คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 ::หลุมศพ::
“โซยอน พ่อจียอนว่าไงบ้าง”
โบรัมเอ่ยถามโซยอนด้วยท่าทางกังวลใจสุดๆ
“พ่อบอกว่าไปแจ้งความเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวตำรวจจะแจ้งกลับมาอีกทีนึง”
“นั่นไงล่ะ พวกเราตามใจจียอนจนเป็นเรื่อง”
คิวริยืนเท้าเอวพูดอย่างหงุดหงิด
“ฉันขอโทษ TooT ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้”
โซยอนพูดอย่างสำนึกผิด
“ไม่มีใครผิดอะไรทั้งนั้นแหละ สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้คือตามหาตัวจียอนให้พบ โทรศัพท์ก็โทรไม่ติด ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง”
โบรัมเดินบ่นไปบ่นมาอยู่ในบ้านของโซยอน
“ยังไงพ่อจียอนไปแจ้งความไว้แล้ว ก็โล่งใจไปนิดนึงแล้วล่ะ”
โซยอนเอ่ย
“เราทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วหรอ นอกจากนั่งรอให้ตำรวจติดต่อพ่อจียอนกลับมาอ่ะ”
โบรัมเริ่มโวยวาย
“พี่ก็ใจเย็นๆ ซิ เราต้องเชื่อตำรวจนะ จะทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าได้ไงล่ะ”
“ที่โซยอนพูดก็ถูกนะ”
คิวริสนับสนุนคำพูดของโซยอน
“ก็ฉันเป็นห่วงจียอนนิ”
โบรัมเริ่มทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ โซยอนรีบเดินมากอดโบรัมเพื่อปลอบเธอ
“ฉันเชื่อว่าจียอนไม่เป็นอะไร อย่าเพิ่งคิดมากนะพี่โบรัม”
“อ่ะ! เอาไป ฉันไม่อยากเห็นซากไดโนเสาร์นอนหนาวตายอยู่ตรงนี้”
จียอนหันไปมองตามเสียงนั้น เธอเห็นอึนจองยื่นเสื้อกันหนาวมาให้เธอจากข้างหลัง
“ไม่”
“อย่าอวดเก่งได้มั้ย อากาศหนาวจะตาย เสื้อเธอที่ใส่อยู่มันจะไปช่วยให้อุ่นอะไรได้ล่ะ”
“...”
จียอนไม่ตอบอะไรทั้งนั้น เธอยังคงนั่งต่อไป ไม่สนใจเสื้อที่อึนจองยื่นให้ อึนจองถอนหายใจ ก่อนจะเอาเสื้อไปคลุมให้จียอน
“อะไรเนี่ย!”
จียอนเริ่มจะโวยวายขึ้นมาอีกครั้งนึงแล้ว
“ก็เสื้อกันหนาวไง”
“-...- เอาคืนไป ฉันไม่อยากใส่”
“ปากเขียวซะขนาดนั้น ใส่ไปเหอะ ศักดิ์ศรีมันไม่ช่วยทำให้เธออุ่นขึ้นหรอกนะ”
อึนจองพูดเสร็จเธอไม่สนใจสีหน้าจียอนว่าตอนนี้จะเป็นยังไง เธอเดินไปนั่งข้างๆ จียอนอย่างหน้าตาเฉย แต่จียอนก็ยอมเอาเสื้อของอึนจองมาใส่อย่างง่ายดาย ศักดิ์ศรีมันไม่ได้ทำให้อุ่นอย่างที่อึนจองบอกจริงๆ
“อยากไปไหนล่ะ?”
