มาเพียพ่ายรัก

ลำดับตอนที่ #2 : การพบกันครั้งแรก100%

-ตึง ตึ่ง ตึ้ง ตึง ตึ่ง –

ฉันกับนายนั่นมองกันอย่างตกใจเพราะเสียงที่ดังมาจากกระเป๋าของนายนั่นมันร้องซ่ะดังลั่น นายนั่นก็ดูเหมือนจะตกใจรีบหาโทรศัพท์มาปิดเสียง แต่มันจะทันไหมล่ะ เสียงดังขนาดนั่น ถึงพวกนั่น จะเดินไปกันแล้ว แต่ก็ได้ยินอย่างชัดแจ๋ว

“นี่นาย ทำบ้าอะไรเนี๋ย”

“แล้วฉันเป็นคนทำให้เสียงมันดังขึ้นมาหรือไงเล่า”

และแล้วเสียงนั่นมันก็ดังไปจนถึงหูพวกนั้นจนได้ เพราะพวกนั้นเดินกันมาแล้ว โทรศัพท์ก็มาดังได้จังหวะเหลือเกิน ฉันจะรอดอยู่แล้วเชียว

“เฮ้ย ใครอยู่ตรงน่ะ”

“...”

เงียบสิค่ะ ตอบก็บ้าแล้ว

“เฮ้ย แกไปดูดิ ว่าใครอยู่ตรงนั่น”

“ครับลูกพี่”

“นาย แล้วเราจะทำยังไงอ่ะ”

ฉันรีบหันไปถามนายนั่นอย่างร้อนรน แต่ถึงฉันจะเขย่าแขนนายนั่นซ่ะแรงแค่ไหนก็ไม่เห็นนายนั่นจะรู้สึกรู้สาอะไร เอาแต่ทำหน้านิ่ง

“นี่นาย ได้ยินฉันไหมเนี๋ย ฉันถามว่าเราควรจะทำยังไง”

“นี่เธอ อยู่เฉยๆ เงียบๆ เป็นบ้างไหม เอะอ่ะโว้ยวายอยู่ได้ น่ารำคาญ”

เจ็บจนจุก นายนั่นด่าฉันที่ไรเจ็บทุกทีเลย ฉันเริ่มอยากจะให้นายเป็นใบ้พูดไม่ได้จริงๆเลย  ตาบ้า

“นี่ ถ้ายังไม่อยากตาย มาหลบข้างหลังฉัน”

“อ่ะ”

แล้วนายนั่นก็ดึงตัวฉันไปไว้ข้างหลังแล้วเอาตัวบังฉันซ่ะมิดเลย เอ๋..นั้นมัน ปะ ปะ ปืน อยู่ๆนายนั่นก็ควักปืนของมา

“นี่นาย”

“อยู่เฉยๆเหอะน่า”

“แต่นาย..”

“ถ้าไม่พอใจวิธีของฉันก็ออกไปแล้วก็ตายๆซ่ะ”

“ตาบ้า ใช้แต่กำลัง”

“มั่วแต่ใช่สมองก็คงได้ไปนอนเล่นในนรกน่ะสิ”

ก็ถูกอ่ะน่ะสมัยนี่ใช่สมองมันชนะใช้กำลังได้ที่ไหน แต่จะบ้าเหรอคิดแบบนี้ก็ล่มจมหมดน่ะสิ

“ลูกพี่ครับไม่เห็นจะมีใครเลยครับ”

“หาดีแล้วเหรอว่ะ”

“คะ..”

