ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Aqua to Silver
ไม่ถึงชั่วโมงหลังจากนั้น ชีวอนและเจ้าหน้าที่อีกจำนวนหนึ่งก็มาอยู่ในชายหาดที่เกิดเหตุ...ลูกชายของออสการ์ที่สายรายงานมานั้นอยู่ในสภาพที่ไม่มีสมหายใจแล้ว ไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไง แต่ในทันทีที่ชีวอนรู้ว่าพบลูกชายของออสการ์เป็นศพลอยมาเกยอยู่ที่ชายหาดนั้นเขาแทบลุกขึ้นโห่ร้องดีใจ...อย่างน้อยสิ่งที่กลัวที่สุดก็ไม่เกิดขึ้น เขากลัวว่าฮยอกแจจะเป็นลูกชายของออสการ์ แต่นี่ไม่ใช่แล้ว ฮยอกแจยังคงนั่งๆนอนๆอยู่ในห้องของเขา ในขณะที่ลูกชายตัวจริงกำลังนอนให้น้ำทะเลซัดอยู่ตรงหน้าเขาในเวลานี้
“ลูกพี่ มีบัตรด้วยครับ”
ชีวอนรับหลักฐานในถุงพลาสติกมาดู มีบัตรประชาชนของเจ้าตัวอยู่ในนั้น
“คิม จีโฮ” เขาอ่านทวนและส่งกลับไปให้ซองแท
“หาประวัติแบบละเอียดมา”
“ครับ”
ชีวอนยืนมองดูทีมนิติเวชสำรวจร่างของชายวัยรุ่นนามคิม จีโฮที่เปียกน้ำทะเลและบวมซีด คงต้องใช้เวลากว่าจะรู้รายละเอียดเกี่ยวกับศพ แต่ที่สามารถรู้ได้ตอนนี้คือ...
“ดูเหมือนจะโดนแทงค่ะ” เจ้าหน้าที่สาวรายงาน ชีวอนพยักหน้า ภาพศพไม่น่าอภิรมย์นักสำหรับเขา ดังนั้นหลังจากยืนมองจุดเกิดเหตุได้สักพัก ชีวอนและเจ้าหน้าที่สืบสวนบางคนก็กลับมาที่ห้องทำงาน
มีการประชุมเกิดขึ้นสำหรับการพบศพดังกล่าว สายที่รายงานมาบ่งบอกว่าออสการ์ทราบเรื่องการตายของจีโฮ ลูกบุญธรรมของเขาแล้ว แต่ตอนนี้ออสการ์อยู่ต่างประเทศ คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์เพื่อเคลียร์ธุรกิจก่อนจะเดินทางกลับ แต่เรื่องการยืนยันตัวผู้ตายนั้น สายบอกว่าคนสนิทของออสการ์ได้ยืนยันแล้วว่าเป็นบุตรบุญธรรมของออสการ์แน่นอน และตอนนี้ก็กำลังรวบรวมลูกน้องเพื่อสืบหาสาเหตุการตายของคิม จีโฮ......
“อย่างน้อยคนที่มารับศพกลับไปทำพิธีก็ต้องเป็นคนของออสการ์ ส่งคนของเราตามประกบไปซะ ฉันมั่นใจว่าในพิธีศพตัวหัวหน้ามันต้องมาแน่”
“พวกมันอาจมารับศพไปเร็วๆนี้...”
“ก็ต้องบอกนิติเวชให้เก็บข้อมูลให้เร็วที่สุด”
สถานการณ์เริ่มกลับมาน่าตื่นเต้นอีกครั้งหลังเรื่องนี้เงียบสงบไปเสียนาน ชีวอนปิดประชุมหลังจากเลยเวลางานปกติไปโข เขาเก็บข้อมูลในงานเอกสารต่ออีกพักใหญ่ จนเมื่อพบว่าตัวเองเริ่มสัปหงกด้วยความเหนื่อยล้า จึงมองนาฬิกาแล้วก็เห็นว่าเลยเที่ยงคืนมานานแล้ว... ถ้าตัวคนเดียวเรื่องนี้คงไม่เดือดร้อนเท่าไหร่ แต่พอนึกถึงอีกคนที่บ้านขึ้นมา เขาก็เลือกไม่ได้ที่จะรีบบึ่งมอเตอร์ไซค์กลับบ้านในทันที....
