คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 ::ลายคุมะ::
"ส่งแค่นี้ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
อึนจองหันไปบอกยามเฝ้าคอนโดที่ช่วยเธอพยุงตัวจียอนขึ้นมาส่งถึงหน้าห้อง เธอหยิบเงินในกระเป๋าขึ้นมาจ่ายให้ยามคนนั้นพอเป็นค่าสินน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ก่อนจะให้ยามกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป
“อื้อหื่อ กลิ่นเหล้าหึ่งเลย -...-“
อึนจองบ่นเบาๆ เธอควานหาคีย์การ์ดในกระเป๋าอย่างทุลักทุเล แต่เวลาผ่านไปไม่นานเธอก็สามารถพา
จียอนที่เนื้อตัวมีแต่กลิ่นเหล้าเข้ามาในห้องได้สำเร็จ เธอปล่อยตัวจียอนให้ล้มลงไปนอนกับเตียงจนผมของจียอนปลิวมาปิดใบหน้าของเธอ ด้วยตัวของจียอนที่ค่อนข้างหนักอึนจองจึงไม่สามารถปล่อยให้จียอนลงไปนอนกับเตียงแบบแผ่วเบาได้
“ยัยเด็กน้อย ตัวหนักชะมัด - -!”
อึนจองบ่นออกมาด้วยความเมื่อยล้า เธอวางสัมภาระของตัวเอง ก่อนจะเดินไปนั่งข้างเตียง อึนจองใช้มือขาวสวยของเธอเขี่ยผมที่ปกปิดใบหน้าของจียอนออกอย่างช้าๆ มันเผยให้เห็นผิวพรรณที่นวลใสของจียอน แล้วก็รอยแดงๆ ที่แก้มของเธอ
“โห โดนตบด้วยหรอเนี่ย ทำไมไอ้พวกนั้นมันเลวได้ขนาดนี้เนี่ย!”
อึนจองบ่นอย่างโมโห แต่เธอไม่รู้เลยว่าเจ้าของรอยแดงบนใบหน้าของจียอนนั้น เป็นฝีมือของใคร
“แม่~~~~”
จียอนละเมอออกมาเบาๆ อึนจองมองจียอนด้วยสายตาเชิงเห็นใจ เธอไม่รู้ว่าจียอนกับแม่มีเรื่องอะไรกัน แต่แค่จียอนเอ่ยคำว่าแม่ออกมาเธอก็รู้สึกได้ถึงหัวอกเดียวกัน อึนจองเผยยิ้มออกมาเบาๆ
“ฉันคิดถึงแม่จัง”
อึนจองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เธอกดเบอร์แม่ของตัวเอง แล้วโทรออกทันที ไม่นานนักแม่ของเธอก็รับ อึนจองยิ้มกว้างด้วยอาการดีใจสุดๆ
“แม่คะ ปะ...”
(อึนจองๆ ตอนนี้แม่คุยกับลูกค้าอยู่ลูก ไว้เดี๋ยวค่อยคุยกันนะจ๊ะ)
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
ยังไม่ทันที่อึนจองจะตอบอะไรกลับ มยองฮีก็กดวางสายทันที สีหน้าอึนจองค่อยๆ หุบลงอย่างผิดหวัง แต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเจอกับคำตอบแบบนี้ อึนจองถอนหายใจออกมายาวๆ ด้วยความน้อยใจ
“โอะ...อัวะ!”
“เฮ้ยๆๆ ยัยเด็กน้อยอย่ามาอ้วกบนที่นอนฉันนะ”
อึนจองรีบวิ่งไปหยิบถุงมาให้จียอน เธอพยุงตัวให้จียอนลุกขึ้นนั่ง อึนจองลูบหลังจียอนขึ้นลงๆ
“อ้วกกก!”
“ฉันไม่เคยทำให้ใครถึงขนาดนี้เลยนะ!”