-แกร็ก-เสียงปืน

<O_O> อึ่งค่ะ นายนั่นแอบหลบพวกนั่นแต่พอเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็เอาปืนจ่อใส่หัวลูกน้องนั่นทำเอาอึ่งกันหมดเลย แต่เหมือนลูกพี่จะตั้งสติได้เร็วกว่าใครจึงจ่อปืนกับมาทันที แล้วทั้งสองก็จ้องกันตาถลนแทบจะกลืนกินกันอยู่แล้ว น่ากลัวอ่ะ ฉันก็เลยเผลอจับแขนนายนั่นซ่ะแน่นเลย แต่ตอนนี้นายนั่นคงจะไม่มาใส่ใจอะไรฉันหรอก ก็เอาแต่จดจ่อกับลูกพี่นั่น จะยิงก็ยิงกันเลยไป จ้องกันอยู่ได้

“ยังไม่ตายอีกเหรอ เคียวยะ”

“แค่นี่ฉันยังไม่ตายหรอก แต่ถ้าเป็นแกก็ไม่แน่”

“จะหยามกันเกินไปหน่อยแล้วมั่ง”

“ฮึๆ ไม่เกินไปหรอก พวกหมาลอบกัดมันจะทำอะไรได้มากมาย”

“แก..”

“จะทำไม ลองเอาลูกปืนไปกินซ่ะลูกสองลูกไหมล่ะ”

-ปัง ปัง-

ไม่พูดเปล่าค่ะนายนั่นยิงจริงอะไรจริง แล้วทางนั้นจะยอมเหรอตอนนี้เกิดสงครามลูกปืนแล้วค่ะ นี่ไม่คิดถึงฉันกันบ้างเลยน่ะ ฉันยังสาวยังสวยเกิดโดนลูกปืนตายไปทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย แฟนก็ยังหาไม่ได้แบบนี้ ฉันไม่ยอมน่ะคร้า..(มันใช่เวลามาพูดเรื่องนี้ไหมน่ะ..ไม่ไหวๆ)

-กริ๊ดดดด-

     ไม่ไหวแล้วค่ะจะให้เงียบอยู่เฉยๆคงทำไม่ได้ ก็เสียงลูกปืนมันดังมาก น่ากลัวน่าตกใจปนกันไปหมดแล้ว ฉันก็เลยต้องกริ๊ดแข่งกับเสียงปืนแล้วค่ะ

“นี่เลิกร้องโวยวายสักทีได้ไหม”

“ก็ฉัน..กริ๊ดดด”

“บอกให้เลิกร้อง”

     นายนั่นด่าฉันอีกแล้วอ่ะ แล้วฉันก็ต้องวิ่งหนีกระสุนปืนกันพร้อมกับโดนด่าไม่หยุด นายนั่นยังคงหันไปยิงปืนสลับกับวิ่งหลบกระสุน แล้วก็ลากแขนฉันไปด้วย ทำเอาแขนแทบหลุดคามือแล้ว ขอบอกว่าตอนนี้เหมือนฉันกำลังเล่นอยู่ในละครบู้หลังข่าวจริงๆ แต่แล้วนายนั่นก็ลากฉันมาจนถึงทางตันจนได้หลังจากที่วิ่งวนเข้าซอยนั่นออกซอยนี้อยู่นาน แล้วที่นี่ฉันจะรอดไหมเนี๋ย

“แหม่ๆ เคียวยะ นายก็ไม่น่าจะว่าเธอแบบนั้นเลยน่ะ เธอก็แค่ตกใจนิดๆหน่อยๆเอง แต่ฉันไม่ยักจะรู้น่ะว่าแกก็มีเด็กกับเค้าด้วย หน้าตาสะสวยเชียว”

“ไม่ใช่เรื่องของแก”

“อั่นแน่..มีหวงกันซ่ะด้วย สงสัยคนนี้จะเป็นคนสำคัญน่ะ เอางี้ไหมล่ะถ้าวันนี้แกส่งตัวผู้หญิงของแกมาให้ฉัน ฉันจะปล่อยแกไปก็ได้”

โห่เลว ตอนแรกฉันก็ก่ะจะไม่ว่าแกแล้วน่ะ พูดออกมาได้ไงแบบนี้ ถึงฉันจะพึ่งรู้จักกับนายนั่นแต่เขาก็ไม่ส่งตัวฉันให้กับแกหรอก

