คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 ::เกิดมาทำไม??::
“อะไรนะ!! หัวหน้าคุณจะจับจียอนคู่กับลูกชายของเค้าหรอ?”
มินซองร้องเสียงหลงเมื่อคังฮยอกกลับมาถึงบ้านแล้วเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง
“อือใช่ ทำไมต้องตกใจขนาดนี้ด้วย”
“ก็ต้องตกใจซิ แทนที่จะเป็นวอนฮี เพราะวอนฮีเด็กกว่าจียอน”
“เหอะ! ไม่เกี่ยวกับอายุหรอกคุณ บางครอบครัวเค้ายังจับคู่ให้กันตั้งแต่แรกเกิดเลย”
มินซองส่ายหัวไปมาด้วยความเสียดาย ก่อนจะหยิบผลไม้ที่อยู่ในจานใส่ปาก
“อ้าวแล้วนี่....จียอนไปไหนล่ะ วอนฮีก็ด้วย บ้านเงียบเชียว”
“วอนฮีอยู่ข้างบน ส่วนจียอนฉันใช้ให้ไปซื้อของ”
“วอนฮีก็อยู่ ใช้จียอนทำไม”
“ก็วอนฮีอ่านหนังสืออยู่ ฉันไม่อยากกวน”
คังฮยอกพยักหน้าสองสามทีก่อนจะลุกไปดื่มน้ำในตู้เย็น
“อ้าวพ่อ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ซักพักแล้วล่ะ”
จียอนถือของที่ซื้อมาวางไว้ตรงหน้ามินซอง แล้วเธอก็เดินไปหาพ่อของเธอด้วยสายตาอ่อนโยน
“เหนื่อยมั้ยคะ?”
“นิดหน่อย วันนี้พ่อได้เลื่อนตำแหน่งด้วย”
“จริงหรอ!! โชคดีจัง”
คังฮยอกยิ้มให้จียอน ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้ากลับมากังวลอีกครั้ง สีหน้าแบบนี้มันทำให้จียอนรู้สึกไม่สบายใจเลย
“พ่อมีอะไรหรือเปล่า...ดูเหมือนพ่อลำบากใจอะไรซักอย่าง”
“จียอน..ปีนี้ลูกอายุเท่าไหร่แล้ว”
“21 ค่ะ”
“อืมมม...พอดีหัวหน้าพ่อเค้าอยากให้ลูกไปรู้จักกับลูกชายของคะ...”
“ไม่!! หนูจะไม่ทำตามที่เค้าขอพ่อมาเด็ดขาด”
คังฮยอกสะดุ้งเล็กน้อย แม้ว่าจะเลี้ยงดูจียอนมายี่สิบปี แต่เค้าก็ไม่เคยคุ้นชินกับเสียงดังสนั่นดื้อรั้นแบบนี้ซักครั้ง
“ฟังพ่อก่อนซิ จียอน”
คังฮยอกเอามือทั้งสองขึ้นมาจับไหล่ของจียอนอย่างมั่นคง
“พ่อแค่ให้เราไปคุยกับเค้า ถ้าเราไม่ชอบ รู้สึกว่าคนนี้ไม่ใช่ ก็ไม่ต้องไปเจอเค้าอีกก็ได้”
จียอนยืนมองสายตาของผู้เป็นพ่อด้วยความไม่เข้าใจ
“พ่อก็ฟังหนูบ้าง ถ้าหนูชอบใครหนูจะพามาหาพ่อเอง หนูไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาหาให้หรอก”
จียอนปัดมือทั้งสองของคังฮยอกออก แล้วเดินขึ้นไปบนบ้านอย่างเงียบๆ ปล่อยให้คังฮยอกยืนคอตกอยู่อย่างงั้น
“ฉันบอกคุณแล้ว ว่าเป็นวอนฮีดีกว่า”
มินซองเดินมาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
“เงียบไปเถอะน่า!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พอแล้วๆๆ จั๊กจี๊ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ!!! “
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ~~~~~
“อร๊ายยๆๆๆ โทรศัพท์มา คิวริหยิบโทรศัพท์ให้ฉันหน่อยซิ ฮ่าๆๆๆๆ นี่!! โซยอน ฉันบอกว่าพอได้แล้วไงเล่า”
“TooT” ç โซยอน
“ฮัลโหล ว่าไงจียอน ตอนนี้พี่อยู่บ้านของคิวริมาซิ พวกเราอยู่กันครบเลย โอเคๆๆ แล้วพวกเราจะรอนะ มั๊วฟฟฟ!”
