[Fic Yaoi] INFINITE : MyungJong couple (Short Fic)

ลำดับตอนที่ #1 : You're my...Maknae - 1 (100%)

NEYNE: BLOMMA

You’re my…Maknae

Chapter 1

เสียงกรี๊ดและเสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากการแสดงของกลุ่มศิลปินจบลง เหล่าสตาฟต่างเดินพาเหล่าศิลปินที่ลงจากเวทีไปยังห้องแต่งตัว เสียงกรี๊ดและเสียงตะโกนเรียกชื่อของพวกเค้ายังดังอยู่จนค่อยๆหายไปตามระยะทางที่พาไปถึงห้องพักของพวกเค้า

“ INFINITE ”

คือป้ายชื่อที่ติดอยู่ตรงหน้าประตูห้องพักและยังเป็นชื่อวงของพวกเค้าอีกด้วย

“ เฮ้อ! เหนื่อยชะมัดเลย~ ” กยู หรือลีดเดอร์ของวงที่เข้ามาถึงห้องคนแรกกระโดดขึ้นไปนอนบนโซฟาทันทีที่เข้ามา

“ เฮ้!!! อย่าเพิ่งนอนสิครับฮยอง ช่วยกันเก็บของก่อนรถจะมาแล้วนะ ” นัมอูสมาชิกอีกคนของวงเข้ามาสะกิดให้กยูลุกขึ้นมาเก็บของแต่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวหลับไปแล้วรึยัง เพราะดูจากตาตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าหลับหรือตื่น

สมาชิกคนอื่นที่เข้ามาถึงทีหลังก็หัวเราะกันราวกับมันเป็นเป็นเรื่องปกติที่จะเห็นลีดเดอร์ของวงโดนนัมอูตามบ่นตลอดเวลา

“ นัมฮยองอา~ ให้กยูฮยองเค้าพักเถอะฮะเดี๋ยวของของฮยองผมจะเก็บให้เอง ” และเป็นซองจง มักเน่น้อยของวงที่เข้ามาหยุดการเขย่าตัวกยูอย่างบ้าคลั่งของนัมอู

“ ซองจงอา~ นายก็เป็นแบบนี้ตลอดอ่ะ ไปเก็บของให้กยูฮยองทำไมทุกวันนี้ฮยองเค้าก็ใช้นายจนเคยตัวแล้วนะ ” นัมอูทำหน้าไม่พอใจทันทีที่ซองจงจะเก็บของให้ซองกยู เพราะหลายครั้งแล้วที่ซองจงทำแบบนี้จนซองกยูใช้อะไรซองจง ซองจงก็ทำตามตลอด

“ นั่นดิ ไม่ต้องไปเก็บให้กยูฮยองหรอก เน่มากินขนมกับฮยองดีกว่ามา ” ซองยอลสามชิกอีกคนที่ร่าเริงตลอดเวลาลากซองจงไปกินขนมบนโต๊ะที่ตอนนี้มี ดงอู กับ โฮย่า นั่งกินกันอย่างเอร็ดอร่อย

“ อ่า~ แต่ของผมยังไม่ได้เก็บเลยนะฮะ ผมอย... ”

“ เดี๋ยวฮยองเก็บให้เอง ทั้งของนายแล้วก็ของกยูฮยอง ” มยองซูเดินเข้ามาลูบผมซองจงพร้อมกับบอกจะเก็บของให้ ซองจงที่ยังพูดไม่จบก็ต้องยอมทำตามเมื่อพี่อย่างมยองออกปากเอง

“ เอาตามนั้นแหละ มยองมันจะเก็บของให้ทั้งเน่แล้วก็กยูฮยองแล้ว เพราะงั้นมากินขนมกับฮยองซะดีๆ ^[+++]^ ” ซองยอลยิ้มโชว์เหงือกอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว แล้วจัดการยัดขนมใส่ปากซองจงทันที

“ ฮ่าๆๆๆๆ/ ฮ่าๆๆ/ เห้ย! ยอลจะฆ่าเน่เหรอ ฮ่าๆๆๆ ”  ทั้งสามคนที่โต๊ะต่างหัวเราะชอบใจที่ยอลแกล้งซองจง ส่วนนัมที่ทำอะไรลีดไม่ได้ก็เดินไปเก็บของตัวเอง มีเพียงมยองซูเท่านั้นที่ยังยืนมองภาพน่ารักๆของคนในวงที่แสดงออกถึงความสนิทสนมรักใคร่กัน มยองซูอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเก็บของของซองจงและของซองกยู