เมื่อกลับไปถึงก็พบว่า ฮยอกแจยังคงนั่งจมอยู่บนโซฟาตัวโปรด ทีวีตรงหน้าส่งเสียงเอะอะแต่เจ้าตัวกลับเท้าคางหลับสนิท ชนิดที่ว่าขนาดชีวอนกลับมาเปิดตู้เย็นยกน้ำมาดื่มอึกๆอยู่ข้างๆแล้วยังไม่รู้สึกตัว
ชีวอนนั่งมองอีกฝ่ายที่หลับพริ้มอยู่นาน ภาพนั้นทำให้เขาหายเหนื่อยได้อย่างน่าประหลาด เสียงนาฬิกาดังเรื่อยไปกับเสียงเพลงในโทรทัศน์ทำให้บรรยากาศยิ่งเพลินตา จนกระทั่งในที่สุด ฮยอกแจก็รู้สึกตัวตื่นขึ้น
เขาดูมึนๆนิดหน่อยเมื่อเห็นชีวอนนั่งมองตาเยิ้มอยู่ข้างหน้า มือเล็กขยี้ตาขณะเหลือบมองนาฬิกา
“ตีหนึ่งกว่า...” เขาพึมพำ แล้วลุกขึ้น ชีวอนสังเกตมุมปากที่คว่ำนิดๆ...สงสัยจะงอน... เขาจึงลุกตามไป
“ไปไหน?”
“หิว”
“รอจนหิวเลยเหรอ?”
“ไม่ได้รอ...” เจ้าเหมียวปากแข็งว่าพลางรินน้ำผลไม้ดื่มอั่กๆ ชีวอนเข้าไปกอดเขาจากทางด้านหลัง
“อย่า...อึดอัด..” ร่างเล็กบ่นและแกะมือเรียวออก ซึ่งมันยิ่งทำให้ชีวอนกอดแน่นขึ้น
“ไม่ได้รอแล้วทำอะไรอยู่ดึกดื่น”
“ก็ดูทีวีอยู่ไม่เห็นหรอไง”
“ไม่เห็น...” พูดจบก็หอมแก้มใสด้วยความคิดถึงไปฟอดใหญ่
“เห็นแต่คนปากแข็งนั่งสัปหงกอยู่บนโซฟา นี่ถ้าไม่เกรงใจฉันจัดการไปแล้วนะ” จอมฉวยโอกาสหอมฟอดเข้าที่ต้นคอขาวอีกหน ฮยอก
แจส่งเสียงขู่ในลำคอ หมุนตัวกลับมายกสองมือดันอกคั่นกลางไว้พร้อมประสานสายตาแล้วเถียงต่อด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ทะ...ที่หลับเพราะรายการที่รอดูยังไม่มาต่างหาก”
“โกหก” ชีวอนว่า เชยคางมนของอีกฝ่ายแล้วจูบลงบนริมฝีปากสวยที่เขาคิดถึงมาตลอดวัน มือเรียวอันแสนซุกซนสอดเข้าใต้เสื้อนอนบางๆของฮยอกแจอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กสะดุ้ง รีบกดมือนั้นลงทันที
“ไม่...เดี๋ยว...”
เครื่องหมายคำถามอันใหญ่ปรากฏบนดวงหน้าคมคาย ฮยอกแจหลบตาและพยายามแกะมือนั้นออกไปจากเอวตน
“กะ...ก็...ก็บอกแล้วไงรอดูรายการอยู่...”
“เหรอ” ร่างสูงว่า แต่ก็แค่เท่านั้น ข้ออ้างนี้ไม่มีผลกับเขา มือใหญ่เลื่อนไปบนแผ่นหลังที่ร้อนผ่าวอีกครั้ง
“นี่...อย่า....”
