คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11 ::ลมหายใจอุ่นๆ::
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
“อ้าว ว่าไงจ๊ะ”
อึนจองรับสายฮโยมินด้วยน้ำเสียงร่าเริงสุดๆ
(ดูอารมณ์ดีจังเลยนะ)
“ฮ่าๆๆ ก็เป็นแบบนี้ทุกวันแหละ”
(ทำอะไรอยู่อ่ะ?)
“ทำความสะอาดอยู่”
(ชีวิตนี้กะจะไม่ทำอย่างอื่นเลยใช่มั้ย –oo-)
“ก็ฉันอยู่คนเดียวอ่ะ จะให้ทำไงได้ อีกตั้งหลายวันกว่าเธอจะกลับ”
อึนจองเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
(เสียงนี้อาจจะไม่เหมาะกับหน้าตาเธอนะ ฮ่าๆๆ แล้ว...ไม่ได้อยู่กับจียอนหรอ?)
“ฉันจะไปอยู่กับยัยเด็กน้อยทำไมล่ะ”
(ก็ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นหมู่นี้สนิทกัน)
น้ำเสียงฮโยมินแลดูน้อยใจขึ้นมาบ้างแล้ว
“นี่!”
(โอ๊ย! อะไรล่ะ! ตกใจหมด)
“น้อยใจหรอ?”
อึนจองพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
(เปล่าซะหน่อย ก็แค่เห็นเธอสองคนดูเป็นมิตรกัน)
“ฮ่าๆๆ อ้อหรอ...ฉันก็เป็นมิตรกับทุกคนนั่นแหละ แต่ยัยนั่นน่ะสิ แทบจะกินหัวฉันอยู่แล้ว ไม่รู้จะอารมณ์เสียไปถึงไหน”
(ก็เพราะว่าเค้าไม่ชอบเธอไงล่ะ เธอก็เลิกไปยุ่งกับเค้าได้แล้ว โดนด่าบ่อยๆ ชอบหรือไง)
“แต่ฉันเชื่อนะ ว่าจียอนไม่ใช่คนนิสัยแบบนั้นหรอก”
น้ำเสียงอึนจองดูจริงจังสำหรับฮโยมิน เธอเริ่มรู้สึกเหมือนว่าอึนจองจะเจอเพื่อนใหม่ แล้วลืมเธอยังไงก็ไม่รู้
(อืม...เออ แม่เรียกฉันแล้วอ่ะ แค่นี้ก่อนแล้วกันนะ”
ฮโยมินรีบวางสายทันที อึนจองนั่งมองโทรศัพท์อย่างงงๆ
“เธอเป็นอะไรอ่ะ ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า –oo-“
“พอแล้วจียอน! พี่ปวดหู!”
“แล้วทำไมพี่ไม่มาถามฉันก่อนล่ะ!”
“ฮะ! แค่พี่จะให้เบอร์อึนจองนี่ต้องถามเธอด้วยหรอ บ้าแล้ว!”
“พี่ก็รู้ว่าฉันไม่ถูกกับยัยนั่นอ่ะ!”
“อ้าว! เธอไม่ถูกกับอึนจองหรอ ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
โซยอนที่เอามือปิดหูอยู่ ต้องค่อยๆ เอาลง พร้อมกับสีหน้าที่สงสัยอะไรบางอย่าง จียอนได้แต่เงียบไม่พูดอะไร
“นี่ก็หมายความว่า เธอเคยเจอกับอึนจองมาก่อนหรอ?”
“...”
“เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
โซยอนยืนท้าวเอวอย่างเอาเรื่อง จียอนมองหน้าโซยอนทำตาปริบๆ ก่อนจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมด
.
.
.
.
.
“โห่! นึกว่าเรื่องอะไร ก็แค่เดินชนกันแค่นี้เนี่ยนะ”
“แต่ยัยนั่นทำฉันเจ็บนะ”
“แต่เค้าก็ช่วยชีวิตเธอ ไม่ให้เสียความบริสุทธิ์นะ!”
โซยอนพูดด้วยน้ำเสียงต่อว่า จียอนที่กำลังจะเถียงตอบ กลับต้องเงียบโดยอัตโนมัติ
“พี่รู้หรอว่าฉันบริสุทธิ์?”
