[KHR FIC] My Love Is A Man [8018 ft.10069 XS BF 5927]

ลำดับตอนที่ #2 : CT1: เดทงานโรงเรียน 100%

Yamamoto say J

สวัสดีครับ ผม ยามาโมโตะ ทาเคชินะครับ วันนี้เป็นวันสำคัญที่ผมนัดฮิบาริไว้ ใช่แล้วละวันนี้มีงานโรงเรียนไงละ ^^ แต่ตอนนี้ผมอยู่ที่ซุ้มของห้องตัวเอง ผมได้รับหน้าที่เป็นเด็กเสิร์ฟในคาเฟ่ ส่วนโกคุเดระก็เหมือนกับผมเพียงแต่ว่าหมอนั้นได้ออกไปยืนเรียกลูกค้ากับสึนะที่ถูกจับแต่งหญิง ก็ไม่อยากจะยอมรับหรอกนะในบรรดาพวกที่แต่งหญิงสึนะน่ารักที่สุดแล้ว ส่วนพวกซาซางาวะก็แต่งเครื่องแบบผู้ชายแทนก็ดูน่ารักไปอีกแบบเหมือนกัน
“ยินดีต้อนรับคร้าบบบบบ”
“กรี๊ดดดดดดด โกคุเดระคุง หล่อจังเลย >O<”
“ขอจับมือหน่อยน้า >//<”
“ไปให้พ้นๆเลยนะพวกเธอ -*-” ฮะฮะ หมอนั้นยังเนื้อหอมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย
“โอ้ น้องสาวซาวาดะ น่ารักดีนี้ถ่ายรูปหน่อยสิ”
“ไม่เอานะ อย่าถ่ายนะแค่นี้ก็อายจะแย่อยู่แล้ว” ทางนั้นก็เหมือนจะแย่เหมือนกัน
“กรี๊ดดดดด ยามาโมโตะคุง กรี๊ดดดดดด >//<”
“หล่อลากไปเลย กรี๊ดดดดดดด”
“ยามาโมโตะคุงมาโต๊ะนี้หน่อยน้า >//<”
“โต๊ะนี้ดีกว่า”
“ไม่ๆต้องโต๊ะนี้”   แต่รู้สึกว่าตอนนี้จะเป็นผมซะเองแล้วที่เริ่มแย่ เมื่อไหร่จะมีคนมาเปลี่ยนเวรเนี้ยนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วนา        อยากไปหาฮิบาริเร็วๆแล้วสิ T^T
“ยามาโมโตะ นายไปพักเถอะอยู่ตั้งแต่เช้าแล้วเดี๋ยวตรงนี้ฉันจัดการเอง”
“โอ้ส ขอบใจนะ”  ผมไม่รอช้ารีบวิ่งตรงไปยังห้องของฮิบาริ โดยไม่สนใจในสายตาของคนอื่นที่มองมา แน่ละก็ผมไม่ได้เปลี่ยนชุดนี้ คนมันรีบนี้นา  ปัง!
“ฮิบาริ!”
“แกจะตะโกนทำไม -*-“ ฮิบาริละสายตาจากหนังสือเงยหน้าขึ้นมามองผมแบบไม่สบอารมณ์ 
“ขอโทษที รอนานมั้ย^^”  ผมเดินเข้าไปหา แต่ฮิบาริกลับลุกจากเก้าอี้นวมแล้วเดินไปที่ประตู
“ตกลงแกจะไปหรือจะอยู่นี้” น้ำเสียงดุๆนั้นบอกได้อย่างดีเลยว่าฮิบาริไม่อยากออกจากห้องไปไหน    ก็เกลียดการสุมหัวซะขนาดนั้นนี้เนอะ
“ไปจ้าไป ^^”

