ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นางฟ้าในหลอดแก้ว
เรือยอร์จสีขาวลอยคว้างอยู่กลางทะเลสีครามท่ามกลางแสงระยับจากผิวน้ำเมื่อต้องแสงอาทิตย์ยามเช้า ชายสูงอายุนั่งตกปลาอยู่บนเรืออย่างเบื่อหน่าย เขาเป็นคนรูปร่างสูง บุคลิกโดยทั่วไปยังดูคล่องแคล่ว ไม่ถึงขนาดเป็นคนแก่หลังค่อมที่ใช้การไม่ได้ สายตาทอดมองลงไปบนผิวน้ำราวกับกำลังรอให้อะไรบางอย่างเกิดขึ้น แต่เขาต่างกับชายตกปลาทั่วไป สิ่งที่รอไม่ใช่ปลาแต่เป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้
ลึกลงไปใต้ทะเล ชายหนุ่มในชุดประดาน้ำติดถังออกซิเจนน้ำหนักเบากำลังง่วนอยู่กับจอเรด้าที่ใช้สำหรับค้นหาวัตถุหรือสิ่งก่อสร้างต่างๆในพื้นที่บริเวณรอบๆ สิ่งที่เขากำลังหาอยู่คือโรงงานเก่าในเครือของบริษัทลิเบอตี้อินดิส ซึ่งถูกคลื่นทะเลซัดหายไปพร้อมกับเกาะส่วนตัวของประธานบริษัทเมื่อ 19 ปีก่อน
จุดสีส้มขนาดเล็กกระพริบขึ้นบนจอเป็นสัญญาณให้ทราบว่าเป้าหมายปรากฏขึ้นแล้ว ชายหนุ่มเคลื่อนตัวไปตามทางบนจอเรด้า และในที่สุดเขาก็พบกับสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ที่เขรอะไปด้วยสนิมบางจุดและสิ่งมีชีวิตเล็กๆจำพวกพืชใต้ทะเล เขาดำเข้าไปใกล้และหาประตูทางเข้าจนพบ จากนั้นก็กดปุ่มบนเรด้าเพื่อเปลี่ยนสภาพมันให้กลายเป้นมินิคอมพิวเตอร์ขนาดพกพา เพื่อหาทางเชื่อมระบบเข้ากับแผงควบคุมข้างประตู การแฮ็ครหัสประตูต้องใช้เวลามากพอสมควร แต่ก็คุ้มค่าเมื่อประตูเหล็กเลื่อนเปิด แต่สิ่งที่ทำให้เค้าประหลาดใจก็คือไม่มีน้ำทะลักเข้าไปในช่องทางเข้าที่พึ่งเลื่อนออกจากกันเมื่อครู่เลยราวกับมีแผ่นบางใสกั้นอยู่อีกชั้น ชายหนุ่มตัดสินใจดิ่งตรงไปยังทางเข้า เมื่อพ้นประตูมันก็เลื่อนปิดอัตโนมัติ น้ำหนักตัวถ่วงให้เค้าหล่นลงบนพื้นทันทีที่พ้นจากพื้นน้ำกลับสู่แรงดึงดูดปกติ เค้ากดสวิทซ์ที่ด้านข้างของหมวกครอบศีรษะยางพิเศษแบบบางที่เชื่อมติดกับชุดประดาน้ำซึ่งทำหน้าที่กันน้ำเข้าและกั้นออกซิเจนไม่ให้ไหลออกเพื่อเอากระจกที่ครอบหน้าออกและตัดการทำงานของถังออกซิเจนชั่วคราว ยังไม่ทันได้เดินต่อ มินิคอมพิวเตอร์ก็สั่น เค้าจึงเลื่อนจอขึ้นแล้วกดรับสาย ใบหน้าของชายสูงอายุปรากฏขึ้นบนจอ ชายหนุ่มโต้ตอบกับเค้าผ่านจอคอมในขณะที่เดินไปตามทางในโรงงาน
“ไง...ไปถึงแล้วใช่มั้ย คาลิช”
“ก็งั้นแหละ แต่มันทำให้ผมแปลกใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลย”
“ไม่ดีเรอะ ความประทับใจครั้งแรกที่ไม่มีวันลืมไงไอ้หนู”
“ตรงไหนกันล่ะปู่ เหม็นน้ำยาจะตายอยู่แล้ว ตั้งแต่เข้ามาเนี่ย ยังไม่เห็นตรงไหนที่น่าจะเป็นโรงงานร้างเลย ข่าวปู่มันเพี้ยนรึเปล่า?”
