คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 13 ::ไม่ต้องมา::
ณ บ้านคิวริ
“นี่ ช่วยฉันคิดตีมวันเกิดหน่อยซิ”
คิวริเดินมานั่งพร้อมกับอาหารว่างในจาน ที่เธอถือมาให้เพื่อนๆ ในกลุ่ม
“จัดมาตั้งหลายปี จนจะคิดไม่ออกอยู่แล้ว”
จียอนพูดขึ้น ก่อนที่เธอจะหยิบคุกกี้ในจานใส่ปาก
“ใช่ ปีที่แล้วตีมชุดฮันบก เล่นเอาซะพองทั่วงานเลย –oo-“
โซยอนเอ่ย
“ฮ่าๆๆ งั้นเอาตีมอะไรดีล่ะ?”
คิวริสีหน้าใช้ความคิดอย่างหนัก
“นี่ๆๆ! เอาตีมนี้มั้ยล่ะ สระอา”
โบรัมเสนอความคิด ทุกคนเงียบไปพักนึง เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“ก็ดีเหมือนกันนะ”
คิวริเสริม
“ต้องมีสระอาอยู่ในชุดที่เราจะใส่อ่ะหรอ”
จียอนหันไปถามโบรัม
“ใช่แล้ว! แต่แก้ผ้าไม่เอานะ น่ากลัว - -!”
“จะบ้าหรอ ใครเค้าจะทำแบบนั้นกันเล่า –oo-“
โซยอนหันไปตีโบรัมเล่นๆ หนึ่งที
“งั้นก็เอาตามนี้ก็แล้วกัน จะได้ไม่ต้องคิดเยอะ เตรียมหาชุดกันได้แล้วนะจ๊ะ”
คิวริพูดขึ้นอย่างร่าเริง
“ไม่ต้องบอกฉันนะ ว่าใส่ชุดอะไรกันเดี๋ยวไม่ตื่นเต้น เอ้อ! ฉันว่าเราน่าจะชวนอึนจองมาด้วยนะ”
“ฮะ!”
จียอนอุทานออกมาโดยอัตโนมัติ เธอแทบจะสำลักคุกกี้ที่เพิ่งเคี้ยวไปเมื่อกี๊ จนบรรดาพี่ๆ ต้องรีบเอาน้ำให้เธอดื่ม
“พี่จะชวนยัยนั่นมาทำไม”
หลังจากที่หายจากการสำลัก จียอนก็รีบหันไปถามโซยอนทันที
“ทำไมอ่ะ มากันเยอะๆ น่าจะสนุกดีนะ”
โซยอนตอบ
“สนุกตรงไหน ปีก่อนๆ ไม่มียัยนั่นเราก็ยังสนุกกันได้เลย”
จียอนเริ่มโวยวาย
“เค้าก็เป็นเพื่อนของพวกเรานะ สนิทกันไว้ก็ไม่เสียหายหรอก”
โบรัมพูดขึ้น
“โห่! อะไรของพวกพี่กันเนี่ย ไปเป็นเพื่อนกับยัยนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่”
จียอนเสยผมด้วยท่าทางหงุดหงิด เธอไม่มีอารมณ์กินคุกกี้ทิ่คิวริถือมาให้แล้ว
“แล้วแต่เจ้าของวันเกิดก็แล้วกัน”
โซยอนหันไปมองคิวริอย่างช้าๆ สายตาของโซยอนบอกเป็นนัยต์ๆ ว่า ต้องชวนอึนจองมา แต่เมื่อเธอมองเห็นสายตาอีกคู่นึงของจียอน เธอก็รู้ได้ทันทีเลยว่า จียอนหมายความว่ายังไง
“เอ่อ...ทำไมต้องกดดันฉันด้วยเล่า!”
คิวริเอ่ย
“...”
