คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : You're my...Maknae - 3 (100%)
You’re my…Maknae
Chapter 3
“ เอาละกล่องสุดท้ายแล้ว ”
มยองซูขนกล่องใส่ของที่ขนมาจากห้องนอนเก่าของตนเองที่ตอนนี้เค้าได้จับฉลากมาอยู่กับซองจงเป็นที่เรียบร้อย โชคดีที่ข้างของเค้าไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่เลยไม่ต้องเสียเวลาขนย้ายเยอะเมื่อเทียบกับสมาชิกคนอื่นๆในวงที่ตอนนี้ดูจะวุ่นที่ยังจัดของไม่เสร็จ
“ ฮยองอ่า~ กล่องนี้เอาไปวางที่ไหนดีฮะ? ”
มยองซูหันไปทางประตูก็เจอซองจงที่ถือของหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะว่างกล่องของเค้าไว้ที่ไหนดี ต้องขอบคุณซองยอลที่พูดกับซองจงให้มาช่วยเค้าขนของ ก็ตอนแรกเจ้าตัวเล็กนี้จะไปช่วยโฮย่าย้ายห้องแต่เพราะซองยอลพูดขึ้นมา
“ เน่! นายไม่ต้องช่วยโฮย่าเก็บของหรอกโฮย่ามันถึกจะตาย แค่นี้มันขนเองได้ นายไปช่วยมยองมันดีกว่า เป็น ‘รูมเมท’ กันแล้ว ต่อไปมีอะไรต้องช่วยเหลือกันด้วยละ ”
“ เดี๋ยวฮยองจัดเองก็ได้ครับ รบกวนนายเยอะแล้ว ^^ ”
มยองซูรับกล่องมาจากมือซองจงก่อนจะลงมือจัดวางของที่อยู่ในกล่องลงบนชั้น ซองจงที่ไม่รู้จะทำอะไรดีเลยเดินไปนั่งลงบนเตียงมองมยองซูจัดของไปเรื่อยๆ มยองซูรู้สึกแปลกๆจึงลอบมองไปก็เห็นว่าซองจงกำลังนั่งมองเค้าจัดของอยู่
“ ซองจงมีอะไรรึเปล่าครับ? ทำไมถึงเอาแต่มองแบบนั้นละ? ”
“ เปล่าฮะ แค่ผมไม่รู้จะทำอะไรดี ”
ซองจงเอนตัวลงกับที่นอนแต่ก็ยังไม่ละสายตาจากมยองซูที่กำลังจัดของอยู่ มยองซูยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูนั่นก่อนจะจัดของต่อไป เวลาดำเนินผ่านไปราวสิบห้านาที ที่ทั้งห้องไม่มีเสียงสนทนากัน มีเพียงเสียงจากการจัดของของมยองซู อาจจะเป็นเวลาสั้นๆและไม่มีคำพูดใดเอ่ยขึ้นมาแต่บรรยากาศในห้องตอนนี้มันช่างมีความสุขสำหรับมยองซูคนนี้มากๆเลยละ
“ ผมไปอาบน้ำดีกว่า~ ”
ซองจงเด้งตัวขึ้นจากเตียงก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาจากตู้ แต่ก่อนที่ซองจงจะเดินออกจากห้องมยองซูก็ฉวยจับมือซองจงไว้ซะก่อน
“ หืม? ฮยองมีอะไรรึเปล่าฮะ? ”
ซองจงเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะถามออกไป
“ วันนี้...เอ่อ...วันนี้ ”
มยองซูก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไม เค้าแค่ยังอยากอยู่สองคนกับซองจงมากกว่านี้เท่านั้นเอง
“ วันนี้ทำไมเหรอฮะ? ”
“ วันนี้ขอบใจมากนะที่ช่วยฮยองขนของ! ”
เฮ้อ! คิมมยองซู! พูดอะไรออกไปเนี้ย!