“บ้าเรอะ อย่างฉันนี่ยนะจะให้ข่าวผิด โรงงานเก่าของลิเบอตี้อินดิสเชียวนะเฟ้ย ระบบรักษาความปลอดภัยมันต้องเลิศอยู่แล้ว มีกลิ่นน้ำยาสก็ไม่แปลกเพราะมันเคยเป็นที่ทดลองมาก่อน อีกอย่างอย่ามาเรียกฉันว่าปู่ !ฉันไม่ใช่ญาติแก! มีชื่อให้เรียกก็หัดเรียกซะบ้างเซ่!!!”
“ครับคุณเครน เจ้าพ่อแส่”
“จ้าวแห่งข่าวสารเฟ้ย หาเรื่องเรอะ อยู่ๆมาถามข่าวโรงงานนี้ทำให้ฉันวุ่นวายแทบแย่ แล้วยังมาต่อปากต่อคำอีก ไอ้เด็กวานซืน!”
“มันก็พอกันแหละปู่วันมะรืน ไม่ได้ถามข่าวฟรีๆซักหน่อย จ่ายไปตั้งหลายโมนิส หน้าเลือดชะมัด”
“ที่แพงน่ะค่าโปรแกรมสำหรับแฮ็คระบบภายในต่างหาก อุตส่าห์หาทั่วตลาดมืดให้เลยนะขึ้นชื่อว่าในเครือลิเบอตี้อินดิส มันเข้ากันง่ายๆเรอะ ยังไม่สำนึกบุญคุณอีก”
“ถ้าไม่ใช่งานผมไม่ยุ่งหรอก”
“ก็แกมันไม่ดูเองนี่หว่า พอเจอข้อความคนหายก็คิดว่าง่ายซะหมด”
“แค่ลืมถามสถานที่น่ะ ดันไปตกลงไว้ก่อนเลยปฏิเสธไม่ทัน ค่าตอบแทนมันสูงดีด้วย”
“แล้วเป็นไง จริงอดีตตำรวจเก่อย่างแกมันน่าจะรอบคอบกว่านี้นะ”
“ชื่อตำรวจมันใช้ไม่ได้แล้วปู่ ไม่งั้นผมจะมายึดอาชีพจับฉ่ายแบบนี้เหรอ”
“ก็จริงเนอะ คนของลิเบอตี้อินดิส ทำผิดกฎหมายยังไม่เห็นหน้าไหนกล้าจับมันเลย”
“เอาเถอะทีนี้ช่วยส่งแผนที่ข้างในให้ผมด้วย มีอะไรคืบหน้าแล้วจะติดต่อไป”
“เดี๋ยวจัดให้ ไอ้หนู” พูดจบมินิคอมพิวเตอร์ก็เปลี่ยนเป็นเรด้าอีกครั้งพร้อมกับแผนที่ของโรงงานร้างแห่งนี้ปรากฏขึ้นแทน
คาลิชสำรวจแผนที่บนจอเรด้าครู่หนึ่งเมื่อมาถึงจุดทางแยก แสงกระพริบสีน้ำเงินบนจอคือตัวเค้า ถ้าพบสิ่งแปลกปลอมที่เป็นสิ่งมีชีวิตอื่นๆ เรด้าจะปรากฏจุดกระพริบสีแดงในบริเวณนั้น แต่ตอนนี้มันกลับไม่มีวี่แววอะไรเลย ฉับพลันก็นึกถึงตอนที่โต้ตอบกับลูกค้าผ่านทางกระดานโพสต์งานในคอมพิวเตอร์ว่าชั้น 4 ของโรงงานเป็นคลังเอกสาร มีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับโรงงานและผลผลิตในรอบ 7 ปีหลังจากสร้างขึ้นและไม่รู้อะไรนอกเหนือจากนี้อีก นั่นทำให้เค้าถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ชักรู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้วที่รับงานนี้ ข้อมูลของบุคคลที่จะให้หาก็มีแค่ เธอเป็นผู้หญิงผมสีน้ำเงินเท่านั้น
“ช่วยไม่ได้ คงต้องขึ้นลิฟท์ไปดูชั้น 4 ก่อน แล้วก็สืบจากตรงนั้นละกัน” พูดพลางเดินไปกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังจุดหมาย
เมื่อมาถึง คาลิชก็เดินไปตามทางระเบียงที่ขนาบข้างไปด้วยประตูไททาเนียม ในที่สุดก็เดินมาหยุดที่หน้าห้องเอกสาร 1 ประตูเลื่อนเปิดอัตโนมัติ แล้วเค้าก็ต้องชะงักกับลิ้นชักเอกสารที่เรียงเป็นชั้นๆ เหมือนเก๊ะเก็บศพในห้องดับจิต
“อะไรเนี่ย!? ยังใช้ตู้เอกสารแบบเก่าอยู่อีกเรอะ ถึงจะ 19 ปีมาแล้วก็เหอะ ยังไงก็ขึ้นชื่อว่าผู้นำด้านเทคโนโลยีชั้นสูงเชียวนะ” บ่นพลางเปิดลิ้นชักแรกออก ทันใดมินิคอมพิวเตอร์ก็สั่น คาลิชกดรับ
“ปู่เครนเหรอ? มีวิธีหาข้อมูลที่ดีกว่านี้มั้ยเนี่ย” เค้าระบายความทุกข์ทันที เครนมองดูลิ้นชักเอกสารด้านหลังแล้วก็ถึงกับตาโต
“อย่าบอกนะว่าแกจะหาจากลิ้นชักทั้งหมดนี่”
“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น เจอแต่แฟ้มงี่เง่าทั้งนั้น เอกสารเกี่ยวกับยาแก้หวัดเอย ยาฆ่าแมลงเอย” พูดพลางเอานิ้วไล่ดูทีละแฟ้ม
“แกจะบ้าเรอะ! นั่นมันห้องเอกสารหลอกไว้แหกตาตำรวจ”
“หา !?” คาลิชยืนงงเป็นไก่ตาแตก เครนเอามือกุมขมับก่อนจะเริ่มอธิบาย
“ฟัง ! ฉันไปสืบข้อมูลของผู้หญิงผมสีน้ำเงินมาแล้ว เคยมีข่าวลือว่าสาเหตุที่เธอถูกจับมาขังไว้ในโรงงานที่แกยืนอยู่เพราะ เธอเป็นคนของเผ่าจาเนีย ที่หายสาบสูญไปนานแล้ว เป็นชนเผ่าที่สามารถใช้พลังของธรรมชาติได้ จะว่าไป ก็เหมือนการ์ตูนอภินิหารแม่มดน้อย..ฮ่า..ฮ่า..” เครนหัวเราะอย่างอารมณ์ดีทำให้คาลิชหัวเสีย
“พอเลยปู่ แก่แล้วยังเล่นเป็นเด็กๆ ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี่ผมจะได้ไม่ต้องคลำทาง
ว่าแต่เธออยู่ไหน?”
“อยู่ในชั้น 3 ที่เป็นโกดังเก็บวัตถุดิบ”
“วัตถุดิบ?” คาลิชเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“รู้สึกเธอจะอยู่ในฐานะต้นแบบในการทดลองที่สำคัญ แต่ยังไม่ทันจะสมบูรณ์ โรงงานก็ถูกน้ำท่วมซะก่อน”
“หมายความว่า เธออยู่ในนี้มา 19 ปีเต็ม ไม่กลายเป็นป้าแก่ผมหงอกไปแล้วเรอะ”
“เอาน่าพาตัวมาได้ก็พอแล้ว น่าจะมีผมสีน้ำเงินหลงๆให้แกเห็นบ้างแหละ เมื่อ 19 ปีก่อน เธออายุพึ่งจะ 20”
“หวังว่าคงไม่เหลือแต่หนังหุ้มกระดูกนะ” เค้าบ่นพลางเดินกลับไปลงลิฟท์เพื่อไปยังชั้น 3ของโรงงาน
เมื่อก้าวออกจากลิฟท์ คาลิชก็ผงะกับประตูเหล็กขนาดยักษ์ที่ตระหง่านอยู่ตรงหน้าเ ค้ารู้สึกถึงไอเย็นที่แผ่ออกมาจนแม้แต่ลมหายใจก็กลายเป็นไอ
“ปู่ยังอยู่รึเปล่าอ่ะ?”
