ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Yellow to Silver
ตี๊ดดดด!! ตี๊ดดดด!!!
“อะไรซองแท?!”
“ลูกพี่ครับ อยู่ไหนแล้ว?”
“ทำไม? มีอะไร?”
“ผมเอาเอกสารมาให้ที่ห้องแล้ว แต่..แต่ไม่เห็นเจ้าเหมียวสักตัวเลยอ่ะครับ”
เจ้าของเสียงทุ้มอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ตอนนี้เขาหมดภารกิจสำหรับวันนี้แล้ว กำลังขับมอเตอร์ไชค์ดิ่งกลับบ้าน แต่ตอนนี้ร่างสูงกำลังเดินอยู่ในซุปเปอร์มาเกต นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เข้ามาในที่แบบนี้ ต้องขอบคุณเจ้าเหมียวผอมโกรกที่บ้านที่ทำให้เขาไม่ลืมว่าการซื้อของในซุปเปอร์ฯนั้นทำยังไง
“ไม่เห็นสิ่งมีชีวิตอะไรเลยเหรอ?”
“ครับ”
“งั้นลองเรียกดู”
“อะ...เหมียวๆ เจ้าเหมียว เจ้า...อะ...เฮ่ย!! ลูกพี่ มีเด็กผู้ชายเดินออกมาจากห้องน้ำน่ะครับ!!” ความซื้อบื้อของซองแททำให้ชีวอนหลุดขำออกมาอีกครั้ง เขาหยิบกระป๋องน้ำอัดลมใส่ตะกร้าก่อนจะพูดกลับไป
“นั่นล่ะเจ้าเหมียวล่ะ”
“ห๊า!!”
“เป็นไง แมวผีชัดๆเลยว่ามั้ย”
“นะ...นี่ลูกพี่เลี้ยงเด็กผู้ชายเหรอครับ!!!!!”
“...ห๊ะ?!”
“เด็กหนุ่มตาโต ผิวขาวหน้าตาน่ารัก ถะ...แถมเรียกว่าเจ้าเหมียวอีก...นี่...นี่ที่ไม่มีแฟนเพราะรสนิยมของลูกพี่เป็นแบบนี้นี่เองเหรอครับเนี่ย”
ฝ่ามือหนาเผลอบีบกระป๋องน้ำในมือจนมันส่งเสียงฟ่อออกมาเบาๆ ชีวอนกัดฟันกรอด
“ไอ้ซองแท...อยู่กินข้าวเย็นกับฉันก่อนนะ เดี๋ยวจะรีบกลับเอาลูกตะกั่วไปเสิร์ฟเดี๋ยวนี้เลย!!!!”
“อะ..ห๊ะ...ผะ..”
ชีวอนวางสายไป สงสัยพรสวรรค์ของไอ้ลูกน้องคนสนิทคงเป็นการกวนโมโหเจ้านายความอดทนต่ำอย่างเขาเป็นแน่ จากที่ค่อยๆเลือกนู่นเลือกนี่อย่างใจเย็น ตอนนี้ชีวอนเปลี่ยนเป็นโยนข้าวของใกล้มือลงตะกร้าอย่างเกรี้ยวกราดจนพนักงานในร้านพากันจับตามองเขาอย่างหวาดหวั่น
พอกลับถึงบ้านได้ ร่างสูงก็เหวี่ยงถุงของที่ซื้อมาใส่ตักคนผมบรอนด์ก่อนจะตรงเข้าคว้าคอซองแทที่หนีไม่ทันบีบแล้วเขย่าๆจนลิ้นจุกปากทันที
“ฉันเป็นเพื่อนเล่นแกเหรอห๊า ไอ้ซองแท!!!!!”
“อะ..อะ...ขอโทษคร๊าบบบบลูกพี่!!!”
ระหว่างที่ปล่อยให้หัวหน้ากับลูกน้องสะสางคดีส่วนตัวกันไป ร่างเล็กที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟาก็เริ่มรื้อของในถุงออกมาวาง เขาแกะขนมกิน เปิดน้ำดื่ม และเริ่มสนใจกับของชิ้นหนึ่งที่ไม่เคยรู้จัก
“นี่อะไร?”
