คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CT3:ครอบครัวเดียวกัน 100%
“เอาละ ทาเคชิคุงเธอนอนกับเคียวจังนะจ๊ะ ^^” คุณแม่ผู้ประเสริฐของว่าที่ภรรยาของผมสงยิ้มมาให้เมื่อเราเดินมาถึงหน้าห้องๆหนึ่ง ซึ่งก็คือ ห้องฮิบารินั้นเอง ฮ่าฮ่าฮ่า ^^ สงสัยละสิว่าผมมาทำไม ใช่แล้วผมโดนบังคับอย่างเต็มใจให้มาอยู่กับฮิบาริไงละ ซึ่งคนที่บังคับมาก็ไม่ใช่ใครอื่น คุณแม่ของฮิบารินั้นแหละ > <
“ทำไมต้องห้องผม -*-“
“เอ้า ไม่น่าถามเลยนะเคียวจัง คนเป็นแฟนกันก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ เอาหล่ะๆ ดึกมากแล้วเข้านอนกันได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสายกัน” ทำไมคุณแม่พูดถูกใจจริงๆ > <
“พรุ่งนี้วันเสาร์ -*-“
“แหม วันเสาร์แล้วตื่นเช้าๆไม่ได้หรอจ๊ะ -*-“ แต่บางครั้งคุณแม่ก็กวนไป = =;
“ช่างเถอะๆ ยังไงพรุ่งนี้ก็ตื่นเช้าๆก็แล้วกัน” พูดจบคุณแม่ก็เดินสะบัดตูด หนีไป ทิ้งให้ผมอยู่กับฮิบาริสองคน ซึ่งมันเป็นอะไรที่อันตรายมาก = =; ฮิบาริเดินเข้าห้องผมเลยเดินตาม แต่ไม่ยักกะโดนด่าหรือมีทอนฟาบินอย่าง ที่คิดไว้เลยแหะ ฮะ เฮ้ย นั้นฮิบาริจะทำอะไรน่ะ O//O
“หะ ฮิบารินายถอดเสื้อทำไม หรือว่าพร้อมแล้ว?”
“คิดอะไรของแกฮะ ฉันจะอาบน้ำ หยุดมองแล้วหันหลังไปซะ -//-“ ฮิบาริโยนเสื้อใส่หน้าผมเต็มๆ ฮืม กลิ่นฮิบาริเนี้ยหอมจังแหะ ^//^ “อย่ามาเที่ยวดมเสื้อคนอื่นนะ ไอ้โรคจิต”
“ฮิบาริโยนมาเองนะ = =”
“ชิ ถ้าแกพยายามงัดประตูหรือพังประตูละก็ฉันจะเฉือนไอ้นั้นของแกทิ้งซะ! เอ่อ อีกอย่าง ถ้ารื้อค้นข้าวของในห้องของฉันละก็ตาย!” แหม โหดจริงภรรยาในอนาคตของใครเนี้ย - -
“จ้าๆ ไม่ค้นจ๊ะ จะอยู่เฉยๆไม่กระดุกกระดิกเลย ^^;”
1 ชั่วโมงผ่านไป
แอ๊ด~~
“ฮิบาริอาบน้ำนานจัง ฉันรอจนง่วงแล้วเนี้ย -3-”
“ไม่ได้ขอให้รอ” ฮิบาริตรงไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนทันที ไม่ระวังตัวเลยแฮะ ผมค่อยๆย่องเข้าไปใกล้ๆ แต่ พรึ่บ!
