มาเพียพ่ายรัก

ลำดับตอนที่ #5 : คนของนาย

4

คนของนาย

“ฉันบอกว่าเอามาอย่ามายุ่ง เลิกยุ่งกับชีวิตฉันซะที ฉันเกลีดนายยยยยย”

-ฉึก-

“O_O”

“...”

อึ้ง ส้อมที่ฉันถือไว้แน่นตอนนี้มันอาบไปด้วยเลือดของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า ฉันไม่กล้าที่จะมองหน้าเขาตรงๆเลย ตอนนี้เขาน่ากลัวมาก เขาคงโกรธฉันขนาดที่จะฆ่ากันได้เลยมั่ง ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่ อยู่ๆเขาก็ชะงักไปเอง ไม่หลบมันก็โดนสิเพราะงั้นฉันไม่ผิดซะหน่อย ก็นายมาแย่งกับฉันแล้วไม่ยอมหลบเอง แต่ถึงจะพูดแบบนั้นฉันก็ได้แต่นั่งตัวสั่นเมื่อมองเขาที่โกรธจัดมือไม้กำแน่นนี่เขาจะซัดหน้าฉันไม่นะ จะว่าไปแล้วสายตาที่เขาจ้องฉันมันน่ากลัวกว่าตอนที่เขาเจอพวกศัตรูวันนั้นอีก แล้วนี่เขาจะฆ่าฉันไม่เนี๋ยทำเขาเลือดออกขนาดนั้นอ่ะ

-เพล้งงงงงงงง-

เมื่อเขาจ้องหน้าฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้ออยู่นาน เห็นฉันเริ่มไม่สนใจก็เลยหันไปลงกับชามข้าวต้มที่ตอนนี้มันแตกละเอียดเพราะแรงเขวี้ยงของเขา จนเสียงดังไปทั่วห้อง ฉันและเขาได้แต่เงียบมองตากันอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ในที่สุดฉันก็ต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาเขาก็จนได้ ก็ใครจะทนได้จ้องขนาดนี้ฆ่ากันเลยยังไม่ทรมารเท่านี้เลย จริงๆแค่นายจ้องหน้าฉันไม่ต้องถึงขนาดขว้างปาข้าวของนี่ฉันก็กลัวจะตายแล้ว ฉันพึ่งเห็นเขาเป็นมาเฟียที่น่ากลัวก็วันนี้แหละ

 “ฉัน...”

ฉันอยากจะพูดว่า ‘ฉันขอโทษ’ แต่ยังไม่ทันพูดจบประโยคนายนั่นก็เลิกสนใจฉันแล้วไปขวานหาโทรศัพทแทน เฮ้อจะขอโทษซะหน่อย แต่ก็ดีจะได้ไม่เสียฟอร์ม นึกว่าจะโดนฆ่าซะแล้ว

 “นี่คิสึเกะ เตรียมออกรถ ฉันจะไปข้างนอก เร็วๆนะ ถ้าให้ฉันอยู่ที่นี่นานกว่านี้อีกนิดฉันต้องได้ฆ่าคนแน่”

นั่นไงบอกแล้วว่าเขาต้องคิดจะฆ่าฉันแน่ๆ เราฉันจะรอดไหมเนี๋ย..

 “อ่ะ แล้วอีกอย่างสั่งคนของเราให้จับตามองเธอไว้อย่าให้ขาดสายตา ข้าวปลาก็ไม่ต้องยกขึ้นมา  เก่งนักก็ไม่ต้องกิน”

เชอะคิดว่าฉันกลัวเหรอ ไม่ให้กินก็ไม่กินไม่แค่ อีตาบ้า ออกไปเลยไป ฉันกลัวถูกฆ่าTT^TT แล้วเขาก็เดินออกไปแล้วก็ไม่วายปิดประดังลั่นก่ะเอาบ้านถล่มเลยหรือไง เฮ้ออออ ขวัญเอยขวัญมา คิดว่าจะต้องตายซะแล้ว อีตาบ้านี่น่ากลัวชะมัดเลย คราวหน้าคงต้องทำตัวดีๆบ้างแล้วมั่ง ไม่ค่อยแน่ใจว่าถ้ากวนมากๆอาจโดนสั่งเก็บได้ นี่ที่เขาบอกว่าเขาคอยคุ้มกะลาหัวให้  ไม่ให้ไอ้พวกนั่นมันมาฆ่าเนี๋ยเชื่อถือได้ไหม เผลอๆออกไปจากที่นี้อาจรอบจากความตายมากกว่า...