“เออ มีอะไร”
“ผมว่าถ้าเข้าไปในสภาพนี้ มีหวังแสบจมูกจนหายใจไม่ออกแน่แถมจะแข็งตายเอา ผมจะเปิดออกซิเจน หวังว่าชุดยางคงกันความหนาวได้บ้าง”
“อยู่แล้ว เป็นยางชนิดพิเศษเชียวนะเฟ้ย แต่ฉันไม่แน่ใจว่าแกจะเหลืออากาศพอจะลุยน้ำกลับขึ้นมารึเปล่า”
“คิดว่าพอ งั้นเท่านี้ก่อนนะปู่ ผมจะรีบทำงานให้มันเสร็จๆ” พูดจบก็ตัดการติดต่อแล้วเดินไปหยุดที่แผงควบคุมหน้าประตู เค้าเจาะรหัสและในที่สุดประตูก็เปิดออก คาลิชรู้สึกเย็นวูบที่หัวขึ้นมาทันทีที่ประตูเปิดออกจากกันอย่างช้าๆ กลุ่มควันกลุ่มใหญ่กระทบเข้าที่ใบหน้าเร่อยลงมาจนถึงขา แต่เครนพูดถูกชุดยางช่วยป้องกันได้ดีอย่างเหลือเชื่อ เค้าจึงรีบกดปิดกระจกครอบหน้า ถึงออกซิเจนเริ่มทำงานตามปกติ
เมื่อก้าวเข้ามาก็พบกับหลอดแก้วขนาดใหญ่ที่มีของเหลวบรรจุอยู่เต็ม ภายในมีสิ่งมีชีวิตแปลกๆมากมายราวกับเป็นโรงเพาะเอเลี่ยนในเอ็กซ์ไฟล์ หน้าหลอดแก้วมีทั้งแผงควบคุมและข้อมูลที่ปรากฏในรูปสามมิติกลางอากาศโดยไม่จำเป็นต้องมีจอมอร์นิเตอร์ คาลิชรู้สึกทึ่งในวิทยาการของลิเบอร์ตี้ อินดิส เค้าเดินสำรวจไปที่ละหลอดอย่างรวดเร็ว จนได้พบสิ่งที่ตามหาอยู่ มันช่างต่างจากที่พูดไว้กับเครนลิบลับ เธอยังคงสภาพเป็นหญิงสาวอายุยี่สิบ ใบหน้าขาวซีดแต่หวานใสไม่มีตำหนิ ผมยาวสยายสีน้ำเงินสะท้อนกับแสงจนมันเป็นเงาวับ นัยน์ตาปิดสนิท สภาพร่างเปลือยเปล่าจนคาลิชถึงกกับหน้าแดงไปครู่หนึ่ง แล้วเค้าก็นึกได้ว่าต้องรีบ จึงลนลานเข้าไปที่แผงควบคุม แล้วเริ่มรัวนิ้วลงที่ปุ่มมากมายบนนั้นข้อมูลของหญิงสาวปรากฏขึ้นกลางอากาศในรูปแบบสามมิติ คาลิชพยายามหาวิธีตัดระบบเพื่อปลดปล่อยเธอ แต่ยังไม่ทันสำเร็จ เสียงกระจกแตกดังขึ้นตรงหน้า
ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัวเมื่อของเหลวในกระจกกระทบกับกระจกครอบหน้าเค้า คาลิชยกแขนขึ้นป้องกันตามสัญชาตญาณ ทว่าร่างของหญิงสาวกลับพุ่งออกจากหลอดแก้วทะลุภาพข้อมูลสามมิติแล้วชนเค้าเข้าอย่างจังจนทรงตัวไม่อยู่ ทั้งคู่ล้มลงกับพื้น หญิงสาวลืมตาขึ้นช้าๆ นัยน์ตาสีเขียวอ่อนเป็นประกายราวกับอัญมณีอควอมารีนปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาวใสที่ตอนนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาแล้ว สะกดให้คาลิชตกอยู่ในภวังค์ เธอกล่าวกับเค้าด้วยเสียงที่แผ่วเบาแต่ไพเราะกังวาล น้ำใสๆเอ่อล้นออกจากนัยน์ตาสีเขียวอ่อนคู่นั้น
“เอเมอร์...ทำไม...” พูดได้สองคำ เธอก็หมดสติไปอีกครั้งทำให้คาลิชนึกได้ เค้ารีบลุกขึ้นแล้วอุ้มเธอออกจากโรงงานร้าง ดำน้ำกลับขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
เครนที่นั่งตกปลาอยู่เพลินๆสะดุ้งเฮือก เมื่อคาลิชโผล่หัวขึ้นมาสู่ผิวน้ำพร้อมกับหญิงสาวแบบกะทันหัน เค้ากดปุ่มเปิดกระจกครอบหน้า แล้วพุดเสียงดัง
“ปู่เครน ไปเอาผ้ามา...เร็ว!”
“ผ้าอะไรของแก”
“อะไรก็ได้ ผ้าขนหนูก็ได้ เร็วเซ่!!!”