“เป็นข้อเสนอที่ไม่เลวนี่ ฉันพึ่งเห็นนายพูกเข้าหูก็วันนี้แหละ”

“นี่นาย..TT^TTไหงพูดแบบนี้ล่ะ”

“น่าสงสารจังน่ะสาวน้อย โดนเคียวยะทิ้งซ่ะแล้ว แต่ไม่เป็นไรน่ะ ฉันน่ะเร้าใจกว่าหมอนั่นเป็นกอง”

“ฉันจะแน่ใจได้ไงว่าถ้าสงตัวยัยนี่แล้วแกจะรักษาสัญญา”

“แน่นอนฉันรักษาสัญญาอยู่แล้ว”

ฉันมองนายผิดไปจริงๆ ตาบ้าก็รู้ว่านายไม่น่าจะใช่คนดีแต่ก็ไม่คิดว่าจะร้ายกาจขนาดนี่ นี่ฉันเป็นคนที่ช่วยนายน่ะ(ถึงจะไม่ได้ช่วยอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็เถอะ)นายไม่น่าจะทำกับฉันแบบนี้

“ไปได้แหละ เธอน่ะหมดประโยชน์แล้ว”

     ว่าแล้วนายนั่นก็จับแขนฉันซ่ะแน่นเตรียมเหวียงไปข้างหน้าอย่างแรก แต่จังหวะนั่น นายนั่นกับกระซิบข้างหูฉัน

“เดี๋ยวพอฉันผลักเธอไปหามันแล้ว เธอก็หาโอกาสแย่งปืนมันมาแล้วก็ยิงใส่มันเลยน่ะ”

“นายจะบ้าเหรอ จะให้ฉันยิงปืนนี่น่ะ แค่จับปืนฉันยังไม่เคยเลย”

“ถ้ายิงไม่เป็นก็ถือขู่มันไป ทำไม่ได้ก็ตายซ่ะ เพราะจังหวะนั่นฉันจะยิงพวกมันซ่ะ ถ้าเธอไม่มีประโยชน์ฉันก็จะยิงไปพร้อมกันน่ะแหละ”

“<TT^TT>”

“เอาว่าไง สั่งเสียกันเสร็จแล้วก็ส่งตัวเธอมาให้ฉันได้แล้ว เพราะถ้าช้าฉันเปลี่ยนใจน่ะ”

“เอาล่ะน่ะ”

“ไม่ ฉันทำมะ..”

ยังไม่ทันได้พูดจบนายนั่นก็ผลักฉันไปหาพวกนั่นแล้ว แล้วก็พอดิบพอดีเหลือเกินตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าลูกพี่พอดี แล้วปืนก็อยู่หน้าฉันแล้ว แล้วฉันควรจะทำยังไงดีล่ะเนี๋ย ถ้าพลาดฉันก็ตาย แต่ถ้าไม่ทำก็ตายเหมือนกันฉันจะไว้ใจนายได้แน่น่ะ ฉันหันไปหานายนั่นอีกครั้งนายนั่นก็ส่งซิกประมาณว่าจัดการเลยฉันพร้อมแล้ว เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน

“เฮ้ยพวกแก วันนี้กลับได้แล้วโว้ย คืนนี้ฉันจะไปสนุกกับของเล่นชิ้นใหม่”

“ครับลูกพี่”

“ลูกพี่ครับผมขอมั่งได้ไหมครับ”

“เออ ไว้ถ้าแกทำตัวดีฉันจะให้ เพราะของแบบนี้ทีเดียวก็เบื่อแล้ว ฮาๆๆ”

“ฮาๆๆๆ”

