คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แรกพบ 먼저 발견 2
ตอนที่ 2
Ann
บนรถแท็กซี่
“ไปxxxxxxค่ะ”คุณบอกคนขับ
คุณคิดเรื่องทางบ้าน ไม่รู้ว่าตอนนี้ทำอะไรกันอยู่ คุณคิดไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งอยู่ๆคุณก็มานึกถึง
ผู้ชายคนนึ่ง ที่เจอบนเครื่องบน ซึ่งเป็นคนเดียวกันที่เจอกันหน้าร้านสะดวกซื้อ เมื่อกี้ แต่คุณก็ไม่รู้ว่าทำไม่เวลา
เจอกันต้องเดินชนกันด้วยนะ แล้วคุณก็ยังมีความรู้สึกเหมือนเคยเห็นเค้ามาก่อนยังไงไม่รู้ แล้วเค้ายังใส่เสื้อผ้า
แปลกๆด้วย แต่อีกแง่หนึ่งคุณก็ว่าเค้าแต่ตัวไม่แปลกหรอก ก็แค่ใส่หมวก ใส่แว่น ทำตัวเหมือนศิลปิน นักร้องงั้น
แหละ
“เอ๊ะ นักร้องงั้นหรอ”
“ถึงแล้วหนู” คนขับรถเรียกคุณ
“เท่าไร่ค่ะ” คนขับบอกราคามาก่อนคุณจะจ่ายเงินแล้วเดินเข้าโรงแรมไป คุณไปเอากุญแจก่อนไปที่ห้องของ
คุณ
ณ คอนโด
“ว้าวว ห้องจังเลย” คุณเดินไปทั่วห้องเพื่อสำรวจบริเวณต่างๆ คุณเห็นว่าห้องนอนมี 2 ห้อง มีครัวน่ารักๆ ไม่
ใหญ่มาก มีโซฟากับโต๊ะเล็กๆที่หน้าทีวี คุณเดินไปที่ระเบียงมีเก้าอี้ไม้กับโต๊ะไม้เล็กๆ ไว้นั่งรับลม หรือจิบกาแฟ
ตอนเช้าๆ คุณมีความสุขกับที่อยู่ใหม่ของคุณ หลังจากสำรวจห้องเสร็จคุณก็จัดการกับข้าวของของคุณ ให้เข้าที่
เข้าทาง
“เหนื่อยจังไปอาบน้ำดีกว่า’’
15 นาทีผ่านไป คุณออกมาพร้อมผมที่เปียก แล้วคุณก็นึกเรื่องหนึ่งได้ คือโทรไปหาแม่ซึ่งคุณก็รู้ว่าแกคงเป็น
ห่วงคุณน่าดูเลย
“สวัสดีค่ะ แม่”
“ถึงแล้วหรอลูก โรงแรมเป็นยังไงบ้าง อยู่ได้ไหมลูกตอนนี้ทำอะไรอยู่ แล้วเจอโบว์ รึยังลูก” ผู้เป็นแม่ถามคุณ
มาเป็นชุด
“แม่ค่ะ แอนตอบแม่ไม่ทันนะค่ะ ช้าๆหน่อย”
“ถึงแล้วหรอลูก”
“ถึงนานแล้วค่ะ”คุณตอบไปพร้อมกับเช็ดผมของคุณให้แห้ง
“โรงแรมเป็นยังไงบ้างอยู่ได้ไหมลูก”อ่อนนุ่มถามไถ่ด้วยความเป็นห่อวงลูกสาวอันเป็นที่รัก
“โรงแรมสวยมากค่ะ อยู่ได้สบายแม่ไม่ต้องห่วงแอนนะค่ะ”
“ตอนนี้ทำอะไรอยู่ แล้วเจอโบว์ รึยังลูก”
“แอนพึ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ นึกขึ้นได้ว่าต้องโทรหาแม่ก่อนก็เลยโทรมา ส่วนโบว์แอนยังไม่เจอเลยค่ะ แต่เดี๋ยวโบว์ก็
คงมาหาค่ะ เพราะโบว์จะพาแอนไปกินข้าว”
“ทำไมแอนกินข้าวเร็วจังลูก นี่พึ่ง 4 โมงเย็นเองนะลูก”
คุณแม่พูดแบบนั้นจึงดูนาฬิกาที่ฝาผนังห้อง
“แม่ค่ะ แม่ลืมไปแล้วหรอค่ะว่าแอนอยู่ที่เกาหลี เวลาแอนเร็วกว่าแม่ 2 ชั่วโมงนะค่ะ ตอนนี้ 6โมงเย็นแล้ว”
“แม่ลืมแม่ขอโทษลูกแล้วแอนหิวยังล่ะลูก”
“ก็เริ่มหิวแล้วอ่ะค่ะ แต่ยังไงก็ต้องรอโบว์มาก่อน”
กริ้งงง . . . . . กริ้งงงเสียงออดห้องดังคุณก็รู้เลยว่า ต้องเป็นโบว์มาหาแน่
“แม่ค่ะ แอนขอตัวก่อนนะค่ะ โบว์มาแล้ว”
“จ้าๆๆ อย่าดื้อล่ะ ดูแลตัวเองด้วยแม่เป็นห่วง”
“ค่ะๆๆ ไม่ดื้อไม่ซน แม่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะค่ะ” คุณพูดขึ้นก่อนวางสาย แล้วก็เดินไปที่ประตูพร้อมกับทักทาย
ผู้มาเยือนด้วยการกอดให้หายคิดถึง
โบว์คือเพื่อนสนิทของคุณตั้งแต่เด็กซึ่งย้ายมาอยู่ที่เกาหลีกับครอบครัวเมื่อ 2 ปีก่อน ซึ่งถึงแม้เค้าจะ
อยู่ที่เกาหลี เค้าก็แวะไปเที่ยวที่ไหนปีล่ะครั้ง สองครั้ง
“ไม่เจอกันตั้งนานคิดถึงแกจังเลยโบว์” คุณพูดขึ้นก่อนที่จะไปกันไปนั่งที่โซฟา
“ฉันก็คิดถึงแกเหมือนกันแอน แล้วแกถึงนานรึยัง ทำไมไม่โทรบอกกันห๊ะ ?”
“โทษที ลืมอ่ะ ว่าแต่วันนี้แกจะพาไปกินข้าวที่ไหนเนี่ย”
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ อยู่ไม่ใกล้ ไม่ไกลจากโรงแรมหรอก แต่แกคงไม่ไปด้วยสภาพนี้หรอกใช่มั้ย ?”
“สภาพนี้ ???” คุณมองตัวเองก็รู้เลยว่าควรทำยังไง “งั้น ฉันขอตัวไปแต่งตัวก่อนนะ รอแป็ป”
“อืม อืม อย่านานล่ะ ฉันเริ่มหิวแล้ว” คุณได้ยินอย่างนั้นแล้วคุณก็เข้าห้องไปเพื่อไปแต่งตัว
ความคิดเห็น