คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 ::ซ้อมบท::
“เดือนหน้าจะมีงานเลี้ยงส่งรุ่นพี่ปีที่แล้วนะ ทางสาขาเลยอยากให้พวกปีสี่ช่วยกันแสดงละครเวทีขึ้นมาหนึ่งเรื่อง ห้องล่ะเรื่อง”
“...”
ทุกคนฮือฮากันใหญ่ มีแต่จียอนที่เหมือนชะเง้อมองหาใครบางคนอยู่
“ว้าวววว!! น่าตื่นเต้นดีจัง เธอว่ามั้ย”
ฮโยมินทำหน้าตื่นเต้น ก่อนจะหันมาทางจียอน
“นี่”
“...”
“จียอน”
“ฮ...ฮะ?”
มองหาใครอยู่หรอ
“เปล่า มีอะไร”
“อ้าว ไม่ได้ฟังเมื่อกี๊หรอ”
“...”
“เค้าจะให้ปีสี่แต่ละห้องเล่นละครห้องละเรื่อง”
“เล่นทำไมอ่ะ”
“เอ๊า ก็เสียงส่งรุ่นพี่ปีที่แล้วไง ฉันจะเสนอให้เธอเป็นนางเอกนะจียอน”
“เรื่องอะไร ฉันไม่อยากเล่นด้วยซ้ำ”
จียอนทำหน้าเซ็ง
“โห่ เอาน่ะ ทั้งห้องก็ไม่มีใครเบ้าหน้าดีและ”
“...”
“ตามนี้นะทุกคน แล้วเดี๋ยวทางสาขาจะส่งบทไปให้แต่ละห้อง”
“....หือ?”
“ไม่ให้พวกเราแต่งเรื่องกันเองหรือไง”
ฮโยมินตะโกนถามเพื่อนรุ่นเดียวกัน ที่มาบอกข่าว
“ตอนแรกฉันก็คิดแบบเธอนั่นแหละ แต่ทางสาขายืนยันว่าจะให้เล่นตามบทที่พวกเค้าคิดขึ้นมาเอง”
แล้วหลังจากนั้นก็มีเสียงโห่แบบไม่พอใจออกมา
“เอาน่า เราทำอะไรกันไม่ได้หรอก ถ้าไม่ทำ ทางสาขาคงโดนด่ายับ”
“...”
“ตามนี้นะ แล้วเดี๋ยวตอนกลางวันพวกฉันจะส่งบทให้แต่ละห้อง”
สิ้นสุดการประชุม ทุกคนก็แยกย้าย จียอนยังคงมองหาอึนจองไม่เลิก แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
“ฮโยมิน”
“ว่า...”
“เธอเห็นอึนจองบ้างหรือเปล่า”
จียอนถามด้วยสีหน้าสงสัย หลังจากที่ทั้งคู่กำลังขึ้นตึกไปเรียน
“เออ ฉันก็ลืมมอง ไม่เห็นนะ เออเดี๋ยว! ฉันมีเรื่องเล่า”
“...”
“วันแรกที่ไปฝึกงาน ฉันเห็นพี่คิวริกับอึนจองอยู่ในห้องน้ำด้วย”
“แปลกมากเลยว่างั้น”
จียอนเลิกคิ้ว
“ไม่แปลกหรอก แต่แปลกตรง พี่คิวริกำลังยืนลูบหัวอึนจองอยู่”
“...”
“เพิ่งจะรู้จักกัน จะสนิทกันขนาดนั้นเลยหรอ”
ฮโยมินทำหน้าสงสัยตามจียอน
“นั่นน่ะสิ ตอนฉันไปกินข้าว ก็เห็นอึนจอง กับพวกพี่โซยอนในร้านเดียวกันด้วย”
ฮโยมินรีบหันมามองหน้า ก่อนจะทำตาโต
“เธอว่ามันแปลกใช่มะ!”
จียอนก็ทำเสียงตื่นเต้น
“เปล่า ฉันแค่กำลังคิดว่า ตามละครที่ฉันดู เคยมีเหตุการณ์แบบนี้อยู่”
“- -!”
“ทำไมอ่าาาาาา”
“เปล่า ขึ้นไปเรียนเหอะ –oo-“
จียอนถอนหายใจ ก่อนจะเดินขึ้นตึก
.
.
.
.
.
.
.
.
พักกลางวัน...
