ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ผู้ว่าจ้าง
เช้าวันรุ่งขึ้น คาลิชขับรถออกจากบ้านมาคนเดียวในขณะที่เซเรนยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เค้ามาหาเครนที่บ้านหลังใหญ่ใกล้กับท่าเรือในเมือง พื้นที่แถบนี้นับได้ว่าเป็นเขตที่มีความเจริญที่สุดของแพลนนิส เพราะมีเรือค้าขายและขนส่งสินค้าทั้งในและต่างเมืองเวียนไปมาอยู่ประจำ
หลังจากที่ท่าอากาศยานและเครื่องบินทุกชนิดปิดบริการเนื่องจาหมีปัญหาเรื่องงบประมาณอยู่ ทำให้เมืองนี้ต้องหันมาพึ่งการคมนาคมแบบเก่าแทนและสาเหตุที่เครนเลือกที่แถบนี้ตั้งรกรากก็ด้วยเหตุที่ว่ามันเอื้อต่องานด้านข่าวสารข้อมูลของเค้าส่วนหนึ่ง แต่ที่สำคัญที่สุดคือ เรือสินค้าบางลำเป็นเรือผิดกฎหมายที่มักจะบรรทุกสินค้าจากตลาดมืดของทุกทวีปมาด้วย เป็นที่รู้จักกันดีในวงการในนาม เรือคอนเวนท์ ซึ่งเครนทำหน้าที่เป็นพ่อค้าคนกลางอีกทีในการติดต่อซื้อขายสินค้าผิดกฎหมายเหล่านี้กับคนในเมืองแพลนนิส
กาแฟดำร้อนๆในถ้วยกาแฟสีขาวขอบทองถูกวางลงบนโต๊ะรับแขกตรงหน้าคาลิช ในขณะที่เครนยกอีกถ้วยขึ้นดื่ม ก่อนจะถามอย่างรู้ทัน
“มีอะไรเดือดร้อนมาอีกล่ะ เผื่อฉันจะช่วยได้”
“ผมอยากให้หารายละเอียดเกี่ยวกับโปรเจคท์ของลิเบอตี้เมื่อ 19 ปีก่อนน่ะปู่”
“เกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่อเซเรนน่ะเรอะ?”
“ข่าวไวดีนี่ ผมยังไม่ค่อยแน่ใจว่าควรส่งตัวเธอให้ผู้ว่าจ้างรึเปล่า เพราะพวกนั้นอาจเป็นคนของลิเบอตี้”
“ชักสนใจขึ้นมาล่ะสิ ก็น่าอยู่หรอก เจอครั้งแรกก็รู้จักซะถึงเนื้อขนาดนั้น”
“แก่แล้วก็อยู่ส่วนแก่อย่ามาทำลามกน่ะปู่ ก็แค่รู้สึกผิดถ้าปล่อยให้เธอถูกทำร้าย ยังไงผมก็มีส่วนส่งเนื้อเข้าปากเสือด้วยเหมือนกัน”
“ถ้าให้ฉันเดา พวกที่จ้างแกคงไม่ใช่ลิเบอตี้หรอก คิดสิ! โรงงานนั่นเป็นของเค้า จะเข้าไปมันง่ายยิ่งกว่าทำลายข้าวของซะอีก”
“จะอ้างสุภาษิตก็ให้มันถูกหน่อย” คาลิชพูดพลางถอนหายใจเสียงดัง “ก็คงใช่ ถ้างั้นนอกจากลิเบอตี้แล้วยังมีใครอยากได้ตัวเธออีก?”
“รู้จักกลุ่ม เพลัซ มั้ย?”
“อะไร ชื่อม้ามีปีกเหรอ?”