“นี้ๆ ดูนั้นสิคุณฮิบาริมากับยามาโมโตะคุงละ” 
“ไม่จริงอะ  แบบคุณฮิบาริเนี้ยนะจะมาเดินในงานน่ะ”
“ฮือ แต่ว่านะหล่อทั้งสองคนเลยอะ คนหนึ่งหล่อสไตล์คุณหนูอีกคนสไตล์นักกีฬา ฉันขอถ่ายรูปไว้ได้ปะเนี้ย > <” เสียงนินทาต่างๆนาๆแม้จะเบาสักแค่ไหนแต่มีหรอที่คนหูนรกอย่างฮิบาริจะไม่ได้ยินน่ะ หงุดหงิด หงุดหงิดจริงๆ อยากขย้ำทิ้งให้หมดทุกตัวเลยจะได้ไม่ต้องเกะกะสายตา
“ว้าวดูสิฮิบาริน้ำร้านนั้นแก้วใหญ่มากเลย น่ากินดีนะลองหน่อยมั้ย ^^” ร่างสูงถือวิสาสะเนียนโอบไหล่บางพร้อมกับชี้ไปที่ร้านขายน้ำตรงหน้า โดยไม่สนใจเสียงกรี๊ดกร๊าดหรือฮือฮาจากรอบข้างเลยแม้แต่น้อย เพี๊ยะ! ฮิบาริตีมือหนาที่โอบไหล่ตนอยู่ออก  ไอ้เจ้าบ้านี้มันไม่กลัวเขาบ้างเลยรึไง -*-
“อย่ามาเนียน”
“ฮะฮะ โทษทีๆ ว่าแต่จะลองมั้ย^^;”
“ก็เอาสิแกบอกเองนี้ว่าจะเลี้ยงทุกอย่างน่ะ”  ได้ยินแบบนั้นยามาโมโตะถึงกับหน้าซีด วันนี้เขาคงโดนฮิบาริแกล้งจนเงินหมดตัวแน่ๆ T^T
“อ่า งั้นรออยู่นี้นะ” ร่างสูงนักกีฬาวิ่งเข้าไปแทรกฝูงชนมากมายมหาศาลเพื่อซื้อน้ำอย่างยากลำบาก  แต่ถ้าเพื่อฮิบาริแล้วละก็แค่นี้เขาทำได้ !
“แฮ่ก แฮ่ก มาแล้ว” ยามาโมโตะวิ่งกลับมาอย่างเหนื่อยหอบ ฮิบาริรับแก้วน้ำใบโตมาดูด เขาตกใจนิดๆ เมื่อรู้ว่าน้ำที่เจ้าสัตว์กินพืชตัวโตนี้ซื้อมาคือน้ำมะพร้าวของโปรดของเขา
“แกรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบน้ำมะพร้าว  - -”
“ไม่บอกหรอก ^^;” หน็อย เจ้าบ้านี้กล้ากวนประสาทเขาเล่นอย่างนั้นหรอ
“ขอโทษคร้าบขอทางหน่อยคร้าบ” ตุ้บ! ยามาโมโตะที่ถูกชนจากทางด้านหลังเซเข้าหาฮิบาริอย่างตั้งตัวไม่ติด ซ่า ตอนนี้น้ำมะพร้าวในแก้วออกมาเริงร่าอยู่ตัวของร่างบางเต็มไปหมด  ฮิบาริยืนนิ่งมองดูเสื้อและกางเกงที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำมะพร้าวจนเสื้อนักเรียนที่บางอยู่แล้วบางยิ่งกว่าเก่าและแนบไปกับลำตัวของเขาทำให้เห็นสัดส่วนชัดเจน!
“ยา-มา-โม-โตะ-ทา-เค-ชิ!” น้ำเสียงที่ฟังดูชัดถ้อยชัดคำและรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาทำให้คนฟังและคนรอบข้างถึงกับเหงื่อแตก
“จะ ใจเย็นๆก่อนนะฮิบาริ ฉันไม่ได้ตั้งใจเดี๋ยวไปหาชุดมาเปลี่ยนให้นะ” ว่าจบก็ใช้ความเนียนจรลีหนีหายไปกับฝูงชน ถ้าอยู่ต่อเขาก็โดนฮิบาริขย้ำน่ะสิ แค่คิดก็สยองแล้ว = = เวลาต่อมาหลังจากฮิบาริได้ขย้ำผู้เคราะห์ร้ายแถวนั้นจนอารมณ์ดีขึ้นยามาโมโตะก็วิ่งกลับมาพร้อมกับถุงกระดาษสีน้ำตาลสองถุง
“ไปเปลี่ยนชุดกัน ขืนอยู่ในชุดนั้นนานๆนายจะป่วยเอานะ ^^” ฮิบาริไม่พูดอะไรแต่เดินนำไปยังห้องน้ำชาย เมื่อมาถึง   ฮิบาริก็เข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำโดยให้ยามาโมโตะเปลี่ยนอยู่ด้านนอก
“นี้มันอะไรกัน -*-“  ร่างบางในชุดเสื้อยืดคอกว้างสีแดงมีเสื้อกล้ามสีดำอยู่ด้านใน กับกางเกงสามส่วนยาวถึงเข่าลายสก็อตสีขาวดำ มองตัวเองในกระจกอย่างไม่เชื่อสายตาตอนแรกที่เปลี่ยนก็ว่าแปลกๆแล้วแต่พอออกมาเห็นสภาพตัวในตอนนี้แถบไม่อยากออกไปจากห้องน้ำเลย  “ฮิบาริเสร็จหรือยัง”  ยามาโมโตะที่รออยู่นานตะโกนถามคนที่อยู่ด้านใน  ฮิบาริเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าขึ้นสีนิดๆ ก็ขนาดเขาเห็นตัวเองในกระจกแล้วยังคิดว่าเหมือนผู้หญิงเลย แล้วทำไมคนอย่างไอ้บ้าเบสบอลนั้นจะไม่คิด
“หะ ฮิบาริ นายน่ารักจัง O//O” เห็นมั้ยละถ้าเป็นหวยเขาคงถูกรางวัลที่ 1 ไปแล้ว
“หุบปาก แกจงใจเลือกชุดนี้ให้ฉัน -//-“
“เปล่านะ เจ้าของร้านเขาเลือกให้ ฉันไม่รู้ว่าจะซื้อชุดไหนให้นายดีเขาก็เลยมาช่วย”
“ชิ” ฮิบาริสำรวจดูคนข้างกายผ่านๆตา ร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีดำสนิท กับกางเกงยีนส์รัดรูป เพียงแค่นั้นก็ทำให้หล่อเหลาได้ขนาดนี้แล้วแถมยังเป็นนักกีฬาโรงเรียนอีกไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมีแต่คนรุมกรี๊ดเจ้าบ้านี้ 
“เราไปเดินดูกันต่อนะ ^^” ยามาโมโตะเดินยิ้มกริ่มตลอดทางตั้งแต่ออกมาจากห้องน้ำพวกเขาทั้งคู่ก็ตกเป็นเป้าสายตาไปในทันที แถมยังมีผู้ชายบางกลุ่มจ้องฮิบาริซะตาเป็นมันเลยด้วย
“สวัสดีค่า ยินดีต้อนรับเข้าสู่เกมส์ลู่วิ่งพาเพลินค่า จะเล่นมั้ยคะ^^” ฮิบาริกับยามาโมโตะหันไปอ่านกติกาที่ติดอยู่กับพนังห้อง 