อึนจองบ่นอย่างหงุดหงิด เหม็นทั้งกลิ่นเหล้าแล้วก็กลิ่นอ้วก ซักพักจียอนก็ล้มตัวลงนอนต่อโดยที่ไม่รู้สึกตัวเหมือนเดิม อึนจองส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยใจ
“รู้ว่าดูแลตัวเองไม่ได้ตอนเมา ยังจะกินจนไม่ได้สติอีก”
อึนจองเดินไปหยิบชุดนอนลายคุมะ เป็นการ์ตูนตัวโปรดของเธอ พร้อมกับน้ำและผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆ ในกะละมัง
“หน้าตาก็ดี ทำไมไม่รักตัวเองเลย”
อึนจองยังคงบ่นต่อไป ในขณะที่มือของเธอกำลังถอดกระดุมเสื้อของจียอนออกอย่างช้าๆ
~ทำไมฉันต้องตื่นเต้นด้วยเนี่ย -00-~
มืออึนจองสั่นเล็กน้อย เธอปลดกระดุมจียอนจากชายเสื้อขึ้นมาข้างบน มันเผยให้เห็นเอวบางเล็กกับหน้าท้องขาวเนียนและสะดือที่ดูสะอาดสะอ้าน อึนจองสะบัดหัวไปมาเชิงเรียกสติ และเธอก็ทำหน้าที่ต่อไป ในที่สุดก็ถึงกระดุมเม็ดที่ต้องเห็นเนื้อเนินอกของจียอน!!
“ให้ตายเถอะ! ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้ ขนาดเห็นฮโยมินเปลี่ยนเสื้อผ้าฉันยังไม่รู้สึกอะไรเลย -...-“
อึนจองปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จแล้ว เธอเปิดเสื้อที่ปกคลุมหน้าอกของจียอนออก เพื่อที่จะเช็ดตัวให้กับจียอน ในตอนนี้ สิ่งที่ปกคลุมร่างจียอนก็มีแค่เสื้อในตัวสีดำตัวเดียวเท่านั้น! อึนจองกลืนน้ำลายอึกใหญ่ๆ ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกใจเต้นผิดปกติ
“ไม่ได้โตแค่ตัวจริงๆ มิน่าล่ะ ไอ้พวกนั้นมันถึงทำมิดีมิร้ายกับเธออ่ะ บ้าจริง! ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย”
อึนจองนั่งมองผิวเนียนขาวที่ถูกปกคลุมด้วยเสื้อในสีดำอย่างไม่วางตา
“อื้อออ~~~~”
จียอนดิ้นไปมา ดูเหมือนเธอจะรู้สึกเหนียวตัว จียอนเกาเนินอกด้วยอาการคันอย่างแรง โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าในตอนนี้มันไม่ได้มีเสื้อปกคลุมอยู่แล้ว!
“เฮ้ยๆๆ อย่าเกาแรงซิยัยเด็กน้อย! เดี๋ยวอะไรต่อมิอะไรมันก็โผล่ออกมาหรอก”
อึนจองพยายามดึงมือจียอนที่เกาอยู่ออก และในที่สุดก็สำเร็จ อึนจองปาดเหงื่ออีกครั้งเธอรีบหันไปบิดผ้าแล้วรีบมาเช็ดตัวให้จียอนทันที ในที่สุดอึนจองก็ผ่านพ้นช่วงเวลาที่แสนยากลำบากนั้นมาได้ อึนจองสวมชุดนอนให้กับจียอนอย่างทุลักทุเล ในใจเธอคิดที่จะเปลี่ยนเสื้อในกับกางเกงในให้ แต่อึนจองก็ต้องล้มเลิกความตั้งใจ มันคงไม่ดีแน่ๆ ถ้าเกิดว่าเธอเปลี่ยนทุกอย่างให้จียอนแล้วถ้าจียอนตื่นขึ้นมาเห็นว่าร่างกายของเธอไม่มีเสื้อผ้าของตัวเองเลยซักชิ้นเดียว จียอนอาจจะกินหัวเธอได้
“เฮ้ออออ~~~~ ตัวหนักชะมัด”
อึนจองค่อยๆ พยุงตัวจียอนให้นอนลงช้าๆ ก่อนที่เธอจะจัดแจงไปทำความสะอาดร่างกายตัวเอง
.
.
.
.
.
.
.
.
อึนจองใช้เวลาไปหนึ่งชั่วโมงในการทำธุระส่วนตัว เธอล้มตัวลงนอนข้างจียอน ที่ตอนนี้หลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ป่านนี้ครอบครัวเธอคงจะวุ่นวายไปกันใหญ่แล้ว”
อึนจองนอนมองหน้าจียอนด้วยสายตาสงสัย
“พรุ่งนี้ตื่นมาจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย เธอคงด่าฉันยับเยินแน่ๆ ยัยเด็กน้อย!”
