คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 ::ไดโนเสาร์::
“ฉันว่า เราน่าจะโทรบอกพ่อเธอนะ”
คิวริเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทุกคนกลับมาจากห้างด้วยอาการเมื่อยล้าและอ่อนเพลีย
“ไม่!”
จู่ๆ จียอนก็โพล่งออกมากะทันหัน ทำให้ทุกคนหันไปมองด้วยสายตาแปลกๆ
“ทำไมล่ะ?”
ไอยูเอ่ย
“เอ่อ...ไม่มีอะไร ฉันแค่ยังไม่อยากกลับบ้าน”
“แต่ตอนนี้พ่อเป็นห่วงเธอมากเลยนะ อย่างน้อยโทรไปบอกว่าเธออยู่กับพวกเราก็ยังดี”
คิวริเสริม จียอนยืนนั่งนิ่งใช้ความคิดอย่างหนัก
“แต่โทรศัพท์ฉันหาย”
“โอ๋ยยยย!! ฉันก็มีเบอร์พ่อนะ”
โบรัมยื่นโทรศัพท์ให้จียอนอย่างหงุดหงิด จียอนค่อยๆ ยื่นมือไปรับอย่างช้าๆ
“เธอมีอะไรหรือเปล่า ปกติทะเลาะกับพ่อเธอก็ไม่ถึงกับหายออกจากบ้านแบบนี้นี่ แล้วนี่ก็ดูเหมือนกับว่า เธอยังไม่พร้อมที่จะเจอพ่อด้วยนะ”
โซยอนพูดขึ้น สายตาโซยอนมองจียอนอย่างจับผิด
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ก็แค่...แค่...ยังไม่อยากกลับบ้านแค่นั้นเอง ฉันวานพี่ๆ โทรบอกพ่อด้วยแล้วกัน ฉันขอไปนอนพักหน่อยนะ ปวดหัว”
จียอนบอกได้แค่นี้เธอยื่นโทรศัพท์คืนให้โบรัมเหมือนเดิม และเธอก็เดินขึ้นไปบนห้องของโซยอน ห้องโซยอนเตียงกว้างพอที่จะนอนได้สองคน โดยที่ไม่เบียดกัน ทุกคนมองจียอนที่ค่อยๆ เดินขึ้นไปด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
“ฉันว่าจียอนคงยังไม่อยากเจอพ่อตอนนี้จริงๆ แหละ”
ไอยูพูดขึ้นหลังจากได้ยินเสียงปิดประตูมาจากข้างบน
“อืม คราวนี้คงทะเลาะกันแรงจริงๆ ปล่อยให้จียอนอารมณ์เย็นก่อนก็แล้วกัน”
โบรัมพูดพร้อมกับวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม
“พวกเธอกลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะดูแลจียอนเอง ไม่ต้องเป็นห่วง อ้อ! แล้วเดี๋ยวฉันโทรไปคุยกับพ่อเอง”
โซยอนพูดขึ้น พร้อมกับสีหน้าที่จริงจัง หลังจากไม่ได้เห็นเธอเป็นแบบนี้มานานแล้ว
ทุกคนพยักหน้าตอบกลับ ก่อนจะหิ้วข้าวของ ของตัวเองออกมาจากบ้านโซยอน แล้วบอกลา
“เฮ้ออออ!!”
จียอนล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างแรง ความคิดเกี่ยวกับพ่อก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธออีกครั้ง จนน้ำตาใสๆ ค่อยๆ ไหลออกมาอย่างช้าๆ เธอปาดมันออกทันที ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง เพื่อรวบรวมสติไม่ให้ร้องไห้ออกมา เกิดโซยอนเปิดประตูมาเห็นตอนที่เธอร้องไห้ เธอคงต้องอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้โซยอนฟัง ทั้งๆ ที่เธอยังไม่พร้อมเลยซักนิด
“ฉันขอโทษพวกพี่ๆ ด้วยนะ ที่ทำให้ลำบากใจ”
จียอนมองไปรอบๆ ห้องโซยอน ก่อนที่สายตาของเธอจะไปสะดุดเข้ากับอะไรซักอย่าง
“เสื้อยัยนั่นนิ”
จียอนเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวของอึนจองขึ้นมาดูอย่างสงสัย
“อะไรของเธอ อยู่ๆ ก็เอามาให้ซัก –oo-!”