“เออๆ” พูดจบก็รีบทิ้งเบ็ดแล้วเข้าไปในเรือ ซักพักจึงออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนใหญ่ คาลิชรับมาแล้วห่อร่างของหญิงสาวไว้ จากนั้นก็พาเธอเข้าไปนอนที่โซฟาภายในเรือ แล้วขับเรือกลับไปที่เมืองแพลนนิสซึ่งอยู่ไม่ไกล
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โฮะๆๆๆๆ เพื่อนของA.fawke(คนเขียนอ่ะค่ะ)
พอดีเจ้าตัวไม่สามารถมาแก้ไขได้ ดิฉัน นามปากกา ...ไม่รู้ดิ... จึงทำหน้าที่เพื่อนผู้เเสนดีมาจัดย่อหน้าให้ใหม่
อิอิ ถ้าหากชอบก้อช่วยกันเม้นด้วยนะค่ะ เม้นเป็นกะลังใจให้ผู้แต่ง
รักคนอ่านที่สู้ดดดดดดดดดดด (A.Fawke ฝากมาบอก)^_^
ลึกลงไปใต้ทะเล ชายหนุ่มในชุดประดาน้ำติดถังออกซิเจนน้ำหนักเบากำลังง่วนอยู่กับจอเรด้าที่ใช้สำหรับค้นหาวัตถุหรือสิ่งก่อสร้างต่างๆในพื้นที่บริเวณรอบๆ สิ่งที่เขากำลังหาอยู่คือโรงงานเก่าในเครือของบริษัทลิเบอตี้อินดิส ซึ่งถูกคลื่นทะเลซัดหายไปพร้อมกับเกาะส่วนตัวของประธานบริษัทเมื่อ 19 ปีก่อน
จุดสีส้มขนาดเล็กกระพริบขึ้นบนจอเป็นสัญญาณให้ทราบว่าเป้าหมายปรากฏขึ้นแล้ว ชายหนุ่มเคลื่อนตัวไปตามทางบนจอเรด้า และในที่สุดเขาก็พบกับสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ที่เขรอะไปด้วยสนิมบางจุดและสิ่งมีชีวิตเล็กๆจำพวกพืชใต้ทะเล เขาดำเข้าไปใกล้และหาประตูทางเข้าจนพบ จากนั้นก็กดปุ่มบนเรด้าเพื่อเปลี่ยนสภาพมันให้กลายเป้นมินิคอมพิวเตอร์ขนาดพกพา เพื่อหาทางเชื่อมระบบเข้ากับแผงควบคุมข้างประตู การแฮ็ครหัสประตูต้องใช้เวลามากพอสมควร แต่ก็คุ้มค่าเมื่อประตูเหล็กเลื่อนเปิด แต่สิ่งที่ทำให้เค้าประหลาดใจก็คือไม่มีน้ำทะลักเข้าไปในช่องทางเข้าที่พึ่งเลื่อนออกจากกันเมื่อครู่เลยราวกับมีแผ่นบางใสกั้นอยู่อีกชั้น ชายหนุ่มตัดสินใจดิ่งตรงไปยังทางเข้า เมื่อพ้นประตูมันก็เลื่อนปิดอัตโนมัติ น้ำหนักตัวถ่วงให้เค้าหล่นลงบนพื้นทันทีที่พ้นจากพื้นน้ำกลับสู่แรงดึงดูดปกติ เค้ากดสวิทซ์ที่ด้านข้างของหมวกครอบศีรษะยางพิเศษแบบบางที่เชื่อมติดกับชุดประดาน้ำซึ่งทำหน้าที่กันน้ำเข้าและกั้นออกซิเจนไม่ให้ไหลออกเพื่อเอากระจกที่ครอบหน้าออกและตัดการทำงานของถังออกซิเจนชั่วคราว ยังไม่ทันได้เดินต่อ มินิคอมพิวเตอร์ก็สั่น เค้าจึงเลื่อนจอขึ้นแล้วกดรับสาย ใบหน้าของชายสูงอายุปรากฏขึ้นบนจอ ชายหนุ่มโต้ตอบกับเค้าผ่านจอคอมในขณะที่เดินไปตามทางในโรงงาน
“ไง...ไปถึงแล้วใช่มั้ย คาลิช”
“ก็งั้นแหละ แต่มันทำให้ผมแปลกใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลย”
“ไม่ดีเรอะ ความประทับใจครั้งแรกที่ไม่มีวันลืมไงไอ้หนู”
“ตรงไหนกันล่ะปู่ เหม็นน้ำยาจะตายอยู่แล้ว ตั้งแต่เข้ามาเนี่ย ยังไม่เห็นตรงไหนที่น่าจะเป็นโรงงานร้างเลย ข่าวปู่มันเพี้ยนรึเปล่า?”
“บ้าเรอะ อย่างฉันนี่ยนะจะให้ข่าวผิด โรงงานเก่าของลิเบอตี้อินดิสเชียวนะเฟ้ย ระบบรักษาความปลอดภัยมันต้องเลิศอยู่แล้ว มีกลิ่นน้ำยาสก็ไม่แปลกเพราะมันเคยเป็นที่ทดลองมาก่อน อีกอย่างอย่ามาเรียกฉันว่าปู่ !ฉันไม่ใช่ญาติแก! มีชื่อให้เรียกก็หัดเรียกซะบ้างเซ่!!!”