จียอนเดินมากับฮโยมิน พร้อมใบหน้าเซ็งสุดขีด หลังจากที่เธอได้บทจากทางสาขาส่งมาให้ ถ้าเธอรู้ก่อนว่าบทจะเป็นแบบนี้ เธอคงไม่รับเล่นละครแน่ๆ จียอนเดินเสยผมอย่างหงุดหงิด ก่อนจะมองไปทางโรงอาหาร แล้วยิ้มออกมา
.
.
.
.
.
.
“หวัดดี”
“!!!”
อึนจองสะดุ้ง หลังจากได้ยินเสียงเยือกเย็นดังจากข้างหลังเธอ อึนจองหันไปมองตามเสียง เธอเห็นจียอนกระซิบอยู่ข้างหูเธอ
“หวัดดี”
อึนจองตอบกลับ จียอนยิ้มให้เธอ ก่อนจะนั่งฝั่งตรงข้ามอึนจอง
“กินข้าวคนเดียวอีกแล้ว”
จียอนบอก ก่อนจะมองหน้าอึนจอง
“อื้มมมม”
อึนจองตอบ พร้อมกับข้าวที่อยู่ในปาก
“จียอน เธอจะฝากฉันซื้ออะไรมั้ย ฉันจะไปสั่งข้าว”
ฮโยมินถามจียอน ก่อนจะมองไปรอบๆ โรงอาหาร เหมือนกำลังเลือกร้านอยู่
“อ่อ...ไม่อ่ะ ฉันไม่หิว”
“เค”
ฮโยมินอมยิ้มให้อึนจอง เหมือนเป็นการทักทายเบาๆ ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะ
“เมื่อเช้าเธอไม่ได้เข้าประชุมหรือไง”
จียอนพูดทันที หลังจากฮโยมินลุกไปจากโต๊ะ
“....?”
อึนจองทำหน้างง
“ก็ประชุมเรื่องแสดงงานให้รุ่นพี่บ้าบออะไรนั่นไงล่ะ”
อึนจองขมวดคิ้วไปมา ก่อนจะถูๆ ไถๆ ไปตามเรื่องราว
“อ๋ออออ...ได้ยินเหมือนกัน พอดีเมื่อเช้าฉันมาสาย เลยไม่ได้เข้า”
“แล้วเธอแสดงเป็นอะไร?”
จียอนเลิกคิ้ว
“เอ่อ...ฉันเป็นคนคิดเนื้อเรื่องอ่ะ ฉันก็เลยขอพวกในห้องไม่แสดง”
“ดีอ่ะ!!! ดูฉันสิ ต้องมาเล่นโดนจูบด้วย”
“....”
อึนจองมองหน้าจียอนนิ่งๆ ก่อนจะก้มกินข้าวต่อ
“ฉันไม่อยากเล่นเลย”
จียอนทำหน้าเหมือนเด็กอยากนม
“ก็ไม่ต้องเล่นสิ”
อึนจองพูดเสร็จ หลังจากกลืนน้ำลงคอ
“ได้ไงล่ะ ฉันรับเล่นไปแล้ว ถ้ารู้ว่าบทมันจะเป็นแบบนี้ฉันไม่รับหรอก”
“....”
“เออ! จริงสิ! เธอเป็นคนคิดเนื้อเรื่องให้ห้องเธอใช่มะ”
“...”
“งั้นเธอช่วยมาซ้อมบทกับฉันหน่อย ได้มั้ย!”
“!!!”
อึนจองน้ำแทบพุ่ง เธออมน้ำไว้เต็มปาก ก่อนจะทำตาโต
“ทำไมอ่ะ”
“ใช่ ทำไม ทำไมต้องเป็นฉัน”
“ก็เธอเป็นคนคิดบทไง น่าจะถ่ายทอดอารมณ์ได้ดี”
“หืมมม ฮโยมินก็มีนะ”
“ฉันกับฮโยมินสนิทกัน ฉันกลัวเล่นแล้วไม่อิน”
“....”