“อ้าว เธอไม่บริสุทธิ์หรอ O.o!”
“โอ๊ย! เปลี่ยนเรื่องเหอะ –oo- แต่ยังไง...ฉันก็ไม่ชอบอยู่ดี”
“เธออย่าเอาอคติมากั้นกลางซิจียอน อึนจองถือว่ามีบุญคุณกับเธอมากเลยนะ ถ้าไม่ได้เค้า ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
โซยอนเริ่มดูจริงจังขึ้นมาอีกครั้งนึงแล้ว
“แต่...ฉันก็ขอบคุณไปแล้วนี่ ก็ถือว่าหายกัน”
“ดื้อจัง! หัดโตซะบ้างนะ”
โซยอนพูดอย่างหงุดหงิด
“ฉันโตแล้ว!”
“โตแล้วก็ต้องแยกแยะได้ซิ สิ่งไหนถูกผิดอ่ะ”
จียอนยืนเม้มปากแน่น เธอเริ่มรู้สึกงอนพี่สาวของตัวเองแล้ว ตั้งแต่คบกับโซยอนมา เธอไม่เคยขัดใจจียอนเลย จนมาวันนี้ เพราะอึนจอง ทำให้เธอกับโซยอนต้องขึ้นเสียงใส่กัน
“ฉันงอนแล้ว!”
จียอนพูดก่อนจะเดินขึ้นห้องไปอีกครั้ง
“เดี๋ยว”
และแล้วโซยอนก็ตะโกนเรียกเธอ ตามที่เธอคิดเอาไว้ไม่มีผิด
~ต้องง้อแน่ๆ เลย ^oo^ พีโซยอนน่ารักที่สุด~
“อะไรหรอ”
แต่จียอนก็วางฟอร์ม เธอหันไปมองโซยอนด้วยสายตานิ่งๆ ยังคงทำให้โซยอนรู้ว่าเธอไม่พอใจกับเหตุการณ์เมื่อกี๊นี้
“สรุปว่าเธอบริสุทธิ์หรือเปล่า?”
โซยอนเอ่ยถามด้วยสายตากวนๆ
“พี่โซยอน!!”
และแล้ว จียอนก็เดินขึ้นห้องไปด้วยอารมณ์เดือนยิ่งกว่าเดิม
“ฮ่าๆๆๆ แต่ฉันคิดว่าเธอบริสุทธิ์จริงๆ นะ”
แต่โซยอนก็ไม่วายตะโกนขึ้นไปก่อกวนจียอน
เช้าวันต่อมา...
“อ่อ ไม่เป็นไรๆ ฝากดูแล้วจียอนด้วยแล้วกันนะ ขอบใจมากนะโซยอน”
คังฮยอกวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะกินข้าว ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“พี่จียอนไม่ยอมกลับหรอคะ”
วอนฮีที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆ ถามด้วยความเป็นห่วง คังฮยอกได้แต่พยักหน้ารับ
“ไม่เป็นไรนะคะพ่อ อย่างน้อยเราก็รู้ว่าพี่จียอนอยู่ที่ไหน”
คังฮยอกยิ้มให้ลูกสาวตัวเองอย่างอ่อนโยน ก่อนจะมองไปรอบๆ บ้าน
“แล้วนี่แม่เราไปไหนล่ะ”
“หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน ตื่นมาก็เห็นแม่เขียนโน้ตแป๊ะไว้ที่ตู้เย็น บอกว่าไปทำธุระกับเพื่อนตอนเย็นๆ จะกลับ”
“อยู่มาตั้งนานไม่เคยเห็นมีเพื่อนเลย”
คังฮยอกพูดเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะตักข้าวใส่ปาก
“รีบๆ มาเลย แค่นี้นะ”
“โมโหอีกแล้ว”
โซยอนเอ่ยขึ้น หลังจากที่เธอเห็นจียอนวางโทรศัพท์
“เชอะ!”
แต่จียอนสะบัดผมใส่โซยอนอย่างไม่แคร์ เหตุการณ์เมื่อคืนยังทำให้จียอนงอนเธอไม่หาย
“คนอะไร เวลางอนยังมานอนกอดฉันอีก”
โซยอนพูดลอยๆ ทำเป็นไม่สนใจ จียอนหันไปมองด้วยสีหน้าตกใจ
“เมื่อคืนฉันกอดพี่ด้วยหรอ?”
