คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 ::โชคดี::
“เดี๋ยวผมจะไปข้างนอกนะ”
คังฮยอกหันไปบอกมินซอง ที่ยืนทำกับข้าวอยู่
“จะไปไหนอ่ะ นี่จะเย็นแล้วนะ”
“ผมกลับไม่มืดหรอกน่า”
คังฮยอกบอกพร้อมกับใส่รองเท้า
“พ่อจะออกไปตามหาพี่จียอนหรอ?”
วอนฮีเดินมาถาม คังฮยอกลูบหัววอนฮีอย่างเอ็นดู ก่อนจะตอบ
“พ่อก็อยากจะตามหาจียอนเหมือนกัน ถ้าโชคดีพ่อก็อยากเจอจียอนตอนที่พ่อออกไปข้างนอก”
คังฮยอกบอกแค่นี้ แล้วเค้าก็ขับรถออกจากบ้านไป วอนฮียืนงงกับคำถามของพ่อตัวเองไม่หาย
“ยืนอึ้งอะไรอยู่ได้ มาช่วยแม่ทำกับข้าวซิ”
“ค่า~~~”
ปึ้ง!
เสียงปิดประตูดังสนั่นท่ามกลางความเงียบในสุสารแห่งหนึ่ง...
คังฮยอกเดินถือดอกไม้ไปวางไว้หน้าหลุมศพของใครบางคน
“จีอาน ผมขอโทษที่ทำให้ลูกของคุณต้องเจ็บปวด”
เค้าเอ่ยพร้อมกับน้ำเสียงสั่นเครือ ระหว่างเดินทางมาที่นี่ในใจคังฮยอกหวังลึกๆ ว่า จียอนอาจจะมาหาแม่ของเธอที่นี่ก็ได้ และเค้าอาจจะได้พบกับจียอน แต่ก็ว่างเปล่า
“ผมทำผิดสัญญา ผมดูแลลูกของคุณไม่ดีเอง”
คังฮยอกค่อยๆ ใช้มือปัดฝุ่นที่ป้ายชื่อ ทำเหมือนทุกๆ เดือนที่เค้ามาหาจีอาน คังฮยอกคิ้วขมวดเล็กน้อยด้วยความงง ป้ายชื่อของจีอานดูสะอาดผิดปกติ เหมือนกับว่ามีคนมาที่นี่ก่อนหน้าเค้า!
“จียอน!”
คังฮยอกเอ่ยออกมาด้วยความหวัง เค้ารีบวิ่งกลับไปที่รถทันที ตอนนี้จียอนอาจจะอยู่แถวๆ นี้ก็ได้ คังฮยอกขับรถอย่างช้าๆ เค้ามองตามข้างทาง ตามร้านอาหาร อย่างมีความหวัง แต่ก็ต้องผิดหวังเหมือนเดิม...
“เดี๋ยวไปห้างเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”
อึนจองหันมาบอกกับจียอน
“ไหนบอกแค่ให้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนไง ยังจะให้ไปห้างทำไมอีกอ่ะ”
จียอนพูดอย่างเซ็งๆ
“เออน่า แป๊ปเดียวเอง”
“ฮึ่ย!”
จียอนเอาหัวพิงเบาะอย่างแรง ก่อนจะหลับตาลง แล้วให้อึนจองขับรถไปคนเดียงอย่างเงียบๆ
.
.
.
.
.
.
.
“ถึงแล้ว”
“...”
“จียอน ถึงแล้ว”
“...”
