คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - { r o m a n t i c a v i r u s+ } ★ t h r e e (100%)
สองมือล้วงกระเป๋า สองเท้าก้าวเข้ามา!
ไม่ใช่ละ...
สองมือที่ลากกระเป๋าใบโตไปพร้อม ๆ กับกระชับเป้แบ็คแพ็คเกร็งสั่น สองเท้าที่ก้าวเข้ามาพ้นกรอบประตูที่เปิดอ้าเพื่อรอให้เขาเดินเข้าไปจนพ้นบานชะงักนิ่ง ดวงตาเรียวชั้นเดียวของเด็กหนุ่มเหม่อลอยไปไกลเมื่อเห็นสภาพภายในห้อง....
ไอ้ที่เขายืนอยู่นี่...เรียกได้ว่า ‘หอ’ จริงๆ น่ะหรืออออ
เด็กหนุ่มแทบจะลมจับเมื่อภาพตรงหน้าฉายชัด ดวงตาเบลอ ๆ ของคนที่คุ้นเคยกับสภาพบ้านขนาดกลางค่อย ๆ ปรับโฟกัสพื้นที่ทีละจุดแบบละเอียด ...ช่วยบอกทีว่าเขาไม่ได้กำลังยืนอยู่บนเพนเฮ้าส์ของประธานบริษัทอะไรซักอย่าง หรือ อะไรเทือก ๆ นั้น....
ก็ภาพตรงหน้าน่ะ...มันยังกับอยู่ในละครชัด ๆ ! เออ ! ย้ำชัด ! ห้องขนาด 175 ตารางเมตร มองไปทางขวาเจอเคาน์เตอร์ทำอาหาร กับ ตู้เย็นแบบโคตรอภิมหึมามหาเศรษฐีเขาใช้กันลอยเด่นอยู่ตรงหน้า พอมองไปด้านหน้าก็เจอโซฟารับรองแขกแบบครบเซ็ท แถมมีพรมหมีขาว กับทีวีจอแอลซีดีชนิดที่ว่าถ้าวางไว้ในห้องที่บ้านคงไม่มีที่จะเดิน....
นี่ยังไม่รวมอีห้องสองห้องเล็ก ๆ ที่แยกตัวออกไป บนชั้นลอยตอนที่เผลอเงยหน้าไปมอง....กับอีกระจกบานบะเอ้กขนาดเท่าห้องสองชั้นที่ด้านนอกมองออกไปแล้วมีวิวแม่น้ำฮัน + ไฟบนตึกใหญ่ ๆ อีกด้วยนะ....
ตอนนี้แบคฮยอนรู้สึกเหมือนเป็นพจมาน...
รู้สึกเหมือนมีเปียสองข้างงอกออกมาขนาบติ่งหูตัวเอง....
กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ กับเป้คู่ใจกลายเป็นชะลอม กับ ต้นกล้วยที่คุณแม่จากบ้านนอกบอกให้หิ้วมาฝากหม่อมป้ากับพี่ชายกลางในพระนครทันใด....
ROMANTICA VIRUS+
** เนื้อเรื่อง และตัวละครทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องที่ผู้เขียนจินตนาการขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ
_____________________________
CHANYEOL x BAEKHYUN
LUHAN x SEHUN
KRIS x SUHO
______________________________
{ 3 }
“....หลีกทางหน่อยได้ไหม ยืนเป็นหุ่นไล่กาอยู่ได้”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ดังขึ้นจากด้านหลังสะกิดความคิดให้ร่วงกราวลงมาเหมือนจิ๊กซอว์ไม่ได้ติดกาวตราช้าง แบคฮยอนสะดุ้งสดตัวเมื่อภาพของปาร์คชานยอลซ้อนทับกับภาพชายกลางในละครบ้านทรายทองไปได้ เด็กหนุ่มเบิกเนตรขยายม่านตาตัวเอง สะบัดหัวไล่ความคิดบ้า ๆ ออกไปจากสมอง ก่อนจะกระเถิบตัวถอยห่างจากทางเดิน ให้ร่างสูงก้าวผ่านไปอย่างสะดวก....