“บ้าเรอะ!!! นั่นมันเพกาซัส ชื่อของสมาคมต่อต้านลิเบอตี้ที่พึ่งเกิดขึ้นไม่นานต่างหาก มีข่าวว่าพวกมันกำลังวางแผนอะไรซักอย่างในการที่จะต่อกรกับลิเบอตี้”
“หมายความว่ามีสิทธิ์เป็นไปได้ที่ผู้ว่าจ้างจะเป็นคนของสมาคมนี้”
“ถูกต้อง แต่เรายังไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องอะไรกับพลังพิเศษของเซเรนรึเปล่า”
“ก็เป็นไปได้ ถ้างั้นเธออาจเป็นอันตรายสินะ”
“ยังจนกว่า พวกมันจะรู้ความลับที่จะดึงพลังเธอมาใช้”
“งั้นผมจะกลับแล้ว ต้องไปดูซักหน่อย เดี๋ยวยัยนั่นตื่นขึ้นมาก็หนีไปอีก ยิ่งอ่อนต่อโลกอยู่ด้วย”
“ห่วงอะไรขนาดนั้น เธอคนนั้นเก่งกว่าแกด้วยซ้ำไป อย่าไปเสี่ยงไม่เข้าเรื่องจะดีกว่า มีปัญหาเรื่องสุขภาพอยู่ด้วยไม่ใช่เรอะ ตอนรับงานนี้ก็อุตส่าห์เตือนแล้วเตือนอีก”
“ไม่แย่ขนาดนั้นหรอกปู่ แค่คุณหนูธรรมดาๆเท่านั้นเอง” พูดจบก็เดินออกจากบ้านของเครนแล้วขับรถออกไป
รถของคาลิชแล่นไปตามทางจนมาถึงถนนใกล้กับคูน้ำเล็กๆ ซึ่งอยู่ถัดจากท่าเรือ คูน้ำแห่งนี้รัฐบาลเป็นผู้สั่งการให้ขุดขึ้นเพื่อใช้ในการเกษตร เนื่องจากเมืองแถบท่าเรือเจริญขึ้น ประชาชนก็มีเงินซื้อที่แถบนี้เพื่อทำการเพาะปลูกส่งขายให้กับเรือสินค้าจากต่างเมืองที่รับซื้อ และรัฐบาลก็เห็นว่าเป็นแนวทางที่ดีที่จะเริ่มฟื้นฟูเศรษฐกิจ จึงเข้ามาสนับสนุนอย่างเต็มที่
ชายหนุ่มขับรถไปได้ซักพักก็ต้องเบรคอย่างกะทันหัน เมื่อเหลือบเห็นเซเรนยืนหลับตานิ่งอยู่ริมคูน้ำ เค้าเปิดประตูรถแล้วเดินอย่างเร็วตรงไปทางหญิงสาว แต่ในขณะที่กำลังจะฉุดมือเธอก็ชะงัก เด็กหญิงอายุประมาณเก้าขวบถูกห่อหุ้มด้วยฟองน้ำขนาดใหญ่ มันลอยขึ้นจากผิวน้ำและค่อยๆเคล่อนตัวมาหยุดลงบนพื้นตรงหน้าเค้า ฟองหายไปแล้ว เหลือเพียงเด็กหญิงที่กำลังหมดสติ เซเรนลืมตาขึ้น
“เค้ากำลังจะจมน้ำ ฉันก็เลยช่วย”
“คุณผายปอดเป็นรึเปล่า!?”
“พอทำได้” จากนั้นเซเรนก็ทำการปฐมพยาบาลทันที เมื่อเด็กสาวสำลักน้ำออกมาแล้ว คาลิชก็อุ้มเธอขึ้นรถเพื่อไปส่งที่โรงพยาบาล
หลังจากจบเรื่องแล้ว คาลิชก็พาเซเรนขึ้นรถเพื่อกลับไปยังไพรส์วูด
“ผมจัดการเรื่องค่าพยาบาลกับพ่อแม่เด็กแล้ว ไม่นานคงจะมารับกลับ คุณสบายใจเถอะ”
“ขอบคุณมาก” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนลง บัดนี้เธอมองเค้าในแง่ดีขึ้นที่ยอมช่วยเด็ก การกระทำของเค้าต่างกับที่พูดไว้ในทีแรกที่ว่าไม่มีใครสนใจใครหรอกในยุคสมัยนี้ แต่อย่างน้อยก็คาลิชคนนึงที่ยังพอมีน้ำใจอยู่บ้าง
หลังจากกลับมาถึงบ้าน คาลิชก็ถอดเสื้อโค๊ตแขวนไว้ข้างประตูก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาเบียร์เย็นๆดื่ม เค้าปลดกระดุมสองเม็ดบนออกเพื่อคลายความอึดอัด ในขณะที่เซเรนเดินตามเข้ามา
“ฉัน...”
“เรื่องที่จะส่งตัวคุณให้ผู้ว่าจ้าง ผมจะคิดดูอีกที” เค้าพูดด้วยท่าทางอ่อนเพลีย
“ทำไมอยู่ๆถึง...”
