทสริป
“แ่ผมอมเมน์ไม่ีใส่อมเมน์ที่ไม่ีรับ”
ทุนหันมาำ
าฮยอมืออผมลและหัวเราะ
“ฮยอไปสู้ับเาเหรอรับ
ฮยอะทำแบบนั้นไม่ไ้นะ”
นั่นทำามบท แ่หลัาล้อแพลนไป
าฮยอ็สะบัมือผมทิ้และหันไปสนใสิ่ที่นอื่นพู่อทันที
รู้แล้วหรอน่าว่าทำามสริป
แ่ไม่้อรัเียสะบัแรถึนานั้น็ไ้
านั้น็ถึทีำถามอฮบิน
ฮยอโน้มัวไปอ่านำถามในมือฮบิน และยับไปใล้เพื่อนรุ่นเียวันมาึ้นทีละนิๆ
นเมื่อเวลาผ่านไป ผม็พบว่าระหว่าผมับน้อมี่อไฟแปลๆเิึ้น และอีฝา็ูแออัันแปลๆ
าฮยอไหล่้อนับฮบินแล้ว้วย้ำ ผมพยายามสะิน้อให้ยับลับมา แ่นอายับลับมาแล้ว
น้อ็ทำทุอย่า ไม่ว่าะเมิน ไม่สนใ ปัทิ้ สะบัแนหนี
รู้ว่าอบแล้ แ่บาที็เห็นใันบ้า
ผมเหานะ รู้สึเหมือนอยู่นเียวและถูัออาลุ่ม
ไม่้อพยายามทำให้รายารัฮยอออ่ายนานั้น็ไ้นะาฮยอ
ลอทั้ารถ่ายทำในห้อำถามวันนี้
ผมไม่รู้ว่ารอยยิ้มอผมเป็นแบบไหน รู้แ่ว่ามันเหนื่อยที่้อพยายามะยิ้มลอเพราะรู้ว่าอยู่่อหน้าล้อ
แม้ะรู้ว่าล้อไม่ถ่ายผมและผู้ำับอาะัผมออาเฟรม
แ่รอยยิ้ม็วระอยูู่่ับาฮัยอนเสมอนะ
เอ้า ยิ้มหน่อยเร็วาฮัยอน
ผมเาว่าสิ่ที่วอนิแล้แวอาะเรียมารันล่วหน้าแล้ว
แน่นอนว่านที่รู้ำถามนี้อผม่อนล่วหน้า็ือาฮยอับแทอุน แ่แทอุน็ูใไม่แพ้นอื่น
ผมึเาว่านที่มีส่วนรู้เห็นือาฮยอ
แ่ประโยที่ทำให้รอยยิ้มอผมฝืที่สุในวันนี้็ือสิ่ที่าฮยอพูับผมอนที่ผมพยายามให้น้อยับลับมา
‘าฮยออ่า ยับลับมาหน่อย ทานั้นเบียแล้ว’
‘…’
‘าฮยออ่า ห่าแบบนี้ฮยอเหมือนโนัออาลุ่มเลยอ่ะ
ยับลับมาหน่อ...”
‘ฮยอเียบๆ่อนไ้มั้ยรับ ผมฟัฮยอนอื่นพูอยู่ มันน่ารำา’
อืม ผม็ิว่าผม็เียบที่สุในีวิแล้วนะรายารนี้
____________________
ผมอบรายารวิทยุ
เพราะผมอบเวลาที่ผมไ้พูและมีนที่อยฟัอยู่
แ่ผมไม่่อยอบเวลาที่รายารวิทยุเปิล้อนั
เพราะบาทีวามรู้สึบาทีอผมที่ไม่อยาให้นอื่นรู้อาะถูับไ้ผ่านสายา
และโยเพาะเวลาที่ทั้วไปเป็นแรับเิ
อย่าับว่าเป็นมหรรมเอาืนาฮัยอนแห่าิ
เพราะ้อนั่อยู่ับที่ ลุไปเอาืนยา
เอาืนไ้แ่นที่นั่้าๆเท่านั้น และเพราะแบบนั้น รายารวิทยุวันนี้เ้าพวเ็แสบเลยพาันไปนั่อันอยู่ฝั่ร้ามผมันหม
เออ เรียมมหรรมแล้ผมันเอาไว้แล้วล่ะสิ
...