อึนจองทำหน้าลำบากใจ
“ทำไม มันลำบากใจมากนักหรือไง กับอีแค่ซ้อมบทให้แค่นี้เอง”
จียอนเริ่มทำหน้าเอาแต่ใจ
“ก็...ได้ แต่...ฉันไม่รับประกันนะ ว่าจะทำได้ดีหรือเปล่า”
“ขอบคุณนะ”
จียอนเอื้อมมือไปจับมืออึนจองที่วางอยู่บนโต๊ะเบาๆ ก่อนจะฉีกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ อึนจองเริ่มคิดหนัก ที่รับปากช่วยจียอน
~ฉันไม่มีปัญหาเรื่องซ้อมบทให้เธอหรอกนะ แต่ฉันมีปัญหาตอนฉากจูบนี่แหละ~
“ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง”
จูฮานพ่อของจียอนเอ่ยทัก หลังจากเห็นลูกสาวตัวเองกลับบ้านไม่ถึงหนึ่งทุ่ม
“เหนื่อยๆ อ่ะค่ะ”
จียอนบ่น ก่อนจะวางกระเป๋าบนโต๊ะรับแขก แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่ม
“เอ้อ! พรุ่งนี้ลูกไปฝึกงานหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ”
“ดีเลย พ่ออยากให้เราไปทำธุระเป็นเพื่อนพ่อหน่อย”
“...”
จียอนมองหน้าผู้เป็นพ่อ
“พอดีเพื่อนพ่อคนนี้เค้าพาลูกชายมาด้วย”
“....”
“เค้าบอกว่าอยากเจอหน้าเรา”
“ทำไมเค้ารู้จักหนูล่ะ”
จียอนถามด้วยความสงสัย
“ดูพ่อด้วย โห่ว พ่อเป็นใคร รู้จักพ่อ ก็ต้องลูกจักลูกของพ่อด้วยซิ”
จูฮานยิ้มอย่างภูมิใจ
“หนูไปก็ได้ แต่ไม่ได้แปลว่าหนูจะชอบใจกับลูกชายของเค้านะ”
“...”
จูฮานหรี่ตามองลูกสาวตัวเอง ก่อนจะยิ้ม
“รู้แล้วน่า พ่อไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย”
“เป็นไงบ้าง”
โซยอนเดินมาถามอึนจอง ที่นั่งดูทีวีอยู่
“ก็ดี”
“หืมมมมมม~ อย่าทำหน้าทุกข์แบบนั้นสิ ฉันรู้สึกผิดนะ”
“- -! พี่ควรจะรู้สึกผิดตั้งนานแล้วนะ ถ้าจะมาพูดตอนนี้”
“แล้ววันนี้เจอจียอนหรือเปล่า”
“อืม”
“คุยอะไรกันบ้างล่ะ”
โซยอนทำหน้าอยากรู้อยากเห็น
“ยังพิสูจน์อะไรมากไม่ได้หรอก บางที จียอนอาจจะชอบผู้ชายก็ได้”
“ไม่ได้ เราจะคิดเองไม่ได้นะ เรารับเงินเค้ามาแล้ว ต้องเอาคำตอบที่แน่นอนที่สุด”
อึนจองเบะปาก ก่อนจะมองโซยอนงอนๆ
“...?”
“พี่จะให้ฉันแก้ผ้าต่อหน้าจียอนเลยมั้ยล่ะฮ๊าาาาา!”
“โหยยยยย! มันโจ่งแจ้งและดูจงใจไปมั้ย”
“ฉันประชดนะ ฉันว่า ToT”
“อ้าวหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
โซยอนหัวเราะกับท่าทางเอ๋อๆ ของอึนจอง
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
“ว่าไงคิวริ”
(ว่างมั้ย)
“ก็ว่างนะ”
“...”
(ฉันมีเรื่องเด็ด)
โซยอนทำหน้าตั้งใจฟังสุดๆ อึนจองรีบเปิดลำโพง
(ตอนนี้ฉันเห็นจียอนนั่งอยู่ในร้านอาหารกับผู้ชายอีกสามคน)
“...”
(ดูท่าทางจียอนจะเบื่อๆ ด้วยแหละ)
“อยู่กับผู้ชายตั้งเยอะ ไม่น่าเบื่อนะ”
โซยอนพูด ก่อนจะยิ้มกริ่ม
“แล้วไงต่อ”
(แต่ผู้ชายแก่ๆ สองคน แต่มีคนนึง น่าจะรุ่นเดียวกับจียอน โอ้ววว! เค้ามองจียอนไม่วางตาเลยล่ะ)
“...”
