คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฉันคือนางทาส
2
ฉันคือนางทาส
“อือ อย่า ไม่ อย่าฆ่าฉันเลยนะ ได้โปรด”
ฉันร้องขอ อ้อนวอนสุดชีวิตเมื่อเห็นพวกโจรเป็นสิบมายืนค้ำหัวจ่อปืนใส่ นี่ฉันต้องตายแล้วจริงๆเหรอ ได้โปรดอย่าทำอะไรฉันเลยฉันกลัว ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความกลัวใบหน้าตอนนี้มีน้ำใสๆอาบไหลตามแก้มลงมาเป็นสาย แต่โจรพวกนั้นหาสงสารไม่
“ได้โปรด อย่าทำ อย่าฆ่าฉันเลย”
“ฉันกลัว”
“ปล่อยฉันไปเถอะ”
เสียงพร่ำร้องอ้อนว้อนต่างๆนาๆที่ละล่ำละลักออกมาจากปากสั่น อย่าไม่หยุด
“อย่า..”
“ไม่..”
“กริ้ดดดดดดดดดดดด”
“นี่เธอ...”
ชายที่นอนเฝ้าเธออยู่เมื่อได้ยินเสียงร้องโวยวายจึงรีบมายืนมองอย่าอดเป็นห่วงไม่ได้ เขาเรียกเธออยู่หลายครั้งแต่เหมือนสาวน้อยยังไม่หลุดออกมาจากความฝันยังคงร้องละเมออยู่ จนชายหนุ่มต้องเขย่าแขนเธออย่าแรง
“นี่ ตื่น...”
“โอ้ยยย...เจ็บ”
“...”
“นี่คุณทำอะไรน่ะ”
เมื่อฉันตื่นขึ้นก็พบชายร่างสูงเพียว เขย่าแขนเธออยู่อย่าแรงจนเธอต้องร้องเสียงหลง
“...”
“นี่ฉันเจ็บนะ”
เมื่อคิดว่าเขายังไม่ปล่อยฉันเลยต้องร้องออกไปอีกครั้ง นายนี่ยังไม่ค่อยพูดอยู่เหมือนเดิม
“นี่นาย ปล่อย”
“นี่เลิกร้องแหกปากสักทีได้ไหม”
“นายก็ปล่อยสิ ฉันเจ็บ โอ้ย”
นายนั่นสะบัดแขนฉันออกอย่าแรง นี่เขาเคยทำอะไรที่มันอ่อนโยนเป็นบ้างไหมนะ แขนฉันแทบหลุดอยู่แล้ว
“นี่ แล้วนายพาฉันมาที่ไหนกันเนี๋ย”
“...”
“นี่นาย เป็นใบ้เหรอ”
ฉันตะคอกออกไป ก็มันเหลืออดแล้วนี่ นายนั่นชอบเงียบปล่อยฉันพูดอยุ่คนเดียวตลอด น่ารำคาน
“นี่ให้มันน้อยๆหน่อย ฉันไม่อย่าต่อปากต่อคำกับคนอย่างเธอ”
“ฉันแค่ถาม ไม่ได้ต่อปากด้วยสักหน่อย”
“...”
“นี่นาย..”
“โอ๊ยย รำคานโว๊ยยย คนจะนอนร้องโวยวายอยู่ได้ เห็นไม่เนี๋ยว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว”
จริงอยู่ที่ตอนนี้น่าจะไม่เช้าเพราะในห้องที่มืดนี่มีแสงสว่างสอดแสงเข้ามาเพียงเล็กน้อย แล้วเมื่อฉันกวาดสายตาไปก็พบนาฬิกาแขวนบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลา ตีสี่กว่าๆ ว่าแล้วนายนั่นถึงอารมณ์เสียที่ฉันเอะอะ เมื่อมองไปทางโซฟาก็พบว่าเขาได้นอนหลับไปแล้ว เฮ้อไม่ได้สนใจคำพูดของฉันเลยใช่ไหมเนี๋ย เอ่ะ..ที่เขามานอนอยู่ตรงนี่ ก็หมายความว่าเขามาเฝ้าฉันงั้นเหรอ ไม่น่าเชื่อ เมื่อฉันพลิกตัวตะแคงเพื่อจะมองเขาให้ถนัด ร่างกายของฉันก็เหมือนสั่งห้าม ร่างกายมันต่อต้าน เหมือนร่างกายโถ่มถับแขนเจ้ากำ
“โอ๊ยยยยยย”
ฉันรีบปิดปากทันที เพราะร่างตรงหน้าเริ่มขยับ เดียวฉันก็โดนนายนั่นด่าอีก แต่ถึงจะเอามือปิดปากเก็บเสียงไว้มันก็ยังมีเสียงสะอื้นตามมาอยู่ดี เจ็บๆๆ เมื่อฉันพยายามมองที่แขนตัวเองก็เห็นว่ามีผ้าพันแผลพันอยู่ สายน้ำเกลือระโยงระยาง นั่นสิน่ะเมื่อคืนฉันเจอเรื่องเลวร้ายที่สุดตั้งแต่เกิดมา แล้วยังโดนยิงจนเกือบตาย
“คิดจะไปไหน”
ร่างที่น่าจะนอนหลับไปแล้วถามฉันเสียงขุ่นเมื่อเห็นฉันพยายามดันร่างให้ลุกขึ้นอย่างลำบากพร้อมกับจะย่อนขาลงมาจากเตียง
“ฉันจะกลับบ้าน”
“บ้าน..”
