คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8 ::울지마::
ตั้งแต่จียอนกลับมาบ้าน เธอก็เอาแต่นั่งเหม่อลอยมองไปนอกหน้าต่าง
ด้วยแววตาละห้อย
“ทำไมฉันต้องรู้สึกแย่ขนาดนี้ด้วย”
เธอพูดกับตัวเอง เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ว่าทำไมตอนเธอเห็นดาร่ายิ้มให้ผู้ชายคนนั้น โบกมือให้ผู้ชายคนนั้น เธอถึงรู้สึกหงุดหงิดได้มากมายขนาดนี้
“พี่จียอน”
แบมแบมยืนเรียกจียอนอยู่หน้าประตู
จียอนถอนหายใจออกมา
“วันนี้ฉันไม่อยากพูด”
“อะไรของพี่ล่ะ พระเจ้าสร้างปากมาให้พี่
พี่ก็ต้องพูดสิ”
จียอนหลับตาเหมือนคุมสติตัวเอง
ก่อนจะลุกไปหาแบมแบม
“ถ้าเรื่องที่นายจะพูดมันไม่ดีพอที่พี่เดินมาเปิดประตูนะ
พี่จะสั่งให้พระเจ้าลงโทษเธอ”
“ไปเครียดอะไรมากนักหนา มีคนมาหาพี่ข้างล่าง”
“....ใคร”
“ไม่รู้ รู้แต่ว่าเป็นลูกเพื่อนพ่อ”
แบมแบมพูดเสร็จก็ลงไปข้างล่าง จียอนยืนนึก
“ลูกเพื่อนพ่อ....”
จียอนทำคิ้วขมวด ก่อนจะลงไป
“ได้เรื่องว่าไงบ้าง พี่โบรัม”
อึนจองรีบคุยธุระทันที หลังจากที่โบรัมมาถึงร้านอาหารที่พวกเธอนัดกันเอาไว้
โบรัมไม่พูดอะไร เธอก้มหาอะไรในกระเป๋าด้วยความตั้งใจ
ก่อนจะยื่นซองสีน้ำตาลให้อึนจอง เธอรับมาก่อนจะกลืนน้ำลายด้วยความลุ้น
แล้วล้วงมือเข้าไปในถุงกระดาษนั้น
“แล้วเป็นอะไร ใส่ผ้าปิดปากทำไม”
อึนจองกระพริบตาถี่ เหมือนคิดคำตอบ
“ฉันเป็นสิว”
“หือ??”
“เออน่า สิวหัวเท่ารูจมูก”
“...”
โบรัมทำหน้างง แต่ดูเหมือนว่าอึนจองจะไม่สนใจ มองรูปที่โบรัมแอบถ่ายมาด้วยใบหน้าสงสัย
“ที่จับจุดได้ก็มีตอนโรงอาหารอ่ะแหละ”
“โห...พี่จับจุดได้แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เปล่า คนที่แอบถ่ายบอกฉันมา”
“- -! อ่อ...อืม”
อึนจองปล่อยให้มันผ่านไป ก่อนจะสนใจรูปในมือต่อ
เธอเห็นจียอนทำหน้าอมยิ้มหลังจากที่ดาร่าเดินมานั่งตรงข้ามเธอ
“คนที่มานั่งข้างหน้าจียอน
พี่คิดว่าเป็นดาร่าหรือเปล่า”
อึนจองยื่นรูปให้โบรัมดู
“เธอคิดว่าฉันจะรู้จักคนที่ชื่อดาร่ามั้ย ร้อนชะมัด
ไปสั่งของก่อนนะ”
โบรัมเหมือนจะไม่สนใจอะไร
แต่อึนจองกลับทำหน้าเครียด
“คนนี้หรอ....ดาร่า”
เธอหรี่ตามองรูปอย่างพิจารณา
“สวยแฮะ”
อึนจองเลื่อนไปหลายๆ รูป
“!!!”
จนมีรูปที่เธอจับผิดจียอนได้ หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นเดินมา
สีหน้าจียอนก็เปลี่ยนไป
“นั่นๆๆ”
เธอรีบเปลี่ยนรูปดูไปเรื่อยๆ
มันยิ่งเห็นชัดว่าจียอนไม่พอใจที่เห็นดาร่ากับผู้ชายคนนั้นคุยกัน
“จียอนชอบผู้ชายคนนั้น??”
