คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Only kindness isnt Enough (Yaoi) 2
" เธอกำลังยั่วฉันนี่ งั้นเปลี่ยนจะให้รางวัลเป็นทำโทษข้อหา ยั่วโดยประมาท ทำให้ผู้อื่นได้รับบาดเจ็บ และอาจถึงแก่ชีวิต "
แฮร์รี่อึ้งแต่เขาก็ไม่สามารถต่อต้านได้จากการที่ถูกมัดแขนไว้ข้างหลัง คงรู้กันใช่หรือไม่ ว่าเพราะอะไร..........?
" อืม....... สเนป.......... เบาๆหน่อยสิ.......... อ๊ะ....... " แฮร์รี่พูดในขณะที่สเนปกำลังสอดของเล่นเข้าไปในตัวเข้า ลักษณะมันคลบ้าตรงนั้นของผู้ชาย และทำมาจากน้ำแข็ง พร้อมทั้งมีปุ่มปรับระดับด้วย
" จะให้หยุดไปเลยก็ได้นะ เอามั้ย " คนลงโทษยิ้มเจ้าเล่ห์ เหมือนหมาป่าจะกินลูกแกะ
" มะ............ ไม่...เอา.....นะ.... " ร่างกายบอบบางเกินชายสั่นสะท้าน
" งั้นก็ขอแรงขึ้นอีกหน่อย นะ..... มะกี้แค่เบอร์ 1 เอง " แล้วนิ้วก็เลื่อนตัวปรับระดับการทำงานเป็น 4
" อ๊า..... มะ... ไม่!!! " คนถูกแกล้งใกล้ถึงฝั่งฝันเต็มที คนแกล้งก็เพิ่มความแรงเป็น 6
" จะไป..... ละ.... อ๊ะ!!! " เมื่อแฮรี่กำลังจะถึงในอีกเพียงแค่ไม่กี่วินาที สเนปก็คว้าส่วนหน้าของแฮร์รี่ไว้แล้วบีบแน่น
" อย่านะ..... ไม่..... " ความเจ็บปวดรวดร้าวแล่นไปตามเรียวขา
" จะใจดีก็ได้ " มือที่ถือตัวควบคุมสั่งปิดการทำงานของสิ่งที่กำลังอยู่ในร่างของคนที่นอนบิดตัวไปมา และใช้มืออีกข้างควานเอามันออก
ถึงจะเอาออกมา แต่แฮรี่ก็ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยให้รู้สึกสบายตัวขึ้นแต่อย่างใด แผ่นอกยังกระเพื่อมขึ้นลงในแบบที่เร็วกว่าปกติ ในส่วนลึก... ยังคงร้อนผ่าว รู้สึกได้ถึงชีพจรที่เต้นเร็วรวมกับเลือดในกายที่กำลังเดือดพล่าน
ไม่ไหวแล้ว... ถึงต้องอับอายก็ยอม... ขอให้ความทรมานนี้หายไปเสียที...
" สะ....สเนป...ได้โปรดช่วยฉันที... ได้โปรดนะ..... " ร่างที่อยู่ข้างใต้เขานอนครวญครางร้องขอทั้งน้ำตา " ได้โปรด....ขะ...ขอร้องละผมต้องการคุณนะ........ ผมต้องการ...นะ..... "
ด้วยความทนต่อความทรมานแสนรัญจวนใจต่อไปไม่ไหวแล้ว แฮรี่ถึงกับใช้มือของตัวเองยกขาขึ้นสูงแล้วแยกมันออกจากกัน ให้คนที่อยู่ข้างบนได้รับรู้ว่าตรงนั้นของเขาที่ทรมานอยู่ต้องการคนตรงหน้าแค่ไหน
" เข้ามาเถอะนะ.......ผะ...ผม...ทนไม่ไหวแล้ว " มือเรียวทั้งสองแยกขาทั้งสองข้างจนสุด ทั้งสิ่งทั้งมวลที่มีอยู่ก็เผยออกมาให้เห็นอย่างแจ่มชัด
" แฮรี่..... เธอ...... "
' เธอนี่มันช่างยั่ว ~~~~~ ว เก่งจริง ' ร่างสูงที่ขึ้นครอมอยู่เมื่อครู่กรีดร้องในใจ
" ถึงนายจะเจ็บ ชั้นก็จะไม่หยุดแล้วนะ "
" อืม... เข้ามาเลย..... เร็วเข้า..... " น้ำเสียงที่เจือความอายแต่แฝงด้วยความเร่งเร้าแว่วมาเบาๆ
"อ๊ะ....อะ.....จะ..ไปแล้ว แรงกว่านี้ได้โปรด ผมทนได้ เร็ว ๆ หน่อย....อะ..อืม"
"ได้ในเมื่อเธอขอเองนะนะ ฮึๆๆ" สเนปว่าพร้อมเร่งความเร็วต่อจนทั้งคู่ก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน
สเนปปล่อยให้แฮร์รี่นอนพัก หลังจากนั้นก็ทำต่อจนเช้า
"อืมเช้าแล้ว ผมไปเรียนนะ"
แฮร์รี่พูด พร้อมกับหอมแก้มสเนปดัง "จุ๊บ"
"ไหวหรอ กินยาบำรุงก่อนแล้วค่อยไปสิ"สเนปพูดพร้อมทั้งเดินไปที่ตู้เก็บยา
"ครับ" แฮร์รี่ตอบรับ พร้อมรับยามากิน
------------......-----------.....----------.....------------......-----------.....----------.....
