คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 ::Begin::
~กิ๊งก่องแก้ว กิ๊งก่องแล้ว กิ๊งก่องแก้ว แก้วแก้วกิ๊งก่อง~
“เพลงบ้าอะไรวะ?”
แบมแบมนั่งบ่นอยู่ในกลุ่มของการรับน้อง
“เฮ้ย”
“...”
เค้าหันไปมองตามเสียงนั้น
“ชื่อไร?”
ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ แบมแบมเอ่ยขึ้น
“แบมแบม”
“หือออออ~ ชื่อแบ๊วเชียว”
“อยากเปลี่ยนอยู่เหมือนกันแหละ แล้วนายอ่ะ”
“อย่าเรียกนาย ขนลุก! ฉันชื่อพยอจุน”
“โหวววว ชื่อเพราะนี่”
แบมแบมทำท่าปรบมือเมื่อรู้ชื่ออีกฝ่าย
“แน่นอน เป็นตุ๊ดป๊ะเนี่ย!”
“เดี๋ยวเอาปากฟาดเลย! ไม่ได้เป็นเว้ย”
แบมแบมทำหน้าเซ็ง
“อ่าๆๆๆ เซ็งว่ะ รับน้องอะไรนักหนาก็ไม่รู้ ไม่เข้าก็ไม่ได้ รุ่นพี่ขู่ว่าจะตัดคะแนน”
“จริงๆ ฉันก็ไม่ได้เข้ามาหลายวันแล้วแหละ”
แบมแบมเอ่ยยิ้มๆ
“มิน่าล่ะ! ฉันถึงไม่เคยเห็นหน้านาย แล้วนึกไงถึงเข้าล่ะ”
“ก็วันนี้พี่ฉันจะเข้ามาว๊ากอ่ะ ก็เลยเข้าให้พี่ฉันเห็นหน้าซักหน่อย เดี๋ยวจะโดนด่า”
“จริงดิ! แล้วไหนพี่นาย”
“นั่นไง มาและ”
แบมแบมชะเง้อไปทางข้างหน้า ทำให้พยอจุนเพื่อนที่เพิ่งเคยรู้จักหันไปมองตาม
“....!!!”
เค้าถึงกับนิ่งค้างไปเลย เมื่อเห็นจียอนมายืนทำหน้านิ่งวางมาดอยู่ตรงหน้าแถว
“พะ...พี่นายอ่อ?”
“ช่ายยยยย สวยใช่มั้ยล่ะ”
แบมแบมนั่งมองพี่ตัวเอง พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ
“โคตรเซ็กซี่เลยว่ะ...”
พยอจุนมองพร้อมกับอ้าปากค้าง แต่หลังจากจบประโยคที่เค้าพูด แบมแบมก็หันไปมองเพื่อนตัวเองทันที
“เฮ้ย!! อย่านะเว้ย หวง”
“โห่ ไรวะ เป็คเลยนะเว้ย ไม่รู้อ่ะ ฉันชอบ”
พยอจุนไม่สนใจสายตาดุๆ ของแบมแบมเลยซักนิด เค้าหันไปมองจียอนด้วยสายตาเพ้อฝันต่อ
“นี่รุ่นพี่ปีสาม ชื่อ จียอน ทำความเคารพซะ!”
“ซาหวาดดีค่า~~~~”
จียอนยืนมองไปทั่วแถว เธอเห็นน้องชายตัวเองนั่งหน้าแป้นแล้น พร้อมกับส่งยิ้มมาให้เธอ
“ได้ข่าวว่าเต้นกันไม่ค่อยดีเลยหรอ!!!”
จียอนไม่ยืดเยื้อ เธอตะคอกใส่รุ่นน้องเต็มเสียง แบมแบมจากที่ยิ้มร่า หุบยิ้มทันที
“พี่..นายดุเนอะ”
พยอจุนทำหน้าเจื่อน
“อือ....สวยดุไง ^^”
แบมแบมไม่สนใจ เค้ายังคงยิ้มต่อ
“ทำไมไม่เต้นกันเลย ตอบ!!!”
