คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 16 ::เจ็บปวด::
“อื้อออ~~~~~”
อึนจองขยี้หัวไปมาด้วยอาการงัวเงีย เธอหันไปเห็นฮโยมินนอนอยู่ข้างๆ อึนจองมองฮโยมินอย่างงงๆ
“ฮโยมิน ฮโยมิน นี่”
อึนจองสะกิดฮโยมินที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง
“ฮะ...”
แล้วเธอก็ตื่นด้วยสีหน้างัวเงียไม่แพ้อึนจอง
“ทำไมมานอนห้องฉันล่ะ”
อึนจองถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ
“ก็เมื่อคืนเธอเมาไงล่ะ อ้วกมาตลอดทางเลย”
ฮโยมินบ่นขณะที่เธอลุกขึ้นนั่งด้วยอาการเหนื่อยล้า อึนจองนั่งทำหน้าคิดถึงเหตุการณ์เรื่องเมื่อคืน
“อืมม จริงด้วย เมื่อวานฉันกินเบียร์ไปนิ มึนหัวจัง”
“เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้แก้แฮงค์มั้ย”
ฮโยมินเตรียมตัวจะลุก แต่อึนจองรีบจับข้อมือฮโยมินเอาไว้
“ไม่ต้องหรอก เธอพักผ่อนเถอะ เมื่อคืนเธอคงดูแลฉันทั้งคืน”
ฮโยมินยิ้มให้อึนจอง ก่อนจะทำสีหน้าเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง
“มีอะไรหรือเปล่า”
อึนจองหันไปมองหน้าฮโยมิน ที่จ้องหน้าเธอไม่วางตา ฮโยมินเดินไปลากเก้าอี้มานั่งอยู่ตรงหน้าอึนจอง
“ทำไมเธอต้องรับคำท้าของจียอนด้วยฮะ”
อึนจองนิ่งไปซักพัก เหมือนเธอกำลังรวบรวมเหตุการณ์ในหัว
“อ่อ ไม่รู้ซิ”
ฮโยมินทำปากจู๋อย่างไม่เข้าใจ
“แต่ยังไงฉันก็มีส่วนผิดแหละ ที่ไม่ยอมบอกว่าเธอแพ้แอลกอร์ฮอล์”
“เธอไม่ผิดหรอกน่า ผิดที่ฉันเองรู้ว่าแพ้ยังจะกินอีก ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ เหม็นเบียร์ ขอบใจมากนะที่ดูแลฉัน เธอน่ารักเสมอเลย ^^”
อึนจองหยิกแก้มฮโยมินทั้งสองข้ามอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะเดินโซซัดโซเซออกจากห้องไป ปล่อยให้ฮโยมินนั่งอมยิ้มคนเดียว
“ฉันกลับแล้วน้าาาา~~~”
จียอนกับไอยูโบกมือลาพี่ๆ ของพวกเธอ ตอนนี้พวกเธอสองคนกำลังเตรียมตัวกลับบ้าน
“กลับบ้านดีๆ นะ”
คิวริตะโกนบอกพวกเธอ ขณะที่จียอนกับไอยูเปิดประตูรั้ว จียอนหันไปโบกมือแล้วยิ้มให้พี่ๆ ของพวกเธอ
“เมื่อคืนนอนไม่หลับหรอ”
ไอยูหันไปถามจียอนขณะที่กำลังเดินไปรอรถ
“แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันนอนไม่หลับ - -!”