อึนจองเม้มปาก ก่อนจะทำหน้าตั้งใจฟังสุดๆ
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”
อึนจองเอ่ยขึ้น แล้วคิวริก็บอกห้างที่เธออยู่
“จะรีบไปไหน”
โซยอนมองอึนจองอย่างงงๆ หลังจากที่อึนจองวางสายคิวริ แล้วทำท่ารีบร้อนจะออกไปข้างนอก
“ฉันต้องการให้เรื่องนี้มันจบเร็วๆ”
อึนจองบอกแค่นี้ ก่อนจะรีบออกไปข้างนอก
.
.
.
.
.
.
.
“เฮ้!~”
คิวริโบกมือให้อึนจอง หลังจากที่เธอเห็นคิวริ ก็รีบวิ่งมาทันที
“นั่นไง จียอน”
คิวริชี้ให้อึนจองดู เธอเห็นจียอนนั่งอยู่ในร้านอาหารหรู โดยมีจูฮานนั่งคุยกับผู้ชายอีกคนที่เหมือนจะเป็นรุ่นเดียวกัน สีหน้าจียอนดูเบื่ออย่างที่คิวริบอกจริงๆ อึนจองมองจียอนคิ้วขมวด เหมือนพยายามสังเกตอะไรบางอย่าง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป
“ป่ะ กลับ”
ก่อนจะหันไปบอกคิวริ
“หืม...?”
“อะไร”
“มาแค่นี้หรอ”
“อืม แค่นี้แหละ”
อึนจองบอก ก่อนจะเดินนำหน้าคิวริ
.
.
.
.
.
.
.
“เบื่อมั้ย พาจียอนไปเดินเล่นสิ”
“...”
คนที่จูฮานคุยด้วย หันมาบอกลูกชายตัวเอง
“ไปกับพี่เค้าหน่อยนะลูก”
จูฮานกระซิบที่ข้างหูจียอน จียอนถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ยอมลุกออกจากโต๊ะไป แล้วเดินนำโดยที่ไม่รอผู้ชายคนนั้น
.
.
.
.
.
.
“มันอึดอัดขนาดนั้นเลยหรอ?”
ชายคนนั้นถามจียอน ก่อนจะเร่งฝีเท้ามาเดินข้างๆ เธอ
“ฉันไม่ได้อึดอัดซะหน่อย”
“แต่หน้าเธอมันฟ้องมากเลยนะ”
ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ บวกกับสีหน้าที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“คุณนั่งจ้องหน้าฉันหรือไง ทำมาเป็นรู้”
“จ้องสิ จ้องตลอดเลยแหละ”
จียอนหยุดเดิน ก่อนจะหันมามองคนที่พูดจากวนประสาทเธออย่างหาเรื่อง แต่ดูเหมือนเค้าจะไม่ได้รู้สึกกลัวแม้แต่นิด
“ฉันขอตัวกลับก่อน”
“เดี๋ยวซิ!”
เค้าจับมือจียอนเอาไว้ ไม่ให้เธอเดินต่อ
“ปล่อย”
จียอนหันมาอย่างเร็ว ก่อนจะใช้สายตาที่หยิ่งยโสของเธอมองไปที่มือของเค้า
“ผมปล่อยแน่ แต่คุณต้องรับปากก่อน ว่าจะไม่กลับ”
“บ้าหรือไง! ไม่งั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วย”
“โอเคๆๆๆ ผมยอมคุณ”
ชายคนนั้นรีบปล่อยจียอน ก่อนจะยกมือขึ้นทั้งสองข้างอย่างกวนๆ
“น่าเบื่อ!”
จียอนพูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะเดินผ่านชายคนนั้นไป
“สวยดุจริงๆ”
เค้าเอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะยิ้มชอบใจ แล้วเดินกลับไปที่ร้านอาหาร
อึนจองนั่งกัดปากตัวเอง พร้อมกับคิ้วที่ผูกโบว์ แล้วกำมือไว้ที่ปากตัวเองอย่างใช้ความคิด
“...”
เธอจ้องมองรูปในมือถือของตัวเอง ที่ถ่ายรูปจียอนเอาไว้
“สายตานายนี่มันเหมือนจะกินจียอนจริงๆ”
เธอเอ่ยออกมา พร้อมกับมองหน้าชายคนนั้นด้วยสายตานิ่งๆ
“อื้อออออ~~~~~ ปวดหัวชะมัด”
อึนจองบิดขี้เกียจ ก่อนจะวางมือถือลง แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง
“เฮ้อ!! ถ้าเธอรู้ความจริง เธอจะกระโดดฟาดหน้าฉันหรือเปล่า เธอจะตีเข่าฉันมั้ย หรือเธอจะเข่าคู่เลยก็ได้ โอ๊ยยยย!!! ลำบากใจชะมัด”
อึนจองนอนคว่ำไปกับที่นอนด้วยท่าทางหงุดหงิด
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
อึนจองลุกอย่างอ่อนแรงไปรับโทรศัพท์
“!!!!”