“ครับคุณเครน เจ้าพ่อแส่”
“จ้าวแห่งข่าวสารเฟ้ย หาเรื่องเรอะ อยู่ๆมาถามข่าวโรงงานนี้ทำให้ฉันวุ่นวายแทบแย่ แล้วยังมาต่อปากต่อคำอีก ไอ้เด็กวานซืน!”
“มันก็พอกันแหละปู่วันมะรืน ไม่ได้ถามข่าวฟรีๆซักหน่อย จ่ายไปตั้งหลายโมนิส หน้าเลือดชะมัด”
“ที่แพงน่ะค่าโปรแกรมสำหรับแฮ็คระบบภายในต่างหาก อุตส่าห์หาทั่วตลาดมืดให้เลยนะขึ้นชื่อว่าในเครือลิเบอตี้อินดิส มันเข้ากันง่ายๆเรอะ ยังไม่สำนึกบุญคุณอีก”
“ถ้าไม่ใช่งานผมไม่ยุ่งหรอก”
“ก็แกมันไม่ดูเองนี่หว่า พอเจอข้อความคนหายก็คิดว่าง่ายซะหมด”
“แค่ลืมถามสถานที่น่ะ ดันไปตกลงไว้ก่อนเลยปฏิเสธไม่ทัน ค่าตอบแทนมันสูงดีด้วย”
“แล้วเป็นไง จริงอดีตตำรวจเก่อย่างแกมันน่าจะรอบคอบกว่านี้นะ”
“ชื่อตำรวจมันใช้ไม่ได้แล้วปู่ ไม่งั้นผมจะมายึดอาชีพจับฉ่ายแบบนี้เหรอ”
“ก็จริงเนอะ คนของลิเบอตี้อินดิส ทำผิดกฎหมายยังไม่เห็นหน้าไหนกล้าจับมันเลย”
“เอาเถอะทีนี้ช่วยส่งแผนที่ข้างในให้ผมด้วย มีอะไรคืบหน้าแล้วจะติดต่อไป”
“เดี๋ยวจัดให้ ไอ้หนู” พูดจบมินิคอมพิวเตอร์ก็เปลี่ยนเป็นเรด้าอีกครั้งพร้อมกับแผนที่ของโรงงานร้างแห่งนี้ปรากฏขึ้นแทน
คาลิชสำรวจแผนที่บนจอเรด้าครู่หนึ่งเมื่อมาถึงจุดทางแยก แสงกระพริบสีน้ำเงินบนจอคือตัวเค้า ถ้าพบสิ่งแปลกปลอมที่เป็นสิ่งมีชีวิตอื่นๆ เรด้าจะปรากฏจุดกระพริบสีแดงในบริเวณนั้น แต่ตอนนี้มันกลับไม่มีวี่แววอะไรเลย ฉับพลันก็นึกถึงตอนที่โต้ตอบกับลูกค้าผ่านทางกระดานโพสต์งานในคอมพิวเตอร์ว่าชั้น 4 ของโรงงานเป็นคลังเอกสาร มีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับโรงงานและผลผลิตในรอบ 7 ปีหลังจากสร้างขึ้นและไม่รู้อะไรนอกเหนือจากนี้อีก นั่นทำให้เค้าถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ชักรู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้วที่รับงานนี้ ข้อมูลของบุคคลที่จะให้หาก็มีแค่ เธอเป็นผู้หญิงผมสีน้ำเงินเท่านั้น
“ช่วยไม่ได้ คงต้องขึ้นลิฟท์ไปดูชั้น 4 ก่อน แล้วก็สืบจากตรงนั้นละกัน” พูดพลางเดินไปกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังจุดหมาย
เมื่อมาถึง คาลิชก็เดินไปตามทางระเบียงที่ขนาบข้างไปด้วยประตูไททาเนียม ในที่สุดก็เดินมาหยุดที่หน้าห้องเอกสาร 1 ประตูเลื่อนเปิดอัตโนมัติ แล้วเค้าก็ต้องชะงักกับลิ้นชักเอกสารที่เรียงเป็นชั้นๆ เหมือนเก๊ะเก็บศพในห้องดับจิต
“อะไรเนี่ย!? ยังใช้ตู้เอกสารแบบเก่าอยู่อีกเรอะ ถึงจะ 19 ปีมาแล้วก็เหอะ ยังไงก็ขึ้นชื่อว่าผู้นำด้านเทคโนโลยีชั้นสูงเชียวนะ” บ่นพลางเปิดลิ้นชักแรกออก ทันใดมินิคอมพิวเตอร์ก็สั่น คาลิชกดรับ
“ปู่เครนเหรอ? มีวิธีหาข้อมูลที่ดีกว่านี้มั้ยเนี่ย” เค้าระบายความทุกข์ทันที เครนมองดูลิ้นชักเอกสารด้านหลังแล้วก็ถึงกับตาโต