-โครกคราก-

โอ้ยหิวข้าวอ่ะ ก็ฉันไม่ได้กินอะไรตั้งแต่วัน  เออ เมื่อไรน่ะ นานจัด อ่อตั้งเต่วันที่เจอนายนั่น โห่กี่วันมาแล้วเนี๋ยฉันนี้ก็เก่งน่ะ อดได้ตั้งหลายวันเป็นเมื่อก่อนไม่กินแค่ชั่วโมงสองชั่วโมงก็หิวตายแล้ว หิวอ่ะ รู้งี้ไม่น่าดื้อเลย อยากกินข้าวต้มกุ้งด้วยอ่ะ ดูสิขนาดกองอยู่ที่พื้นแล้วยังหอมน่ากินอยู่เลย หรือฉันจะลงไปเลียกินดีน่ะ เฮ้อว่าไปนั่น

-ก๊อก ก๊อก-

เอ่ะใครนะ แต่ที่แน่ไม่ใช่อีตาบ้านั่นแน่ เพราะเขาไม่มีมารยาทแบบนี้แน่

“ขอโทษนะค่ะ มาทำความสะอาดค่ะ”

“ค่ะ เชิญเลยค่ะ รบกวนด้วนนะค่ะ”

สาวน้อยที่ใส่เสื้อผ้าแบบฟอร์มเมดที่เคยเห็นละคร มาพร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาดครบครัน จะว่าถึงกับต้องใส่ชุดแบบนี้เลยเหรอ แต่จะว่าไปก็น่ารักดีน่ะ เมดที่แต่งคอสเพลย์เลย ชักอยากใส่มั่งอ่ะชุดกระโปรงฟูฟ่อง ตรงคอเสื้อกับชายกระโปรงเป็นลูกไม้ ส่วนสีชุดเป็นสีขาวสลับดำดูเรียบร้อยดี

“มีอะไรหรือปล่าวค่ะ”

อยู่ๆเธอก็หันมาคุยกับฉัน เธอคงสงสัยที่ฉันมองเธออยู่นาน

“ไม่ค่ะ แค่อยากให้ระวัง เดี๋ยวมันจะบาดมือเอา”

ฉันเลยตอบส่งๆไปแต่ฉันก็แอบเป็นห่วงเธอเหมือนกันแหละ เพราะชามกระเบื้องมันแตกเป็นคมน่ากลัว ถ้าไม่ระวังมันคงต้องสังเวยเลือดให้มัน นี่ฉันคิดบ้าอะไรสงสัยจะดูหนังมากไป แหะๆ

“ขอบคุณที่เป็นห่วง ฉันจะระวังค่ะ”

แล้วฉันกับเธอก็ยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร เธอน่ารักมากเลย หน้าตาสะสวยใช่เล่น อายุคงรุ่นราวคราวเดียวกับฉันมั่ง ดีเหมือนกันได้มีคนที่อายุพอๆกันอยู่ด้วยจะได้ทำความสนิทสนมไว้ เพื่อหาทางหนีทีไร่ฉันเผลอคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนานแค่ไหนไม่รู้ แต่ตอนนี้รู้สึกหนักเปลือกตามาก สงสัยจะพอฤทธิ์ยา ฉันไม่ใช่คนที่จะนอนๆได้ตลอดเวลาแบบนี้ เฮ้อง่วงจัง และแล้วไม่นานฉันก็หลับไหล

“คุณค่ะ คุณ”

“อะ อื้อ”

เสียงใครนะ คนกำลังหลับสบาย และเมื่อพยายามยกเปลือกตาที่หนักๆขึ้นอย่างยากลำบาก ก็พบกับสาวน้อยคนเดิมที่มาทำความสะอาด แต่ตอนนี้เธอมาพร้อมกับถาดอาหารและยา

“ลุกขึ้นมาทานอาหารก่อนดีกว่านะค่ะ”

เธอบอกเสียงใส แล้ววางถาดอาหารที่โต๊ะเลื่อน พร้อมกับเลื่อนมาให้ฉันที่นอนอุตุ ฉันเลยพยายามดันตัวเองขึ้นมานั่งพิงกับหัวเตียง แล้วมองกับข้าวตรงหน้า น่ากินอ่ะ

“คุณหมอพึ่งมาตรวจคุณเมื่อกี้บอกอาการดีขึ้นแล้ว แต่ต้องทานอาหารกับยาอีกสักพัก ฉันเลยยกมาให้ค่ะ”

เธอรีบอธิบายให้ฉันฟัง คงจะกลัวฉันว่ามั่งที่อยู่ๆก็มาปลุกให้ตื่น

“เออ แต่อีตานั่น เออ คุณเคียวยะ เขาสั่งไม่ให้ยกอาหารมาให้ฉันไม่ใช่เหรอค่ะ ทำแบบนี้เดี๋ยวคุณก็โดนว่าหรอก”

“เอ่ะ อย่างนั่นเหรอค่ะ แต่ฉันไม่ให้ได้รับคำสั่งแบบนั้นเลย”

สาวน้อยพูดอยากที่คิดแต่ก็แอบเป็นกังวลว่านายของตนจะสั่งไว้เหมือนกัน

“ช่างเถอะค่ะ ถึงเขาไม่บอกคุณแต่เขาก็บอกฉันเต็มสองหู ฉันไม่กินหรอกค่ะ เก็บไปเถอะ”

“แต่คุณต้องทานยานะค่ะ คุณหมอสั่งไว้”

“คุณไม่กลัวเจ้านายคุณว่าเหรอค่ะ”

“เออ”

“เก็บไปเถอะค่ะ”

เธอทำหน้าเป็นกังวลว่าตอนนี้เธอควรจะทำอย่างไรดี

“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันวางไว้ต้องนี้นะค่ะ แล้วก็ทานด้วยดีกว่านะค่ะ”

“แต่..”