จู่ๆ อึนจองก็เริ่มประโยคสนทนา แต่สายตาของเธอมองไปยังซุปเปอร์มาเก๊ตที่อยู่ตรงข้ามคอนโดหรู
“ไม่รู้”
จียอนตอบ แต่สายเธอก้มมองพื้นปูน เธอนั่งเขี่ยเท้าตัวเองเล่นไปมา
“เธอคงหิว ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืน ฉันอุตส่าห์ทำข้าวต้มให้ ก็ไม่ยอมกิน”
อึนจองบ่นเหมือนน้อยใจเบาๆ จียอนหันไปมองด้วยสายตางงๆ
“มาพูดดีกับฉันต้องการอะไรมิทราบ”
จียอนหันไปถามอึนจองด้วยสายตาจิกกัด พร้อมกับกอดอกด้วยท่าทางมั่นใจที่เธอชอบทำเป็นประจำ
“- -! เดี๋ยวเธอหิวแล้วเป็นลมขึ้นมา ฉันขี้เกียจแบก ตัวก็หนัก! โอ๊ะ!”
อึนจองบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด
“เออ! แต่ยังไงก็...ขอบคุณแล้วกัน เรื่องเมื่อคืน”
จียอนพูดเสียงเหมือนกระซิบอะไรบางอย่าง
“ฮะ! เมื่อกี๊ว่าอะไรนะ”
อึนจองพยายามตะแคงหูเข้ามาใกล้จียอน เพื่อจะฟังประโยคเมื่อกี๊อีกครั้ง จียอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพูดอีกรอบ
“ขอบคุณ เรื่องเมื่อคืนนน!!!”
“ฮ่าๆๆ ลำบากมากเลยใช่มั้ย ที่ต้องขอบคุณคนที่เธอไม่ชอบอ่ะ”
อึนจองขำใส่จียอนด้วยอารมณ์ร่าเริง
“จะอารมณ์ดีอะไรนักหนาเนี่ย -00-“
และมันก็เริ่มทำให้จียอนรู้สึกรำคาญขึ้นมานิดๆ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
“ขอคุยโทรศัพท์แป๊ปนะ ฮัลโหลว่าไง”
(อึนจอง ฉันถึงบ้านแม่แล้วน๊าาาา)
“ไปเมื่อวานเพิ่งถึงหรือไงฮะ! โทรมาช้าไปหรือเปล่า”
(ฮ่าๆๆ พอดีเมื่อวานเหนื่อย ไปถึงก็หลับเลย จะเอาอะไรมั้ย เดี๋ยวฉันจะซื้อไปฝาก)
“อืมมมมม...อะไรก็ได้ที่กินได้”
(-00- กว้างจัง ฉันไม่ต้องซื้อไปทุกอย่างเลยหรอเนี่ย)
“ฮ่าๆๆๆ เฮ้ยจียอน! จะไปไหน! ฮโยมินๆ แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันโทรกลับ”
ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด
ถึงแม้อึนจองจะวางสายไปแล้ว แต่ฮโยมินยังคงเอาโทรศัพท์แนบไว้กับหูด้วยอาการอึ้ง!
~จียอน...หรอ หมายความว่ายังไงอ่ะ เธออยู่กับใครหรออึนจอง แล้วทำไมเธอถึงไปอยู่กับคนนั้นได้ล่ะ ทำไมฉันต้องรู้สึกแย่ขนาดนี้ด้วย อึนจอง...ฉันไม่ชอบให้เธออยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันเลย~
“ฮโยมิน”
“...”
“ฮโยมิน”
“...”
“ฮโยมิน!!!”
“ค่ะ....คะ!?”
ฮโยมินรีบวิ่งไปตามเสียงเรียกของแม่ตัวเอง
“แม่เรียกตั้งนาน ไปซื้อผักตามรายการที่แม่จดไว้นะ แม่จะเอามาหมักกิมจิ”
“ได้ค่ะ”
ฮโยมินยื่นมือไปรับกระดาษใบเล็กๆ จากแม่ของเธอ ก่อนจะเดินออกไปซื้อผักตามรายการในนั้นด้วยอารมณ์เหม่อลอย...