“อย่าบอกนะว่าแกจะหาจากลิ้นชักทั้งหมดนี่”
“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น เจอแต่แฟ้มงี่เง่าทั้งนั้น เอกสารเกี่ยวกับยาแก้หวัดเอย ยาฆ่าแมลงเอย” พูดพลางเอานิ้วไล่ดูทีละแฟ้ม
“แกจะบ้าเรอะ! นั่นมันห้องเอกสารหลอกไว้แหกตาตำรวจ”
“หา !?” คาลิชยืนงงเป็นไก่ตาแตก เครนเอามือกุมขมับก่อนจะเริ่มอธิบาย
“ฟัง ! ฉันไปสืบข้อมูลของผู้หญิงผมสีน้ำเงินมาแล้ว เคยมีข่าวลือว่าสาเหตุที่เธอถูกจับมาขังไว้ในโรงงานที่แกยืนอยู่เพราะ เธอเป็นคนของเผ่าจาเนีย ที่หายสาบสูญไปนานแล้ว เป็นชนเผ่าที่สามารถใช้พลังของธรรมชาติได้ จะว่าไป ก็เหมือนการ์ตูนอภินิหารแม่มดน้อย..ฮ่า..ฮ่า..” เครนหัวเราะอย่างอารมณ์ดีทำให้คาลิชหัวเสีย
“พอเลยปู่ แก่แล้วยังเล่นเป็นเด็กๆ ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี่ผมจะได้ไม่ต้องคลำทาง
ว่าแต่เธออยู่ไหน?”
“อยู่ในชั้น 3 ที่เป็นโกดังเก็บวัตถุดิบ”
“วัตถุดิบ?” คาลิชเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“รู้สึกเธอจะอยู่ในฐานะต้นแบบในการทดลองที่สำคัญ แต่ยังไม่ทันจะสมบูรณ์ โรงงานก็ถูกน้ำท่วมซะก่อน”
“หมายความว่า เธออยู่ในนี้มา 19 ปีเต็ม ไม่กลายเป็นป้าแก่ผมหงอกไปแล้วเรอะ”
“เอาน่าพาตัวมาได้ก็พอแล้ว น่าจะมีผมสีน้ำเงินหลงๆให้แกเห็นบ้างแหละ เมื่อ 19 ปีก่อน เธออายุพึ่งจะ 20”
“หวังว่าคงไม่เหลือแต่หนังหุ้มกระดูกนะ” เค้าบ่นพลางเดินกลับไปลงลิฟท์เพื่อไปยังชั้น 3ของโรงงาน
เมื่อก้าวออกจากลิฟท์ คาลิชก็ผงะกับประตูเหล็กขนาดยักษ์ที่ตระหง่านอยู่ตรงหน้าเ ค้ารู้สึกถึงไอเย็นที่แผ่ออกมาจนแม้แต่ลมหายใจก็กลายเป็นไอ
“ปู่ยังอยู่รึเปล่าอ่ะ?”
“เออ มีอะไร”
“ผมว่าถ้าเข้าไปในสภาพนี้ มีหวังแสบจมูกจนหายใจไม่ออกแน่แถมจะแข็งตายเอา ผมจะเปิดออกซิเจน หวังว่าชุดยางคงกันความหนาวได้บ้าง”
“อยู่แล้ว เป็นยางชนิดพิเศษเชียวนะเฟ้ย แต่ฉันไม่แน่ใจว่าแกจะเหลืออากาศพอจะลุยน้ำกลับขึ้นมารึเปล่า”
“คิดว่าพอ งั้นเท่านี้ก่อนนะปู่ ผมจะรีบทำงานให้มันเสร็จๆ” พูดจบก็ตัดการติดต่อแล้วเดินไปหยุดที่แผงควบคุมหน้าประตู เค้าเจาะรหัสและในที่สุดประตูก็เปิดออก คาลิชรู้สึกเย็นวูบที่หัวขึ้นมาทันทีที่ประตูเปิดออกจากกันอย่างช้าๆ กลุ่มควันกลุ่มใหญ่กระทบเข้าที่ใบหน้าเร่อยลงมาจนถึงขา แต่เครนพูดถูกชุดยางช่วยป้องกันได้ดีอย่างเหลือเชื่อ เค้าจึงรีบกดปิดกระจกครอบหน้า ถึงออกซิเจนเริ่มทำงานตามปกติ
