ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เมืองที่ไม่น่าอยู่
เมืองแพลนนิสเคยเป็นเมืองที่มีความเจริญสูงสุดในทวีปอาร์คาติกแห่งนี้ จนกระทั่งบริษัทอินดิสคอเปอเรชั่นถูกสร้างขึ้น ในช่วงแรกบริษัทนี้เข้ามาเป็นเพียงผู้ผลิตสินค้ารายย่อยเท่านั้น ต่อมาจึงขยายตลาดจนเป็นผู้ครอบคลุมการจำหน่ายสินค้าเกือบทุกชนิดและประสบความสำเร็จจนเป็นผู้ผลิตรายใหญ่ส่งออกไปทั่วทั้งทวีป
ประธานบริษัทคือ ไอเว่น คาร์เทลี่ จึงได้ชื่อว่าเป็นเศรษฐีที่มั่งคั่งที่สุด ภายหลังมีข่าวลือว่าเค้าใช้เงินเข้ามามีอิทธิพลกับรัฐบาลโดยแสวงหาผลประโยชน์ร่วมกันในโปรเจคท์ที่เป็นความลับสุดยอด และสร้างโรงงานขึ้นหลายแห่ง จนกระทั่งเกิดระเบิดขึ้นในบริเวณใกล้กับใจกลางเมือง ทำให้เมืองแพลนนิสเสื่อมโทรมลง ทว่าลิเบอตี้อินดิสไม่คิดจะเลิกล้มโครงการ ประธานบริษัทมีเกาะส่วนตัวที่ห่างออกไปไม่ไกลจากเมืองแพลนนิสและทวีปอาร์คาติก พวกเค้าดำเนินโครงการต่อกันที่นั่น จากนั้นไม่นาน เกาะดังกล่าวก็เกิดคลื่นซัดจมไปใต้ทะเลพร้อมๆกับโรงงานโดยไม่รู้สาเหตุ
ปัจจุบันสภาพของเมืองแพลนนิสก็ยังไม่ดีขึ้นมากนัก แม้บางส่วนจะฟื้นตัวได้แล้วก็ตาม และส่วนของเมืองที่เป็นอนุสรณ์บ่งบอกถึงเหตุการณ์ในอดีตได้ดีคือ ย่านเลมคัส ซึ่งเป็นแหล่งเสื่อมโทรมขึ้นชื่อของแพลนนิส เพราะมีแต่ชุมชนที่เต็มไปด้วยบ้านโทรมๆของกลุ่มคนซึ่งประสบภัยจากโรงงานระเบิด แต่ที่แห่งนี้ก็เป็นแหล่งซ่องสุมกองกำลังของพวกสมาคมที่ต่อต้านรัฐบาลและลิเบอตี้อยู่อย่างลับๆ และผู้ที่ว่าจ้างคาลิชให้บุกเข้าไปที่โรงงานใต้น้ำก็คือพวกเค้า
“ท่านคาร่ามีคำสั่ง ให้เอาตัวผู้หญิงผมสีน้ำเงินไปให้ได้เร็วที่สุด” ชายร่างใหญ่ผิวคล้ำกล่าวขึ้น ชายอีกคนจึงหันไปปรึกษากับหัวหน้าสาขาย่อยของเค้า
“งั้นผมจะติดต่อให้ เอาเป็นอีก 3 วันข้างหน้าแล้วกันนะครับ คุณมาวิน”
“อือม์ รีบไปจัดการ”
คอนโดไพรส์วูดใจกลางเมืองแพลนนิสเป็นอาคารสูงที่เคยเป็นที่นิยมของเหล่าเศรษฐีในเมือง ทว่าหลังจากได้รับผลกระทบจากการระเบิดแม้จะไม่โดนเต็มๆ แต่ก็ต้องใช้เวลาบูรณะอยู่นานจนมีสภาพสมบูรณ์ขึ้นแต่ก็ไม่หรูหราดังเดิม ปัจจุบันจึงเป็นเพียงห้องเช่าระดับกลางที่คนพอมีฐานะสามารถเข้ามาเช่าพักได้และเป็นที่อยู่ของคาลิชในขณะนี้
