ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Fuchsia to Silver
เวลาผ่านไปหนึ่งคืนเต็ม เนิ่นนานราวกับเดินข้ามทะเลทรายที่แห้งแล้ง ถึงสองร่างที่นอนเคียงกันในคืนนั้นจะเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่ลำคอทั้งสองต่างแห้งผาก ดวงอาทิตย์ค่อยๆฉายขึ้นมายังท้องฟ้า ชีวอนรู้สึกตัวขึ้นก่อน เขาหันมองร่างที่นอนหมดเรี่ยวแรงอยู่ข้างๆ มือเรียวยกเกลี่ยปอยผมสีอ่อน พลางประกบจูบลงบนหน้าผากเบาๆ
“ไปนอนในห้องเถอะ” เขาอุ้มร่างบางมาไว้บนเตียง จัดแจงห่มผ้าให้เรียบร้อย การนั่งมองอีกฝ่ายหลับพริ้มทำให้ความทรงจำที่เพิ่งผ่านไปวนกลับเข้ามาในสมอง....ใบหน้าที่แดงเรื่อเขินอาย ริมฝีปากหอมหวานที่ชอบลังเลที่จะตอบรับ และเสียงครางเบาๆที่มากับลมหายใจร้อนๆอันหนักหน่วง....
ไม่ไหว...ขืนเอาแต่คิดเตลิดเปิดเปิงแบบนี้มีหวังไม่ได้ทำการทำงานเป็นแน่...ชีวอนสะบัดหัวไล่ความคิดลามกๆออกไป เขาเหลือบมองดวงหน้าหลับพริ้มของอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะจะยอมละสายตาแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปในที่สุด
ไม่นานโต๊ะอาหารมื้อเช้าสำหรับคนสองคนฝีมือพ่อครัวมือใหม่อย่างเจ้าหน้าที่เชว ชีวอนก็สำเร็จลงอย่างทุลักทุเล
สำหรับเขา แค่แฮมทอด ไข่ดาว และขนมปังปิ้งนั้นก็ยากเย็นจนแทบจะพังห้องครัวทะลายเป็นแถบๆ แต่ด้วยความตั้งใจที่มีอยู่ท่วมท้น สุดท้ายมันก็สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ชายหนุ่มจัดโต๊ะอย่างสวยงาม แล้วนั่งกางหนังสือพิมพ์รอให้อีกฝ่ายออกมา
ไม่นานคนที่ถูกหวังให้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะก็ผลักประตูออกมาจากห้อง ฮยอกแจขยี้ตาด้วยมือทั้งสองข้าง และทันทีที่ละมือออกมาแล้วเห็นภาพตรงหน้าก็ถึงกับอึ้งไปด้วยความเซอร์ไพรส์
“โอ้...” ร่างบางอุทานเบาๆ มองหน้าชีวอนก่อนจะยิ้มน้อยๆและเดินผ่านไปที่ครัวโดยไม่เอ่ยอะไร ชีวอนอึ้งไปกับรอยยิ้มนั้น มันน่ารักเสียจนเขาเกือบยั้งมือให้คว้าอีกฝ่ายมากอดตอนนั้นแทบไม่ได้
“เอานมมั้ยชีวอน?” เสียงฮยอกแจตะโกนมาจากข้างใน
“ไม่ล่ะ กินกาแฟอยู่”
“อืม”