“ั้น่อไปเป็นาอุเอ็นนะรับ”
เสียผู้ัรายารวิทยุเป็นสัาในารเปลี่ยนเป้าหมายมาทาผม อนนี้เราอยู่่วสัมภาษ์เมมเบอร์ทีละน โยให้เมมเบอร์นอื่นๆถามำถามที่เี่ยวับัวนๆนั้น
าอาฮัยอนอาะเป็นเวลาที่รออยสำหรับเมมเบอร์
“สบายๆนะเ็ๆ”
ผมทั้พูให้เ็ๆไม่ีเรียสและไม่แล้ผมันมานั
อันที่ริอีอย่าือผมพูให้ัวเอ้วย
สบายๆนะาฮัยอน สูหายใเ้าลึๆไว้...
‘ทำไมนายถึีับ่าทำผมทุวันเลย’
‘อบสีเียวมั้ยรับ? อาะอบาเียว้วย? อบไอศรีมรสาเียว้วยรึเปล่า?’
แ่ละำถามมัน...
“เลิถามพวนี้เถอะ”
ถ้ามีัวเลือเปลี่ยนำถามผมใ้นหมแน่ๆ
นี่มันำถามสัมภาษ์รายารไหนันเนี่ย!
“มีแฟนๆบอว่าผมอนายเหมือนแโม”
อุฮยออ่านำถามาแฟนๆที่ส่เ้ามา
ผมถลึาเพ่ามอำถามาอที่อยู่รหน้า ่อนะมีเสียหัวเราะหนึ่ัึ้น
เ้าเ็ยัษ์าฮยอ!
“แโม? แโมเหรอรับ?”
“หรือมะเือเทศ?”
“มะเือเทศเหรอรับ?”
เ้าเ็ยัษ์ยัหัวเราะนหัวแทบะโับไม์อยู่้านร้ามอผม
เพียแ่เสียเบาลมา ผมยัไปไม่ถูับำถามาทาบ้าน
ะที่ิถึสิ่ที่ะพูเี่ยวับผมอัวเอ ู่ๆเ้าอเสียหัวเราะนั้น็ถามำถามแรึ้น
“ิะออไปทาน้าวนเียวมั้ยรับ”
เป็นำถามที่นายน่าะรู้ำอบีอยู่แล้วนะาฮยอ...
“ันอยาินับทุน”
“โอ้ๆ”
เสียอบรับเล็ๆานถามและนอื่นๆ ผมัพ้อ่อ
“รู้มั้ยรับว่านานแ่ไหนแล้วที่ผมวนพวเา
เป็นปีเลยนะรับ”
“ั้นวันนี้พวนายะออไปทานอาหาร้วยันรึเปล่า?”
“ผมอยาออไปะาย ็เลยวนพวเา แ่็โนปิเสธหม”
“แ่วันนี้ฮยอบออยาไปินนเียวนี่”
เสียแฮวานัึ้นา้าๆผม
“็พวเาินแ่ไส้ย่า
แ่ผมไม่ินไส้ย่าอ่ะรับ”
“นายไม่อบเหรอ”
อุฮยอถาม ผมพยัหน้าและหันไปเหลือบมอนที่เป็นัวั้ัวีะไปินไส้ย่าวันนี้ที่อยู่้าหน้าผม
นที่รัไส้ย่าเป็นีวิิใ
“นาย็ไปินไส้ย่าและเนื้อพร้อมัน็ไ้นี่”
“แ่พวเา็เอาแ่ไส้ย่าอ่ะรับ”
ผมอบเสียเบา ไ้ทีผมแอบฟ้อฮยอเลยนะ
