คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : TearS
1
“แม่…ผมอยู่นี่ครับ…”
“ค…คลินซ์…ลูกแม่…ม…มานี่…มาหาแม่หน่อยสิ…”
เสียงเรียกแผ่วเบาจากหญิงสูงวัยที่นอนราบไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียงเก่าๆในบ้านเล็กซ่อมซ่อหลังหนึ่งแถบชานเมือง ร่างกายที่เคยงดงามน่าปรารถนาบัดนี้กลับผ่ายผอมซูบเซียว ผิวหนังเหี่ยวย่นน่ารังเกียจ แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้ลูกชายผู้เป็นที่รักของเธอละทิ้งจากร่างไร้ประโยชน์นั้นไปได้ - - เด็กชายร่างเล็กในชุดเก่าๆขาดวิ่นเป็นริ้วตลอดตัวเสื้อที่หลวมโครกสีมอมแมมท่าทางสกปรกค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาผู้เป็นมารดาบนเตียง มือเล็กคว้ามืออันอ่อนแรงของนางไว้แล้วยกขึ้นมาแนบแก้มเนียนอย่างรักใคร่
“ครับ…แม่”
“แม่จะ…เล่านิทาน…ให้ฟัง…อ…เอามั้ย…”
“ครับ แม่เล่านิทานสนุกที่สุดเลย…เล่า…เล่าเลยสิครับ”
เด็กชายว่าพลางพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังดื้อรั้นที่จะหล่นลงอาบแก้มใสนั้นอย่างฝืนเต็มทน - - ผู้เป็นแม่ยิ้มร่าด้วยท่าที่อ่อนแรง
“จ…จริงเหรอ…จริงเหรอลูก”
“ค…ครับ”
ร่างบนเตียงยิ้มกว้างมากขึ้น แต่นั่นก็ยังไม่พอที่จะทำให้ดวงหน้าของเธอดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาได้ - - ลูกชายร่างบางกัดปากอย่างสุดกลั้น เขามั่นใจว่าอีกไม่นาน…ร่างที่เคยหัวเราะร่าอยู่กับเขาตลอดมา…ร่างที่เคยปลอบประโลมยามที่ร้องไห้…ร่างที่เคยคุ้มครองเขานั้น…
คงไม่ได้พบหน้า…ไม่ได้สัมผัส และมองตา…กันอีกต่อไป
“แม่…ดีใจจังเลย…จ้ะ…”
“ผม…ช…เช่นกันครับ”
“ไคล์…ไคล์ล่ะ” ว่าพลางพยายามพยุงตัวขึ้นนั่ง แต่ลูกชายห้ามไว้ เธอจึงเปลี่ยนมาเป็นกวาดสายตาอันอ่อนล้าไปรอบๆแทน
“คลินซ์…ไคล์…อยู่ไหน…น…น้องอยู่ไหนลูก”
“ข…เอ่อ…ข้างนอกครับ”
“เล่นอยู่…สินะ”
“…ครับ” พูดพลางหลบสายตามารดา และเธอก็ไม่ได้สงสัยอะไร
“ไม่เป็นไร…ไคล์ฟังนิทานแล้ว…น้องเลือกแล้ว”
“เลือก?…เลือกอะไรครับ”
ร่างบนเตียงส่งสายตาปรามความอยากรู้อยากเห็นของลูกชายแล้วพูดต่อ
“แม่…เล่านิทาน…ให้ฟัง…ลูก…คลินซ์…ตั้งใจ…แล้ว…แล้วเลือก…”
“เลือก?” เด็กชายถามอีกครั้ง
“สักคน…ที่ลูกอยากเป็น…คนที่ลูก…อยากเป็น…จริงๆ”
ร่างบางในชุดซอมซ่อมีสายตางุนงงอยู่พักหนึ่งแต่เขาก็คิดได้ว่า คนตรงหน้าเขา…สำคัญกว่าความอยากรู้อยากเห็นที่เขามักเป็นอยู่เสมอ
“เล่าสิครับ…ผมอยากฟัง”
“จ้ะ…ถ้าอย่างงั้น…”
ร่างที่ราบอยู่บนเตียงจู่ๆก็เกิดแสงสีนวลสว่างวาบขึ้นอาบไปทั่วร่าง - - ผู้เป็นลูกเผลอปล่อยมือออกด้วยความตกใจ
แสงนั้นครอบคลุมไปทั่วกายของสตรีบนเตียง ดวงหน้าที่เคยเหี่ยวย่นพลันเปลี่ยนเป็นมีชีวิตชีวาขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ มือที่คอยปกป้องเขาตลอดมายกขึ้นวางบนไหล่บางของลูกชาย นัยน์ตาที่เหมือนได้ฟื้นคืนชีพอีกครั้งนั้นประสานกับของเด็กชายที่ข้างเตียงอย่างเต็มที่พร้อมๆกับความหมายที่ส่งตามมาซึ่งยากนักสำหรับเด็กวัยเขาที่จะเข้าใจ
…แต่คนที่มองเห็นนั้นก็มั่นใจว่ามันไม่ใช่สายตาที่เขาเคยเห็น…ไม่ใช่สายตาที่มนุษย์เคยเห็นแน่นอน
“แม่ แม่ เป็นอะ…”
“นิทาน…ฟังนะลูก…”
“ล…แล้วแสงนี่…แสงอะไรครับแม่…”
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…ณ เมืองเล็กๆแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไกลออกไปจากความเป็นจริง…”
