คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : You're my...Maknae - 2 (100%)
You’re my…Maknae
Chapter 2
“ ซองจง...นายชอบกยูฮยองเหรอ ”
“ ชอบสิฮะ ”
.
.
.
“ มยองซู . . . มยองซู . . . . . . มยองซู ”
“ เฮ้!!!!!!!!!!!!! คิม มยอง ซู!!!!!!!!!!!!!!! ”
เจ้าของเสียงถึงกับต้องตะโกนออกมาสุดเสียงเมื่อเจ้าของชื่ออย่างมยองซูไม่ขานรับสักทีหลังจากที่เรียกอยู่นานจนทนไม่ไหวเลยต้องมาตะโกนใส่แบบนี้
มยองซูทำหน้าหงิกเล็กน้อยก่อนจะเอานิ้วจิ้มหูตัวเองตรวจดูว่าหูของเค้าแตกรึยัง ก็เมื่อกี้ซองยอลตะโกนมาซะสุดเสียง
“ อยู่ใกล้แค่นี้ไม่ต้องเสียงดังก็ได้ ”
“ ย่าห์!!! อยู่ใกล้แค่นี้แล้วเมื่อกี้เรียกทำไมไม่ได้ยินห่ะ! ” ซองยอลแว้ดใส่มยองซูแถมด้วยแยกเขี้ยวจนเห็นเหงือกซึ่งเป็นเอกลักษณ์
“ แล้วที่มายืนแว้ดใส่นี้อะไรครับคุณซองยอล ”
สาบานได้ว่าหลังจบประโยคเมื่อกี้ถ้าซองยอลกระโดดงับหัวมยองซูได้คงทำไปแล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีเรื่องต้องทำหลังจากนี้เยอะแยะ และไม่อยากเสียเวลาไปกับการต่อปากต่อคำกับมยองซูแล้วละก็ ซองยอลคนนี้งับหัวคิมมยองซูขาดไปแล้วแน่ๆ
“ มีแน่นอน วันนี้เรานัดกันทำความสะอาดหอนะ คนอื่นเข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมทำความสะอาดหอกันหมดแล้ว มีแต่นายนั่นแหละมานั่งเหม่ออะไรที่ระเบียงคนเดียว เอาเป็นว่าท่านซองยอลคนนี้ถึงกับมาบอกด้วยตัวเองหวังว่ามยองซูคนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์จะไม่ไปช้านะ เข้าใจ? ”
ว่าแล้วก็ออกห้องไปสบทบกันคนอื่นทันทีเพราะไม่อยากเถียงกับมยองซูมาก บอกแล้วเดี๋ยวยาว -*-
“ เหอๆ ” มยองซูขำเล็กๆกับการร่ายยาวของซองยอลที่ตอนนี้เดินหายไปแล้ว เค้าส่ายหัวไล่ความคิดและความรู้สึกที่หนักอึ้งออกจากหัว
สิ่งที่รับรู้มาเมื่อไม่กี่คืนก่อนและเสียงที่ของซองจงที่ตอบคำถามเค้ายังวนเวียนอยู่ในหัวราวกับเป็นการกรอเทปให้มันวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา
ให้ประโยคเหล่านั้นคอยทิ่มแทงความรู้สึกที่จุกอยู่ตรงหน้าอกด้านซ้ายของเค้า ยิ่งจมกับความรู้สึกนี้มากเท่าไหร่สมองก็ยิ่งประมวลภาพความทรงจำเก่าๆที่แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกของซองจงกับกยูฮยอง
ยิ่งคิดยิ่งเจ็บ...แต่ทำไมเค้าก็หยุดคิดไม่ได้ ความรู้สึกของซองจงงั้นเหรอ? แล้วความรู้สึกของเค้าละ? คิดมาถึงตรงนี้มยองซูก็ชะงักหยุดเดินขึ้นมาทันที นั่นสิความรู้สึกของตัวเค้าเองละเป็นยังไงกันแน่
ความรู้สึกต่างๆมากมายที่จุกอยู่ในอกเค้ามันคืออะไรกันละ หรือมันคือความรู้สึกนั้น ความรู้สึกที่เรียกว่า...