เสียงของเขาทำให้สงครามสงบลง ซองแทไหลไปกองอยู่บนพื้น ส่วนชีวอนที่ยอมลดราวาศอกปัดไม้ปัดมือก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม เปิดกระป๋องเบียร์แล้วดื่มอั่กๆ
“ยาทาแผล ที่หน้านั่นไง แขน คอนั่นอีก”
มือเล็กเลื่อนจับแก้มตน ก่อนจะเรื่อยไปที่คอ แล้วมองหารอยแผลที่แขนทั้งสองข้าง
“มีตั้งแต่เมื่อไหร่ ” เขาว่า ก่อนจะใช้ดวงตาซื่อๆมองหน้าชีวอน
“นายนี่ก็ช่างสังเกตนะ มองอยู่ตลอดเลยหรอไงกัน?”
เบียร์แทบถูกพ่นออกมาจากปาก ชีวอนถลึงตา เหลือบมองซองแทที่หัวเราะคิกคักขึ้นมาทั้งๆที่สภาพปางตาย
“ขำบ้าอะไรวะ! ถ้าตาไม่บอดมันก็ต้องเห็นเป็นธรรมดาไม่ใช่เหรอไง!!”
“ทะ..ที่อื่นน่ะพอเห็นครับ แต่ที่คอ...”
“ไอ้ซองแท!!!!”
“โอย หนวกหู” ร่างเล็กยกนิ้วแยงหู คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันพร้อมสีหน้าหงุดหงิดเล็กๆก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินไปยืนหน้ากระจกแล้วมองแผลตนอยู่เงียบๆ ชีวอนมองตามร่างนั้น นึกหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“นี่นายกล้าดียังไงมาพูดแบบนั้นกับผู้มีพระคุณอย่างฉันห๊ะ ไอ้เหมียว!”
“พระคุณอะไร?”
แค่คำถามสั้นๆก็ทำเอาชีวอนเลือดขึ้นหน้าอย่างรวดเร็ว
“ที่ฉันเก็บนายมานี่คิดว่าฉันอยากทำนักหรือไง!!”
ดวงตาโตของคนหน้ากระจกเหลือบกลับมาทางชีวอนทันที นัยน์ตาเฉื่อยๆคู่นั้นจับจ้องอยู่นาน..นาน..เหมือนจะรอให้แก้ไขคำพูดดังกล่าว......
ชีวอนเองก็หยุดการเคลื่อนไหวไปชะงัก ความจริงถ้าเขาเหวี่ยงขนาดนี้ล่ะก็คงได้มีลงไม้ลงมือกันบ้างแล้ว แต่ทันทีที่สบตากับร่างบางที่หันมองมา...น่าแปลกที่เขากลับคิดเพียงแค่ว่าอยากย้อนเวลาไปเก็บคำพูดบ้าๆของตัวเองกลับมา..
“ละ...ลูกพี่...”
ซองแทคนกลางปีนขึ้นมาจากพื้น เขาเกาหัวแกรกๆพลางมองไปที่คนทั้งสอง ก่อนจะเลือกที่จะเดินไปทางชีวอน
“ละ...ลูกพี่ ไปดื่มเบียร์ข้างล่างกันสักหน่อยดีมั้ย......ครับ”
ปัง!
ร่างบางเป็นฝ่ายปลีกตัวออกไปก่อน เด็กหนุ่มผมบลอนด์เดินอาดๆคว้าประตูห้องนอนของชีวอนเหวี่ยงปิดแล้วขังตัวเองอยู่ในนั้น ร่างสูงลุกพรวด เตรียมจะตามไป แต่พอหันมาเห็นซองแทก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ควรมาเสียมาดต่อหน้าลูกน้อง เลยได้แต่เหวี่ยงกระป๋องเบียร์ลงถังอย่างแรงแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกครั้ง
“อะ...เอ่อ...งั้นผมกลับ...กลับก่อน....”
