คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 ::Come back home [EunYeon Moments 50%]::
อึนจองยืนดูดาร่าทำหน้างงอยู่ในห้องน้ำ แต่เหมือนดาร่าก็ไม่ทิ้งความพยายาม เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาเหมือนจะตามจียอนไป
“ให้ฉันไปแทนดีกว่า!”
อึนจองรีบพูดแทรกทันที
“...”
“ตอนนี้จียอนยังไม่โอเคกับเธอ พูดอะไรไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก”
อึนจองบอก ก่อนจะรีบวิ่งตามจียอนไป
“...แล้วจียอนโอเคกับเธอหรอ??”
ดาร่าบ่นเบาๆ ก่อนจะทำหน้าหงุดหงิดต่อ
.
.
.
.
.
.
อึนจองวิ่งหาจียอนจนเหนื่อย เธอวิ่งจนทั่วโรงละครแล้ว แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา
“ยัยเด็กขี้แงไปไหนเนี่ย”
อึนจองวิ่งไปบ่นไป จนเธอเหลือบไปเห็นจียอนนั่งพิงเสาอยู่ข้างๆ ประตูหนีไฟ อึนจองถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ จียอน
“ไม่กลัวโดนฉุดหรือไง”
“...”
จียอนหันมามองนิ่งๆ ก่อนจะหันกลับไปที่เดิม
“เธอจะมาต่อว่าฉันใช่มั้ย”
จียอนเอ่ยออกมาเบาๆ
“ฉันแค่อยากบอกว่าเรื่องนี้เธอรู้ว่าเธอผิดใช่มั้ย”
“...”
“แต่คนอย่างเธอ ไม่น่าจะอ่อนไหวอะไรกับเรื่องแบบนั้นนะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...ว่าฉันเป็นอะไร ฉันแค่รู้สึก...ไม่รู้สิ ฉันไม่ชอบเลย”
“เธอชอบ”
“...”
อึนจองเอ่ยออกมานิ่งๆ
“เธอชอบดาร่าหรอ?”
จียอนทำหน้าไม่ถูก เธอนิ่งเหมือนหยุดคิดอะไรบางอย่าง
“ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น แล้วเธอรู้เรื่องพี่ดาร่าได้ยังไง”
อึนจองนิ่งไปซักพัก ก่อนจะหันมายิ้มให้จียอน
“ข่าวดังจะตาย เธอคิดว่าฉันไม่รู้จักหรือไง แล้วอีกอย่าง เห็นฮโยมินบอกว่า เธอดูอะไรซักอย่างในมือถือ แล้วก็เดินออกมาเลย เดาไม่ยากหรอกนะ เพราะคงมีคนชอบดาร่าหลายคน หนึ่งในนั้นคงเธอด้วย”
“ไม่แล้วล่ะ มันจะไม่มีอีกแล้ว”
จียอนพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
“...”
“ฉันผิดที่เอาเรื่องไร้สาระพวกนี้เข้ามาในหัว จนทิ้งหน้าที่ที่สำคัญที่สุดไป”
“...”
“ฉันอยากเมา...”
อึนจองหันมาทำหน้าตกใจ หลังจากจบประโยคที่จียอนพูด
“ไม่ได้ๆ!”
อึนจองยกมือทั้งสองข้างขึ้นห้ามจียอน
“...ทำไม”
“เดี๋ยวเธอก็จุ...!”
“...?”
“ก็..เดี๋ยวเธอก็ถอดเสื้อผ้าอีกไงล่ะ อยากให้ฉันเห็นหรือไงฮะ ไม่อายหรือไง”
“...”
จียอนหันกลับมาทำหน้าเศร้าเหมือนเดิม
“ถึงจะลืม แต่พอเธอสร่างเมา มันก็กลับมาจำได้เหมือนเดิมอยู่ดี”
“...”
“ไปเที่ยวให้สบายใจดีกว่า”
จียอนหันมามองอึนจอง ดูเหมือนเธอจะสนใจ
“ไปไหน??”