อึนจองกัดปากอย่างใช้ความคิด
“หรือว่า...จียอนจะชอบคนที่ชื่อดาร่า”
“คุณมาเจอฉันทำไมอีก”
จียอนเซ็งอย่างรุนแรง
หลังจากเห็นคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกคือชายคนที่พ่อเธอให้ไปเจอที่ห้างวันนั้น
“รู้สึกดีไม่น้อยเลยนะครับ ที่คุณจำผมได้”
จียอนไม่ยอมมองหน้าชายคนนั้นแม้แต่น้อย
เธอเอาแต่ยืนกอดอก
“วันนี้พ่อผมให้มารับคุณไปทานข้าวที่บ้าน”
“เหอะ! บางทีก็น่าจะโทรมาก่อนนะ
คุณจะได้ไม่ต้องเปลืองน้ำมัน”
“คุณกล้าปฏิเสธผู้ใหญ่หรอ ดูไม่ดีเลยนะ”
จียอนทำหน้าไม่พอใจชายคนนั้น
“ครอบครัวคุณ แล้วก็คุณ คงยังไม่รู้อะไร”
“....?”
“คุณกำลังชอบฉันใช่มั้ย”
จียอนยิงคำถาม ทำเอาชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า
เริ่มทำหน้าไม่ถูก เค้ายิ้มเจื่อนๆ
“เอ่อ...ผมขอไม่ปฏิเสธ”
“มันไม่ผิดหรอก ที่คุณชอบฉัน
แต่มันผิดตรงที่คุณมาช้าเกินไป”
“...”
“ฉันมีแฟนแล้ว”
“..!!”
“วันนี้เรานัดกัน”
“...”
“ฉันบอกแล้วไง ว่าให้คุณโทรมาก่อน”
จียอนพูดจบ ก็เดินเชิดขึ้นห้องไป ทิ้งความเสียใจให้กับชายที่ยืนอยู่กลางบ้าน
อึนจองยังคงให้ความสนใจกับรูปไม่เลิก
“นี่ จะดูให้ภาพมันขยับได้เลยใช่มั้ย”
โบรัมดูดน้ำ ก่อนจะพูด
“ฉันกำลังตั้งใจทำงานอยู่นะ”
อึนจองพูดด้วยสีหน้างอนๆ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
“อ่า...ว่าไงจียอน”
“...”
โบรัมรีบมองอึนจองด้วยความสนใจ
(เธออยู่ไหน)
“เอ่อ...ฉัน อยู่...อยู่ร้านต๊อกใกล้ๆ คอนโดอ่ะ”
อึนจองตอบ พร้อมกับมองหน้าโบรัมไปด้วย
(หรอ งั้นฉันไปหาเธอได้มั้ย)
“ฮะ!”
(ตกใจเพราะไม่อยากเจอหรือไง)
“ป่ะ...เปล่า เธอจะมาตอนไหนล่ะ”
(ตอนนี้)
“ต่ะ...ตอนนี้....เหอะๆ ได้ มาสิ ถึงแล้วโทรมานะ เดี๋ยวฉันไปรับ”
อึนจองพูดเสร็จรีบวาง ก่อนจะโกยรูปใส่กระเป๋า
“ฉันต้องรีบไปแล้ว! ขอบคุณมากนะเรื่องรูป ไว้ฉันจะหาแอพตกแต่งรูปแบบมีตัวการ์ตูนบานแบะมาให้”
อึนจองพูดเสร็จก็รีบไปด้วยความเร็วแสง
“ไม่ว่างอีกแล้วนะ”
จียอนทำเสียงหงุดหงิดใส่เพื่อนรักของเธอในโทรศัพท์
~โทษที วันนี้ฉันนัดกับแม่ไว้แล้วว่าจะพาไปซื้อของ~
“อืมๆ ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้นัดเธอก่อน”
~แหม แต่เธอก็สนิทกับอึนจองนี่
ไม่จำเป็นต้องลากฉันไปด้วยหรอก~
“ไม่ต้องพูดเยอะ แค่นี้นะ”
จียอนกดวาง ก่อนจะเรียกแท็กซี่ไปหาอึนจองที่คอนโด
..
.
.
.
.
.
.
.
.
“ฉันมาถึงแล้วนะ เธออยู่ไหน”
(ถึงแล้วๆ เอ้ย! เคเคๆ
เดี๋ยวฉันไปหา)
.