“ก็ฉันเห็นเธอนอนพลิกตัวไปมาอยู่ได้”
“มันก็แค่แปลกที่เฉยๆ”
เมื่อคืนจียอนนอนไม่หลับจริงๆ ไหนจะเรื่องพ่อเธอ ที่ให้ไปพบเจอกับคนที่เธอไม่ได้อยากจะรู้จักเลยซักนิด บวกกับเรื่องของอึนจองที่พูดคำนั้นใส่เธออีก
“อ้อหรอออ แล้วนี่จะกลับบ้านเลยใช่มะ”
“มีที่ไหนให้ไปอีกหรอ”
“พูดซะน่าสงสารเชียว –oo- ก็เผื่อเธอยังไม่อยากกลับบ้านไง เออ แล้วสรุปว่าพ่อเธอไม่พูดถึงเรื่องดูตัวอะไรนั่นอีกเลยหรอ“
จียอนเงียบไปซักพัก เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตอบไอยูว่าอะไรดี เธอไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนกับเรื่องของตัวเองอีกแล้ว แค่เรื่องแฟนปลอมๆ นั่น ก็อาจจะทำให้โซยอนดูแย่ในสายตาของพ่อเธอไปแล้วก็ได้
“อืม ก็เห็นเค้าเงียบๆ ไปนะ”
จียอนตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“แน่ใจนะ ว่าไม่มีอะไร”
ไอยูมองหน้าจียอนเหมือนจะไม่เชื่อในคำพูดของเธอ
“เออน่า ก็บอกว่าไม่มีอะไรไงล่ะ”
“เธอมีแต่เธอไม่บอกฉันหรือเปล่า”
ไอยูยังคงทำหน้าจับผิดจียอนไม่เลิก เธอทำคิ้วขมวดใส่ไอยู ก่อนจะดันตัวไอยูให้เดินไปข้างหน้า
“ไว้มีแล้วฉันจะบอกกก~~~~ เดินไปได้และ เดี๋ยวรถก็มาขึ้นไม่ทันหรอก”
“สดชื่นจัง~~~~”
อึนจองเดินมายังโต๊ะอาหาร พร้อมกับผ้าขนหนูหนึ่งผืนขยี้ผมที่เปียกน้ำอยู่
“ก็บอกว่าให้ไปพักผ่อนไง”
อึนจองทำน้ำเสียงดุๆ ใส่ฮโยมิน ในขณะที่ฮโยมินกำลังวุ่นกับการเตรียมอาหาร
“ก็เตรียมไว้ให้เธอกินนั่นแหละ เตรียมเสร็จแล้วฉันจะไปพักผ่อน”
อึนจองพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ เพื่อจะจัดการกับอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ฉันไปอาบน้ำและ”
ในระหว่างนั้นฮโยมินก็กำลังจะเตรียมตัวไปทำความสะอาดร่างกายเช่นเดียวกัน อึนจองที่กำลังนั่งกินอาหารอยู่ เธอก็เหมือนคิดอะไรออก
~จริงซิ! ฉันยังไม่ได้พิสูทธิ์เลยว่าฉันชอบผู้หญิงจริงๆ หรือเปล่า~
เธอหันไปมองฮโยมินที่นุ่งแต่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เพื่อเตรียมตัวจะไปอาบน้ำ อึนจองนั่งมองอยู่อย่างนั้น จนฮโยมินเหมือนรู้สึกได้ว่ากำลังถูกมอง เธอหันมามองอึนจอง แต่อึนจองก็ยังคงมองไม่ยอมละสายตา
“เป็นอะไรฮะ! อย่ามองแบบนั้นสิ”
ฮโยมินใช้แขนของตัวเองบดบังเรือนรางเอาไว้
“ฮะ ฉันมองแบบไหนหรอ”
อึนจองที่เหมือนจิตหลุดไปเมื่อกี๊ ก็สามารถเรียกสติกลับคืนมาได้
“ก็สายตาเธอมันแปลกๆ อ่ะ มันดูเยิ้มๆ ยังไงก็ไม่รู้ -///-“
อึนจองคิ้วขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
“บ้าาา!~~ พูดไปเรื่อย ป่ะๆ ไปอาบน้ำไป”
อึนจองทำเป็นโบกมือไล่ฮโยมิน แล้วก็หันมากินอาหารต่อ ฮโยมินที่ยืนงงกับอาการของอึนจอง เธอยืนมองหน้าอึนจองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกาย
~สายตาฉันมองฮโยมินแบบนั้นจริงๆ หรอเนี่ย! ฉันไม่ควรทำสายตาแบบนั้นใส่เพศเดียวกันนะ บ้า!! แต่ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับฮโยมินซะหน่อยนี่ แต่กับจียอน...โอ๊ะ!! กินข้าวดีกว่า~
“พี่จียอนกลับมาแล้ว”
วอนฮีรีบวิ่งไปหาจียอนทันที หลังจากที่จียอนเดินเข้ามาในบ้าน
“แม่เธอไปไหนล่ะ”
จียอนเอ่ยออกมานิ่งๆ หลังจากมานั่งที่โซฟา
“ไปตลาด เค้าบ่นใหญ่เลยพี่ไม่อยู่ ไม่มีใครไปซื้อของให้”
“เหอะ!”
จียอนสบถออกมาเบาๆ
“เออ ฉันมีอะไรจะถาม”
วอนฮีรีบวิ่งขึ้นไปข้างบน จียอนนั่งมองตามหลังอย่างงงๆ แต่เหมือนเธอก็ไม่ได้แคร์อะไร เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นระหว่างรอวอนฮี
“มาแล้ววววว~~~~”
“พูดเบาๆ ก็ได้ จะเสียงดังทำไม - -!”