นี่น้อยใมานานละ ทั้ๆที่รู้ว่าผมไม่ิน ผม็รู้ว่าน้ออบ แ่ามใผมบ้า ินอย่าอื่นบ้า
ให้ผมไปิน้วยบ้ามันทำให้โ๊ะอาหารไม่มีวามสุนานั้นเลยเหรอ
ผมหันลับไปสบาับนที่ผมำลััพ้ออยู่ในใ
น้อยัไหล่วนๆและยิ้มำๆ ผมไ้แ่เม้มปาเอาไว้ไม่ให้ัวเอทำหน้าบู
แ่อบุำถามอวอนิ ที่ทำให้บรรยาาศีึ้นทันาเห็น
‘ทำไมถึูโฮม้อปปิ้รับ’
‘ถ่ายละรเป็นไบ้ารับ’
‘ิะเิมสีแลบนผมสีเียวมั้ยรับ’
เมมเบอร์พาันถามำถามเพื่อึบรรยาาศ
ำถามอแฮวานเือบะูเหมือนสัมภาษ์ริๆละ แ่พอามมา้วยำถามที่เ็มไป้วยวามอินี้อฮบิน
มัน็ทำเอาผมแทบะพ่นไฟใส่หัวเา
“่วยเียบ้วยเถอะรับ”
เอาเถอะ แ่ยัไบรรยาาศ็ีว่าำถามเมื่อี้แหละอ่ะ
“อยาไ้วามรัาเมมเบอร์นไหนมาที่สุ”
“ันอยาไ้าทุนเลย”
ผมอบำถามอวอนิ้วยวามรวเร็ว
แทบไม่้อิเลย ผมรัเมมเบอร์เหมือนรอบรัวเหมือนพี่น้อริๆอผม้วย้ำ
“ถ้าเลือนเียวล่ะ”
“็ทุน... อ่อ ่วนี้มัเน่ไม่่อยให้ผมแะเลย”
“เอ๋?”
เสียมัเน่ที่ถูพาพิในบทสนทนาัึ้นพร้อมับเสียหัวเราะแห้ๆอเา
“ทำไม้อหลบหน้าัน้วย”
น้อหลบาผม เสมอไป้าน้า แ่่อนที่น้อะไ้อบำถาม
วอนิ็สวนึ้น
“ฮยอออำลัาย้วย”
“ใ่ เาถึไ้แ็แรแบบนั้น
ผมแะไม่ไ้เลย... ผมแ่บบ่าบอว่าทำไ้ี แ่เาลับไม่สนใและปัมันทิ้
ทำไมถึทำแบบนั้น?”
เมื่อสบโอาสผม็เลยถามถึเหุผลว่าทำไม
ริๆผมอาะรู้ำอบอยู่แล้ว็ไ้นะ แ่แ่ผมไม่ยอมรับมัน็เท่านั้นเอ
ว่าริๆแล้วน้อรำาผม
“ฮยอไม่อบสินิพเหรอ”
อุฮยอถามฮยอ เาพยัหน้า
“รับ... โยเพาะเอ็นฮยอ”
ผมำไ้ว่าผมทำไ้แ่้มหน้าหลุำออมาแห้ๆ
เพราะไม่รู้ว่า้อทำหน้าแบบไหน อย่าน้อยผมหัวเราะถ้าหาผมเผลอยมือึ้นปาน้ำาน็ไม่สสัยมาแหละ
เอ เมื่อไหร่ะบพาร์ทอผมัทีนะ เินเวลาแล้วรึเปล่าเนี่ย
ป่ะ เปลี่ยนเป้าหมายันัที ผมพรุนแล้วนะ
เนี่ย ใอผมอ่ะ พรุนละ
...