จียอนดูน่ากลัวเหลือเกินในตอนนี้ ซึ่งผิดกับคนที่อยู่บ้านที่แบมแบมรู้จัก จียอนเข้ามาอาลาวาดไม่นาน ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของปีสองต่อไป
“สวัสดีค่ะ^^”
โซยอนนอบน้อมกับลูกค้าที่เธอนัดเจอกันที่ห้างเซ็นเตอร์
“สวัสดีครับ ผมชื่อจูฮานนะ”
“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันโซยอนค่ะ”
“โอเค คุณ..จะทานอะไรมั้ย?”
“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉัน...เรียบร้อยมาแล้ว”
“อย่าดีกว่า ผมเป็นคนรบกวนให้คุณออกมา เดี๋ยวผมเลี้ยงคุณเป็นการตอบแทนแล้วกัน”
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องแต่หรอก”
จูฮานไม่สนใจคำแย้งของโซยอน เค้าเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร ก่อนจะทำหน้าจริงจังต่อ
“แล้ว....ทำงานแบบนี้คนเดียวหรอ?”
“อ๋อ..เปล่าค่ะ มีเพื่อนอีกสามคนค่ะ แต่ฉันมีหน้าที่เป็นคนเจรจาค่ะ”
“อ่อ...”
“....”
“คืองี้นะ คุณโซยอน”
“....”
จูฮานเม้มปาก ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ
“ผมก็ไม่รู้ว่า คุณจะมองว่าผมเป็นพ่อที่ไร้สาระไปหรือเปล่า”
“....”
“แต่ผมอยากให้พวกคุณสืบให้หน่อย ว่าลูกสาวผมชอบแบบไหนกันแน่”
“....”
“....”
โซยอนนิ่งไปซักพัก จูฮานเองก็เงียบเช่นกัน
“อ้อ...! แบบ แฟชั่น...รสนิยมการใช้ของ การแต่งกาย ฮ่าๆๆๆ เรื่องแบบนี้มันสืบกันไม่ได้หรอกค่ะ”
“....”
ดูเหมือนจูฮานจะไม่ได้ตลกด้วยเลย
“เอ่อ...เหอะๆ ฉันก็พูดเล่นเฉยๆ ไม่อยากให้คุณเครียด”
โซยอนกลืนน้ำลายแทบไม่ทัน
“ผมหมายถึง...คนที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเค้า”
“แฟนหรอคะ?”
“ใช่”
“เดี๋ยวนะคะ งานที่คุณบอกว่า ฉันไม่เคยทำให้คนอื่น คือ คุณต้องการให้ฉันทำอะไร”
“ผมแค่ต้องการให้คุณสืบว่าลูกสาวผมชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“...”
“ผมแค่อยากให้พวกคุณช่วยกันประดิษฐ์เหตุการณ์อะไรก็ได้ซักเหตุการณ์นึงเพื่อที่พวกคุณจะได้รู้จักกับลูกสาวของผม”
“...”
“เพื่อแค่ว่า จะได้รู้ความรู้สึกและความต้องการของลูกสาวผมจริงๆ ว่าเค้า...รสนิยมแบบไหน”
“...”
“ไร้สาระมั้ย?”
จูฮานทำหน้าเจื่อน
“ไร้สาระมั้ย ฉันไม่รู้หรอกค่ะ แต่ฉันว่ามันไม่แค่แน่ๆ”
“...”
“บริษัท search love ของเราไม่ได้รับจ้างสืบรสนิยมความต้องการหรืออะไรของใครนะคะ เรามีหน้าที่คอยช่วยให้คนที่กำลังแอบรักคนอื่นอยู่ ช่วยให้เค้าสมหวัง ไม่ได้มีหน้าที่คอยจัดฉากเพื่อหลอกล้วงลับเพื่อรู้ความต้องการของคนอื่น”
“ผมรู้”
“...”
“แต่ผมเห็นว่าบริษัทคุณมีแต่ผู้หญิง มันก็ปลอดภัยสำหรับลูกสาวผม จะให้ผมไปจ้างใครมาพิสูจน์ล่ะ”
“...”
“ช่วยผมหน่อยนะ ถ้าแปดหมื่นมันยังน้อยไป ผมเพิ่มให้เป็นแสนนึงเลย”
โซยอนทำหน้าเครียด
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
“ฮัลโหล”
จูฮานรับโทรศัพท์ด้วยอารมณ์หงอยๆ
“อ้าวหรอ! ตายแล้ว ฉันลืมสนิทเลย”
“...”