หญิงสาวผมสีน้ำเงินยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงนุ่มในห้องพักรับรองที่คาลิชจัดไว้ต่างหาก ส่วนตัวเค้านั่งพักหัวอยู่ในห้องรับแขก ทันใดมีเสียงจากคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานดังขึ้น ฉุดให้เค้าลุกขึ้นไปดู หน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏข้อความจากลูกค้าว่าอีก 3 วันให้นำตัวผู้หญิงไปที่บ้านหลังที่สามในย่านเลมคัส คาลิชกดตอบรับแล้วเดินออกจากห้องนี้เข้าไปในครัว เค้าเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์เย็นๆออกมาดื่มก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่
“สามวัน...ชักรู้สึกเสียดายขึ้นมานิดๆแฮะ”
ขณะเดียวกันหญิงสาวในชุดนอนที่คาลิชให้เธอยืมใส่ชั่วคราวก็ได้สติ เธอลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะลุดพรวดพราดขึ้น ลงจากเตียง แล้วออกจากห้องทันที
“เอเมอร์!” เธอตะโกนเรียกสุดเสียงทำให้คาลิชถึงกับสำลักเบียร์ เค้าวางกระป๋องเบียร์ไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกจากครัวมาตามเสียงร้อง หญิงสาวได้ยินเสียงฝีเท้าจากทางด้านหลังจึงหันมาเผชิญหน้ากับคาลิชพอดี
“เอ...” เธอหยุดพลางเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับยื่นมือเพื่อจะสัมผัสใบหน้าของเค้า แต่แล้วก็ชะงักแล้วพูดออกมาด้วยความประหลาดใจ
“ไม่ใช่...คุณเป็นใคร?” คาลิชเกาหัวด้วยความสับสนกับท่าที่ของหญิงสาวตรงหน้า
“ผม คาลิช รีเทนเนอร์ เป็นคนพาคุณออกมาจากโรงงานร้างของลิเบอตี้ อินดิสคอเปอเรชั่น” ชื่อนี้ทำให้เธอมีท่าที่ตกใจและหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะสงบลงและแนะนำตัวตามปกติ
“ดิฉัน เซเรน ทราด้า ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยฉันไว้”
“ผมคงรับไม่ได้หรอก มันเป็นงานน่ะ”
“คุณเป็นพวกค้ามนุษย์หรือคะ?” เธอกล่าวพลางก้าวถอยห่างออกจากคาลิช คาลิชนิ่งอึ้งก่อนจะปฏิเสธเสียงดัง
“ไม่...ไม่ใช่!แต่มีคนจ้างให้ผมพาคุณมาให้เค้า”
“ใครคะ?”
“คนทำงานแบบผมส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้เห็นหน้าผู้ว่าจ้างก่อนหรอก เพราะงานบางอย่างก้ไม่ค่อยจะถูกกฎหมายน่ะ แค่เงินถึงงานไม่เกินความสามารถก็พอแล้ว”
“งานอะไรคะ ทำไมไม่เกรงใจกฎหมายเลย” คาลิชได้ฟังก็อยากจะหัวเราะ นี่มันสมัยไหนแล้ว กฎหมายเป็นแค่เครื่องประดับให้รู้ว่าที่นี่เรียกว่าเมืองเท่านั้นแหละ แล้วเค้าก็นึกได้ว่า เธออาจจะนึกว่าสมัยนี้คือเมื่อ 19 ปีก่อนล่ะมั้ง เค้าจึงพยายามอธิบาย
“คือ ที่นี่น่ะ...”
