คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12 ::มนุษย์ปากย้อย::
“เฮ้ออออ~~”
ฮโยมินถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากที่เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงแสนนุ่มของเธอ ตั้งแต่วางสายจากอึนจองไปคราวนั้น เธอก็ไม่ได้โทรไปคุยกับอึนจองอีกเลย ถึงแม้ว่าอึนจองจะโทรมา เธอได้แต่รับแล้วบอกว่ากำลังยุ่งอยู่ อึนจองเลยเลือกที่จะวางสายไป
“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า เธอกับฉันกำลังจะห่างกันยังไงก็ไม่รู้”
ฮโยมินพึมพำกับตัวเอง สีหน้าเธอเหมือนว่ากำลังอกหัก เธอได้แต่คิดว่าเธอกับอึนจองเป็นแค่เพื่อนกัน แต่ทำไมเธอถึงมีความรู้สึกแปลกๆ กับอึนจอง เธอรู้สึกไม่ดีทุกครั้ง เวลาที่อึนจองพูดชื่อคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ
“อย่าลืมฉันล่ะ ยัยปากห้อย”
“สวัสดีครับ คุณอา”
“สวัสดีครับ”
คังฮยอกโค้งตอบวูบิน ตอนนี้ทั้งสามคน รวมทั้งพ่อของวูบินด้วย มารับประทานอาหารข้างนอกอยู่ ณ ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง
“ผมดีใจนะ ที่คุณมาได้”
เจ้านายคังฮยอกเอ่ย
“ครับ เช่นเดียวกันครับ ผมก็รู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้มาทานข้าวกับคุณ”
“ฮ่าๆๆ ทำตัวตามสบายล่ะ พ่อตากับลูกเขย”
ดูเหมือนว่าเจ้านายคังฮยอกจะมั่นใจซะเหลือเกินว่าจะต้องได้จียอนเป็นลูกสะใภ้แน่นอน คังฮยอกทำหน้าไม่ถูกได้แต่ยิ้มแหยๆ กลับไป
“ทำไมจียอนถึงไม่มาล่ะครับ”
วูบินเริ่มมีบทสนทนาบ้างแล้ว
“อ่อ จียอนยังเคลียร์เรื่องสอบไม่เสร็จเลย”
“อ่อ”
วูบินพยักหน้าเหมือนนึกภาพตามไปด้วย
“อาต้องขอโทษด้วยนะ”
คังฮยอกพูดอย่างมีมารยาท
“โอ้ย ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องขอโทษผม คุณอาเป็นผู้ใหญ่ ไม่ควรทำแบบนี้นะครับ”
วูบินรีบโบกไม้โบกมือ หลังจากที่คังฮยอกก้มหัวให้เหมือนกับว่าเป็นการขอโทษ เวลาผ่านไปได้ไม่นาน ทุกคนก็สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะไปหมด ระหว่างทานอาหารบทสนทนาก็มีมากมายเกี่ยวกับจียอน จนคังฮยอกอยากจะถามอะไรบางอย่างกับวูบิน
“แล้ว...คุณคิดยังไงกับจียอนหรอครับ”
คังฮยอกเอ่ย วูบินนิ่งไปซักพัก ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา
“ผมชอบครับ ผมอยากลองคุยกับจียอนดู อยากรู้นิสัยว่าจะเป็นยังไง อยากนั่งทานข้าวด้วยกัน ถ้าคุณอาไม่รังเกียจ ผมอยากจะทำความรู้จักกับเธอ”
วูบินพูดด้วยสีหน้าที่จริงใจ เค้าทำให้คังฮยอกรู้สึกได้ว่า เค้ากำลังพูดความจริง คังฮยอกนั่งใช้ความคิดไปซักพักนึงก่อนจะพูดขึ้น
“แล้วถ้าจียอนไม่ชอบคุณล่ะ”
คำถามนี้ ทำให้วูบินเงียบไม่พูดอะไรออกมา สีหน้าวูบินเหมือนถูกตัดความหวังออกไปครึ่งนึงเลย
“คังฮยอก”
ในที่สุดเจ้านายของเค้าก็เริ่มมีบทสทนาในครั้งนี้
“...”
