คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : p o i s o n i v y | 08
สายลมพัดแผ่วปะทะใบหน้าคมผ่านไป ขณะที่ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งหินอ่อน นึกโทษตัวเองในใจที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เขาปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตาอีกเป็นครั้งที่สอง และถึงแม้จะคว้ามือนั้นเอาไว้ได้ แต่ชานยอลก็รู้แก่ใจว่าเขาไม่สามารถรั้งคยองซูให้อยู่กับตนเองได้
ปาร์ค ชาลยอลไม่ใช่คนโง่ แม้เขาจะไม่ยี่หระว่าคนที่เห็นเขากอดกับร่างบางเมื่อครู่จะเป็นใคร แต่คยองซูไม่ ร่างบางนั่นผลักเขาให้ห่างเพียวเพราะแค่เห็นสายตาตัดพ้อจากใครอีกคน แค่นั้นก็ทำให้เขาเข้าใจ แค่มอง...ก็เข้าใจได้แล้วโดยไม่ต้องสงสัยอะไรอีก
คยองซูรักแบคฮยอน
เพราะอย่างนั้นเขาถึงยอมปล่อยให้เด็กคนนั้นไป แค่ตอนนี้ วันนี้เท่านั้น ที่เขาจะยอมให้บยอนแบคฮยอน มีสิทธิ์ แค่วันนี้เท่านั้นที่เขาจะปล่อยให้หมอนั่นทำอะไรก็ได้ตามแต่ใจ เพราะเขารู้แล้วว่าตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลาของเขา
แต่นับจากวันนี้ไป หลังจากนี้ เขาสาบาน...
ไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม แบคฮยอนจะไม่มีสิทธิ์เอาแต่ใจอย่างนี้ได้อีก
เพราะเขาจะรักษา ‘คนของตัวเอง’ ไว้ให้ดีที่สุด
ดีให้มากกว่าที่เคยดี ดีให้มากกว่า ‘บยอน แบคฮยอน’
________________________
“แบคฮยอน...ปล่อยเถอะ...เจ็บ”
แบคฮยอนไม่ฟังแม้แต่คำขอร้อง เขากระชากเรียวแขนผอมของอีกคนอย่างแรงจนร่างทั้งร่างนั้นเซถลาตามมา คยองซูไม่ได้ขัดขืน มีเพียงแค่เสียงกระซิบเบา ๆ ว่า ‘เจ็บ’ แม้เขาจะลากอีกฝ่ายให้เดินตามมาในสถานที่ที่ไม่น่าวางใจก็ตาม
ทั้งคู่เดินผ่านเสียงจอแจด้านนอกจนเข้ามาถึงด้านในสุดของห้องน้ำชาย หันซ้ายหันขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอื่นนอกจากเขาสองคน แบคฮยอนก็ผลักคยองซูเข้าไปก่อนจะกระชากประตูตามเข้ามาเสียงดังโครม !
คยองซูเม้มริมฝีปากมองใบหน้าเหี้ยมของอีกฝ่าย แบคฮยอนไม่ได้สนใจซักนิดว่าเขาจะเจ็บแขนหรือไม่ พอมองออกไปก็พบว่าประตูลงกลอนเรียบร้อยแล้ว รู้ไหมมันเหมือนกับอะไร? เหมือนกับหัวใจของเขาไง...