“เธอเคยไปต่างจังหวัดหรือเปล่า”
“...เคยไป แต่นานมากแล้ว”
“อยากไปอีกรอบมั้ยล่ะ”
จียอนยิ้มตอบอึนจอง
“ก็ดีนะ”
“งานนี้เละ!”
อาจารย์คุมการแสดงระเบิดอารมณ์โกรธออกมา หลังจากการแสดงจบลง
“นี่สรุปไม่มีใครติดต่อจียอนเลยได้หรือไง”
“...”
“ฮโยมิน!”
“....!!!”
“เธอสนิทกับจียอนไม่ใช่หรอ”
“สนิทค่ะ...แต่ก็ไม่ได้แปลว่าหนูจะติดต่อกับจียอนได้นี่คะ T^T”
“ดีจริงๆ แล้วเธอไม่รู้หรือไงว่าจียอนเป็นอะไร ทำไมจู่ๆ ถึงไม่ขึ้นแสดง”
ฮโยมินทำหน้าคิดหนัก เธอมองไปรอบๆ ตัวเธอ มีแต่คนมองเธอ จ้องเอาคำตอบจากเธอให้ได้
~ถ้าฉันตอบว่าเป็นเพราะข่าวพี่ดาร่า มันจะเป็นการทำร้ายเธอมากเกินไปจียอน T^T ฉันจะต้องสวยทั้งโลกในความฝันและโลกแห่งความเป็นจริง~
“คงเป็นเรื่องส่วนตัวมั้งคะ หนูก็..ไม่รู้เหมือนกัน จียอนไม่ได้มาพูดอะไรเลย”
“หึ! แล้วนี่ทางผู้ใหญ่ใส่ยับเลย ไม่รู้จะเอาหน้าตัวเองแล้วหน้ามหาวิทยาลัยไปไว้ไหน”
“ไปรถทัวร์หรอ?”
จียอนถามอึนจอง หลังจากที่อึนจองพาเธอมาท่ารถ
“ใช่ บอกได้คำเดียว หลับยาวววว~~~~”
“คงไกลมาสินะ”
จียอนพูดไป พร้อมกับเดินตามอึนจอง ที่กำลังเลือกที่นั่ง
“ฉันชินแล้วล่ะ”
อึนจองเอ่ย ก่อนจะเลือกที่นั่งได้ แล้วเธอก็เดินเข้าไปนั่งตรงริมหน้าต่าง
“เธอพูดเหมือนเธอไปบ่อย”
จียอนพูด ก่อนจะลงนั่งข้างๆ อึนจอง
“แม่ฉันอยู่ที่นั่นนิ”
จียอนหันมามองอึนจอง ก่อนจะอมยิ้มออกมา
“ทำไมเธอไม่พาแม่มาอยู่ในโซลล่ะ”
“คิดว่าฉันไม่ชวนหรือไง แม่ดื้อ ไม่ยอมมา อุตส่าห์หลอกล่อบอกจะพาไปดูคอนเสิร์ตทีอาร่าแล้วก็ไม่ยอม”
“หืออออ? แม่เธอรู้จักทีอาร่าด้วยหรอ”
“รู้สิ แม่ฉันบอกว่า วงนี้สวยทุกคน ยกเว้นคนที่ตาเขๆ อ่ะ ฉันก็จำชื่อไม่ได้”
“อะไร คนนั้นสวยที่สุดและฉันว่า”
จียอนกัดฟันเหมือนเด็กๆ
“เธอก็ชอบหรอ?”
อึนจองหันมาทำหน้าเหวอ
“เปล่าซะหน่อย ฉันเห็นฮโยมินตามอยู่ เลยเห็นผ่านๆ”
“อ่อ...หรอ เอ้อ! เดี๋ยวฉันโทรหาแม่ก่อน แม่จะได้ทำกับข้าวรอ”
อึนจองพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะโทรหาแม่เธอ จียอนมองอึนจองที่กำลังคุยกับแม่ ก่อนจะเผยรอยยิ้มเบาๆ กับท่าทางของอึนจอง ที่ดูเหมือนเด็กน้อยขาดแม่ไม่ได้ ดูอึนจองมีความสุขเหลือเกิน ผิดกับเธอ แค่คนนอกคนเดียว ทำให้เธอสร้างปัญหาใหญ่หลวงได้ขนาดนี้
“เรียบร้อยและ”
“...”
