ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Crimson to Silver
ค่ำคืนที่มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายช่างยาวนานจนชีวอนไม่สามารถข่มตาลงได้ เขาใช้เวลาเนิ่นนานหมดไปกับการทอดสายตามองดวงหน้าที่หลับสนิทอยู่ใกล้ๆกับอ้อมแขนของตน คำพูดด้วยเสียงแผ่วเบาแสดงถึงความเขินอายยังคงได้ยินชัดอยู่ในความทรงจำของเขา
...มือเรียวเกลี่ยปอยผมสีอ่อนออกจากใบหน้านวลอย่างนิ่มนวล
และท่ามกลางความเงียบนั้น ความทรงจำบางอย่างกำลังสะดุดใจเขา....
มีเรื่องเล็กๆเรื่องหนึ่งที่ยังคงติดอยู่ในสมองของชีวอน พยายามทำให้ตัวเองมองข้ามไปแต่มันก็ยิ่งทำให้นอนไม่หลับ จากความสงสัย เปลี่ยนเป็นกังวล จากกังวลเปลี่ยนเป็นกลัวขึ้นมาทีละนิด จนสุดท้ายชีวอนก็ทนให้เรื่องนี้ตะขิดตะขวงใจไม่ได้อีกต่อไป
ร่างสูงลุกจากเตียง เดินออกจากห้องนอนมาอย่างเงียบกริบ เขาคว้าโน๊ตบุ๊ค เปิดพิมพ์หาสิ่งที่ข้องใจ....
‘...สารคดีแมวน้ำ ....’
มือเรียวพิมพ์ชื่อรายการเท่าที่เขาจำได้ วันที่ออกอากาศปัจจุบัน รวมถึงโฆษณาที่เกี่ยวข้อง...
เขายังคงจำคำพูดของฮยอกแจได้แม่น .... ‘...แต่คราวที่แล้วเขาบอกว่าอาทิตย์นี้จะพาไปดูแมวน้ำด้วยนะ...’
...คราวที่แล้ว?...คราวที่แล้วที่ว่าคือเมื่อไหร่กัน?.....เขาหวังแค่ว่าอย่าให้เป็นไปในแบบที่คิดก็พอ....
ชีวอนยอมรับว่ามือสั่นน้อยๆขณะหาข้อมูลท่ามกลางความมืด มือเรียวเลื่อนดูหน้าจออย่างเชื่องช้า และ...ความจริงที่ปรากฏตรงหน้าทำเอาชีวอนถึงกับหน้าชา...
สารคดีแมวน้ำที่ว่า ออกอากาศตอนล่าสุดคือเมื่อคืนนี้ รายการนี้ไม่มีโฆษณา คนที่จะรู้ว่าอาทิตย์ต่อไปจะนำเสนอเรื่องใดนั้นมีเพียงคนที่ได้ดูตอนที่รายการออนแอร์เมื่อคราวก่อน ...และเมื่อครั้งก่อนของรายการนี้ คือเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว...
แล้วคนความจำเสื่อมที่จำไม่ได้แม้กระทั่งชื่อตัวเองจะรู้ได้ยังไงกับเรื่องเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว....?
....ฮยอกแจไม่ได้ความจำเสื่อม...
หมอนั่นโกหกเขา... !
ร่างสูงกำหมัดแน่น พยายามห้ามตัวเองไม่ให้ทุบโต๊ะหรือทำลายข้าวของเพราะโทสะที่ท่วมท้นไปทั่วร่าง เขาได้ยินเสียงฟันตัวเองบดกันดังกรอดๆ...
ชีวอนไม่เคยรับรู้ความรู้สึกที่โดนหักหลังจากคนสำคัญคนเดียวของชีวิต...ทั้งโกรธทั้งเสียใจ ยิ่งอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถส่งเสียงระบายออกไปได้ ยิ่งทำให้โทสะพลุ่งพล่านจนแทบอยากจะลุกกวาดข้าวของตรงหน้าให้แตกกระจายสิ้น
“นายมัน...” ชีวอนเค้นเสียงนั้นออกมาอย่างลำบากยากเย็น เขานั่งกำมือแน่นอยู่เนิ่นนาน พยายามถามตัวเองหลายครั้งว่าจะทำยังไงต่อไปดี ตอนนี้มันยากที่จะเป็นตัวของตัวเองแล้ว...แค่รู้ว่าอีกฝ่ายโกหก เขาก็เดาเรื่องราวร้ายๆออกมาได้มากมาย...
และจังหวะนั้นโทรศัพท์มือถือที่ไม่รู้เวล่ำเวลาก็ดังขึ้น ชีวอนเห็นเป็นเบอร์จากที่ทำงานจึงกดรับสาย
“ละ...ลูกพี่ ขอโทษที่โทรมากวนนะครับ คือ...พอจะพูดสายได้มั้ย?”
เป็นเสียงของซองแท ชีวอนหลับตานิ่งพักหนึ่งเพื่อดึงสติกลับมา เขาตอบกลับไปด้วยเสียงเรียบน่ากลัวที่ทำเอาซองแทเสียวสันหลังวาบ
“ทำไม?”
“อ่า ผมส่งประวัติของคิม จีโฮไปให้ทางเมลล์แล้วนะครับ”
“อืม...”
“.........คะ...คือ แล้วก็...เรื่องผลชันสูตรศพน่ะครับ”
“........”
“ลูกพี่...”