“ฉันถามว่าจะไปไหน”
อึนจองวิ่งตามจียอนที่เดินเร่งรีบไปตามท้องถนน
“ไม่รู้”
“รู้อะไรซักอย่างจะได้มั้ยเนี่ย งั้นเดี๋ยวฉันพาเธอไปหาอะไรกิน”
อึนจองรีบวิ่งไปจับข้อมือจียอนไม่ให้เดินต่อ
“ฉันไม่หิว”
จียอนบอกด้วยสีหน้านิ่งเฉย เธอค่อยๆ บิดข้อมือของตัวเองให้ออกจากการเกาะกุมจากมืออึนจอง
“ไปกินเป็นเพื่อนฉันหน่อย ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ฉันช่วยเธอแล้วกัน”
จียอนได้แต่ยืนมองหน้าอึนจองอย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่เธอก็ไม่ได้ดีกับอึนจองนัก แต่ทำไมอึนจองถึงได้พยายามจะทำดีกับเธอ แต่จียอนก็ไม่สามารถปฎิเสธสิ่งที่อึนจองขอได้ ถ้านี่เป็นค่าตอบแทนที่อึนจองช่วยชีวิตเธอเอาไว้ เธอก็ควรจะตอบแทนให้มันเสร็จๆ ไปซะ จะได้ไม่ต้องมาเจอกับอึนจองอีก
“ว่าไง?”
อึนจองเร่งเอาคำตอบ
“อืม”
อึนจองเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะจูงมือจียอนให้เดินกลับไปที่คอนโด
“จะพาฉันไปไหน! ก็บอกจะไปหาอะไรกินไม่ใช่อ่อ”
“ก็ใช่ไง ฉันจะไปเอารถ”
“ก็นำไปซิ”
เป็นอีกครั้งที่จียอนดึงข้อมือออกจากมืออึนจอง อึนจองยักไหล่แบบไม่แคร์ ก่อนจะเดินนำจียอนไป
“ทำไมป่านนี้ยังไม่โทรมาอีก”
ฮโยมินนั่งเฝ้าโทรศัพท์อย่างกับว่ากลัวมันจะหายไปไหน ผ่านไปแค่ชั่วโมงเดียวที่ฮโยมินรอให้อึนจองโทรกลับมา แต่สำหรับฮโยมินมันเหมือนเนิ่นนานหลายชั่วโมง ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว
ตู๊ด~~ตู๊ด~~ตู๊ด~~ตู๊ด
ฮโยมินถึงกับหน้าหงอยไปเลย อึนจองไม่เคยไม่รับโทรศัพท์ของเธอ นอกจากแบ๊ตหมดโทรหาไม่ติด
~ฉันคิดถึงเธอจัง อึนจอง...~
“เป็นอะไร ทำไมดูเงียบๆ”
อึนจองหันมาถามจียอน ที่นั่งไม่พูดไม่จามาตลอดทาง
“ขับรถไปเหอะน่า อย่าพูดมาก”
จียอนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เธอนั่งเหม่อเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่
“เสียใจหรอ เรื่องโทรศัพท์อ่ะ”
“...”
จียอนนิ่งเงียบเหมือนกับว่าเธอไม่ได้ยินประโยคที่อึนจองพูด แต่สิ่งที่อึนจองพูดมันตรงกับคำตอบในใจของจียอน
“เดี๋ยวฉันพาไปซื้อใหม่ เอามั้ย?”
“หาเงินมาเองหรือไงฮะ ถึงพูดเหมือนกับว่าโทรศัพท์ราคามันถูกอย่างงั้นอ่ะ!”
“ฮ่าๆๆ ค่อยเป็นตัวเธอขึ้นมาหน่อย นั่งเงียบมันรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ ฉันไม่ได้หาเงินเองหรอก แม่ฉันส่งเงินมาให้”
“งั้นก็หัดเอาเงินที่แม่ให้ซื้อของให้แม่บ้างนะ”
“แค่เวลาเจอกันยังไม่มีเลย”
อึนจองบ่นในลำคอเบาๆ เธอรู้สึกจุกกับสิ่งที่จียอนพูดเล็กน้อย ถึงแม้ว่าแม่เธอจะส่งเงินให้เธอใช้ทุกเดือนอย่างไม่ขาดมือ แต่สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่เงินทอง เธอแค่อยากนั่งกินข้าวหรือนั่งคุยกัน เหมือนกับครอบครัวคนอื่นๆ บ้าง ซักห้านาทีก็ยังดี
“อะไรนะ?”