“คิดจะทำอะไร” เหล็กกล้าเงาวับ ถูกจ่อมาที่คอของผม ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะปั้นหน้ายิ้ม
“แหม ก็ห้องนี้มีเตียงเดียวนี้นา ^^”
“อ้อ ฉันลืมบอกไปหรอว่าแกต้องนอนพื้นน่ะ -.,-“ อะไรนะ =[]= ล้อเล่นใช่ปะ
“อย่าล้อเล่นกันแบบนี้สิ ^^;”
“หน้าฉันเหมือนคนล้อเล่นอยู่รึไง - -“
“ฉันต้องนอนพื้นจริงๆหรอ T^T”
“เออ เอาไป” ง่า ฮิบาริใจร้ายอะ ให้แค่หมอนเนี้ยนะ T^T
“ถ้าแกพยายามจะขึ้นมาบนเตียงละก็ ตาย!” ตายตลอดอะ ไม่เคยขู่ว่าจะหอมแก้มหรือจูบอะไรแบบนี้มั้งเลย -3- เฮ้อ นอนก็นอนว่ะ แค่นี้ทาเคชิทำได้อยู่แล้วคร้าบ T^T
วันรุ่งขึ้น
Hibari say
ผมตื่นขึ้นมาตามเวลาปกติในทุกๆเช้า ลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจเล็กน้อยพร้อมกับปิดปากหาว เมื่อคืนผมแกล้งเจ้ายามาโมโตะแรงไปหรือเปล่านะ ก็รู้อยู่หรอกว่าพื้นมันเย็นแล้วก็แข็งมาก แต่… อยากแกล้งนี้นา… ตอนนี้มันจะนอนท่าไหนอยู่นะ
“หือ”
พอชะเง้อมองไปที่พื้นข้างๆเตียงกลับพบแต่ความว่างเปล่า ไอ้บ้านั้นไม่อยู่แล้วนี้ -*- ชิ ช่างมันเถอะ ผมไปอาบน้ำแล้วเดินตรวจเมืองสักหน่อยดีกว่า ต้องรีบทำก่อนแม่จะตื่นเดี๋ยวไม่ได้ทำ = = แต่…!
“อ้าวเคียวจังตื่นแล้วหรอจ๊ะ อรุณสวัสดิ์จ่ะ^^”
“อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ แม่”
“คนเป็นเมียควรจะตื่นก่อนสามีไม่ใช่รึไง แล้วนี้ยังไงทาเคชิคุงไปออกกำลังตั้งแต่เช้าแล้วแต่แกเพิ่งจะตื่น” พ่อร่ายยาวโดยที่ไม่มองหน้าผมเลยสักนิดเพราะมัวแต่สนใจหนังสือพิมพ์ในมือ แล้วเมื่อกี้บอกว่าผมเป็นอะไรนะ เมีย งั้นเรอะ -*-
“ผมขอตัวไปตรวจเมืองก่อนนะครับ” ผมเลี่ยงการสนทนากับทั้งสองท่านด้วยการชิ้งหนีออกจากบ้าน เดี๋ยวสายๆค่อยกลับดีกว่า
“เดี๋ยวจ้า เคียวจัง แม่ฝากซื้อของหน่อยนะ ^^” ให้มันได้อย่างนี้สิ = = ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆตลอดทางผู้คนทั้งหลายต่างแหวกทางให้ผมเดินเหมือนทุกๆครั้งที่ออกตรวจ และที่ยังคงเหมือนเดิมก็คืออาการกลัวจนตัวสั่นเวลาที่ผมเดินผ่าน หึ เจ้าคนพวกนี้นี่กลัวผมกันจริงๆ
“อ้าวฮิบาริ ตื่นแล้วหรอ^^” ยกเว้นไอ้นี้ -*-
“หลีกไป”
"โอ๊ะ ในมือนั้นะไรน่ะ” นี้มันไม่ฟังผมเลยใช่มั้ย - -; แถมยังแย่งกระดาษโน้ตที่แม่เขียนรายการของที่ต้องซื้อกลับไปด้วยไปอ่านอีก
“เฮ้ย แกไอ้บ้าเบสบอล มัวทำอะไรอยู่วะ” เสียงนี้มัน ไอ้เจ้าหัวปลาหมึกนั้นนี้ ทำไมถึงอยู่ด้วยกัน! เอ๊ะ แล้วนี้ผมจะโมโหทำไม
“อ้าวแก มาทำอะไรที่นี้ฟะ (. .?)” นี้คือคำทักทายของมัน
“เรื่องของฉัน”
“หน็อย กวนชิบ อยากโดนบึ้มหรือไงฟะ -*-“ สงสัยวันนี้เหยื่อรายแรกของวันคงเป็นไอ้หมอนี้แหละ -*-