“ดุฉันอีกแล้วนะ TooT”
วอนฮีทำหน้าน้อยใจจียอน
“อ่าๆๆ โทษและกัน แล้วมีอะไรจะถามล่ะ”
วอนฮียื่นกระดาษใบเล็กๆ ให้จียอน
“ผู้ชายคนนี้ใครหรอ ฉันเห็นมันหล่นอยู่ในห้องพี่อ่ะ”
จียอนหันไปมอง ปรากฏว่ามันเป็นรูปของวูบินที่เธอปล่อยมันทิ้งไว้ในห้อง ตั้งแต่วันที่พ่อเธอเข้ามา
“แล้วเธอเข้าไปทำอะไรในห้องฉัน - -!”
“ฉันไม่ได้เข้าไปหรอก แม่ฉันเข้าไปต่างหากล่ะ พอดีฉันเดินไปเห็นพอดีเลยไล่แม่ออกมา ถ้าแม่เจอรูปใบนี้นะ คงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ คงเอาไปฟ้องพ่อกระจาย”
วอนฮีทำท่าทางประกอบไปด้วย
“เหอะ! ฟ้องพ่อหรอ”
เธอทำสีหน้าเซ็งๆ ก็พ่อเธอเองไงล่ะ ที่เป็นคนยื่นรูปใบนี้มาให้เธอ เธอเคยคิดว่าแม่ไม่อยู่คงมีพ่อที่เข้าใจเธอ แต่ก็เหมือนว่าจะไม่ได้ช่วยอะไร
“ก็ใช่ไง แล้วสรุปว่าเค้าคือใคร แฟนตัวจริงของพี่หรอ”
วอนฮีทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นสุดๆ จียอนถอนหายใจอย่างอ่อนแรง
“เปล่า”
“อ้าว งั้นก็คงเป็นเพื่อน แต่แปลก ฉันไม่เคยเห็นพี่มีเพื่อนผู้ชายเลย”
วอนฮีทำหน้าครุ่นคิด
“เออ ช่างมันเหอะ มีไรกินมั่ง”
จียอนตัดบท เธอลุกไปหาของกินในครัว ปล่อยให้วอนฮีนั่งงงอยู่คนเดียว
“มาหาของให้ฉันกินหน่อยเซ่!~~”
“เออะ! ไปแล้วๆๆ”
วอนฮีรีบลุกไปอย่างว่องไว ถึงแม้ว่าภายนอกจียอนจะดูเป็นปกติสำหรับวอนฮี แต่เธอไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยซักนิด พรุ่งนี้แล้วซินะ ที่เธอต้องไปเจอวูบิน พรุ่งนี้เธอต้องพบเจอกับอะไรบ้างก็ยังไม่รู้เลย สู้วันนี้อยู่อย่างสบายใจโดยไม่คิดอะไรจะดีกว่า อย่างน้อยก็มีวอนฮีที่ช่วยทำให้เธอเลิกคิดเรื่องพวกนั้นได้บ้าง
เช้าวันต่อมา...
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
“ฮะ! แม่โทรมา!!”
อึนจองเบิกตากว้าง ในรอบกี่เดือนก็ไม่รู้ ที่ชื่อแม่ของเธอจะขึ้นโชว์บนโทรศัพท์
“ฮัลโหล หวัดดีค่ะแม่”
อึนจองรับด้วยน้ำเสียงดีใจสุดๆ
(วันนี้เราไปทานข้าวกันนะ ^^)
“แม่ว่างแล้วหรอคะ!”
สีหน้าอึนจองดูจะมีความสุขมากเหลือเกิน ฮโยมินนั่งมองแล้วอมยิ้มไปด้วย
(ใช่ วันนี้ลูกค้าเลื่อนนัด)
“ได้เลยค่ะแม่ ร้านไหน”
(ที่เดิมที่เราเคยไปกินกันครั้งก่อนดีมั้ย)
“โอเคค่ะ ^^”
(อีกสองชั่วโมงเจอกันนะ)
“รับทราบค่ะ!”
(แล้วเจอกันจ่ะ)
ตุ๊ด
“อ๊ายยยยยยยยยยยยย!!!~~~~~”
หลังจากที่แม่ของเธอวางสายไป อึนจองก็รีบวิ่งเข้าไปกอดฮโยมินด้วยความดีใจ จนฮโยมินแทบจะหงายหลังหล่นเก้าอี้
“ดะ...ดีใจด้วยนะ แฮ่กๆ!”
ฮโยมินพูดไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ อึนจองกอดเธอแน่นจนเธอเหมือนเริ่มจะหายใจไม่ออก
“โทษที ฉันคงกอดเธอแรงไปหน่อย”
อึนจองยืนเกาหัวด้วยความเขิน
“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า รีบไปเตรียมตัวได้แล้ว ฉันดีใจด้วยนะ ^^”
ฮโยมินบีบมืออึนจอง อึนจองยิ้มให้เธอ ก่อนจะรีบวิ่งไปหาชุดที่คิดว่าดูดีที่สุด การเจอกับแม่เธอครั้งนี้ จะต้องเป็นสิ่งที่อึนจองจดจำไปอีกนาน มันจะเป็นความทรงจำที่มีความสุขที่สุดของเธอแน่ๆ
~รออยู่หน้าร้านนั่นนะ เดี๋ยวเค้าจะมาหาลูกเอง~
คำพูดของคังฮยอกดังในหัวจียอนมาตลอดทาง เธอมายืนรอวูบินหน้าร้านอาหารหรูตามที่พ่อของเธอสั่ง เธอจำหน้าวูบินแทบจะไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ในใจจียอนหวังไว้ลึกๆ ว่า ขอให้เค้าจำหน้าเธอไม่ได้บ้างก็แล้วกัน จียอนเดินวนอยู่หน้าร้านจนพนักงานเริ่มมองเธอกันใหญ่แล้ว จียอนเริ่มทำหน้าไม่ถูก เธอค่อยๆ เนียนเดินไปที่อื่น
“จียอน! จียอนใช่มั้ย”
ยังไม่ทันที่เธอจะเดินผ่านหน้าร้าน ก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเธอ จียอนหันไปตามเสียงนั้น เธอหรี่ตามองคนที่อยู่ตรงหน้า ห่างออกไปไม่กี่เมตร ถ้าจำไม่ผิดคนตรงหน้าเธอคือวูบินใช่มั้ย! จียอนยืนนิ่งไม่ตอบกลับอะไร วูบินค่อยๆ เดินมาหาเธอ พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร
“หวัดดี พี่ชื่อวูบิน”
วูบินยื่นมือมาเพื่อที่จะทำความรู้จักกับเธอ จียอนก็จับมือตอบเธอ ยิ้มตอบกลับเล็กน้อย ซึ่งดูเหมือนไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่
“หิวมั้ย? ไปกินข้าวกันดีกว่า”
วูบินเดินนำจียอนเข้าไปในร้านที่พนักงานยืนมองจียอน จียอนเดินตามวูบินเข้าไป เธอยิ้มเชิดใส่พนักงานพวกนั้นเบาๆ ก่อนจะเผยรอยยิ้มแล้วเหร่ตามองพนักงานพวกนั้น พนักงานพวกนั้นมองจียอนด้วยสายตาค่อนข้างหมั่นไส้
“ทานอะไรดี”
วูบินยิ้มให้จียอน ก่อนจะก้มดูเมนู
“อะไรก็ได้ค่ะ”
จียอนตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย วูบินเลยสั่งอาหารมาพอสมควร เวลาผ่านไปไม่นานนัก อาหารก็มาเสิร์ฟ
“ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกนะ”
วูบินเริ่มบทสนทนา จียอนยิ้มตอบด้วยสีหน้าแหยๆ เธอกินเขี่ยอาหารในจานไปมา
“ทำไมหรอ อาหารไม่อร่อยหรอ”
“อ่อ..เปล่าค่ะ อร่อยดี เหอะๆ”
วูบินยิ้มกับอาการเก้อๆ กังๆ ของจียอน
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ ทำตัวตามสบายนะ ^^”
~ใครบอกว่าฉันเกร็งล่ะ - -! ฉันไม่ได้อยากมาตั้งแต่แรกและ~
จียอนพยายามกินอาหารให้พอเป็นพิธี ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้อยากจะตักมันเข้าปากเลยซักนิด ระหว่างทานอาหารการสนทนาก็ไม่ได้มีมากมายนัก จนทั้งคู่เงียบไป ดูเหมือนว่าวูบินจะอเล็ดอร่อยกับการกิน จียอนรู้สึกเบื่อเต็มทนแล้วที่ต้องมานั่งเหมือนเป็นง่อยแบบนี้ เธอออกไปนอกร้านดูคนเดินไปเดินมา ก็คงดีกว่ามานั่งดูคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ จียอนมองออกไปยังร้านอาหารที่อยู่ข้างๆ ร้านอาหารเธอ ซึ่งมันก็หรูไม่แพ้กัน
“เฮ้ย!”