“ติดต่อจียอนได้มั้ย ไม่ได้หรอ อืมๆ ขอบใจมากนะโซยอน”
คังฮยอกทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง เค้าใช้เวลาทั้งคืนในการตามหาจียอนแต่ก็ไม่พบแม้แต่วี่แวว
“ผมจะแจ้งความ”
“จะดีหรอคุณ เสื่อมเสียหมดเกิดใครรู้ว่าลูกสาวบ้านนี้หนีออกจากบ้านเค้าก็คงคิดว่าหนีตามผู้ชายไปน่ะแหละ”
“แม่!”
วอนฮีหันไปดูแม่ตัวเองอย่างหงุดหงิด
“ก็มีแต่คุณเท่านั้นแหละมินซอง ที่คิดแบบนี้ ถ้าจียอนเป็นลูกของคุณ คุณคงไม่พูดแบบนี้หรอก!”
คังฮยอกดูเหมือนจะอารมณ์เดือดขึ้นอีกครั้งนึงแล้ว มินซองไม่ได้สำนึกผิดกับคำพูดของตัวเองเลยซักนิดเดียว
“พ่อใจเย็นๆ ก่อนนะ วอนฮีว่าเราไปแจ้งความก็ดีเหมือนกัน”
วอนฮีเดินไปลูบแขนผู้เป็นพ่ออย่างเป็นห่วง คังฮยอกหันมายิ้มให้วอนฮีอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันไปทำหน้าเคืองโกรธมินซองอีกครั้ง
“ใครไม่ไปก็ช่างเค้า เราไปแจ้งความกันเถอะวอนฮี”
คังฮยอกจูงมือวอนฮีไปสตาร์ทรถแล้วออกจากบ้านไปเลย ปล่อยให้มินซองยืนเหวออยู่คนเดียวในบ้าน
“อ้าว! นี่ทิ้งฉันไว้คนเดียวจริงๆ หรอเนี่ย”
“อื้อออออ~~~~”
จียอนบิดขี้เกียจยาวๆ หนึ่งที ก่อนจะลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางงัวเงีย
“เมื่อคืน...ฉันจำได้ว่า...ถูกผู้ชายสองคนทำร้าย ใช่! ถูกทำร้าย”
จียอนก้มมองดูตัวเองเธอใช้มือเรียวเล็กนั้นลูบไปตามร่างกายอย่างรีบร้อน ดูว่ามีอะไรเสียหายหรือเปล่า
“โอ๊ย!”
แต่เธอก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อมือของตัวเองไปโดนท้องที่ถูกพวกชายชั่วพวกนั้นต่อยเอา
“เจ็บอ่ะ TooT แล้วนี่สรุปฉันโดนข่มขืนหรือเปล่าเนี่ย! แล้วนี่บ้านใคร!”
“เธอไม่ได้โดนข่มขืนอะไรทั้งนั้นแหละน่า”
อึนจองเดินเข้ามาพร้อมกับข้าวต้มในถาด
“เธอ!!”
“ฉันชื่ออึนจอง ทีหลังเรียกชื่อด้วยบอกไปแล้ว”
อึนจองวางถาดข้าวต้มไว้ข้างๆ จียอน
“นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง อ๋อ!! เธอเป็นหัวหน้าไอ้พวกนั้นใช่มั้ย เธอสั่งมันมาจัดการฉันใช่มั้ย!!”
จียอนชี้หน้าอึนจองเหมือนจะเอาเรื่อง
“-...- จะบ้าหรือไง! ฉันอุตส่าห์ช่วยชีวิตเธอเอาไว้นะ”
“น่าจะเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ!”
จียอนไม่ได้สำนึกถึงบุญคุณที่อึนจองช่วยเอาไว้ซักนิด
“อ้าว! แทนที่จะขอบคุณเธอกลับมาพูดจาไม่เข้าหูอีก ฉันเหนื่อยขนาดไหนรู้มั้ย กว่าจะลากเธอขึ้นมาบนห้องได้เนี่ย! ตัวก็หนักแถมยังอ้วกอีก! นอนก็ดิ้น เสื้อผ้าก็เหม็นเหล้าหึ่งหั่ง เป็นเด็กยังจะกินเหล้าอีก! ดีนะที่ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ ไม่งั้นคงเหม็นกลิ่นเหล้าจนนอนไม่หลับ”
อึนจองพูดจนจียอนเหมือนเริ่มจะรู้สึกผิด แต่เธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่ออึนจองพูดประโยคนึงออกมา
“อะ..อะไรนะ เปลี่ยนเสื้อผ้าหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ! ฉันทนไม่ได้หรอกนะ ที่จะนอนกับคนเหม็นกลิ่นเหล้าอ่ะ”
จียอนก้มมองตัวเอง ใช่! เธอลืมนึกไปว่าเสื้อผ้าของเธอมันหายไปแล้ว
“เปลี่ยนทำไม! ใครอนุญาตอ่ะ! นิสัยไม่ดีเลย!! เอาเสื้อผ้าฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!”