.
.
.
“มาแล้ววววว~~”
อึนจองวิ่งมาด้วยความเร็ว เธอหายใจหอบด้วยความเหนื่อย
จียอนมองคิ้วขมวด
“ทำไมดูเหนื่อยมากมายอะไรขนาดนี้”
“ฉันวิ่งมาจากร้านต๊อกน่ะ”
อึนจองพูด
พร้อมกับใช้มือท้าวเข่าตัวเองเหมือนเป็นการพยุงตัว
“ร้านต๊อกอะไรนั่น ไกลมากเลยหรอ”
“อืม แล้วเธอมาหาฉันทำไม”
จียอนถอนหายใจ
“ฉันเบื่อๆ”
“เรื่องพี่ดาร่าอะไรนั่นหรือเปล่า”
จียอนเบิกตากว้าง พร้อมกับหันไปมองอึนจอง
“อะไรทำให้เธอคิดแบบนั้น”
“วันที่เธอเมา ฉันได้ยินเธอพูดชื่อนี้”
จียอนกลืนน้ำลาย
“ไม่มีอะไรหรอก มันจบไปนานแล้ว”
“เน่~~ แค่ฉันรู้สึกยัยนั่น
ฉันก็รู้ไปกว่าครึ่งแล้วนะ”
“อย่ามาเรียกพี่ดาร่าว่ายัยนั่นนะ!”
จียอนดูโมโห ประโยคที่เธอพูดทำให้อึนจองหรี่ตาสั่งเกตอาการจียอน
“เธอคงรู้สึกดีกับพี่ดาร่ามากสินะ”
“มันไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องบอกเธอ”
อึนจองเบ้ปาก ก่อนจะมองหาใครบางคน
“หาอะไร”
จียอนทัก
“ฮโยมินล่ะ”
“ไม่ว่าง ไปทำธุระกับแม่”
อึนจองพยักหน้า
“อ้อ! แล้วเอาผ้าปิดปากทำไม”
“เอ่อ...”
“ปิดรอยแดงที่ปากหรอ จริงสิ! ฉันกะจะถามเธออยู่
ว่าเธอไปโดนอะไรมา”
“ฉัน...แพ้ของเมาที่กินกับเธอไงล่ะ”
“...”
จียอนทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“ขอดูหน่อย”
จียอนพูดเสร็จก็เอื้อมมือไปดึงสายที่รั้งผ้าปิดปากอึนจองไว้ที่หลังหูออกอย่างไม่ลังเล
มันทำให้อึนจองหลบการกระทำนี้ไม่ทัน พอเปิดออก จียอนถึงกับเบิกตากว้าง
รอยแดงที่เคยปรากฏอยู่ริมฝีปากล่างของอึนจองตอนนี้เป็นสีม่วงเหมือนมันเกิดจากอาการช้ำ
“ทำไมมันสีม่วงล่ะ?”
จียอนถาม ก่อนจะทำหน้าสงสัย อึนจองเหลือกตาไปมา
“เอ่อ...ก็บอกว่าแพ้ไง”
“แพ้จนเป็นสีม่วงเนี่ยนะ”
“อาการคนแพ้มันไม่ได้เหมือนกันทุกคนหรอกนะ
ตอนแรกมันก็แดง ไปๆ มาๆ มันก็ม่วงแบบนี้แหละ เดี๋ยวก็หาย”
“ไปหายามาทามั้ย”
จียอนมองรอยสีม่วงนั้นด้วยสายตาเป็นห่วง
เธอใช้นิ้วลูบมันไปมาเบาๆ
“ฉันว่ามันม่วงจนน่ากลัวนะ เธอไม่เป็นอะไรแน่นะ”
อึนจองยืนนิ่ง เหมือนเวลากำลังหยุดเดิน จู่ๆ เหตุการณ์คืนนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัวเธออีกครั้ง
“ไม่...ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมันก็หาย”
“แน่นะ”
“อืมมมม อย่าสนใจเลย วันนี้เธออุตส่าห์มาหาฉัน
ไปไหนดีล่ะ”
จียอนยืนคิด
“ไปโรงซ้อมละครกัน”
“...”