“ผมไม่อยากมานั่งรู้สึกผิดทีหลัง แล้วก็...” พูดไม่ทันจบก็หมดสติล้มกองลงกับพื้น เซเรนตกใจรีบเข้าไปพยุงตัวเค้าขึ้นมาแล้วพาเข้าไปที่ห้องนอน
หลังจากจัดท่านอนให้เรียบร้อย เธอก็นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงพลางเหลือบไปเห็นขวดยาสีชาวางอยู่บนโต๊ะเล็กใกล้กับนาฬิกาปลุกดิจิตอล หญิงสาวหยิบมันขึ้นมาอ่านฉลาก มันเป็นยายับยั้งไวรัสเอลบรีธในระบบทางเดินหายใจ เด็กที่เกิดราว 22 ปีก่อน ถ้ามีเหตุให้เข้าไปใกล้บริเวณซากโรงงานที่ระเบิดก็จะได้รับไวรัสชนิดนี้ทุกราย
ซึ่งสาเหตุเกิดจากสารที่ตกค้างจากการระเบิดของน้ำยาเคมีหลายชนิดภายในโรงงาน ฝังตัวอยู่ทั่วไปบริเวณพื้นที่ดังกล่าว ในระยะแรกไม่แสดงผลกระทบอะไรทำให้รัฐบาลไม่สนใจที่จะเข้ามาดูแลหรือกำจัดสารเหล่านี้อย่างจริงจัง จนกระทั่งมันเริ่มก่อเชื้อโรคและเป็นอันตรายในเด็กแรกเกิดที่ยังมีภูมิคุ้มกันไม่แข็งแรง กระทั่งปัจจุบันก็ยังไม่มีวิธีรักษาที่หายขาด ยาที่คาลิชใช้อยู่ก็ทำได้แค่ยับยั้งไว้ชั่วคราวเท่านั้น เซเรนเอามืออังที่ใต้จมูกของคาลิช
“หายใจขัด ไม่น่าเมื่อกลางวันถึงให้เราเป็นคนผายปอดให้เด็กคนนั้น” เธอกล่าวพลางเทยาจากขวดก่อนเอาใส่ปากเค้าแล้วเทน้ำตามเข้าไป คาลิชไอสำลักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ทำให้เค้าตื่นขึ้นมา เซเรนจ้องมองเค้านิ่งพลางนึกในใจ
“ใบหน้าตอนหลับเหมือนเอเมอร์ยังกับฝาแฝด” เธอเอามือสัมผัสเบาๆบนใบหน้าของเค้า “กระทั่งความรู้สึก...บางครั้งก็เหมือนเวลาอยู่ต่อหน้าเอเมอร์ เค้าทั้งคู่มีอะไรเกี่ยวข้องกันรึเปล่านะ”
แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องของคาลิช เสียงนาฬิกาปลุกดังถี่ขึ้นเรื่อยๆที่ข้างหูของเซเรน เธอลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับเอามือปิดสวิทซ์ มันจึงเงียบเสียง เธอขยี้ตาแต่แล้วก็ชะงักเมื่อพบว่าผ้าห่มผืนใหญ่คลุมอยู่ที่ตัวเธอ และตกใจเพราะบนเตียงคาลิชก็หายไปแล้ว
หญิงสาวเดินหาคาลิชทีละห้องจนเข้ามาในครัว ก็พบว่าเค้ากำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่บนโต๊ะอาหาร เธอรู้สึกโล่งใจก่อนจะหันหลังเดินกลับ แต่คาลิชเรียกไว้
“จะไปไหน? นั่งสิ ผมชงเผื่อไว้แก้วนึงแล้ว”
เซเรนทำตามอย่างว่าง่าย เธอลงนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับคาลิช บนกลางโต๊ะมีตระกร้าใส่ขนมปังปิ้งทาแยมบลูเบอรีวางเรียงอยู่ และตรงหน้าเธอคือถ้วยกาแฟดำร้อนๆ
“อาการเป็นไงบ้าง?” เธอเริ่มต้นถามเมื่อเห็นคาลิชเงียบ
“ปกติดีแล้ว ขอบคุณ”