“เหมือนงานของพวกลิเบอตี้เลยนะคะ เป็นพวกไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตา ทำร้ายคน สัตว์ แล้วก็ทุกอย่าง การทดลองของพวกเค้าเป็น สิ่งเลวร้าย ฉันเกลียดที่สุด” เธอลงเสียงหนักที่คำท้ายจนคาลิชสะดุ้ง เค้ารู้สึกว่าพื้นสั่นสะเทือนเล็กน้อย หรือว่าเค้าคิดไปเองกันแน่นะ
“ขอโทษนะคะ ฉันขอตัวดีกว่า” คาลิชรู้สึกว่าท่าทีของเซเรนเปลี่ยนไป ดูแข็งกร้าวขึ้น เธอคงจะเกลียดบริษัทนี้จริงๆ แต่หวังว่าคงจะไม่เหมาเอาเค้าไปรวมกับคนประเภทนั้นหรอกนะ เค้ายืนนิ่งรอจนเธอกลับเข้าไปในห้องแบบพูดอะไรไม่ออก
ในตอนเย็น คาลิชเดินมาเคาะประตูห้องของเซเรนเพื่อพาเธอไปทารนอาหารเย็นข้างนอกแต่กลับไม่ได้ยินเสียงตอบ เค้าจึงพังประตูเข้าไปก็พบว่าห้องว่างเปล่า มีเพียงเสียงหวีดของลมที่ลอดผ่านเข้ามาทางช่องหน้าต่างซึ่งเปิดทิ้งไว้ คาลิชคอตกพร้อมกับเอามือกุมขมับ
“นี่มันอะไรกันนักกันหนา” เค้าบ่นพลางเดินไปหยิบเสื้อโค๊ทเตรียมออกไปข้างนอก
เซเรนเดินเตร่อยู่บนฟุตบาตข้างถนนที่สองข้างทางเรียงรายไปด้วยร้นค้าต่าง ร้านส่วนใหญ่ดูโทรมและเก่าจนเธอรู้สึกแปลกใจ แพลลิสที่เธอเคยเห็นก่อนจะถูกจับตัวเข้าไปอยู่ในโรงงานมีสภาพที่เจริญหูเจริญตากว่านี้มาก เดินไปซักพักเธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาของคนรอบข้างที่จ้องมาทางเธอตลอดเวลา หญิงสาวก้มลงมองสำรวจตัวเองและพบว่าเธอใส่ชุดนอนออกมาก็ถึงกับหน้าแดง เธอจึงเดินจ้ำอย่างเร็วไปหลบที่ซอกมุมหนึ่งข้างร้านขายของชำ
“แย่จริง! ลืมไปว่าใส่ชุดนอนอยู่” หญิงสาวถอนหายใจช้าๆแล้วก้ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมีมือเย็นๆมาสะกิดด้านหลัง หันไปก็พบกับกลุ่มวัยรุ่นชายท่าทางเหมือนพวกขี้ยาสามคนเดินเข้ามาล้อมวงเธอไว้
“ไงน้อง มาเดินเตร่ในถิ่นพี่ แถมใส่ชุดนอนมายั่วถึงที่แบบนี้ อยากจะให้พี่ตอบสนองยังไงดีจ๊ะ?” หนึ่งในนั้นพุดขึ้นพร้อมกับยื่นมือมาเชยคางเธอ เซเรนเริ่มมีน้ำโหกับคำพูดไร้มารยาท เธอจะเดินหนีแต่ถูกวัยรุ่นอีกคนกันไว้
“ถอยไป! ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” จบคำ น้ำเน่าเสียที่ขังอยู่ตามซอกพื้นรอบตัวเธอก็เริ่มกระเพื่อม แต่วัยรุ่นทั้งสามยังไม่รู้ตัว