“จียอนจะมาหรอ?”
โซยอนหันไปถามโบรัมทันทีเมื่อเธอวางสายโทรศัพท์
“ช่ายยยย แต่เหมือนเสียงไม่ค่อยดีเลย”
“ทำไมอ่ะ? จียอนไม่สบายหรอ”
คิวริวางยาทาเล็บแล้วหันมาถามโบรัมด้วยสีหน้าจริงจัง
“เป็นหวัด?”
โซยอนให้ความสนใจมากยิ่งขึ้น
“ไม่ใช่”
“อย่าบอกนะ ว่าเสียงแหบ!”
โซยอนก็ยังคงพยายามเดาคำตอบต่อไป
“โอ๋ยยยย!! ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นแหละ น้ำเสียงจียอนดูเหมือนไม่สบายใจอะไรซักอย่าง”
“อ่อ....แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ ปล่อยให้เดาอยู่ได้”
โซยอนผลักโบรัมไปทีนึง ก่อนจะหันมาเล่นโทรศัพท์ต่อ
“ก็ฟังกันที่ไหนล่ะ! ถามไม่มีช่องว่างเลย- -!”
“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก”
อึนจองเดินคอตก ออกมาจากเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์แห่งหนึ่ง
~บางทีแม่ก็น่าจะมีเวลาให้เราบ้าง~
เธอออกมาหาแม่ตัวเองทุกอาทิตย์ ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่สามารถที่จะได้เจอแม่ ที่ตารางงานยุ่งทุกวันจนไม่มีเวลาให้ลูกสาวที่อยู่อย่างลำพังมาหลายปีอย่างเธอ
ตึ๊ด ตึ๊ด...
อึนจองควักโทรศัพท์ที่ส่งเสียงข้อความเข้าขึ้นมาอ่านอย่างสิ้นหวัง
~โทษทีนะอึนจอง...แม่ลงไปไม่ได้ ตอนนี้แม่ประชุมอยู่ ไว้เดี๋ยวแม่จะโทรกลับนะ แล้วเรามาทานข้าวด้วยกัน รักลูกนะจ๊ะ~
อึนจองเผยยิ้มเบาๆ ออกมา ถึงเธอจะรู้ว่าสิ่งที่แม่บอกอาจจะไม่เกิดขึ้นในวันนี้หรืออีกหลายๆ วันข้างหน้า แต่อย่างน้อย เธอก็ได้รับรู้ถึงความรู้สึกอบอุ่นอยู่บ้าง อึนจองเดินยิ้มอย่างร่าเริง เธอรู้สึกเหมือนโลกสดใสอย่างบอกไม่ถูก วันนี้แม่รับรู้ว่าเธอมาหา ถึงแม่เธอจะไม่มีเวลามาเจอแต่ก็ยังมีเวลาว่างส่งข้อความหาเธอได้หนึ่งประโยคอาจจะดูเล็กน้อยสำหรับคนอื่น แต่อึนจองแล้ว มันเลอค่าอย่างบอกไม่ถูก
“โอ๊ะ!!”
“อ๊าก!!”
ความอารมณ์ดีของอึนจองกำลังทำให้คนอื่นเกิดอารมณ์หงุดหงิด
“ปะ..เป็นไรมั้ย”
อึนจองรีบเดินไปประคองคนที่นั่งกองอยู่กับพื้นอย่างรวดเร็ว
“ก้นฉัน อ๊อยย!”