แบคฮยอนลากกระเป๋าเดินทางใบโตเดินโต๋เต๋ไปเก้ ๆ กัง ๆ อยู่แถวโซฟา จนพี่ซูโฮเดินออกมาจากห้องน้ำนั่นแหละ ร่างล็กกว่าถึงได้เอ่ยปากชวนให้เขานั่งลงบนไอ้บุนวมนุ่ม ๆ นั่น
“นั่งก่อนนะแบคฮยอน.....ชานยอลเอาน้ำมาให้น้องด้วยสิ”
แบคฮยอนมองตามพี่ซูโฮที่หันไปตะโกนบอกคนที่กำลังหยิบน้ำส้มคั้นจากตู้เย็นมาเทใส่แก้ว ชานยอลไม่ตอบอะไร พอเทน้ำส้มตัวเองเสร็จปุ๊บ ก็เก็บใส่ตู้เย็นปั๊บ แล้วหันไปหยิบแก้วใบใหม่เอื้อมไปกดน้ำกรองจากตู้ข้าง ๆที่ตนยืนอยู่....
.....กับอีแค่น้ำส้ม.....
ก็ยังหวง...
ร่างสูงเดินถือแก้วสองใบมาวางไว้ให้บนโต๊ะรับแขกตรงหน้าโซฟา ก่อนจะสะพายกระเป๋าตัวเองที่เหวี่ยงไว้แถว ๆ พรมหมีขาว
“อ้าว....ทำไมของแบคฮยอนไม่เป็นน้ำส้มด้วยละ”
“...........................” เด็กหนุ่มเงียบ รอฟังเหตุผลของน้ำส้มคั้นแก้วเดียว
“ใช้เสียงมาทั้งวันแล้ว ขืนกินน้ำหวานไปก็แสบคอเปล่า ๆ” ชานยอลส่งสายตามา
แบคฮยอนก้มงุดมองแก้วน้ำเปล่าตรงหน้าตัวเองทันที.... เอ่อ เอามาเสิร์ฟให้หรอกหรอ.... ขอโทษนะที่เมื่อกี้คิดไม่ดีด้วย นึกไปได้ว่าเป็นคนขี้หวง....จริง ๆ ก็แอบรู้สึกผิดนะ แต่ที่ด่ากันไปหลายรอบต่อหลายรอบมันก็หักล้างกันได้นิดหน่อยนะ.....
“ถ้างั้นผมขึ้นห้องก่อนนะ....”
“เดี๋ยวสิชานยอล...ไม่พาแบคฮยอนขึ้นไปดูห้องหน่อยหรอ” พี่ซูโฮร้องท้วง
แต่แบคฮยอนสิตกที่นั่งลำบาก มือบางตบโซฟาบุนวมบุ ๆ เออ....ก็นิ่มดีนี่หว่า.... จริง ๆ นอนตรงนี้ก็ได้ ให้นอนนานแค่ไหนก็ได้ มันคงจะดีกว่านอนพื้นที่ซาวน่าเยอะ อีกอย่าง...ขืนให้ไปนอนห้องเดียวกับหมอนั่นมันเสียวก้นแปลก ๆ....ยังกับได้ตั๋วบินไปชมหุบเขาโบรกแบคเมาเท่นฟรีอะไรอย่างงั้น....