“ ฮยอง~ ”
เฮือก! มยองซูสะดุ้งหันหลังไปตามเสียงที่เรียกทันที ซองจงเอียงคอเล็กน้อยกับท่าทางผวาของมยองซูก่อนจะซ้ายหันขวาหันไปดูด้านหลังว่ามยองซูตกใจอะไร
“ ฮยองตกใจอะไรฮะ? ”
“ ป่าวๆไม่มีอะไร ว่าแต่ทำไมซองจงถึงมาจากด้านหลังฮยองได้ละ ”
“ อ่า~ ผมไปเข้าห้องน้ำมาน่ะฮะ ผมทำให้ฮยองตกใจสินะ ขอโทษฮะ ” ซองจงผงกหัวขอโทษมยองซูด้วยท่าทางน่าเอ็นดูจนมยองเผลอที่จะเอามือไปลูบหัวไม่ได้
“ ฮ่าๆๆ ไม่ต้องขอโทษหรอกฮยองแค่ตกใจนิดหน่อย ช่างเถอะเราเข้าไปสมทบกับคนอื่นดีกว่า ^^ ”
“ โอเคฮะ แต่ว่า... ”
“ หืม? แต่ว่า? ”
“ เมื่อไหร่เราจะไปละฮะ ฮยองมัวแต่ลูบหัวผมอ่ะ (‘__’ ) ”
“ อ่ะ! โทษทีมันเพลินมือไปหน่อย ผมนายนุ่มจังนะซองจง ^^” ” มยองซูยิ้มเก้อให้ซองจง
“ ไม่ขนาดนั้นหรอกฮะ ” ซองจงก้มหน้าเล็กน้อย ถ้าเค้าเข้าใจไม่ผิดซองจงต้องกำลังเขินอยู่แน่ๆเลย . . . น่ารักจริงๆน้า มักเน่ของฮยอง . . . ของฮยอง? ของเค้าเหรอ!?
มยองซูส่ายหัวไล่ความคิดแปลกๆก่อนจะจูงมือซองจงให้เดินตามตนไปห้องนั่งเล่นรวม ซองจงได้แต่เดินตามต้อยพร้อมกับงงในท่าทีแปลกๆของมยองซู วันนี้ฮยองเค้าเป็นอะไรมากรึเปล่าเนี้ย? ( ‘__’)?
.
.
.
“ มยองนายมาสายนะ เค้าแบ่งงานกันหมดเรียบร้อยแล้ว ”
ซองกยูบอกมยองซูทันทีที่เค้าเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวม มยองซูพยักหน้ารับคำก่อนจะถามว่าส่วนของเค้านั้นต้องทำอะไรบ้าง ซองกยูจัดการบอกที่ๆมยองซูต้องไปทำความสะอาดพร้อมกับบอกที่เก็บอุปกรณ์ต่างๆที่จำเป็นและก็ถ้าอะไรมันไม่พอก็มาบอกอีกที
“ถ้าอย่างน้ำยาทำความสะอาดหมดหรือผ้าที่ใช้เช็ดไม่พอค่อยมาบอกฉันละกัน คนอื่นๆด้วยนะจะได้รวมๆออกไปซื้อทีเดียว”
“ ครับ/ครับ!/รับทราบบบบ/อ่าหะ/ฮับผม/. . . ”
ทุกคนขานรับก่อนจะแยกย้ายออกไปทำงานซึ่งแน่นอนว่ามีมยองซูคนเดียวที่พยักหน้าตอบ เพราะการพูดน้อยมันคงอยู่ในสายเลือดแล้วละมั้ง แต่ถ้าจะมีใครที่มยองซูตอบด้วยเยอะสุดก็คงไม่พ้นมักเน่ลีซองจงเป็นแน่แท้
“ ซองจง นายได้ทำตรงไหน? ”
มยองซูหันไปถามซองจงที่กำลังจะเดินแยกย้ายตามคนอื่นไปทำความสะอาด
“ ก็ห้องนอนของตัวเองน่ะแหละฮะ ทำกับโฮย่าฮยอง และก็ถูห้องนั่งเล่นนี้ด้วย ”
ซองจงพูดพร้อมกับชี้มือไปรอบห้องด้วย มยองซูเห็นก็เผลอยิ้มตามกับท่าทางเด็กๆของซองจง
“ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปทำความสะอาดนะฮะ เดี๋ยวโฮย่าฮยองจะบ่นว่าผมไม่ช่วยละแย่เลย -3- ”
ซองจงพูดจบก็เดินไปที่ห้องนอนของตัวเองเพื่อไปช่วยโฮย่าทำความสะอาดปล่อยให้มยองซูยืนยิ้ม มองตามหลังไป
“ มายืนยิ้มอะไรตรงนี้? ”
