คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ ๔ ๑๐๐% แก้ไข
บทสนทนาที่ระเบียหน้าบ้านเรียวามสนใให้เพลินพราวเปลี่ยนทิศทาาเิมที่ะไป่วยมาราเรียมอาหารามในรัว แล้ว้าวฝีเท้าไประเบียที่มาอเสียนั้นแทน ็พบว่านอาบิาและสามีอเธอแล้วยัมีบุลที่เธอุ้นหน้าและไมุ่้นอยู่้วย
“อ้อ เพลินมาพอีเลยนีุ่ลุ้า ับุป้ามุ ำไ้ไหม”
“สวัสี่ะ เพลินำไ้ ลุ้าป้ามุเพื่อนุพ่อใ่ไหม่ะ”
“ใ่ะ ำไ้้วยไม่เอั้นานโเป็นสาว แ่าน็ไม่วนป้าเลย” ุมุาัพ้อไม่ริั
“เพลินอโทษ่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอป้าล้อเล่น ริสิป้าลืมแนะนำไปเลย นี่พี่เสือลูายป้าเอ”
เพลินพราวลอบสำรวายหนุ่ม ายรูปร่าสูโปร่ มีใบหน้าหวานรับับวามที่ำลั้อมอเธอ และล่าวทัทายเธอ
“สวัสีรับน้อเพลิน ยินีที่ไ้รู้ัรับ”
“สวัสี่ะ พี่เสือ”
‘หล่อไม่แพ้ิิภพเลย’
“้า มุ ทาน้าว้วยัน่อนนะ” พ่อเลี้ยศัิ์เอ่ยวนแ
“ไม่ไ้หรอ เี๋ยว้อเินทา่อ ะึื่นเสีย่อน เอาล่ะ ันไป่อนนะ แล้วเอันใหม่” ุสารปิเสธำวน และทั้สาม็เอ่ยอัว พร้อมเินลาเรือนไปโยมีเ้าอบ้านเป็นผู้ส่ลา
เมื่อรถวิ่แล่นหายลับสายาไปแล้ว เพลินพราวึเอ่ยถามบิา้วยวามใร่รู้ เพราะไม่ไ้เอะเอับสอสามีภรรยาู่นี้มานาน เพลินพราวำไ้ว่าเมื่ออนมัธยม้นุสารและุมุไหม มาแวะเวียนอยู่บ่อยๆ แ่ไม่ยัเยเห็นลูายเลย
“เามาทำไมันหรอพ่อ” พ่อเลี้ยมอหน้าลูสาวสลับับลูเย แล้วให้ำอบที่ทำเอาเพลินพราวถึลับ้อย่นิ้ว้วยวามสสัย
“เาอยาไ้ลิไปเลี้ย” เพลินพราวมอบิาที่ำลัหัวเราะและเอ่ยทวนึ้นอย่าแปลใ
“อยาไ้ลิไปเลี้ย”
“ไม่รู้ะอยาไ้ไปทำไม เนอะพ่อภพ” เพลินพราวมอบิาที่หันไปพยัพเยิับิิภพและเินึ้นเรือนพลาหัวเราะไป้วย เธอึหันลับมามอหน้าสามี็พบว่าเาำลัลั้นยิ้มอยู่
“ุภพยิ้มอะไระ” เพลินพราวมวิ้วน้อยๆ
“เปล่ารับ” ิิภพปิเสธหน้าายอมยิ้มแล้วเินามพ่อเลี้ยศัิ์าไป
“อยาไ้ลิไปเลี้ย อนนี้นเานิยมเลี้ยลิันแล้วหรอเนี่ย” เพลินพราวพูับัวเอ้วยวามแปลใ
้านพ่อเลี้ยศัิ์าที่ึ้นมาบนเรือนแล้ว็รไปหาภรรยาที่ำลั่วนับารัเรียมอาหารอยู่
“พวเาไปแล้วนะ”
“อ่าว! แล้วไม่ทาน้าวับเรา่อนหรือ๊ะ ันอุส่าห์หุ้าวเพิ่ม”