แต่เธอก็ต้องกลับมามีสติเหมือนเดิม หลังจากเห็นชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอ
“ฮัลโหล...ว่าไง”
(พรุ่งนี้ฝึกงานเสร็จเธอรีบกลับหรือเปล่า)
จียอนถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ก็....ไม่มีธุระนะ ทำไมหรอ”
(ฉันอยากให้เธอช่วยซ้อมบทละครให้หน่อย จะเล่นเดือนหน้าแล้ว)
“อ่อ ได้สิ ที่ไหนล่ะ”
(อืมมมม...บ้านฉันวุ่นวาย อย่ามาเลย บ้านเธอได้มั้ยล่ะ)
“ฉันไม่มีบ้านนะ”
(....?)
“ฉันอยู่คอนโด”
(เออน่า...มันก็เหมือนกันนั่นแหละ ขอบคุณนะ แล้วเจอกัน)
จียอนกดวาง โดยไม่รอคำอนุญาตจากอึนจองซักคำ
“.....ดีจัง! - -! ฉันต้องเก็บห้องอีกแล้ว”
อึนจองจัดแจงซ่อนเอกสารลูกค้าคนอื่นๆ ที่เคยจ้างเธอไปทำงาน อย่างมิดชิด ระวังไม่ให้จียอนเห็นมัน
“มาเช้าจังนะ”
จียอนเอ่ยทักอึนจอง หลังจากที่เธอเพิ่งมาถึงบริษัท
“ปกตินะ เธอมาสายต่างหาก”
จียอนเบะปากใส่อึนจอง ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เธอ
“ตายแล้ว!!”
อึนจองสะดุ้งกับคำอุทานของจียอน รวมทั้งคนอื่นๆ ด้วย
“มี...อะไรหรอ”
โซยอนตะโกนถาม พร้อมกับวิ่งออกมาหน้าตาตื่น
“ฉันลืมมือถือไว้ที่บ้าน”
“แล้ว...ยังไงดี”
อึนจองดูเหมือนเดือดร้อนไปด้วย
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันโทรให้น้องเอามาให้”
จียอนพูด
“เอาของฉันโทรเลย นี่ๆๆ”
อึนจองรีบหยิบโทรศัพท์ให้จียอน อย่างกับว่า โทรศัพท์เครื่องที่จียอนลืมเอามาเป็นของเธอ
“แบมแบม บอกให้คนขับรถเอาโทรศัพท์มาให้พี่ที่ฝึกงานหน่อย ขอบใจมากๆ”
“ง่ายดีจัง”
โซยอนเอ่ยออกมาเบาๆ
.
.
.
.
.
“มาแล้ววววว~~”
เวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง พวกเธอที่นั่งอยู่ในบริษัทก็ได้ยินเสียงใสของผู้ชายดังขึ้นอยู่หน้าประตู จียอนนิ่งไปซักพักก่อนจะรีบเดินไปดู
“ก็บอกแล้วไงว่าให้คนขับรถเอามาให้”
จียอนต่อว่าน้องตัวเอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มา
“แบมแบมแค่อยากมาเห็นบริษัทที่พี่ฝึกงานเฉยๆ ผิดหรือไง”
แบมแบมทำหน้าน้อยใจ
“ใครมาหรอจียอ....”
โซยอนที่เดินมาด้วยท่าทางสบายใจ กลับหยุดนิ่ง หลังจากเห็นเด็กผู้ชายยืนอยู่หน้าประตู
“อ้อ นี่พี่ที่ฝึกงานนะ ชื่อพี่โซยอน”
“หวัดดีครับ ^^”
แบมแบมทำความเคารพอย่างนอบน้อม โซยอนยังคงนิ่ง ก่อนจะยิ้มตอบ แล้วเดินมาหยุดยืนตรงหน้าแบมแบม
“หวัดดีจ่ะ เข้าไปกินน้ำกินท่าก่อนมั้ย”
“ได้อ่อฮะ!”