จียอนไม่ตอบอะไร เธอหันมามองก่อนจะยิ้มให้เบาๆ แล้วกลับไปทำหน้าเศร้าเหมือนเดิม
“เลิกทำหน้าเหมือนคนดูหนังผีแล้วติดตาแบบนี้ได้แล้ว ถ้าเธอได้ไปอยู่กับแม่ฉันนะ เธออาจจะลืมเรื่องเศร้าๆ ไปเลยก็ได้ ฮ่าๆๆๆ”
อึนจองพูด ก่อนจะหัวเราะลั่นออกมา
“แค่เธอฉันก็หัวเราะได้แล้ว”
จียอนพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะพิงเบาะ แล้วหลับตาด้วยอาการเหนื่อย
“...”
อึนจองหยุดขำอย่างอัตโนมัติ ก่อนจะกลืนน้ำลาย แล้วมองไปตรงวิวนอกหน้าต่าง
“...”
คิวริอ่านข้อความที่อึนจองส่งมา ด้วยสีหน้านิ่งๆ ก่อนจะเดินเอาโทรศัพท์ไปวางไว้บนโต๊ะโซยอน แล้วเดินจากไป ทำเอาโซยอนงงตาม ก่อนจะก้มมองที่โทรศัพท์
(ฉันกับจียอนมาต่างจังหวัดนะ มีปัญหานิดหน่อยที่มหาลัย ไม่ต้องห่วง ฝากบอกพี่โซยอนกับพี่โบรัมด้วย แล้วได้เรื่องอะไรฉันจะส่งข่าวบอก)
โซยอนอมยิ้ม
“ทำไมดูเหมือนงานนี้ฉันไม่ต้องออกแรงอะไรเลย”
กริ๊งงงงงงงงงงง~~~~~
โซยอนรีบวางรีโมตในมือ แล้ววิ่งไปรับโทรศัพท์ของบริษัท
“สวัสดีค่ะ บริษัท Search love ค่ะ”
(พี่คะ คือหนูชอบผู้ชายคนนึง แต่ว่าหนูไม่กล้าบอกเค้า พี่ช่วยหนูได้มั้ยคะ)
โซยอนเอามือปิดปาก ในที่สุด สิ่งที่เธอรอคอยก็มาถึง
“คือ...ทางบริษัทเรายินดีทำให้ความรักของลูกค้าสมหวังอยู่แล้วค่ะ”
(ดีเลยค่ะ แล้วหนูจะต้องทำอะไรบ้างคะ)
โซยอนจัดแจงทำเรื่องทุกอย่าง อย่างช่ำชอง ก่อนจะส่งข่าวดีให้กับทุกๆ คนได้รู้
ติ๊ด!
อึนจองที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นผงกหัวขึ้นมามองจอโทรศัพท์
“...”
หลังจากที่เธอเห็นว่าใครส่งข้อความมา เธอรีบหันไปมองจียอนว่าเห็นชื่อที่ขึ้นโชว์บนหน้าจอหรือเปล่า แต่ก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นว่าจียอนหลังปุ๋ยไปแล้ว
อึนจองกดเปิดข้อความในแชทกลุ่มอย่างตั้งใจ
โซยอนหมอนทอง :: (ข่าวดีอย่างรุนแรงทุกคน!!! เรามีออเดอร์เข้ามาแล้วนะ มีลูกค้ามาจ้างเราแล้ว แทแด๊นนนน!!!~~ ฉันกำลังดีใจจนคุยคนเดียว ^o^)
โบรัมซักคำมั้ยจ๊ะ :: (นั่นมันนิสัยปกติของเธอหรือเปล่า แต่ฉันจะไม่เหงาแล้ว ฮ่าๆๆๆ ได้ทำอะไรๆ สนุกๆ ซักที)
อึนจองสายหวาน :: (-o-!)