“ อ๋ออออ นึกว่าอะไรซะอีก เรื่องแค่นี้เองฮะไม่เป็นหรอก สบายมากฮะ ^^ ”
“ อ่า..อืม ”
มยองซูยังคงอ้ำๆอึ้งๆ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป จึงค่อยๆปล่อยมือซองจง
“ ไม่มีอะไรแล้วผมไปอาบน้ำนะฮะ เดี๋ยวต้องไปบอกโฮย่าฮยองก่อน :D ”
ซองจงเตรียมจะเดินออกไปจากห้องแต่เพราะประโยคหลังที่พูดออกมาทำให้มยองซูถึงกับเสียงดังออกมา
“ ไม่นะ!!! ”
“ หวาาาาาาา~! ”
มยองซูรีบฉวยข้อมือซองจงไว้ทันที แถมคราวนี้จับแน่นมากกว่าเดิมจนซองจงตกใจ
“ ฮยอง... ”
“ เอ่อ..อะแห่ม...คือ....วันนี้...ฮยองอาบด้วยสิ ”
มยองซูบอกประโยคสุดท้ายด้วยเสียงเบาหวิว แต่เพราะในห้องที่เงียบและมีกันแค่สองคนทำให้ซองจงได้ยินชัดเจนมาก
“ เอ๋!!! ”
ซองจงอุทานเสียงหลงออกมาพร้อมกับทำตาโต ตกใจกับสิ่งที่มยองซูเพิ่งจะพูดออกมาเมื่อกี้
“ มันแปลกหรือไง? ทีกับโฮย่ายังอาบได้เลย ฮยองก็ต้องอาบกับนายได้ด้วยสิ ”
“ ก็ได้ฮะ งั้นเดี๋ยวผมไปบอกโฮย่าฮยองก่อนนะฮะ ”
“ ไปบอกทำไมเสียเวลา เราอาบกันสองคนก็ได้นี่ เดี๋ยวถ้าโฮย่าอยากอาบน้ำเดี๋ยวก็อาบเองแหละ ”
“ อ่า ตามใจฮยองละกันฮะ ”
“ ดี! งั้นนายรอแปปนะ”
มยองซูรีบเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะเดินมาจูงมามือพาซองจงไปห้องน้ำ ซองจงขำเล็กน้อยกับอาการแปลกๆของมยองซูวันนี้แต่ก็เดินตามไปด้วยแต่โดยดี มยองซูจะรู้ตัวมั้ยเนี้ยว่าเหตุการณ์เมื่อกี้มันเหมือนคนที่เค้าหึงกันเลย
.
.
.
“ ฮ่า~ สบายตัวจังเลยฮะ >w< ”
ซองจงลงไปแช่น้ำในอ่างอย่างอารมณ์ดี เพราะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันการแช่น้ำอุ่นแบบนี้นอกจากจะคลายความเมื่อยล้า มันสุขสุดๆเลยละ มยองซูตามซองจงลงไปแช่อ่างคนละฝั่ง แช่ไปพลางมองอากัปกริยาของซองจงที่กำลังเล่นน้ำไปด้วย
“ มา~ เดี๋ยวฮยองถูหลังให้ ”
มยองซูบอกซองจงที่มัวแต่เล่นน้ำเพลินจนลืมไปแล้วละมั้งว่ายังไม่ได้อาบน้ำสระผมเลย
“ จะดีเหรอฮะ? ”
ซองจงตอบกลับมาด้วยความที่ว่าไม่อยากจะรบกวนมยองซู อีกอย่างนี่มันก็เป็นการอาบน้ำด้วยกันสองคนครั้งแรก มันเลยยังไม่ชินเท่าไหร่
“ อืมมมม ก็ได้ฮะ ^0^ ”
ซองจงทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วก็วาดยิ้มออกมาจนมยองซูยิ้มตาม ซองจงหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันกับเอวไว้ก่อนจะลุกออกจากอ่างไปนั่งที่เก้าอี้เล็กๆสำหรับนั่งสระผม โดยมีมยองซูลุกตามไปนั่งถูหลังให้
ด้วยขนาดตัวที่ใหญ่กว่าของมยองซูเลยทำให้เค้าไม่จำเป็นต้องใช้เก้าอี้เหมือนซองจง แต่นั่งขัดสมาธิกับพื้นก็ถูหลังให้ซองจงได้สบาย
“ ซองจง ทุกทีเวลาอาบใครถูหลังให้นายเหรอ? ”