จู่ๆ เธอก็อุทานออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“มีอะไรหรอ”
วูบินเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความงง
“อ่อ เหมือนเห็นคนรู้จัก แต่คงตาฝาดแหละมั้ง”
วูบินพยักหน้ารับ ก่อนจะก้มไปจัดการอาหารอย่างสุภาพ เพื่อความแน่ใจ จียอนจึงหันไปมองร้านข้างๆ อีกครั้ง ปรากฏว่าเธอไม่ได้ตาฝาด คนที่นั่งอยู่ในร้านสั่งอาหารเต็มโต๊ะแต่นั่งอยู่คนเดียว คืออึนจองจริงๆ ด้วย!
~ยัยนั่นมานั่งทำอะไรคนเดียว สั่งของกินซะล้นโต๊ะเชีย~
.
.
.
.
.
.
เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว วูบินก็สั่งของหวานมาทาน แล้วก็พยายามหาเรื่องคุยกับจียอนไม่หยุด จียอนก็ตอบไปหันมามองอึนจองไป แต่อึนจองก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แล้วก็นั่งอยู่คนเดียว สีหน้าอึนจองดูเหมือนจะผิดหวังกับอะไรบางอย่าง จากตอนแรกที่เธอเห็นมันไม่ใช่แบบนี้ ตอนนั้นอึนจองดูจะดีใจแล้วก็เหมือนกับว่ากำลังรอใครซักคนนึง หลังจากที่ทานของหวานเสร็จ วูบินก็เรียกพนักงานมาเก็บเงิน
“เราไปไหนกันต่อดี”
วูบินถามจียอนขณะที่กำลังเดินออกจากร้าน
“...”
จียอนไม่ได้ตอบอะไรกลับ สายตาเธอยังคงมองอึนจองที่นั่งอยู่ในร้านเพียงลำพัง
“จียอน”
“ฮะ..ฮะ”
“เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า”
วูบินยื่นมือมาแตะหน้าผากจียอนด้วยความเป็นห่วง
“ฉันปกติดี”
จียอนพยายามเบี่ยงหน้าหนีมือของวูบิน
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เราไปดูหนังกันดีกว่า”
วูบินจับมือจียอนให้เดินตามตัวเอง เค้าทั้งคู่กำลังเดินผ่านหน้าร้านที่อึนจองนั่ง จียอนเห็นอึนจองนั่งก้มหน้าเหมือนกับคนกำลังร้องไห้ แต่เธอก็ไม่สามารถเดินเข้าไปหาอึนจองได้ เธอโดนวูบินจูงมือให้เดินตาม จียอนหันหลังมองจียอนจนลับสายตาไปแล้ว
“ดูเรื่องอะไรดี”
วูบินพูดขึ้น ขณะที่เค้ายืนดูโปรแกรมหนังอยู่ จียอนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ฉันว่า...คุณควรจะดูกับคนที่เค้าเต็มใจมาดูกับคุณนะ”
วูบินหันมามองจียอนทันทีที่ได้ยินประโยคนี้
“หมายความว่าไง”
“คุณก็รู้ว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่ มันไม่ได้มาจากการยอมรับของฉัน แต่มันคือคำสั่งของพ่อ”
วูบินเริ่มเผยรอยยิ้มแหยๆ ออกมา
“แต่พี่รู้สึกดีที่ได้เจอจียอนนะ”
“ฉันไม่ได้รู้สึกแย่ที่ได้รู้จักกับคุณ แต่ฉันรู้สึกอึดอัด คุณคงไม่ชอบใช่มั้ยถ้าคุณรู้สึกว่าเวลาอยู่กับใครแล้วคุณไม่เป็นตัวของตัวเอง”
“...”
“ฉันต้องขอโทษที่คำพูดของฉันอาจจะทำให้คุณรู้สึกแย่ แต่ผู้หญิงที่ดีกว่าฉันยังมีอยู่ในโลกอีกมากมาย การพบกันครั้งนี้มันไม่ได้ประทับใจจนคุณจะต้องจดจำไปตลอดหรอกนะ ปล่อยฉันไปเถอะ”
สีหน้าวูบินดูอึ้งไปเลย เค้าเลียปากตัวเองเหมือนรวบรวมสติ ก่อนจะพยักหน้า ดูเหมือนเค้าจะพูดอะไรไม่ออก
“เหอะๆ ผิดหวังดีเนอะ”
วูบินเกาหัวตัวเอง เค้ารู้สึกเหมือนกับว่าอกหักยังไงก็ไม่รู้
“...”