คิวริสิจะใครล่ะ :: (งานนี้คงขาดอึนจอง...)
โซยอนหมอนทอง :: (อึนจองรับเรื่องงานใหญ่ไป อย่าทำให้ผิดหวัง!! ว่าแต่เธอเลิกตั้งชื่อน่าเกลียดๆ ของฉันหรือยังอึนจอง)
อึนจองสายหวาน :: (ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ฉันง่วงแล้ว ค่อยว่ากัน)
อึนจองนิ่งไปซักพัก ทำไมเธอไม่รู้สึกดีใจกับสิ่งที่พวกพี่ๆ เธอบอกเลยแม้แต่นิด กลับตรงกันข้าม เธอรู้สึกแย่กว่าตอนตอบรับเรื่องจียอน อึนจองหันไปมองจียอน ที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง
“อึดอัดจัง”
อึนจองพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะมองไปนอกหน้าต่าง
“อึดอัดเรื่องอะไร?”
“...!!”
จู่ๆ จียอนก็ตื่นจากราตรีซะงั้น
“อ่อ..ที่นั่งมันแคบ”
“ไหนบอกว่าไปจนชิน”
“อ้วนขึ้นมั้ง...”
อึนจองยิ้มเจื่อนๆ ส่วนจียอนนั่งทำคิ้วขมวด
“โอเคมั้ย?”
อึนจองเอียงหัวมองหน้าจียอน
“ฉันนอนไม่หลับเลย”
“นอนไม่ถนัดหรอ เอนเบาะได้นะ”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“...”
“ฉันขอควงแขนเธอนอนได้มั้ย”
“...?”
อึนจองทำหน้างง
“ฉันเป็นคนติดหมอนข้าง ถ้าไม่ได้กอด จะนอนไม่หลับ”
อึนจองก้มมองที่แขนตัวเอง
“แขนฉันใหญ่เท่าหมอนข้างเลยหรอ T-T”
“ฮ่าๆๆ บ้าหรือไง ไม่ใช่แบบนั้น แค่ได้รู้สึกว่ากอดอะไรเอาไว้ ก็นอนหลับแล้ว”
“เอาสิ”
อึนจองโก่งแขนให้จียอน จียอนยิ้มเหมือนเด็กได้ลูกอม ก่อนจะใช้แขนขวาของเธอควงไปที่แขนซ้ายของอึนจอง เธอรัดแขนอึนจองไว้แน่น เหมือนกลัวว่าใครจะมาเอาไป ก่อนจะซบลงไปที่ไหล่ของอึนจอง มืออึนจองสัมผัสเข้ากับต้นขาขาวของจียอน เธอได้กลิ่นหอมของเส้นผมจียอน
“อย่างกับเด็ก”
“...”
“หลับแล้วหรอ?”
“...”
อึนจองทำหน้างง ทำไมหลับเร็วอะไรได้ขนาดนี้
~ถ้าเธอรู้ความจริง เธอจะเกลียดฉันมั้ย~
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ถึงแล้วคร้าบบบบบบบ~~~”
คนเฝ้าท่ารถเดินขึ้นมาปลุกทุกคนบนรถ พร้อมกับกระดิ่งในมือ อึนจองค่อยๆ ลืมตา ก่อนจะก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ
“แปดโมง...”
เธอหันไปมองจียอน ที่ยังคงนั่งหลับท่าเดิม แต่ดูเหมือนปากจะเลอะคราบอะไรซักอย่าง
“นี่ ถึงแล้ว”
อึนจองใช้แขนที่จียอนนอนกอด เขย่าเบาๆ แล้วมันก็ได้ผล จียอนค่อยๆ ลืมตา
“....อุ๊!”
อึนจองมองไปที่เสื้อตัวเอง ก่อนจะทำหน้าตกใจ มันเป็นคราบน้ำลายจียอน หลักฐานยังคาอยู่ที่ปากจียอน
“เสื้อฉัน...”