“เอ่อ....พี่ครับ....ให้ผมนอนที่โซฟาดีกว่า....นอนตรงนี้แหละครับ...ขออาศัยไม่กี่คืนเดี๋ยวพอหาหอถูก ๆ ได้ผมก็ไปแล้ว....” แบคฮยอนโพลงขึ้นมา “ไม่อยากรบกวนคุณชานยอลเขาน่ะครับ”
“ก็ดี....ฉันชอบนอนคนเดียว”
“..............” แบคฮยอนเม้มริมฝีปาก เมื่อได้ยินคนที่เอ่ยปากชวนให้ตัวเองมาอาศัยพักชั่วคราวพูดแบบนั้น.... ส่วนพี่ซูโฮน่ะหรอ ร่างเล็กข้าง ๆ วางแก้วน้ำส้มที่เพิ่งยกจรดปากลง ก่อนจะหันมาทำหน้าแบบเสียไม่ได้
“เอาอย่างนั้นหรอ...”
“.......ครับ ให้ผมนอนโซฟาเถอะครับ” แบคฮยอนขยับมือจากตักไปลูบสีข้างตัวเอง อูย...อยู่ ๆ ก็เสียวแปล๊บขึ้นมาแปลก ๆ
“งั้นก็ได้......แต่นอนข้างล่าง...ก็ระวังตัวด้วยนะ” ใบหน้าใจดียิ้มหวานออกมาอีกครั้ง
เดี๋ยวนะ...ระวังตัวอะไร???
“..........เอ่อ....ครับพี่” แบคฮยอนขมวดคิ้ว...แค่ขมวดคิ้วเท่านั้น
“ถ้าอย่างนั้นเสร็จธุระแล้ว....พี่ไปก่อนแล้วกัน....ฝันดีนะชานยอล...แบคฮยอน”
ประตูบานใหญ่ปิดดังกริ๊ก เป็นสัญญาณว่าผู้จัดการวงXOXOที่แสนใจดีออกไปจากห้องนี้แล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่แบคฮยอนที่นั่งนิ่ง ๆ สิงอยู่บนโซฟา กับร่างสูงที่ยืนค้ำหัวกำสายสะพายกระเป๋าอยู่ตรงหน้า และอาจจะเพราะว่าไม่มีใครพูดอะไรออกมา แบคฮยอนถึงได้รู้สึกว่าอุณหภูมิห้องนี้มันติดลบแปลก ๆ
“.....นาย...”
เป็นชานยอลที่ตัดสินใจเอ่ยปากออกมา เห็นร่างบางที่นั่งเกร็ง ๆ อยู่บนโซฟาแล้วเขาก็ไม่รู้จะพูดอะไร ก็คำในหัวมันตีกันยุ่งไปหมด....แต่ก็นั่นแหละ... เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องงานหรอกนะ เขาถึงได้จำใจต้องทำอะไรแบบนี้...
“.....ครับ” แบคฮยอนเผลอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างสูงที่หันขวับไปทางอื่นแทบจะในทันที
“..........”
“...........??” แบคฮยอนแอบเห็นเสี้ยวหน้าของคนตัวสูง ที่มัน.....แดงหรอ.... มันแดงจริง ๆ มันแดงขึ้นมาซะเฉย ๆ ...... ไม่นะ.... แบคฮยอนยกมือสองมือทาบอกตัวเองเป็นรูปกากบาทในใจ คุณจะทำแบบนี้กับผมไม่ได้ปาร์ค ชานยอล....คุณจะคิดมาขอทัวร์หุบเขาโบร๊กแบคเมาเท่นกับผมแบบนี้ไม่ได้นะ !
ไม่ได้เป็นอันขาด !
“ฮะแฮ่ม...” ชานยอลกระแอมไอเมื่อเห็นคนร่างบางเริ่มทำสีหน้าประหลาด ก่อนจะคิดว่าควรพูดอะไร มือใหญ่นั่นกระชับกระเป๋าสะพายแน่น.... ก็แค่พูดไปน่ะชานยอล....ก็แค่พูด.... ทำไมเหงื่อในมือต้องออกมาด้วย เขาเองก็ไม่เข้าใจ....ก็แค่พูดออกไป.....
“.............”
“นาย......อย่า....”
ไม่...ผมไม่ย่องขึ้นห้องคุณหรอก...ไม่ต้องห่วงนะ
“.........อย่า?”