มยองซูรีบหุบยิ้มทันทีที่ซองยอลเข้ามาทัก
“ไม่มี อยากยิ้ม ”
“อ๋อเหรอออออ แล้วเมื่อกี้เห็นนะ มองตามซองจงตาไม่กระพริบเลย คักๆๆ ”
“ใครมอง? มองตามซองจงไม่ได้รึไง? ไม่เถียงกับนายแล้วชั้นไปทำความสะอาดดีกว่า ”
มยองซูรีบเดินหนีซองยอลทันทีเพราะไม่อยากแสดงพิรุธมากไปกว่านี้ถึงอย่างนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะของซองยอลตามหลังมา -____- หมอนี่น่าจับมาถอนเหงือกให้หัวเราะไม่ได้ชะมัด!
.
.
.
“ นี่คุณพ่อ คุณพ่อรู้สึกมั้ยว่าเจ้ามยองกับเน่อ่ะ มันแปลกๆ ”
“ หืม? แปลกยังไง? ”
“ ก็แบบ เจ้ามยองอ่ะเดี๋ยวนี้นะคุยกับเน่เยอะกว่าแต่ก่อนเยอะเลย ใครๆก็รู้ว่ามยองมันอ่ะพูดน้อยจะตายกับพวกเรานะถ้าไม่จำเป็นมันก็แทบไม่ตอบหรือไม่พูดเลย แต่พอกับเน่นะพูดเยอะเชียว ”
“ เออ จริงด้วย จะพาไปช่วงนี้ฮยองก็เห็นว่ามยองมันแปลกๆไป ”
“ ใช่มั้ยละครับ ผมว่านะเจ้ามยองมันต้อง..... ”
ซองยอลมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นใครก็เข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างกับดงอู พอดงอูรู้ว่าเรื่องอะไรก็ถึงกับตกใจ
“ เห้ย! มันจะเป็นไปได้ไง? แต่...ก็ไม่แน่ ฮยองก็เห็นว่ามอยงมันก็มีทีท่าอย่างนั้นเหมือนกัน ”
“ ใช่มั้ยละครับ! ”
“ แล้วเราจะทำอะไรได้? มันเป็นเรื่องของเจ้ามยองนี่ ให้เจ้านั้นจัดการเองเถอะ ”
ถึงตัวเค้าเองจะเป็นพี่ชายที่เกือบจะโตที่สุดรองจากซองกยูแต่เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวให้เค้าออกหน้าไปช่วยมันก็เหมือนจะเป็นการยุ่งไม่เข้าเรื่องมากกว่า
“ คุณพ่อผมมีแผน! ”
“ หือ? ไหนลองบอกแผนมาสิ ”
ซองยอลเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างให้ดงอูฟังเล่าแผนการที่ตนเองเพิ่งคิดได้สดๆร้อน
“ มันจะได้ผลเหรอ? ”
“ ไม่ลองไม่รู้นะครับ แต่วิธีนี้ผมว่าเวิร์ค ”
ทั้งสองคนมองตากันก่อนจะค่อยเผยรอยยิ้มออกมา ไม่ใช่รอยยิ้มแบบที่ยิ้มให้แฟนคลับหรือรอยยิ้มที่จะเห็นกันได้ในยามปกติ แต่ช่างเป็นรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยแผนการและการคิดถึงสิ่งที่ได้หากแผนการสำเร็จ
“ คุณลูกนี่ก็ใช่เล่นเหมือนกันนะ หึหึ ”
“ แหมมม~ ก็ไม่ถึงขนาดคุณพ่อหรอกครับ คักๆๆๆ ”
“ คุณลูกก็ยอเกินไป ”
“ ไม่ได้ยอสักหน่อยครับ พูดจริงๆ คักๆ ”
“ ฮ่าๆๆๆๆ ”
“ คักๆๆๆๆๆ ”
ดงอูกับซองยอลต่างหัวเราะให้กันอย่างมีเล่ห์นัย ในขณะที่โฮย่าเดินออกมาเจอสองพ่อลูก(?) กำลังนั่งสุมหัวและหัวเราะกันอย่างน่ากลัวนั้นถึงกับผงะและรีบเดินไปทางอื่นเลยทีเดียว ไอ้สองคนนี้มันน่ากลัวชะมัดเลยวุ้ย - -“
.