ทุกคนไม่พูดอะไร เพราะต้องการรอฟังคำตอบของคิวริอย่างเดียว
“เอางี้แล้วกัน เราต้องให้เกียรติผู้อาวุโสนะจียอน โซยอนเค้าแก่กว่าเธอ ก็ยอมๆ เค้าไปแล้วกัน”
คิวริหันไปบอกจียอน พร้อมกับรอยยิ้มเชิงปลอบใจ จียอนทำปากเบะ พร้อมกับสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ออกมา
“จำไว้เลยนะ พี่โซยอนอ่ะ TooT”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
แต่เหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจกับอาการเสียใจของจียอนเลย ทุกคนกลับหัวเราะท่าทางการงอนของจียอน
“แม่คะ อยู่คนเดียวดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ ไว้วันหลังหนูจะมาหานะ”
“รู้แล้วน่า เดินทางดีๆ ล่ะ อย่าไปลากใครเค้าเข้าป่า”
“แม่อ่ะ! –oo-“
“ฮ่าๆๆๆๆ รีบไปได้แล้ว ถึงแล้วโทรหาแม่ด้วยนะ”
“ค่าาาาาาา~~~~~”
ฮโยมินกอดลาแม่ของเธอ ก่อนจะหอมแก้มไปอีกหนึ่งที แล้วเธอก็ขึ้นรถบัส ก่อนจะหันไปโบกมือให้แม่ของเธอ เธอเดินหาที่นั่ง ในที่สุดก็เจอ ฮโยมินจัดแจงวางกระเป๋าให้เรียบร้อย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ตู๊ด~~~ตู๊ด~~~ตู๊ด
(ฮัลโหลว่าไง!)
ดูเหมือนว่าอึนจองจะดีใจมากที่เธอโทรไปหา
“ฉันกำลังจะกลับและนะ”
(จริงหรอ! ให้ฉันไปรับมั้ย?)
“ก็ดีเหมือนกัน ของเยอะ”
(โอเคๆ แล้วจะให้ฉันไปรับที่ไหนล่ะ)
“หน้าปากซอยคอนโดก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันโทรหา”
(ได้ๆ แล้วของฝากซื้อมาให้ฉันหรือเปล่าย๊ะ!)
“แหม! ไม่เคยห่วงอย่างอื่น ซื้อซิ”
(ฮ่าๆๆ ขอบใจนะ งั้นแค่นี้ก่อน ฉันไปทำความสะอาดต้อนรับเธอกลับมาดีกว่า)
“- -! อีกแล้วหรอ เออๆ ไปทำเหอะ แค่นี้นะ”
ฮโยมินเผยรอยยิ้มออกมาเล็กๆ เธอรู้สึกดีใจแล้วก็ใจหายพร้อมๆ กัน เธอรู้สึกใจหายที่ต้องจากแม่มา แล้วก็คงอีกหลายเดือน กว่าเธอจะได้กลับมาหาแม่อีกครั้ง ส่วนเรื่องดีใจ เธอจะได้เจออึนจอง ได้เห็นหน้าอึนจอง ได้อยู่กับอึนจองเหมือนเดิมแล้ว ไม่รู้ทำไมระหว่างทางที่รถวิ่งเข้ากรุงโซล ทั้งๆ ที่เธอฟังเพลงเศร้าจับหัวใจ แต่เธอเผยรอยยิ้มออกมาทำไมก็ไม่รู้
“คุณได้ไปหาจีอานมาบ้างหรือเปล่า”
ดองกุกหันไปถามมยองฮี ระหว่างที่เค้ากำลังขับรถมุ่งหน้าไปทำงาน
“ช่วงนี้งานยุ่ง ฉันเลยไม่มีเวลาไปหาเลย”
มยองฮีเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
“มันก็ผ่านมาตั้งนานแล้วนะคุณ ลืมๆ มันไปเถอะน่า”
“แต่ฉันทำให้จีอานต้องเสียใจ”
พอพูดเรื่องนี้ทีไร มยองฮีเป็นจะต้องเสียน้ำตาทุกครั้ง เธอรู้สึกว่าความผิดที่ติดตัวเธอนั้น ไม่สามารถลบล้างออกไปได้เลย ดองกุกบีบมือมยองฮีเบาๆ เป็นการปลอบ
“เอาน่าคุณ เราต้องอยู่กับมันให้ได้ เราต้องอยู่กับปัจจุบันนะคุณ ไม่ใช่จมอยู่กับอดีต”
แต่ก็ดูเหมือนว่าคำปลอบใจของดองกุกจะสูญเปล่า มยองฮีปาดน้ำตาที่คลอเบ้าออกเบาๆ
“ฉันอยากเจอเด็กคนนั้นจัง อยากรู้ว่าเค้าจะหน้าตาเหมือนจีอานหรือเปล่า”
“ใคร?”