มยองซูเอ่ยถามขึ้นมาในระหว่างที่กำลังถูหลังให้ซองจง อยู่ดีๆก็มีความอยากรู้แว่บเข้ามาในหัว ว่าปกติซองจงนั้นให้ใครถูหลังให้รึเปล่าเค้าเลยถามออกไป
“ ถ้าอาบคนเดียวก็ใช้ไม้ถูหลังเอาฮะ แต่ส่วนใหญ่จะอาบกับโฮย่าฮยอง ฮยองเค้าเลยถูหลังให้ตลอดเลย ^0^ ”
ซองจงตอบแบบซื่อไม่คิดอะไรแต่จะรู้มั้ยว่าคำตอบนั้นทำเอาลมหายใจของคนที่กำลังถูหลังให้นั้นถึงกับสะดุด
“ ต่อไปนี้ไม่ต้องให้โฮย่าฮยองถูหลังแล้วนะ และก็ไม่ต้องให้ใครมาถูให้ด้วย ”
มยองซูพูดด้วยเสียงนิ่ง ตอนนี้เค้ากำลังข่มความรู้สึกโกรธไว้ข้างใน
“ เห!!!!! ทำไมละฮะ!? ผมไม่ได้ใช้โฮย่าฮยองเค้ามาถูหลังนะฮะ ฮยองอย่าเพิ่งโกรธผมนะ T^T ”
ซองจงรีบอธิบายให้มยองซูเข้าใจเพราะเค้ากลัวที่มยองซูนั้นจะโกรธ เค้าไม่อยากให้มยองซูคิดมาก ไม่อยากให้มยองซูโกรธเค้า เค้าเลยอยากอธิบายให้มยองซูเข้าใจ ลีซองจงคนนี้แค่ไม่อยากถูกมยองฮยองโกรธ
“ ไม่ได้โกรธ แค่... ”
มยองซูผ่อนลมหายใจเล็กน้อยก่อนจะหลับตาข่มความรู้สึกนั้นให้หายไป เค้าไม่ได้โกรธซองจงเลยสักนิด การที่เค้าแสดงความรู้สึกแบบนี้ออกไปจนทำให้ซองจงรู้สึกไม่ดี ฝ่ายตัวเค้าเองต่างหากที่ควรจะขอโทษ
“ ช่างเถอะเอาเป็นว่าต่อไปนี้ฮยองจะถูหลังให้นายเองเข้าใจมั้ย? ”
หลังจากปรับอารมณ์ให้ตัวเองเป็นปกติแล้ว มยองซูก็พูดออกไป
“ หืม!? จะถูหลังให้ผมเหรอฮะ? 0.0!? ”
ซองจงยืดหลังตรงเพราะสงสัยในสิ่งที่เพิ่งได้ยินมาจากคนที่กำลังถูหลังให้เค้า
“ ใช่ ทุกครั้งที่ฮยองอาบน้ำกับนาย ฮยองจะเป็นคนถูหลังให้เอง ”
ว่าแล้วมยองซูก็ถูหลังให้ซองจงต่อไป
“ อืม ฮะ ( .///.) ”
ซองจงรับคำไม่ค่อยเต็มเสียง และก้มหน้าเล็กน้อยเพราะความเขินแต่ก็ไม่มีทางหลุดรอดสายตาของมยองซูที่ลอบมองด้านข้างใบหน้าของซองจงก็เห็นริ้วสีแดงบนแก้มใสๆนั้น...ช่างน่ารักจริงๆนะซองจง
“ เอาละเสร็จแล้ว ”
มยองซูถูหลังซองจงเป็นรอบสุดท้ายก่อนจะราดน้ำอุ่นล้างสบู่ออกแล้วจึงซับด้วยผ้าขนหนู
“ ขอบคุณฮะ อ่ะ! ”
ความรีบร้อนของซองจงทำให้เจ้าตัวลืมไปว่ามยองซูนั่งชิดติดกับหลังเค้าเพียงใด ทำให้ตอนหันหลังมาขอบคุณมยองซูใบหน้าของเค้าถึงใกล้กับมยองซูมาก และยิ่งมยองซูนั่งกับพื้นไม่ได้นั่งเก้าอี้แบบซองจงจึงทำให้ระยะของใบหน้าของทั้งคู่นั้นมันพอดีกันอย่างไม่น่าเชื่อ
ไร้คำใดที่จะเอื้อนเอ่ยออกมาในเวลานี้ตอนนี้สายตาของทั้งคู่กำลังจดจ้องกันและกันอยู่ ต่างฝ่ายต่างมองเข้าใบในแววตาของอีกฝ่ายเหมือนกำลังค้นหาอะไรบางสิ่งที่กำลังสื่อผ่านจากดวงตาของทั้งคู่แทนคำพูด ใบหน้าของทั้งคู่นั้นใกล้กันเข้าไปเรื่อยๆระยะห่างเริ่มค่อยๆหายไป...
