fEEl GooD & FeeL bAd project

ลำดับตอนที่ #2 : feel bad : -- last memorial

วันที่ 14 เดือน 02 ปี xxxx

    เวลา 6.01 นาฬิกา

    เช้าวันเสาร์วันหนึ่งในเมืองหลวงของประเทศที่ใครๆก็รู้จักเต็มไปด้วยผู้คนที่เดินสวนไปมาท่ามกลางแสงแดดสีทอง เด็กๆต่างก็วิ่งข้ามถนนเพื่อไปโรงเรียน ผู้ใหญ่ต่างก็ยืนรอรถเมล์เพื่อไปทำงานบ้างล่ะ ซื้ออาหารเช้าไปกินบ้างล่ะ บ้างก็หยุดซื้อดอกไม้ที่ flower shop ... อ้อ ! วันนี้วันวาเลนไทน์ แน่นอนว่ากุหลาบหลากสีที่อยู่ในถังน้ำธรรมดาๆ ย่อมขายดีกว่าวันไหนๆ และราคาก็จะ "แพงหูฉี่" เช่นกัน พระหลายองค์หยุดยืนรับบาตร แม่ค้าต่างกระวีกระวาดขายของ บางคนก็พาสุนัขออกมาเดินบ้างล่ะ แล้วฉัน??? ฉันกำลังทำอะไร????



    กว่าจะรู้ตัวก็เลยเวลา 8 โมงครึ่งไปแล้ว เด็กอายุ 17 อย่างฉันน่าจะไปโรงเรียน ไม่ใช่เกาะหน้าต่างดูผู้คนเช่นนี้ พ่อ??? แม่??? เลิกคิดไปได้เลยเพราะอยู่ตัวคนเดียวมา 6 ปีแล้ว พ่อแม่เลิกกันไป ... ต้องทำงานพิเศษจนได้ที่พักอย่างอพาตเม้นท์ริมถนนใหญ่ใจกลางเมืองอย่างนี้ก็บุญแล้ว แต่วันนี้ ฉันก็เกิด "ไม่อยากไปโรงเรียน" ขึ้นมา..



    "กลัว"

    คำๆนี้มันโผล่ขึ้นมากลางห้วงความคิดอันอ่อนแอของฉัน เพราะ"นายคนนั้น" บอกเลิกกับฉันเมื่อไม่นานมานี้ ฉันทนไปโรงเรียนเพื่อมองคู่อื่นรักกันในขณะที่ตัวเองเจ็บช้ำใจไม่ได้หรอก เลยต้องใช้คำนี้ มาอ้างให้ตัวเองรู้สึกดี และฉันจะไม่"กลัว"แน่ เมื่อเข้าใจดีว่าฉัน "ไม่ได้มีอะไร" กับนายคนนั้น ... ฉันทุ่มเทให้นายจนหมดหัวใจ ไม่สิ ! ร่างกายฉันก็มอบให้ แต่นายก็กลับทิ้งมันไปทุกอย่าง ฉันจึง "กลัว" ทุกสิ่งทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นตอนนี้ และ "ลูก" ฉันกลัวที่จะมี "เค้า"ขึ้นมา... ฉันไม่อยากให้เค้ามากำเนิดในตัวของฉัน เมื่อนายคนนั้นได้ไปแล้ว ฉันก็กลัวว่า "เค้า" จะเกิดมา แล้ว "ฉัน" ก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี...



    เป็นเวลา 12.59 นาฬิกา...ฉันรู้ตัวขึ้นมาอีกทีว่ายังไม่ได้กินอะไรแต่เช้า แต่ก็ช่างมันเถอะ ฉันไม่สนใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันแล้ว ต่อให้หิวสักเท่าไร พออาหารมาอยู่ตรงหน้า ก็ไม่อยากจะกินขึ้นมาซะอย่างนั้น



    "เบื่อ?" ไม่ใช่สิ "ไม่ต้องการใคร และสิ่งใด" ต่างหาก เพื่อนๆของฉันเคยบอกว่า "อกหักน่ะ รักษาแผลใจไม่นานหรอก แค่ virgin ไปสนใจมันทำไม" แต่ฉันว่า "virgin นั้นสำคัญมากๆ" เพราะฉัน "รักนาย" จึงยอมไป ไม่ได้คิดยั้งชั่งใจเลย



    "เพราะรัก จึงยอมมอบทุกสิ่งทุกอย่างไป ไม่สนใจว่าใครจะเป็นอย่างไร เขารักฉันมั้ย ฉันไม่รู้ ให้ฉันเป็นของเธอก็พอ" ประโยคน้ำเน่าที่ใครๆก็บอกกันว่าเห็นเกร่อในการ์ตูนตาหวานแดนญี่ปุ่น แต่ฉันว่ามันจริง! ฉันรักเค้า ฉันจึงยอมมอบทุกสิ่งทุกอย่างไป



     "แค่เพียงรักเท่านั้น แค่เพียงรักมันสามารถเกิดได้ทั้งความสุข และเศร้า เหงา และทุกข์ แม้แต่ความสุข ที่สุขสุดๆ จนไม่สามารถหาได้ตาม wonderland ทั่วไป..."