สีหน้าจียอนตอนนี้เหมือนถูกข่มขืนก็ไม่ปาน อึนจองยืนขำกับท่าทางตลกของจียอน
“ฮ่าๆๆ นี่ ทำไมต้องดูเหมือนอยากฆ่าตัวตายขนาดนั้นด้วย ฉันกับเธอก็มีเหมือนๆ กันนั่นแหละ แตกต่างกันที่ขนาด”
“โอ๊ยยย!! หยุดพูดไปเลยนะ บอกว่าให้เอาเสื้อผ้ามายังไงเล่า!!”
จียอนลุกไปตีอึนจองแบบไม่ยั้งมือ
“โอ๊ยๆๆ เจ็บนะเนี่ย! เสื้อผ้าเธอฉันเอาไปซักให้อยู่ จะใส่ทั้งที่มันเหม็นกลิ่นเหล้าแบบนั้นหรือไงล่ะ!”
อึนจองพูดไปลูบแขนตัวเองไปด้วยความเจ็บปวด จียอนยืนกัดปากตัวเองอย่างขัดใจ
“แล้วชุดนอนลายการ์ตูนอะไรเนี่ย! ปัญญาอ่อนชะมัด”
จียอนจับชุดนอนกางออก เธอมองลายคุมะด้วยสายตาหงุดหงิด
“ทำไม! น่ารักจะตาย คุมะอ่ะ รู้จักมั้ย”
“คุกเคอะอะไรไม่รู้เรื่อง! ฉันจะกลับบะ..!”
จียอนดูนิ่งไป จู่ๆ เรื่องราววันนั้นก็ผุดขึ้นมาในสมองของเธอ อึนจองที่ดูจะตั้งใจฟัง ก็ต้องมองจียอนด้วยความสงสัย
“อะไร ทำไมไม่พูดต่อล่ะ”
“เปล่าไม่มีอะไร ฉันจะกลับและเอาเสื้อผ้ามา”
“เอ๊ะ! ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง ก็บอกว่าเสื้อผ้าซักอยู่”
“จริงซิ”
จียอนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเธอเผยสีหน้าหงอยๆ ออกมา อึนจองยืนมองอย่างแปลกใจ
“นี่ ฉันไม่เคยเห็นเธอทำหน้าแบบนี้เลยอ่ะ ปกติทำหน้าเหมือนจะกินคน เหมือนไดโนเสาร์อ่ะ”
“แล้วจะมายุ่งอะไรกับฉันนักหนาล่ะ! เออ แล้วเพื่อนเธอไปไหนล่ะ คนผอมๆ เหมือนเป็นโรคอ่ะ”
อึนจองมองจียอนเหมือนจะหาเรื่อง
“เพื่อนฉันไม่ได้เป็นโรค! ฮโยมินกลับบ้านไปหาแม่”
จียอนรู้สึกอิจฉาเล็กๆ ในใจ ที่คนอื่นสามารถเจอแม่ของตัวเองได้ ไม่เหมือนเธอ ที่เจอได้แค่รูปใปกระเป๋าตังค์แล้วก็ในโทรศัพท์
“เออใช่! โทรศัพท์ฉันล่ะ”
จียอนเขย่าแขนอึนจองเร็วๆ เชิงอยากได้คำตอบ เหมือนทุกครั้งที่เธอทำกับคนอื่นๆ
“ไม่รู้ ฉันหิ้วเธอมาก็ไม่เห็นมีอะไรติดตัวเธอมาเลย มีแต่กระเป๋าตังค์”
อึนจองชี้กระเป๋าตังค์ที่อยู่ข้างเตียงให้จียอนดู จียอนขยี้หัวตัวเองก่อนจะยืนนิ่งเหมือนใช้ความคิดอะไรบางอย่าง
“มันต้องหล่นหายแน่ๆ เลย”
จียอนทิ้งตัวลงนั่งกับเตียงอย่างแรง
“ตอนที่เธอพาตัวฉันมาที่นี่ เธอต้องทำโทรศัพท์ของฉันหล่นแน่ๆ เลย”
จียอนหันไปต่อว่าอึนจอง เธอไม่ได้เสียดายโทรศัพท์ แต่เธอเสียดายรูปแม่ของเธอที่อยู่ในนั้น
“โอ๊ะ! ทำไมฉันทำอะไรก็ผิดไปหมดซะทุกอย่างเลยฮะ! ฉันไปซื้อให้เธอใหม่ก็ได้นะ ยัยเด็กน้อย!”