“ถ้าคุณเป็นกังวลเรื่องของนาย ฉันว่านายเขาคงพูดไปอย่างนั่นและค่ะ ไม่จริงจังหรอก นายน่ะ เห็นแบบนี้เขาใจดีมากนะค่ะ ถ้าไม่เป็นศัตรูหรือทำความเดือดร้อนให้ นายเขาก็เป็นคนที่ใจดีมากเลยค่ะ”

“แหะๆ เหรอค่ะ”

‘ถ้าไม่เป็นศัตรูหรือทำความเดือดร้อนให้ นายเขาก็เป็นคนที่ใจดีมากเลยค่ะ’  ฉันนี่แหละตัวทำความเดือดร้อนให้เขาเลย เธอไม่รู้อะไรซะแล้ว

“งั้นก็วางไว้ตรงนี้แหละค่ะ”

“ค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ”

“เออ คุณชื่ออะไรเหรอค่ะ”

“ฉันชื่อคาโตะ เรโซโกะค่ะ

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่ออากาสะ มินาโกะ คุณเป็นคนใจดีมากเลยนะค่ะ”

“คุณก็เป็นคนที่ทั้งสวยแล้วก็ใจดีเหมือนกัน ว่าแล้วนายถึงเลือกคุณ ดีกว่าพวกนางแบบนุ่งสั้นอกตูมเป็นไหนๆ”

“...”

“อ่ะ ฉันขอโทษค่ะ ฉันพูดไปเรื่อยเปื่อยไม่ต้องคิดมากนะค่ะ นายควงคนพวกนั้นเล่นๆ ไม่จริงจังด้วยหรอกค่ะแค่คบไปเรื่อยสไตล์คนหล่อ  อีกอย่างนายไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาที่บ้านเลย”

เมื่อเธอเห็นฉันทำหน้าเสียก็รีบขอโทษขอโพย กลัวฉันจะเข้าใจนายของตนผิด แต่ที่ฉันหน้าเสียเนี๋ยไม่ใช่เพราะเขาคบใครแต่เป็นเพราะเธอมองฉันคบนายเธอต่างหาก เธอพูดเสร็จก็รีบวิ่งออกไปเลย ฉันเลยไม่ได้อธิบายเลยว่าฉันไม่ใช่คนของนายเธอ ไม่เคยพาผู้หญิงที่ไหนมาบ้านเหรอ งั้นฉันก็คงเป็นคนสำคัญสินะ ^V^ สำคัญมาก ในฐานะทาสนะสิ

แล้วฉันก็นึกถึงคำพูดของเรโซโกะนายเป็นคนใจดีมาก เฮ้อมันจะจริงเหรอนายนี่นะเป็นคนดี ไม่ไหวๆ ถ้าเธอพูดจริง ฉันว่านายเธอกับอีตาบ้านั่นต้องเป็นคนละคนกันแน่ ฉันคิดต่อไปเรื่อย แต่อยู่ๆก็ต้องลงเพราะกับข้าวพวกนี้ส่งกลิ่นซะหอมฟุ้งไปหมด ยิ่งไปทำให้ต่อมประสาทความหิวฉันทำงานเข้าไปใหญ่ ฉันจะทนไม่กินไหวไหมเนี๋ย แต่ถ้ากินก็คงเสียฟอร์มแน่ ไม่กินๆๆๆ นอนดีกว่าจะได้ไม่หิว แต่ใครจะไปหลับลงนักน่านอน แล้วนอนอีก

เพราะความดื้อ หยิ่งในศักดิ์ศรี ไม่กินข้าวกินยา ทำให้อาการที่จะดีขึ้นกับมากำเริบขึ้นไปอีก เนื่องจากแผลที่ถูกยิงต้องการตัวยาที่รักษาอย่างต่อเนื่องไม่ขาด แต่เมื่อไม่ได้รับยา แผลก็อักเสบขึ้นมาอีก ทำให้ร่างเล็กอาการหนักขึ้น มีไข้สูงจากการอักเสบของแผล จนตอนนี้นอนสั่นเทาเพราะพิษไข้ที่สูงเกือบ40 องศา

(แล้วเธอจะเป็นอย่างไรต่อไป แล้วคุณเคียวยะจะจัดการกับนิสัยดื้อนี่อย่างไร ติดตามตอนหน้า  แล้วก็เป็นก็เป็นกำลังใจคนแต่งด้วยน่ะ )