คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 ::jiyeon kiss::
“...”
จียอนนั่งอมยิ้มทั้งวัน แม้กระทั่งเวลาเรียน เวลายืนรอฮโยมินเข้าห้องน้ำ หรือเวลาเดิน
“จียอน”
“ฮึ..?”
ฮโยมินเรียกเพื่อนตัวเอง ที่กำลังนั่งเขี่ยข้าวในจาน
“ฉันไม่อยากมีเพื่อนเป็นบ้านะ”
“??”
จียอนทำหน้างง
“เธอยิ้มอะไรคนเดียวอยู่ได้”
“ฉะ..ฉันยิ้มหรอ?”
จียอนทำหน้าเหวอ
“อื่อหื่อ! ชัดมากกกกก”
“ก็...กำลังซ้อมบทละครไง”
“มีบทอมยิ้มด้วย?”
“ก็..ก็...”
“อ้าวววว! พี่ดาร่า ^^”
ฮโยมินรีบวิ่งไปหาดาร่า ที่เดินสวยเข้ามาในโรงอาหาร
“หวัดดีจ่ะ”
ดาร่าทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มีแต่จียอนที่ทำท่าทำทางไม่ถูก เธอหันไปยิ้มให้ดาร่าเขินๆ
“ทำไมวันนี้พี่ดาร่าเข้ามอล่ะคะ”
ฮโยมินถามหลังจากลากดาร่ามานั่งที่โต๊ะ
“พี่มาทำธุระอ่ะ”
“อ่อ...”
จียอนเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะยิ้มอ่อนๆ ให้ดาร่า
“พี่ดาร่า กินข้าวมาหรือยัง”
จียอนถาม
“ยังเลย รอเพื่อนอยู่ อ้าว! มาพอดี”
ดาร่าโบกมือให้ใครบางคนที่อยู่ด้านหลังจียอน ทำให้จียอนหันตามไปดู เธอเห็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง เดินยิ้มแล้วก็โบกมือให้ดาร่า จียอนหันไปมอง ก่อนจะรีบหันกลับ
“อ่อ...^^”
ฮโยมินยิ้มให้ผู้ชายคนนั้น ก่อนจะทำหน้าเหมือนเข้าใจ
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปกินข้าวก่อนนะ ไว้เจอกันจ่ะ”
ดาร่าบอก
“พี่ไปก่อนนะจียอน”
“ค่ะ..”
จียอนเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ ก่อนจะก้มกินข้าวเหมือนเดิม พร้อมกับสีหน้านิ่งๆ
“เหมาะสมดีนะ เธอว่ามะ”
ฮโยมินหันมาถามจียอน
“...”
แต่คำตอบที่ได้คือความเงียบ
“เป็นอะไรอ่ะ เมื่อกี๊ยังยิ้มๆ อยู่เลย”
จียอนไม่พูดอะไร เธอวางช้อนส้อม ก่อนจะกินน้ำ
“เดี๋ยวฉันไปรอห้องสมุดนะ เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้ส่งงานให้อาจารย์ในเมล์ เจอกัน”
จียอนบอกแค่นี้ แล้วก็ลุกออกไป ทิ้งความงวยงงให้ฮโยมิน
“ได้เรื่องว่าไงๆๆ”
“...”
โซยอนรีบถามอึนจองทันที หลังจากที่อึนจองเข้าบริษัท
“เรื่องอะไร”
“- -! ก็ที่จียอนไปซ้อมบทกับเธอเมื่อวานไง”
“...”
คิวริยืนฟังเหตุการณ์อยู่เงียบๆ
“ก็..ฉันว่ามีแปลกๆ อยู่ช่วงนึง”
“...?”
“ฉากจูบ”
“...!!”
“เล่นดีมากๆ เล่นแบบ ดูเกร็งจริงสุดๆ เหมือนตอนที่พระเอกจะจูบกับนางเอกเลย แบบนางเอกจะทำตัวไม่ถูก”
“เดี๋ยว”
“...?”
อึนจองทำหน้างง กับคำพูดของโซยอน
“ทำไม ฉันว่าจียอนเล่นดี”
“นั่นไม่ใช่ประเด็นป๊ะ?”
อึนจองยิ่งทำหน้างง
“คือ...เธอต้องสืบหรือเปล่า ว่าจียอนชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย”
โซยอนทำหน้าเซ็ง
“แหม! ฉันไม่ได้ซื่อขนาดนั้นหรอก ตอนนี้ฉันก็สั่งให้คนสะกดรอยตามจียอนไปที่ม.อยู่”
“หือ??”