มยองซูเก็บของไปเรื่อยๆสลับกับฟังเสียงเฮฮาจากทางโต๊ะกินขนมเป็นระยะ เมื่อเก็บของเสร็จเข้าจึงหันไปมองและนั่นเองที่สายตาเค้าหยุดอยู่ที่คนๆนึงที่กำลังยิ้มกว้างหัวเราะอย่างมีความสุข รอยยิ้มที่สะกดเค้าไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน...รอยยิ้มของซองจง

“ เก็บของเสร็จแล้วเหรอ ” มยองซูสะดุ้งเล็กน้อยแต่ยังเก็บอาการได้ทันหันไปหาต้นเสียง ก็พบว่านัมอูกับกยูฮยองเดินมาข้างๆตัวแล้ว ส่วนกยูฮยองท่าเมื่อกี้คงจะหลับจริงๆเพราะยังหาวไม่หยุดเลย

“ อืม ” มยองซูเพียงตอบออกไปสั้น นัมอูพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินไปเรียกให้ฝูงลิงรู้ว่ารถมาถึงแล้ว

“ ยังไม่อยากออกจากห้องนี้ไปเลยอ่า ” ดงอูพูดขึ้นมาหลังจากที่ทุกคนเก็บของเตรียมตัวกลับกันแล้ว

ใช่ ไม่มีใครอยากออกจากห้องนี้ไปเพราะวันนี้เป็นวันขึ้นไลฟ์วันสุดท้ายในตารางเพลงของพวกเค้า หลังจากนั้นพวกเค้าต้องเก็บตัวอยู่ที่หอพัก เพื่อพักผ่อนและเตรียมตัวทำอัลบั้มใหม่

“ เดี๋ยวพวกเราก็ได้กลับมาอีกครับฮยอง ^^ ” โฮย่าเดินไปตบไหล่ดงอูก่อนจะ ตบไหล่คนอื่นๆให้ออกไปจากห้องพัก เพราะไม่งั้นคงไม่ไปถึงหอพักสักทีแน่

“ ใจหายจังนะฮะ ” มยองซูหันไปมองซองจงก่อนจะลูบหัวปลอบ

“ ไม่ได้ออกไปถาวรสักหน่อย เดี๋ยวพวกเราก็คัมแบ็คแล้ว ” ซองจงพยักหน้าหงึกๆ มยองซูเลยอดไม่ได้ที่จะขยี้ผมซองจงด้วยความเอ็นดูในท่าทางน่ารักนั้น

“ ฮยองอา~ ผมผมยุ่งหมดแล้วฮะ ” ซองจงทำปากยื่นใส่ มยองซูได้แต่ยิ้มจนตาแทบปิดในความน่ารักของซองจง

“ จะน่ารักไปไหนเราหืม? เดี๋ยวก็กลับหอแล้ว ฮ่าๆๆๆ ” ซองจงยิ่งทำปากยื่นเข้าไปอีกเมื่อถุกขัดใจ

“ เฮ้! นายสองคนน่ะ! จะสวีทกันไปไหน เดี๋ยวก็ทิ้งไว้ที่นี่หรอก ” ซองกยูตะโกนมาจากรถตู้ด้วยใบหน้าที่ดูก็รู้ว่าง่วงนอนเต็มแก่ สงสัยอยากนอนจริงๆ

“ ฮยอง! สวีทอะไรกันเล่า!!! แล้วก็มยองฮยองฮะ ผมกลัวไม่หล่อต่างหาก เชอะ! ” ว่าแล้วซองจงก็สะบัดหน้างอนใส่มยองก่อนจะวิ่งขึ้นรถทิ้งให้มยองอมยิ้มเดินตามหลังมา

.

.

.

