fEEl GooD & FeeL bAd project

ลำดับตอนที่ #4 : feel bad : -- gomennasai [so sorry]

--"ขอโทษนะ"



คำพูดคำนั้น ช่างเป็นอะไรที่แสนยากเย็นและเจ็บปวด เกินที่จะรับได้



เธอได้รู้บ้างมั้ย ว่าชั้นเจ็บปวดขนาดไหน



--เวลาเย็น



ผมจะไปส่ง อันจัง



ผู้หญิงที่ผมชอบมากที่สุดในชีวิตที่บ้านเธอเป็นประจำ



--เธอรู้ว่าผมชอบเธอ



แต่ผม ไม่รู้หรอก ว่าเธอคิดกับผมยังไง



--"กลับบ้านดีๆนะ"



เป็นประโยคแทนคำขอบคุณของเธอ



ที่พูดกับผมทุกๆวัน ก่อนจะแยกกันตรงหน้าบ้านของเธอ



จะทำยังไง เมื่อได้แต่จ้องมองอย่างนี้



--เจ็บปวดเหลือเกิน ที่พูดออกไป แต่ไม่ได้อะไรกลับมา

...

..

.



"ผมชอบคุณ" คำๆนี้ มันออกมาจากปาก เมื่อปีที่แล้ว ตอนที่เราเผอิญ



--อยู่ลำพังเพียง 2 คน



เธอ ตอบแค่เพียงคำว่า "ขอโทษนะ" เพียงเท่านั้น..



'ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด'



เสียงเตือนปิดประตูรถไฟฟ้าที่ผมนั่งกลับบ้าน ดังก้องในหูของผม



--เจ็บปวด แม้จะเนิ่นนาน ขนาดไหนก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี



ไม่สามารถ จะหาใครมาแทนที่เธอได้แล้ว



ไม่สามารถทำได้เลย



ได้แต่จ้องมอง จ้องมองแล้วจากไป พร้อมกับคำพูด ที่ไม่มีความเป็นพิเศษ



ไม่มีอะไรพิเศษเลย



--มันจะนานสักเท่าไหร่กันนะ



ผ่านมา 1 ปี กิริยา ท่าทาง ดูกี่ที



ก็ยังแปลออกมา ได้แค่คำ 1 คำ



--"เพื่อน"



เป็นได้แค่เพียงเพื่อนเท่านั้นหรือ เป็นได้เพียงเพื่อนเท่านั้น



แค่เพื่อน ...



'zutto zutto sobani ite'



เสียงเมโลดี้มือถือ ดังขึ้น



"ฮัลโหล..."



'ปึ้ก ...' เสียงมือถือหล่นลงพื้น ...



เสียงในหูตอนนี้ อื้ออึง ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว



--"เทโกชิคุงใช่มั้ย ... ตอนนี้อันจังเข้าโรงพยาบาล..."



นอกจากนั้น ก็ไม่อยากได้ยินเสียงอะไรนอกจากนั้นอีกแล้ว



--ไม่ .. เธอต้องไม่เป็นอะไร



และภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผมก็ได้มาอยู่ที่โรงพยาบาล ที่อันจังอยู่



"อันจังอยู่ไหนครับ!!" เสียงของผมสั่นเครือ ... ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว



ตอนนี้ขอเพียงได้เห็นเธอเท่านั้น เห็นว่าเธอ ไม่ได้เป็นอะไร



--อันจังที่ ยิ้มแย้มแจ่มใส อันจังที่ร่าเริง



แต่คุณแม่ของอันจัง ได้แต่ก้มหน้าก้มตา



--ไร้ซึ่งคำตอบ



แต่ที่ๆตรงนั้น มีแค่ห้องผู้ป่วย เพียงห้องเดียว



ผมจึงเข้าไปข้างใน อย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้



"คุณคะ เข้ามาไม่ได้นะคะ คุณคะ!!! คนไข้ติดเชื้อไวรัสร้ายแรงนะคะ"



นางพยาบาลหลายคน เข้ามากันไม่ให้เข้าไปข้างใน



"ผมจะเข้าไป!!"



"เข้าไปไม่ได้นะคะ ถ้าคุณติดเชื้อจะว่ายังไง"



"อย่ามายุ่งกับผม!!!!!"



ผมสะบัดตัวออกจากนางพยาบาล 3 คน



และวิ่งไปหาหญิงสาวที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย



"อันจัง ...." น้ำตาไหล ... เธอเป็นอะไรไป ทำไมตัวซีดอย่างนี้



"เทโกชิคุง" เธอพูดด้วยเสียงอ่อนแรง จับมือของผมเอาไว้ด้วยแรงเท่าที่มี



"เธอเป็นอะไร .. ทำไมต้องมาอยู่ที่นี่ เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย บอกผมสิ!!"



เธอส่ายหัวเบาๆ น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง



"อย่าร้องไห้ ชั้นไม่มีค่าอะไรกับนายเลย.."



"อันจังเป็นคนที่ผมรัก ... ทำไมถึงจะไม่มีค่า"



เธอจับมือผมแน่นขึ้น



"ขอโทษนะ ... เทโกชิคุง"



และเธอก็หลับตาลง ....... นี่หรือ คือคำบอกลา ครั้งสุดท้ายของเรา?



'ติ๊ดดดดดดดดดดดด'



เสียงยืนยันชีพจร



ร่างกายไร้วิญญาณ



กับผม ที่นั่งจ้องเธออย่างไม่ไหวติง



--"ขอโทษนะ ขอโทษที่ไม่เคยบอก ว่าชั้นชอบเธอเหมือนกัน ขอโทษจริงๆ"



คำๆนี้ ที่มันกระซิบอยู่ในใจของเธอ ตลอดเวลา



เขาจะรู้รึเปล่า?



เขาจะรับรู้มันมั้ย ในเมื่อในเวลานี้ มันสายเกินแก้แล้ว



สายไปแล้ว สำหรับเขา ที่เสียใจ จนไม่สามารถทำอะไรได้อีก




--"ขอโทษนะ..เทโกชิคุง"