คังฮยอกไม่ได้ตอบรับ เค้านั่งนิ่งรอฟังคำเจ้านายที่จะเอ่ยออกมา ซึ่งเค้ามั่นใจได้เลยว่า มันต้องทำให้เค้าหนักใจอีกแน่ๆ
“ตำแหน่งที่คุณได้ ผมก็มีส่วนช่วยอยู่บ้างนะ มันก็ไม่ยากถ้าผมจะทำให้ตำแหน่งของคุณกลับไปเป็นเหมือนเดิม”
คังฮยอกรู้สึกเหมือนโดนแทง สิ่งที่เค้าคิดมาตลอดไม่เคยพลาดเลย คังฮยอกยังคงนั่งเงียบต่อไป ไม่ตอบโต้อะไร
“ไม่แน่นะ...คุณอาจจะไม่ได้อยู่ในตำแหน่งเดิม แต่คุณอาจจะต้องออกไปหาตำแหน่งใหม่ที่อื่น ที่ไม่ใช่บริษัทของผม”
เจ้านายคังฮยอกพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉียบ คังฮยอกได้แต่นั่งกัดฟันแน่น! เค้ารู้สึกเหมือนอยากจะทุบโต๊ะแล้วเดินออกนอกร้านไปเลย แต่ถ้าทำแบบนั้นก็เหมือนกับว่า คำตอบที่เค้าให้กับเจ้านายก็คือ การลาออก แล้วถ้าเป็นแบบนี้ ครอบครัวของเค้าจะอยู่ยังไง เค้ายังจะต้องเลี้ยงดูอีกสามชีวิตที่บ้าน กว่าเค้าจะก้าวขึ้นมายืนจุดนี้ได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่จียอนก็ไม่ใช่สิ่งของที่เค้าจะจับไปวางไว้ตรงไหน หรือยกให้ใครต่อใครได้!
“ผม...”
คังฮยอกเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยมั่นใจ
“ถ้าคุณปฏิเสธผม ก็เท่ากับว่าครอบครัวของคุณกำลังอยู่ในอันตรายนะ”
เจ้านายคังฮยอกยังคงขู่ไม่เลิก เค้าไม่เข้าใจเลย ทำไมต้องเป็นจียอน! ทำไม!
“คุณอาครับ ผมชอบจียอนจริงๆ นะ ด้วยเกียรติของผม ผมจะดูแลจียอนให้ดี เหมือนกับที่คุณอาดูแล”
วูบินยิ่งกระชับคำพูดให้คังฮยอกมั่นใจอีกครั้ง คังฮยอกไม่มองหน้าใครทั้งนั้น เค้านั่งมองอาหารที่อยู่ในจานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
“รอให้จียอนทำเรื่องเรียนเสร็จก่อน แล้วผมจะบอกจียอน”
ดูสีหน้าวูบินกับพ่อของเค้าจะพอใจกับคำตอบของคังฮยอก คังฮยอกไม่เข้าใจ ว่าทำไมต้องหันมาเลือกจียอน ทั้งๆ ที่คนที่สวยกว่าจียอน รวยกว่า ก็มีเยอะแยะ จะมาสนใจอะไรกับครอบครัวของเค้า ที่ฐานะยังไม่ได้ครึ่งนึงของพวกเค้าเลยด้วยซ้ำ
~ขอโทษนะจียอน ฉันขอโทษเธอด้วยจีอาน ฉันต้องยอมเสียสละหนึ่งชีวิต เพื่อให้อีกหลายๆ ชีวิตอยู่รอดใช่มั้ย~
“พรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ”
จียอนหันไปบอกโซยอน
“จริงหรอ! พ่อเธอต้องดีใจมากแน่ๆ”
“...”
จียอนไม่ตอบอะไรกลับ แล้วเธอก็นั่งเล่นโทรศัพท์ต่อไป
“โทรศัพท์รุ่นนี้แพงนะ อึนจองคงฐานะดี”
จียอนเหร่ตาไปมองโซยอนแป๊ปนึงตอนที่ได้ยินชื่อของอึนจอง ก่อนจะหันมาเล่นโทรศัพท์ต่อ ถึงจะผ่านไปหลายวันแล้วที่เธอไม่ได้เจออึนจอง แล้วก็ไม่ได้คุยกัน แต่เหตุการณ์คราวนั้นก็ยังติดอยู่ในหัวเธอ ไม่หายไปซักที
“อือ...คงงั้นมั้ง”
จียอนตอบกลับโซยอนสั้น ๆ
“เป็นอะไร หมู่นี้ดูเงียบๆ”
“เปล่า ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดว่ากลับบ้านไปฉันคงคิดถึงพี่แน่ๆ เลย”
“หือ~~~~ ปากหวานนะจ๊ะ! เล่นโทรศัพท์ต่อไปเหอะ”
โซยอนเอ่ย แล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป จียอนที่นั่งเล่นโทรศัพท์กลบเกลื่อนอารมณ์ของตัวเองอยู่ ก็ต้องวางโทรศัพท์ลง พร้อมกับถอนหายใจ
~โอ๊ย!! ทำไมฉันถึงคิดเรื่องนั้นไม่เลิกนะ TooT พี่โซยอนก็ดันพูดชื่อยัยนั่นอีก อยากจะตบตัวเองให้สลบแล้วตื่นมาจำเรื่องราววันนั้นไม่ได้ มันคงจะรู้สึกดีกว่านี้~
“ลูกแกะสองร้อยห้าสิบสามตัว ลูกแกะสองร้อยห้าสิบสี่ตัว ลูกแกะ...โอ๊ย!!”