คิวริกับโซยอนหันมามองหน้ากัน
“เธอสั่งใคร”
คิวริเดินมาถามอึนจอง
“พี่โบรัม”
“ฮ่ะ????!!!!”
“บ้าหรือไง สงสารพี่โบรัม!”
โซยอนตีไปที่แขนอึนจองอย่างแรง
“เอ๊า! ก็ฉันอยากรู้นี่ ว่าอยู่ที่มหาลัยจียอนจะเป็นยังไงบ้าง ทำไมเรื่องแค่นี้ต้องสงสารด้วย”
“สงสารสิ! พี่โบรัมจะทำอะไร แค่เดินจะมีพิรุจน์เลย”
“เดี๋ยวๆๆๆๆ เข้าใจอะไรกันผิด - -!”
อึนจองมองหน้าโซยอนกับคิวริ
“เธอไม่ได้ใช้พี่โบรัมไปตามจียอนหรอ?”
คิวริถามขึ้น
“จะบ้าหรือไง! ฉันสั่งให้พี่โบรัมจัดการเรื่องนี้ ให้เค้าไปจ้างคนมาสะกดรอยตามจียอน โหย! คิดได้ไงจะให้พี่โบรัมไปตามจียอน แค่หายใจยังผิดจังหวะ”
“แล้วทำไมไม่พูดให้หมดตั้งแต่แรก!”
โซยอนท้าวเอว
“ก็ฟังที่ไหนล่ะ เถียงเอา เถียงอะ....!”
อึนจองหยุดนิ่ง หลังจากเห็นจียอนเดินมากับฮโยมิน ด้วยหน้าตาที่บูดบึ้ง ส่วนจียอนมองอึนจอง ก่อนจะขมวดคิ้ว
“ทำไมเธอไม่ใส่ชุดมหาลัย”
“....”
อึนจองก้มมองชุดตัวเอง
“เอ่อ...ฉันลาป่วย”
“....?”
จียอนยิ่งทำหน้าสงสัยเข้าไปใหญ่
“พอดีฉันประจำเดือนมาอ่ะ”
จียอนพยักหน้า
“อ้อ! แล้วเธอทำเรื่องที่มหาลัยเสร็จแล้วหรอ”
โซยอนพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“ค่ะ เสร็จแล้ว”
จียอนตอบพร้อมกับสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
อึนจองถามขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอก”
จียอนบอกปัด ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะตัวเอง ทำให้ทุกคนหันมาจับจ้องที่ฮโยมินเหมือนต้องการคำตอบ
“มะ..มองฉันทำไมกันเล่า”
“...”
ทุกคนยังคงมองอยู่ มันยิ่งทำให้ฮโยมินอึดอัดไปกันใหญ่
“เฮ้อ! ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ต้องถามฉันหรอก เพราะฉันถามจียอนมาตลอดทางแล้ว”
“...”
ทุกคนดูเหมือนสิ้นหวัง แล้วก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง อึนจองหันไปมองจียอนช้าๆ สีหน้าจียอนดูเศร้าจริงๆ เธอดูไม่ร่าเริงเหมือนทุกครั้งที่ได้คุยกัน เธอตัดสินใจเดินไปหาจียอน
“นี่”
“...”
“มีเรื่องในใจหรือไง”
“...”
จียอนไม่ตอบคำถามอึนจอง เธอกลับนั่งทำงานในคอมพิวเตอร์ต่อ
“ออกไปข้างนอกมะ?”
“...”
จากที่เธอกำลังง่วนอยู่กับงาน ถึงกับหยุดไปชั่วขณะ แล้วหันมามองหน้าอึนจอง อึนจองยิ้มให้เหมือนเป็นการเชื้อเชิญ
“ฉันกำลังฝึกงานอยู่”
จียอนตอบ ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองจอเหมือนเดิม
“ไม่สนใจจริงๆ หรอ เซ็งๆ แบบนี้ ถ้าได้ดื่มอะไรร้อนๆ น่าจะผ่อนคลายนะ”
อึนจองทำท่ากวน
“ของร้อน...อะไร?”
จียอนทำหน้างง
“มัน....คือเครื่องดื่มที่ทำให้คนเราลืมอะไรได้ซักพักน่ะ”
“...”
