ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Green to Silver
ชีวอนอาบน้ำเสร็จสรรพแล้วก็นั่งดูงานอยู่ต่อสักพัก หลังจากนั้นก็ปีนขึ้นเตียงนอน หูได้ยินเสียงเพื่อนร่วมชายคาส่งเสียงกุกกักขณะแต่งตัว แต่ไม่นานก็เงียบไป............................................................ซะที่ไหนกัน?!
ไฟภายในห้องนอนดับลง จังหวะเดียวกับที่เกิดเสียงสวบสาบดังขึ้นข้างตัว ชีวอนรีบหันไปยังทิศต้นเสียง มือสะกิดโคมไฟดวงเล็กเปิดขึ้น
เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์สว่างกระพริบตาปริบๆหันมองตอบกลับมา
“เฮ่ย! ขึ้นมาทำไม?!”
“นอน”
“ทำไมไม่ไปนอนที่เดิม!!”
เวรกรรม!.....ขืนมานอนแบบนี้ไอ้หมอนี่มีหวังได้เสร็จเขาแน่! ไอ้ตัวเล็กนี่มันเห็นเขาเป็นท่อนไม้หรือไงวะเนี่ย!!
เจ้าเหมียวตัวปัญหาเอียงคอสงสัย...
“ที่เดิม? โซฟานั่นน่ะเหรอ?”
ชีวอนพยักหน้า
“ทำไมฉันต้องไปนอนตรงนั้นล่ะ? แล้วทำไมนายถึงได้นอนตรงนี้?”
“ก็...ก็เรานอนด้วยกันไม่ได้...” .....ยิ่งเรื่องเพิ่งเกิดหมาดๆด้วย....
“ทำไมไม่ได้?”
ชีวอนยกปัญหาเรื่องขนาดตัวมาใช้เป็นเหตุผล แต่นั่นกลับไม่ได้ผล แถมยิ่งทำให้อีกฝ่ายตัดสินใจล้มตัวลงนอนง่ายขึ้น
“ฉันจะแบ่งที่ให้นายกว้างๆเลยละกัน นี่...เท่านี้เลย โอเคนะ..” พูดจบก็ล้มตัวลงห่มผ้าหลับตาสนิท ชีวอนได้แต่กุมขมับ
“.....โธ่เว้ยย!” ในที่สุดเจ้าของห้องตัวจริงก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ชีวอนลุกออกจากเตียง แล้วก้าวอาดๆออกมาด้านนอก
ป่วยการจะเถียง เด็กนั่นไม่รู้ว่าซื่อเกินรึไม่มีความคิดก็ไม่รู้ แค่นี้ดูไม่ออกหรือไงว่าคนอย่างเขาพร้อมจะกดไอ้เอวบางๆนั่นลงกับเตียงแล้วลงมือขม้ำได้ทุกเมื่อ ทั้งๆที่ปากก็บอกว่าไม่เอาๆ แต่การกระทำมันกลับเปิดโอกาสตลอดชนิดที่ว่าถ้าเขาเป็นนักล่าที่แท้จริงๆล่ะก็ เจ้ากวางน้อยที่คอยแต่จะเดินหันหลังให้ราชสีห์นั่นก็คงไม่มีทางรอดเงื้อมมือมาได้นานถึงเพียงนี้แน่นอน!
สุดท้ายเมื่อโดนเนรเทศ...ไม่สิ...เมื่อเนรเทศตัวเองออกมาเสร็จสรรพ ชีวอนก็ชงกาแฟมานั่งทำงานต่อให้รู้แล้วรู้รอด ขืนเขามัวแต่คิดหาวิธีรับมือกับเจ้าเหมียวหน้ามึนตัวนั้นอยู่ทั้งวี่ทั้งวันมีหวังได้ฟุ้งซ่านไม่เป็นผู้เป็นคนกันพอดี ..
ชีวอนหยิบเอกสารที่ซองแทเอามาให้เปิดออกดู ในนั้นมีข้อมูลของออสการ์ตามที่เขาได้ขอไว้...จะว่าไป เรื่องลูกบุญธรรมของออสการ์ บอกตามตรง เขาคิดว่ามีความเป็นไปได้ว่าเด็กคนนั้นอาจเป็นคนเดียวกันกับเจ้าเหมียวที่นอนแผ่หราอยู่บนเตียงของเขาอยู่ในตอนนี้ แต่เนื่องจากประวัติออสการ์นั้นหายากพอๆกับงมเข็มในมหาสมุทร การที่จะสืบเรื่องของลูกบุญธรรมของหมอนั่นคงเป็นไปได้ยาก แต่ก็ไม่ถึงกับว่าจะเป็นไปไม่ได้ ..เขาลอบเก็บรูปเจ้าเด็กความจำเสื่อมเพื่อกันเหนียวไว้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่รู้เรื่องนี้...แต่ถ้ารู้จะคิดยังไงนะ....