“แล้วแกอยากเป็น หมึกย่างสดมั้ยละ = =”
“แก๊…”
“เอาน่าๆ ทั้งสองคนดีๆกันไว้ดีกว่านะ ^^;” ยามาโมโตะเข้ามาขวางไว้ก่อนที่ผมกับไอ้หัวปลาหมึกโกคุเดระจะซัดกัน แถมตอนนี้พวกเราสามคนยังตกเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแล้วด้วย
“หลีกไปฉันไม่ว่างมาเล่นกับพวกนายหรอกนะ”
“ฮะฮะ โกคุเดระขอโทษนะ นายไปหาสึนะคนเดียวได้ใช่มั้ย”
“เออ เอาเมียแกไปเก็บเลยไป” คำว่า เมีย ที่หลุดออกมาจากปากของเจ้าปลาหมึกหัวขาวนี้ทำเอาผมหน้าแดง เพราะมันเน้น ไอ้คำนี้สุดๆ จนคนที่มุงดูอยู่ตะลึงไปตามๆกัน โถ่เอ้ย ตอนนี้ทุกคนก็รู้หมดแล้วสิ เอ๊ย ตอนนี้ทุกคนคงเข้าใจผิดกันไปไกลแล้วละมั้ง -//-
“ฮ่าฮ่าฮ่า นายก็รีบไปดูแลเมียนายซะละ เดี๋ยวจะไข้ขึ้นสูงกว่าเก่า ^^”
“ไม่ต้องบอกก็ทำอยู่แล้วเฟ้ย”
“หึ จะดีรึไงทิ้งเพื่อนแบบนั้น” นี้ผมพูดอะไรออกไปเนี้ย ทำไมต้องไปถามมันด้วยเล่าทั้งๆที่มันก็เดินอยู่เงียบๆแล้วแท้ๆ
“หืม ไม่เห็นเป็นไรเลยนี้ ^^” อย่ายิ้มกว้างแบบนั้นสิ เห็นแล้วเริ่มรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้
“ฮิบาริต้องไปซื้อของพวกนี้ใช้ม้า ให้ฉันไปช่วยนะ^^”
“ก็ตามใจสิ” โว้ยยย วันนี้ผมเป็นอะไรเนี้ย ทำไมยอมมันง่ายจังวะ ณ ซุปเปอร์มาร์เก็ต (เขียนถูกป่าวฟระ -.,-)
“อืม แกว่าอันไหนดีกว่ากัน” ผมหยิบถุงใส่แอบเปิ้ลขึ้นมาดูสองถุงพรางหันไปถามผู้ชายร่างสูงที่ยืนข้างๆในมือของเขานั้นมีตะกร้าสำหรับใส่ของอยู่
“ถุงนี้ก็สีสวยดีนา ฉันว่านะ เอาไปทั้งสองถุงเลยดีกว่าเผื่อคุณพ่อคุณแม่ไง ^^”
"อืม ก็ดีเหมือนกัน” ผมพยักหน้ารับเบาๆ เราเดินไปทั่วซุปเปอร์ผมอ่านลิสรายการโดยที่ยามาโมโตะมีหน้าที่ไปหยิบของตามที่ผมอ่าน อันไหนที่เลือกไม่ถูกมันก็จะมาถามผมก่อนเสมอ หรืออันไหนที่ผมเลือกไม่เป็นผมก็จะถามมัน ตอนนี้สภาพเราสองคนเหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันที่เพิ่งแต่งงานกันเลยผมละอายสายตาของคนรอบข้างที่มองมาจริงๆ -///-
“ทั้งหมด สองหมื่นสามพันห้าร้อยเยนค่ะ จ่ายสดหรือเครดิตคะ”
“เครดิต” ผมยื่นบัตรเครดิตของผมให้กับพนักงาน เธอรับไปด้วยอาการสั่นเล็กน้อยแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังแอบชำเลืองมองมาที่ผมกับไอ้บ้ายิ้มด้านหลังอยู่ดี
“นี้ค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการนะคะ” ผมรับบัตรคืนก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบถุงใส่ของ แต่ก็ถูกมือใหญ่ของใครอีกคนชิงตัดหน้าไปก่อน
“มาๆ เดี๋ยวฉันถือเอง ^^“
“ชิ ตามใจ อย่ามาบ่นทีหลังก็แล้วกัน ไม่งั้นจะขย้ำให้เละ”
“คร้าบๆ ^^”
ณ บ้านฮิบาริ
“สวัสดีค่ะ คุณโฮชิ^^”
“สวัสดีค่ะ แม้สมแล้วที่เป็นแม่ของทาเคชิคุง สวยจริงๆค่ะ^^”