“เดี๋ยวนี้ฉันไม่ค่อยได้ซ้อมเลย”
“ที่ไหนล่ะ”
จียอนอมยิ้มให้อึนจอง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ค่าเช่าเท่าไหร่เนี่ย”
อึนจองเข้ามา พร้อมกับมองไปรอบๆ โรงละคร
“ทำไมต้องจ่ายล่ะ”
“...?”
“เกิดเป็นคนรวยนี่มันสบายจริงๆ”
อึนจองพูดพึมพำ ก่อนจะเดินไปนั่งตรงที่คนดู
“อ้อ! จะให้ฉันช่วยซ้อมด้วยหรือเปล่า”
อึนจองทำท่าเหมือนจะลุก หลังจากคิดได้
“ไม่ต้อง นั่งอยู่ตรงนั้นแหละ แต่ว่าช่วยเดินไปนั่งแถวบนสุดหน่อย”
จียอนชี้ไปที่สแตนแถวบนสุดของคนดู อึนจองมองตาม
“แต่นั่นมันไกลเกินไปนะ ฉันอาจจะมองเธอไม่เห็น”
“เธอจะได้ดูภาพรวมๆ ของการแสดงฉันไง”
อึนจองนิ่งเหมือนคิดอยู่ ก่อนจะยอมทำตาม
เธอเดินไปนั่งแถวที่จียอนว่าอย่างง่ายดาย เวลาผ่านไปซักพัก
จียอนสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะเริ่มพูดบทที่จะแสดง
จียอนเล่นด้วยท่าทางเหนื่อยล้า
ถึงแม้จะเป็นบทที่ร่าเริงก็ตาม อึนจองหรี่ตามองอย่างพิจารณา
เธอเคยซ้อมบทนี้กับจียอน แต่ว่าอารมณ์ที่จียอนแสดงออกมาไม่เหมือนกับตอนที่ซ้อมกับเธอแม้แต่น้อย
มันเหมือนเป็นบทเศร้าหมอง และผิดหวัง จากที่อึนจองนั่งพิง
เธอเริ่มเอนตัวนั่งหลังตรงอย่างตั้งใจ เพื่อดูการแสดงของจียอน
“แปลกๆ แฮะ”
อึนจองสังเกตการแสดงจียอนมากขึ้น เหมือนเธอจะได้ยินเสียงสั่นเบาๆ
ของจียอน
“ฉันว่านี่มันไม่ใช่บทเศร้านะ”
จนอึนจองตะโกนให้จียอนได้ยิน
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ จียอนยืนนิ่ง ไม่พูดอะไร และไม่แสดงอะไรต่ออีก
อึนจองเริ่มเห็นว่ามันไม่ปกติ เธอค่อยๆ เดินลงมาช้าๆ
จนเริ่มเห็นได้ว่าตัวจียอนสั่นเทา หลังจากนั้นเธอก็รีบวิ่งลงอย่างไม่รีรอ และเธอก็คิดไม่ผิด
จียอนกำลังยืนร้องไห้อยู่จริงๆ
“จียอน!”
อึนจองรีบวิ่งขึ้นมาบนเวที
ก่อนจะไปยืนตรงหน้าจียอน
“เธอ...โอเคมั้ยอ่ะ”
อึนจองยกมือเหมือนจะจับจียอน แต่ก็ลังเล
เธอไม่รู้จะปลอบยังไง นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนร้องไห้ต่อหน้าเธอ
“อย่าร้องสิ ฉันรู้สึกไม่ดีเลย”
ยิ่งพูด จียอนก็ยิ่งร้องไห้หนักว่าเดิม
จียอนค่อยๆ เดินเหมือนคนไร้วิญญาณไปนั่งที่ขอบหน้าเวที
“ระบายออกมาสิ”
อึนจองเดินมานั่งข้างๆ เธอ ก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าลายคิตตี้สีชมพูให้จียอน
เธอมองนิ่งๆ ก่อนจะรับมา
“มันไม่เหมาะกับเธอเลยนะ”
จียอนพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น
“ของคิวริน่ะ”
“...”
อึนจองพูดจบ จียอนรีบถือผ้าเช็ดหน้าไว้ข้างตัว
เธอเลือกที่จะไม่ซับมัน จนน้ำตาเธอหยดใส่กางเกงขาสั้นของตัวเอง
“เครียดเรื่องการแสดงหรอ”
อึนจองเอียงหัวถามจียอน
แต่จียอนก็ไม่ตอบเหมือนเดิม
“เวลาเธอยิ้ม มันน่ารักกว่าเยอะเลยนะ”
“...”