แบมแบมทำเสียงดีใจ
“มากกว่านี้ก็ย่อมได้ ^^”
โซยอนยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินไปจูงมือแบมแบมเข้าไปข้างใน ทิ้งให้จียอนยืนมองตามอย่างงงๆ
.
.
.
.
.
“พวกพี่บางคนหน้าเด็กกว่าพี่ผมอีกนะ ฮ่าๆๆๆ”
ดูเหมือนแบมแบมจะตีสนิทกับทุกคนได้ไว
“ดูเธอจะเข้ากับคนได้ง่ายนะ ไม่เหมือนพี่เธอเลย”
อึนจองพูดขึ้น ก่อนจะหันไปมองจียอน
“อะไร”
จียอนหันมามอง ก่อนจะทำหน้ายุ่ง
“ฮ่าๆๆๆ อยู่ไปนานๆ พี่เค้าก็ไม่ใช่คนอย่างที่พวกพี่เห็นกันหรอก”
ระหว่างบทสนทนาดูเหมือนว่าโซยอนจะไม่พูดอะไรเลย เธอเอาแต่นั่งท้าวคางมองหน้าแบมแบม
“ผมว่าผมรบกวนพวกพี่มานานและ ขอตัวกลับก่อนนะครับ ^^”
“แบมแบม”
“....”
แบมแบมหันไปตามเสียงเรียกของคิวริ
“เป็นหรือเปล่า”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
คำถามนั้นทำเอาจียอนหลุดขำลั่นออกมา จนไม่เหลือคาบหยิ่ง
“ขำสะใจไปหรือเปล่า”
อึนจองหันมาพูด
“เธอไม่รู้อะไร มีแต่คนบอกว่าแบมแบมเป็นตุ๊ด”
พูดเสร็จ จียอนก็ขำต่อ มีแต่แบมแบมที่นั่งทำหน้าเศร้า
“น่ารักดี”
โซยอนพูดขึ้น
“น่ารักตรงไหน ผมไม่ได้เป็นตุ๊ดนะพี่โซยอน”
“พี่ก็ไม่ได้บอกว่าเธอเป็นตุ๊ดนิ พี่บอกว่า น่ารักดี”
“...”
ทุกคนนิ่งเงียบกับคำพูดของโซยอน
“เอ่อ...ผมกลับจริงๆ และ ไว้ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันนะครับ”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
โซยอนรีบลุกอย่างรวดเร็ว
“ออกอาการสุดๆ”
โบรัมพูด ก่อนจะมองไปที่โซยอน
“อย่าลืมที่เธอบอกกับฉันไว้ด้วยล่ะ”
จียอนหันมากระซิบกับอึนจอง ก่อนจะลุกไปนั่งที่หน้าคอมตัวเอง มีแต่คิวริที่นั่งมองอยู่ พร้อมกับทำแววตาอยากรู้ อึนจองได้แต่ยิ้มให้ ก่อนจะลุกไปนั่งคอมเครื่องข้างๆ จียอน
.
.
.
.
.
.
“ฉันกลับก่อนนะ ไว้เจอกัน”
ฮโยมินทำท่ารีบร้อน
“อ้าว! รีบไปไหนล่ะ ไม่ไปซ้อมบทเป็นเพื่อนฉันหรือไง”
จียอนถามด้วยสีหน้าเหวอๆ
“เอิ่มมมม....วันนี้ตอนจบซี่รี่ย์เรื่องโปรดอ่ะ ฉันไม่อยากดูย้อนหลัง ไม่อยากมานั่งเห็นแคปชั่นบทหน้าเว็บก่อน”
“....”
“ไปและ ขอโทษนะ T-T”
ฮโยมินบอกลาจียอน ก่อนจะตะโกนบอกลาทุกๆ คน แล้วรีบวิ่งออกไป อึนจองเหลือบไปมองหน้าจียอนเบาๆ ที่ทำหน้าหงอย
“นี่ จะกลับก่อนมั้ยล่ะ วันอื่นค่อยซ้อมก็ได้”
“ไม่เป็นไร ฉันนัดกับเธอไว้แล้ว”
จียอนบอกด้วยน้ำเสียงซึมๆ ก่อนจะเก็บของต่อ อึนจองยักไหล่ ก่อนจะเดินไปหาคิวริ
“วันนี้จียอนไปซ้อมบทละครที่ห้องฉัน เธอจะไปด้วยมั้ย”
ถึงแม้ว่าจียอนจะเก็บของเหมือนไม่สนใจอะไร แต่หูเธอก็เก็บรายละเอียดทุกอย่าง
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวจียอนจะซ้อมไม่ออก”
“...”