“เดี๋ยวค่อยดูก็ได้”
ฮยอกแจจับสองข้างแก้มชีวอนแล้วบังคับให้หยุด ทั้งสองจ้องตากัน
“แต่...แต่คราวที่แล้วเขาบอกว่าอาทิตย์นี้จะพาไปดูแมวน้ำด้วยนะ...”
ชีวอนกระพริบตาปริบๆ จังหวะนั้นเหยื่อก็ดิ้นหลุดหนีไปในที่สุด เขามองตาม หัวเราะ ยืนขยี้หัวตัวเองอยู่ที่เดิมสักพัก ก็เดินตามไปดูหน้าจอทีวี....มีสารคดีแมวน้ำในนั้นจริงๆด้วย เหนือสิ่งอื่นใด เจ้าเหมียวของเขากำลังจ้องมันตาแป๋ว
นี่เห็นแมวน้ำสำคัญกว่าเขาเหรอเนี่ย...
ชีวอนขยี้หัวด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ เมื่อได้ยินเสียงน้ำตกกระทบพื้น ฮยอกแจก็ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาคว้าหมอนมาปิดหน้า ล้มตัวลงนอน ไม่สนใจแมวน้ำในจอทีวีตรงหน้าอีกต่อไป....
ดวงตาโตแอบมองค้อนไปทางห้องน้ำแวบหนึ่ง ก่อนจะพึมพำเบาๆ
“ตามใจนายฉันก็แย่พอดีสิ เจ้าบ้า...”
ร่างสูงออกมาจากห้องน้ำก็ซดเบียร์อีกตามกิจวัตร เขามาร่วมวงดูสารคดีแมวน้ำกับฮยอกแจด้วยอีกคน ดวงตาคมเหลือบมองอีกฝ่ายที่ถึงแม้จะง่วงก็ยังถือทิฐิไม่ไปนอนสักที ....สงสัยคงกลัวเขาน่าดู...ตอนแรกเรื่องนี้ทำให้เขาโมโหไม่ใช่น้อย แต่พอลองคิดแบบเอาใจเขามาใส่ใจเรา...อืม...บางทีเขาอาจจะเอาแต่ใจมากเกินไป
จนเมื่อรายการจบ ชีวอนก็ลุกขึ้นดึงมือฮยอกแจที่เกือบร่วงไปเพราะสัปหงกอีกครั้ง
“ไป นอนเถอะ”
“...เดี๋ยวตามไป”
“เอาเถอะน่า ไปด้วยกันนี่ล่ะ ฉันไม่ทำอะไรหรอก”
เจ้าเหมียวที่ง่วงเต็มที่ทำตาปริบๆเหมือนจะถามว่าอ่านใจตนออกได้ยังไง ชีวอนไหวไหล่ ขยี้ผมอีกฝ่ายเบาๆ แล้วดึงมือลุกไปด้วยกัน
ทั้งสองนอนบนเตียงเดียวกัน เรื่องนี้ลำบากนิดหน่อยสำหรับชีวอน แต่ด้วยความที่ไม่อยากทำร้ายจิตใจคนสำคัญของตนเขาจึงทำเพียงโน้มตัวไป ขออนุญาติจูบแทนการเอ่ยราตรีสวัสดิ์ก่อนนอน ฮยอกแจว่าง่าย ร้องอือตอบรับอย่างง่วงๆ แต่ก็ยังไม่วายแลบลิ้นพลางเบ้ปากเหมือนแมวกินของร้อนพร้อมบ่นฝ่าความมืดขึ้นมา
“...รสเบียร์นี่นา...ไม่ชอบเลย...ขม...”
“..........” ชีวอนถึงกับพูดไม่ออก เขาเอ่ยขอโทษเบาๆและเปลี่ยนมาเป็นจูบที่หน้าผากแทน หลังจากนั้นฮยอกแจก็หันหน้าหนีไปอีกทิศแล้วหลับสนิททันที
ทุกอย่างก้าวเข้าสู่ความมืดอย่างรวดเร็ว ชีวอนนอนคิดนู่นคิดนี่ได้สักพัก เขาก็เริ่มถูกความเหนื่อยล้าโจมตีและพร้อมที่เข้าสู่ภวังค์...