จนในที่สุด…นิทาน…ก็จบลง…
“เป็นไงมั่งจ้ะ…” ผู้เป็นแม่บนเตียงเอ่ยถามขึ้น - - คลินซ์สะดุ้งโหยง ‘เขาไม่เคยฟังเรื่องยาวๆจบก่อนหลับเลยสักครั้ง’ ก่อนจะขยี้ตาที่เริ่มปรือช้าๆแล้วตอบรับมารดา
“สนุก…สนุกดีครับ”
“ถึงเวลาเลือกแล้วสินะ”
“เลือก?…เลือกอะไรครับ เห็นแม่พูดตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ”
ผู้เป็นแม่ยิ้มร่าอย่างเอ็นดู ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือมาขยี้หัวลูกรักเบาๆ แล้วก้มลงกระซิบแผ่วเบา
“หนึ่งในตัวละคร…ลูกเลือกจะเป็นตัวไหนจ้ะ”
เด็กชายนึกย้อน…คนที่เขาพอจะจำได้มีไม่กี่คน…ชาวบ้าน…นักฆ่า…เจ้าชายฝาแฝด…จักรพรรดิ…และก็…
“เจ้าหญิงครับ!!…” ร่างเล็กตอบเสียงใส - - แม่ของเขาเบิกตาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“จ…เจ้าหญิง…แต่…แต่ลูกเป็นผู้ชาย”
“ไม่เกี่ยวนี่ครับ…”
“ต…แต่…ลูกเป็น...ผู้ชาย” มารดาย้ำคำเดิม
“แม่ครับ…”
เด็กชายว่าเสียงอ้อนพลางเขยิบเข้าใกล้ผู้เป็นที่รัก รวบมือเรียวนั้นขึ้น และยกแนบแก้มนวลอีกครั้ง
“ผมเห็นว่าเจ้าหญิงเป็นคนที่ได้อยู่กับเสด็จพ่อที่ใจดี เสด็จแม่ที่สวยสง่าเหมือนแม่ของผม…เจ้าหญิงเป็นที่รักของประชาชน…แม่ไม่ชอบเหรอครับ”
หญิงบนเตียงยิ้มร่า หยาดน้ำใสรินออกมาจากดวงตาเป็นสาย
“ผมรักแม่นะครับ…ที่ผมเลือกเป็นเจ้าหญิงเพราะผมจะอยู่กับแม่ตลอดไป…แม่ครับ…อยู่กับผมนะครับ…อยู่กับผม กับไคล์…นะครับ” ทีนี้ฝ่ายลูกชายเป็นผู้หลั่งน้ำตาออกมาบ้าง - - ร่างบนเตียงยกมือขึ้นปาดออกไปแล้วก้มลงโอบลูกรักไว้แนบอก
“แม่ก็รักลูก…คลินซ์…แม่รักลูก…”
“ม…แม่…ผม…ผมอยากฟัง…คำนี้ตลอดไปเลย…ได้ไหมครับ…”
“คง…แม่ก็อยากจะ…แต่แม่…แม่คง…” แล้วก็ปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ - - ลูกชายคนโตพูดอะไรไม่ออก…การกลั้นน้ำตาไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขา…และการต้องยอมรับเรื่องการจากไปของคนรัก…ก็ไม่ง่ายเช่นกัน
ในที่สุดทั้งสองก็แยกออกจากกัน แสงสีขาวนวลที่โอบรอบร่างบนเตียงหายไปอีกครั้ง แล้วก็ตามมาด้วยความโกลาหลครั้งใหญ่
เมื่อจู่ๆ…แม่ของเขาก็ไอออกมาเป็นเลือด
“ม…แม่…แม่…ไม่เอาสิครับ…แม่…”
และเสียงสุดท้ายที่เด็กชายได้ยินจากคนที่รักเขาและเขารักที่สุดคือ
“น…น้อง…อย่าลืม…ไคล์…”
แลพแล้วลมหายใจอันแผ่วเบาของคนที่เคยหัวเราะกับเขา…ก็จากไป…ชั่วนิรันดร์…
ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป…ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะถูกปกคลุมด้วยความมืด…หยาดน้ำตาและเสียงสะอึกสะอื้นของเด็กชายร่างเล็กดังไม่เป็นจังหวะ โดยเฉพาะเสียงสุดท้าย…ที่นำพลังการมีชีวิตของเขาออกไปหมดสิ้น…เสียงที่เด็กชายหวังว่าคงจะดังออกไปจนถึงเจ้าของชื่อ…เสียงที่ดังอยู่ในบ้านหลังเล็กๆ…ที่ไม่มีใครได้ยิน…
นอกจากตัวเอง…
“แม่…ผม…ไม่เหลือ…ค…ใคร…แล้ว…กลับมา…แม่ครับ…แม่…!!!…”+++++++++++++
ฝากด้วยนะ ฝากด้วยนะ ฝากด้วยน๊า!!!!
ตอนแรกๆอาจจาดูอึมครึมไปนิด
แต่เด๋วเอาตอนสองโปะเรยละกันจะได้เริ่มด้วยอารมคึกๆหน่อย (55+)
อ่านแล้วเมนท์น๊า...
เรื่องใหม่ย่อมต้องการกำลังใจกานหน่อย...นะๆ (ตาปริบๆ*-*-*++หุๆ++)
เฮ้ย!! แต่มันส์จิงๆ เอา...เอา...เอา...เอาคลินซ์เป็นประกันเลย!!!
คลินซ์ ; อ่าว...กำ - -"
ความคิดเห็น