“.....นั่นน่ะ”
“????นั่นนะ?” นั่นนะ อะไรละวะ.... แบคฮยอนเม้มริมฝีปากแน่น สาบานได้ไหม ว่านี่ไม่ได้กวนอวัยวะเบื้องล่างกันอยู่
“.....ซีดีนั่นน่ะ....อย่าลืมเปิดฟัง....ไปละ”
พูดจบก็กระชับเป้สะพาย แล้วสาวเท้าเร็วจี๋ขึ้นห้องตัวเอง แถมปิดประตูเสียงดังปัง!เบ้อเริ่มใส่.... งงสิ...ไอ้คนที่นั่งอยู่บนโซฟาเนี่ยละ ถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก.... แบคฮยอนยกมือขึ้นถูหูตัวเอง และเมื่อยืนยันได้แล้วว่าไม่ได้หูฝาดอะไร สมองถึงได้เริ่มประมวลสิ่งที่ร่างสูงพูดอีกรอบ...
ซีดี....
อ๋อ! ซีดีเมื่อบ่าย !
เด็กหนุ่มถลาตัวเองลงไปเปิดกระเป๋าเดินทาง หยิบโน๊ตบุ๊คเครื่องใหม่ที่แม่เพิ่งซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดมาตั้งไว้บนโต๊ะรับแขก เปิดเครื่อง เสียบหูฟังพร้อม ! หยิบไอ้แผ่นซีดีเจ้าปัญหาออกมาจากเป้ แล้วใส่ลงไปในช่องซีดีเสร็จสรรพ....
ก็คนมันอยากรู้อยากเห็นน่ะนะ....
เด็กหนุ่มหยิบเฮดโฟนขึ้นมาสวมเมื่อเห็นว่ามันโหลดเสร็จแล้ว.... นิ้วบางเลื่อนเคอร์เซอร์เม้าส์ไปที่ไฟล์เสียงที่เขียนว่า ‘REC-00251’ ก่อนดวงตาเรียวจะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงมา คงเป็นไฟล์เสียงเกี่ยวกับการพากย์สินะ...จริง ๆ หมอนั่นก็เป็นคนดีเหมือนกันแฮะ....
“...............”
“...................”
ว่าแต่....ทำไมเสียงเบาจัง.... แบคฮยอนเอื้อมมือไปกดปุ่มเร่งเสียง....และ....
“อื......อื้อ.......อะ...อะ...อะ”
“ฮือออ......จะ...จะ.....”
“อ่า........”
เสียงครางที่ดังเล็ดลอดออกมาจากหูฟังทำเอาคนที่นั่งอยู่บนโซฟาถึงกับตาเหลือก ! เมื่อจับใจความว่าเป็นเสียงของใคร ภาพในวันนั้นฉายซ้ำขึ้นมายังกับหนังกรอ....ภาพแผ่นหลังใหญ่ที่หันหลังให้เขา....ภาพเขาที่กำลัง...
ช่วยตัวเอง...
เด็กหนุ่มถอดเฮดโฟนที่ยัยน้องสาวซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด เหวี่ยงทิ้งลงพื้นทันที...
หม....หมอนั่น!!
ปาร์ค ชานยอล.....
หมอนั่นแบล็คเมล์เขา!!!!!!
.
.
.
.
“ฮัดเช่ย !”
เสียงจามดังมาจากร่างสูงที่ยืนพิงประตูทันทีที่ขึ้นมาถึงห้อง... ก็ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจมันเต้นแรงขนาดนี้... มือหนายกขึ้นมาทาบอกด้านซ้ายของตัวเอง ตาโตเมื่อรับรู้ได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นผิดปกติ นึกปลอบใจว่าบางทีอาจจะเป็นเพราะวิ่งขึ้นมาก็ได้....
แต่จริง ๆ ก็รู้.... ว่าไม่ใช่...
