คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Orange to Silver
มือใหญ่ที่ใต้น้ำเริ่มเคลื่อนไปยังจุดอันตราย ร่างเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งเฮือก เขารีบยกมือปิดปากตัวเองก่อนที่มันจะส่งเสียงอะไรแปลกๆออกมา
“อะ...ปะ...ปล่อย...”
“หืม? ...” ร่างสูงส่งเสียงในลำคอเบาๆ เขามองดวงหน้าหวานที่ถูกไอน้ำสีขุ่นคั่นกลางเอียงหลบสายตาของเขาที่จ้องตรงเข้าไป
มือเรียวเล็กปิดหน้าที่แดงซ่านไว้ครึ่งหนึ่ง ...ชีวอนมองภาพนั้น เริ่มรู้สึกถึงเสียงหัวใจของตนที่เต้นถี่ขึ้นกว่าเดิม...ทั้งๆที่ตอนแรกตั้งใจจะแค่แกล้งเล่นๆเท่านั้น แต่ทำไม...พอเอาเข้าจริง บรรยากาศมันกลับพาเอาทั้งมือทั้งสายตาของเขาเคลื่อนไหวรุกเร้าไปเองโดยอัตโนมัติ...
“อะ...อา....”
ขนาดไม่ได้ตั้งใจ มือที่เต็มไปด้วยความชำนิชำนาญของชีวอนก็บงการให้ร่างบางเผลอส่งเสียงครางลอดไรมือออกมาจนได้
“...จะกลั้นไว้ทำไม..” เสียงทุ้มกระซิบอย่างเป็นต่อ
“อย่านะ..ชี..วอ......อ๊ะ....”
ปลายลิ้นรักสนุกสัมผัสต้นคอขาวโดยไม่ฟังเสียง มือเล็กพยายามดันไหล่หนาออกไปจากตน
“...ไม่เอา..”
“.......”
“...ดะ..เดี๋ยว...อย่า....”
“.....”
“อะ....บอกวะ...อย่า...บอกว่าอย่าไง!!!!!!!”
จะบอกว่าเสียมาดที่สุดเท่าที่ใช้ชีวิตมาเลยก็ได้ เมื่อจู่ๆร่างบางที่คิดว่าไม่นานก็จะกลายเป็นลูกนกร้องจิ๊บๆในกำมือนั้นจู่ๆก็แผลงฤทธิ์ จับหัวชีวอนกดลงกับน้ำจนหมดท่า
ทันทีที่เสียศูนย์ เจ้าเหมียวตัวแสบก็รีบกุลีกุจอปีนขึ้นจากขอบอ่าง แล้วโกยแนบออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
“อะ...ไอ้แสบเอ๊ย!” สถบพลางไอค่อกแค่กสำลักน้ำสบู่ที่ทำเอาแสบไปทั้งตาทั้งจมูก มือเรียวคู่เดียวกับที่ใช้ก่อเรื่องเมื่อครู่ยกขึ้นเสยผม ก่อนจะเอนตัวพิงอ่างที่เหลือเขาเพียงคนเดียวในนั้น นัยน์ตาคมเหม่อมองไอน้ำที่ลอยฟุ้งเบื้องหน้า
“......เกือบไปแล้วนะ”
....... เกือบไปแล้ว.......เกือบไป...
.....ร่างบางที่เพิ่งมีชีวิตรอดมาจากสถานการณ์อันตรายมาได้หมาดๆยืนพิงบานประตูห้องนอนด้านนอก ผ้าผืนใหญ่ที่คว้าติดมือมาได้ใช้พันร่าง มือเล็กจับไปที่กลางอก....ผู้ชายคนนั้นกำลังทำให้หัวใจของเขาทำงานอย่างหนัก...