“ เอ่อ...ฮยอง...อ่ะ! อุ๊บ! ”
ซองจงกำลังจะพูดอะไรออกมาทำลายความเงียบของบรรยากาศแปลกๆแต่แล้วเสียงที่จะเปล่งออกมาก็ต้องถูกกลืนกลับเข้าไปในลำคอ เพราะริมฝีปากเล็กๆที่ทำหน้าที่ในการเปล่งวาจาออกมานั้นถูกปิดด้วยริมฝาปากหนาของอีกฝ่าย
ซองจงตกใจกับการจูบแบบไม่ทันตั้งตัวของมยองซูและใช้มือเล็กๆพยายามดันอีกฝ่ายออก แต่เหมือนมยองซุจะรู้ทันและความต้องการของตัวเองที่มีมากกว่าสติทำให้มยองซูนั้นรวบตัวตัวของซองจงไว้ในอ้อมแขนของตนเองโดยการกอดเอว
ร่างบางที่ตอนนี้ตกอยู่ภายใต้อ้อมแขนที่แข็งแกร่งกว่าก็ทำได้แค่อยู่นิ่งและโอนอ่อนผ่อนตาม ริมฝีปากค่อยจุมพิตเบาๆไปรอบริมฝีปากรามกับกำลังเชิญชวนให้ลุ่มหลงก่อนจะกลายเป็นรุนแรงขึ้นตามความรู้สึกที่เพิ่มพูนจากในใจขึ้นเรื่อยๆ
จากจูบเบาๆก็กลายเป็นจูบที่ลึกซึ้งขึ้น มยองซูขบเบาๆที่ริมฝีปากของซองจงทำให้คนตัวเล็กต้องเผยอปากเป็นช่องทางให้คนที่กำลังเป็นผู้นำสอดลิ้นเข้าไปหาความหวานในโพรงปากนั้น ลิ้นเล็กพยายามจะหนีจากสิ่งแปลกปลอมที่รุกล้ำเข้ามาแต่นั้นยิ่งเพิ่มความต้องการของมยองซูให้เพิ่มขึ้น
มยองซูรุกไล้ตามลิ้นเล็กๆนั้นไปทั่วโพรงปากจนในที่สุดลิ้นทั้งสองก็ได้สัมผัสกัน ราวกับมีใครมาจุดประกายไฟในตัว ราวกับไฟฟ้าได้ไหลผ่านเข้าไปในร่างกาย ความรู้สึกแปลกใหม่แล่นไปทั่วร่างกายของคนทั้งคู่
แต่ก่อนที่อะไรจะเกินเลยไปกว่านี้ซองจงก็ทุบอกประท้วงมยองซูให้ผละออก และพยายามผลักออกจากอ้อมแขนที่กักตัวเองเอาไว้ มยองซูที่ได้สติจากแรงที่ซองจงทุบก็ถอนริมฝีปากออกมา แต่สายตาก็ยังจดจ่อกับริมฝีปากที่นุ่มนิ่มน่าสัมผัสและความหอมหวานที่เพิ่งได้รับมา
เค้าต้องการอีก...ความหอมหวานที่ได้รับเมื่อกี้เป็นเหมือนยาเสพติดที่เค้าไม่เคยเจอมาก่อน ร่างกายของเค้าตอบสนองและเรียกร้องหามัน เค้าต้องการ...‘ลีซองจง’