ดองกุกหันไปถามด้วยสีหน้าสงสัย
“ลูกของจีอานไง”
“เหนื่อยมั้ยจ๊ะ”
อึนจองที่เพิ่งช่วยฮโยมินหิ้วของเข้ามาในห้องอย่างทุลักทุเล เธอรีบวางของแล้วเอาเก้ากี้ให้ฮโยมินนั่งทันที
“ทำดีหวังอะไรฮะ”
ฮโยมินหันมาถามด้วยสีหน้างงๆ แต่เธอก็ยอมเดินไปนั่งเก้าอี้แต่โดยดี
“แค่เธอกลับมาฉันก็หายเหงาและ ไม่หวังอะไรหรอก”
“หรออออ~~ ทำมาเป็นพูดจาดี”
ฮโยมินพูดจบ เธอก็หันไปมองรอบๆ ห้องอย่างระเอียด
“มองหาอะไร”
อึนจองถามขึ้นกับท่าทางแปลกๆ ของฮโยมิน
“ปะ...เปล๊า! ก็แค่ดูว่าทำความสะอาดต้อนรับฉันจริงๆ หรือเปล่า”
ฮโยมินพยายามไถไปเรื่อย ที่จริงเธอมองหาร่องรอยเดิมของจียอน ว่ามีอะไรหลงเหลือไว้ในห้องหรือเปล่า แต่ก็ไม่มีอะไรอย่างที่เธอหวังเอาไว้
“เสียงสูงไปนะ - -! ช่างเหอะ มีอะไรมาฝากฉันบ้าง มาดูซิ”
อึนจองควานหาของที่อยู่ในถุงอย่างตั้งอกตั้งใจ ฮโยมินที่นั่งมองอึนจองอยู่ก็เผยรอยยิ้มออกมา
“นี่”
“ฮะ”
อึนจองเงยหน้ามองตามเสียงที่ฮโยมินเรียก
“กอดกันหน่อยซิ ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน”
ฮโยมินผายมือออก แล้วยืนขึ้น เพื่อให้อึนจองเดินเข้ามากอดเธอ อึนจองที่นั่งหาของอยู่ ก็ต้องยืนขึ้นด้วยความงงกับการกระทำของฮโยมิน แต่เธอก็เข้าไปกอดฮโยมินอย่างเต็มใจ
“โดนตบมาระหว่างทางหรือไง”
อึนจองพูดขึ้น ระหว่างที่ทั้งคู่ยังโอบกอดกันอยู่
“ทำไม จะแสดงความคิดถึงที่มีต่อเพื่อนไม่ได้เลยหรอ”
“ฮ่าๆๆๆ ได้ซิจ๊ะ!”
อึนจองยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้าไปอีก ฮโยมินก็เผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง
~ฉันมีความสุขจังเลยอึนจอง ขออยู่แบบนี้ซักพักนึงจะได้มั้ย~
“ถ้ายัยปากย้อยรับปากว่าจะมา ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย!”
จียอนนั่งพูดกับตัวเองอยู่ในห้อง ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เครียดเรื่องชุดเหมือนคนอื่นๆ เธอกลับรู้สึกว่าการเผชิญหน้ากับอึนจอง มันลำบากซะยิ่งกว่าการหาชุดไปงานวันเกิดคิวริซะอีก
“โอ๊ย! หงุดหงิด”
จียอนบ่นอย่างอารมณ์เสีย เธอรู้สึกเหมือนกับว่าอึนจองเข้ามาวนเวียนในหัวของเธอตลอดเวลา มีแค่ตอนหลับเท่านั้นที่สามารถลบอึนจองไปจากสมองของเธอได้ เธอหันไปมองโทรศัพท์อยู่พักนึง ก่อนจะคิดอะไรออก จียอนเผยยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“อร่อยมั้ย”
“อร่อยมาก”
อึนจองกินอาหารที่ฮโยมินทำให้กินอย่างอเล็ดอร่อย เหมือนคนไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน
“ค่อยๆ กินก็ได้นะ ฉันไม่แย่งหรอก - -!”
