คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 ::First::
“จียอน พรุ่งนี้วงทูพีเอ็มจะไปทัวร์คอนที่ไทยอ่ะ! ไปส่งทูพีเอ็มที่สนามบินกับฉันหน่อยนะ นะๆๆๆๆ”
ฮโยมินเขย่าแขนเพื่อนตัวเอง ขณะที่จียอนกำลังนั่งเล่นมือถืออยู่
“โห่~~ คนเยอะอย่างกับหนอนยั๊วเยี๊ยเยอะแยะบานแบะขนาดนั้น จะไปเบียดเสียดสีกันทำไม”
“เธอพูดซะฉันไม่อยากไปเลย - -! เอาน่า! ไปเป็นเพื่อนหน่อยซิ เธอรออยู่หน้าสนามบินก็ได้ เดี๋ยวฉันเข้าไปบุกฝ่าฟันอุปสรรคติ่งเอง นะๆๆๆ”
จียอนถอนหายใจ ก่อนจะตกลง
“เฮ้!!~~”
“...”
“...”
“กู๊ดดด~ อ๊าฟเตอร์นูน นะพวกเธอ”
จียอนกับฮโยมินยิ้มแหยๆ ให้อาจารย์สอนภาษาอังกฤษ ที่เข้ามาทักพวกเธอเสียงดังลั่นใต้อาคารเรียน
“เอ่อ...ค่ะอาจารย์”
“นี่พวกเธอเตรียมทำเรื่องฝึกงานกันหรือยัง?”
“ยังเลยค่ะ”
ฮโยมินตอบ
“วายยยย~~~~!!! บีคอสสสส ทำไมพวกเธอไม่ไปทำเรื่องกันเลยล่ะ”
“...เพิ่งเปิดเทอมแรกเองนะคะ ต้องรีบทำเรื่องแล้วหรอ”
“โอ้ววมายก้อดดดดด~~~ เค้าเปลี่ยนหลักสูตรปีนี้นะ พวกเธอไม่รู้กันหรอ”
“...??”
“...??”
“ใบหน้าพวกเธอดูมึนงง คือว่าเค้าเปลี่ยนให้นักศึกษาปีสามฝึกงานเทอมแรกกันแล้ว เริ่มตั้งแต่ปีนี้เป็นต้นไป ดีสเยียร์~~~”
“ตายแล้ว!! พวกหนูยังไม่ได้ไปหาที่ฝึกเลยค่ะ”
ฮโยมินใช้ฝ่ามือแตะไปที่ปากตัวเอง
“เมื่อรู้เช่นนี้แล้ว พวกเธอควรจะไปรีบทำเรื่องกันเร็วๆ ยูโน๊วววว??”
“ค่ะ”
“โอ้ว! เกือบลืม ที่ผมมาหาพวกคุณ ผมแค่อยากให้พวกคุณเอาเอกสารนี้ไปแจกให้ยัวร์เฟรนด้วยนะ”
อาจารย์ยื่นเอกสารหนาเตอะให้จียอนกับฮโยมิน
“พรุ่งนี้ผมไม่ว่างเข้าสอนบีซี่น่ะ”
“เอ่อ..ค่ะ”
“ขอบน้ำใจพวกเธอมากนะ แต๊งค์คิ่ว!”
อาจารย์บอกแค่นั้น ก่อนจะเดินต่อ
“เค้าสอนอังกฤษหรือเค้าสอนประวัติศาสตร์สมัยโบราณกันแน่”
จียอนหันไปคุยกับฮโยมิน
“นั่นสิ เอาเหอะ รีบเอาพวกนี้ไปให้เพื่อนกัน”
“เออ แล้วเรื่องฝึกงานล่ะ”
จียอนเดินไปคุยกับไป
“ค่อยว่ากัน”
“พี่เอาเงินที่ไหนไปจ่ายอ่ะ?”
อึนจองถามโซยอน หลังจากที่เธอไปธนาคารเพื่อไปขอร้องให้ทางธนาคารผ่อนผันค่าเช่าบริษัท แต่ธนาคารกลับบอกว่ามีคนนำเงินไปจ่ายเรียบร้อยแล้ว โซยอนยืนกลืนน้ำลาย ทั้งอึนจองและโบรัมยืนมองหน้าโซยอนเอาเรื่อง
“เอางี้ ประชุม!!”
โซยอนเดินเข้าไปที่ห้องประชุม
“...”
ทำเอาคนอื่นๆ มองหน้ากันไปมางงๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ห้องประชุมบริษัท search love
“...”
“...”
“...”