“แน่นเลยล่ะ”
“ถึงว่า ทำไมหมอนข้างใหญ่จัง”
“จียอน! –oo-”
“ฮ่าๆๆๆๆ ฉันขอโทษนะ เรื่องเมื่อวาน”
จียอนเผยยิ้มให้โซยอนอย่างอ่อนโยน โซยอนก็ยิ้มตอบ
“ดีแล้ว”
และก็เหมือนว่าทั้งคู่จะอารมณ์กลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็วซะเหลือเกิน
.
.
.
.
.
.
.
ปึ้ง!
“ใครมาอ่ะ?”
โซยอนเดินไปดูหน้าประตูด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“สงสัยยัยนั่นมาเอาเสื้อแล้วล่ะ เดี๋ยวฉันมา”
จียอนเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อที่จะไปหยิบเสื้อมาให้อึนจอง
.
.
.
“หวัดดี”
“หวัดดี เฮ้ย! เธอขึ้นมาทำไม!”
จียอนสะดุ้งเฮือก เมื่อเธอหันไปเห็นอึนจองยืนยิ้มให้อยู่หน้าประตู
“ก็โซยอนให้ฉันขึ้นมา”
“โอ๊ย! ทำไมพี่โซยอนถึงไว้ใจคนง่ายแบบนี้นะ”
จียอนบ่นอย่างอารมณ์เสีย
“โซยอนน่ารักดีออก ทำไมเธอไม่ทำตัวเหมือนโซยอนบ้างล่ะ”
“แล้วทำไมล่ะ ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละ อ่ะเอาไป”
จียอนยื่นเสื้อกันหนาวพร้อมกับกล่องโทรศัพท์ อึนจองรับมาอย่างงงๆ
“อ้าว แล้วทำไมเธอไม่เก็บเอาไว้ล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่อยากให้เธอมามีบุญคุณอะไรกับฉันอีก”
“บุญคุณอะไรล่ะ ก็บอกแล้วไงให้คิดซะว่าฉันเป็นคนทำโทรศัพท์เธอหาย”
“แล้วถ้าเกิดเธอไม่ได้ทำล่ะ เธอเอาคืนไปเถอะ”
จียอนเอ่ย ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดประตู
“เดี๋ยวซิ”
แต่ก็ไม่ทัน อึนจองรีบเอามือดันเอาไว้
“อะไรอีกเล่า จะให้ไปส่งหรอ ให้พี่โซยอนไปส่งแล้วกัน”
“-oo- ฉันอุตส่าห์ซื้อให้ มันเสียน้ำใจนะรู้มั้ย”
อึนจองพยายามยัดเยียดกล่องโทรศัพท์ให้จียอน แต่จียอนก็รีบเอามือทั้งสองข้างไว้ข้างหลังทันที
“ก็บอกว่าไม่เอาก็ไม่เอาสิ! พูดไม่รู้เรื่องหรือไง”
“หยิ่งจัง”
อึนจองดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านกับปฏิกิริยาของจียอนที่ดูเหมือนว่าอารมณ์จะค่อยๆ พุ่งขึ้นมาทีละนิด แต่อึนจองก็เดินเบียดจียอนเข้าไปในห้องนอนของโซยอน แล้ววางกล่องโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะเขียนหนังสืออย่างหน้าตาเฉย จียอนหันไปดูพร้อมกับคิ้วที่ผูกกันเป็นโบว์ เธอเดินไปยืนตรงหน้าอึนจอง แล้วหยิบกล่องโทรศัพท์อันนั้นขึ้นมาอีกครั้ง
“จะให้ฉันเติมเงินในโทรศัพท์คืนใช่มั้ย”
จียอนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ อีกครั้ง
“ฉันไม่ใช่คนงกนะ”
“ฉันเริ่มจะอารมณ์เสียแล้วนะ บอกว่าให้เอาไปไง”
“ฉันก็เริ่มจะอารมณ์เสียเหมือนกัน ก็บอกว่าให้เอาไว้ใช้ไง”
อึนจองดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้กับเหตุการณ์ครั้งนี้ เธอยืนมองหน้าจียอนด้วยสายตามุ่งมั่นว่า ครั้งนี้เธอจะต้องเป็นฝ่ายชนะ ซึ่งก็ไม่ต่างกับจียอน
“บอกให้เอาไป!”