“จะทำอะไรจ๊ะ ร้องเรียกคนช่วยเหรอ สมัยนี้ไม่มีใครสนใจเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเองหรอก พี่ว่าตามมาดีๆดีกว่าจะได้ไม่เจ็บตัว” ทันใดเสียงรถเก๋งคันหนึ่งเบรคอย่างแรงที่ถนนด้านข้าง
คาลิชกดรีโมทย์เลื่อนเปิดประตูรถก่อนยิงปืนใส่ขาของวัยรุ่นคนหนึ่งในกลุ่ม เซเรนถือโอกาสหนีออกมาขึ้นรถของคาลิชตอนกำลังชุลมุน เค้ากดรีโมทย์ปิดประตูรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
รถเริ่มชะลอความเร็วลงเมื่อออกห่างจากที่เกิดเหตุมาไกลพอสมควร มันวิ่งไปตามทางถนนอย่างเงียบเชียบเช่นเดียวกับภายในรถ คาลิชรู้สึกถึงบรรยากาศที่ค่อนข้างอึดอัด ในขณะที่เซเรนนั่งนิ่งจนเค้าไม่รู้ว่าเธอกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน
“ผมนึกไม่ออกว่าคุณหนีมาได้ยังไง นั่นมันชั้น 8 เชียวนะ” แต่หญิงสาวนิ่งไม่ตอบทำให้คาลิชหัวเสีย “ถ้างั้นรอคุณอารมณ์ดีก่อนแล้วผมค่อยพูดด้วย”
“คุณยิงเค้า!” เธอโพล่งออกมา คาลิชหันมองเธอพร้อมกับเลิกคิ้วอย่างสงสัย เธอหันไปเผชิญหน้ากับเค้า “ก็พวกอันธพาลเมื่อครู่ ถึงพวกนั้นจะเลวคุณก็ไม่มี่สิทธิ์เอาปืนไปยิงใครกลางถนนแบบนั้นมันไม่ถูกต้อง”
“ผมก็ไม่ได้ยิงจุดตายนี่ แค่ทำให้บาดเจ็บจะได้เข็ด”
“แล้วถ้าพลาดล่ะ?”
“ผมเป็นอดีตตำรวจนะคุณ ยังไงก็มีฝีมือยิงปืนก็ยังมีอยู่”
“คุณเคยเป็นตำรวจยิ่งต้องรักษากฎ แต่นี่กลับทำร้ายประชาชนกลางถนน” คาลิชเบรครถอย่างแรงจนทั้งคู่ตัวเอนไปข้างหน้า
“ผมนึกได้แล้วว่าเราต้องคุยกันเรื่องนี้ คุณคิดว่าคุณอยู่ในยุคไหน!? ไอ้สมัยที่เค้ายังเห็นกฎหมายยู่ในสายตาน่ะมันหมดไปตั้งแต่ 19 ปีก่อนแล้ว! คุณไม่สังเกตรอบตัวเหรอ ไม่มีใครสนใจใคร ปลาใหญ่กินปลาเล็ก อันธพาลครองเมือง!!”
“หมายความว่าไง? 19 ปีก่อนทั้งฉันทั้งคุณพึ่งจะเกิดไม่นานเอง แล้วก่อนที่ฉันจะถูกจับเข้าไปในโรงงาน ทุกอย่างยังไม่เละเทะอย่างที่คุณว่าซักหน่อย”
“ฟังนะ! 19 ปีก่อนผมพึ่งเกิดน่ะใช่ แต่คุณไม่ใช่ ผมคิดว่าลิเบอตี้คงใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์อะไรซักอย่างในการรักษาเซลล์ในร่างกายให้คงสภาพไว้ได้นานตอนที่คุณถูกจับเข้าไปในโรงงานนั่น ซึ่งมันผ่านมาแล้ว 19 ปีและก่อนที่คุณถูกจับก็มีสภาพเหมือนตอนนี้แล้วคืออายุ 20 ”
“ถ้าจะล้อเล่นก็ให้มันมีขอบเขตหน่อย ฉันไม่...”