หน้าจียอนเหมือนเริ่มจะสนใจ
“แต่ฉันฝึกงานอยู่ คงไปไม่ได้”
อึนจองหันไปมองทางคิวริ
“เดี๋ยวฉันขอให้”
“...”
อึนจองบอก ก็เดินไปทางคิวริ แล้วคุยอะไรกันบางอย่างที่จียอนไม่ได้ยิน จนคิวริพยักหน้า แล้วอึนจองก็เดินมาหาเธอ
“ป่ะ!”
“หือออ??..”
“ชวนฮโยมินไปด้วยก็ได้นะ”
จียอนหันไปมองทางฮโยมิน ที่นั่งดูคลิปในยูทูปด้วยท่าทางเริงร่า
“อืม ก็ได้”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“แล้วพวกพี่โซยอนเค้าจะไม่ว่าอะไรจริงๆ หรอ”
จียอนถาม ขณะที่พวกเธอกำลังเดินห้างซื้อของอยู่
“ไม่นิ”
“แปลกแฮะ”
จียอนทำหน้างง
“แปลกตรงไหน น่า..อย่าสงสัยเยอะ มีพี่ทำฝึกงานใจดีแบบนี้ก็ดีแล้ว”
“...”
“แล้วฮโยมินไปไหนอ่ะ”
“ไปดูหนังสือ”
“อ่อ...”
อึนจองพยักหน้า ก่อนจะเลือกซื้อของต่อ
.
.
.
.
.
เธอเดินไปเรื่อยๆ จนมาอยู่โซนของแอลกอร์ฮอล์
“เธอจะซื้อพวกนี้ทำไม”
จียอนถามพร้อมกับมองอึ้งๆ
“ก็พวกนี้ไง ที่จะทำให้เธอลืมเรื่องที่อยู่ในใจแล้วบอกใครไม่ได้ซักพัก”
“...”
จียอนกลับมาในหมวดเศร้าเหมือนเดิม อึนจองหันไปมอง ก่อนจะอมยิ้ม
“เฮ้อออ~~ ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเธอมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ”
“...”
อึนจองพูดไปก็เดินเลือกไป
“แต่ถ้าพูดมันออกมาบ้าง ก็ไม่เสียหายนี่”
“...”
“แต่อย่างว่า เพื่อนสนิทเธอ เธอยังไม่บอกเลย นับประสาอะไรกับคนเพิ่งรู้จักกันอย่างฉัน”
“เหอะๆ พูดไปเถอะ ยังไงฉันก็ไม่บอก”
“...”
อึนจองกัดปาก
“เค! เมาเมื่อไหร่ อย่าหลุดปากแล้วกัน”
“ไม่มีทาง!”
.
.
.
.
.
.
.
ณ ห้องของอึนจอง
“อ๊อยย~~ ช้าน...จา...ไม่ไหว ล้าววววว~”
ฮโยมินพูดพร้อมกับพยายามทรงตัวให้นั่งอย่างปกติที่สุด
“ไม่ไหวก็นอนเลย”
อึนจองบอก
“เธอ~~~~ ถ้าาาา...จี...ยอน เมา! เธออออ ม่ายรู้วหรอกกกก...ว่าจาเกิดอารายขึ้น!”
ฮโยมินชี้หน้าอึนจอง พร้อมกับดวงตาที่จะหลับทุกเมื่อ
“อะไร?”
“ฉานนนน โดนนนน มาแล้ว! ลึกซึ้งมากกกกกกกก~”
“...?? ฉันว่าเธอเมามากและ นอนเถอะ”
อึนจองบอก พร้อมกับใบหน้างุนงง
“ด้ายยย! เตือนแล้วไม่ฟัง แล้วเจอ...กัน!”
สิ้นสุดคำพูด ฮโยมินก็หงายหลังหลับสนิท เหลือแต่อึนจองกับจียอน ที่ยังคงนั่งอยู่
“ไง เธอไหวมั้ย”
อึนจองใช้แก้วสะกิดจียอน ที่นั่งคอตกอยู่
“หือ...ไหวเซ่!”
จียอนเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่แดงกล่ำ
“ตาจะปิดและ สรุปจะไม่บอกฉันจริงๆ หรอ ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ”
“ฮ่าๆๆๆ เหอะ! อยากรู้มากกกกกกก ซินะ!”
“....”