แล้วพวกนั้นก็เอาแต่หัวเราะกันใหญ่ นี้พวกแกคิดว่าฉันเป็นใครกันว่ะ เริ่มมีแรงฮึดแล้วโว้ย ฉันจะฆ่าแกไอ้พวกบ้า และจังหวะนั่นฉันก็เห็นว่าพวกนั่นกำลังหัวเราะพอใจกับความคิดเลวๆนั่นอยู่ฉันเลยใช้โอกาสนั่น กระโดดแย่งปืนมันมา ดูเหมือนมันก็จะตกใจน่าดู แต่ตอนนี้ต้องทำโหดไว้ก่อนไม่งั้นตายแน่

“พวกแกอย่าคิดขยับล่ะไม่งั้นฉันยิงลูกพี่แกแน่”

เอาแล้วไงพูดออกไปแล้ว นี่ฉันทำอะไรลงไป พวกนั่นพอเห็นฉันแย่งปืนมาจากลูกพี่มัน ก็ควักปืนออกมาทำจะยิงให้ตายซ่ะงั้น

“ฉันบอกว่าอย่าขยับ พวกแกทุกคนทิ้งปืนซ่ะไม่งั้นฉันยิงจริงด้วย”

“ฮาๆๆ น่ากลัวจังเลยน้องสาว หน้าอย่างน้องเนี๋ยจะยิงปืนเป็นเหรอ พี่ว่านั่งสวยๆรอพี่พาขึ้นสวรรค์ดีกว่า”

แล้วพวกมันก็เอาแต่ขำนี่สรุปไม่กลัวฉันเลยว่างั้น นี่หน้าฉันมันไร้เดียงสาขนาดนั้นเลยเหรอ พวกมันถึงไม่คิดกลัวฉันกันเลย

“ฉันว่าพวกแกประเมินฉันต่ำไปแล้วล่ะ ยิงปืนไม่เป็นเหรอ ใช่ฉันยิงปืนไม่..ไม่เคยพลาดน่ะสิ ก็ฉันเป็นถึงคนสนิทของเคียวยะจะทำอะไรไม่เป็นก็เสียชื่อแย่น่ะสิ แต่ฉันก็ไม่ค่อยอยากจะยิงพวกแกนักหรอกมันเสียแรงเปล่า”

   เอาแล้วฉันกุไม่กลับแล้ว โกหกคำโตไปหมดแล้ว มีหวังฉันได้ตายจริงแน่ ช่วยไม่ได้ก็ตาบ้านั่นบอกว่าให้ขู่ไปก่อนนี่น่า ฉันทำตามที่บอกแล้วน่ะแต่ตอนนี้ฉันจะเอาตัวไม่รอดแล้วน่ะ ทำอะไรสักอย่างสิ

“ยัยนี่..ฉันว่าจะไม่ทำอะไรรุนแรง แต่คงจะปล่อยไปไม่ได้แล้วมั่ง”

“หน้าอย่างแกจะทำอะไรฉันได้ เอาสิฉันก็อยากเห็นว่าแกจะทำได้สักแค่ไหน”

“ยัยนี่ตายซ่ะเถอะ”

แล้วลูกพี่นั่นก็เล็งปืนมาทางฉัน ฉันไม่รู้จะทำไงก็เลยเอาแต่หลับตาปี้ หรือว่าฉันจะยิงดีน่ะ ไม่งั้นฉันอาจตายแน่ๆเลย เอาว่ะเป็นไงเป็นกันไม่ยิงฉันก็ตาย

-ปัง ปัง-

เสียงปืนดังรั่วเต็มหูฉันไปหมดแล้ว แล้วนี่มันฉันโดนยิงแล้วงั้นเหรอ ก็เสียงปืนนั่นฉันไม่ได้เป็นคนยิงนี ฉันเลยลืมตามามองดูรอบๆตรวจสภาพตัวเองว่ายังครบ32อยู่หรือเปล่า O_O ละ ละ..เลือดดด อ่ะ นี่มันอะไรกันอ่ะ ทำไมถึงมีเลือดเต็มไปหมดแบบนี้อ่ะ