“ป่วยอยู่แล้วทำไมถึงรับงานที่สุขภาพไม่เอื้อแบบนี้”
“กระจอกน่า เป็นตำรวจยังเคยมาแล้ว อีกอย่างปกติก็ไม่ได้กำเริบง่ายๆ พอดีตอนเช้าผมลืมกินยา”
“จริงสิเมื่อวานคุณไปไหนแต่เช้า ฉันตื่นมาก็ไม่เจอแล้ว”
“ไม่จำเป็นที่ผมต้องรายงานทุกอย่างให้คุณรู้” คาลิชพูดพร้อมกับลุกจากเก้าอี้ เค้าเดินถือถ้วยกาแฟเปล่าไปวางที่เครื่องล้างจานพลางพูดกับเซเรน “ถึงกำหนด ผมจะพาคุณไปที่นัดหมายก่อน แล้วเกิดท่าไม่ดี ผมจะทำตามแผนไม่ส่งคุณให้พวกนั้น”
“แล้วถ้าพวกนั้นไม่ใช่คนร้ายล่ะ...คุณจะไล่ฉันไปให้พ้นๆแบบที่เอเมอร์เคยทำรึเปล่า?” เสียงของเธออ่อนลง สีหน้าก็ดูเศร้า คาลิชถึงกับอึ้งเงียบไปพักหนึ่ง
“ผมไม่รู้ว่าเอเมอร์เป็นใครเกี่ยวข้องยังไงกับคุณ บอกได้แต่ว่าผมไม่ใช่เค้า” แล้วเดินออกจากห้องครัวไป ทำให้เซเรนคิดได้ แม้จะเหมือนกันมากขนาดไหนก็ไม่ใช่คนๆเดียวกันอยู่ดี
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 3 แล้วก๊ากกกกก
มีคอมเม้นที่ให้แนะนำให้เปลี่ยนคำว่า เค้า เป็น เขานะค่ะ (แหะๆๆ ก้ออยากเปลี่ยนให้อยู่หรอกค่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาเพราะอัพเรื่องของนังเพื่อนตัวดีนี่เสร็จแล้วต้องไปนั่งปั่นฟิคของตัวเองต่อ เอาไว้ว่างๆจะมาแก้ไขคร้า)
คนอ่านอย่าเข้าใจผิดคิดว่าดิฉันคือผู้แต่งเรื่องนะค่ะ=_=\" ไม่ใช่ค่ะ เป็นเพื่อนกันเฉยๆ
อ้อ อ่ะนะ ยังไงก้อขอทำตัวน่าเกลียดเล็กน้อย แปะฟิคของตัวเองไว้สักหน่อย
เรื่องหัวขโมยแห่งบารามอส ตอนพลังที่ขาดหาย
http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=61209
แวะอ่านบ้างนะค่ะ
หลังจากที่ท่าอากาศยานและเครื่องบินทุกชนิดปิดบริการเนื่องจาหมีปัญหาเรื่องงบประมาณอยู่ ทำให้เมืองนี้ต้องหันมาพึ่งการคมนาคมแบบเก่าแทนและสาเหตุที่เครนเลือกที่แถบนี้ตั้งรกรากก็ด้วยเหตุที่ว่ามันเอื้อต่องานด้านข่าวสารข้อมูลของเค้าส่วนหนึ่ง แต่ที่สำคัญที่สุดคือ เรือสินค้าบางลำเป็นเรือผิดกฎหมายที่มักจะบรรทุกสินค้าจากตลาดมืดของทุกทวีปมาด้วย เป็นที่รู้จักกันดีในวงการในนาม เรือคอนเวนท์ ซึ่งเครนทำหน้าที่เป็นพ่อค้าคนกลางอีกทีในการติดต่อซื้อขายสินค้าผิดกฎหมายเหล่านี้กับคนในเมืองแพลนนิส
กาแฟดำร้อนๆในถ้วยกาแฟสีขาวขอบทองถูกวางลงบนโต๊ะรับแขกตรงหน้าคาลิช ในขณะที่เครนยกอีกถ้วยขึ้นดื่ม ก่อนจะถามอย่างรู้ทัน
“มีอะไรเดือดร้อนมาอีกล่ะ เผื่อฉันจะช่วยได้”
“ผมอยากให้หารายละเอียดเกี่ยวกับโปรเจคท์ของลิเบอตี้เมื่อ 19 ปีก่อนน่ะปู่”
“เกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่อเซเรนน่ะเรอะ?”