จียอนหันไปถามอึนจองอีกครั้ง ประโยคที่อึนจองเอ่ยมันดูแผ่วเบาจนเหมือนกระซิบ
“เปล่า ไม่มีอะไร”
ถึงแม้ว่าอึนจองจะบอกออกไปแบบนั้น แต่สีหน้าของอึนจองดูเปลี่ยนไปจากตอนแรกอย่างชัดเจนจนจียอนสังเกตได้ จียอนเหมือนจะรู้สึกผิดกับประโยคที่เธอพูดออกไปเมื่อกี๊ แต่ก็ช่างเถอะ เธอจะแคร์ทำไม ต่อไปเธอก็ไม่ต้องมาเจอกับอึนจองอีกแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เวลาผ่านไปไม่นาน อึนจองก็มาจอดรถอยู่ ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง จียอนที่ดูจะตกใจกับร้านอาหารที่อึนจองพามา เธอนั่งอยู่ในรถมองทะลุกระจกออกไปยังร้านอาหารร้านนั้น
“ทำไมไม่ลงล่ะ เค้าไม่มีบริการส่งมาให้กินในรถหรอกนะ”
จียอนหันไปมองอึนจองด้วยสีหน้าเซ็งกับคำพูดกวนประสาทของอึนจอง แต่เธอก็ไม่พูดอะไร จียอนเปิดประตูออกมายืนข้างนอกทันที ก่อนที่เธอจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่อาจจะเผลอตบตีอึนจองได้
“ป่ะ”
อึนจองเดินนำจียอนเข้าไปในร้านอย่างชำนาญ เหมือนกับว่าที่นี่เป็นร้านประจำของอึนจอง
“สัวสดีค่าาาา~~~ ร้านมิโซซอล ยินดีต้อนรับค่า”
พนักงานคนนึงที่ยืนหน้าร้านโค้งคำนับอึนจองและจียอนอย่างสุภาพ ก่อนที่เธอจะพาอึนจองกับจียอนไปหาที่นั่ง
“อีกซักครู่จะมารับรายการอาหารนะคะ^^”
พนักงานยื่นเมนูให้ก่อนจะเดินไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
“กินอะไรดี”
อึนจองหันไปบอกจียอน ที่นั่งดูเมนูด้วยสายตาอึ้งๆ ร้านอาหารที่นี่ดูราคาสูงเหลือเกินสำหรับเธอ แต่จียอนก็ต้องวางฟอร์มตามสเต๊ป เธอจะให้อึนจองรู้ไม่ได้ว่าเธอไม่เคยกินอาหารที่แพงขนาดนี้มาก่อน
“เอาเหมือนเธอแล้วกัน”
จียอนปิดเมนูแล้ววางเอาไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม เธอกลบเกลื่อนอารมณ์ตัวเองได้แนบเนียนมาก
“ทำไมต้องกินเหมือนฉันด้วย ชอบฉันหรอ ^^”
อึนจองยิ้มมีเลศนัย
“ไม่กินและ”
จียอนทำท่าจะเดินออกจากร้าน
“อ่าๆๆๆ พูดเล่นนิดเดียวเอง ทำจริงจังไปได้”
และอีกไม่นานพนักงานก็เดินมารับรายการอาหารตามที่อึนจองสั่ง เวลาผ่านไปไม่ได้นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟไว้บนโต๊ะเต็มไปหมด
“เธออายุเท่าไหร่”
อึนจองพูดในขณะที่อาหารยังเต็มปากอยู่
“ก็แอบดูกระเป๋าตังค์ฉันแล้วไม่ใช่หรอ จะถามทำไม”
จียอนก็ตอบพร้อมกับหั่นไก่เข้าปาก
“ฉันดูแค่ชื่อ”
“21”
“จริงหรอ!”