สองชั่วโมงผ่านไป และระหว่างนั้นจู่ๆประตูห้องนอนก็เปิดออก ร่างบางในชุดนอนหลวมโครกเดินหยีตาออกมา
“ทำไมอีกล่ะ?”
“หิว.....”
หิว.....อืม...ถ้าเป็นเด็กเขาคงต้องเอาขวดนมยัดปากสินะ แต่นี่มันเลยเด็กมาพักใหญ่แล้ว...ทำเป็นไม่สนใจคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดล่ะ...ชีวอนคิด ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่คิดจะรบกวนเขาจริงๆ เจ้าเหมียวเดินขยี้ตาไปยังโซนห้องครัว คงไปหาอะไรกินตามที่บอก ชีวอนไม่ได้สนใจเสียงกุกกักๆที่เกิดขึ้น จนกระทั่ง...
“อ๊ะ...!!”
ร่างสูงลุกพรวด รีบวิ่งเข้าไปที่ครัวอย่างรวดเร็ว เห็นร่างบางยืนเลียมือตัวเองอยู่ที่หน้ากระติกน้ำร้อนด้วยสีหน้ายุ่งๆ
“เกิดอะไรขึ้น?!”
เด็กหนุ่มชี้ไปที่กระติกน้ำร้อน
“ฉันใช้ไม่เป็น มันเลย...ลวกมือ...”
ชีวอนส่งเสียงจิ๊จ้ะในลำคอ
“เอาไปล้างน้ำเย็นข้างหลังนู่นไป นายนี่นะ! ดึกดื่นแล้วยังไม่วายสร้างความเดือดร้อนนะเจ้าบ้า!”
คนโดนว่าก้าวถอยไปไกล เขาเอามือไปล้างน้ำเย็น แล้วยืนนิ่งถูมือไปมองชีวอนไปด้วยดวงตาละห้อย
ชีวอนตรวจดูกระติกน้ำร้อน สงสัยคงใส่น้ำเยอะไป เขาเลยถอดปลั๊ก เปิดฝา แล้วตักน้ำออก ระหว่างนั้นปากก็ไม่วายบ่นไปด้วยความเคยชิน
“ตกลงนายแค่ความจำเสื่อมหรือติ๊งต๊องกันแน่ เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้ ไม่ใช่เด็กแล้วนะ น่ารำคาญจริง!”
“รำคาญ...ฉัน?”
“ เออสิ! ดูสิเนี่ยป่านนี้ชาวบ้านเขาหลับกันไปหมดแล้ว ฉันยังไม่วายต้องมาเหนื่อยกับนายอีก...”
“นายเหนื่อยเหรอ?”
“เหนื่อย! เหนื่อยมากด้วย! ถ้าขืนยังทำตัวเป็นภาระอยู่อย่างนี้ฉันแย่แน่!”
“ฉัน...เป็นภาระมากเลยจริงๆน่ะเหรอ?”
“เออ!!” มือหนากระแทกฝากระติกปิดปึง จังหวะเดียวกับที่เสียงเรื่อยๆของคนผมบลอนด์พึมพำอยู่ด้านหลัง
“งั้นแล้วฉันต้องทำยังไงก่อนล่ะ? เก็บของ?...อ่า... ไม่มีของให้เก็บนี่นา...”
ร่างสูงหันมองอีกฝ่าย พยายามทำความเข้าใจกับคำพูดเหล่านั้น
“...ถ้างั้น...ถ้างั้นไปเลยแล้วกัน...” พูดจบก็เดินตรงไปทางประตูอย่างรวดเร็ว เท้าที่โผล่ไม่พ้นกางเกงนอนตัวยาวสะดุดนิดหน่อย เขาก้มลง มองหาลองเท้าคู่เดิมของตน
“ดะ...เดี๋ยว จะไปไหน?” ชีวอนตามออกมาด้วยสีหน้างุนงง
“ก็ฉันทำให้นายลำบาก ........”
เพียงแค่ประโยคสั้นๆ ชีวอนก็หน้าชา เขาอยากจะกัดปากตัวเองให้เลือดซิบ แต่นาทีนี้ไม่ใช่เวลาจะมาทำแบบนั้น
ร่างสูงก้าวเข้าไปหาคนตรงหน้า คว้าแขนรั้งไว้แล้วดึงเข้ามากอดในเสี้ยววินาที....