อึนจองเกาหัวอย่างหงุดหงิด นี่ก็ปาไปจะตีหนึ่งแล้ว แต่เธอไม่รู้สึกง่วงเลยซักนิด เธอนอนนับแกะไม่รู้กี่ตัวต่อกี่ตัวมาสองชั่วโมงแล้ว
“เหตุการณ์วันนั้นกำลังทำให้ฉันเป็นบ้า!”
อึนจองลุกขึ้นมานั่งอย่างอ่อนแรง
“ฮโยมินโทรไปก็ไม่ว่างตลอดเลย ฉันเริ่มจะรู้สึกน้อยใจแล้วนะ!”
อึนจองเดินมานั่งบนโต๊ะเขียนหนังสือ เธอนั่งท้าวคางเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆ ล่ะ ความรู้สึกแบบนี้มันหมายความว่ายังไงกัน”
อึนจองกัดปากล่าง สีหน้าเธอไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า ทำไมต้องรู้สึกใจเต้นเวลาคิดถึงเหตุการณ์วันนั้น ทำไมถึงไม่กล้ามองหน้าจียอน ทำไมมือไม้ถึงเย็นไปหมด ทำไม ทำไม ทำไม คำว่าทำไมล้นหัวอึนจองไปหมดแล้ว เธอหยิบโน๊ตบุ๊คมาเปิด เพื่อหาข้อมูลอะไรบางอย่าง
“อาการชอบเพศเดียวกัน”
อึนจองพิมพ์หาข้อมูลในเว็บแห่งหนึ่ง สีหน้าของเธอดูตั้งใจมาก และแล้วเธอก็เจอคำตอบในเว็บไซต์ เธอตั้งใจอ่านโดยไม่กะพริบตาแม้แต่นิด
“อาการของคนที่ชอบเพศเดียวกันนั้น จะรู้สึกแปลกๆ เวลาที่อยู่ใกล้ ตื่นเต้น ไม่กล้าสบตา ไม่เป็นตัวของตัวเอง ชอบมองเพศเดียวกันบ่อยๆ ไม่สนใจเพศตรงข้าม ถึงแม้ว่าเค้าจะเข้ามาจีบ แต่เธอก็ปฎิเสธทุกครั้งไป โดยอัตโนมัติ”
อึนจองพยายามหาคำตอบหลายๆ เว็บ แต่คำตอบส่วนใหญ่ก็ค่อนข้างจะแนวๆ เดียวกันหมด อึนจองเบิกตากว้าง เธอช็อคกับคำตอบที่ได้อ่าน มีบางข้อที่มันตรงกับเธอ อึนจองใช้มือปิดปากด้วยความอึ้ง
“นะ...นี่ ฉันชอบเพศเดียวกันหรอ O.o!”
ดูเหมือนว่าอึนจองจะไม่ได้สติแล้ว เธอเดินไปนั่งบนเตียงเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ
“เรื่องนี้มันต้องพิสูทธิ์!”
อึนจองสีหน้าดูตึงเครียด เธอพยายามลบเรื่องราวทั้งหมดออกจากหัว แล้วรีบๆ นอนไปซะ แต่ก็ไม่สำเร็จอีกตามเคย! เพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่าน เธอเลือกที่จะหยิบมือถือขึ้นมาเล่นเกมส์ แล้วผล็อยหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
“พ่อค๊าาาา!!~~~ พี่จียอนกลับมาแล้วค่ะ”
วอนฮีรีบวิ่งไปเรียกคังฮยอกบนห้องนอนของเค้า
“จียอน!”
คังฮยอกรีบเดินมาหาจียอน แล้วเข้าไปกอดด้วยความเป็นห่วง แต่จียอนก็ยืนนิ่ง ไม่ตอบสนองอะไรทั้งนั้น
คังฮยอกค่อยๆ ผละออกจากตัวจียอน เค้าใช้มือทั้งสองจับใบหน้าจียอนอย่างอ่อนโยน
“เจ็บมั้ย?”