กติกาเกมส์ลู่วิ่งพาเพลิน

1.เกมส์นี้ต้องมีผู้เล่น 2 คน

2.ผู้เล่นหนึ่งคนต้องไปอยู่ในตู้กระจก ส่วนอีกคนต้องอยู่ที่ลู่วิ่ง

3.วิ่งให้ได้นานที่สุดและหลบอุปสรรคให้ได้

4.อุปสรรคคือสตาฟจะโยนบอลขนาดต่างๆใส่

5.ถ้าพลาดตกจากลู่วิ่ง คนในตู้จะถูกแป้งผสมน้ำเทใส่

6.โดยแป้งที่ว่าจะถูกแขวนอยู่บนหัวของเขา

7.หากชนะสามารถเลือกของรางวัลได้ตามใจชอบ 2 ชิ้น

“ฮิบาริ๊ น่าเล่นจังเลยอ่า > <”
“ไม่ -*-“
“น้าๆ เล่นหน่อยน้า ^^”
“ก็บอกว่าไม่ไง -*-“
“โถ่ อะดูนั้นสิเหมือนฮิเบิร์ดเลยเนอะ น้องเม่นข้างๆก็น่ารักน่ารัก”
“อย่ามาปัญญาอ่อน -*-“ 
“ใจร้ายอะ T^T รุ่นพี่คร้าบเราสองคนเล่นด้วยคร้าบ ^O^” ยามาโมโตะไม่สนใจเสียงคัดค้านใดๆของฮิบาริเลยสักนิด เขาลาก(ย้ำ ว่าลาก -*-)ฮิบาริไปยังเคาร์เตอร์จำหน่ายตั๋วก่อนจะยัดเยียดให้ฮิบาริไปนั่งในตู้ส่วนเขานั้นก็มาประจำที่ลู่วิ่ง 