เมื่อก้าวเข้ามาก็พบกับหลอดแก้วขนาดใหญ่ที่มีของเหลวบรรจุอยู่เต็ม ภายในมีสิ่งมีชีวิตแปลกๆมากมายราวกับเป็นโรงเพาะเอเลี่ยนในเอ็กซ์ไฟล์ หน้าหลอดแก้วมีทั้งแผงควบคุมและข้อมูลที่ปรากฏในรูปสามมิติกลางอากาศโดยไม่จำเป็นต้องมีจอมอร์นิเตอร์ คาลิชรู้สึกทึ่งในวิทยาการของลิเบอร์ตี้ อินดิส เค้าเดินสำรวจไปที่ละหลอดอย่างรวดเร็ว จนได้พบสิ่งที่ตามหาอยู่ มันช่างต่างจากที่พูดไว้กับเครนลิบลับ เธอยังคงสภาพเป็นหญิงสาวอายุยี่สิบ ใบหน้าขาวซีดแต่หวานใสไม่มีตำหนิ ผมยาวสยายสีน้ำเงินสะท้อนกับแสงจนมันเป็นเงาวับ นัยน์ตาปิดสนิท สภาพร่างเปลือยเปล่าจนคาลิชถึงกกับหน้าแดงไปครู่หนึ่ง แล้วเค้าก็นึกได้ว่าต้องรีบ จึงลนลานเข้าไปที่แผงควบคุม แล้วเริ่มรัวนิ้วลงที่ปุ่มมากมายบนนั้นข้อมูลของหญิงสาวปรากฏขึ้นกลางอากาศในรูปแบบสามมิติ คาลิชพยายามหาวิธีตัดระบบเพื่อปลดปล่อยเธอ แต่ยังไม่ทันสำเร็จ เสียงกระจกแตกดังขึ้นตรงหน้า
ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัวเมื่อของเหลวในกระจกกระทบกับกระจกครอบหน้าเค้า คาลิชยกแขนขึ้นป้องกันตามสัญชาตญาณ ทว่าร่างของหญิงสาวกลับพุ่งออกจากหลอดแก้วทะลุภาพข้อมูลสามมิติแล้วชนเค้าเข้าอย่างจังจนทรงตัวไม่อยู่ ทั้งคู่ล้มลงกับพื้น หญิงสาวลืมตาขึ้นช้าๆ นัยน์ตาสีเขียวอ่อนเป็นประกายราวกับอัญมณีอควอมารีนปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาวใสที่ตอนนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาแล้ว สะกดให้คาลิชตกอยู่ในภวังค์ เธอกล่าวกับเค้าด้วยเสียงที่แผ่วเบาแต่ไพเราะกังวาล น้ำใสๆเอ่อล้นออกจากนัยน์ตาสีเขียวอ่อนคู่นั้น
“เอเมอร์...ทำไม...” พูดได้สองคำ เธอก็หมดสติไปอีกครั้งทำให้คาลิชนึกได้ เค้ารีบลุกขึ้นแล้วอุ้มเธอออกจากโรงงานร้าง ดำน้ำกลับขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
เครนที่นั่งตกปลาอยู่เพลินๆสะดุ้งเฮือก เมื่อคาลิชโผล่หัวขึ้นมาสู่ผิวน้ำพร้อมกับหญิงสาวแบบกะทันหัน เค้ากดปุ่มเปิดกระจกครอบหน้า แล้วพุดเสียงดัง
“ปู่เครน ไปเอาผ้ามา...เร็ว!”
“ผ้าอะไรของแก”
“อะไรก็ได้ ผ้าขนหนูก็ได้ เร็วเซ่!!!”
“เออๆ” พูดจบก็รีบทิ้งเบ็ดแล้วเข้าไปในเรือ ซักพักจึงออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนใหญ่ คาลิชรับมาแล้วห่อร่างของหญิงสาวไว้ จากนั้นก็พาเธอเข้าไปนอนที่โซฟาภายในเรือ แล้วขับเรือกลับไปที่เมืองแพลนนิสซึ่งอยู่ไม่ไกล
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โฮะๆๆๆๆ เพื่อนของA.fawke(คนเขียนอ่ะค่ะ)
พอดีเจ้าตัวไม่สามารถมาแก้ไขได้ ดิฉัน นามปากกา ...ไม่รู้ดิ... จึงทำหน้าที่เพื่อนผู้เเสนดีมาจัดย่อหน้าให้ใหม่
อิอิ ถ้าหากชอบก้อช่วยกันเม้นด้วยนะค่ะ เม้นเป็นกะลังใจให้ผู้แต่ง
รักคนอ่านที่สู้ดดดดดดดดดดด (A.Fawke ฝากมาบอก)^_^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น