“โทษทีนะ พะ..พอดีฉัน...O.O”
อึนจองกำลังประคองคนที่อยู่ตรงหน้า แต่เมื่อเธอได้เห็นใบหน้าของเค้า อึนจองถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ
~ผู้...หญิง...คนนี้...น่าาาา...ระ~
“สรุปจะช่วยมั้ย!”
“เออะ! ฮะ ๆ ๆ ๆ”
“อ๊าาาา อ๊อยยยยย!!”
อึนจองปล่อยมือโดยไม่รู้ตัว ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอก้นลงไปกระแทกที่พื้นอีกรอบ
“เธอแกล้งฉันใช่มั้ย!!”
“ปะ...เปล่า ฉันไม่ได้แกล้ง”
“เหอะ! เชื่อก็บ้าและ”
อึนจองพยายามจะช่วยอีกครั้ง แต่ก็สายเกินไป เธอปัดมือของอึนจองออก แล้วพยายามยืนด้วยตัวเองอย่างลำบากยากเย็น เธอชี้หน้าอึนจอง ก่อนจะเม้มปากด้วยความโกรธ
“เธอ!! แกล้งฉัน!”
“เปล่า”
“ก้นฉันกระแทกกับพื้นตั้งสองรอบ!!”
“คือว่า...”
“ทำไมเดินไม่ดูทางบ้างเล่าฮะ!!”
“ขอโทษ..”
“มันไม่หายหรอกนะ คำว่าขอโทษ!”
“เดี๋ยวฉันหายาทาให้ก็ได้นะ”
อึนจองสีหน้าเริ่มสำนึกผิด
“ไม่!! เธอมันแย่ที่สุดเลย เธอเกิดมาบนโลกนี้ทำไมเนี่ย”
“อ้าวววววววว ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ”
อารมณ์ตะลึงในความงามของคนตรงหน้าที่อึนจองมีให้ เริ่มเลือนรางหายไปแล้ว เธอเริ่มเดือดเมื่อได้ยินคำนี้ แต่เหมือนว่า คนตรงหน้าจะไม่ได้รับรู้อะไรเลย เธอปัดก้นตัวเองที่เปื้อนดินอย่างขะมักเขม้น
“พูดอย่างงี้ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ”
“อะไร”
“ก็เธอมาว่าคนอื่นเค้าแบบนี้ได้ยังไง ฉันก็ขอโทษแล้ว ก็คนบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ต้องด่าเกิดมาทำไมเลยหรอ”
หญิงสาวทำหน้านึกเหลือกตาไปมา
“อ๋ออออ ก็ถูก เธอไม่น่าเกิดมา เกิดมาแล้วทำให้คนอื่นเจ็บตัว”
สีหน้าท่าทางกวนๆ แบบนี้ มันยิ่งทำให้อึนจองเดือดเข้าไปใหญ่
“นี่!! ให้ตายซิ ฉันไม่เคยเจอคนแบบนี้เลย”
“เหมือนกันแหละ โอยย~~~~~”
เธอลูบก้นตัวเองไปพลางๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินต่อ
“มาด่ากันแบบนี้แล้วก็เดินหนีหรอ!!”
เธอหันหลังมาก่อนจะตะโกนใส่อึนจอง
“อะไรอีกเล่า! ฉันเจ็บก้นนนนนน!!!”
คำนี้มันทำให้อึนจองเกือบหลุดขำ
“มาขอโทษฉันเดี๋ยวนี้ ยัยเด็กน้อย!!”
“ฉันไม่ใช่เด็ก แล้วฉันก็จะขอโทษก็ต่อเมื่อฉันรู้ว่าเองว่าฉันผิด!! “
“ง่ะ!!!!”
เธอปล่อยให้อึนจองยืนนิ่งอยู่แบบนั้น แล้วก็เดินลูบก้นตัวเองต่อไป
~ผู้หญิงอะไรอ่ะ!! มาด่าคนอื่นแล้วบอกว่าไม่ผิดอีก หน้าตาก็น่ารักแต่นิสัยเอาแต่ใจจัง ขอให้นี่เป็นการเจอครั้งสุดท้ายด้วยเถอะ!!!~
ความคิดเห็น