“ ถึงหอสักที! วู้ว!!!! ” และก็เป็นคนเดิมที่ต้องเข้ามาถึงห้องคนแรก ซองกยูไม่รอช้ารีบเข้าห้องนอนตัวเองทันที

“ โห~ ไรเนี้ย? ยังไม่ทันทำอะไรเลยวิ่งเข้าห้องนอนละ ” นัมอูบ่นเป็นกิจวัตร ก่อนจะตามกยูเข้าไปในห้องส่วนสมาชิกคนอื่นก็เริ่มแยกย้ายไปตามห้องของตัวเอง

“ อาบน้ำดีกว่า~ ” โฮย่าพูดขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าห้องไป

“ ฮยองอา~ ผมไปอาบด้วย >__< ” ซองจงวิ่งตามโฮย่าไปอาบน้ำตามปกติ แต่มยองซูถึงกับชะงักหยุดเดิน

“ จะหยุดไมเนี้ย? ” ซองยอลย่นคิ้วเพราะงงที่อยู่ๆมยองซูก็หยุดเดิน

“ ป่าวๆ ไม่มีอะไร นายเข้าห้องไปก่อนเถอะ ”

“ อ่าๆ ตามใจละกัน ” ซองยอลงกับมยองซูนิดหน่อยก่อนจะเดินเข้าห้องนอนตัวเองไป

มยองซูเดินมาที่ห้องนั่งเล่นรวมก่อนจะนั่งลงพิงกำแพงอย่างอ่อนแรงเพราะวันนี้ใช้พลังมาทั้งวัน ยิ่งเป็นวันแสดงไลฟ์วันสุดท้ายเค้ายิ่งต้องทำเต็มที่ เค้าหลับตาลงแต่ยังไม่นอน แค่พักสายตาก่อนจะได้ยินเสียงคนมานั่งข้างๆจึงลืมตาดูก็เห็นเป็นดงอูฮยองมานั่งข้างๆ

“ ทำไมยังไม่เข้าห้องละครับ ” มยองซูลุกขึ้นมานั่งตัวตรงพลางขยับไหล่ไล่ความเมื้อยล้า

“ ยังอ่ะ เหนื่อยๆ อยากอยู่ข้างนอกมากกว่า อ่ะ! ” ดงอูยื่นกระป๋องน้ำอัดลมให้มยองซูก่อนจะเปิดของตัวเองดื่ม มยองพงกหัวขอบคุณก่อนจะยกขึ้นดื่มบ้าง

“ เมื่อกี้เป็นอะไรรึเปล่า ” ดงอูถามขึ้นแต่ก็ยังคงยกน้ำดื่มโดยไม่หันไปมอง

“ ป่าวนี่ครับ แค่ยังไม่อยากเข้าห้อง ” มยองซูรู้ทันทีว่าดงอูหมายถึงอะไร ถ้าคนภายนอกมาอาจจะนึกว่าดงอูฮยองเป็นคนบ้าๆรั่วๆ แต่จริงๆแล้วเค้าใส่ใจรายละเอียดของคนในวงทุกคนและคอยเป็นที่ปรึกษายามทุกคนมีปัญหาเสมอ

“ จริงเหรอ นึกว่าไม่ชอบใจที่ซองจงไปอาบน้ำกับโฮย่าซะอีก ” ดงอูพูดด้วยท่าทางสบายๆผิดกับมยองซูที่ตอนนี้ถึงจะทำหน้านิ่งแต่ภายในใจนั้นไม่มีใครรู้

“ ผมจะไม่ชอบใจทำไมละครับ สองคนนั้นก็อาบน้ำด้วยกันแบบนี้เป็นปกติ ”           ปากพูดแบบนั้นแต่ในใจเริ่มเจ็บแปลบขึ้นมาอีกแล้วมยองซู

“ อ่าหะ ฮยองก็แค่แซวเล่นไปงั้นแหละ อย่าคิดมาก ไปอาบน้ำก่อนละโฮย่ากับซองจงออกมาแล้ว ^__^ ” ดงอูตบไหล่เบามยองซูเบาๆแล้วเดินเข้าห้องไป เหลือมยองซูที่นั่งมองโฮย่ากับซองจงหยอกกันตลอดทางจนเข้าห้องนอนไปทั้งคู่

มยองซูยกมือขึ้นมากุมอกโดยไม่รู้ตัวเพื่อบรรเทาความเจ็บแปลบที่วิ่งขึ้นมาที่อกด้านซ้าย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ เมื่อตอนที่ซองจงอาสาเก็บของให้กยูเค้าก็เป็น และเหมือนจะเป็นทุกครั้งที่ซองจงสนิทสนมกับคนอื่น

“ เป็นอะไรแล้วนะเรา... ” มยองซูได้แค่เพียงพึมพัมกับตัวเองเบาๆปล่อยให้ตัวเองจมกับความความคิดและพิงผนังจนตัวเองหลับไป

“ ฮยองฮะ..ฮยอง ” เสียงหวานคุ้นหูเอ่ยเรียกจนมยองซูตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองได้นอนอยู่ตรงนี้มานานเท่าไหร่แล้ว

“ ฮยองทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ละฮะ ผมนึกว่าฮยองอยู่ในห้องแล้วซะอีก ” ซองจงคิ้วขมวดด้วยความสงสัยเพราะออกห้องมาไม่นึกว่าจะเจอมยองซูนอนอยู่ตรงนี้

“ ฮยองเผลอหลับไปน่ะ ว่าแต่เราเถอะซองจง ออกมาทำอะไรดึกๆแบบนี้ ” มยองซูเงยหน้ามองดูนาฬิกาที่ฝาผนังแล้วหันกลับมาถาม

“ แห่ๆ คือผมหิวน่ะฮะ เลยออกมาหาอะไรรองท้อง แต่ในห้องไม่มีอะไรเลย ” ซองจงเกาหัวตัวเองด้วยความที่หิวเลยออกมาจะหาอะไรทานที่ห้องครัวแต่เจอมยองซูก่อน

“ หิวมากมั้ย? ” มยองซูถามเสียงเรียบ

“ อ่า~ จะเรียกว่ามากก็ได้มั้งฮะ ผมอยากกินข้าวมากกว่าขนมอีกตอนนี้ ” เพราะเมื่อตอนเย็นทานขนมไปตอนอยู่ในห้องพักนิดเดียวเอง ผลก็เลยต้องมาหิวกลางดึกแบบนี้

“ อืมมมม งั้นเอางี้ออกไปหาอะไรกินข้างนอกกัน ” มยองซูลุกขึ้นทันทีแล้วดึงซองจงให้ลุกขึ้นตามมาด้วย

“ เอ๋? ไปตอนนี้เหรอฮะ เดี๋ยวกยูฮยองรู้เค้าก็ดุเอาหรอกฮะ ” มยองซูถึงกับเจ็บแปลบที่อกอีกครั้งเมื่อซองจงพูดถึงซองกยู อีกแล้ว...เป็นอะไรไปเนี้ยเรา

“ ไม่เป็นไรหรอกนี่ก็ดึกแล้ว อีกอย่างก็เหนื่อยกันมามากคงนอนหลับสนิทหมดแล้วละ และก็ฮยองยังไม่ได้กินเหมือนกัน นายก็หิว เราก็แค่ออกไปกินข้าวไม่เห็นมีอะไรเลย ^__^ ” นับเป็นประโยคที่ยาวมากที่คนอย่างมยองซูจะพูดอะไรแบบนี้ให้คนอื่นได้ยิน แต่สำหรับซองจงถือเป็นคนพิเศษ

“ ตามใจฮยองละกันฮะ ” ซองจงลังเลเล็กน้อยแต่ด้วยความหิวแถมออกไปกับมยองซูคงไม่เป็นไร

ทั้งคู่เดินลงมาจากหอพักทันทีที่เปิดประตูออกไปสู่ถนนข้างนอกซองจงก็ห่อตัวเพราะลมหนาวที่พัดมา เพราะไม่คิดว่าข้างนอกจะอากาศหนาวขนาดนี้ซองจงเลยไม่ได้หยิบเสื้อกันหนาวมาด้วย ที่ใส่อยู่ตอนนี้เป็นแค่ชุดนอนแขนยาวถึงจะไม่บางมาก แต่ก็ยังกันลมไม่ได้มากอยู่ดี ซองจงห่อตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปตามถนนเคียงคู่กับมยองซู

“ หนาวเหรอ? ” มยองซูถามซองจงขึ้นมาเพราะสังเกตตั้งแต่ออกหอแล้วว่าซองจงไม่ได้หยิบเสื้อกันหนาวมา เค้าเองก็รู้สึกผิดที่ได้เตือนให้เจ้าตัวเปลี่ยนชุดก่อนออกมาข้างนอกแบบนี้

“ นิดหน่อยฮะ แค่นี้สบายมาก ” ซองจงยิ้มให้มยองซูก่อนจะก้าวต่อไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมยองซูคว้าแขนของตนไว้ ซองจงเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัยมยองซูไม่ปล่อยให้ซองจงสงสัยนานก็ถอดเสื้อนอกของตัวเองออกแล้วคลุมไหล่ร่างบางที่เหมือนตัวจะสั่นมากขึ้นเพราะความหนาว