“ที่พูดเป็นเรื่องจริง ถ้าไม่งั้นตอนนี้คนที่นั่งอยู่ข้างผมก็คงจะเป็นป้าแก่อายุ 40 ขึ้นแล้ว”
“ป...ป้าหรอ?” เธอทำท่าจะเถียงแต่ก็พูดไม่ออก
“ผมจะพาคุณไปซื้อเสื้อผ้า กินข้าว แล้วกลับบ้าน!!” จบคำก็ขับรถออกไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อ่านจบแล้วเม้นเจ้าค่าๆๆๆๆๆๆ
ผู้อ่านที่เคารพรักยิ่ง อิอิ รักคนอ่าน ห่วงคนเม้น เอ็นดูคนโหวต 555+
ขอบคุณนะค่ะที่อ่านจนจบ (ตัวแทน A.Fawke)
(นี่ถ้าเจ้าตัวคนแต่งมันรู้ว่าฉ้านมาทำยังงี้กับเรื่องของมันมีหวังสายสัมพันธ์มิตรภาพ 6 ปีที่ผ่านมาได้ย่อยยับแน่ เพราะฉะนั้น จุ๊จุ๊ คนอ่านอย่าเอ็ดไป เด๋วคนเขียนตัวจริงรู้ตัว)
ประธานบริษัทคือ ไอเว่น คาร์เทลี่ จึงได้ชื่อว่าเป็นเศรษฐีที่มั่งคั่งที่สุด ภายหลังมีข่าวลือว่าเค้าใช้เงินเข้ามามีอิทธิพลกับรัฐบาลโดยแสวงหาผลประโยชน์ร่วมกันในโปรเจคท์ที่เป็นความลับสุดยอด และสร้างโรงงานขึ้นหลายแห่ง จนกระทั่งเกิดระเบิดขึ้นในบริเวณใกล้กับใจกลางเมือง ทำให้เมืองแพลนนิสเสื่อมโทรมลง ทว่าลิเบอตี้อินดิสไม่คิดจะเลิกล้มโครงการ ประธานบริษัทมีเกาะส่วนตัวที่ห่างออกไปไม่ไกลจากเมืองแพลนนิสและทวีปอาร์คาติก พวกเค้าดำเนินโครงการต่อกันที่นั่น จากนั้นไม่นาน เกาะดังกล่าวก็เกิดคลื่นซัดจมไปใต้ทะเลพร้อมๆกับโรงงานโดยไม่รู้สาเหตุ
ปัจจุบันสภาพของเมืองแพลนนิสก็ยังไม่ดีขึ้นมากนัก แม้บางส่วนจะฟื้นตัวได้แล้วก็ตาม และส่วนของเมืองที่เป็นอนุสรณ์บ่งบอกถึงเหตุการณ์ในอดีตได้ดีคือ ย่านเลมคัส ซึ่งเป็นแหล่งเสื่อมโทรมขึ้นชื่อของแพลนนิส เพราะมีแต่ชุมชนที่เต็มไปด้วยบ้านโทรมๆของกลุ่มคนซึ่งประสบภัยจากโรงงานระเบิด แต่ที่แห่งนี้ก็เป็นแหล่งซ่องสุมกองกำลังของพวกสมาคมที่ต่อต้านรัฐบาลและลิเบอตี้อยู่อย่างลับๆ และผู้ที่ว่าจ้างคาลิชให้บุกเข้าไปที่โรงงานใต้น้ำก็คือพวกเค้า
“ท่านคาร่ามีคำสั่ง ให้เอาตัวผู้หญิงผมสีน้ำเงินไปให้ได้เร็วที่สุด” ชายร่างใหญ่ผิวคล้ำกล่าวขึ้น ชายอีกคนจึงหันไปปรึกษากับหัวหน้าสาขาย่อยของเค้า
“งั้นผมจะติดต่อให้ เอาเป็นอีก 3 วันข้างหน้าแล้วกันนะครับ คุณมาวิน”
“อือม์ รีบไปจัดการ”
คอนโดไพรส์วูดใจกลางเมืองแพลนนิสเป็นอาคารสูงที่เคยเป็นที่นิยมของเหล่าเศรษฐีในเมือง ทว่าหลังจากได้รับผลกระทบจากการระเบิดแม้จะไม่โดนเต็มๆ แต่ก็ต้องใช้เวลาบูรณะอยู่นานจนมีสภาพสมบูรณ์ขึ้นแต่ก็ไม่หรูหราดังเดิม ปัจจุบันจึงเป็นเพียงห้องเช่าระดับกลางที่คนพอมีฐานะสามารถเข้ามาเช่าพักได้และเป็นที่อยู่ของคาลิชในขณะนี้