“มานิ๊ๆๆๆ”
จียอนกวักมือเรียกอึนจองให้มานั่งใกล้ๆ อึนจองก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย เธอลุกมานั่งขัดตะหมาดข้างๆ จียอน
“เธออ่ะ! อยากรู้เยอะไปแล้วน้าาาาา”
จียอนใช้มือทั้งสองข้างของเธอบีบแก้มอึนจองไปมาอย่างสนุกสนาน จนอึนจองแสดงสีหน้าเจ็บออกมา
“ฉันเนี่ย! รู้สึก...ม่ายโอวเค”
จียอนพูดไปใช้มือตบที่ตัวเองไป
“...”
“ทำไม...ทำไมพี่ดาร่ากับคนนั้น!!”
จียอนพูดเสร็จ ก็เงียบ ก่อนจะกระดกของในแก้วจนหมด
“พี่ดาร่า...”
อึนจองพูดออกมาเบาๆ
“จุๆๆๆๆ ไม่เอา...ไม่พูด”
จียอนใช้นิ้วชี้ของเธอแตะที่ปากของอึนจอง
“...”
“ฮ่าๆๆ ปากเธอนี่มันหย่อนยานเจงๆ”
ว่าแล้ว จียอนก็ใช้มือทั้งสองข้างของเธอสวมรัดรอบคออึนจอง ก่อนจะกระชากเข้ามาใกล้ๆ หน้าเธอ
“...จะ...จะทำอะไรอ่ะ!”
อึนจองทำหน้าเหวอ เธอรีบวางแก้ว แล้วใช้มือตัวเองพยายามงัดมือจียอนออก แต่ทำไมแรงคนเมามันมากมายขนาดนี้
“อย่าขัดขืน! ช้านไม่ชอบ”
“เธอจะทำอะไรจียอน!!”
อึนจองกลัวหนัก สีหน้าจียอนดูเหมือนกำลังหิวโหยมาอย่างบ้าคลั่ง จียอนไม่ฟังคำพูดหรือคำถามของจียอนเลยซักนิด เธอโน้มหน้าตัวเองเข้าไปใกล้อึนจองให้มากที่สุด จนปลายจมูกของเธอโดนเข้ากับปลายจมูกของอึนจอง ก่อนจะค่อยๆ เอียงหัวตัวเองเพื่อหลบการปะทะครั้งนี้ แล้วประกบปากกับอึนจองอย่างไม่ลังเลใจ
“!!!!”
อึนจองเบิกตาจนแทบจะถล่นออกมา จียอนค่อยๆ เม้มปากเธอล่างเธอช้าๆ อย่างละเอียดละอ่อน ลมหายใจของจียอนมันเป็นไอร้อนที่มาปะทะกับหน้าเธอ อึนจองแน่นิ่ง ทำอะไรไม่ถูก จียอนยังไม่หยุด เธอค่อยๆ ใช้มือขวารัดรอบคออึนจอง สอดไปที่เส้นผมของอึนจองช้าๆ
“อื้อ!!”
อึนจองพยายามส่งเสียงเรียกให้จียอนได้สติ แต่ก็ไร้ประโยชน์ จียอนค่อยๆ อ้าปากของเธอออก แล้วแทรกลิ้นอุ่นเข้ามาในปากของอึนจอง เธอขบปากอึนจองเหมือนกับขนมหวาน จียอนที่ยังคงไม่ได้สติ เธอค่อยๆ เอนตัวลงนอน พร้อมกับดึงร่างของอึนจองตามมาด้วย ถึงแม้ว่าในใจอึนจองอยากจะขัดขืน แต่ทำไมเรี่ยวแรงแทบไม่มี แค่จะกำมือจียอนดึงออกจากคอเธอ ยังยากเลย นี่จียอนเล่นดึงตัวเธอไปนอนทับแบบนี้ มันยิ่งเป็นเรื่องยากเข้าไปใหญ่ จียอนไม่สนใจสถานการณ์ที่ทำให้อึนจองลำบากใจ เธอดึงตัวอึนจองให้มานอนทับบนร่างเธอ ก่อนจะโอบรัดรอบคอให้แน่นยิ่งกว่าเดิม
“โอ้! อื้อ!”
อึนจองได้แต่อุดอู้อยู่ในริมฝีปากจียอน เธอหลับตาปี๋ ไม่กล้าที่จะลืมตาจริงๆ เธอรู้สึกได้ว่าจียอนกำลังหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเธอต้องลืมตาขึ้นมามอง
“....”