นายนั่นพูดออกมาพรางขำ นี่ฉันพูดอะไรผิดหรือไงกัน
“ใช่ฉันจะกลับบ้าน”
“ถ้ามีปัญญาก็เชิญ”
“นายหมายความว่าไง”
“...”
“นี่นาย”
“เธอน่ะรู้สถานะของตัวเองไหม”
“นายพูดอะไร ฉันไม่เห็นจะเข้าใจ”
“ก็ถ้าเธอไปจากที่นี่ ไม่มีฉันค่อยคุ้มกะลาหัวเธอไว้ป่านนี้ไอ้พวกนั้นมันมาเก็บเธอนานแล้ว ฉันจะบอกให้เอาบุญนะตอนนี้ไอ้พวกนั่นมันหาเธอพลิกแผ่นดิน อยากหนี อยากกลับ มันก็เรื่องของเธอ”
“...”
คราวนี่เป็นที่ฉันเงียบ พูดอะไรไม่ออกบ้าง ก็จะให้ฉันพูดอะไรล่ะ ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าอึ้ง ฉันกำลังจะถูกพวกมันเก็ยเหรอ ฉันเกลียดพวกมันจริงๆ ที่ทำฉันปั่นป่วนขนาดนี้ แต่คนที่ควรจะเกลียดน่ะ
“ฉันเกลียดนาย”
“ว่าไงนะ”
เสียงดุดันพูดผ่านไรฟัน อย่าโกรธเคื่อง
“ฉันบอกว่าฉันเกลียดนาย นายมันเลว นายมันชั่ว ฉันไม่น่าจะมาพบมาเจอนายเลย ไอ้คนสารเลว”
“นี่มันจะมากไปแล้วนะ”
“ทำไมล่ะ แทงใจดำหรือไง พูดแค่นี่ทำมารับความจริงไม่ได้”
“ไหนลองพูดใหม่อีกทีสิ”
โอ๊ย..อยู่ๆนายนั่นกูลุกขึ้นมาแล้วก็บีบแก้มฉันจนเจ็บไปหมด แถมยังมองหน้าฉันเขม่ง คิดว่าฉันจะกลัวเหรอ
“ฉัน เกลียด นาย ไอ้ คน เลว”
ฉันค่อยๆด่านายนั่นทีละคำอย่างเน้นๆ แล้วตอนนี้นายนั่นก็บีบแก้มฉันแรงมากขึ้น เจ็บนะ อีตาบ้า
“ฉันเจ็บ”
“ดี ฉันจะทำให้เธอเจ็บมากกว่านี้อีกสักสิบเท่า กล้าดีนักที่ด่าฉัน”
“ถ้าคิดว่าฉันจะกลัวละก็ ฝันไปได้เลย”
“ฮึ”
นายนั่นหัวเราะอย่างหยามๆ คงคิดว่าทำไม่ได้สินะ ฉันจะทำให้ดูว่านายไม่มีสิทธ์มารังแกฉัน
“ปล่อยฉัน อีตาบ้า”
“นี่อยากตายมากใช่ไหม”
“บอกให้ปล่อย”
ตอนนี้ฉันทั้งดิ้น ทั้งถีบทั้งทุบ ก็บอกให้ปล่อยก็ไม่เชื่อเจอแบบนี้แหละดี สมน้ำหน้า
“เก่งนักใช่ไหม คงไม่รู้สินะ ว่าฉันมันเลวแค่ไหน”
ยอมรับแล้วเหรอ ว่าตัวเองเลว แต่ตอนนี้รู้สึกว่านายนั่นจะโกรธมาก บีบทั้งแก้ม ทั้งขนจนระบมไปหมดแล้ว นี่แขนฉันโดนยิงมานะ ก่ะจะบีบให้กระสุนกระเด็นออกมาเลยหรือไงกัน
-โครม-
เสียงของหล่น โครมครามไปหมดก็ฉันทั้งตีทั้งปัดของใกล้ตัว จนตอนนี้ของร่วงหล่นเต็มพื้นไปหมด แต่ฉันไม่สนใจหรอก คนกำลังเลือดขึ้นหน้า เอาช้างมาฉุดก็ไม่หยุด
“นี่หยุดขว้างปาได้แล้วรำคาน แรงเยอะขนาดนี่คงหายแล้วสิท่า ดีถ้าอย่างนั่นอยากไปไหนก็ไป อย่ามาตายในนี้แล้วกัน ขี้เกียจเก็บศพ”
คนเลว ไม่ไล่ฉันก็ไปอยู่แล้ว อีตาบ้า ฉันจึงกระโดดลงจากเตียงอย่างเร็ว โอ๊ยยยย ฉันรีบวิ่งออกไปจนลืมว่าฉันมีสายน้ำเกลือติดตัวอยู่ และเพราะแรงกระชากเมื่อกี้ทำให้สายน้ำเกลือมันโดนดึงจนหลุด เจ็บแฮะ แต่ตอนนี้ไม่สนแล้วฉันจะไม่ทนเห็นหน้าอีตาบ้านี่แล้ว
“อ้าวนี่ เธอ”