เสียงซองแททำให้ชีวอนรู้ทันทีว่าสิ่งที่เขาจะได้รับรู้คงไม่ใช่แค่ผลนิติเวชธรรมดาๆเป็นแน่ ร่างสูงกุมขมับ เอนตัวพิงพนัก ถอนใจยาว
“ว่ามา...”
“ความจริง...ผลแบบละเอียดยังไม่เสร็จนะครับ เดี๋ยวผมจะตามเอาไปให้รับรองไม่เกินคืนนี้ครับ”
“.......”
“แต่...มันมีเรื่องสำคัญที่ผมอยากจะบอกก่อน....คือ มีรายงานว่าพบเส้นผมสีบลอนด์อยู่บนเสื้อผ้าของศพครับ ตรวจสอบพบว่าเป็นเส้นผมคนเอเชียที่เกิดจากการเปลี่ยนสีทางเคมี”
ชีวอนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นอย่างชัดเจน เขารู้ดีว่าซองแทกำลังหมายถึงอะไร
“ลูกพี่ครับ ถ้าเป็นไปได้รบกวนเก็บตัวอย่างดีเอ็นเอจาก..เอ่อ...ฮะ...ฮยอกแจ.....”
“มีอะไรอีกมั้ย?”
“หะ...เห? มะ...ไม่...ไม่ครับ...”
ชีวอนตัดสายลงทันที เขาเขวี้ยงโทรศัพท์ไปฝั่งตรงข้าม มือคว้าคอมขึ้นมาวางบนตักแล้วเริ่มอ่านประวัติของคิม จีโฮ....
.......เด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกับฮยอกแจ เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับฮยอกแจ มีแค่นั้นที่สองคนนี้เกี่ยวพันกัน นอกนั้นประวัติของจีโฮก็เป็นเรื่องราวของวัยรุ่นธรรมดาๆที่ไม่มีอะไรน่าสนใจ.........
ชีวอนหลับตานิ่งอีกครั้ง เขาพยายามรวบรวมสมาธิเพื่อคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ดึงความทรงจำเกี่ยวกับรูปคดีที่จะโยงไปถึงฮยอกแจ
ให้ได้มากที่สุด ถึงจะไม่อยากทำเช่นนี้เลย แต่ถ้าปล่อยไปเขาก็อาจจจะต้องหมดความอดทนกับการที่จะต้องโกหกตัวเองแบบนี้ไปไม่วันใดก็วันหนึ่ง แล้วเขาจะยื้อต่อไปเพื่ออะไรกัน.....
...และจังหวะนั้นชีวอนก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
เขาลุกพรวดขึ้น เดินไปทางประตู มองหารองเท้าของฮยอกแจที่ใส่เข้ามาตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน
ชีวอนนึกไปถึงสภาพที่เกิดเหตุ ถ้าฮยอกแจมีส่วนเกี่ยวข้องกับคิม จีโฮจริงๆ ที่รองเท้าของฮยอกแจอาจยังหลงเหลือหลักฐานบางอย่างอยู่...
มือใหญ่เปิดตู้รองเท้า หยิบรองเท้าผ้าใบสีดำออกมา หลังจากวันแรกที่ฮยอกแจเข้ามาที่บ้านของเขา รองเท้าคู่นี้ก็ไม่ได้ถูกนำออกมาใช้งานอีก ชีวอนมองมันอย่างลังเลใจ ยอมรับว่าเกิดความกลัวที่จะเผชิญกับความจริงอีกครั้ง...แต่เขาก็มาไกลเกินกว่าจะหลอกตัวเองได้อีกต่อไป เขาพลิกดูพื้นรองเท้า พิจารณาอย่างจริงจังอยู่สักพัก...ก่อนจะค่อยๆเขี่ยที่ร่องเล็กๆบนพื้นรองเท้าข้างนั้น....
...ทรายสีขาวป่นที่อัดกันอยู่ในนั้นจำนวนหนึ่งร่วงกราวลงพื้น.....ชีวอนมือสั่นน้อยๆขณะขยี้มันด้วยปลายนิ้ว
...มันคือทรายจากทะเล........ทะเล...สถานที่พบศพของคิม จีโฮ....
สมองของชีวอนอื้ออึง เมื่อทำใจจะต้องยอมรับ วิสัยทัศน์ในการยอมรับความจริงก็ช่วยทำให้ตามองเห็นอะไรเพิ่มขึ้นมากมาย ยิ่งพิจารณารองเท้าคู่นั้นมากเข้า หลายสิ่งก็เริ่มปรากฏชัดเจน...มีทรายจำนวนมากในรองเท้าทั้งสองข้าง คราบเกลือจากน้ำทะเลที่ยังคงหลงเหลืออยู่ และ....
..หยดเลือดเล็กๆสองหยดที่เลอะอยู่บนรองเท้าข้างซ้าย...
ร่างสูงถึงกับเอนหลังพิงกำแพง ทิ้งรองเท้าลงกับพื้นก่อนจะทึ้งศรีษะของตัวเองอยู่ท่ามกลางแสงสลัวของดวงจันทร์ มือหนาหันไปต่อยผนังครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างบ้าคลั่ง จนไม่รู้เลยว่า...มีฝีเท้าคู่หนึ่งกำลังก้าวฝ่าความมืดเข้ามาใกล้...
จนกระทั่งได้ยินเสียงกริ๊กเบาๆเมื่อมือเล็กดึงขึ้นไกปืน นัยน์ตาคมของชเว ชีวอนจึงหันไป
ฮยอกแจที่กำลังเล็งปืนมายังกลางอกเขายืนอยู่ตรงนั้น.....................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น