ที่ถูกขังโดยสมบูรณ์แบบ
“โดคยองซู” น้ำเสียงเย็นยะเยียบกับใบหน้าอันบูดบึ้งของเพื่อนสนิททำให้คยองซูรู้สึกวูบที่ใบหน้า เขารู้ รู้ดีเลยล่ะว่าแบคฮยอนไม่พอใจ แต่ครั้งนี้มันมากเกินไป ไม่ว่าหงุดหงิดขนาดไหนแบคฮยอนก็ไม่เคยทำกับเขาอย่างนี้ ไม่เคยใส่อารมณ์อย่างนี้
“รู้ไหม...วันนี้เป็นวันอะไร”
แบคฮยอนที่เงียบอยู่นานเอ่ยออกมาเสียงเรียบ สาบานได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่คยองซูได้เห็น ตาของแบคฮยอนแดงหนัก ทว่าแม้จะเป็นอย่างนั้นแต่แววตาที่ทอดมองมาทางเขากลับฉายแววตัดพ้อ นั่นสินะ..ลืมไปได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยลืมวันสำคัญอย่างนี้เลยแท้ ๆ
ใช่...วันนี้เป็นวันเกิดของแบคฮยอน
“แบคฮยอน...” ก็ไม่แปลกหรอกที่แบคฮยอนจะโกรธ แล้วคยองซูก็ไม่รู้จะต้องทำยังไงด้วยให้อีกฝ่ายหายโกรธเขา ไม่รู้ว่าจะต้องขอโทษด้วยคำพูดแบบไหนแบคฮยอนถึงจะกลับมายิ้มให้อีกครั้ง เพราะอย่างนั้นถึงได้ทำแค่เอื้อมมือไปแตะเบา ๆ ที่ไหล่ของเพื่อนรัก
แต่สิ่งที่ได้รับตอบกลับคือแบคฮยอนคว้ามือของเขาไว้แล้วออกแรงผลักจนหลังติดกำแพง!
“รู้อะไรไหมคยองซู...” คยองซูกระพริบตาถี่ มองเพื่อนรักที่ยื่นเข้ามาใกล้อย่างไม่เข้าใจ “นายมันน่าสมเพช...”
เขาเบิกตาโพลง ถลึงตามองใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรักทันทีที่คำพูดนั้นจบลง ในหัวมันเหมือนกับจะไร้ความรู้สึกไปแล้ว เมื่อคำพูดเหล่านั้นมันแทรกซึมเข้ามากัดกินความรู้สึกดี ๆ ให้พังทลายไปต่อหน้าต่อตา
“ชอบมันหรอ”
“ทำไมถึงพูดแบบนั้—”
“ชอบมันมากรึไง!” แต่แบคฮยอนไม่รอให้เขาได้พูดจนจบประโยคด้วยซ้ำ ริมฝีปากที่เคยพูดแต่สิ่งดี ๆ นั่นตวาดสวนขึ้นมาทันที “ ไอ้ปาร์คชานยอลอะไรนั่นน่ะ ก็รู้ไม่ใช่หรอว่าไม่ชอบ...หรือนายอยากจะเลิกเป็นเพื่อนกับฉันแล้วไปหามัน? กระสันต์อยากมากขนาดนั้นเลยรึไง!!” แบคฮยอนสอดหน้าเข่าเข้าที่หว่างขาของเขาทันที ยิ่งดิ้นรน กลับยิ่งแน่นหนาขึ้น ยิ่งคิดจะหนีใบหน้าที่คุ้นเคยกันดี กลับยิ่งยื่นเข้ามาใกล้
“ทำอะไร...จะทำอะไร” คยองซูขืนแรงที่กำรอบข้อมือของเขาไว้ มันแน่นราวกับโซ่ตรวน ทั้งหนักอึ้งและเจ็บปวด ราวกับแบคฮยอนอยากจะรั้งเขาไว้ด้วยความรู้สึกแย่ ๆ
“ไม่ปล่อย !”
“แบคฮยอน!”
“...นายชอบฉันไม่ใช่รึไง! ชอบฉันแค่คนเดียวไม่พอใช่ไหม !”
“แบคฮยอน...” ความรู้สึกนี้มันเหมือนกับว่าแบคฮยอนบังคับให้คยองซูกลืนเข็มพันเล่ม แม้ริมฝีปากจะเอ่ยอะไรออกมา แต่คยองซูกลับไม่รู้เลยว่าควรปั้นหน้าแบบไหน
รู้แล้ว....
แบคฮยอนรู้อยู่แล้วอย่างนั้นหรอ
“ถามอะไรหน่อยเถอะนะคยองซู”
“...”