ไม่มีเสียงตอบรับจากจียอนแต่อย่างใด อึนจองหันไปมองจียอน ที่นอนหลับเหมือนโดนตบจนสลบ จียอนนอนเอาหัวพิงเบาะจนเผยให้เห็นซอคอขาวเนียน สิ่งที่อึนจองเห็น มันทำให้นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน อึนจองนั่งมองจียอน พร้อมกับใช้เล็บเกาปากเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่
~หน้าตาไม่หน้าเอาแต่ใจเลยนะเธออ่ะ~
อึนจองเผยยิ้มเบาๆ สายตาที่เธอมองจียอนดูเอ็นดู ในสายตาอึนจองเหมือนกับว่าจียอนเด็กเกินกว่าที่จะอายุ 21 อึนจองค่อยๆ ชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆ จียอน เธอหรี่ตามองผิวหน้าจียอนอย่างละเอียด
~ใช้ครีมอะไรอ่ะ...~
“อื้อ~~”
เป็นอีกครั้งที่จียอนบิดขี้เกียจ ใบหน้าของจียอนหันไปหาอึนจอง จนใบหน้าของเธอนั้นแทบจะติดกับอึนจอง!
“เฮ้ย!”
อึนจองผละออกมาด้วยความตกใจ เธอใช้ฝ่ามือลูบอกไปมา
“ตื่นได้แล้ว ถึงแล้ว!”
อึนจองใช้มืออีกข้างเขย่าตัวจียอน จนจียอนสะดุ้งตื่น
“ฮะๆ อะไร”
“ถึงแล้ว -00- นี่หลับหรือตาย”
“ก็เธอขับรถช้าอ่ะ”
จียอนเกาหัวตัวเอง ก่อนจะจัดทรงผมตัวเองให้เข้าที่ แล้วลงรถมายืนรออึนจอง
“รีบๆ ซื้อล่ะ ขี้เกียจรอ”
จียอนเอ่ยก่อนจะเดินนำอึนจองเข้าไปในห้าง
.
.
.
.
.
.
.
“สรุปจะซื้ออะไร”
จียอนเดินตามอึนจองที่เดินผ่านร้านต่างๆ มาหลายร้านแล้ว แต่เธอก็ไม่เห็นแวะร้านไหนเพื่อซื้ออะไรเลย
“จะรีบอะไรนักหนาฮะ! เลือกซื้อของมันก็ต้องหาร้านที่ดีที่สุดซิ”
อึนจองหันมาบ่นอย่างหงุดหงิด แต่จียอนก็ไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดของอึนจองเลย เธอทำปากเบะล้อเลียนอึนจอง ทำเป็นไม่สนใจ จนเวลาผ่านไปซักพัก...
“เออ เธอไปนั่งรอฉันก่อนแล้วกัน ไม่อยากฟังเธอบ่นอีก”
อึนจองชี้ให้จียอนไปนั่งเก้าอี้อยู่หน้าร้านขายเค้ก
“อือ”
จียอนก็ไม่คัดค้านอะไร
“อย่าหนีกลับล่ะ เพราะเสื้อกันหนาวฉันอยู่ที่เธอแพงด้วย”
อึนจองหันมาพูดกวนประสาทจียอน ก่อนจะรีบเดินไปซื้อของ จียอนกำลังจะอ้าปากเถียงอะไรซักอย่างแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว จนเวลาผ่านไปไม่นาน แต่จียอนมีความรู้สึกเหมือนนั่งรอเป็นชั่วโมง อึนจองก็เดินมาพร้อมกับถุงสีดำในมือ
“นานจัง! เสียมารยาทนะ ให้คนอื่นเค้ามารออ่ะ”
จียอนบ่นทันที ที่เห็นอึนจอง
“แหมมม!~~~ แป๊ปเดียวเอง”
“เอ้า! เอาเสื้อของเธอคืนไป”
จียอนยื่นเสื้อกันหนาวให้อึนจองทันที อึนจองรีบมาโดยไม่พูดอะไร
“แยกกันตรงนี้เลยแล้วกันนะ”
จียอนบอกก่อนจะหันหลังให้อึนจอง
“แล้วเธอจะไปไหนอ่ะ”
“เรื่องของฉัน”
“เดี๋ยวซิ!”