หญิงสาวผมสีน้ำเงินยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงนุ่มในห้องพักรับรองที่คาลิชจัดไว้ต่างหาก ส่วนตัวเค้านั่งพักหัวอยู่ในห้องรับแขก ทันใดมีเสียงจากคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานดังขึ้น ฉุดให้เค้าลุกขึ้นไปดู หน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏข้อความจากลูกค้าว่าอีก 3 วันให้นำตัวผู้หญิงไปที่บ้านหลังที่สามในย่านเลมคัส คาลิชกดตอบรับแล้วเดินออกจากห้องนี้เข้าไปในครัว เค้าเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์เย็นๆออกมาดื่มก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่
“สามวัน...ชักรู้สึกเสียดายขึ้นมานิดๆแฮะ”
ขณะเดียวกันหญิงสาวในชุดนอนที่คาลิชให้เธอยืมใส่ชั่วคราวก็ได้สติ เธอลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะลุดพรวดพราดขึ้น ลงจากเตียง แล้วออกจากห้องทันที
“เอเมอร์!” เธอตะโกนเรียกสุดเสียงทำให้คาลิชถึงกับสำลักเบียร์ เค้าวางกระป๋องเบียร์ไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกจากครัวมาตามเสียงร้อง หญิงสาวได้ยินเสียงฝีเท้าจากทางด้านหลังจึงหันมาเผชิญหน้ากับคาลิชพอดี
“เอ...” เธอหยุดพลางเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับยื่นมือเพื่อจะสัมผัสใบหน้าของเค้า แต่แล้วก็ชะงักแล้วพูดออกมาด้วยความประหลาดใจ
“ไม่ใช่...คุณเป็นใคร?” คาลิชเกาหัวด้วยความสับสนกับท่าที่ของหญิงสาวตรงหน้า
“ผม คาลิช รีเทนเนอร์ เป็นคนพาคุณออกมาจากโรงงานร้างของลิเบอตี้ อินดิสคอเปอเรชั่น” ชื่อนี้ทำให้เธอมีท่าที่ตกใจและหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะสงบลงและแนะนำตัวตามปกติ
“ดิฉัน เซเรน ทราด้า ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยฉันไว้”
“ผมคงรับไม่ได้หรอก มันเป็นงานน่ะ”
“คุณเป็นพวกค้ามนุษย์หรือคะ?” เธอกล่าวพลางก้าวถอยห่างออกจากคาลิช คาลิชนิ่งอึ้งก่อนจะปฏิเสธเสียงดัง
“ไม่...ไม่ใช่!แต่มีคนจ้างให้ผมพาคุณมาให้เค้า”
“ใครคะ?”
“คนทำงานแบบผมส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้เห็นหน้าผู้ว่าจ้างก่อนหรอก เพราะงานบางอย่างก้ไม่ค่อยจะถูกกฎหมายน่ะ แค่เงินถึงงานไม่เกินความสามารถก็พอแล้ว”
“งานอะไรคะ ทำไมไม่เกรงใจกฎหมายเลย” คาลิชได้ฟังก็อยากจะหัวเราะ นี่มันสมัยไหนแล้ว กฎหมายเป็นแค่เครื่องประดับให้รู้ว่าที่นี่เรียกว่าเมืองเท่านั้นแหละ แล้วเค้าก็นึกได้ว่า เธออาจจะนึกว่าสมัยนี้คือเมื่อ 19 ปีก่อนล่ะมั้ง เค้าจึงพยายามอธิบาย
“คือ ที่นี่น่ะ...”