-พรึบ-

ระหว่างที่ฉันกำลังช็อคกับภาพที่เห็นอยู่ก็มีมือเข้ามาปิดตาฉันแล้วก็ดึงเข้าไปไว้ในอ้อมกอด แล้วก็ลูบหัวฉันอย่างโอนโยน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาสักนิด ตัวฉันยังคงสั่นอยู่ภายในอ้อมกอดของเขา

“นายทำอะไรลงไปอ่ะ นายทำแบบนี้ได้ยังไงกัน”

“แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง”

“มันก็..น่าจะมีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้นี่น่า”

“เธอน่ะมันอ่อนต่อโลกเกินไป ในวงการของมาเฟียน่ะ ถ้าเธอไม่ยิง ถ้าเธอใจอ่อน หรือสงสารพวกมันเธอก็ต้องตาย เพราะในนี่ไม่มีใครที่ใจดีขนาดนั่นหรอก”

“แต่แบบนั่นมันไม่ถูกต้อง”

“คนที่จะตัดสินว่าถูกหรือผิดน่ะ คือคนที่ยืนอยู่เป็นคนสุดท้าย เข้าใจแล้วก็ไปกันเถอะ”

“ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี การกระทำของนายมันโหดร้ายเกินไป นายเล่นกวาดยิงพวกนั่นจนจมกองเลือดแบบนี้ได้ยังไง นายยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า”

“ฉันว่าเธอหยุดพูดเถอะ เธอไม่รู้อะไรสักอย่างอย่าทำมาเป็นพูดดีหน่อยเลยมากับฉันได้เเล้ว”

“ฉันไม่ไปกับนายหรอก”

“มากับฉันซ่ะ”

“ไม่”

“อย่ามาขัดคำสั่งฉันน่ะ อย่าทำให้ฉันโมโหไปมากกว่านี้ ไม่งั้นจะฆ่าเธออีกคน”

ตอนนี้สมองฉันมันไม่สั่งงานอะไรแล้ว ความกลัวความช็อคมันมาประดังกันไปหมดแล้ว นี่ฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ ฉัน..ฉันกลัวไปหมดแล้ว

“มากับฉันเดี๋ยวนี่”

“มะ..ไม่ ฉันไม่ไป ฉันเกลียดนาย ฉันไม่ไปกับนาย ฉันจะกลับบ้าน”

“โธ่โว้ย ถ้ารู้ว่าเธอมันจะน่าโมโหขนาดนี่ น่าจะให้โดนยิงตายไปซ่ะ อยากตายอยู่ที่นี่ก็ตามใจ”

-ฟุ่บ-

ขาฉันอ่อนไปหมดแล้ว ตอนนี้ฉันลงมานั่งอยู่กับพื้นแล้วก็มันไม่มีแรงแม้แต่จะยืนนี่ นายนั่นพูดถูกฉันมันอ่อนต่อโลก ถึงจะรู้ว่าถ้าไม่ฆ่าก็ต้องตายแต่จะให้ฆ่าคนนี่มันทำไม่ได้ ฉันทำไม่ได้ ไม่ได้ ทำไมได้อ่ะ ฮึอๆๆ ฮือๆๆTT^TT

“แก..แกตายซ่ะเถอะ”

“0o0”

-ปัง-

“โอะ โอ๊ยเจ็บ”

“เป็นไงล่ะยัยตัวดี โดนซ่ะมั่งจะได้รู้ว่าฉันแน่แค่ไหน แกกล้าดียังไงที่มายิงฉันหา”

“ฉะ..ฉัน ไม่ได้ทำ”

“แกไม่ได้ทำเหรอ คิดว่าฉันจะเชื่อไหม”