“นายอยาออไปหาอะไรินับันหลัานี้มั้ย”
ผมถามำถามเิมที่เยถาม่อนมาที่รายารับาฮยออีรั้ในพาร์ทสัมภาษ์อเา
แม้ะโนปิเสธมา 3
รั้รวแล้ว แ่อย่าน้อยๆอลออีัหนละัน เผื่อว่า่วอออาาศเาะเปลี่ยนใหรือเรใสาร์ไลท์ที่ฟัอยู่
ผม็อยาะไปิน้าวับทุนนะ
“อิู่อนรับ”
โธ่... นาทำใไว้นินึละนะ
“นาย็ิทุวันอ่ะ เป็นปีละ”
ผมยู่ปาและมอัพ้อ้วยวามน้อยใ น้อหัวเราะแหะๆอบลับ
แฮวานพยายามถามำถามึวามสนใ ไม่ให้บรรยาาศร่อย และเา็ทำไ้ริๆ สมับเป็นแฮวาน
ผมำลัิว่าผมไม่วรถามอะไรน้ออีแล้ว
ผมับน้ออ้าปา่อประโยันที ผม็อัพ้อไม่ไ้ทุที
“ในบรราฮยอทั้หมนายอบใรที่สุ”
“ผมเหรอ เนฮยอ”
“โอ้วววว”
“ทำไมล่ะๆ ทำไมถึอบเนฮยอ”
“เวลาเาร้อเพลเาูีมารับ”
“ฮยออบใรที่สุในเหล่าฮยอเหรอ”
ผมเผลอถามำถามเิม้ำอีรั้เพราะอยารู้ว่าะมีื่อฮยอนอื่นออมาบ้าหรือเปล่า
อันที่ริผม็อยาไ้ยินื่อัวเอบ้า
“เนฮยอรับ”
เสียหัวเราะและโห่ร้อ้วยวามำันปนสะใัึ้นมาาเมมเบอร์รอบๆ
ผมพยายามยยิ้มึ้นมาำ แ่ยัไ็ไม่มีเสียออมา
“รอาเนฮยอล่ะ”
“ราวี่ฮยอ”
“แล้วรอาราวี่ฮยอล่ะ”
ผมเผลอหลุถามออไปอีรั้ ะรุบปาัวเอไม่ทัน
“็ฮบินฮยอ แล้ว็เลโอฮยอ”
ไม่มีแม้แ่ื่ออผม เป็นที่โหล่ว่าเ็บแล้วนะ นี่น้อไม่ไ้พูื่อผมออมาเลย้วย้ำ
ผม ‘เย’ สำัับน้อ แ่อนนี้ไม่ใ่อีแล้ว
“โอเ”
หลัาประโยยอมแพ้อผม เสียหัวเราะและปรบมือ็ัึ้นมาอย่าร่าเริาาฮยอและาม้วยำพูแวาฮบินทำเอาผมหน้าเสียไปรู่หนึ่
ผมนั่นิ่อยู่ัรู่และพยายามำไปับสิ่ที่แฮวานถามน้อและพยายามทำให้บรรยาาศีึ้น
สายาอผมเหม่อลอยไปสบาับาฮยอ
ผมเยบอฮยอว่าผมอบาอน้อมา แ่ไม่เยถามน้อว่าน้อ...
“อบส่วนไหนอเอ็นฮยอที่สุ”
ผมเผลอหลุปาถามำถามออไปอีรั้โยไม่ทันิ
“เอ็นฮยอ...”
“ไม่เป็นไร ไม่้ออบหรอ”
พอเลย นายวรหุบปาอยู่เยๆนะ นายำลัพยายามเสาถารีแทใส่ัวเอเหรอ าฮัยอน!
ผมปิปาเียบรอนหมพาร์ทอฮยอและเริ่มลับมาอ้าปาุยเป็นปิอีรั้
ทุอย่า้อไม่ร่อยไปว่านี้
อย่าทำให้านวเสีย
อย่าเอาวามรู้สึส่วนัวมาปนับาน
ยิ้มเี๋ยวนี้นะาฮัยอน
ผมเยบอุไปหรือยัว่าไม่อบ่วเวลาที่ทั้วไปออรายารวิทยุแล้วเปิล้อัเท่าไหร่?
เพราะนั่นทำผม้อยิ้มและหัวเราะลอไม่ว่าะอยาหรือไม่็าม แบบที่เป็นอยู่อนนี้
____________________
ั้แ่เมมเบอร์แ่ละนมีานส่วนัว
เรื่อ่ายๆอย่าารรวมัวออานันรบ 6
นอย่าเิม็ลายเป็นเรื่อยาไป หายไปทีละนสอน
อย่าานมีิ้วันนี้็เหลือเมมเบอร์ทั้หมแ่ 3 น
ผม แฮวาน แล้ว็าฮยอ
เป็นารรวมเมมเบอร์ออานมีิ้ที่ผมรู้สึเหมือนมอเห็นอนาล่วหน้าอัวเอึ้นมาื้อๆ
ว่าอาะ้อลายเป็นนที่ถูแล้อย่าแน่นอน
แ่ให้มออีแบบ็เป็นารรวมัวมนุษย์ที่มีปามีเสียอว
สนุไม่น้อย
...