ภาพคนตัวเล็กกว่าที่ทำหน้าทำตาตื่นเต้น เมื่อตอนที่เอาซีดีใส่โน๊ตบุ๊คเมื่อกี้ยังฉายชัด ชานยอลปล่อยกระเป๋าสะพายในมือให้ตกลงไปนอนอยู่บนพื้น ก่อนจะก้าวเอื่อย ๆ ไปทิ้งตัวบนที่นอน 6 ฟุตที่เพิ่งถลกผ้าปูไปซักเมื่อวาน...
หอม...นิ่ม...
แต่นอนไม่หลับ....
หิวน้ำ...คอแห้ง...
แต่ไม่อยากเดินลงไป...
รู้แล้วว่าเด็กนั่นกำลังฟังคลิปเสียงอยู่แน่ ๆ แล้วไอ้ที่จามออกมาเมื่อกี้ ก็คงไม่ใช่เพราะเป็นหวัดหรอก.... รู้เลย รู้อยู่แก่ใจ....
ว่าเด็กนั่น....
.
.
คงกำลังด่าพ่อล่อแม่เขาอยู่แน่..... !!
_____________________________________________________
เสียงเข็มนาฬิกาเดินบอกเวลาท่ามกลางแสงสว่างเบาบางจากตึกฝั่งตรงข้ามไม่ได้ปลุกไม่คนร่างบางที่นอนอยู่บนโซฟาตื่นฉันท์ใด ความเงียบที่โรยตัวลงมาก็ไม่ได้ทำให้แบคฮยอนรู้สึกดีมากไปกว่าเข้าใจว่าตัวเองกำลังนอนอยู่คนเดียวฉันท์นั้น
เด็กหนุ่มนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนโซฟา ลมหายใจยังคงสม่ำเสมอหากแต่แผ่วเบาเหลือเกิน เพราะอุณหภูมิในห้องโถงที่เขานอนอยู่นั่นเย็นเกินไป แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ร่างบางไม่ได้รู้ตัวหรอกว่ากำลังนอนขดเพราะอากาศหนาว... เพราะริมฝีปากบางที่อ้าออกมาน้อย ๆ นั่นยังคงส่งเสียงแจ๊บ ๆ อยู่....
แจ๊บ ๆ....
กรอด....กรอด...... กรอดดดด
แบคฮยอนนอนบดฟันตัวเองชนิดที่ว่าถ้ากำลังเคี้ยวข้าวอยู่คงจะแหลกละเอียดจนแทบจะละลายซึมเข้าลิ้นไปแบบไม่ต้องกลืน เด็กหนุ่มพลิกตัวไปมาอีกรอบ บางอย่างในฝันมันชวนกดดันจนฟันเล็ก ๆนั่นเริ่มบดกับกรามอีกรอบ...
‘ปาร์ค ชานยอล !’
แบคฮยอนตะโกนอยู่ในฝัน ตะโกนเรียกชื่อคนยะโสคนนั้นเสียงดัง หมอนั่นมาทำอะไรที่ปลายเท้าเขา แล้วนั่น!!! ใบหน้าหล่อนั่นกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ ชั่วอึดใจใบหน้าของเราก็ใกล้กัน ริมฝีปากของเราจะเบียดกันอยู่แล้วนะ ! ไอ้บ้า เอาหน้าแกออกไป!!
สองมือบางกวัดไกว่อยู่ในอากาศซักพักก่อนจะสงบลงและ....
เฮือก !!!!!!!!!
ดวงตาเรียบเบิกโพลงขึ้นในความมืด ฉากล่อแหลมในฝันเมื่อครู่มันทำให้เขาขนลุกตั้งเกรียวไปทั้งตัว ! แบคฮยอนไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน.... รู้แค่ว่านอนดูวันพีชกลิ้งไปกลิ้งมาก็หลับไปแล้ว... มือเรียวปัดผ้านวมนุ่มหอมออกจากตัวทันทีที่...
เดี๋ยวนะ....
ผ้านวมนุ่มหอม...