จียอนได้แต่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร ในใจเธอคิดถึงแต่คนที่นั่งโดดเดี่ยวอยู่ในร้านอาหาร
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั้ย”
“อย่าเลย ฉันคิดว่ามันไม่มีเหตุจำเป็นอะไรที่เราจะต้องเจอกันอีก”
อีกครั้งที่วูบินเหมือนถูกหักอก เค้าถอนหายใจออกมาอย่างผิดหวัง
“โชคดีนะ”
จียอนยิ้มให้วูบินเป็นการบอกลา ก่อนจะหันหลังให้เค้าแล้วเดินกลับไปที่เดิม ปล่อยให้วูบินยืนนิ่งอยู่แบบนั้น
.
.
.
.
.
.
เธอรีบเดินมายังร้านอาหารที่อึนจองเคยนั่ง แต่ก็เห็นแต่พนักงานที่กำลังเก็บอาหารที่ล้นโต๊ะอย่างขะมักขะเม้น จียอนยืนมองด้วยอาการเหนื่อยหอบ นี่เธอมาช้าไปหรอเนี่ย ถึงแม้พนักงานจะมองเธอที่ยืนจ้องอยู่หน้าร้าน แต่เธอก็ไม่แคร์เลยซักนิด
“อยากกินหรอ”
อึนจองที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำข้างๆ ร้านอาหาร เอ่ยทักจียอนที่ยืนมองอาหารอยู่ จียอนหันไปมองด้วยอาการตกใจ
“เธอยังอยู่หรอ!”
“ฉันยังไม่ตาย - -!”
จียอนเดินไปหาอึนจองใกล้ๆ
“ทำไมตาแดง”
อึนจองรีบหันหน้าหนี เธอพยายามหลบหน้าไปที่อื่น เพื่อไม่ให้จียอนรู้ว่าเธอเพิ่งไปร้องไห้ในห้องน้ำมา
“อาหารที่ฉันสั่งมันเผ็ดไปหน่อยน่ะ”
จียอนหันไปมองอาหารที่พนักงานกำลังเก็บอยู่ ดูแว็บแรกก็รู้แล้วว่ามันไม่มีร่องรอยของการกินเลยซักนิด จียอนเผยรอยยิ้มออกมาเหมือนรู้ทัน
“อะไรที่มันเก็บไว้คนเดียวมากๆ มันไม่ดีหรอกนะ”
อึนจองหันไปมองจียอน ที่ใช้คำพูดของเธอมาสอนเธอต่อ อึนจองเผยรอยยิ้มนิ่งๆ ออกมา จียอนไม่เคยเห็นอึนจองซึมแบบนี้มาก่อน
“แล้วเธอจะเป็นคนที่ฉันไว้ใจได้หรือเปล่าล่ะ”
อึนจองเอ่ยออกมา พร้อมกับใบหน้าที่ดูเศร้าหมองสำหรับจียอน จียอนมองหน้าตอบอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเธอต้องรู้สึกสงสารอึนจองด้วย ทำไมรู้สึกเหมือนอยากเข้าไปกอดเพื่อปลอบใจ อยากจะบอกว่า ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น แต่ก็คงได้แค่คิด
“จะมาทำซึ้งอะไรฮะ แล้วสั่งอาหารมาเยอะแยะก็กินไม่หมด รวยนักหรือไง”
จียอนพยายามเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น อาจจะทำให้อึนจองลืมเรื่องไม่สบายใจไปก็ได้ รวมทั้งเธอด้วย จะได้เลิกล้มความผิดบ้าๆ เมื่อกี๊
“คนที่จะมากินเค้าไม่มาน่ะสิ”
อึนจองยืนบ่นกับตัวเอง แต่จียอนก็ได้ยินทุกประโยค เธอเลือกที่จะไม่ถามอึนจองว่าคนๆ นั้นเป็นใคร เธอรู้สึกดีว่าความรู้สึกแบบนี้มันเป็นยังไง
“ทีหลังก็อย่าสั่งเยอะ เปลือง”
จียอนกอดอกพูดด้วยน้ำเสียงดุอึนจองอีกครั้ง อึนจองยิ้มกับคำพูดของจียอน แต่แววตาของเธอก็ยังคงเศร้าเหมือนเดิม
“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ มาคนเดียวหรอ”
“อ้อ! อืม มาซื้อของ”
“ไหนล่ะของ?”
