คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : p o i s o n i v y | 11 (50%)
11
โจ๊กสำเร็จรูปที่คยองซูตั้งใจเคี่ยวอยู่นานถูกวางลงบนโต๊ะข้างเตียง มือบางเอื้อมสะกิดเคนที่หลับสนิทให้ตื่นขึ้น เปลือกตาหนาที่ปิดสนิทค่อย ๆ กระพริบถี่ ดวงตาที่ปรือลงเพราพิษไข้มองถ้วยโจ๊กกับคนทำสลับกันไปมา ก่อนจะพยุงตัวเองให้พิงกับหัวเตียงเพื่อให้สะดวกในการเช็ดตัว และ รับประทานอาหารเช้า
แบคฮยอนสร่างไข้ขึ้นแล้วหลังจากที่เมื่อคืนเขานั่งสัปหงกเฝ้าอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา ถือว่าเป็นเรื่องดีที่เขาไม่ได้ตัดสินใจกลับไปตั้งแต่ตอนหัวค่ำ ไม่อย่างนั้นแบคฮยอนอาจจะไข้ขึ้นสูงกว่านี้ก็ได้
คนเพิ่งหายป่วยใช้ช้อนคนโจ๊กไปมา ดวงตาอ่อนแสงไม่ละไปจากใบหน้าของเพื่อนสนิทเลยซักวินาที แบคฮยอนกำลังมองคยองซูที่กำลังขะมักเขม้นกับการเช็ดตัวให้เขาอย่างไม่รังเกียจรังงอน....
ทำได้ยังไงกันนะคยองซู....
ทั้ง ๆ ที่ถ้าฉันเป็นนาย...ฉันก็คงให้อภัยตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
“กินเสร็จแล้วก็เรียกนะ...” ร่างบางอุ้มกะละมังน้ำตั้งท่าจะเดินออกไป ทว่ามือหนาที่ตกอยู่ข้างตัวกลับรั้งข้อศอก ยื้อไว้ให้หยุดอยู่ตรงนั้น
“...คยอง...” คนป่วยเงยหน้ามองใบหน้าขาว ก่อนจะจ้องลึกลงไปในดวงตาหม่นแสง “ไม่โกรธฉันบ้างรึไง?”
คยองซูไม่พูดอะไรอีก เขาค่อย ๆ แกะเรียวนิ้วร้อนที่กำข้อศอกของตนเอาไว้ช้า ๆ ก่อนจะเดินไปเทน้ำในกะละมังทิ้ง
โกรธสิ....
แต่ความรู้สึกของฉัน นายไม่ต้องสนใจมันก็ได้...แบคฮยอน
____________________________________________________________
ร่างสูงที่นั่งพิงอยู่หน้าประตูผุดลุกขึ้นทันทีที่เห็นเจ้าของห้องเดินมาแต่ไกล ชานยอลจุดยิ้มบางที่มุมปากเมื่ออีกคนยิ้มตอบและโค้งให้กับเขา มือบางช่วยหอบถุงขนมกับพวกเครื่องดื่มเข้าไปไว้ในห้อง ก่อนจะขอตัวเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ
“พี่นั่งรอที่โซฟาก่อนก็ได้นะครับ” ชานยอลพยักหน้าตอบเมื่ออีกฝ่ายชะโงกหัวมาบอกจากหน้าห้องน้ำ
เป็นนัดง่าย ๆ ที่เกิดขึ้นทุกเย็นตั้งแต่วันที่เขากับคยองซูตัดสินใจว่าจะคุยกันเป็นเรื่องเป็นราว พวกเรามักจะทำอะไรง่าย ๆ กินกันเองในห้อง ในบางครั้งก็เช่าหนังมาดูหนึ่งเรื่องหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ
หรือบางทีคยองซูก็มักจะเผลอหลับก่อนเขาบ่อย ๆ หรือบางทีก็เป็นเขาที่ผล็อยหลับไปไม่รู้เรื่อง ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่ามีผ้ามาห่มให้ถึงอกอยู่ทุกครั้ง
ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นไปตามต้องทำอย่างทุกครั้ง แต่แบบนี้กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นหัวใจมากกว่าหลายเท่า บ่อยครั้งที่พอรู้สึกตัวขึ้นมาอีกที คยองซูที่นอนหลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมาจ้องหน้าเขาอยู่นานแล้ว ไม่ได้ทำอะไรกันมากกว่านอนมองหน้ากัน ไม่มากไปกว่านี้เลยจริง ๆ
ชานยอลรู้สึกราวกับว่านี่คือบทพิสูจน์ ทั้งที่เขาตั้งใจจะเรียนรู้ความรู้สึกแบบนี้ไปเรื่อย ๆ แบบคยองซูไม่จำเป็นต้องลืมแบคฮยอนก็ได้ แต่พอได้ยินข้อความที่ส่งมา เป็นเสียงที่ต่างจากของเขาและคนอื่น ๆ นั้นมันทำให้เกิดความรู้สึกอิจฉา
ติ๊ด !