“แหม ชมเกินไปแล้วหล่ะค่ะ คุณเองก็สวยเหมือนกันนะคะ^^” หญิงสาวในชุดสูทสีเทากระโปรงยาวเท่ากับหัวเข่าพอดีว่าพรางส่งยิ้มให้กับสาวงามอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เธอมาที่บ้านหลังนี้หลังจากได้รับข้อความจากสามีว่าเจ้าลูกชายตัวดีของเธอนั้นได้ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านแฟนแล้ว
“ว่าแต่ จะให้เด็กๆหมั้นกันวันไหนดีคะ^^” เธอเปิดประเด็นถามคุณแม่ของลูกสะใภ้ด้วยรอยยิ้มกว้าง อีกฝ่ายเองก็ยิ้มตอบเช่นกัน
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คุณสามีของพวกเราน่ะบอกว่าจะจัดการให้น่ะค่ะ”
“ฉันละอยากอุ้มหลานไว้ๆจังค่ะ ได้ยินว่าตอนนี้มีเทคโนโลยีใหม่ที่ทำให้ผู้ชายท้องได้ใช่มั้ยคะ ^^?”
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะครับ -*-“ ร่างบางถึงเพิ่งซื้อของเสร็จยืนทำหน้าบึ้งหลังจากที่ตนบังเอิญมาทันได้ยินประโยคเด็ดเข้าพอดี
“อ้าวเคียวจัง ทาเคชิคุง กลับมากันแล้วหรอจ๊ะ ^^ นี้คุณมิกะ คุณแม่ของทาเคชิคุงจ่ะ”
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีจ่ะ เคียวยะคุงนี้สวยจริงๆเลยน้า มิน่าละเจ้าทาเคชิถึงชอบมากซะขนาดนั้น” ยามาโมโตะยิ้มแห้งๆให้กับร่างบางตรงหน้าที่ตอนนี้มองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง เขาไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟังนะ แต่แม่รู้ได้ไงเนี้ย
“ว่าแต่ แม่มาอยู่ที่นี้ได้ไงครับ”
“แม่ก็อยากกลับบ้านบ้างสิจ๊ะ -*-“
“แล้วงานที่อิตาลีละครับ (. .?)”
“แหม เรื่องนั้นแม่จัดการเรียบร้อยหมดแล้วไม่ต้องห่วงหรอกจ่ะ อีกอย่างน้าแม่คิดถึงทาเคะจังกับพ่อไง แถมยังอยากเจอลูกสะใภ้คนสวยของแม่ด้วย”
ประโยคสุดท้ายหันไปยิ้มให้กับร่างบางข้างๆ หลังจากที่ทั้งสองเอาของที่ซื้อมาเข้าไปเก็บในครัวแล้ว ฮิบาริก็ขอตัวขึ้นไปบนห้องแต่กลับถูกคุณแม่ทั้งสองรั้งไว้ ส่วนยามาโมโตะนั้นอาสาที่จะอยู่กับฮิบาริแต่ดันถูกคุณแม่ทั้งสองไล่ให้ออกจากครัวไป จนต้องไปช่วยพวกคุณพ่อในสวนหลังบ้านแทนแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังสามารถเห็นร่างบางในบ้านได้เพราะบ้านหลังนี้ส่วนใหญ่จะเป็นกระจกทำเพื่อให้มองเห็นวิวภายนอกได้ ระหว่างที่ทำอาหารอยู่ในห้องครัวฮิบาริเริ่มที่จะเข้ากับแม่ของยามาโมโตะได้เป็นอย่างดี เริ่มที่จะซักถามเกี่ยวกับเรื่องในวัยเด็กและประวัติส่วนตัวของคนตัวโตที่อยู่ในสวนถึงแม้ว่าบางครั้งเขาจะถูกแม่ของเขาแฉเรื่องวัยเด็กเหมือนกันก็เถอะมันก็รู้สึกสนุกดีเหมือนกัน ดูๆแล้วตอนนี้เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันเลยแฮะ -///-
ความคิดเห็น