รู้สึกผิด...ตอนนี้ความรู้สึกผิดกำลังหัวเราะเยาะคนปากพล่อยอย่างเขาจนทิ้งมาดสุภาพบุรุษแข็งแกร่งไปสิ้น สมองเอาแต่ตั้งคำถามโง่ๆกับตัวเองว่าทำอะไรลงไป? ทำไมถึงเลวขนาดนี้? คิดได้ยังไงถึงพูดไปแบบนั้น? เขาอยากจะกอดคนๆนี้ กอดให้แน่นจนอีกฝ่ายรับรู้ได้ถึงความรู้สึกผิดที่เขามีอยู่ท่วมท้นในนาทีนี้...
เวลานั้นคนในอ้อมแขนตัวแข็งทื่อ สีหน้าที่ไม่เคยแสดงอารมณ์ใดๆเริ่มแสดงออกถึงความงุนงงออกมา รองเท้าในมือร่วงหล่นลงพื้น ....
“...ชี..วอน...?.”
“ขอโทษ....”
เรียวแขนแกร่งโอบร่างในอ้อมกอดแน่นกว่าเดิม ใบหน้าคมกดลงกับเส้นผมสีอ่อนที่นุ่มราวเส้นไหม...เขาไม่เคยทำกับใครแบบนี้มาก่อน...และแน่นอนว่าพอเจอสัมผัสนี้..ก็ไม่คิดจะใช้อ้อมกอดนี้กับใครอีกแล้ว..
คำขอโทษพร่ำกระซิบอยู่เนิ่นนาน ..นานจนเขาคิดว่ามันจะไม่ได้ผลแล้ว ร่างเล็กยังคงเฉยชา ยืนตัวแข็งนิ่งเหมือนไม่รับรู้เลยสักนิดว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไร...คนในอ้อมกอดทอดสายตาว่างเปล่าข้ามไหล่หนาไปเบื้องบน ...ชีวอนทำอะไร? เขาต่างหากที่ต้องขอโทษ เขาต่างหากที่ต้องบอกคำนี้แล้วเดินออกไป หยุดทำความเดือดร้อน หยุดทำตัวเป็นภาระสักที...
....เขาที่สร้างความลำบาก สมควรแล้วที่ต้องไปจากที่นี่.......ไป...ในที่ๆเขาก็ยังไม่รู้ว่าจะมีคนที่ไม่ลังเลที่จะกอดเขาแบบนี้อยู่อีกมั้ย...........
แล้วถ้าไม่มีล่ะ...?
มือเล็กที่เคยว่างนิ่งอยู่ข้างลำตัว ขยับขึ้นกอดตอบกลับไปในที่สุด....ใบหน้าหวานค่อยๆก้มงุดลง ซุกหลบในไหล่กว้างที่แนบชิด
...และระหว่างความเงียบที่ยาวนาน ชีวอนก็รับรู้ได้ถึงน้ำอุ่นๆที่ซึมเข้ามาจากดวงหน้าที่ซุกกับไหล่ของเขา
“....อย่าเลย..”
“หืม?..”
“...อย่าไล่...อย่าไล่ฉันเลยนะ” ร่างเล็กพูดเสียงอู้อี้ หากแต่ชีวอนก็ได้ยินชัดเจน มือเล็กกอดเขาแน่นขึ้น เสียงสะอื้นนั้นก็ดูจะชัดเจนขึ้นกว่าเดิม
“ฉันอยากอยู่ที่นี่...ขอโทษ..จะไม่ทำแล้ว...”
“...”
“...ขอฉันอยู่เถอะนะ ชีวอน...”
แค่วินาทีแรกที่เห็นความอ่อนโยนของคนในอ้อมกอด ชีวอนก็ปฏิเสธไม่ลงตั้งแต่วินาทีนั้น....เขาเลื่อนมือมาลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ
“อย่าพูดแบบนั้นสิ ฉันจะไปไล่นายลงได้ยังไง”
ร่างบางรีบดันตัวออกมาประท้วงทันที
“แต่นายบอกว่า...”
ชีวอนจับสองข้างแก้มแล้วดึงใบหน้านองน้ำตานั้นเข้ามาใกล้ ก่อนจะฉวยโอกาสทองจูบบนกลางหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ
“ลืมไปซะเถอะ สัญญา..ว่าจะไม่มีคำพูดแบบนั้นอีกแล้ว”
“......”
“โอ๊ยย!!”
เจ้าเหมียวแสบกระทืบเท้าชีวอนจนร้องลั่น ก่อนจะผลักจอมฉวยโอกาสออกไปห่างแล้วเดินลากขากางเกงผิดส่วนของตนกลับเข้าห้องนอนไปในที่สุด
“เฮ้ๆ! แล้วบะหมี่ที่แกะค้างไว้ไม่กินแล้วหรอ? ...ให้ฉันเอาเข้าไปให้ในนั้นมั้ย?”
กริ๊ก! เสียงลงกลอนล็อคประตู.......ดูท่าว่าคืนนี้ เจ้าหน้าที่ ชเว ชีวอนคงได้นอนโชฟาแน่นอนแล้ว..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น