จียอนที่กำลังหลับตาพริ้ม เห็นแค่รอยอายไลเนอร์คมเฉียบ กับใบหน้าเนียนเรียบเหมือนผิวเด็กของเธอ มันทำให้อึนจองลืมการขัดขืนไปโดยสิ้นเชิง เธอหยุดนิ่ง มองใบหน้าของจียอนอย่างพิจารณา จนตัวเองเผลอเม้มปากจียอนตอบตอนไหนก็ไม่รู้ และเหมือนว่ามันจะเป็นการจูบที่เร่าร้อน ตอนนี้จียอนเลิกกักขังอึนจองที่ต้นคอแล้ว เธอปล่อยมัน แล้วค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกอย่างไม่ได้สติ แต่นั่น มันเป็นการเรียกสติอึนจองให้กลับมา
“เฮ้ย!!!”
อึนจองรีบลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะสะบัดหัวไปมา แล้วหันไปมองจียอน ที่ปลดกระดุมจนจะถึงเม็ดสุดท้าย อึนจองรีบลุกไปจับมือเธอเอาไว้ก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป เธอหายใจแรง ก่อนจะกลืนน้ำลายด้วยอาการเหนื่อยหอบ
“มันเรื่องบ้าบอ!!”
อึนจองปล่อยมือจียอนออก แล้วกลับมานั่งที่เดิม แล้วจียอนก็หมดสติหลับไป เธอหันไปมองสภาพจียอน ที่ไม่ได้สติ
“ฉันไม่น่าชวนเธอเลย”
อึนจองบ่นกับตัวเอง ก่อนจะลุกไปนั่งข้างๆ จียอน แล้วค่อยๆ ติดกระดุมให้ทีละเม็ด
“แล้วฉันก็เป็นบ้าอะไร!”
อึนจองอารมณ์เสียอย่างหนัก
“นี่ซินะ ที่ฮโยมินเตือนฉัน”
อึนจองหันไปมองฮโยมินที่นอนเหมือนคนโดนวางยาสลบ
“เฮ้อ! แต่ก็ได้อะไรเยอะ พี่ดาร่า...หรอ? อย่างน้อยพี่โบรัมน่าจะช่วยได้”
“...”
จียอนค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง เธอขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิง ก่อนจะมองไปรอบๆ ตัวเอง มีแต่ซากที่กินกันไว้เมื่อคืน จียอนมองเตียงที่ตัวเองนอน ก่อนจะมองไปรอบๆ ห้อง เธอเห็นฮโยมินนอนบนโซฟา ก่อนจะหันไปเห็นอึนจองนั่งพิงโซฟาหลับอยู่ เธอทำคิ้วขมวดเหมือนพยายามจะคิดว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้คือเห็นอึนจองเดินมานั่งข้างๆ แค่นั้น แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย เธอลุกเดินไปหาฮโยมิน ที่นอนน้ำลายยืดอย่างไม่รู้ตัว แล้วเห็นอึนจองนั่งหลับคอตกดูท่าจะลำบาก จียอนนั่งยองๆ ข้างๆ อึนจอง ก่อนจะสะกิดเธอเบาๆ
“...”
อึนจองยังคงหลับไม่ได้สติ จียอนตัดสินใจสะกิดอีกรอบ
“...”
แต่ก็ว่างเปล่า
“อื้อ~~~”
อึนจองร้องเหมือนบิดขี้เกียจ เธอเงยหน้าขึ้นมาพิงโซฟา ก่อนจะหลับต่อ
“..!!”
แต่สิ่งที่จียอนเห็นคือ ริมฝีปากล่างของอึนองมีรอยแดงช้ำๆ จียอนหรี่ตามอง ก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“ทำไรอ่ะ!”