จียอนไม่ตอบอะไรทั้งนั้น เธอพยายามเอาใบหน้าของตัวเองออกจากการเกาะกุมของคังฮยอก
“พ่อ...ขอโทษนะ”
“ช่างเถอะค่ะ”
จียอนพูดขึ้น ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป ปล่อยให้คังฮยอกยืนหนักใจอยู่ตรงนั้น เค้าจะบอกจียอนยังไงเกี่ยวกับเรื่องวูบิน เรื่องเดิมยังทำให้จียอนรู้สึกแย่ไม่หาย แล้วเค้าจะเอาเรื่องนี้ไปใส่หัวจียอนอีกอย่างงั้นหรอ
~หวังว่าจียอนคงเข้าใจนะ~
“อาทิตย์หน้าก็วันเกิดเธอแล้วน่ะสิ”
โบรัมเอ่ยขึ้นขณะเดินเล่นอยู่ในห้างกับคิวริ
“ใช่ ฉันยังคิดตีมไม่ออกเลยอ่ะ ว่าจะเอาแบบไหน”
“รีบๆ คิดล่ะ ฉันจะได้เตรียมชุดทัน ><!”
โบรัมดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ
“พี่ก็ช่วยฉันคิดบ้างซิ - -!”
“แหม เออน่า เดี๋ยวช่วยคิด แต่ตอนนี้ไปหาอะไรกินก่อนได้มั้ยอ่ะ หิวแล้ว”
“งั้นกินบุปเฟ่ต์แล้วกัน พี่กินคุ้ม”
“ฮ่าๆๆ แน่นอน”
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
จียอนเดินไปหยิบโทรศัพท์ด้วยอารมณ์ที่ว่างเปล่าเหมือนเคย ถึงแม้จะกลับมาบ้าน ถึงแม้ว่าพ่อเธอจะขอโทษเธอ แต่ร่องรอยที่พ่อของเธอฝากไว้ที่ใบหน้า มันทำให้เธอไม่อาจลืมเลือนมันไปได้ชั่วชีวิต แต่เมื่อจียอนมองเบอร์ที่โชว์อยู่ในโทรศัพท์ เธอก็ถึงกับลืมเรื่องราวที่คิดไปเมื่อกี๊
~ยัยปากย้อยโทรมาทำไมกัน!~
จียอนดูเหมือนจะทำตัวไม่ถูก เธอลังเลกับตัวเองว่าจะรับดีมั้ย แต่สุดท้าย
“อะไร”
(เอ่อ..ทำไรอยู่)
“เปล่า”
จียอนพยายามทำเสียงนิ่งๆ เพื่อกลบเกลื่อนอาการของตัวเอง
(ได้ข่าวว่าเธอกลับไปอยู่บ้านแล้วหรอ?)
“พี่โซยอนอีกแล้วใช่มั้ย –oo-“
(ฮ่าๆๆ พอดีฉันโทรไปถามเองอ่ะ ไม่ต้องไปว่าโซยอนหรอก)
“ก็คิดไว้อยู่แล้วล่ะ เพราะเธอชอบอยากรู้เรื่องของคนอื่น”
(- -! พูดจาเข้าหูดีจัง)
“...”
(...)
และแล้ว การสนทนาระหว่างสองคนก็เงียบไปเองโดยอัตโนมัติ ไม่มีใครคิดจะพูดอะไรเลย จียอนก็ทำอะไรไม่ถูก เธอไม่ควรจะเป็นแบบนี้ เพราะอะไรทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้!
“มี...อะไรอีกมั้ย”
(อ่อ...อ้อ! ไม่มีแล้ว ฉันไม่กวนเธอแล้วล่ะ แค่นี้นะ)
แล้วอึนจองก็วางสายไป จียอนนั่งมองโทรศัพท์ก่อนจะกดแก้ไขอะไรบางอย่าง เธอเปลี่ยนชื่อในรายชื่อ จากอึนจอง เป็นมนุษย์ปากย้อย จียอนยิ้มออกมาเบาๆ เธอรู้สึกขำกับชื่อที่ตั้งขึ้นมาเอง จียอนวางโทรศัพท์ลง ก่อนจะเตรียมตัวไปอาบน้ำ...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามอ่านทุกตอนนะคะ ลีดเดอร์ที่น่ารัก ><!
ความคิดเห็น