“แฮวาน นี่แหนะๆ ฮ่าๆๆ”
ผมิ้มแนและเอวอน้อเพื่อะแล้น้อที่สนามบิน
ะที่มีแฟนลับและแฟนไ์อเรามาให้ำลัใพวเราเ็มสนามบินไปหม
วันนี้เป็นวันเินทาอพวเราที่ะไปยัานมีิ้ที่ัึ้นใน่าประเทศ
ทุรั้ที่เรามีานที่่าประเทศ ็ะมีแฟนลับน่ารัอผมมารอรับส่พวผมอยู่เสมอ
อบุมาริๆนะรับ ผมไม่รู้ะอบแทนยัไ
นอาพยายามยิ้มและทัทายพวุให้มาที่สุ
รวมถึแสวามรัับเมมเบอร์เพื่อให้พวเายิ้มให้ล้อและให้ไ้ภาพอารเล่นันน่ารัๆในว
แฮวานหัวเราะออมาในะที่มือยัโบให้ับแฟนๆที่อยู่ั้นบน
ผมเยหน้าึ้นไปและโบมือให้้วย
ะที่พวผมสอนแทบะเินถอยหลัเนื่อามัวแ่มอและโบมือลาแฟนๆ ทำให้ผมเินนับาฮยอที่หยุเินรออยู่
“โอ๊ะ ฮยอี้เหรอ โทษๆ นี่แหนะๆ ฮ่าๆๆ”
ผมหันไปอโทษน้อ
พร้อมับิ้มเอวแล้าฮยอเหมือนับที่แล้แฮวานเมื่อรู่ แ่เาเบี่ยัวออและปัมือผมทิ้
ฮยอมวิ้วใส่ผมนิหน่อยแ่พอหลบพ้นระยะมืออผม เา็ยิ้มและหัวเราะออมา
มันูเหมือนว่าเาะแ่แล้ผม
แฮวานที่เินามมาพุ่เ้าไปแล้น้อแบบเียวันับผม
ผมหัวเราะออมาและรอูาฮยอแล้แฮวานบ้า
แ่ปิิริยาอาฮยอือหัวเราะและอัวเท่านั้น
ไม่มีารเบี่ยัวออหรือปัมือทิ้
อ่า นั่นสิทธิพิเศษเพาะผมเหรอเนี่ย
...
านมีิ้ำเนินไปเรื่อยๆ
แม้ะมีแ่ 3 นแ่พวเรา็พยายามันอย่าเ็มที่ในส่วนอเมมเบอร์ที่เหลือเพื่อไม่ให้านร่อย
ริๆมัน็ไม่ร่อยหรอ 3
นที่มาวันนี้เรียไ้ว่าัมาอย่าีแล้ว
แม้เวลาเอแฟนๆะทำให้ผมมีวามสุทุรั้ แ่วันนี้แ่าันไปนิหน่อย มันมีวามรู้สึแปลๆแทรเ้ามา้วยเป็นระลอลื่นในใอผม
ผมไม่รู้ว่าอยู่ๆาฮยอเิอยาแล้อะไรเาึ้นมาอี
ถึไ้ทำัวราวับผมเป็นแ่นๆหนึ่บนเวทีนี้และไม่ใ่เมมเบอร์ที่เาสนิท้วย
เหมือนเวทีนี้มีเมมเบอร์แ่ 2
น
เาและแฮวาน
ะที่ยืนแถวหน้าระานเพื่อทัทายแฟนๆ
ผมอยู่รลาและพบว่า่อว่าระหว่าผมับาฮยอห่าันนิว่าเาอาะอยาให้พิธีรมายืนรนี้้วยันหรือไม่็อรถัรยานยน์ไ้ัันสอัน
แ่พอนที่ยืนอยู่รลาเป็นแฮวาน ่อว่าระหว่าแฮวานับาฮยอลับเหมือนปิ
าฮยอุยับแฮวานเป็นปิ
อาะมาว่าปิ้วย้ำ เพราะเมมเบอร์น้อย แ่ับผมน้อแทบไมุ่ยเป็นประโยีๆเลย้วย้ำ
มีแ่ำอบห้วนๆและรอยยิ้มามมาทำใหู้เหมือนว่าน้อแ่แล้ผมเท่านั้น