หลังจากนั้นแฮรืณี่ก็เรียนจบในวันเรียนจบเขาประกาศว่า
"ฉันจะแต่งงานกับสเนป" แฮร์รี่ประกาศต่อหน้าทุกคน พวกอาจารย์ส่วนใหญ่ตบมือให้ แต่พวกเพื่อนๆๆของแฮร์รี่อึ้ง และ งง อย่างแรง
"คือ..คือว่าแฮร์รี่นายคบกับเค้าเมื่อไรหรอ ฉันไม่รู้มาก่อนเลย หรอว่าเจ้านนั้นมันว่ายานาย" รอนพูดขึ้นหลังจากได้สติ และทำใจได้
"พูดดี ๆ หน่อยคุณวิลลีย์" สเนปกล่าวเสียงโหด
"คบมาตั้งแต่ปะ...ปี...สะ...สาม. แล้ว หลังจากตอนที่เค้าช่วยพวกเรานะ" แฮร์รี่บอกกับรอนอย่างอารมณ์ดี
"อืม...อ้อหรอก....งั้นตอนที่ฉันถามเธอ เธอก็เลยตอบงั้นหรอ" เฮรณ์ไมโอนี่ ถามแฮร์รี่เสียงเบา
"ใช่" แฮร์รี่ตอบอย่างเร็ว ทำให้สเนปถึงกับยิ้ม
"งั้นพวกเราดีใจด้วยนะ ต่ถ้านายเสียใจเพราะ...จะ..เจ้า..เอ้ยเพราะเขาเมื่อไรมาหาพวกเราได้ทุกเวลานะ"รอนพูด แล้วเพื่อนคนอื่น ๆ ก็มาร่วมแสดงความยินดีด้วย
------------......-----------.....----------.....------------......-----------.....----------.....
วันแต่งงาน
"แฮร์รี่เธอน่ารักมากเลย" เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยชม
"เธอก็เหมือนกันแหล่ะ"
"ดีจังที่เราแต่งพร้อมกันนะ"
"นั้นสิ ดีจริงๆ"
"ได้เวลาแล้วครับ" เสียงตะโกนเข้ามาบอก
"ไปเถอะเฮอร์"
"อืม"
วันนี้เป็นวันแต่งงานของแฮร์รี่กับสเนป และรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ โดยมีสักขีพยานมามากมาย
"ท่านทั้งสองจะรับคุณ แฮร์รี่ พอตเตอร์ และคุณ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เป็นภรรยาหรือไม่" เสียงบาทหลวงกล่าว
"รับครับ" เจ้าบ่าวทั้งสองตอบรับเสียงดัง
"แล้วเจ้าสาวทั้งสองจะยอมรับพวกเขาเป็นสามีหรือไม่"
"รับค่ะ/ครับ" เจ้าสาวตอบ
"งั้นเชิญทั้งสองสวมแหวนให้กันได้"
สเนปสวมแหวนใก้แฮร์รี่ ขณะที่ รอนสวมแหวนให้เฮอร์ไมโอนี่ แล้วเจ้าสาวทั้งสองก็สวมแหวนให้กับเจ้าบ่าวของตน
สเนปใช้โอกาสตอนที่แฮร์รี่กฎลังสวมแหวนให้กับเค้า เมื่อสวมเสร็จก็จูบอย่างดูดดื่ม รอนเห็นจึงเอาอย่าง และแล้วเจ้าบ่าวก็อุ้มเจ้าสาวเข้าเรือนหอโดยไม่รอใคร
------------......-----------.....----------.....------------......-----------.....----------.....