เมื่ออีตาบ้านั่นหันหลังทำเป็นไม่สนใจฉัน ฉันก็เลยใช้ช่วงเวลานั่นรีบวิ่งหนี
“นี่เธอ คิดจะไปที่ไหนกัน”
“เรื่องของฉัน”
“นี่คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปจริงอย่างงั้นเหรอ”
“ปล่อย ฉันจะกลับบ้าน”
“เธอคิดว่าฉันพาเธอหนีมาจากไอ้พวกนั้น คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ โดยไม่คิดจะมีอะไรเป็นของตอบแทนไว้เลยเหรอ”
“นายต้องการอะไร”
“ถามได้ถูกประเด็ดดี อืม..เอาอะไรนี่น่า”
นายนั่นมองหน้าฉันสายตากรุ้มกริ้ม อ่ะ.. อยู่ๆนายนั่นก็กระชากฉันเข้าไปใกล้จนหน้าฉันกระแทกกับแผลงอกใหญ่ๆของอีตาบ้า แล้วตอนนี้นายนั่นยังเอามืออีกข้างมาจับคางฉันดันขึ้นให้มองหน้าได้ถนัด เมื่อได้มองหน้านายนั่นตรงๆใกล้บอกได้คำเดียวเลยว่า หล่อ ขนาดห้องนี้มืด มีเพียงแสงจันทร์รอดเข้ามาเพียงเล็กน้อยแต่ก็บ่งบอกได้ว่าหน้าตานายนี้ดีจริงใบหน้าขาวเรียบเนียน ผมสลวย คิ้วดกดำ จมูกเป็นสันโด่ง ตาดำคมโต ปากได้รูปสีแดงสด หน้าเรียวยาว เพอร์เฟคมาก อ่ะแต่เดียวนี่ไม่ใช่เวลามาชื่นชมความหล่อนี่ฉันต้องหนีจากวายร้าย ซาตานนี่ก่อน
“ที่ฉันช่วยเธอไว้ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ต้องการ ตัวเธอ”
“นี่นาย มันจะมากไปแล้วน่ะ”
บอกมาได้ต้องการตัวฉัน ฝันไปเหอะ อีตาลามก
“อ่ะ อย่าคิดว่าฉันต้องการเธอเพราะพิศวาสน่ะ ฉันต้องการตัวเธอมาเป็น ทาส..ต่างหาก”
“...”
เอ่ะ นี่นายนี่ไม่ได้ต้องการตัวฉันไป เออ แบบว่าอย่างนั่นหรอกเหรอ แล้วนี่อะไรกันต้องการเอาตัวฉันมาเป็นทาส โห่เลวที่สุด
“ฝันไปเหอะเถอะว่านายจะได้ตัวฉัน”
ฉันพูดแล้วพยายามดันร่างตรงหน้าออกห่างตัว แต่ทำไมมันถึงไม่ขยับเลย ทั้งๆที่ฉันดันสุดแรง แต่อย่าว่าแต่ดันเลยทั้งทุบทั้งตี นายนี่ก็ไมมีท่าที่จะรู้สึกรู้สาสักนิด โอ๊ยเครียดทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
“ไม่ต้องฝันฉันก็ได้ตัวเธอมาไม่ยากหรอก ในเมื่อตอนนี้เธอไม่มีทางไปไหนได้”
“ปล่อยฉัน”
อ๊ายยยย อยู่ดีๆร่างกายฉันมันก็ลอยขึ้นจากพื้นอย่างเร็ว ตอนนี้ฉันถูกอุ้มมาวางบนตียงอย่างแรง แถมนายนั่นยังบีบแก้มแรงจนตอนนี้ช้ำไปหมดแล้วมั่ง
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอยู่เฉยๆ อย่าทำตัวหน้ารำคาน”
“ฉันเชื่อนาย ฉันก็กลัวนายอ่ะดิ”
“เธอนี่มัน”
“ปล่อย ปล่อยฉันเดียวนี้น่ะ ฉันบอกให้ปล่อย ปล่อย อีตาบ้า”
“เงียบซ่ะ”
“ไม่”
“อยากลองดีใช่ไหม ได้”
“อือ ปล่อย”
แล้วนายนั่นก็เอาผ้ามาโปะฉัน หรือว่านี่จะเป็ย ยา สลบ... และฉันก็ได้อยู่ในห้วงนิทราอีกครั้ง
“เงียบปากได้สักที่ คิสึเกะ”
“ครับ”
“บอกคนของเราเฝ้าไว้ แล้วนายมากลับฉัน”
“ครับ นาย”
(ติดตามตอนต่อไปนะค่ะ)
ความคิดเห็น