นึกภาพย้อนไปก็พาลหน้าร้อนวูบขึ้นมาโดยอัตโนมัติ จุดที่ถูกสัมผัสยังคงรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวที่ร้อนผ่าวไปทั่วร่าง วินาทีที่ต้นคอของเขาถูกปลายลิ้นสัมผัส...ยิ่งคิดยิ่งทำเอาหน้าร้อนจนชา เจ้าเหมียวน้อยยกหลังมือนาบหน้าตัวเอง นึกถึงเสียงบ้าบอที่หลุดออกไปอย่างไม่ตั้งใจในตอนนี้ทำเอาเข่าอ่อน ทรุดลงไปนั่งคุดคู้อยู่บนพื้น
น่าอาย..น่าอายเป็นบ้า! โอ๊ยย!
“กึกๆ...” ชีวอนที่ออกมาจากห้องน้ำแล้วพยายามดันประตูเปิด แต่อะไรสักอย่างขวางไว้ ร่างสูงเลิกคิ้วน้อยๆ แต่พอเห็นรอยน้ำที่เปียกบนพื้นเขาก็รู้ได้ทันทีว่าอะไรที่ขวางประตูอยู่ด้านนอก
“นี่...เจ้าเหมียว อยู่ตรงนั้นใช่มั้ย?” ชีวอนพูดกับประตู หวังว่าอีกฝ่ายที่พิงอยู่จะได้ยิน คนถูกเรียกได้ยินถ้อยคำนั้นเต็มสองหู เพียงแค่ยังไม่พร้อมที่จะตอบกลับไป เขาจึงได้แต่นั่งกอดเข่าเงียบๆ
ชีวอนแนบหน้าผากเข้ากับบานประตู บ้าเอ๊ย...ตอนนี้ความสนุกมันเปลี่ยนมาเป็นความรู้สึกผิดซะแล้ว...
“ได้ยินสินะ...ฉันขอโทษ”
“......”
“ขอโทษ ฉันแค่........” พยายามจะหาทางอธิบาย แต่จะให้พูดว่าอะไร? เพราะมันห้ามไม่อยู่? เพราะสถานการณ์มันพาไป หรือเพราะนายมัน....น่ารัก....?
“นี่....”
“อย่าทำอีก....”
ชีวอนกระพริบตา แค่คำสั้นๆก็ทำเอาหัวใจพองโต...สงสัยเขาจะเป็นเอามากซะแล้ว..
“อย่าทำอีก ตราบใดถ้าฉันยังไม่อนุญาต..ห้ามทำแบบนั้นอีกเข้าใจมั้ย?”
ตราบใดถ้าฉันยังไม่อนุญาต....ชีวอนชอบคำนี้ เขาเผลออมยิ้มกับมันจนอีกฝ่ายลุกขึ้นผลักประตูเปิด
ทั้งคู่สบตากัน ดวงหน้าหวานที่เชิดน้อยๆนั้นแดงก่ำ
“บอกมาสิว่าเข้าใจมั้ย!?”
“อ่า โอเคๆ”
เจ้าเหมียวสะบัดหน้า แถมค้อนใส่ลูกเบ้อเริ่ม เขากระแทกร่างสูงไปให้พ้นทาง ก่อนจะเดินลงส้นเท้าปึงปัง ก้าวสวบๆกลับไปในห้องน้ำได้ในที่สุด...
ชีวอนอาบน้ำเสร็จสรรพแล้วก็นั่งดูงานอยู่ต่อสักพัก หลังจากนั้นก็ปีนขึ้นเตียงนอน หูได้ยินเสียงเพื่อนร่วมชายคาส่งเสียงกุกกักขณะแต่งตัว แต่ไม่นานก็เงียบไป............................................................ซะที่ไหนกัน?!
ไฟภายในห้องนอนดับลง จังหวะเดียวกับที่เกิดเสียงสวบสาบดังขึ้นข้างตัว ชีวอนรีบหันไปยังทิศต้นเสียง มือสะกิดโคมไฟดวงเล็กเปิดขึ้น
เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์สว่างกระพริบตาปริบๆหันมองตอบกลับมา
“เฮ่ย! ขึ้นมาทำไม?!”
ความคิดเห็น