“ไม่ต้อง”
“อะ...ครับๆ”
ชีวอนใช้เวลาสงบสติอารมณ์อยู่สักพัก เขาลุกขึ้นไปหยิบเอกสารมาวางบนโต๊ะ และนั่งลงตำแหน่งเดิม
“เรื่องเรนารี่ เม จัดการเรียบร้อยรึยัง?”
“อ่อ ครับ ตอนนี้เธอกลับไปแล้ว แต่ต้องรออีกสักพักกว่าจะส่งข่าวครั้งต่อไปได้”
“อืม...”
“อา...ลูกพี่ครับ ผม...ขอถามเรื่อง..จะ...เจ้าเหมียวนั่นหน่อยได้มั้ย?”
นัยน์ตาคมหรี่ลงทันที
“ทำไม?” เสียงเข้มของชีวอนทำให้ซองแทกลืนน้ำลายลงคอโดยอัตโนมัติ
“ผมคุยกับเขา เหมือนเขาจะจำอะไรไม่ได้เลย...”
“ความจำเสื่อมน่ะสิ...” จากนั้นชีวอนก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ลูกน้องของตนฟัง ซองแทเป็นผู้ฟังที่ดีมาตลอด มีแค่ครั้งนี้เท่านั้นที่จู่ๆเขาก็แทรกขึ้นมากลางคัน
“ลูกพี่! รึว่าเขา......”
ชีวอนส่งเสียงชู่ววพลางทำหน้าดุ เขาดูไม่ตื้นเต้นในอากัปกริยาของซองแท ชีวอนขยับตัวเข้ามาใกล้ เหลือบมองไปทางประตูห้องนอนอย่างระมัดระวัง ก่อนจะหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง และส่งให้ซองแท
“เก็บซะ” ซองแทมองรูปในมือแวบหนึ่ง ...มันเป็นรูปของเจ้าเหมียวขี้งอนคนเมื่อครู่นี้ ตอนนอนสลบไสลอยู่บนโซฟาตัวเดียวกับที่เขานั่งอยู่ ที่มือทั้งสองข้างถูกล็อคเข้ากับขาโต๊ะ ดูแล้วน่าอนาถใจ......ดูได้แวบหนึ่ง ประตูห้องของชีวอนก็เปิดออก เจ้าเหมียวของลูกพี่เขาก็เดินพกหน้าตาแสนงอนออกมาคว้าผ้าขนหนูที่พาดอยู่ใกล้ๆกระจกโยนขึ้นพาดบ่า แล้วเดินกลับเข้าไปอีกครั้ง ดูเหมือนกำลังจะอาบน้ำ...
ซองแทถอนใจโล่งอก เขาพลิกรูปนั้นคว่ำหลบสายตาได้ทันเวลาพอดี...
“กะ..เกือบไป...”
ชีวอนเองก็ถอนใจเช่นกัน
“เอาเถอะ ยังไงก็เอาให้รู้ก่อนละกันว่าชื่ออะไร ลูกเต้าเหล่าใคร” ร่างสูงว่า กระดกเบียร์กระป๋องที่สองเข้าปากแล้วเอ่ยอีก
“...ถ้าไม่ใช่ลูกหลานออสการ์ ฉันจะได้พาไปหาหมอสักที ปล่อยไว้แบบนี้...”
“แล้วถ้าใช่ล่ะครับ?”
.....ถ้าใช่.............ถ้าใช่เหรอ?.......................
“ระ...เรื่องนั้นค่อยว่ากัน”
ระหว่างนั้นเสียงอะไรบางอย่างก็ดังออกมาจากในห้องนอน
“อ๊า! อะ..! อะไรเนี่ย!! โอ๊ยย!!”
เป็นเสียงของไอ้เจ้าเหมียวตัวดีนั่นเอง ชีวอนลุกพรวด รีบผลักประตูเข้าไปดู แต่พอเห็นภาพข้างใน ร่างสูงก็เบิกตาโต แล้วรีบดึงประตูปิดอย่างรวดเร็วจนแทบกระแทกหน้าของซองแทที่เพิ่งวิ่งมาถึง
“กะ...เกิดอะไรขึ้นครับ?!”
