คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่...4...การพบเจอกับใครบางคน
4
“ว้า! วันนี้จองกุกของเราดูหล่อเป็นพิเศษเลยนะเนี่ย” โฮปฮยองพูดขึ้นหลังจากที่เดินออกมาจากห้องแต่งตัว
“นั่นสิ นายดูดีมากๆในเครื่องแบบนักเรียนนะ จองกุก” แรพม่อนฮยองเดินมาตบบ่าผมเพื่อเป็นเชิงชื่นชม
อ่า…วันนี้แล้วสินะที่ผมจะต้องไปโรงเรียน รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ผมสำรวจตัวเองอีกครั้งในกระจกก่อนที่จะเดินมาหาเมเนฮยองที่ยืนรออยู่ที่รถ
“ไออิกู…ทำไมฉันต้องรู้สึกตื่นเต้นเหมือนกับตัวเองกำลังจะพาลูกชายเข้าอนุบาลหนึ่งด้วยนะ ฮ่าๆ” เมเนฮยองพูดอย่างล้อเลียน
“อย่าว่าแต่เมเนฮยองเลยฮะ พวกผมทุกคนก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกันที่จะได้เห็นจองกุกของเราไปโรงเรียน เราทุกคนตื่นเต้นกันมากจริงๆ” จินฮยองที่เพิ่งเดินออกมาจากตึกพูดขึ้นก่อนจะเอามือมาขยี้หัวผมด้วยความเอ็นดู
มันก็น่าดีใจหรอกนะที่ได้เป็นที่รักใคร่ของทุกคน แต่ว่า…
“ย่า! ผมโตแล้วนะ เลิกทำเหมือนผมเป็นเด็กซะที ” มักเน่น้อยมีสีหน้าหงุดหงิดซึ่งมันก็ยังดูน่ารักอยู่ดีในสายตาของทุกคน ก็มีผู้ชายที่ไหนบ้างล่ะอยากจะถูกปฏิบัติเหมือนเด็กแบบนี้ ถึงผมจะอายุน้อยที่สุดในวงแต่ผมก็อยากมีภาพลักษณ์อย่างผู้ชายแมนๆเหมือนกันนะ
“แหม ยิ่งนายทำแบบนี้นายยิ่งดูน่ารักนะ ฮ่าๆ” จีมินฮยองพูดพร้อมกับเดินเข้ามากอดคอผม เฮ้อ! ถึงยังไงพวกฮยองก็ยังมองว่าผมเป็นเด็กอยู่ดีนั่นแหละ
“ย๊า! วี นายแต่งตัวอะไรของนายน่ะ?” โฮปฮยองถามขึ้นเมื่อเห็นวีฮยองเดินออกมาจากตึกด้วยเสื้อผ้าสไตส์แปลกๆตามแบบฉบับผู้ชาย 4 มิติ
“ก็แฟชั่นไงฮยอง ดูดีจะตาย”
“เอิ่ม…ฉันว่านายแต่งตัวเหมือนไม่ได้แต่งเลยอ่ะ”
“ย๊า! ฮยองพูดแบบนี้ได้ไง นี่มันเป็นแฟชั่นที่ผมภูมิใจเลยนะ” วีฮยองโวยวายเสียงดัง ความจริงผมก็แอบเห็นด้วยกับโฮปฮยองที่ว่าแฟชั่นของวีฮยองมันดูแปลกจริงๆ นั่นแหละ
“ซูก้าฮยองเสร็จหรือยัง มักเน่ของเราจะสายแล้วนะ” แรพม่อนฮยองหันไปตะโกนถามซูก้าฮยองที่กำลังเดินถืออะไรบางในมือมาอย่างช้าๆ
“อ้อ! ฉันมัวแต่หาไอ้นี่อยู่” ซูก้าฮยองชูกล้องถ่ายรูปในมือขึ้นมา
“ย่า! ฮยองทำอย่างกับเป็นออมม่าของจองกุกอย่างนั้นแหละ ฮ่าๆ” จีมินฮยองเดินเข้าไปดูกล้องที่ถ่ายรูปในมือซูก้าฮยองด้วยความสนใจ
“มักเน่ของเราจะเข้าโรงเรียนทั้งที ฉันว่าอาร์มี่ของเราคงอยากเห็นภาพนักเรียนจองกุกในวันปฐมนิเทศแน่ๆ”
“ว้าว! ซูก้า นายนี่มันรอบคอบจริงๆ” จินฮยองยกนิ้วให้กับความรอบคอบของซูก้าฮยอง
“ถ้าทุกคนพร้อมแล้วก็ไปกันเถอะ” สิ้นสุดคำของเมเนฮยอง พวกเราทุกคนก็ทยอยกันขึ้นรถเตรียมมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนของผม ใกล้แล้วสินะ…รู้สึกประหม่ายังไงชอบกลแฮะ
ครืดๆ
ติ๊ด!
“ฮัลโหล ว่าไงครับแม่”
“จองกุกอ่า ตอนนี้ลูกอยู่ไหนแล้ว”
“ผมอยู่บนรถแล้วครับ แล้วแม่กับพ่อล่ะครับอยู่ไหนแล้ว?”