“ถึงจะเป็นตอนเธอเมา มันก็ยังดูดีกว่าเธอร้องไห้”
“...”
“คนที่จะสามารถร้องไห้ให้คนอื่นเห็นได้
คือเด็กที่ยังไม่จบป.6เท่านั้นแหละ”
“...”
“เธอร้องไห้ได้เสมอ แต่อย่าให้คนอื่นเห็นซิ
มันจะเผยความอ่อนแอออกมา มันจะทำให้คนที่เห็นเธอร้องไห้รู้ว่าเธออ่อนแอ”
“...เธอมองว่าฉันอ่อนแอหรอ”
“ฉันไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย”
“...”
“เราเป็นเพื่อนกันนะ”
จียอนซึ้ดน้ำมูก ก่อนจะหันมายิ้มให้อึนจอง
“อยู่ข้างๆ ฉันนะ เวลาฉันรู้สึกแย่”
อึนจองยิ้มตอบ
“ได้สิ แต่เธอก็ยังมีฮโยมินนะ”
“แต่เธอรู้ใจฉันมากกว่าฮโยมินซะอีก”
“...”
จียอนถอนหายใจ
“ไม่รู้ว่าวันแสดง ฉันจะทำได้หรือเปล่า
ฉันไม่อยากเจอ...”
จียอนเลือกที่จะไม่พูดออกมา
“ฉันรู้ว่าเธอทำได้”
อึนจองจับไหล่จียอน ก่อนจะบีบเบาๆ จียอนเอียงหัวของเธอ
มาพิงมือของอึนจองที่จับไหล่เธออยู่
จนเนื้อแก้มนิ่มของจียอนสัมผัสเข้ากับหลังมืออุ่นๆ ของอีกคน
“...”
“...”
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ อึนจองนั่งมองจียอน ด้วยสายตานิ่งเฉียบ
~พ่อเธอไม่สงสารเธอบ้างหรือไง
ที่สั่งให้ฉันทำแบบนี้ บางที...ฉันก็ไม่อยากทำมันแล้ว~
วันแสดงละคร....
ทุกคนดูตื่นเต้นกับการแสดงครั้งนี้ รวมทั้งจียอนด้วย
หลังเวทีวุ่นกับการเตรียมชุดแสดงชุดใหญ่ ไม่มีใครที่นั่งนิ่งเพื่อทำใจให้สงบได้
มีแต่จียอนเพียงคนเดียว ที่ดูไม่ตื่นเต้นเลยซักนิด เธอนั่งพิงเก้าอี้กอดอก
มองไปที่กระจกตรงหน้า ด้วยแววตาว่างเปล่า
“ตื่นเต้นเนอะ!”
ฮโยมินลงนั่งข้างๆ เธอ พร้อมกับจับไปที่อกตัวเอง
“ไม่ตื่นเต้นบ้างเลยหรอ”
ฮโยมินหันมาทำหน้าแปลกใจใส่จียอน จียอนหันมามอง
ก่อนจะยิ้มหยีตา แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นอย่างนิ่งๆ
“...!!”
แล้วเธอก็เห็นข่าวที่ไม่อยากจะรับรู้มาหลายวัน ในหน้าฟิตข่าวของเธอ
มีแต่คนพูดถึงเรื่องดาร่าเต็มไปหมด
~พี่ดาร่ามีแฟนแล้ว!!~
~ว้าววววว~~~สมกันสุดๆ ไปเลย~
~อิจฉาพี่ดาร่าจัง~
~ผู้ชายคนนั้นหล่อพอๆ กับแฟนเก่าฉันเลยแหละ~
จียอนคิ้วขมวดกันเป็นปม เธอเลื่อนลงมาเรื่อยๆ
จนเห็นคนเอารูปคู่ดาร่ากับผู้ชายคนที่เธอเจอในโรงอาหารขึ้นโชว์คู่กัน
จียอนกำโทรศัพท์แน่น ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะหน้ากระจกด้วยความแรง จนฮโยมินสะดุ้ง
“เป็นอะไร...”