เสียงข้อความเตือนขึ้นเบา ๆ เรียกให้ร่างสูงที่เหยียดกายอยู่ที่โซฟาตื่นขึ้นจากภวังค์ ชานยอลเหลือบมองโทรศัพท์มือถือของคนในห้องน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ เขานิ่ง ชานหนุ่มชั่งใจอยู่ครู่นึงจึงหยิบขึ้นมากดดู
“พี่ชานยอล...”
คยองซูเดินออกจากห้องน้ำมาหยุดอยู่ตรงหน้า มือบางหยุดขยี้เรือนผมเปียกชื้นทอดสายตามองมาที่มือเขา ชานยอลส่งเครื่องมือสื่อสารกลับคืนเจ้าของ คิดว่าตัวเล็กคงจะเปิดข้อความดูเหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้ไม่...
คยองซูกดปิดเครื่องทันทีที่เห็นว่ามีหนึ่งข้อความเข้า วางมันไว้บนโต๊ะทำงานใกล้ ๆ เตียงก่อนจะหันมาหาร่างสูงที่นั่งมองเขาจากที่โซฟา
“ไปทานข้าวกันเถอะครับ”
____________________________________________________
“อร่อยไหม ?”
ชานยอลจุดยิ้มที่มุมปากทันทีที่ได้รับคำตอบเป็นรอยยิ้มของอีกคน เนื่องจากเย็นวันนี้เป็นวันพิเศษ เลยทำให้เขาตัดสินใจชวนคยองซูออกมาทานข้าวนอกบ้านเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ดูเหมือนความพยายามของเขาจะเป็นผล เด็กนี่กินได้มากกว่าทุกวัน แถมยิ้มมากกว่าปกติเสียอีก
“ร้านนี้มาบ่อย ๆ กับคุณแม่น่ะ”
“คุณแม่ผมก็ชอบอาหารญี่ปุ่นครับ”
คยองซูยิ้ม ถึงแม้ช่วงนี้ร่างโปร่งจะไม่ค่อยแสดงสีหน้าในแบบอื่น ๆ ให้เขาเห็นมากซักเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าดีแล้ว ที่ใบหน้าของคนตัวเล็กตอนนี้เปื้อนแต่รอยยิ้ม ชานยอลสังเกต เวลาที่ได้พูดถึงคุณแม่ หรือรับประทานอาหารอร่อย ๆ ร่างบางมักจะผ่อนคลายกว่าปกติที่เห็นกันอยู่มาก
“พี่ครับ...”
“หืม ?”
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นจากซูชิคำโต คยองซูวางตะเกียบลงกับไม้วาง กลืนไข่หวานที่เพิ่งกัดไปเมื่อครู่ลงคอก่อนจะเม้มที่ริมฝีปากอิ่ม คนตัวเล็กดูเหมือนไม่มั่นใจซักเท่าไหร่กับการที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา
“...เอ่อ”
“มีอะไรรึเปล่า ?”
มือใหญ่แตะที่แก้มตัวเองเบา ๆ กวาดไล่ไปทั่วเพื่อหาสิ่งแปลกปลอม ชานยอลมองสบกับดวงตากลมโตที่จ้องมานิ่ง ก็ดูเด็กนี่สิ จ้องเขาซะจนแอบรู้สึกว่าอาจจะมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติติดอยู่บนหน้าก็ได้
“พี่หาอะไรน่ะครับ”
“ก็นายจ้องแบบนั้น...”
“ผมทำใจอยู่” คยองซูสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ คิ้วบางขมวดเข้าหากัน
“คยองซู...” ชานยอลแทบบ้า ชายหนุ่มครางออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ยอมพูดอะไรออกมาซักที เล่นเอาเขาหายใจไม่ทั่วท้องไปด้วยคน
“เอ่อ...ขอบคุณมากนะครับ ที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น...” แต่แล้วสุดท้ายคนตรงหน้าก็เอ่ยเสียงอ่อน หากหัวใจคนได้ฟังกลับพองโตเหมือนกับลูกโป่ง ถ้ามีอะไรมาเจาะคงระเบิดได้ตรงนั้น
ชานยอลอมยิ้มบาง ทอดมองอีกคนด้วยสายตาอ่อนโยนจนคนถูกมองรู้สึกได้
“...ฉันก็ดีใจ...ขอบคุณนายเหมือนกันนะที่เปิดโอกาสให้”
ปาร์คชานยอลรู้สึกว่ามันไม่เหมือนกับที่ผ่าน ๆ มา
ความรู้สึกในแบบที่เรียกว่า ‘ตกหลุมรัก’ มันเป็นแบบนี้นี่เอง...
____________________________________________________
_______________________________________________________________
TBC-50%
50% ก่อนนะคะ เดี๋ยวมาต่อให้ <3
#พซอว
ความคิดเห็น