“ชีวอน”
เสียงของคนที่ชีวอนคิดว่าหลับไปแล้วจู่ๆก็ดังแทรกความเงียบขึ้นมา ร่างสูงเปิดตาขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ได้หันไป
“ฉัน...ตัวฉัน...นายชอบมันมั้ย?”
“....” คำถามแปลกๆทำให้ชีวอนเอียงคอ และสุดท้ายก็เลือกที่จะหันไป แสงจันทร์บางๆส่องให้เห็นเพียงแผ่นหลังของอีกฝ่าย ที่เอ่ยขึ้นอีก
“มันน่าผิดหวังรึเปล่า? ถะ..ถ้ามีอะไรไม่ดี...นายบอกได้นะ”
“ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ?”
ชีวอนจับให้อีกฝ่ายหันมา ถึงจะมองไม่เห็น แต่เท่าที่สัมผัสได้เหมือนฮยอกแจกำลังหลบตาเขาอยู่
“...มีอะไรหรือเปล่าฮยอกแจ ทำไมถึงถามแบบนั้น?”
“................แค่ อยากรู้...”
ทิ้งระยะความเงียบงันยาวนาน ในที่สุดร่างบางก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นอีกครั้ง
“.......ฉัน...แค่กลัวว่าจะไม่ดีพอ...กลัวนายผิดหวังกับ...ตัวฉัน..แล้ว...แล้วสักวันฉันจะไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี่อีก..”
คนทั้งสองประสานสายตากันท่ามกลางความมืด
“ฉัน...ทำให้นายมีความสุขได้ใช่มั้ย?”
คำถามนั้นถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนจากคนตรงหน้า ชีวอนอยากจะถามกลับไปเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวมั้ยว่าตัวเองได้ทำการสารภาพรักได้น่ารักที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาออกไปแล้ว ...ณ วินาทีนี้ความรู้สึกนุ่มละมุนมากมายวิ่งวนกันอยู่ในหัวใจของเขา รอยยิ้มแห่งความสุขฉายลงบนดวงหน้าคมคาย เขาคว้าอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้
“.......ฉันจะยอมทิ้งนายไว้คนเดียวก็ต่อเมื่อฉันตายเท่านั้นล่ะ”
มือเล็กจิกหลังเสื้อของเขาแน่น ร่างบางพยักหน้าเบาๆเมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกเหล่านั้น
“ฮยอกแจ นายก็อย่าไปจากฉันนะ”
..............................
มีเพียงแค่เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นเบาๆเป็นการตอบรับเพียงเท่านั้น.......
“ลูกพี่ มีบัตรด้วยครับ”
ชีวอนรับหลักฐานในถุงพลาสติกมาดู มีบัตรประชาชนของเจ้าตัวอยู่ในนั้น
“คิม จีโฮ” เขาอ่านทวนและส่งกลับไปให้ซองแท
“หาประวัติแบบละเอียดมา”
“ครับ”
ชีวอนยืนมองดูทีมนิติเวชสำรวจร่างของชายวัยรุ่นนามคิม จีโฮที่เปียกน้ำทะเลและบวมซีด คงต้องใช้เวลากว่าจะรู้รายละเอียดเกี่ยวกับศพ แต่ที่สามารถรู้ได้ตอนนี้คือ...
“ดูเหมือนจะโดนแทงค่ะ” เจ้าหน้าที่สาวรายงาน ชีวอนพยักหน้า ภาพศพไม่น่าอภิรมย์นักสำหรับเขา ดังนั้นหลังจากยืนมองจุดเกิดเหตุได้สักพัก ชีวอนและเจ้าหน้าที่สืบสวนบางคนก็กลับมาที่ห้องทำงาน
มีการประชุมเกิดขึ้นสำหรับการพบศพดังกล่าว สายที่รายงานมาบ่งบอกว่าออสการ์ทราบเรื่องการตายของจีโฮ ลูกบุญธรรมของเขาแล้ว แต่ตอนนี้ออสการ์อยู่ต่างประเทศ คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์เพื่อเคลียร์ธุรกิจก่อนจะเดินทางกลับ แต่เรื่องการยืนยันตัวผู้ตายนั้น สายบอกว่าคนสนิทของออสการ์ได้ยืนยันแล้วว่าเป็นบุตรบุญธรรมของออสการ์แน่นอน และตอนนี้ก็กำลังรวบรวมลูกน้องเพื่อสืบหาสาเหตุการตายของคิม จีโฮ......