จียอนหายใจแรง เธอกัดฟันแน่น
ก่อนจะลุกออกจากห้องไป
“จียอน! ใกล้เวลาแสดงแล้วนะไปไหน”
ฮโยมินรีบวิ่งออกไปตาม
แต่คนข้างหน้าเยอะเหลือเกิน จนเธอมองไม่เห็นแผ่นหลังของเพื่อนรักเลย
เธอพยายามชะเง้อหาจนทั่ว วิ่งหาจนทั่วแล้วเหมือนกัน โทรหา เธอก็ไม่รับสาย
“จียอนนะจียอน!”
.
.
.
.
.
.
.
.
ปั้ง!
จียอนปิดประตูเสียงดังลั่น เธอรีบเดินเข้าไปนั่งในห้องน้ำ
ก่อนจะนั่งลงที่ชักโครกด้วยอารมณ์ร้อน
เธอก้มมองโทรศัพท์ที่ฮโยมินโทรเข้ามาไม่ขาดตอน พร้อมกับข้อความที่ส่งเข้ามถี่ๆ จียอนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอนั่งนิ่งนึกถึงข่าวที่เห็นในมือถือของตัวเอง
“เรื่องจริงสินะ”
จียอนพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
ก่อนจะพิงไปที่กำแพงข้างๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“...”
อึนจองมาดูจียอนแสดงในวันนี้ด้วย
เธอเกือบจะเข้ามาไม่ได้เพราะไม่มีบัตรนักศึกษา
แต่ดีที่โบรัมจ้างคนทำบัตรศึกษาได้แนบเนียนจนเหมือนเธอเป็นนักศึกษาที่นี่จริงๆ
อึนจองสัมผัสได้ว่าทุกคนดูเริ่มหงุดหงิดกันแปลกๆ
“โทษนะคะ”
“...”
เธอหันไปถามคนข้างๆ
“ละครแสดงตอนไหนหรอคะ”
“นี่มันถึงเวลาแสดงแล้ว เลยมาจะชั่วโมงแล้วเนี่ย
ยังไม่เล่นเลย”
คนที่ตอบเธอก็ดูเหมือนเริ่มจะโมโหแล้วเหมือนกัน
เริ่มมีเสี่ยงโห่ดังขึ้น และดังขึ้นเรื่อยๆ อึนจองรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาจียอน
แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ จียอนไม่ยอมรับสายเธอเลย
“เย้~~~~”
ซักพักมีเสียงคนปรบมือดังลั่น เธอหันไปมอง เห็นคนเดินออกมาจากหลังเวทีแล้ว
อึนจองเก็บโทรศัพท์เข้าไป ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วปรบมือตามด้วยความตั้งใจ
.
.
.
.
ละครเล่นไปได้ซักพัก
ถึงฉากที่เธอเคยได้ซ้อมกับจียอน แต่ปรากฏว่าคนที่ออกมาเล่นไม่ใช่จียอน เป็นฮโยมิน
“...”
อึนจองนั่งงง และทนนั่งดูจนจบเรื่อง
แต่แล้วจียอนก็ไม่ออกมา
“ไปไหนของเธอยัยเด็กขี้แง”
อึนจองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง
ก่อนจะกดโทรหาจียอน คราวนี้ถึงขั้นโทรไม่ติด อึนจองเริ่มทนไม่ไหว
เธอลุกออกจากโรงละคร แล้ววิ่งไปที่หลังเวที
.
.
.
.
.
“เข้าไม่ได้นะน้อง”
“ฉันจะหาจียอน”
“บอกว่าเข้าไม่ได้ไง”
“เสียงดังอะไรกัน”
“ก็นักศึกษาคนนี้สิคะ พยายามจะเข้ามาข้างหลังเวที
ห้ามยังไงก็ไม่ฟัง”
อาจารย์ที่คุมหลังเวทีได้ยินเสียงดังเลยเดินมาดู
เธอเห็นอึนจองยืนทำหน้าหาเรื่องใส่เจ้าหน้าที่เฝ้าหน้างาน
“อึนจอง!”
ฮโยมินเดินตามมาดู
เธอเห็นจึงบอกกับอาจารย์ว่าอึนจองเป็นเพื่อนเธอ อึนจองเลยได้เข้ามาง่ายๆ
.
.
.
.
ฮโยมินเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้อึนจองฟัง
“ดูโทรศัพท์หรอ...”
“ใช่ พอจียอนดูโทรศัพท์เสร็จ ก็ดูหงุดหงิดๆ
แล้วเดินออกไปเลย”
อึนจองเบิกตากว้าง
“เธอไม่ลองเปิดโทรศัพท์ดูบ้างล่ะ
ว่ามีอะไรหรือเปล่า”
ฮโยมินทำหน้างง แต่เธอก็ยอมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู
“อุ๊!”