ึ่นี่เป็นวิธีารแล้อาฮยอที่ผมเลียที่สุและน้อ็ทำบ่อยที่สุ้วย
บ่อยนไม่รู้ว่าแ่อยาแล้หรืออยาทำแบบนั้นริๆ
“่อไปะเป็นารแ่ันโยนบาสนะรับ
ให้นหนึ่โยน อีนหนึ่พยายามรับให้ไ้ ับเวลา โยนเ้าระร้าี่ลู
ะแนนะเป็นอนโยนนะรับ”
ทุนพยัหน้าเมื่อเ้าใิาแล้ว
ผมหวัว่าผมะทำไ้ี เพราะั้แ่ถ่ายทำีรีย์บ่วนี้ผม็อบเล่นบาสมาเลย
นแรที่้อโยนือาฮยอ
และนรับปราว่าเป็นผม เ้าเ็ยัษ์ท่ามาเหลือเิน สร้าสรร์ท่าโยนแปลใหม่นับสิบท่า
แ่ผม็พยายามรับทุลูอย่าเ็มที่ ทำให้เาไม่พลาแม้แ่ลูเียว
ู่ที่สอเป็นแฮวานโยน และาฮยอรับ แม้ะมีพลาบ้า
แ่น้อ็พยายามรับลูโยนท่าแปลๆที่สร้าสรร์ไม่แพ้ันอแฮวาน
และนที่สุท้ายที่้อโยนือผม
และนรับเป็นาฮยอ ผลปราว่า
ผมไม่ไ้แม้แ่ะแนนเียว...
ไม่ว่าะโยนแบบไหน ่ายแ่ไหน
สิ่ที่น้อทำือวาระร้าและรับ้วยมือ หรือแล้หลบไม่รับลูบอลอผม
าฮยอใไม่รับแม้แ่ลูเียว
ผมไม่รู้ว่าอนที่้อาฮยอผมทำสีหน้าแบบไหนออไป
ไม่รู้ว่าผมทำสีหน้าที่ผิหวัและไม่พอใใส่น้อไปหรือเปล่า แ่ผมยอมรับว่าอนนี้รู้สึแย่มาพอัว
เสียพิธีรพูึ้นทำให้ผมรู้สึัวอผมหันหน้าหนีาฮยอเพราะลัวะแสท่าทีไม่ีใส่น้อไป
ผมึหันไปแล้ทำสีหน้าโมโหเล็ๆให้แฟนๆเห็นพอำัน
านั้น็เินไปนั่ที่เ้าอี้เพื่อให้พิธีรสรุปผล
“ไม่เป็นไรนะรับเอ็นฮยอ”
เสียแฮวานที่นั่อยู่้าผมพูให้ำลัใมาเบาๆ
ผมพยัหน้าและยิ้มให้น้อ
“สบายมา เรื่อแ่นี้เอ”
ใ่ สบายมาเรื่อแ่นี้เอเนอะาฮัยอน
...
“แฮวานอ่า าฮยออ่า ไปอาบน้ำไ้แล้วนะ”
ผมเินออาห้อน้ำมาในสภาพที่ผมเปียหลัาอาบน้ำสระผมเสร็
แ่ลับพบว่าไม่มีใรอยู่ในห้อ ผมมวิ้ว่อนะเหลือบมอนาฬิา
ผมอาบน้ำรึ่ั่วโม ็ปินี่นา
แฮวานับาฮยอปิ็ะนอนมือถือไม่็ุยันรอ
ผมัสินใที่ะเินออไปหา
เพราะนี่็ึพอัวแล้ว ผมเป็นห่วน้อๆและพรุ่นี้เรา้อเินทาันแ่เ้าเพื่อลับเาหลี
ผมเินไปว้ามือถือที่เียเพื่อะออไปามหา เป็นเวลาเียวับที่ทัู้่เปิประูลับเ้ามา้วยเสียหัวเราะอย่าร่าเริ
“โหย ฮยอ
ินนมไปนานั้นเี๋ยวพุ็ออหรอ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ั้นรู้หรอน่า
นี่็เลือนมพร่อมันเนยแล้วเถอะ ใระไปินนม๊อโแลึื่นเหมือนนายัน”