“อย่างน้อยคนที่มารับศพกลับไปทำพิธีก็ต้องเป็นคนของออสการ์ ส่งคนของเราตามประกบไปซะ ฉันมั่นใจว่าในพิธีศพตัวหัวหน้ามันต้องมาแน่”
“พวกมันอาจมารับศพไปเร็วๆนี้...”
“ก็ต้องบอกนิติเวชให้เก็บข้อมูลให้เร็วที่สุด”
สถานการณ์เริ่มกลับมาน่าตื่นเต้นอีกครั้งหลังเรื่องนี้เงียบสงบไปเสียนาน ชีวอนปิดประชุมหลังจากเลยเวลางานปกติไปโข เขาเก็บข้อมูลในงานเอกสารต่ออีกพักใหญ่ จนเมื่อพบว่าตัวเองเริ่มสัปหงกด้วยความเหนื่อยล้า จึงมองนาฬิกาแล้วก็เห็นว่าเลยเที่ยงคืนมานานแล้ว... ถ้าตัวคนเดียวเรื่องนี้คงไม่เดือดร้อนเท่าไหร่ แต่พอนึกถึงอีกคนที่บ้านขึ้นมา เขาก็เลือกไม่ได้ที่จะรีบบึ่งมอเตอร์ไซค์กลับบ้านในทันที....
เมื่อกลับไปถึงก็พบว่า ฮยอกแจยังคงนั่งจมอยู่บนโซฟาตัวโปรด ทีวีตรงหน้าส่งเสียงเอะอะแต่เจ้าตัวกลับเท้าคางหลับสนิท ชนิดที่ว่าขนาดชีวอนกลับมาเปิดตู้เย็นยกน้ำมาดื่มอึกๆอยู่ข้างๆแล้วยังไม่รู้สึกตัว
ชีวอนนั่งมองอีกฝ่ายที่หลับพริ้มอยู่นาน ภาพนั้นทำให้เขาหายเหนื่อยได้อย่างน่าประหลาด เสียงนาฬิกาดังเรื่อยไปกับเสียงเพลงในโทรทัศน์ทำให้บรรยากาศยิ่งเพลินตา จนกระทั่งในที่สุด ฮยอกแจก็รู้สึกตัวตื่นขึ้น
เขาดูมึนๆนิดหน่อยเมื่อเห็นชีวอนนั่งมองตาเยิ้มอยู่ข้างหน้า มือเล็กขยี้ตาขณะเหลือบมองนาฬิกา
“ตีหนึ่งกว่า...” เขาพึมพำ แล้วลุกขึ้น ชีวอนสังเกตมุมปากที่คว่ำนิดๆ...สงสัยจะงอน... เขาจึงลุกตามไป
“ไปไหน?”
“หิว”
“รอจนหิวเลยเหรอ?”
“ไม่ได้รอ...” เจ้าเหมียวปากแข็งว่าพลางรินน้ำผลไม้ดื่มอั่กๆ ชีวอนเข้าไปกอดเขาจากทางด้านหลัง
“อย่า...อึดอัด..” ร่างเล็กบ่นและแกะมือเรียวออก ซึ่งมันยิ่งทำให้ชีวอนกอดแน่นขึ้น
“ไม่ได้รอแล้วทำอะไรอยู่ดึกดื่น”
“ก็ดูทีวีอยู่ไม่เห็นหรอไง”
“ไม่เห็น...” พูดจบก็หอมแก้มใสด้วยความคิดถึงไปฟอดใหญ่
“เห็นแต่คนปากแข็งนั่งสัปหงกอยู่บนโซฟา นี่ถ้าไม่เกรงใจฉันจัดการไปแล้วนะ” จอมฉวยโอกาสหอมฟอดเข้าที่ต้นคอขาวอีกหน ฮยอก
แจส่งเสียงขู่ในลำคอ หมุนตัวกลับมายกสองมือดันอกคั่นกลางไว้พร้อมประสานสายตาแล้วเถียงต่อด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ทะ...ที่หลับเพราะรายการที่รอดูยังไม่มาต่างหาก”
“โกหก” ชีวอนว่า เชยคางมนของอีกฝ่ายแล้วจูบลงบนริมฝีปากสวยที่เขาคิดถึงมาตลอดวัน มือเรียวอันแสนซุกซนสอดเข้าใต้เสื้อนอนบางๆของฮยอกแจอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กสะดุ้ง รีบกดมือนั้นลงทันที
“ไม่...เดี๋ยว...”