มันเป็นช่วงเวลาที่อึนจองรู้สึกตัวพอดี
“เปล่า”
จียอนเบะปาก ก่อนจะยืนขึ้น
“ทำไมเธอไม่ขึ้นไปนอนบนเตียงล่ะ”
จียอนทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืน อึนจองเองที่ทำตัวไม่ถูก เธอแทบจะไม่กล้ามองหน้าจียอนด้วยซ้ำ
“ฉันเห็นเธอนอน ก็เลยไม่ขึ้นไปนอนไง”
“ฉันว่าเตียงมันก็นอนได้สองคนนะ”
อึนจองขมวดคิ้ว
“อะไร”
จียอนท้กด้วยความสงสัย
“นี่...เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรอ เมื่อคืนอ่ะ”
“...ทำไม เมื่อคืนฉันทำอะไร”
จียอนยังคงทำหน้าปกติ
“ก็....เปล่า ช่างมันเหอะ”
อึนจองพยายามจะลบมันออกไปจากหัว
“ช่างมันได้ไง! เธอมาเกิ่นให้ฉันอยากรู้แล้วไม่พูด”
จียอนทำหน้าจริงจัง
“เธอต้องบอกฉันนะ ว่าเวลาฉันเมาฉันทำอะไรลงไปบ้าง! ฉันจะได้ไม่เมาอีก”
จียอนดูจริงจังซะเหลือเกิน อึนจองกัดปากด้วยความลำบากใจ ถ้าเธอบอกไป จียอนจะเชื่อหรือเปล่า แต่ถึงเชื่อ ก็คงจะไม่กล้าคุยกันอีก แล้วงานที่จูฮานให้ทำ ก็คงไม่สำเร็จ
“เอ่อ..”
“...?”
จียอนยืนจ้องหน้าอึนจองอย่างตั้งใจ
“เธอปลดเสื้อตัวเอง”
“....!”
จียอนอ้าปากหวอ
“เหอะๆ”
อึนจองยิ้มเจื่อนๆ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้โกหกนี่
“แล้ว...แก้ข้างล่างหรือบน”
“ก็...แค่ข้างบน”
“เยอะมั้ย....”
จียอนยังคงทำหน้าช็อคไม่เลิก
“ก็....เสื้อในอ่ะ”
“!!!!”
“แล้วก็...เธอค่อยๆ ปลดทีละเม็ดด้วยอ่ะ”
“...!!”
“แล้ว...เสื้อในเธอสีดำ”
“!!!!!!”
“ฟองน้ำเยอะอยู่ ดันทรงขึ้นมาเป็นเนินขาวเลย”
“พะ...พอแล้ว!”
“...”
จียอนทำหน้าแทบไม่ถูก
“ความจริงบอกแค่ว่าปลดกระดุมออกแค่นี้ มันก็พอแล้วแหละ”
จียอนเอามือมาปิดหน้าอกตัวเอง
“ฝึกงาน! นี่เรากำลังสายหรือเปล่า!”
“ฉันโทรไปเลื่อนพวกพี่โซยอนแล้ว”
อึนจองบอกอย่างใจเย็น
“...”
“เหอะ! เมื่อวานก็ขอเข้าเที่ยง แล้วยังออกก่อนเวลาเลิก แล้วนี่ยังไม่ไปทำงานอีก ที่ฝึกงานที่นี่ใจดีจังนะ”
อึนจองกลืนน้ำลาย
“ถึงเธอไปทำ ก็ไม่ไหวหรอกเพิ่งหายเมา เดี๋ยวก็เพลีย แล้วดูเพื่อนเธอสิ นอนอย่างกับไม่เคยนอน จะไปทำไหวได้ไง”
จียอนยืนเงียบ
“ฉันขอตัวไปล้างหน้าก่อนนะ”
อึนจองพูดเสร็จ ก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ
.
.
.
.
.
“ให้ตาย! ให้ตาย! ให้ตาย! ฉันดูผิดปกติหรือเปล่าเนี่ย!”
อึนจองหายใจแรงด้วยความตื่นเต้นที่ต้องตอบคำถามจียอน เธอหลับตาตั้งสติ ก่อนจะเดินไปหน้ากระจก
“!!”
แต่สิ่งที่เธอเห็นคือ ริมฝีปากล่างที่แดงเป็นจ้ำๆ เหมือนถูกดูดมาอย่างหนัก
“โฮ่ะ!!”
อึนจองยื่นปากล่างออกมา ก่อนจะเข้าไปส่องกระจกใกล้ๆ
“โหยยยย! รุนแรงขนาดนี้เลยหรอ”
อึนจองทำหน้าคิดหนัก เธอใช้มือเช็ดเท่าไหร่ก็ไม่หาย
“แล้วฉันจะตอบคำถามพวกนั้นยังไงล่ะ! T^T”
__________________________________________________________
ไรท์ปิดเทอมแล้วค่าาาาาาาาาาาา~~~ ถึงเวลาทุ่มให้กับฟิคอย่างหนักหน่วง ยังอยู่กันหรือเปล่า T^T
เห็นมั๊ยคะ จี้โบกมือแล้วชี้บอกว่า "อย่าหายกันนะคะ!"
ความคิดเห็น