ชีวอนกระพริบตาถี่ๆทั้งๆที่ยังเบิกโพลง ปากเขาอ้าพะงาบๆหมดมาดชเว ชีวอนที่ซองแทรู้จักไปโดยสิ้นเชิง
“ซะ...ซองแทแกกลับไปได้แล้ว”
“หะ..เห??”
“บอกให้กลับก็กลับสิวะ!!”
“อะ...ครับๆๆๆ ราตรีสวัสดิ์ครับลูกพี่ เจอกันพะ...พรุ่งนี้ครับ!!”
ชีวอนรอจนซองแทวิ่งหัวซุกหัวซุนออกไป แล้วค่อยตัดสินใจผลักประตูเข้าไปอีกครั้ง...
เขามองซ้ายมองขวา ...ไอ้เหมียวชีเปลือยที่วิ่งถือขวดแชมพูออกมาจากห้องน้ำเมื่อครู่หายไปแล้ว...เขาพยายามเงี่ยหูฟัง ได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำยังดังอยู่เป็นปกติ แต่ก็คลอไปด้วยเสียงครางเบาๆของคนด้านใน ด้วยความสงสัย เขาจึงเดินไปใกล้ๆแล้วเอ่ยขึ้น
“หะ...เฮ้...เป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้น?” ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ประตูห้องน้ำก็เลื่อนเปิดออก ร่างสูงถลาเข้าไปชนกำแพงด้านใน และสิ่งที่เขาเห็นคือไอ้เจ้าชีเปลือยตัวเดิมก้าวมายืนอยู่ตรงหน้าเขาพลางยื่นขวดแชมพูเข้ามาตรงหน้า โดยที่มืออีกข้างขยี้ดวงตาที่แดงก่ำ
“ไอ้นี่อะไร? ทำไมเข้าตาแล้วมันแสบขนาดนี้!”
แต่ประเด็นของชีวอนมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นเลย เป้าสายตาของเขามันดันไปเพ่งอยู่ตรงจุดอื่นที่ไม่ใช่ขวดแชมพูที่ถูกยื่นมาต่างหาก!
อะ...อะไรดลใจให้ไอ้เด็กนี่วิ่งแก้ผ้าโทงเทงออกไปนอกห้องน้ำแบบนั้นกันห๊ะ!!!!
“นี่..ช่วยด้วยสิ...ไอ้นี่...”
“ลงไปในอ่างซะ!”
“อะ..เอ๊ะ? แต่ตาฉัน...”
“ลงไปนั่งในอ่างซะ! แล้วฉันถึงจะช่วย!”
“ฉันมองเห็นอะไรซะที่ไหนเล่า! ก็...อะ..เหวออ...” ร่างเล็กลอยขึ้นจากพื้น ชีวอนที่ไม่รู้จะจบเรื่องนี้ยังไงสุดท้ายก็ตัดสินใจอุ้มร่างเล็กขึ้นแล้วเดินฝ่าสายน้ำไปหย่อนร่างนั้นลงในอ่างอาบน้ำ เขาหวังเพียงจะให้น้ำสบู่ขุ่นๆช่วยบังอะไรต่อมิอะไรที่จะทำเอาเกิดเรื่องใหญ่โตตามมาภายหลังไปให้พ้นสายตา...ลำพังจิตใจเวลาคิดอะไรมันก็พอจะปกปิดกันได้ แต่ไอ้ร่างกายนี่ถ้ามันเกิดเตลิดทำอะไรไปแล้วจะมาแก้ทีหลังคงจะยากเอาการ...