“ตอนนี้เรากำลังมีงานช้างใหญ่โตเบ้อเร่อเท่อ”
โซยอนกล่าว
“...”
“มีคนจ้างพวกเราให้ทำงาน แต่เค้าจ้างเราแปดหมื่นบาท”
“ทำไมเรื่องนี้พี่ไม่เห็นบอกพวกฉันเลยล่ะ”
“ฉันบอกแล้ว”
โซยอนหันไปมองคิวริ
“บอกคิวริคนเดียวหรอ?”
โบรัมเลิกคิ้ว
“ใช่ เหตุที่ต้องบอกคิวริคนเดียว ก็เพราะมีเหตุผลนั่นแหละ”
“...”
“เอ่อ...คือว่า...เอางี้ก่อนแล้วกัน ที่ฉันไม่บอกพี่ก็เพราะว่า ถ้าเกิดฉันบอกพี่ไป พี่ก็ต้องจ่ายค่าเช่าบริษัทให้ ฉันไม่อยากรบกวนพี่เยอะขนาดนั้น เพราะยังไงต่อไปนี้ฉันก็ต้องพึ่งพาพี่อยู่ดี”
“...”
“ส่วนเธออึนจอง”
“...”
“ที่ฉันไม่บอกเธอ เพราะยังไงฉันก็รู้ว่าเธอคงไม่ยอม”
“...”
“แล้วเธอไม่ยอม เธอก็จะให้ฉันเอาเงินก้อนนั้นไปคืน ทั้งๆ ที่เธอก็ยังหาทางออกไม่ได้ว่าจะเอาเงินจากไหนไปจ่ายเค้า”
“...”
“แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าเธอก็คงไม่อยากรบกวนพี่โบรัม”
“...”
อึนจองเงียบ สีหน้าเธอเครียด
“แล้วทำไมเค้าต้องจ้างเราตั้งแปดหมื่น”
อึนจองถามขึ้น
“ก็เพราะว่างานที่เค้าต้องการให้เราทำ มันไม่เหมือนกับงานที่เราต้องทำให้คนอื่นน่ะสิ”
“...”
แล้วโซยอนก็เล่าเหตุการณ์เรื่องราวทั้งหมดที่เธอได้เจรจากับจูฮาน
.
.
.
.
.
.
.
“พี่โซยอน! ทำไมพี่ทำแบบนี้ เราต้องมีจรรยาบรรณนะ ให้ตายเหอะ!!”
อึนจองโวยวายหลังจากรู้เรื่องราวทั้งหมด
“เอ๊า! แล้วจะให้ทำยังไงล่ะฮ๊า! บริษัทก็จะโดนยึด”
“ก็...ก็ไม่รู้อ่ะ ยังไงนี่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่นอน เราต้องเอาเงินไปคืนเค้า”
“ไหนล่ะเงิน!”
โซยอนมองหน้าอึนจอง
“ที่ฉันรับงานนี้มาก็เพื่อจะช่วยบริษัทเราเอาไว้นะอึนจอง”
“...”
“เดี๋ยวฉันจ่ายแทนให้ก็ได้”
โบรัมออกตัว
“ไม่!”
“...”
“พี่ช่วยพวกเรามาหลายเรื่องแล้วพี่โบรัม อึนจอง เธอต้องยอมรับสถานการณ์ที่เรากำลังเจออยู่ตอนนี้ด้วยนะ ไม่ใช่จะห่วงแต่เรื่องจรรยาบรรณอะไรนั่นอย่างเดียว มัวแต่ห่วงเรื่องจรรยาบรรณจนฉันจะกินข้าวกับเกลืออยู่แล้วเนี่ย!”
โซยอนพูดเหมือนกับเก็บกดมานาน อึนจองนิ่งไป
“แต่ยังไงฉันก็ไม่อยากทำงานนี้อยู่ดี”
“...”
“แต่ฉันจะทำเพื่อความอยู่รอดของทุกคน”
ทุกคนเผยรอยยิ้มออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“ดีจัง ปากห้อยย้อยของฉันใจอ่อนซักที”
โซยอนเดินมากอดอึนจอง
“และนี่คือรูปและข้อมูลต่างๆ ที่ลูกค้าให้เรามา”
โซยอนยื่นเอกสารให้ทุกคน
“แล้วเราจะทำยังไงเพื่อที่จะไปตีสนิทกับเด็กคนนี้ล่ะ”
คิวริหันมาถามโซยอน
“นี่แหละ ที่ฉันต้องให้พวกเธอช่วยคิด”
“....ปาร์ค....จี....ยอน”
อึนจองนั่งมองรูปจียอน ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา.....