อึนจองรีบเดินไปคว้าข้อมือจียอน
“อะไรอีกเล่า!”
“จียอน จียอนนนนนน!!!!!~~~~ จียอนจริงๆ ด้วยยยย!!!!!”
แต่การสนทนาระหว่างเธอสองคนก็ต้องหยุดลง เมื่อจู่ๆ มีเสียงปริศนาอะไรบางอย่างตะโกนมาจากข้างหลังอึนจอง เธอทั้งสองคนหันไปมองด้วยความตกใจ ไม่ใช่แค่เธอสองคนเท่านั้นที่ตกใจ คนในห้างต่างพากันหันมามองเป็นตาเดียวกัน
“พี่โซยอน! พี่โบรัม! พี่คิวริ! ไอยู๊ววววววว!!!!~~~”
จียอนรีบวิ่งไปตามเสียงเรียกนั้น และพวกพี่ๆ ของเธอรวมทั้งเพื่อนรัก ก็วิ่งมาหาจียอนด้วยเช่นกัน จียอนโผลเข้ากอดพวกพี่ๆ ของเธออย่างแรง
“หายไปไหนมาฮะ!”
โซยอนตีแขนจียอนไปหนึ่งทีด้วยความโมโห ปนดีใจ
“ใช่! กินไม่ได้นอนไม่หลับเลยนะจะบอกให้”
โบรัมเสริม จียอนยิ้มให้พวกพี่ๆ ของเธออย่างดีใจ ก่อนจะก้มมองสิ่งที่พวกเธอถืออยู่ แล้วหุบยิ้มลงอัตโนมัติ
“กินไม่ได้นอนไม่หลับหรอ -00-“
จียอนมองถุงที่อยู่ในมือของทุกคน ที่เต็มไม้เต็มมือไปหมด
“ก็พ่อเธอแจ้งความไว้แล้ว พวกเราก็เลยทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งรอคำตอบ พวกเราก็ไม่อยากเครียดเลยออกมาเดินเล่น แล้วก็หาซื้อของไปตุนเอาไว้ ไว้ต้อนรับเธอกลับมายังไงล่ะจ๊าาาา~~~ ^00^”
โซยอนบอกพร้อมกับกอดจียอนอีกครั้งด้วยความดีใจ
“แล้วนั่นใครอ่ะ?”
คิวริเอ่ยถามจียอนด้วยความสงสัย ก่อนจะชี้ไปที่อึนจอง ที่ยืนเหวอด้วยความงง แต่อึนจองก็เผยยิ้มให้พวกเธออย่างเป็นมิตร พวกเธอก็ยิ้มตอบด้วยอาการงงๆ
“เรื่องมันยาว เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง”
จียอนบอกปัด เชิงไม่สนใจ ก่อนจะเปิดถุงดูของที่พวกพี่ๆ ของเธอซื้อมา
“เราน่าจะเรียกเค้านะ”
โบรัมเอ่ย
“อืม ทำไมปล่อยให้เค้ายืนคนเดียวแบบนั้นล่ะ”
โซยอนสมทบ
“โอ๊ย! จะแคร์อะไรเดี๋ยวยัยนั่นก็กลับและ ว่าแต่พวกพี่ซื้ออะไรมาให้ฉันบ้างหรือเปล่าเนี่ย”
จียอนยังคงให้ความสนใจกับของในถุงอยู่ ไอยูมองจียอนด้วยสายสงสัย
“มานี่ซิ!”
ไอยูลากจียอนออกมาคุยสองต่อสอง ปล่อยให้พวกพี่ๆ ของเธอยืนมองสองคนนี้ด้วยความสงสัย แต่โซยอนก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เธอพาโบรัมและคิวริเดินไปหาอึนจอง ก่อนจะทักทายอย่างมีมารยาท
“พวกพี่จะไปคุยกับยัยนั่นทำไม!”
