คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : p o i s o n i v y | 03
ไรแดดอุ่นยามเช้าเล็ดลอดผ่านม่านสีครีมอ่อนทางหน้าต่างเข้ามา ส่องกระทบเรือนร่างเปลือยเปล่าของคนสองคนที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียง แม้เวลาเช้าจะเป็นช่วงที่อบอุ่นที่สุดในฤดูหนาว แต่ก็ยังเทียบไม่ได้กับไอร้อนของอกแกร่งจากคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้แม้แต่น้อย
ร่างบางพลิกตัวเข้าหาความอบอุ่นนั้นโดยปริยาย ทว่าใบหน้าขาวซบอยู่บนอกแกร่งอยู่ได้ไม่นาน สัมปชัญญะทั้งมวลก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง...
คยองซูจำได้....เมื่อคืนฝันอะไร
คิ้วเรียวสองข้างขมวดเข้าหากัน ดวงตากระพริบถี่เพื่อปรับแสง ซิกแพ็ค 6 ลอนปรากฏอยู่ตรงหน้า ชัดเจน ! ชัดเสียจนต้องตบหน้าตัวเองเบา ๆ เพื่อความแน่ใจ...
คยองซูเจ็บแก้ม... รู้แล้วว่าเขาไม่ได้กำลังเมาขี้ตาแต่อย่างใด และทันทีที่เงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงเจ้าของอกแกร่งนั่นเอง ....
คยองซูรู้สึกเหมือนก้อนเนื้อที่ท้องแหว่งเป็นรูโหว่เท่าลูกอุกาบาตร...
“รุ่นพี่...ชาน...ยอล....”
________________________________________________
ใบหน้าหล่อบูดบึ้ง ! หงุดหงิดชะมัดยาด ...เพราะว่าวันนี้มันหนาวผิดปกติ หนาวยะเยือกไปหมดทั้งตัว เขาไม่ชอบเลย....ไม่ชอบอากาศหนาว
ดวงตาเรียวมองไปรอบ ๆ กาย ไม่ว่ามองไปทางไหน ๆ ก็เห็นแต่สีขาว มือเรียวยกขึ้นถูกับอีกมือของตัวเอง เอื้อมมาถูจมูกให้รู้สึกหายใจสะดวกมากยิ่งขึ้น ก่อนจะดึงผ้าพันคอสีเขียวที่ใช้มาตั้งแต่ม.ปลายขึ้นมาปิดจมูกเอาไว้ ...
ไม่รู้ คยองซูจะตื่นรึยัง...อากาศเย็นแบบนี้ หมอนั่นมักจะนอนตื่นสายทุกที..
แบคฮยอนชะเง้อคอมองไปยังห้องของเพื่อนรักจากตึกสูงที่ตัวเองอยู่ ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าม่านสีครีมที่กระจกห้องนอนยังไม่ถูกเปิดออก...หมายความว่ายังไม่ตื่นสินะ...
นั่นทำให้เขาสามารถตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น ขาเรียวก้าวอาด ๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋านักเรียนที่นอนอยู่บนเตียง รวมถึงหนังสืออีกสองเล่มที่ยืมมาจาก คยองซู.... แล้วผลุนผลันออกจากห้องไปทันที...
________________________________________________
บรรยากาศในห้องเงียบงัน ยิ่งทำให้ร่างบางอุปทานไปเองว่าอุณหภูมินั้นลดต่ำลงเรื่อย ๆ จากตอนก่อนตื่น หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา รุ่นพี่ชานยอลยังคงนั่งนิ่งบนเตียงของเขา ใบหน้าคมก้มลง มือหนากดขมับสองข้างไว้ ร่างสูงนั่นคงกำลังพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนให้ออก แต่ไม่มีประโยชน์เท่าไร่นัก...เพราะแม้แต่ตัวเขาเองที่มีสติมากกว่ายังนึกไม่ออก แล้วเมาหัวราน้ำขนาดนั้น...
“...ฉัน...ขอโทษ” ในที่สุดก็เป็นร่างสูงที่เอ่ยขึ้นมาทำลายบรรยากาศอึมครึมนี้ มือหนานวดขมับของตนเบา ๆ อย่างเชื่องช้า
“...ผม...ก็ต้องขอโทษด้วยครับ” คยองซูที่ยืนอยู่ไม่ไกล ก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด “....เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกครับ..ผมเข้าใจ ไม่เป็นไร” ใช่..ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้นักหรอก ถ้าเมื่อคืนเขามีสติมากกว่านี้... ไม่เผลอไผลไปกับแบคฮยอน...ที่อยู่ในฝัน
ปาร์ค ชานยอลเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างพิจารณา ...คน ๆ นี้ชื่อ โด คยองซูเขาพอจะจำได้ เป็นเด็กดี ขยันขันแข็ง ช่วยงานที่สโมฯอย่างเต็มกำลังทุกครั้งที่มีกิจกรรม...
และที่เห็นจะน่าจดจำเป็นที่สุด...