“โอ๊ยยย!~~ เครียดจริง!”
จียอนนั่งเกาหัวตัวเองด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“เป็นเหาสินะ เกาแรงเชียว”
ฮโยมินยื่นน้ำให้จียอน ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“มาเป็นด้วยกันมั้ยล่ะ! - -!”
“ฮ่าๆๆ เป็นไรอ่ะ ทำไมเครียดจัง”
“เครียดซิ ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วนะ เรายังหาที่ฝึกไม่ได้เลย”
จียอนทำปากจู๋
“ทำไมเธอไม่ฝึกที่บริษัทพ่อเธอล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ คนที่นั่นก็รู้อ่ะดิ ว่าฉันเป็นใคร ฉันไม่ชอบ เธอไม่เข้าใจหรอก”
“อือ ไม่เข้าใจจริงๆ แหละ”
“พี่จียอน!”
“...”
“...”
จียอนหันไปมองเสียงเรียกนั้น เธอเห็นแบมแบมยิ้มแป้นแล้นให้เธอ พร้อมกับเพื่อนอีกคนที่เดินมาข้างๆ เค้า
“หวัดดีครับ พี่จียอน”
พยอจุนหันไปทักจียอน ก่อนจะยิ้มโปรยเสน่ห์
“ทำไมไม่ทักฉันล่ะ ฉันก็นั่งอยู่ตรงนี้นะ”
ฮโยมินหันไปถามพยอจุน
“เอ่อ..หวะ..หวัดดีครับ พี่...”
“พี่ฮโยมิน”
แบมแบมแนะนำให้พยอจุนรู้จัก
“อ่อ..”
“พี่จียอนทานข้าวยังครับ?”
“...”
“...”
“อ่อ...กินแล้ว”
จียอนตอบแบบไม่ใส่ใจอะไร
“อร่อยมั้ยครับ?”
จียอนหันไปมองหน้าแบมแบม แบมแบมได้แต่ยิ้มมีเลศนัย
“โทษนะ ฉันต้องเข้าเรียนแล้ว”
จียอนจูงมือฮโยมินขึ้นตึกไป พยอจุนนั่งมองตามอย่างงงๆ
“ฉันบอกแล้ว ว่ายาก”
แบมแบมกระซิบ
“ยากๆ นี่แหละดี ฉันชอบ ท้าทายสุดๆ”
“...”
“ทุกคนพร้อมนะ!”
“อื้อ!!”
“ทุกอย่างต้องผ่านไปได้ด้วยดี นี่คือภารกิจสำคัญ ที่เราต้องทำให้สำเร็จ!”
“อื้อ!!”
“ขอให้ทุกคนโชคดี!”
“อื้อ!!”
“นี่ทำงานหรือไปรบ ดูฮึกเหิมกันเกินไปจริงๆ –oo-!”
คิวริพูดขึ้น หลังจากที่ทุกคนทำท่าทางเหมือนกำลังเผชิญกับเหตุการณ์รุนแรงที่อยู่ข้างหน้า
“โห่ พูดแบบนี้ได้ไง นี่คือสิ่งที่เราไม่เคยทำเลยนะ ทุกอย่างต้องทำให้เนียน เธอเข้าใจที่ฉันบอกทุกอย่างแล้วใช่มั้ยอึนจอง”
โซยอนหันไปเตือนอึนจองอีกรอบ
“อือ”
“ทำหน้าให้เหมือนเด็กปีสามหน่อยเซ่! ทำหน้าแก่ไป”
โซยอนบอก
“หูย! ก็บอกว่าให้พี่โบรัมไปก็ไม่เอา TooT”
“แต่เธอก็เหมาะกับชุดนักศึกษาดีนะ ฮ่าๆๆๆ”
โบรัมพูดขึ้น
“ฮ่าๆๆ เอาน่า เธอเก่งเรื่องการแสดงมากกว่าพี่โบรัม เดี๋ยวพี่โบรัมตื่นเต้นแล้วแผนแตก เคนะ ตามนี้ๆๆๆ”
แปะๆๆๆ
โซยอนปรบมือให้ทุกคนเตรียมตัวเล่นละครตามที่วางแผนเอาไว้ พวกเธอมาตั้งโต๊ะเปิดรับสมัครเด็กฝึกงานอยู่ใต้อาคารเรียนที่จียอนเรียนอยู่ โดยที่อึนจองแอบไปนั่งอยู่แถวๆ นั้น รอให้จียอนลงมา แล้วทุกคนจะเริ่มทำตามแผนการที่ตัวเองเตรียมมา
.
.
.
.
.
.