“ข่าวไวดีนี่ ผมยังไม่ค่อยแน่ใจว่าควรส่งตัวเธอให้ผู้ว่าจ้างรึเปล่า เพราะพวกนั้นอาจเป็นคนของลิเบอตี้”
“ชักสนใจขึ้นมาล่ะสิ ก็น่าอยู่หรอก เจอครั้งแรกก็รู้จักซะถึงเนื้อขนาดนั้น”
“แก่แล้วก็อยู่ส่วนแก่อย่ามาทำลามกน่ะปู่ ก็แค่รู้สึกผิดถ้าปล่อยให้เธอถูกทำร้าย ยังไงผมก็มีส่วนส่งเนื้อเข้าปากเสือด้วยเหมือนกัน”
“ถ้าให้ฉันเดา พวกที่จ้างแกคงไม่ใช่ลิเบอตี้หรอก คิดสิ! โรงงานนั่นเป็นของเค้า จะเข้าไปมันง่ายยิ่งกว่าทำลายข้าวของซะอีก”
“จะอ้างสุภาษิตก็ให้มันถูกหน่อย” คาลิชพูดพลางถอนหายใจเสียงดัง “ก็คงใช่ ถ้างั้นนอกจากลิเบอตี้แล้วยังมีใครอยากได้ตัวเธออีก?”
“รู้จักกลุ่ม เพลัซ มั้ย?”
“อะไร ชื่อม้ามีปีกเหรอ?”
“บ้าเรอะ!!! นั่นมันเพกาซัส ชื่อของสมาคมต่อต้านลิเบอตี้ที่พึ่งเกิดขึ้นไม่นานต่างหาก มีข่าวว่าพวกมันกำลังวางแผนอะไรซักอย่างในการที่จะต่อกรกับลิเบอตี้”
“หมายความว่ามีสิทธิ์เป็นไปได้ที่ผู้ว่าจ้างจะเป็นคนของสมาคมนี้”
“ถูกต้อง แต่เรายังไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องอะไรกับพลังพิเศษของเซเรนรึเปล่า”
“ก็เป็นไปได้ ถ้างั้นเธออาจเป็นอันตรายสินะ”
“ยังจนกว่า พวกมันจะรู้ความลับที่จะดึงพลังเธอมาใช้”
“งั้นผมจะกลับแล้ว ต้องไปดูซักหน่อย เดี๋ยวยัยนั่นตื่นขึ้นมาก็หนีไปอีก ยิ่งอ่อนต่อโลกอยู่ด้วย”
“ห่วงอะไรขนาดนั้น เธอคนนั้นเก่งกว่าแกด้วยซ้ำไป อย่าไปเสี่ยงไม่เข้าเรื่องจะดีกว่า มีปัญหาเรื่องสุขภาพอยู่ด้วยไม่ใช่เรอะ ตอนรับงานนี้ก็อุตส่าห์เตือนแล้วเตือนอีก”
“ไม่แย่ขนาดนั้นหรอกปู่ แค่คุณหนูธรรมดาๆเท่านั้นเอง” พูดจบก็เดินออกจากบ้านของเครนแล้วขับรถออกไป
รถของคาลิชแล่นไปตามทางจนมาถึงถนนใกล้กับคูน้ำเล็กๆ ซึ่งอยู่ถัดจากท่าเรือ คูน้ำแห่งนี้รัฐบาลเป็นผู้สั่งการให้ขุดขึ้นเพื่อใช้ในการเกษตร เนื่องจากเมืองแถบท่าเรือเจริญขึ้น ประชาชนก็มีเงินซื้อที่แถบนี้เพื่อทำการเพาะปลูกส่งขายให้กับเรือสินค้าจากต่างเมืองที่รับซื้อ และรัฐบาลก็เห็นว่าเป็นแนวทางที่ดีที่จะเริ่มฟื้นฟูเศรษฐกิจ จึงเข้ามาสนับสนุนอย่างเต็มที่
ชายหนุ่มขับรถไปได้ซักพักก็ต้องเบรคอย่างกะทันหัน เมื่อเหลือบเห็นเซเรนยืนหลับตานิ่งอยู่ริมคูน้ำ เค้าเปิดประตูรถแล้วเดินอย่างเร็วตรงไปทางหญิงสาว แต่ในขณะที่กำลังจะฉุดมือเธอก็ชะงัก เด็กหญิงอายุประมาณเก้าขวบถูกห่อหุ้มด้วยฟองน้ำขนาดใหญ่ มันลอยขึ้นจากผิวน้ำและค่อยๆเคล่อนตัวมาหยุดลงบนพื้นตรงหน้าเค้า ฟองหายไปแล้ว เหลือเพียงเด็กหญิงที่กำลังหมดสติ เซเรนลืมตาขึ้น
“เค้ากำลังจะจมน้ำ ฉันก็เลยช่วย”
“คุณผายปอดเป็นรึเปล่า!?”