    รู้ตัวว่ากลับมาในโลกแห่งความจริงอีกทีก็เข้าช่วงเวลา 17.13 นาฬิกาแล้ว เด็กนักเรียนที่เห็นเมื่อเช้าจูงมือข้ามถนนจากโรงเรียนมาฝั่งนี้เพื่อกลับบ้าน(ผ่านไปตั้งแต่ 15 นาฬิกาแล้วล่ะ) ผู้ใหญ่เริ่มกลับมาเต็มถนนอีกครั้ง เพื่อกลับบ้าน และซื้ออาหารค่ำ ... บ้างก็อยู่คนเดียว กินคนเดียว อยู่เป็นครอบครัว ก็กินกันพร้อมหน้า ... ร้านดอกไม้ตอนนี้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษแฉกเช่นเมื่อเช้านี้ ดอกกุหลาบยังคงขายดี พระตอนนี้คงไม่มีเหลืออีกแล้ว ... แม่ค้า ยังคงขายของกันเช่นเดิม และตอนนี้ไม่มีอะไรพิเศษที่สุนัขจะมาเดิน...ตั้งแต่เช้า ฉันก็ยังไม่กินอะไรเช่นเดิม แต่ร่างกายนั้นก็ไม่ได้ร้องเรียกหรือแสดงออกมาว่า ฉันหิวแต่อย่างใด...



    "ไม่มีความรู้สึกเสียแล้ว" ไม่! "ฉันไม่รู้สึกเสียเอง"มากกว่า...

    แม่เคยบอกกับฉันว่าต้องกินอาหารให้ครบ 3 มื้อ ใน 1 วัน และต้องครบ 5 หมู่ ทุกวัน และยิ่งเวลาที่แม่กำลังตั้งท้องของฉัน แม่นั้นยิ่งกินอาหารที่มีประโยชน์มากกว่าเดิมเสียอีกพ่อนั้นก็ดูแลแม่อยู่ใกล้ๆ ... เวลานั้นมันหายไปเมื่อ 6 ปีที่แล้ว 6 ปีที่แสนจะทรมานเมื่อไม่มีบุพการีที่คอยดูแลเรามาตลอด แรกๆก็บอกจะมาเยี่ยมเรื่อยๆ หลังนั้นก็ค่อยๆน้อยลง จนหายไปเลย ฉันก็เฝ้าคิดว่า พ่อกับแม่ จะคืนดีกันหรือเปล่า และฉันอธิษฐานสิ่งนั้นทุกวัน



     "ถ้ามันเป็นจริง ฉันอยากให้พ่อแม่กลับมาตอนนี้มากๆ"

    ตอนนี้เป็นเวลา 21.41 นาฬิกา ฉันยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ... เตียงที่อยู่ข้างหน้าต่างสี่เหลี่ยมสีขาว ... ข้างเตียงมีรูปของฉัน และพ่อกับแม่ ตอนนั้นพวกเราคงรักกันมาก กอดกันซะแน่น ... และมีรูปของฉันคนเดียว เพิ่งถ่ายเมื่อวันปีใหม่นี่เอง ฉันไม่ได้เป็นคนที่สวยมาก แต่คิดว่าคงจัดไว้ประมาณ สวยเพียงพอดี ไม่ได้มากมายแบบดาวโรงเรียนเช่นนั้น ผิวขาวอมชมพูของฉัน ช่วยให้เหล่าผู้ชายหลงมากกว่า...



    ฉัน กำลังคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนตั้งแต่ตอนที่ฉันอายุ 5 ขวบ ฉันอยู่กับพ่อแม่ พ่อสอนฉันขี่จักรยานสี่ล้อ ถึงจะเป็นสี่ล้อ แต่มันก็ต้องเรียนรู้ว่า เลี้ยวยังไง เบรคยังไง ...  8 ขวบ จำได้ว่าเคยเข้าร่วมประกวดแต่งกลอนวันแม่ จำได้ว่าได้รางวัลรองชนะเลิศ แต่แม่ก็ร้องไห้ยกใหญ่ ...11 ขวบ รู้สึกว่าแม่จะทะเลาะกับพ่อทุกวัน และก็เลิกกันไปโดยปริยาย ... 16 ปี ได้เพื่อนรักมากๆคนหนึ่ง เธอเป็นที่วางใจของฉันทุกอย่าง แม้แต่ตอนนี้ด้วย ... 17 ปี ได้คบกับชายคนหนึ่ง และ ทุ่มเททุกสิ่ง ฉันยังจำวันนั้นได้ วันที่นายบอกลา ...



    แล้วฉันก็ยิ้มขึ้นมา ชีวิตที่ผ่านมา มีสิ่งที่น่าประทับใจมากไม่ใช่น้อย นี่คงเป็นรอยยิ้มแรกของวันนี้ล่ะมั้ง



    22.09 นาฬิกา ฉันล้มตัวลงบนที่นอนอีกครั้งเช่นเมื่อเช้าก่อนที่ฉันจะเขียนบันทึกนี้ ... หลับอยู่ในนิทราอย่างมีความสุข และหวังว่า ฉันคงไม่อยากจะตื่นขึ้นมาอีกแล้ว ข้อมือของฉัน เต็มไปด้วยเลือดสีแดงเข้มจนดำ มันเปื้อนที่นอน ฉันไม่แน่ใจว่าจะมีคนซักให้ฉันมั้ย แต่ฉันจะขอจบชีวิตของฉัน ตรงนี้ ที่นี้ เวลานี้ และไม่อยากจะโยนความผิดที่ฉันทำแบบนี้ให้กับใคร...สิ่งที่ฉันทำไปในวันนี้ก็เพื่อตัวเองเท่านั้น ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับชีวิตที่ผ่านมา ลาก่อน ทุกคน ลาก่อน .... ที่รัก