-เพี้ยะ-

ไอ้ลูกพี่อยู่ๆ ก็ฟื้นขึ้นมา พอมองไปแล้วพวกที่นายนั่นยิงไปเริ่มขยับตัวกันแล้ว หมายความว่ายังไม่ตายกันเหรอ โอ้ย..ลูกพี่นั่นยิงฉันเข้าที่แขน และก็ยังเข้ามาตบฉันอีก หน้าฉันชาไปหมด เจ็บจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว ฉันจะทำยังไงดี ช่วยฉันที คะ..เคียวยะ

-ปัง-

“ที่นี่เข้าใจหรือยังว่า ความใจดีของเธอมันไม่ช่วยอะไรเธอเลย”

“นาย ฮือฮือ”

“แกไอ้เคียวยะ  ฉันจะฆ่าแก”

“ฉันว่าแกไปได้แล้วฉันรำคาญแกเต็มทนแล้ว”

“ลูกพี่ไปเถอะครับ สายเราบอกว่าตอนนี้มีตำรวจกำลังมาครับ”

“ว่าไงน่ะ ตำรวจเหรอ โธ่โว้ย ฝากไว้ก่อนเถอะแก ไปแล้ว”

“ครับลูกพี่”

     แล้วพวกนั่นก็รีบหนีกันไปอย่างเร็ว ส่วนฉันไม่หนงไม่หนีออะไรทั้งนั่นแหละ อย่างว่าแต่หนีเลยแค่ลุกขึ้นยืนยังไม่ไหวเลย ทั้งเจ็บแขนทั้งกลัวฉันไม่มีแรงแล้วTT^TT

“ไงยัยตัวดี จะอยู่รอตำรวจมาไหมล่ะ”

“มันเรื่องของฉัน ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”

“เหรองั้นตามใจน่ะ แต่คราวนี้เกิดอะไรขึ้นฉันไม่แวะกลับมาช่วยแล้วน่ะ”

“ฉัน..”

“ไม่ไปฉันไปน่ะ”

-หมับ- 

    ฉันเผลอไปจับชายเสื้อของนายเคียวยะ อย่าเข้าใจผิดน่ะฉันไม่ได้พิศวาสอะไรนายเคียวยะเลย แต่ฉันก็ไม่เข้าใจตอนเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไปจับนาย

“อ่ะ”

“ไปได้แล้ว”

“ไม่..”

“นี่เธอจะเอายังไงกันแน่ จะไปหรือไม่ไป คิดดีๆน่ะ ตอนนี้ไอ้พวกนั้นมันจำหน้าเธอได้แล้ว ปล่อยไปมีหวังคราวนี้เธอตายแน่”

“ฉันเกลียดนาย ทำไมฉันต้องมาเจอกับนายด้วย ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วย ฉันเกลียดนาย”

-ตุบๆๆ-

      แล้วฉันก็พูดทั้งน้ำตา ทั้งทุบทั้งตี ก็คนมันโกรธนี่ ฉันเกลียดๆๆๆนาย นายเคียวยะบ้า

“โธ่เว้ย น่าเบื่อจริงๆเลย เฮ้ยคิสึเกะ จัดการยัยนี่สิ”

“เอ๋..”

-พึบ-

      นี่มันอะไรกัน อยู่ๆก็มีคนเอาผ้ามาปิดจมูกฉัน หรือว่านี่จะเป็นยาสลบ ตายล่ะฉัน แย่แน่...แน่

-วูบ-

“แค่นี้ก็หมดฤทธิ์ซ่ะที คิสึเกะ ส่งยัยนั่นมา”

“ครับ เธอโดนยิงมาด้วยเหรอครับ”

“ก็สมควรแล้วล่ะ หาเรื่องใส่ตัวเอง”

“เออ นายครับว่าแต่เธอเป็นใครครับ”

“ยัยนี่น่ะเหรอ เป็น..ทาสฉันเอง”

“ทาส..?”

(ติดตามตอนต่อไปด้วยน่ะค่ะ)