จียอนโยนเสื้อกลับไปไว้บนที่นอนเหมือนเดิม
กึก!
และเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างกระเด็นออกมาจากเสื้อ จียอนหันไปมองอย่างตกใจ เธอเดินไปหยิบมันขึ้นมาดู มันเป็นกล่องเล็กๆ ขนาดพอเหมาะมือ มันเป็นกล่องโทรศัพท์มือถือยี่ห้อดัง ข้างกล่องมีข้อความอะไรบางอย่างเขียนเอาไว้
~ฉันซื้อให้เธอ อย่าเพิ่งด่านะ!! ฉันไม่รู้ว่าฉันจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้โทรศัพท์เธอหล่นหายหรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าโทรศัพท์เครื่องเก่าจะมีความหมายกับเธอมาก เครื่องนี้อาจจะแทนเครื่องเก่าไม่ได้ แต่ก็คิดซะว่า ฉันเป็นคนทำโทรศัพท์ของเธอหายก็แล้วกัน เธอจะได้สบายใจ~
จียอนเผยรอยยิ้มออกมาเบาๆ โดยไม่รู้ตัว แต่เธอก็ต้องหุบยิ้มอีกครั้ง เมื่อเรียกสติของตัวเองกลับคืนมาได้ อึนจองใส่ซิมทุกอย่างมาให้เธอหมดแล้ว
“ทำดีกับฉัน ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่เคยพูดดีกับเธอเลยเนี่ยนะ”
จียอนนั่งบ่นพร้อมกับมองโทรศัพท์ในมือของตัวเองไปด้วยกดดูข้อมูลในโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ จนเธอไปเจอเข้ากับรายชื่อเบอร์โทรของอึนจอง
“ใครอยากได้เบอร์เธอฮะ!”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“จียอน~~ หิวมั้ย?”
โซยอนตะโกนเรียกจียอน
“ไม่อ่ะ ฉันไม่หิว”
“งั้น...พี่ขอเข้าไปในห้องได้มั้ย”
“อื้ม เข้ามาสิ”
และโซยอนก็เปิดประตูเข้ามานั่งกับจียอนบนเตียง
“แปลกจัง ห้องฉันทำไมฉันต้องขออนุญาตเธอด้วยเนี่ย –oo-“
“นั่นสิ ฮ่าๆๆๆ ฉันก็ลืมคิดไปเลย”
จู่ๆ โซยอนก็จับมือจียอน แล้วทำหน้าจริงจังใส่เธอ จียอนที่กำลังขำอยุ่ หุบยิ้มด้วยความงง
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย”
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก เธอนั่นแหละ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ก็ไม่นี่”
“แต่เธอทะเลาะกับพ่อ”
โซยอนชี้หน้าจียอนอย่างจับผิด
“ทะเลาะแล้วไง ฉันก็ทะเลาะกับพ่อบ่อยจะตายไป”
“แต่ฉันมีความรู้สึกว่าครั้งนี้มันดูรุนแรงผิดปกตินะ ต่อให้เธอทะเลาะกับพ่อหนักขนาดไหน เธอก็ไม่ถึงกับออกจากบ้านนี่”
จียอนพยายามควบคุมสีหน้าของตัวเองไม่ให้โซยอนจับผิดได้
“ก็เรื่องเดิมๆ น่ะแหละ ไม่มีอะไรหรอก”
โซยอนมองหน้าจียอนอย่างรู้ใจ ก่อนจะเผยยิ้มที่แสดงถึงความเป็นพี่ออกมาอย่างชัดเจน
“เธออาจจะเป็นพี่คนโตที่บ้านของเธอนะ แต่เธออยู่กับพวกเรา เธอยังเป็นน้องคนเล็กของพวกเราเสมอ เพราะฉะนั้นมีอะไรก็ปรึกษาพวกเราได้เสมอ ฉันจะรอตอนที่เธอพร้อมจะเล่าให้ฉันฟังนะ”