.
.
“ หา!? อยากให้จับคู่ห้องนอนใหม่? ”
“ ใช่แล้วครับ ท่านลีด แบบว่าเราอุตส่าห์ทำความสะอาดหอแล้วเราก็รวดเปลี่ยนรูมเมทเลยสิครับ จะได้เป็นการแลกเปลี่ยนและสร้างความสนิทสนมในวงด้วย ^[+++++]^ ”
ซองยอลยิ้มโชว์เหงือกแสดงความจริงใจสุดๆ แบบว่าสิ่งที่เสนอมานั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่มีอะไรแอบแฝงเลยจริงๆ
“ ฮยองก็เห็นด้วยนะ เปลี่ยนรูมเมทกันบ้างก็ดีเหมือน ”
และเมื่อทุกคนเห็นว่าขนาดดงอูฮยองเห็นด้วยก็ไม่น่าอะไรเสียหาย หารู้ไม่ว่านี่เป็นแผนการที่ทั้งคู่วางแผนไว้แล้ว
“ งั้นก็ตกลงตามนั้น แล้วเราจะใช่วิธีไหนละ? ”
“ นี่เลยครับผมทำฉลากมาแล้วเรียบร้อยเชิญทุกคนเลือกเลย ^0^ ”
ซองยอลแบมือให้ทุกคนเห็นฉลากที่เป็นสีๆ ซึ่งแต่ละฉลากไม่มีสีไหนซ้ำกันเลย ต่างคนต่างมองหน้ากันก่อนที่ซองกยูจะเป็นคนหยิบก่อน และตามที่ซองยอลและดงอูคาดไว้ ตามความเคยชินของทุกคน ทุกคนจะต้องหยิบฉลากที่เป็นสีที่ตัวเองชอบ เพราะงั้นฉลากที่เค้าทำมาแต่ละอันจึงสีไม่ซ้ำกันเลยอีกทั้งยังเป็นสีที่สมาชิกในวงแต่ละคนชอบอีกด้วย
“ อ่ะ ผมเอาอันนี้ๆๆ ดงอูฮยองหยิบให้ผมหน่อย เอาละเหลือสองอันสำหรับนายสองคนเลือกเลย ^[+++]^ ”
ซองยอลยื่นฉลากที่เหลือสองอันให้ซองจงกับมยองซูที่เลือกเป็นสองคนสุดท้าย ทั้งคู่ดูลังเลกับการจะหยิบฉลากอันใดอันนึงในสองอันนี้ ทั้งๆที่สมาชิกคนอื่นเลือกหยิบโดยแถบจะไม่คิดเลย แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะดูตัดสินใจนานไปซองยอลเลยแว้ดออกมา
“ รีบๆเลือกไปเถอะน่า! จะได้เสร็จๆ!!! ”
รีบๆเลือกไปเถอะ เพราะอันไหนผลมันก็เหมือนกันทั้งคู่ คักๆๆๆๆๆ
มยองซูถลึงตาใส่ซองยอลก่อนที่จะหยิบฉลากสีเหลืองซึ่งเป็นสีที่ซองจงชอบเลยทำให้ซองจงต้องได้ฉลากสีดำไปโดยปริยาย
“ เอาละได้ฉลากครบแล้วมาเปิดพร้อมกัน แล้วโชว์ขึ้นมาเลยนะ ^0^ เอ้า! สาม สอง หนึ่ง! ”
ทุกคนยืนล้อมกันเป็นวงกลมก่อนจะโชว์ผลของฉลากที่จับมาได้เมื่อกี้ออกมาตรงกลางวง ผลของฉลากก็ออกมาก็เป็นดังนี้ ห้องที่ 1 ซองกยู ดงอู / ห้องที่ 2 นัมอู โฮย่า ซองยอล และห้องที่ 3 มยองซู ซองจง
“ ไงเป็นงี้อ่ะ! ”