“เามีธุระ้อเินทา่อและลัว่ำมืเสีย่อนน่ะ” แม่เลี้ยไพลินพยัหน้ารับรู้และเอ่อับลูเยและลูสาวที่ำลัเินมาสมทบ
“ิน้าวเลยละันนะ แม่ัโ๊ะเสร็แล้ว”
“รับ/่ะ” หนุ่มสาวอบรับ
บรรยาาศบนโ๊ะอาหารเ็มไป้วยวามอบอุ่น และเสียหัวเราะอหิสาวที่ถูใเมื่อพ่อเล่าเรื่อำันอนที่เธอไม่อยู่
“พรุ่นี้ะพาันลับี่โมล่ะ” แม่เลี้ยไพลินเอ่ยถาม เพลินพราวหันไปมอหน้าสามีเพื่อรออยำอบเ่นัน
“น่าะสายๆหน่อยรับ”ายหนุ่มให้ำอบ
“พราวอยาไ้อะไรลับไป้วยไหม” แม่เลี้ยไพลินเอ่ยถามบุรสาว
“ไม่่ะแม่” เพลินพราวอบและสนใในอาหาร่อ
เมื่อทุนอิ่มแล้วเพลินพราวัารเ็บโ๊ะและล้าานปล่อยให้บิาและมาราไุ้ยับิิภพ่อ บทสนทนาอน่าวัยนั้นเป็นเรื่ออเพลินพราวเือบทั้สิ้น เพราะบุพารีทั้ยัเป็นห่วเรื่อวามเป็นอยู่และนิสัยส่วนัวอลูสาวที่ลัวะไปทำให้ทาฝ่ายนั้นไม่อบใเอาไ้
เพลินพราวเินมาสมบทเมื่อล้าานเสร็แล้วเสร็เรียบร้อยแล้ว บทสนทนึเปลี่ยนไปเป็นเรื่อวีรรรมในสมัยเ็ๆเพลินพราว ทำเอาิิภพ้อหลุำหลายรั้ เพลินพราวทำหน้ามุ่ยเพราะในแ่ละเรื่อนั้น็เป็นอะไรที่ไม่น่าำเอาเสียเลย เมื่อถึเวลาสมวรทุน็่าแยย้ายันไปเ้านอน
เพลินพราวที่ำลัลืมาในวามมืหวนิถึำอบอสามีบนโ๊ะอาหารไม่ไ้ เพราะไม่ไ้เป็นที่พอใอเพลินพราวเท่าไหร่นั เธออยาออยู่่ออีสอสามวัน แ่เพลินพราว็ไม่อาหาที่ะเอ่ยออไป เพราะลัวเาะหาว่ามาเรื่อ เพลินพราวปิเปลือาล และสูหายใเ้าลึๆราวับ้อารึมับวามทรำานั้น็เ้าสู่ห้วนิทรา
“ูแลยายเพลิน้วยนะพ่อภพ ถ้าื้อ็ุไ้เลย” พ่อเลี้ยเอ่ยับลูเย เพลินพราวทำหน้ามุ่ยบ่นพึมพำ
“เพลินไม่ื้อสัหน่อย”
“แม่ฝาน้อ้วยนะ”
“รับ ผมะูแลน้อให้ี แล้วผมะมาเยี่ยมใหม่นะรับ”
“เพลินไป่อนนะ๊ะ พ่อับแม่็ูแลัวเอ้วย แล้วเพลินะโทรหานะ”
เพลินพราวึ้นรถและโผล่ออมาโบมือล่ำลาบิามาราที่ยืนโบอบลับมาเ่นันนรถแล่นไลนลับาเพลินพราวึหันลับเ้ามาแล้วรีบเ็น้ำาที่รื้นออมา
ิิภพเหลือบมอนัวเล็ที่ำลัปาน้ำาาวหน้าหวาน เาล่วรู้วาม้อารอนผู้เป็นภรรยาี ว่าเธอนั้นยัไม่อยาลับเาวษ์ แ่เา็ทำามุประส์อเธอไม่ไ้ เพราะถ้าเาลับไปโยไม่มีเพลินพราวนั้น มาราอเา้อไม่ยอมอย่าแน่นอน
อยาไ้ลิที่ไหนไปเลี้ยันน้ออ
เือนเมศา
ความคิดเห็น