จูฮานทำหน้าเหวอ แต่เหมือนโซยอนจะเหวอกว่า
“ผมมีประชุม ต้องรีบไปแล้ว สรุปคุณจะยังไง”
โซยอนกลืนน้ำลายอย่างลำบากใจ
“เอ้านี่เช็คแปดหมื่น”
“...”
จูฮานวางเช็คไว้บนโต๊ะตรงหน้าเธอ
“ผมให้คุณไปเลยแปดหมื่น”
“แต่ฉันยังไม่ได้ตกเลยนะ”
“ใช่ แล้วผมก็หวังว่าคุณจะตกลงไง”
“...”
“แต่ถ้าคุณไม่อยากทำจริงๆ ค่อยเอาเช็คนี่มาคืนผม”
“...”
จูฮานพูดเสร็จก็ยืนขึ้น ก่อนจะจัดแจงระเบียบเสื้อตัวเอง
“แต่ผมหวังไว้ว่า คุณจะเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อนะ”
พูดเสร็จเค้าก็เดินจากไป ทิ้งให้โซยอนนั่งคิดหนัก
~หัวอกคนเป็นพ่อ....พูดเหมือนฉันเป็นแม่คนอย่างงั้นแหละ! เอาไงดีล่ะ ถ้าบอกพวกนั้น คนที่จะไม่ยอมที่สุดก็คืออึนจองแน่ๆ โห่! แต่บริษัทก็ยากจนจนจะทุบทิ้งอยู่แล้ว ฉันก็ไม่อยากกวนพี่ด้วย พี่โบรัม TooT เอาไงดี...เอ๊ะเดี๋ยว! แล้วค่าอาหาร...ค่ะ...ค่าอาหารฉันจ่าย?? บ้าเชียว!!!!~
“พี่ดุไปนะ”
แบมแบมเดินต่อว่าจียอนระหว่างทางไปโรงอาหาร
“ก็บอกแล้วว่าฉันสวยดุ ฉันไม่ให้นายเต้นโชว์ก็บุญเท่าไหร่แล้ว เดี๋ยวตุ๊ดออก ฮ่าๆๆๆๆ”
“พี่จียอนนนนน~~!”
แบมแบมทำหน้างอนใส่พี่สาวตัวเอง
“จียอน!! ^^”
ทั้งคู่หันไปมองตามเสียงเรียกนั้น เธอเห็นฮโยมินเดินควงแขนดาร่ามาทางเธอ พร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มระรื่น
“อ้าวแบมแบมมมม~ ไงบ้างจ๊ะ”
ฮโยมินเดินมากอดแบมแบมอย่างเอ็นดู แต่จียอนกลับยืนนิ่ง ทำตัวไม่ถูก ถึงแม้เธอจะรู้จักดาร่ามาสามปีเต็ม แต่ก็ไม่ได้ช่วยทำให้ความตื่นเต้นของเธอน้อยลงเลย
“หวัดดีจียอน”
ดาร่าทักจียอนด้วยน้ำเสียงและหน้าตาที่เป็นมิตร
“หวะ...หวัดดี”
จียอนตอบกลับอย่างไม่เป็นตัวเองสุดๆ
“โหววววว!! นี่...พี่ดาร่าหรอครับ”
แบมแบมถามด้วยสีหน้าอึ้งๆ
“ใช่ พี่ชื่อดาร่า”
“โหยยยยย~~ พี่จียอนชอบไปเพ้อถึงพี่บ่อยๆ ฮ่าๆๆๆ โอ๊ย!!”
จียอนหันไปตีแขนแบมแบมหนึ่งที ก่อนจะหันมายิ้มเจื่อนๆ ให้ดาร่า
“จริงหรอ ฮ่าๆๆๆ นี่ แต่จียอนก็ดังใช่เล่นนะ มีแต่คนมาจีบ”
ดาร่าพูดต่อ
“...”
“แต่ก็ไม่เห็นคุยกับใครบ้างเลย มีครั้งนึง มีเดือนมหาลัยมาจีบ โอ้โหคุณพระ!! หล่อล่ำน่าขย่ำมาก แต่จียอนปฏิเสธ!”
ดาร่าเหมือนกำลังมันส์กับเรื่องที่เล่า
“...”
ทุกคนดูอึ้งกับสิ่งที่ดาร่าพูด มันช่างขัดกับบุคลิกเธอเหลือเกิน
“....?”