ชีวอนสะดุ้งเมื่อคำตอบรับนั้นใกล้หูเหลือเกิน และจังหวะที่ยังไม่ทันตั้งตัว เจ้าเหมียวตัวแสบที่ไม่รู้ว่าเดินกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่นั้นจู่ๆก็กระโดดขึ้นมานั่งคร่อมขาเขา ศอกวางพาดไหล่ทั้งสองข้าง ใบหน้าหวานที่อยู่สูงกว่านิดหน่อยขยับยิ้มสรวลเมื่อเห็นตาที่เบิกนิดๆด้วยความแปลกใจของชีวอน
ทั้งสองจ้องตากัน ดวงตาเรียวเล็กคู่นั้นดึงดูดชีวอนจนต้องขยับหน้าเข้าไปใกล้ แต่อีกฝ่ายกลับหดคอหนี
“...ไม่ต้องเลย”
“แล้วขึ้นมาทำไม? จะอ้อนอะไรอีก”
“...ไม่ได้อ้อน”
“ก็แล้วมีอะไรล่ะ”
คนตัวเล็กเม้มปากอย่างดื้อด้าน ชีวอนอมยิ้ม ถึงปากจะบอกไม่ได้อ้อนแต่ดูยังไงก็เป็นท่าทางของลูกแมวขี้อ้อนอยู่ดี เขาเลื่อนมือใหญ่วางบนเอวบาง มองดูอีกฝ่ายยกนมที่ถืออยู่ขึ้นดื่มด้วยท่าทางสบายๆเหมือนเขาเป็นโต๊ะตัวหนึ่ง
“เป็นไงบ้าง เมื่อคืนน่ะ?” คำถามนั้นทำเอาร่างเล็กถลึงตา
“ถ้าถามอีกฉันจะต่อยหน้านาย”
ชีวอนหัวเราะ
“นี่...ถ้าจะนั่งกันแบบนี้ก็ไม่ได้กินพอดีสิ ”
“ก็ไม่ต้องกิน”
“ทำไมล่ะ? ฉันอุตส่าห์ตั้งใจทำนะ.”
ฮยอกแจจ้องตาเขาอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยมาด้วยเสียงเบา
“กินเสร็จนายก็ไปใช่มั้ยล่ะ?”
“...”
“ไม่ต้องไปสักวันไม่ได้เหรอไง”
เห็นมั้ยล่ะ อ้อนจริงๆเสียด้วย ชีวอนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ซึ่งก็ทำเอาฮยอกแจหรี่ตาอย่างไม่พอใจ
“มีอะไรตลกนักหนา!” ว่าแล้วก็เตรียมตัวจะกระโดดกลับลงไป แต่ชีวอนรีบคว้าสะโพกอีกฝ่ายไว้แน่น การเคลื่อนไหวรวดเร็วทำเอาเจ้าตัวเล็กร้องลั่น หันมาตีเขาดังปั่กด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ซึ่งนั่นยิ่งทำให้ชีวอนขยับยิ้มหนัก
“ไงล่ะ ร้องซะลั่นเลย ฮ่ะๆ!! ถึงได้ถามไงว่าเป็นไงมั่ง” เรื่องเมื่อคืนคงทำให้ร่างกายของฮยอกแจได้รับผลกระทบไม่น้อย ที่ชีวอนถามไม่ได้จะแหย่ให้อาย เขาเป็นห่วงจริงจังต่างหาก แต่ร่างบางกลับงอนหน้าดำหน้าแดง จะแก้ก็ไม่ทันแล้ว
“ปะ...ปล่อยเลยจะไปแล้ว!” เจ้าเหมียวที่ลงทุนอ้อน สุดท้ายก็โกรธจนกลายเป็นแมวขนพอง พยายามปีนลงจากตักร่างสูงทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายปีนขึ้นมาเอง แต่มีหรือที่ชีวอนจะปล่อยไปง่ายๆ
“จูบก่อน”
“ไม่!!”
“เร็ว ไม่งั้นไม่ปล่อยนะ ”
“ไม่!!”