“็ผมอยาินนี่นา ฮยอ็อยาินนมเถอะ
อนผมวนเลยอบลไม่ิเลยนะ”
ผมมอทุารระทำอาฮยอับแฮวานที่เินเ้ามา
ในมืออาฮยอมีล้อวีีโอัวหนึ่และถุนมอีมือหนึ่
“ไปไหนันมาเนี่ย”
“ร้านสะวื้อรับฮยอ”
แฮวานเป็นนอบผม
“อ่อ แล้วทำไมไม่วนอ่า
นี่ฮยอ็หิวเหมือนันนะ ไม่ถามัำเลย โธ่ โอ๊ะ แล้วนั่นื้อมาฝาฮยอเหรอาฮยออ่า”
“ใรบอล่ะรับ อันนี้อผมับแฮวานฮยอื้อมาินพรุ่นี้เ้า่าหา
อฮยอน่ะไม่มีหรอรับ ถือะว่าผม่วยฮยอไเอทละันเนอะ เนอะแฮวานฮยอเนอะ
ฮ่าๆๆๆ”
ผมหุบยิ้มลและแล้ทำเป็นยู่ปาใส่น้อ
“ใร้ายะมั วันหลั็มาันสอนเลยนะ เอะ ไปๆ ไปอาบน้ำันไ้แล้วไป พรุ่นี้้อื่นเ้านะ ฮยอะนอนละ ่วสุๆไปเลยวันนี้
แฮวานอ่า ฮยอฝาปิไฟวนี้ให้หน่อยสิ”
ผมไล่น้อไปอาบน้ำ
และพุ่ัวไปุในผ้าห่มบนเียอย่ารวเร็วและนอนหันหลัให้ับเียอน้อๆ
หันหน้าออไปทาระเบียที่เริ่มมีฝนโปรยปรายเล็ๆเป็นละออระทบับระระเบีย ผมหลับาลเพื่อ่มน้ำาที่ำลัะไหลลมา
หลายรั้ผมอบฝนนะ เพราะฝนเหมือนแทนน้ำาอผมเวลาที่อยาร้อไห้แ่ไม่สามารถทำมันไ้
มันมัะมาถูเวลาเสมอ
แบบนี้ล่ะมั้ใรๆถึเรียผมว่า
าเรียฝน
อย่าถามำถามโ่ๆอย่าว่านเราเปลี่ยนไปไ้้วยเหรอ
ในเมื่อทุนมีำอบอยู่ในใว่าไม่มีใรหรอที่เหมือนเิมลอ
ไม่ว่าน้อะเยเห็นผมสำัแ่ไหน
มัน็ไม่ไ้มีอะไรยืนยันว่าเาะเห็นผมสำัเหมือนเิมไปลอ
หยุให้วามหวััวเอไ้แล้ว
นายอาะไม่ใ่นสำัอฮันาฮยอแล้ว็ไ้นะ
าฮัยอน
#ฟิไม่ำเป็น
บัที >w< อโทษที่รอนานมาเลยนะะ เรายุ่อยู่ับานและสอบล้นหัว เลยไม่ไ้มีเวลาอัพฟิเลย
(ถึะเห็นในทวิบ่อยๆ แ่บาทีไม่ไ้อยู่หน้าอมนะะ)
อย่าที่บอว่าพาร์ทเ็ยัษ์ยาวนะะ เพราะนี่ปัหาเยอะสุในวเลยมั้555555 เลยทำให้เรื่อเยอะามมา
อีอย่าือเราเป็นแม่ยฮยอเอ็น้วยส่วนหนึ่ ำวามเ็บปวที่น้อผลัไสและเมินไ้ิใ55555
ยัไ็อบุสำหรับทุอมเมน์นะะ ไม่อบรไหนิมไ้นะะ เรายัามอ่านทุอมเมน์ รีทุทวินะ
ย้ำประโยเิม อย่าเลียเมมเบอร์ันนะะ555555
บาอย่าพวเาอาะไม่ไ้มีเนาไม่ีหรือแ่แล้ แ่เราอาะเสนอในแ่ลบเนอะ
ยัไ็ระหว่ารออัพ็สรีมรอไ้เ็มที่ที่นี่และ #ฟิไม่ำเป็น ่ะ
พาร์ทหน้าอาะไม่รอนานเท่านี้เนอะ อโทษริๆนะะที่้า
ความคิดเห็น