มยองซูละจากริมฝีปากอันหอมหวนและเย้ายวนนั้นก่อนจะมองกลับขึ้นไปที่ใบหน้าที่แดงก่ำของซองจง ไม่ใช่เพียงเพราะความเขินอายเพียงอยากเดียว แต่เป็นเพราะความเหนื่อยจากการขาดอากาศหายใจจึงทำให้ซองจงต้องหอบจนตัวโยนอยู่ตอนนี้
และนั่นเองที่เค้าเพิ่งรู้ตัวว่าซองจงแทบจะขาดอากาศหายใจจากการกระทำที่ไม่ได้สติของเค้า ซองจงไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแค่หอบหายใจและหลบสายตาของเค้า ตอนนี้ซองจงไม่ได้พยายามหนีออกไปจากอ้อมแขนของมยองซูเพราะเรี่ยวแรงนั้นถูกมยองซูดูดกลืนหายไปจนหมด
“ ฮยองขอโทษ... ”
เนิ่นนานที่มยองซูโอบเอวของซองจงไว้อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไรจนในที่สุดก็ทนความเงียบไม่ไหวจึงต้องเอ่ยคำขอโทษออกไป
“ . . . . . ”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับแบบนี้มยองซูยิ่งใจไม่ดี และซองจงยังหลบสายตาเค้าอยู่แบบนี้ทำให้เค้าร้อนใจมากขึ้นไปอีก ตอนนี้ทำให้เค้านึกได้ว่าไม่น่าทำอะไรที่ขาดสติออกไปเลย
“ ฮยองขอโทษจริงๆนะ ฮยองเอ่อ...ฮยองทำไปเพราะ...แบบ...ฮยองก็อธิบายไม่ถูก! ซองจงนายอย่าเงียบแบบนี้สิครับ ”
“ . . . . . ”
มยองซูยิ่งร้อนเป็นไฟเมื่อซองจงยังคงเงียบและก้มหน้าไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาคุยกับเค้า ตอนนี้ในใจของมยองซูรู้สึกแย่และเจ็บมาก
ทั้งๆที่วันนี้เค้าเพิ่งมีความสุขจากการที่ได้เป็นรูมเมทกับซองจง แต่แล้วยังไม่ทันข้ามวันเค้าก็ต้องมาถูกเกลียดเพราะการกระทำของตัวเค้าเอง
“ นายคง...เกลียดฮยองแล้วสินะครับ ”
มยองซูพูดด้วยน้ำเสียงที่คาดห้วงพร้อมกับค่อยๆคลายวงแขนที่กอดเอวซองจงไว้ เค้าไม่อยากจะคิดแบบนี้ เจ็บที่ต้องเอ่ยว่าคนที่ตัวเองแคร์มากที่สุดกำลังจะเกลียดตัวเอง แค่พอคิดออกไปว่าอีกฝ่ายจะเกลียดตัวเองมากขนาดไหนน้ำตาก็พาลจะไหล เค้าคงต้องปล่อยมือ . . .