“หน้าฉันเด็กใช่มั้ยล่ะ”
จียอนยิ้มอย่างภูมิใจ
“เปล่า ฉันคิดว่า มากกว่านั้น”
และจียอนก็ต้องหุบยิ้มในที่สุด
“แล้วเธออายุเท่าไหร่ล่ะ”
“27”
“อือ”
และต่อจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาอะไรเลยระหว่างกินอาหาร พออาหารคาวหมดอึนจองก็ทำการสั่งของหวานเพิ่มอีก และเป็นอีกครั้งที่จียอนก็เอาเหมือนกับที่อึนจองสั่ง เวลาผ่านไปซักพัก พวกเธอก็จัดการกับของหวานจนเกลี้ยง
“จะไปไหนต่อดี”
อึนจองเริ่มบทสนทนาต่อ ตอนนี้คนที่จียอนอยากเจอมากที่สุดก็คือแม่ของเธอ
“ฉันอยากไปหาแม่”
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบอึนจอง แต่ในตอนนี้อึนจองเป็นคนที่สามารถพาเธอไปหาแม่ของเธอได้ จียอนยอมลดศักดิ์ศรีของตัวเอง เพื่อแม่
“ได้ซิ”
อึนจองจัดแจงจ่ายค่าอาหาร แล้วมุ่งหน้าไปหาแม่ของจียอนตามคำขอ
.
.
.
.
.
อึนจองมาจอดรถอยู่หน้าสุสารแห่งหนึ่ง จียอนไม่พูดอะไรเธอเปิดประตูรถแล้วรีบเดินเข้าไปในนั้นทันที อึนจองวิ่งตามเข้าไปด้วยอารมณ์หวาดกลัวนิดๆ ที่นี่ดูลมพัดแรงผิดปกติสำหรับอึนจอง หรือไม่เธออาจจะคิดไปเอง และจู่ๆ จียอนก็มายืนอยู่หน้าหลุมศพคนๆ นึง ที่เขียนว่า ปาร์ค จีอาน จียอนค่อยๆ นั่งคุกเข่าปัดฝุ่นที่เกาะป้ายชื่อจนหนาเตอะ
“หนูไม่ได้มาหาแม่นานเลย”
อึนจองยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก เธอไม่คิดว่าแม่ของจียอนจะเสียไปแล้ว น้ำเสียงของจียอนที่พูดออกมาดูสั่นเครือเหมือนกำลังจะร้องไห้ อึนจองยืนมองจียอนจากข้างหลัง แต่แผ่นหลังของจียอนดูสั่นระริกเหมือนคนกำลังร้องไห้ จียอนนั่งใช้มือปัดฝุ่นอยู่อย่างนั้น จนสะอาด อากาศที่หนาวเย็นบวกกับบรรยากาศที่แสนเศร้าทำให้อึนจองน้ำตาคลอออกมาจนกลั้นไม่อยู่
~ฉันควรจะดีใจ ถึงแม้แม่จะไม่มีเวลาให้ฉัน แต่ฉันก็ยังได้ยินเสียงของแม่ ได้คุยกับแม่ ฉันเสียใจด้วยนะ จียอน~
“กลับเหอะ”
จียอนลุกขึ้นปาดน้ำตาแล้วเดินไปที่รถทันที โดยไม่ให้อึนจองเห็นใบหน้าของเธอ อึนจองหันมามองหลุมศพของจีอาน อีกครั้ง ก่อนจะโค้งคำนับไปหนึ่งที...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กำลังใจเริ่มมา หลังจากมีคอมเมนท์เพิ่ม มุ๊มิ๊ๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน นะเค๊อะๆ ^00^
ความคิดเห็น