จียอนทำท่าจะเดินไปห้าม แต่ถูกไอยูดึงแขนเอาไว้
“ไม่ต้องไปไหนเลย! ฉันว่าโลกใบนี้มันจะกลมเกินไปแล้วล่ะ”
ไอยูหรี่ตามองจียอน ในหัวเธออยากรู้อยากเห็นไปซะทุกอย่าง ทำไมจียอนถึงได้ไปอยู่กับอึนจองได้!
“อะไรของเธอเนี่ยฮะ -00-“
“แหม ไม่น่าถาม! เธอเคยบอกกับฉันไม่ใช่หรอ ว่าถ้าได้เจอกับเค้าอีกคงเป็นเพราะบาปกรรมที่เธอทำตั้งแต่ชาติที่แล้ว นี่ก็แสดงว่าเธอบาปหนามากเลยซินะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวเล่าให้ฟัง! แต่ตอนนี้ช่วยห้ามพวกนั้นก่อนได้มั้ย ดูเหมือนจะคุยกันถูกคอซะเหลือเกินนะ -...-“
จียอนหันไปมองกลุ่มพี่ๆ ของเธอ ที่คุยกับอึนจองด้วยอารมณ์เฮฮาปาร์ตี้สุดๆ
“ทำไม? กลัวเค้าจะเล่าเรื่องของเธอหรอ”
ไอยูเอ่ยถาม เธอยิ้มเหมือนจะจับผิดจียอน
“อะ..อะไรล่ะ! เปล่าซะหน่อย ฉันไม่ชอบยัยนั่น ฉันไม่อยากให้พวกเราไปสนิทด้วยนี่”
แต่ดูเหมือนไอยูจะไม่เชื่อในคำพูดของเธอ จียอนเริ่มทำหน้าไม่ถูกแล้ว สิ่งที่จียอนกลัว ไม่ใช่กลัวว่าพี่ๆ ของเธอจะรู้ว่าเธอไปกินเหล้า หรือรู้ว่าเกือบโดนข่มขืน แต่เธอกลัวจะรู้ว่าอึนจองเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ! ทั้งที่เป็นผู้หญิงเหมือนกันอย่างที่อึนจองบอก แต่ก็ไม่รู้ทำไม เธอรู้สึกอายที่อึนจองเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ จียอนรีบเดินไปขวางการสนทนาทันที
“พอและๆ เธออ่ะกลับไปได้และ”
“ไปเดินกับพวกเราต่อก็ได้นะ”
โบรัมชวนอึนจอง
“ไม่ต้อง!”
จียอนรีบแย้งทันที
“อ้าว! ทำไมอ่ะ”
โซยอนหันมามองหน้าจียอนอย่างไม่เข้าใจ
“เหอะน่า บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องไง”
จียอนพยายามดึงให้ทุกคนออกจากที่ตรงนั้น ทุกคนก็ยอมทำตาม ทั้งๆ ที่ก็งงกับอาการแปลกๆ ของจียอน
“โชคดี”
จียอนหันหน้าไปบอกกับอึนจองก่อนจะเดินตามพวกพี่ๆ ของเธอไป
“เอาเสื้อกันหนาวฉันไปซักให้ด้วยซิ”
อึนจองเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ฮะ! ยังต้องซักให้อีกอ่อ”
“ก็ใช่ไง ฉันอุตส่าห์ซักเสื้อผ้าให้เธอแล้วนะ”
จียอนรีบเดินมาตีแขนอึนจองอย่างแรง
“จะพูดทำไมเล่า!”