เครื่องหมายคำถามอันใหญ่ปรากฏบนดวงหน้าคมคาย ฮยอกแจหลบตาและพยายามแกะมือนั้นออกไปจากเอวตน
“กะ...ก็...ก็บอกแล้วไงรอดูรายการอยู่...”
“เหรอ” ร่างสูงว่า แต่ก็แค่เท่านั้น ข้ออ้างนี้ไม่มีผลกับเขา มือใหญ่เลื่อนไปบนแผ่นหลังที่ร้อนผ่าวอีกครั้ง
“นี่...อย่า....”
“เดี๋ยวค่อยดูก็ได้”
ฮยอกแจจับสองข้างแก้มชีวอนแล้วบังคับให้หยุด ทั้งสองจ้องตากัน
“แต่...แต่คราวที่แล้วเขาบอกว่าอาทิตย์นี้จะพาไปดูแมวน้ำด้วยนะ...”
ชีวอนกระพริบตาปริบๆ จังหวะนั้นเหยื่อก็ดิ้นหลุดหนีไปในที่สุด เขามองตาม หัวเราะ ยืนขยี้หัวตัวเองอยู่ที่เดิมสักพัก ก็เดินตามไปดูหน้าจอทีวี....มีสารคดีแมวน้ำในนั้นจริงๆด้วย เหนือสิ่งอื่นใด เจ้าเหมียวของเขากำลังจ้องมันตาแป๋ว
นี่เห็นแมวน้ำสำคัญกว่าเขาเหรอเนี่ย...
ชีวอนขยี้หัวด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ เมื่อได้ยินเสียงน้ำตกกระทบพื้น ฮยอกแจก็ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาคว้าหมอนมาปิดหน้า ล้มตัวลงนอน ไม่สนใจแมวน้ำในจอทีวีตรงหน้าอีกต่อไป....
ดวงตาโตแอบมองค้อนไปทางห้องน้ำแวบหนึ่ง ก่อนจะพึมพำเบาๆ
“ตามใจนายฉันก็แย่พอดีสิ เจ้าบ้า...”
ร่างสูงออกมาจากห้องน้ำก็ซดเบียร์อีกตามกิจวัตร เขามาร่วมวงดูสารคดีแมวน้ำกับฮยอกแจด้วยอีกคน ดวงตาคมเหลือบมองอีกฝ่ายที่ถึงแม้จะง่วงก็ยังถือทิฐิไม่ไปนอนสักที ....สงสัยคงกลัวเขาน่าดู...ตอนแรกเรื่องนี้ทำให้เขาโมโหไม่ใช่น้อย แต่พอลองคิดแบบเอาใจเขามาใส่ใจเรา...อืม...บางทีเขาอาจจะเอาแต่ใจมากเกินไป
จนเมื่อรายการจบ ชีวอนก็ลุกขึ้นดึงมือฮยอกแจที่เกือบร่วงไปเพราะสัปหงกอีกครั้ง
“ไป นอนเถอะ”
“...เดี๋ยวตามไป”
“เอาเถอะน่า ไปด้วยกันนี่ล่ะ ฉันไม่ทำอะไรหรอก”
เจ้าเหมียวที่ง่วงเต็มที่ทำตาปริบๆเหมือนจะถามว่าอ่านใจตนออกได้ยังไง ชีวอนไหวไหล่ ขยี้ผมอีกฝ่ายเบาๆ แล้วดึงมือลุกไปด้วยกัน
ทั้งสองนอนบนเตียงเดียวกัน เรื่องนี้ลำบากนิดหน่อยสำหรับชีวอน แต่ด้วยความที่ไม่อยากทำร้ายจิตใจคนสำคัญของตนเขาจึงทำเพียงโน้มตัวไป ขออนุญาติจูบแทนการเอ่ยราตรีสวัสดิ์ก่อนนอน ฮยอกแจว่าง่าย ร้องอือตอบรับอย่างง่วงๆ แต่ก็ยังไม่วายแลบลิ้นพลางเบ้ปากเหมือนแมวกินของร้อนพร้อมบ่นฝ่าความมืดขึ้นมา
“...รสเบียร์นี่นา...ไม่ชอบเลย...ขม...”