“การเลิกชอบใครซักคนน่ะ...มันง่ายขนาดนั้นเลยรึไง...”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหยุดดิ้นรน แบคฮยอนก็ตัดสินใจที่จะพูดออกมาบ้าง คยองซูทำเพียงแค่เงยหน้ามามองเท่านั้น เขารู้ดีว่าเพื่อนสนิทกำลังตกใจ แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งที่กำลังจะถามออกไปอีกฝ่ายก็ควรทำให้เขาหายคาใจ
“...”
คยองซูไม่ตอบ... ร่างบางนั่นไม่แม้แต่จะเอ่ยปากบอกอะไร และนั่นทำให้เขายิ่งรู้สึกโมโห แบคฮยอนยันแขนสองข้างปิดทางออกไม่ให้คยองซูแม้แต่จะขยับตัวได้ ด้วยโทสะ ร่างหนาก้มลงประทับริมฝีปากซุกไซร้ไปทั่ว จากมุมปาก ไปยังลำคอร้อนผ่าว เพื่อนสนิทของเขาไม่ได้สมยอม สองมือนั่นปะป่ายไปทั่วทั้งอกพยายามที่จะดิ้นรน ผลักไสเขาออกทุกทาง
“...อย่า...แบคฮยอน...อย่า....ขอร้อง” ริมฝีปากหยักขอร้องเสียง ไม่ใช่ว่าคยองซูหมดเรี่ยวแรงจะขัดขืน แต่เขาอยากให้แบคฮยอนหยุดเอง ไม่อยากให้เพื่อนสนิททำกับตัวเองอย่างนี้ ไม่อยากรับรู้แม้แต่ว่าอีกฝ่ายทำอย่างนี้กับตัวเองเพียงเพราะแค่ต้องการระบายอารมณ์
ทำไมต้องทำขนาดนี้ เกลียดกันขนาดนี้เลยหรือไง
“โกหกกันหน้าด้าน ๆ เลยนะคยองซู แล้วรอยพวกนี้มันคืออะไร”
แบคฮยอนเอ่ยถามเพื่อนสนิทแล้วกดนิ้วลงบนร่องรอยที่เขาไม่ได้เป็นคนทำ หึ ปากก็บอกว่าไม่ได้สนิทกัน แต่รอยนี่มันก็แสดงให้เห็นชัดเจนแล้วว่าทั้งคู่ไปกันถึงขั้นไหนต่อไหน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบอะไร ร่างหนาก็ก้มลงดูดเม้มทับทุกรอยที่ใครบางคนเคยทำเอาไว้จนสาแก่ใจ เรียวลิ้นร้อนโลมเลียผิวกายขาวของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรักอย่างเร่าร้อน ก่อนจะไล้ไปทั่วจนขึ้นมาถึงริมฝีปาก ท้ายทอย...ยังมิวายฝากรอยดูดดุนเอาไว้ก่อนจะกระซิบเสียงแหบพร่าเบาๆที่ข้างใบหูบาง...
“เดี๋ยวจะช่วยสงเคราะห์ให้ ท่าทางผู้ชายคนเดียวคงไม่สาแก่ใจนายหรอกใช่ไหมล่ะ”
จบคำเท่านั้น แบคฮยอนก็ใช้มือหนาของตนกระชากเสื้อเชิ้ตบนร่างบางแรงจนกระดุมหลุดหล่นลงมากระดอนที่พื้น ริมฝีปากระดมจูบไซร้ทั่วซอกคอขาวหนักหน่วงกว่าเดิม ไล่ลงมาถึงแผ่นอก หยอกเย้าทั้งที่อดคิดโมโหไม่ได้เมื่อนึกถึงไอ้คนทีได้ครอบครองก่อนหน้าเขา...