ร่างบางเบิกตามองผ้านวมสีน้ำตาลนุ่มนิ่มที่อยู่บนตักราวกับเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก ....ม...มาได้ไง... ใบหน้าขาวหันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่ก.... คงไม่ได้ลอยมาเองแน่ ๆ ใช่ไหม....
กริ๊ก !
แต่ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อ เสียงกลอนประตูที่อยู่ด้านหลังโซฟาก็ลั่นขึ้นมา พร้อม ๆ กับคนสองคนที่ก้าวเข้ามาในห้อง สัญชาตญาณดิบมันบอกให้แบคฮยอนก้มหลบลงหลังโซฟา ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าจะหลบทำไม แต่ร่างบางก็ทำตัวกลืนหายไปกับเบาะนิ่มเสียแล้ว....
“....อื้อ..พี่..ห...หยุดก่อน”
“ไม่หยุดแล้ว...ไม่รออะไรทั้งนั้น”
แล้วเสียงจ๊วบจ๊าบก็ดังทะลุเบาะนวมมากระทบกระดูกค้อน ทั่ง โกลนในหูของบยอน แบคฮยอนผู้นี้อย่างจัง....เดี๋ยวนะ สาบานได้นะว่าได้ยินเสียงผู้ชายสองคนพูดกัน ...ละ...แล้วไอ้เสียงหนึบหนับเหมือนเอาเยลลี่มาถูกันที่แบคฮยอนได้ยินละ....คืออะไร....
ไม่ให้ได้ตั้งตัวอีกครั้ง....ไฟสีส้มอ่อนที่โซนครัวก็เปิดพรึ่บ! ขึ้นมา แบคฮยอนที่หลบอยู่ในเงามืดฝั่งโซฟาสูดลมหายใจของตัวเองสุดปอด ก่อนจะรวบรวมความกล้าทั้งหมด ค่อย ๆ เอี้ยวหน้าออกไปมอง ‘ต้นเสียง’ หนุบหนับจ๊วบจ๊าบเมื่อคู่.... และสิ่งที่เขาเห็นตรงนั้น........
ตรงโต๊ะเคาน์เตอร์เตรียมอาหารอันใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามซิงค์ล้างจานนั่น....
.........
.............
ผู้ชายสองคนที่ไม่รู้ว่าใครเป็นใครกำลังนัวเนียกัน... เหวี่ยงเสื้อผ้าลงพื้นทีละชิ้น ทีละชิ้น ร่างที่สูงกว่านิดหน่อยดูจะเสียเปรียบกว่า เพราะถูกอีกคนผลักให้ติดเคาน์เตอร์เตรียมอาหาร และ แขน....แขนเล็กของคนที่ผลักนั่น ! สอดใต้วงแขนของอีกฝ่าย อุ้มให้คนสูงกว่าแต่ดูเพรียวกว่าลอยหวือไปนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ !!!
และ.....
โครม !!
พริบตาเดียวข้าวของบนเคาน์เตอร์เตรียมอาหารก็หล่นไปกองอยู่บนพื้นเพราะโดนแขนเล็กนั่นกวาด ! แบคฮยอนกระพริบตาปริบ ๆ มองภาพคนสองคนกำลังบดเบียดเข้าหากันในขณะร่างโปร่งเพรียวบนเคาน์เตอร์เหลือแค่เสื้อเชิ้ตสีขาว ...ส่วนคนที่ป้อนจูบนัวยืนอยู่ข้างล่างเหลือแค่กางเกงยีนส์สีเข้มโชว์ซิกแพคน้อย ๆ ที่ซ่อนไว้ใต้รูปร่างกะทัดรัด....
.....ไม่น่าเลย...
ไม่น่าอยากรู้อยากเห็น...
นาทีนี้.....เป็นครั้งแรกที่เสียงเพลงมันดังอยู่ในหัวเหมือนมีคนมาใส่ซีดี แล้ว กรอซ้ำไปซ้ำมา....