อึนจองมองมือจียอน ที่ว่างเปล่า
“พอดี....เอ่อ...พอดีของมันหมด”
“หรอ แล้วจะกลับบ้านมั้ย เดี๋ยวฉันไปส่ง”
จียอนรู้สึกไม่ชอบเลยที่อึนจองเป็นแบบนี้ ปกติอึนจองจะทำสีหน้ากวนๆ ใส่เธอ หรือพูดจาไม่เข้าหูเธอ แต่นี่มันดูเหมือนว่าไม่ใช่อึนจองเลย คนที่ผิดนัดคนนั้นคงสำคัญกับอึนจองมากเลยซินะ
“ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน”
“ทะเลาะกับคนที่บ้านอีกแล้วหรอ”
“เปล่า เห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ยฮะ - -! เอะอะก็หาว่าทะเลาะกับคนที่บ้าน”
อึนจองเผยรอยยิ้มเศร้าหมองออกมาอีกแล้ว
“งั้นไปนั่งรถเล่นกับฉันมั้ย ฉันก็ยังไม่อยากกลับเหมือนกัน”
“อืม ก็ดี”
อึนจองเดินนำจียอนไปยังลานจอดรถ
.
.
.
.
.
ผ่านไปสิบกว่านาทีแล้ว ที่อึนจองขับรถแล้วไม่พูดอะไรเลย จียอนก็ไม่รู้ว่าจะชวนคุยอะไรดี
“หิวมั้ย?”
ในที่สุดอึนจองก็พูดออกมาแล้ว
“ไม่ ฉันกินมาแล้ว”
“อือ”
แต่เหมือนว่าจียอนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ อึนจองยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่นา อาหารพวกนั้นที่สั่งมาเหมือนว่าสั่งมาตั้งโชว์เฉยๆ
“เอ่อ..ฉันหิวแล้ว”
“ฮะ? –oo-“
อึนจองหันมามองจียอนด้วยสายตางงๆ
“ก็บอกว่าหิวไงล่ะ หูหนวกอีกและ”
อึนจองเอียงหัวไม่เข้าใจกับจียอน
“แต่ฉันขอเลือกร้านเองนะ”
จียอนหันไปบอกอึนจอง อึนจองก็ไม่คัดค้านอะไร จนในที่สุดจียอนก็ชี้ร้านที่เธอต้องการให้อึนจองจอดรถ มันเป็นร้านอาหารราคาถูกๆ ไม่หรูหราอะไรเลย มีแต่คนธรรมดาๆ ที่มานั่งกิน อึนจองมองด้วยอาการแปลกประหลาดใจ
“ไม่เคยกินร้านแบบนี้หรอ”
จียอนหันไปถามอึนจอง ที่มองร้านตาไม่กระพริบ
“อือ ไม่เคยมา”
“ก็เคยซะซิ”
จียอนพูดก่อนจะเปิดประตูรถ อึนจองเดินตามจียอนเข้าไปในร้านอย่างช้าๆ สีหน้าเธอดูตื่นกับสถานที่ จียอนทำการสั่งอาหารอย่างชำนาญ
“เธอจะกินอะไร”
“อะไรก็ได้”
จียอนสั่งอาหารให้อึนจอง มันเหมือนกับที่เธอสั่งให้ตัวเองทุกอย่าง ไม่นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟ
“เธอสั่งเหมือนกันหมดเลยหรอ”
อึนจองเอ่ยขึ้น หลังจากเห็นว่าอาหารของเธอเหมือนกับของจียอน
“ก็คราวที่แล้วเธอสั่งให้ฉันเหมือนกับของเธอไง คราวนี้ก็สลับกัน”
“คราวที่แล้วเธอจะเอาเหมือนของฉันต่างหากล่ะ”
อึนจองพูดออกแนวทักท้วง
“มันก็เหมือนกันนั่นแหละน่า! กินๆ ไปอย่าพูดมาก”
และอึนจองก็จัดการอาหารซะหมดเกลี้ยง ไม่รู้ว่าหิวหรือว่าอร่อยกันแน่
“อร่อยจัง~”
อึนจองลูบท้องไปมา
“แน่นอน ร้านประจำของฉันเลยล่ะ”
“จริงหรอ?”
อึนจองชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆ จียอน จียอนที่เงยหน้าจากการหยิบตังค์เพื่อจะจ่ายค่าอาหารก็ต้องผงะด้วยความตกใจ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ที่ต้องทำใจให้นิ่งเวลาหน้าเธอกับอึนจองใกล้กัน
“อือ! เอาหน้าไปไกลๆ ได้มั้ย”
จียอนพยายามดันตัวอึนจองให้ถอยออกไป
“แล้วเธอจะไปไหนล่ะ”
อึนจองมองจียอนที่ยืนขึ้น
“ก็ไปจ่ายตังค์ไง ที่นี่เค้าไม่ได้กินฟรีนะ”
“อ้าว ทำไมไม่เรียกพนักงานมาเก็บล่ะ”
อึนจองยืนตามจียอน สีหน้าเธองงหนักเข้าไปใหญ่
“ที่นี่เค้าให้เดินไปจ่ายตังค์เอง ไม่ใช่ที่หรูๆ ที่เหมือนเธอเคยกินหรอกนะ”
จียอนพูดก่อนจะเดินไปจ่ายเงินกับพ่อค้าที่หมกมุ่นกับการเตรียมอาหารให้ลูกค้า
“แปลกดีจัง”
อึนจองบ่นกับตัวเอง ก่อนจะเดินตามจียอนไป
“แล้วจะไปไหนต่อดี”
อึนจองเอ่ยถามจียอน ขณะที่นั่งอยู่ในรถ
“ไม่รู้ ขับรถไปเรื่อยๆ ก็แล้วกัน”
อึนจองไม่พูดอะไร เธอขับรถไปตามถนนอย่างช้าๆ จนเวลาผ่านไปนานพอสมควร ท้องฟ้ามืดครึ้มเหมือนฝนกำลังจะตก
“ฝนจะตกแล้ว”
จียอนเอ่ยขึ้น หลังจากที่เธอชะโง้กหน้ามองท้องฟ้าที่หน้ารถ อึนจองก็แหงนมองตามจียอน
“เธอว่า...ทำอะไรตอนฝนตกแล้วคนอื่นจะไม่รู้”
จียอนหันไปมองหน้าอึนจอง เธอรู้สึกแปลกใจกับคำถามของอึนจอง
“ก็..ฉี่มั้ง”
“เคยทำซินะ ถึงคิดออก - -!”
“ก็ถามมาทำไมล่ะ!”
อึนจองยิ้มพร้อมกับสายหน้าไปมากับคำตอบของจียอน
“แล้วถ้าร้องไห้ จะรู้มั้ย”
“...”
จียอนอึ้งกับคำพูดของอึนจอง อึนจองคงจะรู้สึกทุกข์กับเหตุการณ์วันนี้มาก ในใจจียอนอยากจะรู้มากกว่าคนนั้นคือใคร คนที่ทำให้อึนจองเปลี่ยนไปเป็นอีกคนได้ถึงขนาดนี้
“เธอ...อย่าเป็นแบบนี้ซิ มันแปลกๆ ฉันไม่ชินนะ”
จู่ๆ อึนจองก็จอดรถไว้ข้างทาง แล้วฝนก็โปรยลงมาอย่างแรง จนไอจากฝนซึมเข้ามาในรถของอึนจอง อึนจองจับพวงมาลัยค้างไว้อย่างนั้น เธอนั่งนิ่งไม่พูดอะไร จียอนไม่รู้จะทำยังไงดี แต่เธอรับรู้ได้ว่าอึนจองคงทรมานมาก
ปึ้ง!
จู่ๆ อึนจองก็ลงจากรถไปยืนตากฝนที่ตกมาไม่หยุด จียอนหน้าเหวอกับการกระทำของอึนจอง เธอเห็นอึนจองยืนตัวงอเหมือนกำลังร้องไห้! จียอนรีบเปิดประตูลงไปยืนข้างหลังอึนจอง
“เธอทำอะไรของเธอฮะ”
จียอนพยายามตะโกนเพื่อแข่งกับเสียงฝน
“เออะ!..”
จู่ๆ อึนจองก็หันหลังมากอดเธออย่างแรง ตัวอึนจองสั่นเทา คงไม่ใช่เพราะหนาวแน่ๆ ในความคิดจียอน อึนจองยิ่งกอดจียอนแน่นเข้าไปใหญ่ น้ำตาที่เปื้อนไหล่จียอน มันปนไปกับสายฝน จียอนที่ยืนนิ่งกับการกระทำของอึนจองเธอก็ค่อยๆ ยกมือขึ้นกอดตอบอึนจองอย่างช้าๆ เธอตบหลังอึนจองอย่างแผ่วเบา
~เธอจะอาศัยฝนล้างน้ำตาหรือไง คนนั้นสำคัญมากจนทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้เลยหรอ~
ความคิดเห็น