จียอนดันกล่องไปหาตัวอึนจอง จนอึนจองเซถอยไปหนึ่งก้าว
“เอาไว้ใช้นั่นแหละ!”
อึนจองก็ดันคืน แต่คงแรงไปหน่อย จียอนทรงตัวขณะยืนไม่ดี จนเธอหงายหลังล้มลงไปนอนอยู่บนเตียงของโซยอน ในขณะเดียวกัน อึนจองก็ไม่คิดว่าจียอนจะยืนไม่อยู่เธอก็ถลาล้มลงไปด้วย จียอนที่เห็นว่าอึนจองกำลังล้มลงมาทับตัวเธอ เธอจึงรีบหันหน้าหลบไปอีกทางนึง จนจมูกโด่งๆ และปากอวบอิ่มของอึนจองไปประทับอยู่ตรงซอกคอขาวเนียนและมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของครีมบำรุงผิว ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง ตอนนี้ทั้งคู่นอนซ้อนกันแม้กระทั่งมดก็ไม่สามารถเดินรอดออกไปได้ อึนจองเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จียอนได้แต่นอนหลับตาหยี และเธอก็เหมือนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่อยู่ตรงซอกคอ แต่ทำไมเธอถึงไม่มีเรี่ยวแรงผลักให้อึนจองลุกออกไปได้นะ! และเวลาผ่านไปแค่เสี้ยววินาที อึนจองก็รวบรวมสติและเรี่ยวแรงอันน้อยนิดลุกออกจากตัวจียอน
“เอ่อ...”
จียอนก็ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับสีหน้าที่เหวอไม่แพ้อึนจอง เธอได้แต่มองพื้นรอบๆ ห้อง โดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองอึนจอง ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับอึนจอง ที่ตอนนี้ได้แต่ยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก
“เอ่อ..อะ...เอางี้แล้วกัน เธอใช้เครื่องนี้ไปก่อน ถ้าเธอซื้อใหม่แล้วค่อยเอาเครื่องนี้มาคืนฉัน”
อึนจองพูดได้แค่นี้ เธอก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที
“เอ้อ!”
และเธอก็เดินกลับมาอีกครั้ง
“เออ..เสื้อ ใช่! ฉันลืมเสื้อน่ะ”
อึนจองรีบเดินเข้ามาเอาเสื้อ แล้วก็เดินลงไปข้างล่างด้วยท่าทางไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย จียอนได้แต่นั่งนิ่งไม่พูดอะไร และสายตาเธอก็ยังคงมองไปที่พื้นห้องอยู่เหมือนเดิม จียอนได้ยินแต่เสียงที่บอกลาโซยอนแล้วก็เสียง
สตาร์จรถ ที่ค่อยๆ เบาลงเรื่อยๆ จนหายไป
~ทำไมฉันรู้สึกหน้าเหมือนหน้าตัวเองชาไปหมดเลยล่ะ ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ TooT~
~บ้าจริง! กลิ่นครีมติดจมูกเลย! ทำไมมือฉันเย็นแบบนี้เนี่ย~
อึนจองเอามือทั้งสองมาจับแก้มตัวเอง หลังจากจอดรถเพื่อรวบรวมสติอยู่ซอยข้างๆ บ้านโซยอน เธอใช้มือถูจมูกตัวเอง เพื่อให้กลิ่นที่เธอได้รับจากเหตุการณ์เมื่อกี๊ออกไปให้หมด แต่ก็เหมือนว่าจะสูญเปล่า ถึงกลิ่นจะหายแต่เธอก็ยังจำเหตุการณ์เมื่อกี๊ได้ดี อึนจองเอื้อมมือไปเปิดเพลงเสียงดังลั่น เพื่อไม่ให้ภาพมันเกิดขึ้นในหัวของเธอ ก่อนจะขับรถออกไป แต่ไม่ว่าระหว่างทางที่อึนจองขับนั้น จะมีเพลงกี่สิบเพลง ก็ไม่สามารถลบภาพออกไปได้เลย...
ความคิดเห็น