“มีอะไรๆๆ”
อึนจองตื่นเต้นตามสีหน้าของฮโยมิน
“วงทีอาร่าอัพไอจี”
“- -! ช่วยเลิกติ่งซักพักได้มั้ย”
“เคๆๆ”
ฮโยมินเบ้ปาก ก่อนจะกดดูไปเรื่อยๆ
“หืมมม!”
ฮโยมินเบิกตากว้าง
อึนจองรีบคว้าโทรศัพท์ฮโยมินมาดู เธอเลื่อนดูไปเรื่อยๆ
ก็ต้องเผยหน้าตกใจออกมาเหมือนกัน
“เธอรู้จักพี่ดาร่าด้วยหรอ?”
ฮโยมินทำหน้าสงสัย
“ก็...สวยขนาดนี้ ใครจะไม่รู้จัก”
ฮโยมินเบ้ปาก
“แล้ว...มันเกี่ยวกับจียอนยังไง”
อึนจองเอ่ยขึ้น
“เกี่ยวสิ จียอนชอบพี่ดาร่ามาก
ชอบตั้งแต่เข้ามาอยู่ปีหนึ่งแล้ว คงช็อคมั้งที่เห็นข่าวว่าพี่ดาร่ามีแฟนแล้ว
อารมณ์คงเหมือนกับพวกติ่งนั่นแหละ ที่แอบชอบไอดอล
แล้วพอมารู้ว่าไอดอลมีแฟนก็หัวใจสลาย”
ฮโยมินพูดไปทำหน้าอินไป
แต่อึนจองกลับทำหน้าจริงจัง เครียดสุดๆ
“เธอดูผิดหวังกว่าจียอนอีกนะ –oo-!”
“ป่ะ...เปล่าซะหน่อย แล้วจียอ..”
“ฮโยมิน!”
“...”
ทั้งคู่หันไปมองตามเสียง
พวกเธอเห็นดาร่ารีบวิ่งมาหาฮโยมินหน้าตาตื่น
“จียอนล่ะ ทำไมจียอนไม่ขึ้นแสดง”
ฮโยมินทำหน้าเจื่อน
“เอ่อ..”
อึนจองเหลือบมองดาร่า
~เนี่ยน่ะหรอ....ดาร่า สวยเฟ่อ!~
“ว่าไง”
ดาร่าถามด้วยท่าทางรีบร้อน
“ฮโยมินๆ รีบเข้าฉาก”
“ไปก่อนนะคะ”
ฮโยมินรีบวิ่งตามเสียงเรียกของคนในนั้น ทิ้งให้ดาร่ายืนทำหน้าเหวอ
“เธอหาจียอนทำไมหรอ”
อึนจองถามด้วยน้ำเสียงเบาๆ
“ทางผู้ใหญ่ต่อว่าน่ะสิ
ว่าทำไมไม่มีรายชื่อจียอนขึ้นแสดงทั้งๆ ที่ชื่อก็อยู่ในใบ เฮ้อ! ว่าแต่เธอ...ใครเนี่ย”
“อ้อ...ฉันเป็นเพื่อนจียอน
ตอนนี้ฉันก็หาจียอนอยู่เหมือนกัน”
“ดีเลย งั้นเราแยกย้ายกันหาแล้วกัน”
ดาร่าบอกก็รีบวิ่งออกไป
อึนจองก็รีบวิ่งตามออกไปด้วย
.
.
.
.
.
.
.
.
~ขอบคุณนะที่ทำแบบนี้ เรื่องนี้เธอต้องรับผิดชอบ จียอน
ความรับผิดชอบหายไปไหนหมด~
จียอนอ่านข้อความที่เพื่อนร่วมชั้นของเธอส่งมาต่อว่าเธอต่างๆ
นาๆ จียอนถอนหายใจ ก่อนจะเช็ดคราบน้ำตา แล้วเปิดประตูห้องน้ำออก
“...”
“...”
เธอถึงกับชะงัก
เมื่อเห็นว่าดาร่ากำลังยืนล้างมืออยู่
“จียอน”
“...”