“คุณพระ! มาแล้ว”
ทุกคนตื่นตัวอย่างเห็นได้ชัด หลังจากเห็นจียอนเดินลงมาจากบันไดด้วยท่าทางสง่างามและเด่นมาแต่ไกลพร้อมกับเพื่อนของเธอคือฮโยมิน
“ทุกคน เตรียมตัว”
โซยอนหันไปส่งสัญญาณมือให้อึนจอง ที่นั่งอยู่ไกลๆ
“สวัสดีค่าาาาาา~~”
“...”
“...”
โซยอนเดินไปหาทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“น้องสองคนอยู่ปีไหนกันแล้วจ๊ะ”
“ปี...สามค่ะ”
จียอนตอบด้วยอาการงงๆ
“อุ๊ยตายคุณพระ!! พอดีเลย พี่มาจากสถานประกอบการนะคะ กำลังต้องการเด็กฝึกงานอยู่พอดีเลย ยังไงพี่ขอรบกวนเวลาน้องสองคนซักสองถึงสามนาทีได้มั้ยเอ่ยยย”
“...”
“ขอบคุณค่าาาาา~~”
โซยอนไม่รอคำตอบ เธอจูงมือจียอนมาที่โต๊ะทันที
“เธอว่าโซยอนเนียนมั้ย”
โบรัมกระซิบกับคิวริ ระหว่างที่โซยอนพาสองคนนั้นเดินมาที่โต๊ะ
“ไม่ตั้งแต่พูดสวัสดีและ”
“นี่เพื่อนพี่นะคะ นี่พี่โบรัม แล้วนี่ก็พี่คิวริ”
โซยอนแนะนำให้จียอนกับฮโยมินรู้จัก
“พวกน้องเรียนสาขาอะไรกันเอ่ย”
โซยอนถาม พร้อมกับยื่นใบสมัครให้
“คอมค่ะ”
“...”
“...”
“...”
ทุกคนหยุดนิ่ง หลังจากได้ยินคำตอบของจียอน
“ทำไมหรอคะ?”
จียอนเลิกคิ้วงงๆ
“อ่อ..เปล่าจ่ะ เหอะๆ”
โซยอนทำหน้าเครียด
“งั้นพวกน้องกรอกใบสมัครกันก่อนก็แล้วกันนะจ๊ะ”
โซยอนกัดปากล่าง ก่อนจะหันไปกระซิบกับโบรัมและคิวริ
“เอาไงดี เรียนคอม แล้วจะสอนอะไรให้อ่ะ ฉันไม่เก่งเรื่องคอม”
“กลัวอะไร อึนจองไง จบด้านคอมมา”
คิวริพูดขึ้น
“เอออออออ เนอะ!”
โซยอนหันไปมองอึนจอง ก่อนจะพยักหน้าให้อึนจองทำตามแผนที่วางไว้ เวลาผ่านไปไม่นาน อึนจองก็ทำเนียนเดินผ่านหน้าโต๊ะพวกเธอ
“อ้าวน้อง! น้องคนปากห้อยๆ อ่ะ”
“...!!”
จียอนที่กำลังเขียนใบสมัครอยู่ หันไปมองตามเสียงเรียกของโซยอน
“...”
เธอเห็นนักศึกษาหญิงตัดผมสั้นเกือบปะบ่า เดินมาด้วยสีหน้านิ่งๆ ก่อนจะมาหยุดยืนข้างๆ เธอ
“ปีไหนแล้วจ๊ะ”
“ปีสามค่ะ”
“...”
จียอนขมวดคิ้วงงๆ ทำไมเธอไม่เคยเห็นหน้าเลย
“มีที่ฝึกงานหรือยังเอ่ยย?”
“ก็...ยังไม่ได้หาเลยค่ะ”
อึนจองบอก ก่อนจะเหร่มองจียอนนิดๆ จียอนเองสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบหันมาเขียนใบของตัวเองต่อ
“น้องเรียนสาขาไหนจ๊ะ”
โซยอนถาม ก่อนจะพูดไม่มีเสียงให้อึนจองตอบว่าสาขาคอม
“ทอม...?”
“....??”
“....??”
ทั้งจียอนและฮโยมินต่างเงยหน้าขึ้นมามองอึนจองด้วยสายตางงๆ
“เอ่อ...คอมใช่มั้ยจ๊ะ!”
โซยอนแก้ให้
“อ๋อ...ค่ะ คอม”
อึนจองยิ้มเจื่อนๆ
“อ่ะ เอาใบไปกรอกเลยนะ นี่ๆๆ ไปนั่งเขียนตรงโต๊ะนั่นก็ได้นะคะ”
โซยอนบอกทุกคน แล้วอึนจองก็เดินนำทุกคนไปเขียนที่โต๊ะตามที่โซยอนบอก
“....”