เธอใช้นิ้วชี้ปิดปากตัวเอง ทำเหมือนกับว่าให้อึนจองหยุดพูดเรื่องนี้
“ฮ่าๆๆ เออ เอาไปซักให้ด้วย”
อึนจองยื่นเสื้อกันหนาวให้จียอนอีกครั้ง
“อะไรของเธอ - -! ตอนแรกทวงคืน ตอนนี้เอามาให้ซัก ฉันซักแล้วผ้ามันเสียอย่ามาว่าแล้วกัน”
จียอนรับมาถืออย่างหงุดหงิด
“ฮ่าๆๆ งั้นฉันไปและ แล้วฉันจะแวะไปเอาเสื้อนะ”
แล้วอึนจองก็เดินตัวปลิวอย่างสบายใจ
“อะไรของเธอ -00- เสื้อกันหนาวนี่ก็หนักจัง!”
“ยัยนั่นจะรู้มั้ยเนี่ย ไม่ใช่ทำหล่นนะ - -!”
อึนจองเข้ามานั่งบ่นคนเดียวในรถ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพร้อมกับฮัมเพลงอย่างสบายใจ
“อุ๊ตายแล้ว!”
อึนจองอุทานออกมาด้วยความตกใจ ชื่อที่โชว์หน้าจอโทรศัพท์เป็นชื่อของฮโยมิน ที่เธอไม่ได้รับสาย แต่นี่ไมได้แปลกสำหรับอึนจอง แต่ที่มันแปลกก็คือ 82 สาย ที่ฮโยมินโทรมาแล้วเธอไม่ได้รับ!
ตู๊ด~~ตู๊ด~~ตู๊ด~~ตู๊ด
อึนจองรีบโทรกลับทันที
(ฮัลโหล)
และไม่นานนักฮโยมินก็รับสาย แต่น้ำเสียงของฮโยมินดูนิ่งเงียบผิดปกติ
“โทษที พอดีฉันเอาโทรศัพท์ไว้ในรถอ่ะ”
(อืม)
“เธอมีอะไรหรือเปล่า โทรมาซะฉันตกใจเลย”
(ไม่มีและ)
น้ำเสียงแบบนี้ อึนจองเริ่มรู้สึกเหมือนว่า ฮโยมินกำลังงอนเธออยู่
“งอนหราาาา~~”
(เปล๊าาา!!)
“แหมมม...ทำมาเป็นงอน อย่าลืมซื้อขนมมาฝากฉันด้วยล่ะ!”
(รู้แล้วน่า! แล้วนี่...ไม่ได้อยู่กับ...จียอน อะไรนั่นหรอ)
“หืออ! เธอรู้จักจียอนด้วยหรอ?”
อึนจองเลิกคิ้วด้วยอาการงง
(ก็ก่อนวางเธอเรียกชื่อจียอนอ่ะ)
“อ๋ออออออ~~ กลับไปและ”
(อ่อ...ฉันไม่เห็นรู้จักคนนี้มาก่อนเลย)
และอึนจองก็เล่าเรื่องราวเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฮโยมินฟังระหว่างที่เธอขับรถไปด้วย จนถึงคอนโดเธอก็ยังคงเล่าไม่จบ ฮโยมินที่นั่งฟังอึนจองเล่าอยู่ฝ่ายเดียวด้วยอาการอึ้ง และช็อคปนๆ กันไป เธอไม่คิดว่าพวกเธอจะได้มาเจอกับเด็กคนนั้นอีกครั้ง เด็กคนที่ตะหวาดใส่เธอกลางถนน ทั้งๆ ที่ไม่รู้จักกัน แต่ตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าจะรู้จักกันไปแล้ว โดยความบังเอิญ
“โอ๊ยเหนื่อย! เรื่องราวมันก็เป็นแบบนี้แหละ”
อึนจองทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอย่างแรง
(บังเอิญซะจริงเชียว อืม เธอพักผ่อนเถอะ เม้าท์จนปากห้อยแล้ว ไว้ค่อยคุยกันนะ)
“-...- ชิ! จ่ะ แค่นี้นะ”
ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด
อึนจองทิ้งตัวลงบนที่นอนด้วยความเมื่อยล้า
~โทรมาคุยกับฉันบ้างนะ ยัยเด็กน้อย!~
ความคิดเห็น