ผลของฉลากที่ออกมาทำให้ซองกยูหัวหน้าวงถึงกับหัวเสียเล็กน้อย แต่เพราะได้รูมเมทอย่างดงอูก็ถือว่ายังโอเคกว่าได้ซองยอล -___-
คงมีแต่มยองซูที่ภายในใจนั้นดีใจลิงโลดที่ได้อยู่ห้องเดียวกับซองจงดีใจถึงขนาดหลุดยิ้มออกมานิดๆก่อนจะพยายามทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
ซองยอลกับดงอูลอบมองกันก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนการที่วางไว้จุดประสงค์ของพวกเค้าไม่เพียงแค่มยองซูกับซองจงเท่านั้น แต่รวมไปถึงการเข้าไปแทรกแซงหาข้อมูลต่างๆของสมาชิกแต่ละคนด้วย เพราะฉะนั้นจะเป็นการดีกว่าที่พวกเค้าไม่ได้นอนด้วยกันแต่แยกกันนอนกับสมาชิกคนอื่น
หึหึ~ ใครว่าแค่มยองซูกับซองจงละ สมาชิกคนอื่นอย่าหวังว่าจะรอด!
“ เอาละอย่ามัวเสียเวลา เราไปเก็บของย้ายไปห้องใหม่กันดีกว่า! มยองซูนายมาเอาของนายไปจากห้องชั้นเร็วๆ ชั้นเบื่อที่จะเป็นรูมเมทนายละ -3- ”
ซองยอลพูดจบก็รีบเดินหนีไปทันทีก่อนที่จะได้รับสายอาฆาตของมยองซูกลับไป
“ อ่า~ เดี๋ยวผมไปช่วยฮยองเก็บของนะฮะ ”
มยองซูคงจะดีใจมากถ้าประโยคนี้ซองจงพูดให้เค้าแต่เปล่าเลยซองจงพูดกับโฮย่าต่างหากก่อนที่ทั้งคู่จะเดินกลับห้องตัวเองเพื่อไปจัดของ มยองซูถอนหายใจออกมาถึงแม้ว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกันมันจะเหมือนฝันก็เถอะแต่ไม่รู้ว่าซองจงจะชอบรึเปล่าที่เค้ามาเป็นรูมเมท
ตอนนี้เค้ายังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เค้าไม่รู้ว่าความรู้สึกของเค้ามันคืออะไรกันแน่ ถึงแม้จะดีใจที่ได้ใกล้ชิดกับซองจงมากขึ้นกว่าเก่า แต่ความใกล้ชิดทางใจละ? จะมีทางมั้ยที่มยองซูคนนี้ได้ใกล้ชิดกับซองจงไม่ใช่แค่เป็นพี่ชายในวง ไม่ใช่แค่รูมเมทร่วมเมทร่วมห้อง แต่เป็นคนที่สำคัญกว่านั้น...
…………………………………………………………………………………………………
ตอนต่อไปมาแล้วครับ! ขอโทษทุกคนเลยนะที่มาลงช้า T^T แบบว่าไรเตอร์เพิ่งสอบเสร็จแถมคอมก็เพิ่งซ่อมเสร็จเมื่อวาน แทบตายเลยทีเดียว!
มีอะไรอยากแนะนำหรือติชมก็บอกได้นะครับผมยังอ่อนประสบการณ์ >__< ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมากๆนะครับ!
ความคิดเห็น