“แม่กับพ่อถึงแล้วล่ะ เดี๋ยวเราเจอกันที่โรงเรียนของลูกก็แล้วกันนะจ๊ะ ลูกรัก”
“อ่า…แม่ครับ ผมรู้สึกประหม่ายังไงก็ไม่รู้”
“โธ่! เด็กดีของแม่ ไม่ต้องกังวลอะไรหรอกนะจ๊ะ ทุกอย่างจะต้องผ่านไปด้วยดี”
“ครับ ผมก็หวังให้เป็นอย่างนั้น”
“เอ่อ แล้วลูก… เอ๊ะ! นั่นมัน…”
“แม่พูดว่าอะไรนะครับ”
“เอ่อ แม่เองก็ไม่แน่ใจว่าเห็น…เอาเป็นว่าเราเจอกันที่โรงเรียนของลูกก็แล้วกันนะ แค่นี้นะจ้ะเด็กดีของแม่”
ตู้ดๆๆ
วางสายไปเสียแล้ว…เมื่อกี้นี่แม่เห็นอะไรกันแน่นะ
แต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผมได้กำลังจากแม่แล้ว เฮ้อ! ค่อยรู้สึกมั่นใจขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยผมก็รู้สึกดีใจที่วันนี้จะได้เจอพ่อกับแม่ เราไม่ได้เจอกันนานมากแล้วมันทำให้ผมคิดพวกท่านมากๆ เลยล่ะครับ
“พ่อกับแม่นายถึงที่นั่นแล้วหรอ”
“ใช่ฮะ เมเนฮยอง” ผมหันไปตอบเมเนฮยองที่นั่งอยู่ด้านหลัง
“จริงๆเลยนะเจ้าพวกนี้ เมื่อกี้ยังส่งเสียงดังกันอยู่เลย เผลอแป๊บเดียวหลับกันไปหมดแล้ว นิ่งเป็นหลับขยับเป็นกินจริงๆ!” เมเนฮยองหันไปบ่นเหล่าฮยองที่หลับเป็นตายตั้งแต่รถยังไม่ทันจะออก พวกเขาคงจะเหนื่อยมาก เพราะเมื่อวานกว่าเราจะได้นอนก็เกือบรุ่งสาง วันนี้พวกเขายังต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปงานปฐมนิเทศของผมอีก
ขอโทษนะครับ ที่ทำให้พวกฮยองต้องลำบาก
*********************************
“เซยอน! รอฉันด้วยสิ นี่แกจะรีบไปไหนหา!” ฉันตะโกนเรียกเซยอนที่วิ่งนำหน้าไปไกลโดยไม่รอฉันเลย ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกแท้ๆ ทำไมยัยนี่ถึงต้องรีบวิ่งเข้าโรงเรียนขนาดนี้ด้วยนะ
แกโหยหาการเรียนขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
“เร็วๆ สินานา เดี๋ยวก็ไม่ทันกันพอดี”
“แกประสาทหรือป่าว นี่เพิ่งจะหกโมงเช้าเองนะ ต่อให้เราแวะกินข้าวเช้าที่โรงอาหาร ฉันก็ว่ามันยังทันเวลาเข้าเรียนเลยนะ”
“แล้วใครบอกว่าฉันจะรีบไปเข้าเรียนล่ะ ฉันรีบไปดูงานปฐมนิเทศของรุ่นน้องต่างหาก”
ว่าแล้วเชียว…
“เดี๋ยวนะ ที่แกตั้งนาฬิกาปลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ตีสี่ ทั้งหมดนั่นเพื่อจะมาส่องรุ่นน้องงั้นสิ?”
“yes!”
“โอ้ย! แล้วแกจะลากฉันมาด้วยทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้อยากจะทำแบบนั้นเลยสักนิด” น่าหงุดหงิดชะมัด ความจริงแล้วฉันควรจะได้นอนต่ออีกซัก 1 – 2 ชั่วโมง แต่เพราะยัยเพื่อนบ้าเซยอยที่ลากฉันขึ้นมาอาบน้ำตั้งแต่ไก่ยังโห่ด้วยเหตุผลไร้สาระแค่นี้เนี้ยนะ!
มี เซยอน ฉันอยากจะฆาตกรรมแกจริงๆ
“อ้าว! ก็ฉันหวังดีกับแกไง ฉันไม่สามารถปล่อยให้แกนอนอืดอยู่ที่ห้องในขณะที่ฉันกำลังรื่นเริงบันเทิงใจกับการแซะรุ่นน้องได้หรอก” เซยอนหันมาทำหน้าตาเป็นคนดีที่ฉันคิดว่าหน้าเกลียดสุดๆ
ฉันรู้หรอกน่าว่าแกไม่อยากจะเดินมาโรงเรียนคนเดียว!