“เหมือนงานของพวกลิเบอตี้เลยนะคะ เป็นพวกไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตา ทำร้ายคน สัตว์ แล้วก็ทุกอย่าง การทดลองของพวกเค้าเป็น สิ่งเลวร้าย ฉันเกลียดที่สุด” เธอลงเสียงหนักที่คำท้ายจนคาลิชสะดุ้ง เค้ารู้สึกว่าพื้นสั่นสะเทือนเล็กน้อย หรือว่าเค้าคิดไปเองกันแน่นะ
“ขอโทษนะคะ ฉันขอตัวดีกว่า” คาลิชรู้สึกว่าท่าทีของเซเรนเปลี่ยนไป ดูแข็งกร้าวขึ้น เธอคงจะเกลียดบริษัทนี้จริงๆ แต่หวังว่าคงจะไม่เหมาเอาเค้าไปรวมกับคนประเภทนั้นหรอกนะ เค้ายืนนิ่งรอจนเธอกลับเข้าไปในห้องแบบพูดอะไรไม่ออก
ในตอนเย็น คาลิชเดินมาเคาะประตูห้องของเซเรนเพื่อพาเธอไปทารนอาหารเย็นข้างนอกแต่กลับไม่ได้ยินเสียงตอบ เค้าจึงพังประตูเข้าไปก็พบว่าห้องว่างเปล่า มีเพียงเสียงหวีดของลมที่ลอดผ่านเข้ามาทางช่องหน้าต่างซึ่งเปิดทิ้งไว้ คาลิชคอตกพร้อมกับเอามือกุมขมับ
“นี่มันอะไรกันนักกันหนา” เค้าบ่นพลางเดินไปหยิบเสื้อโค๊ทเตรียมออกไปข้างนอก
เซเรนเดินเตร่อยู่บนฟุตบาตข้างถนนที่สองข้างทางเรียงรายไปด้วยร้นค้าต่าง ร้านส่วนใหญ่ดูโทรมและเก่าจนเธอรู้สึกแปลกใจ แพลลิสที่เธอเคยเห็นก่อนจะถูกจับตัวเข้าไปอยู่ในโรงงานมีสภาพที่เจริญหูเจริญตากว่านี้มาก เดินไปซักพักเธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาของคนรอบข้างที่จ้องมาทางเธอตลอดเวลา หญิงสาวก้มลงมองสำรวจตัวเองและพบว่าเธอใส่ชุดนอนออกมาก็ถึงกับหน้าแดง เธอจึงเดินจ้ำอย่างเร็วไปหลบที่ซอกมุมหนึ่งข้างร้านขายของชำ
“แย่จริง! ลืมไปว่าใส่ชุดนอนอยู่” หญิงสาวถอนหายใจช้าๆแล้วก้ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมีมือเย็นๆมาสะกิดด้านหลัง หันไปก็พบกับกลุ่มวัยรุ่นชายท่าทางเหมือนพวกขี้ยาสามคนเดินเข้ามาล้อมวงเธอไว้
“ไงน้อง มาเดินเตร่ในถิ่นพี่ แถมใส่ชุดนอนมายั่วถึงที่แบบนี้ อยากจะให้พี่ตอบสนองยังไงดีจ๊ะ?” หนึ่งในนั้นพุดขึ้นพร้อมกับยื่นมือมาเชยคางเธอ เซเรนเริ่มมีน้ำโหกับคำพูดไร้มารยาท เธอจะเดินหนีแต่ถูกวัยรุ่นอีกคนกันไว้
“ถอยไป! ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” จบคำ น้ำเน่าเสียที่ขังอยู่ตามซอกพื้นรอบตัวเธอก็เริ่มกระเพื่อม แต่วัยรุ่นทั้งสามยังไม่รู้ตัว
“จะทำอะไรจ๊ะ ร้องเรียกคนช่วยเหรอ สมัยนี้ไม่มีใครสนใจเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเองหรอก พี่ว่าตามมาดีๆดีกว่าจะได้ไม่เจ็บตัว” ทันใดเสียงรถเก๋งคันหนึ่งเบรคอย่างแรงที่ถนนด้านข้าง
คาลิชกดรีโมทย์เลื่อนเปิดประตูรถก่อนยิงปืนใส่ขาของวัยรุ่นคนหนึ่งในกลุ่ม เซเรนถือโอกาสหนีออกมาขึ้นรถของคาลิชตอนกำลังชุลมุน เค้ากดรีโมทย์ปิดประตูรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
รถเริ่มชะลอความเร็วลงเมื่อออกห่างจากที่เกิดเหตุมาไกลพอสมควร มันวิ่งไปตามทางถนนอย่างเงียบเชียบเช่นเดียวกับภายในรถ คาลิชรู้สึกถึงบรรยากาศที่ค่อนข้างอึดอัด ในขณะที่เซเรนนั่งนิ่งจนเค้าไม่รู้ว่าเธอกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน
“ผมนึกไม่ออกว่าคุณหนีมาได้ยังไง นั่นมันชั้น 8 เชียวนะ” แต่หญิงสาวนิ่งไม่ตอบทำให้คาลิชหัวเสีย “ถ้างั้นรอคุณอารมณ์ดีก่อนแล้วผมค่อยพูดด้วย”
“คุณยิงเค้า!” เธอโพล่งออกมา คาลิชหันมองเธอพร้อมกับเลิกคิ้วอย่างสงสัย เธอหันไปเผชิญหน้ากับเค้า “ก็พวกอันธพาลเมื่อครู่ ถึงพวกนั้นจะเลวคุณก็ไม่มี่สิทธิ์เอาปืนไปยิงใครกลางถนนแบบนั้นมันไม่ถูกต้อง”
“ผมก็ไม่ได้ยิงจุดตายนี่ แค่ทำให้บาดเจ็บจะได้เข็ด”
“แล้วถ้าพลาดล่ะ?”