“ ขะ..ขอบคุณฮะ ” ซองจงก้มหน้างุดซึบซับความอบอุ่นของเสื้อคลุมที่มาคลุมตัว มยองซูลอบมองก็ต้องอมยิ้มออกมาเมื่อเห็นริ้วสีแดงบนใบหน้าขาวใสนั้น

น่ารัก...ไม่มีคำไหนจะเหมาะไปกับคนตรงหน้ามากกว่าคำนี้อีกแล้ว เค้ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆว่าซองจงช่างน่ารักไม่เหมือนกับคนอื่นๆ น่ารักจนต้องเผลอหยุดสายตาไว้ที่คนนี้ทุกครั้ง

“ ฮะ..ฮยอง ฮยองจะจ้องผมอีกนานมั้ยฮะ ” ซองจงเอ่ยขึ้นมาเบาๆแต่ก็ยังก้มหน้าอยู่อย่างนั้น มยองซูที่เพิ่งรู้ตัวว่าจ้องนานเกินไปก็กระแอ่มไอออกมาไล่บรรยากาศประหลาดๆนี้ออกไป

“ อะแห่ม! เอ่อ...ฮยองว่าเราเดินต่อเถอะ เดี๋ยวยิ่งดึกกว่านี้แล้วจะหนาว ” ซองจงพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินตามมยองซู

ทั้งคู่เดินไปตามถนนที่มีเพียงแสงไฟจากเสาไฟสูงและเสียงจากร้านรวงเบาๆให้ได้ยินเพียงเล็กน้อยเพราะเป็นเวลาดึกแล้ว ทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างเดินข้างกันโดยไม่พูดอะไร ไม่รู้ว่าในใจของซองจงนั้นคิดอะไรอยู่แต่ตอนนี้ในใจของมยองซูช่างสับสนเหลือเกิน

เค้ากำลังจมกับความคิดของตัวเอง การเดินไปเรื่อยๆแบบนี้ยิ่งทำให้เค้าคิดมากขึ้นไปอีกจนเหมือนกับเดินไปไม่รู้จุดหมาย เค้าคงจะเดินต่อไปอย่างนี้เรื่อยๆแน่ๆถ้าไม่มีมือของคนข้างตัวมาสะกิดให้หยุดเลย มยองซูเรียกสติกลับคืนมาก่อนจะหันไปมองซองจงที่ยืนชี้นิ้วไปทางนึง มยองซูมองไปตามที่ซองจงชี้ก็เห็นเป็นร้านต๊อกโบกี ร้านไม่ใหญ่มากแต่ดูท่าทางอบอุ่น

“ อ่า~ อยากกินเหรอ? ” ซองจงไม่ตอบแต่พยักหงึกๆพร้อมกับส่งสายตาอ้อนให้มยองซูพาเข้าร้านนั้นแทนขำตอบ มยองซูขำออกมาเล็กๆกับท่าทางเหมือนเด็กของรุ่นน้องในวง

มยองซูเอื้อมมือไปขยี้ผมซองจงเล่นและก็ได้ใบหน้าอมลมพองแก้มยามงอนของซองจงกลับ มยองซูที่ขำอยู่แล้วก็หัวเราะออกมาดังกว่าเก่าเลยทำให้ซองจงงอนเดินเข้าร้านไปคนเดียว มยองซูส่ายหัวเล็กน้อยกับท่าทางเด็กๆของซองจงแต่ก็เดินตามไปพร้อมกับรอยยิ้ม  

.

.

.

เวลาผ่านไปไม่นานหลังจากที่ทั้งคู่เข้ามาในร้านตอนนี้พนักงานก็เอาต๊อกมาเสริฟแล้ว มยองซูจัดการเปิดเตาแล้วเททุกอย่างลงกระทะพร้อมกับลอบมองซองจงที่นั่งทำตาแวววาวเหมือนลูกแมวน้อยที่รออาหารจากเจ้านายยังไงยังงั้น

“ ฮ่ะๆๆ หิวขนาดนั้นเลยเหรอเรา? ” มยองซูเอ่ยถามซองจงที่เอาแต่จดจ้องกับหม้อต๊อกโบกีบนโต๊ะไม่วางตา