“....”
“....”
ทุกคนต่างนั่งเงียบ
“เธอชื่ออะไรหรอ?”
ฮโยมินเป็นคนเริ่มบทสนทนา
“อึนจอง..”
“อ่อ....ฉันฮโยมินนะ ^^”
“อื้อ....จียอนดูเป็นคนเงียบๆ นะ”
“....”
“....”
จียอนกับฮโยมินหันมามองหน้ากัน หลังจากที่อึนจองพูดจบ
“เธอรู้ชื่อฉันได้ไง?”
“เอ่อ...ก็....ใบที่เธอกำลังเขียนไง ฉันเห็น เหอะๆ”
อึนจองกลืนน้ำลาย แผนเกือบแตกแล้ว จียอนก้มมองใบตัวเอง ก่อนจะเงยขึ้นมามองหน้าอึนจอง
“ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอเลย”
จียอนถาม ก่อนจะขมวดคิ้วมองหน้าอึนจอง เหมือนกำลังพยายามนึกหน้าอึนจอง
“ก็...ฉันไม่ค่อยมาเรียนล่ะมั้ง เธอเลยไม่ค่อยเจอฉัน”
“แปลก เรียนสาขาเดียวกันด้วยนะ แต่ทำไมไม่เคยเจอ”
ฮโยมินพูดขึ้น
“แล้วเธอเรียนห้องไหน”
จียอนยังคงถามต่อ
“เอ่อ...ฉันว่าเอาใบไปส่งก่อนดีกว่า”
อึนจองพูดเสร็จก็เอาใบสมัครไปคืนให้โซยอน จียอนมองตามอย่างสังเกต
“ไม่คุ้นหน้าเลยซักนิด”
“อุ๊ย! จียอน รีบเอาใบไปให้พี่เค้าเถอะ นี่หมดเวลาพักแล้ว”
“อือๆๆ”
จียอนเดินเอาใบสมัครไปให้โซยอน จียอนเดินเอาใบมาวางไว้ตรงโต๊ะ ก่อนจะมองหน้าอึนจองอย่างจับผิด
“ฉันไม่คุ้นหน้าเธอจริงๆ นะ”
จียอนพูดเสร็จ ก่อนจะใช้มือข้างขวาของเธอจับคางอึนจองไปมอง เพื่อสังเกตหน้าของเธอ
“ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ค่อยมาเรียน”
อึนจองเริ่มใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทำไมจียอนขี้จับผิดอะไรแบบนี้
“พี่!”
“....??”
ทุกคนหันไปมองเสียงนั้น อึนจองรีบปัดมือจียอนออกจากคางตัวเองทันที จียอนหันมามองก่อนจะเผยยิ้มเล็กน้อย
“พี่รับสมัครเด็กฝึกงานอ่อ”
มีชายคนนึงเดินมาทางพวกเธอ
“เอ่อ..เต็มแล้วค่ะ เต็มแล้วๆๆ”
โซยอนพูด ก่อนจะรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋า ทำเอาจียอนกับฮโยมินมองงงๆ
“อะไรอ่ะ ผมเพิ่งเห็นพี่มาตั้งเมื่อตอนกลางวันเองนะ”
“ก็นั่นแหละ เต็มแล้ว ไปๆๆๆ เอาเป็นว่าพวกน้องสามคนเดี๋ยวพี่ติดต่อกลับไปอีกนะคะ”
โซยอนพูดเสร็จก็รีบเดินกลับออกไป
“...”
“...”
“ฉัน....ไปเรียนก่อนนะ บาย”
อึนจองบอกปัด ก่อนจะรีบเดินตามพวกนั้น
“เดี๋ยว!”
“....!!”
จียอนตะโกนขึ้น
“เราจะได้ฝึกงานที่เดียวกันใช่มะ??”
“...?”
ฮโยมินหันไปมองเพื่อนตัวเองงงๆ
“คง...งั้นแหละมั้ง”
อึนจองหันมาบอกช้าๆ ก่อนจะรีบเดินอย่างเร่งรีบ
“....”
จียอนยืนกอดอก ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“เป็นไรอ่ะ”
ฮโยมินหันมาถามเพื่อนตัวเอง
“ตลกดี”
“...”
จียอนพูดเสร็จ ก็ขำต่อ ก่อนจะเดินขึ้นตึก ทิ้งความงวยงงให้กับฮโยมิน
ความคิดเห็น