จียอนก้มมองที่เสื้ออึนจอง ก่อนจะเกาหัวด้วยท่าทางงัวเงีย
“เสื้อไปโดนอะไรมา อี๋!”
จียอนทำหน้าหยี อึนจองมองหน้าจียอนเหมือนหาเรื่อง ก่อนจะควานหากระจกแล้วส่งให้จียอน
“...!!”
มันทำให้จียอนรีบเอามือมาปิดคราบน้ำลายทันที
“หึ! เมื่อคืนคงฝันดีมากเลยสินะ”
อึนจองพูด ก่อนจะแสยะยิ้ม
“เหอะๆ”
จียอนยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะเอามือมาปัดเสื้อจียอน
“เสื้อผ้ามันซักได้ อย่าเครียดสิ”
“สวยเลอะเทอะจริงๆ”
อึนจองบอก ก่อนจะแทรกตัวออกมา แล้วลงไปรอจียอนข้างล่าง
“น่าเกลียดจริงๆ เลย T T”
จียอนรีบใช้มือเช็ดคราบน้ำลายที่ปากออก แล้วรีบลงไปหาอึนจอง
.
.
.
.
.
.
.
“ตายแล้ว! ฉันต้องโทรไปบอกพี่โซยอนก่อน”
ระหว่างทางที่กำลังเดินไปบ้านแม่อึนจอง จียอนนึกขึ้นได้ว่าเธอมีที่ฝึกงานที่จะทำ
“ฉันรายงานเรียบร้อยแล้ว”
“...”
จียอนกำลังกดโทรหาโซยอน แต่ก็ต้องยกเลิกไป
“บอกใครหรอ?”
“คิวริ”
คิวริอีกแล้ว จียอนทำหน้านิ่ง ก่อนจะเดินกอดอก
“ฉันถามหน่อย”
“...”
“สนิทกับพี่คิวริมากนักหรอ เห็นมีอะไรก็ต้องรายงานตลอด เรียกพี่ก็ไม่เรียก ชอบซุปซิปอะไรกันก็ไม่รู้”
จียอนหรี่ตามองอึนจองอย่างจับผิด
“ทำไมล่ะ...เราจะสนิทกับคนที่ทำงานไม่ได้หรือไง”
“ได้ แต่นี่มันมากเกินไป”
“...”
“มากเกินไปจนฉันแอบคิดว่า เธอกับพี่คิวริสนิทกันมานานมาก”
“ก็...เค้าใจดี”
“ฉันไม่ใจดีหรือไง”
จียอนทำหน้าเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“ก็...ก็เธอใจดีมั้ยล่ะ”
“ใจดี! ดีมากด้วย แล้วเธอไม่อยากสนิทกับฉันหรือไง”
จียอนเริ่มเอะอะเหมือนเด็ก
“ก็สนิทอยู่นะ...”
อึนจองเริ่มเอ๋อกับอาการโมโหของจียอน
“อะไร ทำไมดูลำบากที่จะพูดฮะ! ฉันคุยเก่งกว่าพี่คิวริ ยิ้มเก่งกว่าพี่คิวริ แล้วก็...”
“...?”
“แล้วก็...ฉันชอบเธอมากกว่าพี่คิวริอีก เธอต้องสนิทกับฉันด้วยสิ!”
“...”
จียอนบ่นๆ แล้วก็เดินนำอึนจองไป ทิ้งให้อึนจองยืนเอ๋อกับท่าทางอารมณ์เสียของจียอน
“แล้ว..ฉันผิดอะไรเนี่ย”
อึนจองยืนทำปากละห้อย ก่อนจะเดินตามอย่างงงๆ
___________________________________________________________________
ไรท์ละเลยหน้าที่ 55555 ลีดอย่างเพิ่งก้านคอไรท์นะคะ T^T พยายามหาโมเม้นท์อึนยอนมาน่ารักกิ๊กๆ เบาๆ ตอบแทนการหนีหายหงายหลังของไรท์
ความคิดเห็น