“เธอไม่อยู่ที่นี่ ฉันกินราเมง เบื่อจะตายอยู่แล้ว”
“ฮ่าๆๆ ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องซื้อกินและนะ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้”
อึนจองหันไปยิ้มให้กับคำพูดของฮโยมิน ก่อนจะหันมากินต่อ
ติ๊ด!
เธอวางช้อนแล้วหันไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความอะไรบางอย่าง
::นี่เธอ! ถ้าพี่โซยอนโทรมาชวนให้ไปงานวันเกิดพี่คิวริ เธอไม่ต้องมานะ เข้าใจมั้ย!::
อึนจองที่เคี้ยวข้าวอยู่ ถึงกับหยุดนิ่ง แววตาเธอกำลังงงกับอะไรบางอย่าง
::ทำไม::
แล้วเธอก็ส่งข้อความตอบกลับจียอน ไม่นานนักจียอนก็ตอบกลับมา
::ไม่ต้องรู้หรอกน่า บอกว่าไม่ต้องมาก็ไม่ต้องมาซิ::
อึนจองเผยรอยยิ้มออกมาเหมือนคิดแผนอะไรออก
::อือ ถ้าโซยอนโทรมาฉันจะบอกว่าไม่ว่างก็แล้วกัน::
ติ๊ด!
และไม่นานนักข้อความก็ถูกส่งกลับมาอีกครั้ง
::ดีมากกกกกกกกกกกกก!! ^^::
อึนจองยิ้มออกมาเหมือนกับว่าเธอชนะเกมส์ในครั้งนี้
“ยิ้มอะไรคนเดียว –oo-!”
ฮโยมินที่เดินไปเอาน้ำมาให้อึนจอง เธอยืนมองอึนจองอย่างงงๆ
“ฮ่าๆๆ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”
อึนจองไม่พูดอะไร เธอก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ ฮโยมินยักไหล่เชิงไม่สนใจ แล้วเธอก็เอาน้ำมาวางไว้ให้อึนจอง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“จียอน พ่อเข้าไปได้มั้ย”
“...ค่ะ”
คังฮยอกค่อยๆ เปิดประตูเข้ามาในห้องของจียอน เค้ากำลังเห็นจียอนนั่งหาชุดอะไรเยอะแยะเต็มห้องไปหมด
“จะไปไหนหรอ”
“อีกสองวันจะเป็นวันเกิดพี่คิวริแล้ว หนูเลยหาชุดเตรียมไว้”
จียอนบอกคังฮยอก แต่เธอก็ม่วนกับการหาชุดโดยไม่ละสายตามามองคังฮยอกเลย คังฮยอกค่อยๆ เดินมาบนเตียงข้างๆ จียอน
“ยังไม่หายโกรธพ่ออีกหรอ”
“หนูบอกแล้วไงว่าช่างมัน”
คังฮยอกกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ เค้ารู้สึกเหมือนโดนบีบคอยังไงก็ไม่รู้ เค้าจะต้องทำให้จียอนรู้สึกแย่กับเค้าอีกแล้วหรอ ทั้งๆ ที่เรื่องเดิมจียอนก็ยังไม่หายเคือง แต่ถ้าบอกจียอนเรื่องวูบิน จียอนจะเข้าใจหรือเปล่า แล้วจียอนจะคิดยังไง ถ้าเธอรู้ว่าหัวหน้าครอบครัวที่ขึ้นชื่อว่าพ่อ ต้องยอมยกลูกสาวตัวเองให้คนอื่นเพื่อความอยู่รอดของครอบครัว เธอจะเข้าใจความรู้สึกของคังฮยอกหรือเปล่า คังฮยอกได้แต่นั่งคิดจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา แต่เค้าก็ต้องเก็บมันเอาไว้ จียอนจะคิดยังไงถ้าเห็นว่า พ่อของตัวเองร้องไห้เหมือนกับว่าเค้าแสดงความอ่อนแอให้ลูกตัวเองเห็น ซึ่งเค้าเป็นหัวหน้าครอบครัว เค้าควรที่จะเข้มแข็งที่สุด!