ตัดมาที่อีกด้านหนึ่ง

“อ๋า เหนื่อยจังเลยแหะ”
“ไม่เป็นไรนะคร้าบ รุ่นที่สิบ” โกคุเดระที่ตอนนี้เปลี่ยนชุดจากเด็กเสิร์ฟมาเป็นชุดลำลองธรรมดาเสร็จแล้วเข้าไปดูอาการของคนสำคัญของเขาที่นั่งเอาคางเกยกับโต๊ะตัวที่ว่างอยู่ในร้าน
“อืม ไม่เป็นไรหรอกโกคุเดระคุง กว่าจะหาคนเปลี่ยนเวรได้เล่นเอาเหนื่อยมากเหมือนกันนะ”
“นั้นน่ะสิครับ งั้นเราออกไปเดินเที่ยวกันเถอะครับ ไอ้เจ้าบ้าเบสบอลมันไปตั้งแต่เช้าแล้ว  ฮึย พูดแล้วก็เจ็บใจนะครับที่บังอาจทิ้งให้รุ่นที่สิบต้องทำงานแบบนี้ -*-“ 
“มะ ไม่เป็นไรหรอกโกคุเดระคุง ยามาโมโตะคุงคงจะมีธุระละมั้ง”
“ชิ ถ้ารุ่นที่สิบว่ายังงั้นละก็”  แต่ก่อนที่ทั้งสองจะทันได้ก้าวเดินออกจากร้านไป โครม! 
“ดีจ้า ^^”
“คะ คุณรีบอร์น”
“อูยยย  เจ็บเฟ้ย! มาถึงก็ถีบต้อนรับเลยนะแก -*-“ เสียงโครมเมื่อกี้ไม่ใช่อะไรที่ไหนหรอกแต่เป็นเสียงของสึนะที่ถูกถีบไปติดกำแพงต่างหาก
“กำลังจะไปเที่ยวกันหรอพวกนาย”
“ก็เออน่ะสิ แกจะทำไมฟะ-*-“ สึนะลูบหัวตรงที่ถูกถีบเบาๆ โนเท่าลูกมะนาวเลยเฟ้ย T^T
“เปล๊า แค่จะบอกว่าตอนนี้มีคู่รักที่หวานชื่นกว่าพวกแกโผล่ออกมาแล้ว -3-“
“วะ ว่าไงนะคร้าบ มันเป็นใครครับคุณรีบอร์น O[]O” ฮึ่ม ยอมไม่ได้ เรื่องแบบนี้จะยอมไม่ได้ ย้ากกกกก  \(>[]<)/   
“ก็เจ้ายามาโมโตะกับฮิบาริไงละ ตอนนี้กำลังเดทงานโรงเรียนอย่างสนุกสนานในขณะที่พวกแกทำงานงกๆอยู่นี้ไง” ยะ ยามาโมโตะกับคุณฮิบาริ =[   ]= <<หน้าสึนะกับโกคุเดระ
“ผะ ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ยครับรุ่นที่สิบ = =”
“เราอาจจะบังเอิญหูฝาดพร้อมกันก็ได้เนอะ ^^;”
“ฉันไปละถ้าถ่ายรูปเจ้าสองคนนั้นไปขายได้ละก็ หึหึ  รายได้เป็นกอบเป็นกำ^^+” นี้คือจุดประสงค์หลักของมันสินะ = =; ทันทีที่รีบอร์นจากไปโกคุเดระก็เอ่ยปากถามว่า
“เจ้ายามาโมโตะกับฮิบาริมันไปคบกันตอนไหนนะครับรุ่นที่สิบ”