เพลงอะไรรู้ไหม....
‘ถูกที่ผิดเวลา’
_____________________ 50%
แบคฮยอนเบิกตาโพลงเมื่อภาพตรงหน้าชักจะอีโรติคเกินความจำเป็น อันที่จริงพวกหนังเรท R อะไรเทือกนี้ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยดู เพียงแต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันเกินกว่าที่เด็กหนุ่มจะรับไหว ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่น พยายามถอนใบหน้าตัวเองออกจากมุมของโซฟาอย่างเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้สองคนที่กำลังนัวเนียกันสังเกตได้....แต่ทว่า...
เอี๊ยด ....
เสียงสปริงลั่นเบา ๆ แต่ก็ดังพอที่จะทำให้คนหน้าหวานที่กำลังเร่งเร้าคนข้างกายหันมาทางโซฟา แบคฮยอนตาโต ยกมือบางขึ้นนาบกับอกด้านซ้าย รู้ได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่รุนแรงกว่าปกติ... พอจะเข้าใจแล้ว ว่าเรื่องที่พี่ซูโฮเตือนให้ระวังมันคืออะไร....ทำไมถึงได้หนีเสือปะจระเข้แบบนี้
ภาพหน้าตัวเอกถักเปียสองข้างมลายหายไปกับตา เหลือเพียงแบคฮยอนที่กำลังยืนอยู่บนยอดของหุบเขาเร้นรัก สายลมพัดโชยโบกสะบัดประทะหน้าเหมือนกับจะหยอกล้อ.....อา....รู้สึกเสียวก้นขึ้นมาอีกแล้ว....
ด้านคนหน้าหวานที่สัมผัสได้ถึง ‘บางอย่าง’ ที่ไม่ปกติก็ผละออกมาจากคนตัวขาวทันที ลู่หานก้มลงคว้าเสื้อผ้าที่ตนสะบัดออกอย่างไม่ใยดีเมื่อครู่มาไว้ในอ้อมอก ก่อนจะออกแรงกระชากข้อมือบางของคนที่นั่งหอบอยู่บนเคาน์เตอร์ให้กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามตนเองขึ้นบันไดไป....
แบคฮยอนพยายามซุกตัวให้กลืนกับเบาะมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อคนสองคนผ่านหน้าเขาไป แสงจันทร์บางเบาจากบานหน้าต่างที่ลอดมาปะทะเข้าใบหน้าสองคนนั่นอย่างจัง.... และสิ่งที่แบคฮยอนไม่คิดว่าจะได้เห็น....ไม่คิดว่ามีอยู่จริงก็ปรากฏขึ้น....
คน...ตัวเล็กกว่าที่เป็นฝ่ายรุกนั่น....ล....ลู่หาน....
กับ......โอ...เซฮุน....ที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ...
______________________________________________
ฉากที่ตัด
______________________________________________
ไอแดดอุ่น ๆ ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างบานโตส่องลงมากระทบแก้มขาวของคนที่นอนหลับอยู่ ริมฝีปากบางครางเบา ๆ กระซิบอะไรบางอย่างที่แม้จะเงี่ยหูฟังดูแล้วก็ยังฟังไม่รู้เรื่อง ร่างบางบนโซฟาพลิกไปมาจะตกลงพื้นอยู่รอมร่อ แต่ก็ไม่ตกลงมาเพราะปลายเท้าของใครบางคนที่รองรับเอาไว้...
ร่างสูงที่ยืนถือหนังสือพิมพ์อยู่หน้าทีวีจอพลาสม่าเหยียดยิ้มเซ็ง ๆ คราบน้ำลายของผู้อาศัยคนใหม่ทำให้เขารู้สึกขยะแขยงยังไงบอกไม่ถูก แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงจะต้องวิ่งหน้าตั้งมาตรงนี้ทันทีที่เห็นเด็กแบคฮยอนกำลังจะละเมอหล่นจากโซฟาด้วย...