“พ่อมีอะไรหรือเปล่า”
จียอนที่หมกมุ่นกับการหาชุด เธอก็ต้องหยุดแล้วหันมามองหน้าคังฮยอกที่ดูจะกังวลอะไรซักอย่าง
“อ่อ..เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก พ่อแค่อยากเข้ามาคุยกับจียอนเฉยๆ”
จียอนมองหน้าคังฮยอกเหมือนกับว่าจะไม่เชื่อในคำพูดของเค้า แต่เธอก็ไม่ได้ติดใจอะไร เธอหันไปสนใจเสื้อผ้าของตัวเองต่อ
“จียอน”
“...”
“จำเรื่อง...เจ้านายพ่อได้หรือเปล่า”
ทันทีที่คังฮยอกพูดประโยคนี้จบ จียอนก็ถึงกับหยุดการกระทำทุกอย่างโดยอัตโนมัติ
“มันยังไม่จบอีกหรอ”
จียอนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย เธอเอ่ยโดยที่ไม่หันไปมองหน้าพ่อของตัวเอง
“พ่อเสียใจที่ต้องพูดเรื่องนี้กับจียอนอีกครั้ง แต่ผู้ชายคนนั้นเค้าดูจริงใจนะ”
คังฮยอกลำบากใจเหลือเกินที่ต้องพูดแต่ละประโยคออกมา แต่เค้าก็ต้องเลือกวิธีนี้ เพราะมันก็ไม่สามารถมีวิธีไหนแล้วที่เค้าจะสามารถทำมันได้!
“หมายความว่าพ่อไปเจอเค้ามาแล้วซินะ”
จียอนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งกว่าเดิม สีหน้าของจียอนดูเหมือนคนไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วสำหรับคังฮยอก ในใจของเค้าทรมานเหลือเกิน ที่ต้องเห็นจียอนเป็นแบบนี้ แต่เค้าก็ยินดีถ้าจียอนจะคิดว่าสิ่งที่เค้าทำทั้งหมดก็เพราะตำแหน่งในบริษัท ดีกว่าที่จียอนจะมารับรู้ว่าครอบครัวกำลังตกอยู่ในอันตราย ดีกว่าที่จียอนจะมารับรู้ว่าคนที่ขึ้นชื่อว่าหัวหน้าครอบครัวไม่สามารถปกป้องครอบครัวของตัวเองเอาไว้ได้!
“ใช่ พ่อไปเจอเค้ามาแล้ว”
“...”
“เค้าแค่อยากจะคุยกับจียอน เค้าอยากเจอจียอนนะ”
น้ำเสียงคังฮยอกแผ่วเบาอยู่ในลำคอแทบจะไม่ได้ยิน
“หนูคงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธใช่มั้ย”
“พ่อขอโทษ”
คังฮยอกเอ่ยขึ้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วเอาอะไรบางอย่างวางไว้บนโต๊ะจียอน
“พ่อวางรูปของเค้าไว้ตรงนี้นะ”
คังฮยอกพูดแค่นั้น ก่อนจะหันหลังให้จียอนแล้วเดินออกมา น้ำตาแห่งความเจ็บปวดของเค้าได้ไหลรินออกมาจนได้ มันหนักหนาเกินกว่าเค้าจะกลั้นมันเอาไว้ เค้ายอมรับรู้เรื่องราวทั้งหมดไว้คนเดียว ดีกว่าที่จะให้จียอนมาเจ็บปวดทรมานเหมือนกับเค้าอีกคน แค่เรื่องนี้ จียอนก็เจ็บปวดมากพออยู่แล้ว น้ำตาของคังฮยอกยิ่งไหลอาบแก้มหนักขึ้น เมื่อเค้าได้ยินเสียงสะอื้นดังมาจากในห้องของลูกสาวตัวเอง ถึงแม้ว่าจียอนจะพยายามเก็บเสียงร้องของตัวเอง แต่คังฮยอกก็ยังคงได้ยินอยู่ดี
~เจ็บมากมั้ยจียอน พ่อขอโทษ ที่พ่ออ่อนแอแบบนี้~
ความคิดเห็น