“พอทำได้” จากนั้นเซเรนก็ทำการปฐมพยาบาลทันที เมื่อเด็กสาวสำลักน้ำออกมาแล้ว คาลิชก็อุ้มเธอขึ้นรถเพื่อไปส่งที่โรงพยาบาล
หลังจากจบเรื่องแล้ว คาลิชก็พาเซเรนขึ้นรถเพื่อกลับไปยังไพรส์วูด
“ผมจัดการเรื่องค่าพยาบาลกับพ่อแม่เด็กแล้ว ไม่นานคงจะมารับกลับ คุณสบายใจเถอะ”
“ขอบคุณมาก” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนลง บัดนี้เธอมองเค้าในแง่ดีขึ้นที่ยอมช่วยเด็ก การกระทำของเค้าต่างกับที่พูดไว้ในทีแรกที่ว่าไม่มีใครสนใจใครหรอกในยุคสมัยนี้ แต่อย่างน้อยก็คาลิชคนนึงที่ยังพอมีน้ำใจอยู่บ้าง
หลังจากกลับมาถึงบ้าน คาลิชก็ถอดเสื้อโค๊ตแขวนไว้ข้างประตูก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาเบียร์เย็นๆดื่ม เค้าปลดกระดุมสองเม็ดบนออกเพื่อคลายความอึดอัด ในขณะที่เซเรนเดินตามเข้ามา
“ฉัน...”
“เรื่องที่จะส่งตัวคุณให้ผู้ว่าจ้าง ผมจะคิดดูอีกที” เค้าพูดด้วยท่าทางอ่อนเพลีย
“ทำไมอยู่ๆถึง...”
“ผมไม่อยากมานั่งรู้สึกผิดทีหลัง แล้วก็...” พูดไม่ทันจบก็หมดสติล้มกองลงกับพื้น เซเรนตกใจรีบเข้าไปพยุงตัวเค้าขึ้นมาแล้วพาเข้าไปที่ห้องนอน
หลังจากจัดท่านอนให้เรียบร้อย เธอก็นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงพลางเหลือบไปเห็นขวดยาสีชาวางอยู่บนโต๊ะเล็กใกล้กับนาฬิกาปลุกดิจิตอล หญิงสาวหยิบมันขึ้นมาอ่านฉลาก มันเป็นยายับยั้งไวรัสเอลบรีธในระบบทางเดินหายใจ เด็กที่เกิดราว 22 ปีก่อน ถ้ามีเหตุให้เข้าไปใกล้บริเวณซากโรงงานที่ระเบิดก็จะได้รับไวรัสชนิดนี้ทุกราย
ซึ่งสาเหตุเกิดจากสารที่ตกค้างจากการระเบิดของน้ำยาเคมีหลายชนิดภายในโรงงาน ฝังตัวอยู่ทั่วไปบริเวณพื้นที่ดังกล่าว ในระยะแรกไม่แสดงผลกระทบอะไรทำให้รัฐบาลไม่สนใจที่จะเข้ามาดูแลหรือกำจัดสารเหล่านี้อย่างจริงจัง จนกระทั่งมันเริ่มก่อเชื้อโรคและเป็นอันตรายในเด็กแรกเกิดที่ยังมีภูมิคุ้มกันไม่แข็งแรง กระทั่งปัจจุบันก็ยังไม่มีวิธีรักษาที่หายขาด ยาที่คาลิชใช้อยู่ก็ทำได้แค่ยับยั้งไว้ชั่วคราวเท่านั้น เซเรนเอามืออังที่ใต้จมูกของคาลิช
“หายใจขัด ไม่น่าเมื่อกลางวันถึงให้เราเป็นคนผายปอดให้เด็กคนนั้น” เธอกล่าวพลางเทยาจากขวดก่อนเอาใส่ปากเค้าแล้วเทน้ำตามเข้าไป คาลิชไอสำลักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ทำให้เค้าตื่นขึ้นมา เซเรนจ้องมองเค้านิ่งพลางนึกในใจ
“ใบหน้าตอนหลับเหมือนเอเมอร์ยังกับฝาแฝด” เธอเอามือสัมผัสเบาๆบนใบหน้าของเค้า “กระทั่งความรู้สึก...บางครั้งก็เหมือนเวลาอยู่ต่อหน้าเอเมอร์ เค้าทั้งคู่มีอะไรเกี่ยวข้องกันรึเปล่านะ”
แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องของคาลิช เสียงนาฬิกาปลุกดังถี่ขึ้นเรื่อยๆที่ข้างหูของเซเรน เธอลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับเอามือปิดสวิทซ์ มันจึงเงียบเสียง เธอขยี้ตาแต่แล้วก็ชะงักเมื่อพบว่าผ้าห่มผืนใหญ่คลุมอยู่ที่ตัวเธอ และตกใจเพราะบนเตียงคาลิชก็หายไปแล้ว
หญิงสาวเดินหาคาลิชทีละห้องจนเข้ามาในครัว ก็พบว่าเค้ากำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่บนโต๊ะอาหาร เธอรู้สึกโล่งใจก่อนจะหันหลังเดินกลับ แต่คาลิชเรียกไว้
“จะไปไหน? นั่งสิ ผมชงเผื่อไว้แก้วนึงแล้ว”
เซเรนทำตามอย่างว่าง่าย เธอลงนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับคาลิช บนกลางโต๊ะมีตระกร้าใส่ขนมปังปิ้งทาแยมบลูเบอรีวางเรียงอยู่ และตรงหน้าเธอคือถ้วยกาแฟดำร้อนๆ
“อาการเป็นไงบ้าง?” เธอเริ่มต้นถามเมื่อเห็นคาลิชเงียบ
“ปกติดีแล้ว ขอบคุณ”
“ป่วยอยู่แล้วทำไมถึงรับงานที่สุขภาพไม่เอื้อแบบนี้”
“กระจอกน่า เป็นตำรวจยังเคยมาแล้ว อีกอย่างปกติก็ไม่ได้กำเริบง่ายๆ พอดีตอนเช้าผมลืมกินยา”
“จริงสิเมื่อวานคุณไปไหนแต่เช้า ฉันตื่นมาก็ไม่เจอแล้ว”
“ไม่จำเป็นที่ผมต้องรายงานทุกอย่างให้คุณรู้” คาลิชพูดพร้อมกับลุกจากเก้าอี้ เค้าเดินถือถ้วยกาแฟเปล่าไปวางที่เครื่องล้างจานพลางพูดกับเซเรน “ถึงกำหนด ผมจะพาคุณไปที่นัดหมายก่อน แล้วเกิดท่าไม่ดี ผมจะทำตามแผนไม่ส่งคุณให้พวกนั้น”
“แล้วถ้าพวกนั้นไม่ใช่คนร้ายล่ะ...คุณจะไล่ฉันไปให้พ้นๆแบบที่เอเมอร์เคยทำรึเปล่า?” เสียงของเธออ่อนลง สีหน้าก็ดูเศร้า คาลิชถึงกับอึ้งเงียบไปพักหนึ่ง
“ผมไม่รู้ว่าเอเมอร์เป็นใครเกี่ยวข้องยังไงกับคุณ บอกได้แต่ว่าผมไม่ใช่เค้า” แล้วเดินออกจากห้องครัวไป ทำให้เซเรนคิดได้ แม้จะเหมือนกันมากขนาดไหนก็ไม่ใช่คนๆเดียวกันอยู่ดี
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 3 แล้วก๊ากกกกก
มีคอมเม้นที่ให้แนะนำให้เปลี่ยนคำว่า เค้า เป็น เขานะค่ะ (แหะๆๆ ก้ออยากเปลี่ยนให้อยู่หรอกค่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาเพราะอัพเรื่องของนังเพื่อนตัวดีนี่เสร็จแล้วต้องไปนั่งปั่นฟิคของตัวเองต่อ เอาไว้ว่างๆจะมาแก้ไขคร้า)
คนอ่านอย่าเข้าใจผิดคิดว่าดิฉันคือผู้แต่งเรื่องนะค่ะ=_=\" ไม่ใช่ค่ะ เป็นเพื่อนกันเฉยๆ
อ้อ อ่ะนะ ยังไงก้อขอทำตัวน่าเกลียดเล็กน้อย แปะฟิคของตัวเองไว้สักหน่อย
เรื่องหัวขโมยแห่งบารามอส ตอนพลังที่ขาดหาย
http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=61209
แวะอ่านบ้างนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น