สุดท้ายเจ้าตัวแสบก็นั่งแช่ในอ่างเรียบร้อย มีเพียงไหล่บางๆที่โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ กับมือทั้งสองข้างที่ยังขยี้ตาไม่เลิก ชีวอนปาดน้ำออกจากตา มือคว้าฝักบัวลงมาแล้วจ่อไปที่ดวงหน้าขาวที่แช่น้ำจนจะซีดนั่นสักพัก ดวงตาโตที่แดงก่ำทั้งสองข้างก็เปิดขึ้น...ภาพที่เห็นอย่างแรกคือสีหน้าขมึงทึงของร่างสูงที่นั่งกำฝักบัวไว้อยู่ตรงขอบอ่าง
“นายเอายาพิษมาไว้ในห้องน้ำรึไงกัน?! ตาฉันเกือบจะมองไม่เห็นแล้วรู้มั้ย!!”
“นี่นายความจำเสื่อมหรือปัญญาอ่อนกันแน่ กะอีแค่ยาสระผม กับสบู่แค่นี้แยกไม่ออกเหรอไง!!”
คนในอ่างทำหน้าเบี้ยว
“ก็ขวดมันเหมือนๆกันหมดนี่ ฉันจะไปดูออกได้ไงเล่า!”
“ก็อ่านเอาสิ อ่านหนังสือน่ะเป็นมั้ย!!”
“ดะ..ดันเป็นภาษาอังกฤษซะหมดแบบนี้ใครจะไปอ่านออกกันเล่าเจ้าบ้า!!” ว่าพลางตีน้ำกระจายแล้วหันหน้างอนตุ๊บป่องหนีไปทางทิศอื่น ชีวอนมองภาพนั้น จากที่เคยหงุดหงิด สุดท้ายก็ขำออกมา
“อ่ะๆ โอเคๆ ฉันผิดเองก็ได้” เขาว่า เดินไปรวบกล่องขวดสบู่ แชมพูต่างๆนานามาวางไว้ข้างๆแล้วเริ่มอธิบาย
“ฟังแล้วจำนะ อันนี้สบู่ ขวดขาวๆนี้ยาสระผม ส่วนอันนี้ก็....”
นัยน์ตาโตที่ยังแดงๆอยู่นิดๆตั้งใจฟังเขาทั้งๆที่ยังดูงอนๆไม่หาย ชีวอนอธิบายเสร็จก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนมือไปขยี้ผมสีบลอนด์นั้นเบาๆ...เด็กนี่เหมือนแมวจริงๆแฮะ...
“ปล่อยเลยนะ!” เจ้าเหมียวแผลงฤทธิ์อีกครั้ง คราวนี้เขาปัดมือชีวอนออก แถมจังหวะที่คนโดนกระทำยังงงๆ ยังไม่วายตีน้ำใส่เขาจนเปียกไปทั้งตัวอีก ชีวอนปาดน้ำออกจากหน้า แยกเขี้ยวแล้วตีน้ำใส่อีกฝ่ายบ้าง
“มันเปียกนะเว้ย!!”
“แล้วมาจับหัวทำไม ฉัน ไม่ใช่เด็กนะ!” มือขาววักน้ำใส่อีกครั้ง
“โอ๊ย! โธ่เว้ยบอกว่ามันเปียก!! เปียกไปหมดแล้วเห็นมั้ย!!” โวยวายเสร็จสรรพ สมองส่วนสั่งการความเจ้าเล่ห์ก็เริ่มทำงาน มุมปากบนดวงหน้าคมคายกระดกขึ้นช้าๆ
“สงสัย คงต้องอาบด้วยซะแล้วล่ะมั้ง” พูดจบก็จัดแจงไขว้มือถอดเสื้อโยนออกไปแล้วกระโดดเข้าไปในอ่างอย่างรวดเร็ว ร่างบางที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหดตัวหนี ชีวอนกระหยิ่มยิ้มย่องเมื่อเห็นท่าทีนั้น ท่าทางอวดดีที่เปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกนั้นทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะแกล้งรุกเข้าไปหาด้วยท่วงท่าราวอสูรกาย
“นายนี่ ยิ่งมองใกล้ๆยิ่งน่ารักนะ”
“อะ...อะไรของนาย?”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น