“เฮ้....ตื่น....” ยอลออกแรงส่งให้ร่างบางพลิกกลับไปนอนดี ๆ ก่อนจะใช้เท้าข้างที่ยกขึ้นสูงอยู่นั่นแหละ เขี่ยเบา ๆ ที่ไหล่บางนั่น
“......อืมมมมม....แจ้บ ๆๆ...”
“.....ตื่น! บยอน แบคฮยอน!!!!.....ทุเรศจริงๆ” ร่างสูงสบถออกมาเบา ๆ
จากเขี่ย เป็นสะกิดแรง ๆ มันแรงซะจนคนที่นอนอยู่ถึงกับสะดุ้งสุดตัว แบคฮยอนผวาลุกขึ้นจากโซฟาทันทีที่รู้สึกได้ถึงแรงสัมผัสที่เขย่าไหล่ และเมื่อลืมตาแล้วเห็นว่าเป็นอะไรที่มีน้ำใจสะกิดเขาเท่านั้นแหละ....
“.......เท้า......” เด็กหนุ่มอุทานออกมาเบา ๆ เงยขึ้นมองคนมีน้ำใจอย่างคาดโทษ
“ไปล้างหน้า....แล้วมากินข้าว” ชานยอลออกคำสั่ง ใบหน้านิ่ง ๆ นั่นเสหันไปมองทางอื่นทันทีที่เด็กหนุ่มจ้องกลับมา.... หัวใจเต้นอีกแล้ว เต้นทำไม เต้นไม่เป็นส่ำซะจนต้องแสร้งทำเป็นเดินไปเปิดทีวีช่องข่าว แล้วทำเป็นสนใจมัน มากกว่าคนที่กำลังนั่งนวดขมับอยู่ข้าง ๆ
ไม่เข้าใจ.....
.
.
.
แบคฮยอนก้าวออกมาจากห้องน้ำ หลังจากทำธุรส่วนตัวเสร็จสติสตังก็ดูเหมือนจะเข้าที่มากกว่าเมื่อครู่ เด็กหนุ่มเดินก้มหน้า นวดขมับมาจนถึงโต๊ะกินข้าว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา แล้วพบว่ามีใครที่นั่งจ้องหน้าตัวเองอยู่....
ลู่หาน...
เซฮุน...
ชานยอล.......
โดยเฉพาะชานยอล หมอนั่นเบี่ยงหน้าหลบสายตาแทบจะในทันที อารมณ์เดียวกับที่แบคฮยอนเลี่ยงสายตาไม่มองลู่หาน ที่กำลังส่งบางอย่างมาผ่านดวงตาคู่หวานนั่น....
ชิบหายแล้ว....
เพิ่งนึกได้ ว่าเมื่อวานเห็นคนสองคนทิงนองนอยกัน....
ดูเหมือนสวัสดิภาพทางก้นของเด็กหนุ่มจะร่อแร่เต็มที....
___________________ 100%
แงแง ไม่อยากตัดจบแบบนี้เลย แต่มันยาวมาก โอนช่วงถัดไปไปไว้ตอนหน้าเลยนะคะ
ไม่ค่อยมีกะใจเขียนซักเท่าไหร่
คุณยายเขารพ. เพราะน้ำท่วมปอดเมื่อวาน เลยไม่ได้มาอัพ ขอโทษนะคะ -/|\-
วันนี้มีสอบตอนบ่ายด้วย ขอกำลังใจหน่อยนะ อิ_ อิ
เหมือนเดิมนะ
กติกาในการอ่านฉาก NC ติ๋ม(ชื่อเรา) จะลงไว้ในบล็อก เข้าไปดูในไบโอที่ทวิตนะคะ
จากนี้จะไม่พูดถึงวิธีการเข้าไปแล้วนะ เอาเป็นว่ารู้กันว่าไปเอาฉากนั้นที่ไหนนะคะ ><
Twitter : @thegiftim
แท็ก : #รมตวกร
ความคิดเห็น