“ แห่ๆ ก็มันน่ากินนี่ฮะ ^0^; ” ซองจิงยิ้มแหยๆตอบกลับไป

“ อ่า~ สุกแล้ว ฮยองกินเร็วฮะ ” ซองจงที่นั่งจ้องหม้อตาไม่กระพริบ หยิบอาวุธคู่ใจอย่างตะเกียบขึ้นมาคีบต๊อกทันทีที่เห็นว่ามันสุก มยองซูเผยรอยยิ้มรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ของวันกับท่าทางน่ารักของซองจง ไม่รู้ว่าคนที่กำลังทานต๊อกอย่างเอร็ดอร่อยตรงข้ามเค้าจะรู้มั้ย ว่าเค้าไม่เคยยิ้มให้ใครขนาดนี้มาก่อนในชีวิต

เวลาอาหารของมื้อนี้ผ่านไปเรื่อยๆจนกระทั่งต๊อกโบกีพร่องไปเกือบหมดแต่ดูท่าแมวน้อยซองจงจะอิ่มแล้วถึงได้เอาแต่เขี่ยของที่อยู่ในหม้อ

“ อิ่มแล้วก็ไม่ต้องฝืนหรอก ” มยองซูบอกพร้อมกับเติมน้ำในแก้วให้ซองจง

“ ก็มันเสียดายนี่ฮะ -*- ” ซองจงทำปากยื่นเล็กก่อนจะยกน้ำขึ้นมาดื่ม

“ นี่ซองจง...ฮยองถามอะไรหน่อยสิ ”

“ หืม? อะไรเหรอฮะ? ”

มยองซูนิ่งไปสักพักก่อนที่จะพยายามรวบรวมความกล้าถามอะไรบางอย่างออกไป บางอย่างที่เค้าแอบคิด แต่กลัวที่จะรับรู้มัน...

“ ซองจง...นายชอบกยูฮยองเหรอ ” เค้าอยากจะเย็บปากตัวเองเหลือเกินที่ถามอะไรแบบนี้ออกไป ไม่ใช่แค่กลัวคำตอบ แต่เค้าก็ยังกลัวที่ซองจงจะไม่ชอบเค้าด้วยที่ถามอะไรแบบนี้ออกไป ซองจงอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะระบายยิ้มออกมา

“ ชอบสิฮะ ” ซองจงยิ้มตอบออกไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าคำตอบที่ออกจากปากมานั้นเปรียบเสมือน เข็มเล็กๆที่กำลังทิ่มแทงอกด้านซ้ายของมยองซูช้าๆ ถึงจะเล็กแต่มันก็เจ็บ

“ งั้นเหรอ... ” มยองซูพึมพำเบาๆเหมือนตั้งใจที่จะไม่ให้ซองจงได้ยิน

“ มีอะไรรึเปล่าฮะ? กยูฮยองเค้าทำไมเหรอ? ” ซองจงงงเล็กน้อยที่อยู่ๆมยองซูถามอะไรแบบนี้ออกมา แต่มยองซูก็คงเป็นมยองซูผู้เก็บทุกสิ่งไว้ในใจไม่แสดงออกมา

“ ไม่มีอะไรหรอกครับ ฮยองแค่ถามเฉยๆ อิ่มแล้วก็กลับกันเถอะดึกกว่านี้แล้วอากาศจะยิ่งหนาว ” มยองซูพยายามยิ้มให้เป็นปกติที่สุดก่อนจะเรียกพนักงานมาเก็บเงิน

ตอนนี้เค้าอยากกลับไปหอพักให้เร็วที่สุด อยากกลับไปที่ห้องของเค้า อยากกลับไปพักผ่อนบรรเทาความเหนื่อยล้า บรรเทา...ความเจ็บ เพราะตอนนี้ผู้ชายคนนี้ คนที่ชื่อคิม มยองซูกำลังเจ็บ เจ็บที่อกด้านซ้ายราวกับถูกมีดมากรีดเพราะคำตอบเมื่อกี้

ทำไมเราถึงเจ็บขนาดนี้...เพราะอะไรกัน เพราะกันไรกันแน่คิมมยองซู!

………………………………………………………………………………….

ไรเตอร์หาเรื่องอีกแล้ว โหะๆ เรื่องเก่าก่อนหน้านี้ยังไม่จบก็ยังมาเปิดเรื่องใหม่อีกแหะๆ _ _” ขอโทษนะค้าบบบ ตอนนี้ไรเตอร์อยู่ในช่วงสอบแต่มีอารมณ์แต่งฟิคซะงั้น ยังไงหลังสอบไรเตอร์จะมาต่อทั้งสองให้เร็วที่สุดเลยนะครับ ^0^ ปิดเทอมแล้วเจอกันน้า
ปล. เม้นเป็นกำลังไรเตอร์กันหน่อยเน้ TT^TT