“ฉันไม่ใช่เด็กน้อยนะ!!”
“อ้อ! ลืมไป เธอชื่อ ปาร์ค จียอน นี่”
“นี่แอบดูกระเป๋าตังค์ของฉันด้วยอ๋อ เธอนี่สุดยอดจริงๆ เลย!”
“โอ๊ยยยย จะบ้าตาย!!!~”
และอึนจองกับจียอนก็ทะเลาะกันตลอดทั้งวัน จนในที่สุดเสื้อผ้าของจียอนก็แห้ง
.
.
.
.
.
.
“นี่ แล้วจะกลับบ้านหรือเปล่า”
อึนจองหันไปถามจียอนที่กำลังใส่รองเท้าเตรียมตัวจะกลับ
“ยุ่งอะไรด้วยล่ะ”
“ก็ไม่อยากยุ่งหรอกนะ ถ้าไม่เจอเธอถูกข่มขืนอีกอ่ะ”
จียอนกลืนน้ำลายไปหนึ่งอึก ความจริงแล้วเธอยังผวาเรื่องเมื่อคืนไม่หาย เธออยากได้คนกอดปลอบใจเธอซักคนนึง แต่เธอจะแสดงความอ่อนแอให้คนที่เธอไม่ชอบเห็นไม่ได้!
“คราวนี้ฉันไม่เมา ฉันช่วยเหลือตัวเองได้อยู่แล้วล่ะ”
“เหอะ! แน่ใจหรอ ให้ฉันขับรถไปส่งมั้ย”
“ก็บอกว่าไม่ต้องมายุ่งไงล่ะ”
“นี่ ฉันก็ไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอหรอกนะ แต่ฉันแน่ใจว่ามีคนเป็นห่วงเธออยู่ที่บ้านแน่ๆ และตอนนี้เค้าก็คงตามหาเธอกันให้วุ่น ทำอะไรคิดถึงครอบครัวบ้างนะ ไม่ใช่เอาความคิดของตัวเองเป็นหลัก ปากก็บอกว่าไม่ใช่เด็ก แต่สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันตรงกันข้ามหมดเลยนะ จียอน”
น้ำเสียงที่อึนจองพูดดูจริงจังมากสำหรับจียอน เธอหันหลังให้อึนจองขณะที่อึนจองก็พยายามพูดเตือนสติ
จียอน
“เธอไม่ใช่ฉัน เธอจะไปรู้อะไร”
จียอนพูดไปหนึ่งประโยค และเธอก็เปิดประตูออกมาจากคอนโดของอึนจองทันที จียอนพยายามห้ามไม่ให้น้ำตาของตัวเองไหลออกมา แต่มันก็ช่างยากเย็นซะเหลือเกิน เธอเดินออกมารอรถหน้าคอนโดน แต่เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปที่ไหนดี
“เฮ้อ~~ ยัยเด็กน้อย ถ้าเป็นน้องฉันนะ ฉันตีตะ.. เฮ้ย!”
อึนจองที่เดินบ่นมาจนถึงระเบียง เธอก็ต้องตกใจเมื่อก้มลงไปมองวิวข้างล่าง ยังเห็นจียอนนั่งคอยรถอยู่อย่างนั้น
“รถไม่มาหรือยัยนั่นไม่ขึ้นกันแน่เนี่ย”
อึนจองคอยยืนมองสังเกตการณ์ไปเรื่อยๆ จนในที่สุดรถก็มา แต่จียอนก็นั่งอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมขึ้นรถ ต่อให้รถผ่านมากี่คันๆ เธอก็ไม่ขึ้นซักคัน
“เธอคงไม่มีที่ไปซินะ จียอน”
อึนจองยืนมองพร้อมกับสายตาเห็นใจ อากาศข้างนอกค่อนข้างหนาว อึนจองเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวมาใส่แล้วหยิบมาอีกหนึ่งตัว ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไป...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เนื้อเรื่องเริ่มไม่เกี่ยวกับ Intro เรื่องแล้ว -00- เอาเป็นว่าอย่างไปสนใจ Intro อ่านเนื้อเรื่องให้สนุกก็พอ นะเค๊อะๆ
ความคิดเห็น