กลับมาที่เดิม

Hibari say

“(^^)”
“(-  -)“
“(^^)”
“(-*-)”
“(^^)”
“ปัญญาอ่อน แกจะยิ้มอีกนานมั้ย” 
“ก็ใครน้าที่บอกว่าไม่อยากเล่น ไม่อยากได้ตุ๊กตาอะ ตอนนี้กอดซะแน่นเชียว^^” ยามาโมโตะไม่ยอมหุบยิ้มแถมยังชี้มาที่ตุ๊กตาฮิเบิร์ดในมือของผมอีก กะ ก็ไม่อยากได้หรอกเฟ้ย แต่ได้มาแล้วก็ต้องรับไว้สิ -///-  
“ก็ ของฟรี”
“แน่ละสิ ฮิบาริไม่ได้จ่ายตังค์เล่นเกมส์นี้  แถมยังนั่งอยู่เฉยๆในตู้นั้นไม่ได้ออกแรงเลยสักนิด” มันร่ายยาวก่อนจะกอดตุ๊กตาเม่นอีกตัวไว้  ความจริงน้องเม่นก็น่ารักนะ อยากได้-//-
“ไปกันต่อเลยมั้ยหรือว่าจะหาอะไรกินก่อน หืม”
“กิน” อืม เดินมาตั้งแต่เที่ยง จนตอนนี้ใกล้จะ 5 โมงเย็นอยู่แล้วรู้สึกหิวชะมัด ผมเดินนำยามาโมโตะไปเรื่อยๆ ตอนนี้สภาพของมันเหมือนคนใช้ที่เดินตามเจ้านายไม่ผิด ในมือถือถุงใส่ของเยอะไปหมดแถมยังอุ้มตุ๊กตาอีกตัวด้วย ส่วนผมอุ้มแค่ฮิเบิร์ดตัวเดียว
“ลูกโป่งครับ แจกฟรีครับผม^^” ผมหันไปมองตามเสียงดูเด็กตัวเล็กๆวิ่งไปรับลูกโป่ง (งาน ร.ร. ของญี่ปุ่นใครจะมาเที่ยวก็ได้นะคะ) เด็กๆพวกนี้น่ารักกันจริงผมยืนมองนิ่งๆ พอรู้สึกตัวอีกทีที่มือก็ถูกยัดลูกโป่งรูปหัวใจสีแดง ผมหันไปมองตัวการที่ยัดมันใส่มือผมยามาโมโตะส่งยิ้มหวานมาให้ พร้อมกับเอ่ยประโยคที่ทำให้หน้าของผมรู้สึกร้อนแปลกๆ
“อันนี้พี่ทาเคชิให้น้องเคียวยะนะครับ ^^”
“ขะ ใครบอกให้เรียกแบบนั้นกัน =//=” นอกจากหน้าผมจะร้อนมากๆแล้วก้อนเนื้อในอกมันยังเต้นแปลกๆเหมือนจะทะลุออกมาอีก อ๊ะ ที่ข้อมือของเจ้านี้มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด พอเงยหน้ามองแล้วมันคือลูกโป่งหลายสีสันมีกระทั่งรูปปลาโลมาอีก
“เอ่อ ขอโทษค่ะพวกคุณสองคนเป็นแฟนกันหรอคะ” มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาถามใบหน้าของพวกหล่อนนั้นแดงก่ำเหมือนกับกำลังเขิน “ไม่…”
“ใช่แล้วแหละ ^^” 
“แก..”  จุ๊บ O.O!!! ก่อนที่ผมจะทันได้เอ่ยคำด่าทอออกมาแก้มของผมก็ถูกริมฝีปากร้อนกับสันจมูกโด่งประทับลงมาต่อหน้าต่อตาสาวๆพวกนั้น
“กรี๊ดดดดดดดด >///< ฟิน เอ๊ย น่ารักดีนะคะ ขอถ่ายรูปพวกคุณได้หรือเปล่าคะ” 
“ได้สิ ^^” หน็อย ตอบเองโดยไม่ถามความเห็นของฉันเลยนะไอ้เจ้าบ้ายามาโมโตะ!  แชะ แชะ แชะๆๆ!
“ขอบคุณมากเลยนะคะ คุณสองคนเหมาะกันมากเลยละ ^//^”
“ขอบคุณครับ ก็ได้ยินคนบอกมาเยอะแล้วละครับ ^^” ไม่เห็นจะเคยได้ยิน -*-
“นี้ ฉันหิว -*-” ผมเอ่ยขัดบทสนทนาระหว่างสัตว์กินพืชเพศเมียกับยามาโมโตะ ทาเคชิอย่างหงุดหงิด
“โอ๊ะ โทษที่ๆ งั้นไปกินซูชิบ้านนฉันกันเดี๋ยวค่ำๆค่อยกลับมาที่โรงเรียนอีกทีเนอะ ^^”  อย่าหันมายิ้มได้มั้ยล่ะ ไม่อยากยอมรับเลยว่ามัน หล่อ-มาก -//-
"นี้ฉันมาทำบ้าอะไรกับแกอยู่เนี้ย" ทำไมถึงยอมมันจังวะวันนี้ ผมต้องไม่สบายแน่ๆหน้าร้อนบ่อยเกินไปแล้ว
"อืม ก็ไอ้นั้นมั้ง เดทงานโรงเรียนไง ^^"