จียอนหยุดนิ่งไปซักพักกับคำตอบของคิวริ
“เอางั้นอ่อ เคๆ งั้นฉันไปก่อนแล้วกัน”
อึนจองสะพายกระเป๋า แล้วเดินมาหาจียอน
“ป่ะ”
“จียอน~”
“....”
ทุกคนหันไปมองโซยอน
“วันหลังพาแบมแบมมาที่บริษัทบ้างนะ ^^”
“....ค่ะ”
จียอนยิ้มเจื่อน ก่อนจะเดินต่อ
“เธอออกนอกหน้ามากเลยนะ”
โบรัมเอ่ย
“อ้าว พี่เพิ่งดูออกหรอ ฉันว่า ฉันชัดตั้งแต่แรกแล้วนะ”
“...- -!”
ห้องอึนจอง...
“เอาน้ำมั้ย”
อึนจองวางกระเป๋า ก่อนจะหันมาถามจียอน
“ก็ดี”
จียอนตอบ ก่อนจะมองไปรอบๆ ห้อง
“ห้องเล็กหน่อยนะ อยู่ได้มั้ย”
“ไม่มีปัญหาอะไรหรอก”
จียอนตอบ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้
.
.
.
.
“อ่ะ”
อึนจองยื่นน้ำให้จียอน
“ไหนขอดูบทหน่อยสิ”
อึนจองบอก จียอนก็ค้นในกระเป๋าตัวเอง ก่อนจะยืนแผ่นกระดาษเอสี่สามสี่แผ่นที่แม็กติดกันเอาไว้ อึนจองดูด้วยความสนใจ
“ทำไมเธอถึงสนิทกับพี่คิวริเร็วจังล่ะ”
“...”
อึนจองนิ่งไปซักพัก ก่อนจะเงยมามองหน้าจียอน
“ก็...ไม่รู้เหมือนกัน คงเป็นเพราะคนที่นั่นดูเป็นกันเองมาก”
“หรอ....เป็นกันเองจนเธอไม่เรียกพี่เลยหรอ”
“...!!”
อึนจองทำหน้าเหวอ
“ก็ฉันได้ยินที่เธอเดินไปชวนพี่คิวริ เธอไม่เห็นเรียกเค้าว่าพี่เลย”
“เอ่อ...เค้าไม่ชอบให้ฉันเรียกพี่อ่ะ เค้าบอกว่า มันแก่เกินไป”
จียอนทำคิ้วขมวด
“เธอจะสงสัยอะไร มาซ้อมบทละครดีกว่า”
“อืม”
จียอนหยิบกระดาษบทของตัวเองออกมาเหมือนกัน ก่อนจะถอดเสื้อคลุมตัวหนาออก เพื่อความผ่อนคลาย จนมันเผยให้เห็นเสื้อสีขาวคอวีตัวบางของเธอ พร้อมกับบราสีดำ เป็นสีโปรดของเธอ
“ฉันต้องพูดอันหน่ะ...!”
อึนจองที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมาถามจียอน ถึงกับชะงัก เมื่อเห็นสีบราของจียอน
“อะไร”
จียอนถาม ก่อนจะก้มมองมาที่เสื้อของตัวเอง
“อ่อ..เปล่า ฉันจะถามว่า ฉันต้องพูดอันไหนบ้าง”
อึนจองพยายามตั้งสติ จียอนเขยิบเข้ามาใกล้เธอ ก่อนจะชี้บทที่อึนจองต้องพูด
“งงมั้ย?”
จียอนชี้เสร็จ ก็เงยหน้าขึ้นมามองอึนจอง
“ไม่งง”
“ดี งั้นเริ่มเลย”
จียอนยืนขึ้น ก่อนจะพยักหน้าให้อึนจองยืนตาม
“ท่ามกลางสายฝนที่เปียกแฉะ...”
หลังจากจียอนอ่านบท ก็นิ่งไป อึนจองก็ด้วย
“เปียกแฉะ...?”