“..........” ชีวอนถึงกับพูดไม่ออก เขาเอ่ยขอโทษเบาๆและเปลี่ยนมาเป็นจูบที่หน้าผากแทน หลังจากนั้นฮยอกแจก็หันหน้าหนีไปอีกทิศแล้วหลับสนิททันที
ทุกอย่างก้าวเข้าสู่ความมืดอย่างรวดเร็ว ชีวอนนอนคิดนู่นคิดนี่ได้สักพัก เขาก็เริ่มถูกความเหนื่อยล้าโจมตีและพร้อมที่เข้าสู่ภวังค์...
“ชีวอน”
เสียงของคนที่ชีวอนคิดว่าหลับไปแล้วจู่ๆก็ดังแทรกความเงียบขึ้นมา ร่างสูงเปิดตาขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ได้หันไป
“ฉัน...ตัวฉัน...นายชอบมันมั้ย?”
“....” คำถามแปลกๆทำให้ชีวอนเอียงคอ และสุดท้ายก็เลือกที่จะหันไป แสงจันทร์บางๆส่องให้เห็นเพียงแผ่นหลังของอีกฝ่าย ที่เอ่ยขึ้นอีก
“มันน่าผิดหวังรึเปล่า? ถะ..ถ้ามีอะไรไม่ดี...นายบอกได้นะ”
“ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ?”
ชีวอนจับให้อีกฝ่ายหันมา ถึงจะมองไม่เห็น แต่เท่าที่สัมผัสได้เหมือนฮยอกแจกำลังหลบตาเขาอยู่
“...มีอะไรหรือเปล่าฮยอกแจ ทำไมถึงถามแบบนั้น?”
“................แค่ อยากรู้...”
ทิ้งระยะความเงียบงันยาวนาน ในที่สุดร่างบางก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นอีกครั้ง
“.......ฉัน...แค่กลัวว่าจะไม่ดีพอ...กลัวนายผิดหวังกับ...ตัวฉัน..แล้ว...แล้วสักวันฉันจะไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี่อีก..”
คนทั้งสองประสานสายตากันท่ามกลางความมืด
“ฉัน...ทำให้นายมีความสุขได้ใช่มั้ย?”
คำถามนั้นถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนจากคนตรงหน้า ชีวอนอยากจะถามกลับไปเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวมั้ยว่าตัวเองได้ทำการสารภาพรักได้น่ารักที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาออกไปแล้ว ...ณ วินาทีนี้ความรู้สึกนุ่มละมุนมากมายวิ่งวนกันอยู่ในหัวใจของเขา รอยยิ้มแห่งความสุขฉายลงบนดวงหน้าคมคาย เขาคว้าอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้
“.......ฉันจะยอมทิ้งนายไว้คนเดียวก็ต่อเมื่อฉันตายเท่านั้นล่ะ”
มือเล็กจิกหลังเสื้อของเขาแน่น ร่างบางพยักหน้าเบาๆเมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกเหล่านั้น
“ฮยอกแจ นายก็อย่าไปจากฉันนะ”
..............................
มีเพียงแค่เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นเบาๆเป็นการตอบรับเพียงเท่านั้น.......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น