โซยอนพูดออกมาแค่นี้ เธอตบไหล่จียอนเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ทำไมเพิ่งดูมีสาระวันนี้นะ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะพี่โซยอน”
จียอนพึมพำออกมาเบาๆ
“สวัสดีครับ”
คังฮยอกโค้งคำนับเจ้านายของเค้าอย่างสุภาพ หลังจากที่เค้าเข้ามาในบริษัท
“หวัดดีๆ ลูกสาวคุณสอบเสร็จหรือยังล่ะ”
เจ้านายของเค้าก็ไม่เคยคุยเรื่องอื่นเลย เวลาเห็นหน้าคังฮยอก
“ก็เรื่อยๆ ครับ”
“เอ้อ! ผมเอารูปจียอนให้ลูกชายผมดูแล้วนะ ดูท่าทางเค้าจะพอใจมากเลยล่ะ ฮ่าๆๆ”
เจ้านายคังฮยอกหัวเราะชอบใจใหญ่
“เอ่อ..ครับ”
คังฮยอกได้แต่ยิ้มรับนิ่งๆ
“อ่ะ เอาไป นี่รูปลูกชายผมนะ ให้จียอนเห็นหน้าเค้าก่อน ก่อนจะมาเจอกัน คงจะดีกว่า ฮ่าๆๆ”
เจ้านายคังฮยอกยื่นรูปขนาดพอเหมาะมือมาให้เค้า รูปร่างหน้าตาดูดี ดูมีภูมิฐาน มากสำหรับคังฮยอก เค้ารับรูปใบนั้นมาก่อนจะส่งยิ้มให้เจ้านายของเค้า
“ครับ”
“ลูกผมชื่อคิม วูบิน นะ”
เจ้านายคังฮยอกบอกแค่นี้ แล้วเค้าก็เดินจากไป
ตู๊ด~~ ตู๊ด~~ ตู๊ด~~
“ฮัลโหล”
(อืม ฉันซักเสื้อเธอเสร็จแล้วนะ จะให้เอาไปให้ที่ไหน)
“นี่เธอเองหรอ ยัยเด็กน้อย!”
อึนจอง จากที่นอนคุยโทรศัพท์อยู่บนเตียง รีบลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางตกใจสุดขีด
(ฉันจียอน ไม่ใช่ยัยเด็กน้อย –oo-)
“ฮ่าๆๆ เออนั่นแหละ ในที่สุดเธอก็เจอโทรศัพท์แล้วซินะ ฉันคิดว่าเธอจะทำหล่นซะอีก”
(อือ ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง ขี้เกียจคุยนาน สรุปจะให้เอาไปให้ที่ไหน)
“ไม่ต้องมาหรอก เดี๋ยวฉันไปเอาเอง”
(เรื่องมากจริง แล้วเธอจะมาเอาที่ไหน ฉันรู้ที่อยู่คอนโดเธอ เดี๋ยวฉันเอาไปให้นั่นแหละ)
“เธออยู่บ้านโซยอนไม่ใช่หรอ เดี๋ยวฉันไปหา”
(ฮะ! นี่รู้จักบ้านพี่โซยอนด้วยหรอ แล้วไปรู้จักบ้านช่องกันตอนไหนเนี่ย!)
“ฮ่าๆๆ ช่างเหอะ สรุปว่าเดี๋ยวฉันไปหาเธอเอง เธอไม่ต้องมา เดี๋ยวโดนลากไปข่มขืนอีก”
(เดี๋ยว! สรุปว่าเธอรู้จักบ้านพี่โซยอนจริงๆ หรอเนี่ย)
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย –oo- เมื่อวานฉันโทรไปคุยกับโซยอนมา โซยอนบอกว่าเธออยู่บ้าน”
(หือ!! พี่โซยอนนี่จริงๆ เลย แค่นี้นะ!!)
~อะไรจะโมโหขนาดนั้น - -! นี่ฉันทำร้ายโซยอนทางอ้อมหรือเปล่าเนี่ย~
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
“ฮัลโหล มีอะไรอีกไดโนเสาร์”
(ไดโนเสาร์อะไรเล่า! เธอไม่ต้องมาแล้วนะวันนี้ มาเอาพรุ่งนี้แล้วกัน ฉันขอเคลียร์กับพี่โซยอนก่อน แค่นี้นะ!)
“ดะ..เดี๋ยว!”
อึนจองยังไม่ทันได้ตอบอะไร จียอนก็ตัดสายไปเรียบร้อยแล้ว
~โซยอน ฉันขอโทษนะ TooT~
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้สั้นไปหน่อย -oo- จะพยายามรีบอัพนะคะ อย่าเพิ่งหายกันไปไหน กลับมาเป็นกำลังใจให้กันก่อน...
ความคิดเห็น