จียอนมองด้วยความตกใจ
ก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าเดินออกมาจากตรงนั้น แต่ดาร่าไวกว่า
เธอคว้าข้อมือของจียอนเอาไว้ได้ทัน
“ทำไมไม่ยอมขึ้นแสดง”
“...!!”
อึนจองที่กำลังเดินตามมา
เธอได้ยินเสียงดาร่าดังออกมาจากห้องน้ำ อึนจองรีบวิ่งมาแอบหลังประตู
เพื่อฟังเหตุการณ์ห่างๆ
“...”
จียอนได้แต่ยืนเงียบ ไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น
“เป็นอะไร รู้มั้ยว่ามันเดือดร้อนคนอื่นมากแค่ไหน
ปกติเธอไม่ใช่คนแบบนี้นะจียอน”
“เปล่า”
จียอนตอบสั้นๆ แต่ไม่ยอมมองหน้าดาร่าแม้แต่นิด
“เปล่า เปล่า เปล่า คำตอบไร้สาระมาก!”
ดาร่าเหมือนจะโมโหนิดๆ
“ใช่ ฉันมันไร้สาระ”
“ตอบมาสิว่าเป็นอะไร ทำไมต้องทำแบบนี้”
“ฉันแค่ไม่อยากแสดง”
“เหอะ! อะไรของเธอ! อย่าทำตัวมีปัญหาได้มั้ย งานทุกอย่างต้องมาพังเพราะเธอคนเดียว”
จียอนค่อยๆ เงยหน้ามองดาร่า น้ำตาเอ่อล้น
“ฉันมันเป็นแบบนี้มานานแล้ว”
“...”
ดาร่าทำหน้าไม่เข้าใจจียอน
“ไป รีบไปเดี๋ยวนี้เลย”
ดาร่าคว้ามือจียอนอีกครั้ง
หวังจะจูงมือจียอนให้เดินตาม แต่จียอนกลับสะบัดมันออกด้วยความแรง
“ฉันจะรับผิดชอบปัญหาทุกอย่างเอง
พี่ไม่ต้องมาเดือดร้อนแทน ใครผูกก็ต้องแก้ ฉันแค่ไม่พอใจอยากจะแสดง ฉันก็ไม่แสดง
ไม่มีใครมาสั่งฉัน”
“จียอน! แต่นี่มันงานใหญ่
เธอกำลังทำให้ทุกคนขายหน้าต่อหน้าแขกที่มาดูนะ”
“คนอื่นหรือพี่กันแน่!”
“จียอน!!”
“พี่แค่ทำหน้าที่ของพี่ก็พอ”
“เธอเป็นอะไร จียอนที่น่ารักหายไปไหน”
“ฉันแค่ทนดีมานานแล้ว แล้วฉันก็ทนต่อไปไม่ไหว”
จียอนพูด ก่อนที่เธอจะรีบปาดน้ำตา
ที่มันกำลังไหลออกมา
“เหอะ! ร้องไห้หรอ
ตัวเองทำผิดแล้วยังร้องไห้อีก ปัญญาอ่อนจริงๆ”
“เลิกพูดจาทำร้ายจิตใจกันซักที!!!”
“...”
ดาร่ายืนอึ้ง ทุกอย่างเงียบสงัด
อึนจองก็ยืนอ้าปากหวออยู่หลังประตู
เหมือนกับว่าเหตุการณ์ที่เธอได้ยินจะได้อะไรกลับไปเยอะแยะเลย
“ฉันมันโง่มานาน ไร้สาระกับสิ่งที่เป็นอยู่มานาน ก็รู้ๆ
อยู่ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ฉันก็ยังทุ่มความรู้สึกทุกอย่าง
ฉันมันปัญญาอ่อนอย่างที่พี่บอกจริงๆ แหละ”
จียอนพูดพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟาย ดาร่ายืนทำหน้างง
“อะไร เธอพูดถึงอะไร”
“ช่างมันเถอะ ฉันจะจบความรู้สึกทุกอย่างเอง”
จียอนพูดเสร็จก็วิ่งออกไป
ทิ้งความงวยงงให้กับดาร่า
ทางด้านอึนจองก็ยืนแน่นิ่ง ทำอะไรไม่ถูก
~จียอน...ชอบผู้หญิงหรอ
นี่ฉันมารู้ช็อตเด็ดอะไรเร็วขนาดนี้ เธอชอบดาร่าหรอเนี่ย...~
ความคิดเห็น