“ เปล่านะฮะ! ไม่ใช่แบบนั้นนะ ผมแค่...เอ่อ...ผมแค่....เขิน...... ( _////_) ”
ซองจงรีบเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับประคองใบหน้าของมยองซูไว้ และเอ่ยบอกถึงสาเหตุที่ตัวเองต้องก้มหน้าและหลบสายตาอยู่แบบนี้
“ ฮะๆ ฮ่าๆๆๆๆ ”
มยองซูนิ่งอึ้งไปก่อนจะปล่อยหัวเราะออกมาเสียงดัง ยิ่งเห็นใบหน้าที่แดงก่ำและท่าทีที่พยายามจะอธิบายให้เค้าฟัง อีกทั้งยังคำตอบที่น่ารักนั่นอีก ตอนนี้เค้าแถบหยุดขำไม่ได้แล้ว
“ ฮยองบ้า! ไม่เห็นจะตลกเลยนะฮะ! ”
ซองจงเหวใส่ก่อนจะปล่อยปล่อยมือออกจากใบหน้าของมยองซูเพราะตอนนี้ดูจะสนุกมากจนขนาดหัวเราะไม่หยุด ซองจงอมลมแก้มป้องแสดงให้เห็นแล้วว่ากำลังงอน มยองซูเห็นท่าไม่ดีจึงรีบคว้าตัวมากอดไว้อีกรอบ
“ ฮ่าๆ โอเค ไม่ขำแล้ว ฮะๆๆ ^^ ”
มยองซูยิ้มกว้างออกมาให้กับท่าทางงอนน่ารักๆของคนในอ้อมแขน และแล้วเมื่อเค้าหยุดขำก็ทำให้บรรยากาศโดยรอบเงียบขึ้นอีกครั้ง แถมตอนนี้เค้าก็ยังกอดซองจงอยู่บรรยากาศแบบนี้ทำให้เค้าต้องเผลอโน้มใบหน้าเข้าใบใกล้ใบหน้าของซองจง ใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไปเรื่อยๆจน.....
“ ฮัดชิ้ว~ !!! ”
จะเรียกว่าระฆังช่วยชีวิตดีมั้ย เพราะซองจงดันจามออกมา คนตัวเล็กใช้มือปิดจมูกพลางสูดน้ำมูกเข้าไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วทำหน้าแหยๆ เพราะเผลอจามใส่หน้ามยองซูไปเต็มๆเลย
“ แหะๆ ขอโทษนะฮะ ( .///.) ”
“ ฮ่าๆ รีบเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าซะนะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา ”
มยองซูขยี้ผมซองจงเล่นก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่มาวางไว้บนหัวซองจง
“ ฮะ ( _////_) ”
ซองจงรับผ้าขนหนูมาพันรอบหัวก่อนจะรีบลุกแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำด้วยความรวดเร็วเพราะความเขินที่เกิดจากทั้งเหตุการณ์ที่เค้ากับมยองซูจูบกันและความเปิ่นที่จามใส่หน้ามยองซู
มยองซูส่ายหัวเล็กน้อยแต่ใบหน้าก็เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่เกิดมาจากความสุข เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เค้าเริ่มค้นพบตัวเองแล้วว่าเค้ารู้สึกยังไงกับซองจงกันแน่ สัมผัสที่ได้โอบกอดร่างกายเล็กๆนั้นยังคงฝังแน่นลงไปในร่างกายเค้า
เค้ามีความสุขมากที่ได้ใกล้ชิด
เค้าเจ็บปวดมากเมื่อคิดว่าถูกเกลียด
เค้ามีความต้องการที่จะเป็นเจ้าของ เจ้าของเพียงคนเดียว
เค้ารู้สึกหื่นกระหายและไม่พอกับความต้องการของตัวเองเมื่อได้อยู่ใกล้
เค้ารู้แล้วว่าตอนนี้เค้ารู้สึกอย่างไรกับซอง ความรู้สึกนี้มันเป็นความรู้สึกที่เค้าพยายามคิดว่าไม่ใช่มาตลอดแต่ตอนนี้เค้ามั่นใจแล้ว
“ ซองจง...รอก่อนนะ ถ้าฮยองพร้อมฮยองจะบอกนาย รอก่อนนะมักเน่ของฮยอง ”
..............................................................................................................................................
มาแล้วคร้าบ ขอโทษที่ดองไว้นานนะครับ แต่มันตันจริงๆ T^T
แบบว่าผมไม่ถนัดแต่งNCเลยไม่รู้จะบรรยายออกมายังไง อาจจะแข็งไปบ้าง
ช่วยติชมด้วยนะครับ ยังไงก็ขอบคุณทุกคนเลยนะครับที่เข้ามาอ่าน
เรื่องนี้อีกสองตอนก็จบแล้ว เพราะงั้นมาลุ้นกันดีกว่าเนอะ หุหุ
ความคิดเห็น