(ขอไปแอบดูคู่แฮร์รี่นะ)
สเนปอุ้มแฮรี่มาที่ห้องหอ แล้ววางแฮร์รี่ลงบนเตียง
"เดี่ยวฮะยังเช้าอยู่เลยนะฮะ" แฮร์รี่แย้ง
"ไม่สน" เสียงตอบอย่างไม่ใส่ใจของสเนป
"ต..ตะ...แต่ว่า...."แฮร์รี่เป็นติดอ่าง
"หรือว่าเธออาย ฉันอยากเห็นจัง"สเนปกล่าวพร้อทำหน้าดีใจ หลังจากนั้น
สเนปกดร่างบางแนบไปกับเตียง ระดมจูบไปทั่วร่างบางตรงหน้า เสียงทุ้มกระซิบข้างหูของเด็กหนุ่ม
"รู้สึกดีไหมแฮรี่" ดวงตาสีเขียวมองดูเขาอย่างอายๆๆ
ริมฝีปากได้รูปของร่างสูงประกบริมฝีปากที่เริ่มบวมแดงของเด็กหนุ่ม ไล่ลิ้นไปตามแนวริมฝีปากของแฮรี่ จนเด็กหนุ่มลืมตัวยอมให้อีกฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปชิมรสชาติให้โพรงปากอุ่น แฮรี่ส่งเสียงครางอย่างสุดกลั้นกับอารมณ์ที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน
"ร้องออกมาอีกสิ บอกฉันว่าเธอรู้สึกดีตรงไหน อยากให้ฉันสัมผัสตรงไหน บอกฉันสิแฮรี่" เสียงทุ้มกล่อมเด็กหนุ่มให้อ้อมแขนต่อ หวังจะให้อีกฝ่ายเอ่ยปากยินยอมด้วยตัวเอง
ลิ้นร้อนเริ่มสำรวจไปทั่วโพรงปากนุ่มอย่างหลงใหล สเนปเองก็เริ่มห้ามใจตัวเองไม่อยู่เหมือนกัน กับอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงด้วยเรือนร่างบอบบางและยั่วยวนใจเบื้องหน้านี้
จุมพิตที่เริ่มเรียกร้องมากขึ้น มือใหญ่สำรวจไปทั่วร่างบาง เน้นย้ำจุดไวสัมผัสของเด็กหนุ่ม และรู้สึกถึงความแข็งขึงของแก่นกายของร่างบาง สเนปยิ้มพอใจกับปฎิกริยาตอบรับอย่างไร้เดียงสาเสมอทุกครั้งที่เค้าทำของเด็กหนุ่ม มือเรียวกำผ้าปูที่นอนแน่น เมื่อรู้สึกถึงความเสียวซ่านของกลางกายที่ถูกปลุกเร้าด้วยมือใหญ่อย่างเชี่ยวชาญ
แฮรี่หลุดเสียงร้องเครือหวาน ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของสเนปให้แทบคลั่ง มือขยับไวขึ้นส่งเด็กหนุ่มให้ไปถึงระดับปลดปล่อยอารมณ์ ของเหลวร้อนจากแรงอารมณ์ของเด็กหนุ่มเปื้อนมือของร่างสูง
แฮรี่มองดูอีกฝ่ายสีหน้าร้อนผ่าว หอบหายใจกับอารมณ์ที่ถูกฉุดให้ขึ้นสูงอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน มือใหญ่แยกขาเรียวของเด็กหนุ่มออกกว้างเผยให้เห็นจุดเร้นลับที่ซ่อนอยู่
แฮรี่หลับตาลงอย่างทำใจ เขารู้ว่าอีกฝ่ายคงต้องทำจนถึงที่สุด ไม่ว่าจะอ้อนวอนยังไงก็ไม่มีทางสำเร็จ
สเนปขยับนิ้วเข้าออกเพื่อขยายช่องทางเตรียมพร้อมให้เด็กหนุ่ม ริมฝีปากร้อนปลุกเร้าไปทั่วร่างบาง นิ้วเรียวไล่ไปตามช่องทางเพื่อหาจุดเร้าอารมณ์ของเด็กหนุ่ม ร่างบางกระตุกอย่างลืมตัว ส่งเสียงคราง
สเนปยิ้มก่อนกระตุ้นซ้ำที่เดิม ส่งผลให้เด็กหนุ่มขยับสะโพกอย่างลืมตัว ร่างสูงเริ่มเพิ่มนิ้วเข้าไปอีก ช่องทางร้อนบีบรัดนิ้วแน่น ร่างบางส่งเสียงครวญหวาน
"ให้ฉันกอดเธอได้นะแฮร์รี่ที่รัก" เสียงกระซิบถามก่อนหยอกเย้าใบหูบางที่ไวสัมผัส
ดวงตาสีเขียวสดที่แฝงไปด้วยอารมณ์พิศวาสมองดูร่างตรงหน้าอย่างอ้อนวอน
"บอกฉันสิ ว่าเธอต้องการอะไร" เสียงทุ้มยังสะกดเด็กหนุ่มให้เคลิ้บเคลิ้มไปตามแรงอารมณ์หวานที่ก่อตัวอย่างรวดเร็ว
"ได้โปรด สเนป ผมต้องการคุณ" เสียงร้องปนสะอื้นอ้อนวอนให้อีกฝ่ายปลดปล่อยเขาจากความทรมาน
สเนปสนองความปรารถนาทั้งของร่างบางและตนเองอย่างรวดเร็ว เสียงกรีดร้องของเด็กหนุ่มดังไปทั่วห้อง
แล้วสเนปก็เดินมาทางเรา 'ซวย แน่ตู'
"ดูพอแล้วมั่งจากนี่ฉันจะทำมากกว่านี้ เพราะฉะนั้นห้ามดู ไปซะ" สเนปกล่าวเสียงเย็น
"ครับ ไปแล้วครับ/ค่ะ" คนเขียนทั้งสอง ตี-น หมาวิ่งหนีสเนป
ด้วยเหตุนี้จึงจำต้องจบ บายครับ
ความคิดเห็น