“ขอบใจนะสำหรับความหวังดีที่ฉันไม่เคยต้องการ ตอนนี้ก็มาถึงโรงเรียนแล้วเชิญแกไปส่องไปแซะรุ่นน้องซะให้พอใจเถอะ ฉันจะไปกินข้าวล่ะ”
“เดี๋ยวๆ นี่แกจะไม่ไปดูงานปฐมนิเทศจริงๆหรอ”
“yes!” ฉันเดินแยกไปทางโรงอาหารทันทีโดยไม่ฟังเสียงบ่นของเซยอนที่ลอยตามหลังมา ช่วยไม่ได้ก็ฉันหิวข้าวแล้วนี่ และเรื่องปากท้องก็สำคัญกับฉันมากกว่าการไปดูงานปฐมนิเทศซะด้วย ขอให้มีความสุขเซยอน
“นานาอ่า”
ฉันหันไปมองตามเสียงเรียกที่ดังขึ้นมา ตอนแรกฉันคิดว่าเป็นเซยอนที่วิ่งตามมาตื้อให้ฉันไปดูงานเป็นเพื่อนอีก ฉันเลยเตรียมอ้าปากจะต่อว่าเต็มที่ แต่พอหันไปดูกลับพบร่างเล็กของหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่ฉันเคยรู้จักเป็นอย่างดี ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ นี่มันหมายความว่ายังไง
“คุณป้า”
“นานา เป็นหนูจริงๆด้วย ตายจริง…ฉันนึกว่าจะทักคนผิดเสียแล้ว โชคดีจริงๆที่เป็นหนู”
โลกใบนี้มีเรื่องให้เราประหลาดใจอยู่มากมายและเรื่องที่ฉันกำลังเจอในขณะนี้ก็นับเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดในชีวิตของฉัน นึกไม่ออกเลยจริงๆว่าทำไมฉันถึงได้มาเจอคุณป้าที่นี่
คุณแม่ของจอน จองกุก มาที่นี่ทำไมกัน!
“เอ่อ…สวัสดีค่ะ คุณป้า คุณลุง” ฉันกล่าวทักทายคุณแม่กับคุณพ่อของจองกุกอย่างสุภาพทันทีที่ได้สติ
“อ่า…คุณดูสิคะ นานาโตขึ้นมากเลยทีเดียว ฉันรู้สึกเหมือนเราไม่เจอกันแค่ปีสองปีแต่หนูกลับดูเปลี่ยนไปเสียจนป้าคิดว่าเราไม่เจอกันนานมากแล้ว” คุณป้ายิ้มอย่างใจดีพร้อมเอื้อมมือมาลูบหัวฉันด้วยความเอ็นดู
ฉันมองใบหน้าสวยหวานที่มีริ้วรอยตามความชราด้วยความซาบซึ้งใจ คุณป้ายังใจดีกับฉันเสมอถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เจอกันตั้งแต่ฉันย้ายออกมาอยู่หอพักกับเซยอน เพราะโรงเรียนมัธยมปลายแห่งใหม่ของฉันอยู่ไกลจากบ้าน ฉันจึงตัดสินใจย้ายออกมาอยู่หอพักใกล้ๆโรงเรียน ซึ่งในตอนแรกแม่ของฉันก็ไม่เห็นด้วย แต่หลังจากที่เราคุยกัน มันก็ทำให้ท่านสามารถยอมรับเรื่องนี้ได้ และนั่นก็ทำให้ฉันไม่ได้เจอครอบครัวของจองกุกอีกเลยจนกระทั่งวันนี้
“นั่นสินะ ดูน่ารักขึ้นมากเลยทีเดียว ว่าแต่…หนูเรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้หรอ”
“แหม…คุณคะ นานาใส่เครื่องแบบนักเรียนขนาดนี้ ก็ต้องเรียนอยู่ที่นี่สิคะ” เป็นเสียงของคุณป้าที่ดังขึ้นมาก่อนที่ฉันจะอ้าปากตอบคุณลุง
“เอ่อ…แล้วคุณลุงคุณป้ามาทำอะไรที่นี่หรือคะ”ฉันถามคำถามที่อยากรู้มากที่สุดในตอนนี้
“อ๋อ ก็จองกุกของเราน่ะสิ กำลังจะเข้ามาเรียนที่นี่ ป้ากับลุงก็เลยมาร่วมงานปฐมนิเทศของเขา”
อ่อ…จองกุกจะเข้ามาเรียนทีนี่
เดี่ยวนะ!
จอน จองกุกจะเข้ามาเรียนที่นี่!
ช่วงไรท์เม้ามอยยย และแล้วนานาก็ยังไม่ได้เจอกับจองกุกอีกล้ะ T T เบื่อกันหรือยังเอ่ย สาบานเลยว่าไรท์อยากให้เจอกันมว้ากก! แต่เนื้อเรื่องมันบังคับ...แต่คิดว่าตอนต่อไปคงได้เจอแน่ๆ มั้ง? หรือยังไม่เจอดี เอาเป็นว่าอยากให้เจอหรือยังไม่เจอก็เม้นบอกไรท์ด้วยน้าาา ไรท์ตามใจรีด ฮ่าๆ อย่าลืมโหวตให้เค้าด้วยล่ะ รักทู้กคนนนน ม๊วฟ
ความคิดเห็น