“เร็ว” ชีวอนทำเสียงดุแต่หน้ากลับอมยิ้มบางๆ ฮยอกแจที่เข้าโหมดดื้อหันกลับมาจ้องทั้งๆที่ตาขวาง ความจริงจะดิ้นให้หลุดจากวงแขนนี้มันไม่เกินกำลังเขาหรอก แต่ในสภาพร่างกายแบบนี้...เขาคงต้องยอมแพ้
ชีวอนอาศัยจังหวะนั้นจับคางอีกฝ่ายบังคับเข้ามาแล้วฉวยโอกาสจุมพิตลงไปบนริมฝีปากสีชมพูสวยที่แสนงอน ร่างสูงแกล้งสัมผัสอีกฝ่ายอยู่เนิ่นนาน จนเจ้าขาวีนต้องผลักออกไป ดวงหน้าหวานมองค้อน แก้มขาวเป็นสีชมพูเรื่อขณะปีนลงไปจากตักที่ชีวอนยอมปล่อยให้เขาเป็นอิสระในที่สุด
ฮยอกแจกลับไปนั่งฝั่งตรงข้าม ตักแฮมใส่ปากเคี้ยวหมับๆแล้วไม่สนใจชีวอนอีกเลย
“ไปนะเจ้าเหมียว เดี๋ยวจะรีบกลับมาให้อาหารนะครับ” พูดพลางขยิบตากวนๆ มือคว้ากุญแจรถแล้วเดินออกไป แต่พอจับลูกบิดประตูเขาก็นึกอะไรขึ้นได้ ร่างสูงเดินกลับมาอีกครั้ง แล้ววางปืนลงบนโต๊ะตรงหน้าฮยอกแจ ร่างเล็กกระพริบตาปริบๆ ปากเคี้ยวหงุบหงับขณะมองด้วยสายตางงๆมาทางชีวอน มือใหญ่เอื้อมไปลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู
“เอาเก็บไว้ เผื่อฉุกเฉิน” เรื่องเมื่อวานยังทำให้เขานึกหวั่นไม่หาย ภาพที่ฮยอกแจโดนปืนจี้ขมับยังคงติดตาเหมือนเพิ่งเกิดไม่นานมานี้
“แล้วนายล่ะ?” ฮยอกแจถามย้อนกลับมา
“ที่ห้องทำงานมีอีก ไม่ต้องห่วง...เก็บดีๆล่ะ” พูดจบก็แอบยิ้มน้อยๆกับเจ้าเหมียวน้อยที่พยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วผลักประตูออกไปในที่สุด...
วันนี้ซองแทมาทำงานสายกว่าปกติ เขาวิ่งหอบแฮ่กๆเข้ามาที่ห้องทำงานของชีวอนเป็นอันดับแรกพร้อมข้อแก้ตัวมากมาย แต่พอมาถึงกลับไม่พบใครอยู่ในนั้น คนเป็นลูกน้องถึงกับโล่งอก แถมยังอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงเหตุผลที่ว่าทำไมลูกพี่ถึงมาสายทั้งๆที่ไม่เคยเกิดขึ้นแบบนี้.....สงสัยเรื่องเมื่อวานคงทำเจ้าเหมียวเสียขวัญจนต้องปลอบกันน่าดู .....คิดไปพลางหัวเราะคิกคักไปพลาง และระหว่างนั้นลูกน้องคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาบอกข่าวร้ายกับเขา
“พี่ซองแท ช่วยไปห้ามลูกพี่ของพี่หน่อยสิครับ!! เขาซ้อมคนร้ายตั้งแต่เช้าจนจะตายอยู่แล้ว!!”
ซองแทหน้าซีด...ตกลงไอ้เรื่องปลอบขวัญบ้าๆนี่เขาคิดไปเองคนเดียวสินะ....ชายหนุ่มกุมขมับ
“ปล่อยไปเถอะ ต่อให้ตอนนี้ห้ามได้ก็คงย้อนกลับมาเอาจนตายอยู่ดี”
....ก็แค่หวังให้ลูกพี่ไม่ลืมกฏหมายบ้านเมืองเป็นพอ...
และไม่นานหลังจากนั้น ซองแทก็มีเรื่องดึงดูดความสนใจของชีวอนได้ในที่สุด ... เขารีบวิ่งไปยังห้องขังคนร้ายผู้อับโชค ชีวอนยืนเหยียบหน้าอกนักโทษชายที่ตาบวมฉึ่งอยู่ในนั้น
“ลูกพี่ครับ!!”
ดวงตาขวางที่ทำเอาซองแทถึงกับลอบกลืนน้ำลายไปอึกหนึ่งหันมอง
“มะ...เมื่อกี้สายของเราติดต่อมา พะ..พบตัวลูกชายของออสการ์แล้วครับ!!”
ชีวอนถอดถุงมือหนังสีดำปาลงกับพื้น แล้วก้าวยาวๆออกมาในที่สุด.......................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น