โด คยองซู เป็นเพื่อนกับ บยอน แบคฮยอน...
“นาย...มีแฟนรึยัง ?” ก็ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาถามออกไปแบบนั้น คยองซูพอได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองเขาแบบตื่น ๆ ...
“...ยังหรอกครับ” ริมฝีปากแดงนั่นพูดตอบเขา น้ำเสียงเศร้าสร้อย ใบหน้าสลดทำเอาความรู้สึกแย่ แล่นริ้วมาบีบที่ขั้วหัวใจ เจ็บหนึบ ๆ ที่เมื่อคืนตัวเองขาดสติไปอย่างนั้นได้อย่างไร ?
ทำร้ายเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่แถมเป็นรุ่นน้องของเขาได้ลงคอ...
“...งั้น...คบกันมั้ย ?”
ชานยอลเพียงแค่พูดเบา ๆ เท่านั้น แต่ทุกคำบาดหู คยองซูเสียเหลือเกิน... เขาไม่รู้ตัวว่าเมื่อไหร่ที่เม้มปากแน่นเสียจนด้านชา เมื่อไหร่ที่กำมือแน่นจนเล็บจิกผิวเนื้อก็ยังไม่รู้สึก... และเมื่อไหร่.. ที่น้ำตาไหลออกมา...
รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่...
“...ผมไม่เข้าใจที่พี่พูด...พี่จะหมายความว่ายังไงกันครับ ?”
________________________________________________
ชานยอลไม่รู้ว่าตัวเองยืนอยู่หน้าประตูห้อง 913 นานเท่าไหร่แล้ว รู้เพียงแต่ว่า หลังจากที่เขาเห็นน้ำตาของเด็กคนนั้น ก็รู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เขาควรจะนึกถึงแทยอน... แต่กลายเป็นว่าภาพเด็กคนนั้น ตั้งแต่เห็นนอนอยู่ข้าง ๆ ก่อนที่เจ้านั่นจะตื่น กลับหมุนวนอยู่ในหัว สลัดยังไง ก็สลัดไม่ออกซักที
เมื่อกี้เขาพูดอะไรทำร้ายจิตใจเจ้านั่นหรือยังไง ? ทำไมถึงต้องร้องไห้เพียงเพราะว่าเขาขอคบด้วย ? หรือว่ารู้สึกแปลก ๆ ที่ต้องมาคบกับผู้ชายด้วยกัน หรือเสียใจที่มีอะไรกับเขาไป ?....
ยังไงกันนะ....
ร่างสูงก้าวเอื่อย ๆ ไปยังทางเดินที่ทอดยาวจนถึงหน้าลิฟต์ เมื่อลมเย็นพัดเข้ามาทางหน้าต่างระบายอากาศก็อดที่จะกระชับเสื้อโค้ทที่คยองซูให้ยืมมาไม่ได้
ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกนั่นเอง ใบหน้าของบุคคลที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุดก็ปรากฏขึ้น... ดูเหมือนหมอนั่นก็คงจะคิดอย่างเขาเหมือนกันถึงได้แสดงสีหน้าตกใจออกมา หากเพียงครูเดียวเท่านั้นแบคฮยอน ก็เปลี่ยนเป็นหน้านิ่งทันที
“แบคฮยอน....” เขากระซิบกับตนเอง เพียงแค่เบา ๆ เท่านั้น แต่ก็ดังมากพอที่ร่างหนานั่นจะได้ยิน รอยยิ้มจุดที่มุมปากของแบคฮยอน ใบหน้ากับสายตาอย่างนั้น...
ดูเหมือนกำลังสมเพชเขาเสียเหลือเกิน....
“...สวัสดีครับ รุ่นพี่” แบคฮยอนโค้งหัว ท่าทางแลดูเคารพซะเต็มประดา แต่น้ำเสียงอย่างนั้น คนไม่ฉลาดยังรู้ว่าไม่ได้ยินดีซักเท่าไหร่ที่จะเอ่ยออกมา
“อืม.....”
มือหนากำหมัดแน่นด้วยความโมโห เล็บคมจิกเข้าไปในผิวเนื้อด้านใน ทว่าชานยอลพยายามอย่างที่สุดแล้ว ที่จะไม่แสดงอารมณ์อะไร ใด ๆ ก็ตามที่จะทำให้แบคฮยอนรู้สึกถึงชัยชนะที่เหนือกว่าเขา ก่อนจะเดินสวนเข้าไปในลิฟต์ แล้วปิดประตูใส่หน้าอีกฝ่ายทันที
ร่างหนาที่มองการจากไปของรุ่นพี่คนรู้จักยืนขมวดคิ้วนิ่ง นานซะจนรู้สึกตัวอีกที ที่มือก็เปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อก่อนจะตรงดิ่งไปยังห้องของคนที่เขาต้องการพบที่สุดในเวลานี้
โด คยองซู
________________________________________________
TBC
แท็ก #พซอว นะคะ
#แบคฮยอนคนโง่ที่รู้จักแต่คยองซูคนเดียว
ความคิดเห็น