จียอนทำหน้าสงสัย
“ใครเขียนบท -…-“
อึนจองถาม
“ไม่ใช่ฉันแล้วกัน”
จียอนส่ายหัวไปมา เหมือนพยายามจะไม่คิดอะไร ก่อนจะอ่านบทต่อ
“ท่ามกลางสายฝนที่เปียกแฉะ ชุ่มชื้น และหนาวเหน็บ มีหญิงสาวคนนึง เดินอยู่เพียงผู้เดียวอย่างโดดเดี่ยว พร้อมกับความผิดหวังที่พกมาเต็มอก เธอไร้ซึ่งคนเห็นใจ”
“เธอต้องเล่นเป็นหญิงสาวที่เปียกแฉะหรอ..?”
อึนจองถามจียอนอย่างสงสัย
“...!! เป็นหญิงสาวที่โดดเดี่ยวก็ได้ป๊ะ?”
“อ่อ..เคๆ”
อึนจองพยักหน้า ก่อนจะก้มมองบทต่อ
“เธอรอเพียงคำปลอบโยนจากใครซักคน หรือที่ไม่ใช่คนก็ได้ เข้าใจเธอ และรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เธอได้รับ นี่ๆๆๆ ใกล้ถึงบทเธอแล้วนะ”
จียอนสะกิดอึนจอง
“อืมๆๆ”
อึนจองทำท่าทางตื่นเต้น
“และแล้ว! เธอก็ได้พบกับชายปริศนา ที่ยืนถือร่มสีดำอยู่กลางถนนตรงหน้าเธอ”
“หวะ...หวัดดี”
“โห่! ตะกุกตะกักทำไมอ่ะ อ่านให้เป็นธรรมชาติหน่อยซิ”
จียอนดูจะหงุดหงิด
“อ่าๆๆ”
อึนจองรวบรวมสติ ก่อนจะพูดมันออกมาอีกครั้ง
“หวัดดี”
.
.
.
.
.
.
.
แล้วทั้งคู่ก็ใช้เวลาเนิ่นนานจนมืดค่ำในการซ้อมบท และก็มาถึงบทสำคัญ ที่อึนจองไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ทั้งคู่นั่งอยู่บนโซฟา
“เธอเลิกเศร้าได้แล้ว”
อึนจองดูเหมือนจะอินกับบท เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง และค่อยๆ ขยับหน้าเข้าไปใกล้จียอน ทำตามที่บทเขียนมา
“....”
ในบท จียอนต้องนิ่งเงียบ ไม่พูดจาอะไร ได้แต่แสดงท่าทางเขินอาย อึนจองจะหลุดขำออกมาหลายรอบ กับท่าทางที่ไม่เคยเห็น
“ฉันจะคอยปลอบเธอเอง...”
อึนจองพูด ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้จียอน จียอนแสดงท่าทางตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันต้อง...ทำจริงมั้ย”
จนอึนจองต้องเอ่ยถาม แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ จมูกเธอแทบจะโดนกับจมูกจียอนอยู่แล้ว
“ไม่ต้องก็ได้”
จียอนตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา อึนจองพยักหน้า ก่อนจะผละตัวออกมา
“เอ่อ...ฉันว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้”
“...?”
อึนจองที่กำลังจะพูดต่อ หันมามองหน้าจียอน
“ทำไมอ่ะ สนุกดี”
“มันดึกและ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันมาฝึกงานไม่ทัน ขอบใจมากนะ”
จียอนบอก ก่อนจะรีบใส่เสื้อคลุม แล้วรีบเดินออกจากห้อง ก่อนที่เธอจะเปิดประตู เธอทำคิ้วขมวด ก่อนจะเกาหัวตัวเองอย่างแรง แล้วเดินจากไป
“....?”
ทิ้งให้อึนจองนั่งงง
_______________________________________________________
ปิดเทอมกันหรือยังคะ หลีดทั้งหลาย ไรท์ใกล้สอบแล้ว วุ่นๆ หน่อยนะคะ TooT ตอนนี้ดราม่าอย่างหนัก เรื่องสาวๆ ไรท์เพิ่งมาติ่งพวกนางเกือบจะสองปีแล้ว สงสารจริงๆ มาไกลแต่มันก็หล่นลงไปไกลเหมือนนับหนึ่งใหม่ยังไงไม่รู้ เป็นเกิร์ลกรุ๊ปวงแรกเลย ที่ไรท์เห็นว่าต้องผ่านการฝ่าฟันกับคำพูดต่างๆ นาๆ แต่พวกนางก็ยังมีกำลังใจสู้ต่อไป รักพวกนางจัง!!!
TToTT
ความคิดเห็น