ดาร่าเองก็เหมือนเริ่มรู้ตัว
“ทำไม...อ่ะ”
เธอเอ่ยออกมาเบาๆ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ลักษณะนิสัยไม่ค่อยเข้ากับหน้าพี่เท่าไหร่”
ฮโยมินเอ่ย แต่จียอนยังคงยืนเงียบเหมือนเดิม
“พูดอะไรบ้างซิพี่จียอน!”
แบมแบมหันไปคุยกับพี่ตัวเอง
“ยุ่งน่า!”
จียอนทำหน้าไม่ถูกแล้วจริงๆ
“ฮ่าๆๆ อ่าๆๆ โอเค พี่ไม่อยู่ให้จียอนเกร็งและ ไว้เจอกันนะ พี่ขอตัวไปเรียนก่อน”
“ครับ/ค่ะ”
ฮโยมินกับแบมแบมรับคำ ดาร่าหันมายิ้มให้จียอน ก่อนจะหยิกแก้มไปหนึ่งที
“...”
“พี่ไปและนะ”
แล้วดาร่าก็เดินไป จียอนได้แต่มองตามหลัง ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยสีหน้าฟินสุดๆ
“ตลอดเลยนะ! ทำไมไม่ยอมคุย”
ฮโยมินทำหน้าเซ็งใส่เพื่อนตัวเอง
“คุยแล้ว”
“...”
“ไปซื้อข้าวและ”
“...”
“ทำ ไม่ทำ ทำ ไม่ทำ ทำ ไม่ทำ”
โซยอนนั่งกินเยลลี่ชิ้นเล็กๆ พร้อมกับนับเม็ดที่กินไป แทนการตัดสินใจว่าจะรับงานของจูฮานดีมั้ย
“ทำไรอ่ะ?”
คิวริเดินมาดูด้วยสีหน้าสงสัย
“ฉันกำลังกินเยลลี่”
“- -! รู้ว่ากินเยลลี่ แต่ทำไม่ทำนี่คือไร”
“ก็ตัดสินใจอยู่ไง ว่าจะรับงานเมื่อตอนเย็นดีมั้ย นี่ก็กินมาหลายถุงแล้ว ชิ้นสุดท้ายมันก็ทำอยู่ดี”
“ต่อให้เธอกินจนอ้วนก็ไม่เกิดประโยชน์หรอก”
“...”
“ปรึกษากันง่ายกว่ามั้ยฮะ”
โซยอนทำหน้าคิดหนัก
“เธอคิดว่าอึนจองจะยอมหรือไง”
“...”
โซยอนทำหน้าเครียด
“ไม่ยอมก็ไม่ยอมซิ ก็ไม่ต้องทำ”
“เหอะ! บ้าเชียว! เค้าจ้างเราตั้งแปดหมื่นนะ แล้วเค้าก็ให้เช็คมาแล้วด้วย”
โซยอนยื่นเช็คให้คิวริดู คิวริถึงกับทำหน้าตกใจ
“ให้มาก็แปลว่าเธอรับคำว่าจะทำแล้วซิ!”
คิวริทำหน้าหาเรื่อง
“เปล่า! เค้าให้มาเฉยๆ ถ้าไม่ทำค่อยเอาไปคืนเค้า”
“เค้าก็ไว้ใจเกินไปเนอะ”
คิวริทำหน้างง
“ทำไรกานอ่าาาาาาา~~~”
โซยอนได้ยินเสียงอึนจองมาแต่ไกล เธอทำอะไรไม่ถูก โซยอนมองซ้ายมองขวา ก่อนจะรีบเก็บเช็คไว้ตรงร่องอกของเธออย่างรวดเร็ว
“...?”
อึนจองที่โผล่หน้ามาดูตรงประตูเหมือนเด็กเล่นซ่อนแอบ
“มีไรกันอ่ะ!”
อึนจองทำหน้าจับผิดโซยอนกับคิวริ
“อ้อ!! เปล่า!! เปล่าเลยจริงๆ! ไม่มีอะไรเลยนะเนี่ย!”
โซยอนปฏิเสธเสียงดังลั่น คิวริยิ้มแหยๆ ให้อึนจอง
“จริงอ่ะ?”
“....!!!”