“ผมเป็นอดีตตำรวจนะคุณ ยังไงก็มีฝีมือยิงปืนก็ยังมีอยู่”
“คุณเคยเป็นตำรวจยิ่งต้องรักษากฎ แต่นี่กลับทำร้ายประชาชนกลางถนน” คาลิชเบรครถอย่างแรงจนทั้งคู่ตัวเอนไปข้างหน้า
“ผมนึกได้แล้วว่าเราต้องคุยกันเรื่องนี้ คุณคิดว่าคุณอยู่ในยุคไหน!? ไอ้สมัยที่เค้ายังเห็นกฎหมายยู่ในสายตาน่ะมันหมดไปตั้งแต่ 19 ปีก่อนแล้ว! คุณไม่สังเกตรอบตัวเหรอ ไม่มีใครสนใจใคร ปลาใหญ่กินปลาเล็ก อันธพาลครองเมือง!!”
“หมายความว่าไง? 19 ปีก่อนทั้งฉันทั้งคุณพึ่งจะเกิดไม่นานเอง แล้วก่อนที่ฉันจะถูกจับเข้าไปในโรงงาน ทุกอย่างยังไม่เละเทะอย่างที่คุณว่าซักหน่อย”
“ฟังนะ! 19 ปีก่อนผมพึ่งเกิดน่ะใช่ แต่คุณไม่ใช่ ผมคิดว่าลิเบอตี้คงใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์อะไรซักอย่างในการรักษาเซลล์ในร่างกายให้คงสภาพไว้ได้นานตอนที่คุณถูกจับเข้าไปในโรงงานนั่น ซึ่งมันผ่านมาแล้ว 19 ปีและก่อนที่คุณถูกจับก็มีสภาพเหมือนตอนนี้แล้วคืออายุ 20 ”
“ถ้าจะล้อเล่นก็ให้มันมีขอบเขตหน่อย ฉันไม่...”
“ที่พูดเป็นเรื่องจริง ถ้าไม่งั้นตอนนี้คนที่นั่งอยู่ข้างผมก็คงจะเป็นป้าแก่อายุ 40 ขึ้นแล้ว”
“ป...ป้าหรอ?” เธอทำท่าจะเถียงแต่ก็พูดไม่ออก
“ผมจะพาคุณไปซื้อเสื้อผ้า กินข้าว แล้วกลับบ้าน!!” จบคำก็ขับรถออกไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อ่านจบแล้วเม้นเจ้าค่าๆๆๆๆๆๆ
ผู้อ่านที่เคารพรักยิ่ง อิอิ รักคนอ่าน ห่วงคนเม้น เอ็นดูคนโหวต 555+
ขอบคุณนะค่ะที่อ่านจนจบ (ตัวแทน A.Fawke)
(นี่ถ้าเจ้าตัวคนแต่งมันรู้ว่าฉ้านมาทำยังงี้กับเรื่องของมันมีหวังสายสัมพันธ์มิตรภาพ 6 ปีที่ผ่านมาได้ย่อยยับแน่ เพราะฉะนั้น จุ๊จุ๊ คนอ่านอย่าเอ็ดไป เด๋วคนเขียนตัวจริงรู้ตัว)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น