ปาร์ค ชานยอล
ฟันขาวขบลงอย่างแรงจนคยองซูถึงกับต้องร้องไห้ออกมา มือบางพยายามดันอกของอีกฝ่ายให้ได้สติขึ้นมาว่าทำอะไรอยู่กับเพื่อนของตัวเอง ! แต่นั่นยิ่งทำให้แบคฮยอนรู้สึกขัดใจและทำรุนแรงกับเขามากยิ่งขึ้น มือหนาคู่นั้นเลื่อนต่ำลง คลึงสะโพกของเขาด้วยสัมผัสที่หยาบคาย อีกทั้งเรียวขาที่ถูไถบริเวณจุดกระตุ้นยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองมันไร้ค่า
“พอเถอะ ขอร้องล่ะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ”
“เพื่อน? ตลกน่าคยองซู เพื่อนที่ไหนเขาหลงรักเพื่อนตัวเองกัน” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกสมเพช แบคฮยอนจงใจกระซิบที่ข้างหูของอีกฝ่ายเบา ๆ คยองซูจะได้รู้ตัวซักทีว่าที่ตัวเองรู้สึกกับเขาอยู่ ที่ตัวเองทำอยู่น่ะ มันเรียกว่า ‘คิดไม่ซื่อ’
“แบคฮยอน”
“หยุดพูดซักทีเถอะ แล้วต่อจากนี้ไม่ต้องไปขอร้องมัน ฉันจะทำให้นายเอง” แบคฮยอนขมวดคิ้วอย่างคนหงุดหงิด เขาไม่ชั่งใจซักนิดที่จะปลดซิปแล้วเข้าไปกอบกุมส่วนนั้นของคยองซู
ใบหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อด้วยแรงตัณหาที่กำลังครอบคลุมจิตใจ ความรู้สึกจวนเจียนจะปลดปล่อยที่ตันอยู่บนความปรารถนาของเขานั้นถูกคนที่เขารักสกัดกั้นไม่ยอมให้ถึงฝั่ง มือหนานั่นยังคงทำงานอย่างหนัก เดี๋ยวเร็วเดี๋ยวช้า จนรู้ความรู้สึกดีกับความเจ็บปวดที่หัวใจปะปนกันไปหมด แทบแยกไม่ออกว่าตนเองควรจะปั้นหน้าอย่างไร ในเวลาแบบนี้
“ใกล้แล้วหรอ....อีกนิดเดียวสินะ....” แบคฮยอนกระซิบถามอีกฝ่ายเบา ๆ โดยที่มือก็ยังคงรูดเร้าแกนกายของคนที่เคยได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนอย่างเป็นจังหวะ ดวงตาเรียวมองใบหน้าขาวที่บิดเบี้ยวเพราะแรงอารมณ์ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาบางๆ
ริมฝีปากแดงฉ่ำครางอือเพราะใกล้จะสุดเส้นทางเสียที ทว่า ทันใดนั้นเองเรียวมือที่เคยเร่งจังหวะก็หยุดลงกะทันหัน คยองซูเงยหน้ามองเพื่อนสนิทที่จุดยิ้มบางบนริมฝีปากที่เขาเคยนึกรัก
“เปลี่ยนใจแล้ว...ส่วนที่เหลือนี่ เอาไปให้มันทำแล้วกันนะ” ริมฝีปากหนากระซิบเบา ๆ ที่ข้างกกหู “ฉันไม่อยากให้ของ ๆ นายเปรอะมือฉัน...”
“...”
“มันสกปรก”
แบคฮยอนยิ้มเย็นครั้งสุดท้ายก่อนจะกระแทกประตูออกไปดังโครม เพียงเท่านั้นก็ทำให้ร่างทั้งร่างที่เคยหยัดยืนทรุดลงไปกับพื้นกระเบื้องอย่างง่ายดาย
ทั้งอารมณ์ที่ยังค้างคา กับ ความสัมพันธ์ในรูปแบบใหม่ ทั้งหมดทำให้คยองซูถึงกับร้องไห้ไม่ออก
นายทำอย่างนี้ กับคนที่ตัวเองเรียกว่า ‘เพื่อนรัก' งั้นหรอ?
แบคฮยอน...
_______________________________________________________________
TBC
มีคนบอกอยากอ่าน
กลัวโดนแบนจัง แต่ไม่มีอะไรวาบหวามเลยโน๊ะ
ชอบเรื่องนี้ก็แท็ก #พซอว นะร้ะ
ความคิดเห็น