แต่ที่แปลกไปกว่านั้น อึนจองกลับเชื่อคำพูดของโซยอนที่ดูไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย
“อื้อ! จริงซิ จริงมากมายเลยทีเดียว”
โซยอนยังคงแสดงละครที่ขัดกับบุคลิกต่อไป
“เฮ้อ! หนักใจจัง”
อึนจองเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆ โซยอน
“มีอะไรหรือเปล่า”
คิวริถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ตอนนี้ทางธนาคารส่งใบแจ้งเตือนมาแล้ว ว่าถ้าเราไม่ยอมให้ค่าเช่าบริษัทภายในเดือนนี้ เค้าจะยึดที่คืน”
“...”
“...”
“งานก็ไม่มีเข้ามาเลย แล้วพวกเราจะไปหาเงินจากไหนมาจ่ายค่าเช่าล่ะ”
“พี่โบรัม...”
โซยอนพึมพำออกมาเบาๆ
“อย่าเลย ฉันไม่อยากกวนพี่โบรัมอีกแล้ว”
แต่เธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้า
“พี่โซยอนพูดถูก ฉันก็ไม่อยากให้พี่โบรัมจ่ายอีกแล้วเหมือนกัน”
อึนจองพูดขึ้น
“งั้นเรื่องนี้ห้ามให้โบรัมรู้เด็ดขาด”
คิวริเสริม
“อือออออ....”
โซยอนพูดออกมา ก่อนจะใช้มือจับไปที่หน้าอกของตัวเอง ที่เธอเพิ่งยัดเช็คเข้าไปอยู่ในนั้น
“ปวดนมหรอ?”
อึนจองหันมาถาม ก่อนจะมองไปที่มือของโซยอน
“-oo- ปวดเปิดอะไรล่ะ! ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า ยังไงเราก็ต้องมีเงินมาจ่ายค่าเช่าแน่นอน”
โซยอนทำหน้าจริงจังใส่อึนจอง
“เอาอะไรมามั่นใจ”
อึนจองทำหน้าสงสัย
“เออน่า! มั่นแล้วกัน”
“...”
“ร้อนจริง! ไปอาบน้ำก่อนนะ”
โซยอนลุกออกมาจากห้องนั้น ทิ้งให้อึนจองกับคิวริอยู่กันสองคน
“...”
อึนจองนั่งเงียบ เหมือนกำลังใช้ความคิด
“เครียดหรอ?”
คิวริเดินมานั่งเก้าอี้ที่โซยอนลุกไปเมื่อกี๊
“อือ”
“อย่าเครียดซิ ฉันเป็นห่วงนะ”
อึนจองเม้มปาก ก่อนจะส่งยิ้มให้คิวริ
“ขอบใจนะ ที่เป็นห่วงฉันตลอดเลย”
“ฮัลโหลค่ะ คุณจูฮานใช่มั้ยคะ”
(ครับ)
“ฉันโทรมาจากบริษัท search love นะคะ”
(ครับ...)
“เรื่องที่คุณจ้าง....ฉัน”
(...)
“ตกลงค่ะ”
(โอ้ววว! โอ้วโหววว! จริงหรอ?)
“....เอ่อ..ค่ะ”
(เฮ้อ!! โล่งอก แล้วผมต้องทำยังไงบ้าง)
“คุณแค่ส่งรูปลูกสาวคุณมา แล้วก็ชื่อของเธอ ที่เรียน แค่นั้นค่ะ แล้วเดี๋ยวที่เหลือ ฉันจัดการเอง”
(อ่อ..โอเค ได้เลย เดี๋ยวผมส่งให้คุณทางเมลแล้วกัน)
“ค่ะ”
(ขอบคุณคุณมากเลยนะ คุณโซยอน)
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ คุณจ้างฉัน ฉันก็ต้องทำ”
(...)
“งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ”
(ครับๆๆ)
“...”
หลังจากโซยอนกดวาง เธอหันไปมองที่ประตู กลัวว่าอึนจองจะเดินมาได้ยินเข้า
~อึนจองงงงง~~~ ฉันขอโทษนะ แต่ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ บริษัทเรากำลังจะโดนยึด จะหาเงินจากไหนมาจ่ายได้ นี่เป็นทางเดียว! ให้อภัยฉันด้วย ได้โปรด TooT~
____________________________________________________________
คู่พระนางยังไม่เจอกันซักที 55555 ตอนหน้าได้ป๊ะกันแน่ค่ะ อดใจรอกันหน่อยนะ ลีดที่น่ารักทั้งหลายยยยย~~~
ความคิดเห็น